ชีวิตเศร้าชาวกุ้ง
Happy Carrot
ชีวิตผมในตอนแรกอยู่ทะเลแต่ตอนนี้ผมอยู่บนท้องฟ้า ความจริงการเกิดเป็นกุ้งกุลาดำมันก็ไม่เลวนักหรอกผมว่าชีวิตของผมมันมีอะไรมากกว่าที่คนคิดนะ แม้ตอนที่แย่ที่สุดคือตอนที่อยู่ในตู้กระจกของร้านอาหารซีฟู้ดก็ตาม
ตอนผมเกิดมาดูโลกครั้งแรกก็เกิดพร้อมพี่น้องอีกหลายตัวนะแหละมันเยอะจนจำไม่ไหวว่ามีใครบ้าง ตอนเด็ก ลำบากไหมผมว่าไม่นะ เกิดมาก็มีกินเลย ก็กินไข่ที่ติดตัวจากตอนเป็นตัวอ่อน พอโตอีกนิดก็นั่งรอดักจับแพลงตอนที่ลอยมาตามน้ำอย่างนี้เรียกว่านั่งกินนอนกิน เป็นชีวิตสุขนิยมเหมือนลูกเศรษฐีเลยนะเนี่ย
จำได้ว่าตอนเป็นวัยรุ่นนี่พวกเรามักคุยกันว่าพวกกุ้งในทะเลอย่างเราดีกว่าพวกกุ้งที่อยู่ในบ่อกุ้ง หึ.....พวกนั้นนะโคตรซวยเลยช่างไม่มีอิสระเหมือนพวกผม น้ำหรือก็ไม่สะอาดหรอกเอาเกลือมาละลายหลอกกันชัดๆ อาหารสำเร็จรูปกินแบบไม่ธรรมชาติแถมกินซ้ำกันทุกวันอีก ไม่ธรรมชาติอย่างนี้จะไปแข็งแรงได้ไง บอกให้นะพวกนั้นนะมันโตด้วยยา โรคเยอะเหลือเกินเดี๋ยวโรคหัวเหลืองบ้าง(เด็กพั้งค์ย้อมผมทอง) โรคตัวเรืองแสงบ้าง(กุ้งหรือหิ่งห้อยหว่า) และในบ่อกุ้งน่ะมันชุมชนแออัด(สลัม)สรุปว่าน่าสมเพชจริงจริง และในวงสนทนาอีกนั้นแหละคุยกันด้วยเรื่องสยองขวัญว่าหากพวกเราไม่โดนปลากินแต่โดนคนจับเราจะเป็นอาหารชนิดใด เช่นเป็นต้มยำกุ้งก็ไม่เลวเพราะดังระดับโลกแต่โหลมาก ผัดไทกุ้งสดก็ดังแถมดูอบอุ่นเพราะอยู่กับเส้นเยอะดี กุ้งกระเทียมพริกไทยคงเหม็นกระเทียมแย่ ผัดผงกระหรี่ละ เหวอ ตัวเหลืองแย่เลย ตัวผมสีดำผมชอบสีนี้ซะด้วย แต่ที่ผมกลัวที่สุดนั่นคือโดนเอาไปยำเพราะโดนทั้งพริกทั้งมะนาวคงแสบตัวพิลึก
ชีวิตในทะลก็ดำเนินเรื่อยมาจนผมเป็นหนุ่ม และในที่สุดผมก็โดนจับได้ผมโดนอวนลากไปวันนั้นเป็นวันที่ตื่นเต้นมากเหมือนกับเกิดจลาจลในทะเลเลย ดีที่ผมไม่โดนทับจนแบนเพราะเป็นประมงชายฝั่งและที่โชคดีที่เขาไม่เอาผมไปแช่น้ำแข็งไม่งั้นหนาวแย่เลย เขาเอาผมใส่น้ำทะเลเลี้ยงไว้รวมกันแล้วส่งไปที่ร้านอาหาร ในระหว่างที่อยู่ในรถผมมองหน้ากับพวกกุ้งด้วยกันแล้วก็ได้แต่ปลงว่าเสร็จแน่ ผมคงต้องยอมอุทิศตัวผมให้กับคนเพื่อเป็นอาหารแสนอร่อยคงเป็นหน้าที่ของกุ้งที่ดีแล้วละคิดแล้วก็กลุ้มจนอยากตาย แต่ไม่ต้องเร่งก็ตายแน่
ตอนอยู่ในตู้มีเพื่อนร่วมชะตากรรมหลายตัวมี ตัวอ้วนๆน่ากินทั้งนั้น แถมตู้ข้างๆมีปลาชนิดต่างๆด้วย ในตู้กุ้งนี่ไม่ได้มาจากพวกที่อยู่ในทะเลอย่างเดียวมีพวกมาจากบ่อกุ้งเรามักจะเชิดใส่กันเนื่องจากต่างถือตัวด้วยกันทั้งคู่
พวกในบ่อกุ้งบอกว่ามันเป็นพวกคุณหนูส่วนพวกในทะเลบอกว่าเหนือกว่าเพราะมีอิสระเป็นธรรมชาติ แต่การโต้เถียงก็ต้องยุติลงเมื่อไอ้ปลาเก๋าตู้ด้านข้างบอกพวกมืงไม่ต้องเถียงกันเพราะเดี๋ยวยังไงก็ตายห่าด้วยกันทุกตัวอยู่แล้ว ชื่อมันก็บอกอยู่แล้วปลาเก๋าเถียงมันเดี๋ยวซวย แถมพวกกุ้งก็อย่างที่รู้กันกลัวขี้ขึ้นสมองเลยเงียบกันหมด
ไม่รู้ผมโชคดีหรือโชคร้ายผมเป็นตัวสุดท้ายที่เหลืออยู่ในตู้ คือผมคิดว่ายังไงผมก็ไม่รอด แต่ตายช้าหน่อยก็ยังดี และคงเป็นเพราะผมตัวเล็กเลยดูไม่น่ากิน ทางร้านเขาก็ไม่สั่งมาเพิ่มด้วยเพราะร้านจะหยุดหลายวัน จนใกล้จะปิดร้านแล้วความซวยก็มาเยือนผมเมื่อมีไอ้ขี้เมาคนหนึ่งมันเกิดอยากกินกุ้งขึ้นมา
เด็กเสิร์ฟบอกเหลือตัวเดียวมันบอกตัวเดียวก็เอา ผมก็เสร็จซิ ทายซิมันอยากกินอะไร หึหึ เขาว่ายิ่งเกลียดยิ่งกลัวอะไรก็มักได้ยังงั้น ผมโดนยำล่ะ แสบตัวฉิบหายเลยเลยคุณเอ๋ย แต่สูตรของมี่ร้านคือยำทั้งตัวผมเลยไม่โดนแยกส่วนแค่โดนผ่าตั้งแต่หัวถึงหางโดนด้านหลังนะครับ และผมคิดว่ามันเป็นหน้าที่ของกุ้งที่ดีเพราะการโดนคนกินนี่มีศักดิ์ศรีดี เพราะคนก็อุปโลกน์ตัวเองว่าเป็นสัตว์ประเสริฐ หลังจากโดนกินผมคงโดนเคี้ยวบดไปอยู่ในกระเพาะแล้วคงสลายเป็นกากอาหาร(ขี้นี่หว่า) แต่เอาน่าดีกว่าโดนปลาในทะเลกิน คนกินเท่กว่ากันเยอะ
อะไรๆมันก็ไม่เป็นตามที่เราคิด ไอ้ขี้เมาบ้านั่นมันเล่นกระเดือกผมทั้งตัว แถมไม่ยอมเคี้ยวผมลงไปนอนอย่างสงบในกระเพาะมันยังไม่ทันไรก็เกิดการปั่นป่วนผมนึกว่าโดนย่อยแล้วแต่ที่ไหนได้กระเพาะมันบีบรัดแล้วผมก็หลุดลอยขึ้นมา มันอ้วกจนหมดกระเพาะ ร่างผมกองบนถนนพร้อมเศษอาหารอื่นๆผมว่าก็ดีนะแห้งไปเลยก็เท่อีกแบบ
แต่ที่ไหนได้มีไอ้หมาเวรซึ่งผอมโซวิ่งมากินผมและอ้วกกองนั้น โอ้ย ผมละลายในกระเพาะหมา กลายเป็นขี้หมาช่างน่าสมเพชตัวเองจัง เฮ้อเรื่องของผมน่าเศร้าจริงเอาละผมลอยไปสวรรค์กุ้งของผมต่อดีกว่า
จากคุณ :
Happy Carrot
- [
วันออกพรรษา 22:46:40
A:61.90.41.239 X:
]
ชีวิตเศร้าชาวกุ้ง
