CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown


    อุบัติเหตุสื่อรัก5

    “อรุณสวัสดิ์ค่ะ ทุกคน” มิลันตาเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร เธอยิ้มและกล่าวทักทายผู้อาวุโสกว่าทั้งสามคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วด้วยน้ำเสียงแจ่มใสเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น หญิงสาวเดินปนั่งยังเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่โดยไม่กล้าสบตาดวงตาคมที่มองมายังตน เด็กเสริ์ฟยกชามมาวางตามด้วยตักขาวต้มกุ้งร้อนๆใส่ลงในชามของเจ้านายอย่างรู้หน้าที่

    “น้องมิลันคะ พวกพี่กำลังพูดกันอยู่เลยว่า จะกลับกรุงเทพเสียที เพราะพวกพี่มารบกวนน้องมิลันนานแล้วด้วยแบบว่าพี่เกรงใจนะจ๊ะ” วาลุกาพูดกับหญิงสาวอ่อนวัยกว่าด้วยหน้าตายิ้มแย้มและดูมีความสุขเป็นพิเศษ

    “ไม่เป็นไรหรอกคะ อย่าเกรงใจมิลันเลยนะค่ะ มิลันเสียอีกค่ะที่ต้องขอบคุณพวกพี่ที่มาใช้บริการที่รีสอร์ทของเรา ...เออว่าแต่ทำไมถึงรีบกลับกันละคะ น่าจะอยู่พักกันอีกซักสามสี่วันค่อยกลับ”มิลันตาพูดกับวาลุกาและปริทัศน์ แต่เธอก็ยังไม่กล้ามองหน้าคนตัวสูงที่เอาแต่คอยจ้องมาที่เธออยู่ดี

    “อย่าดีกว่าครับ รบกวนน้องมิลันเปล่าๆ อีกอย่างพี่ก็ลางานได้ถึงวันจันทร์หน้าถ้าหากว่าพี่หยุดอีก เจ้านายพี่คงได้ยื่นซองขาวไล่พี่ออกพอดี”ปริทัศน์พูดด้วน้ำเสียงจริงจังแต่ก็แฝงแววขบขันไว้ในดวงตา เรียกเสียงหัวเราะของทุกคนได้เป็นอย่างดี คงมีแต่มิลันตาที่ได้แต่ยิ้มหน่อยๆและนภัทร์ซึ่งทำสีหน้าอ่านไม่ออก

    หญิงสาวเห็นท่าจะจนปัญญาจะรั้งคนทั้งสามให้อยู่ต่อได้ ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้
    “งั้นหรอคะ แย่จังเลย อืมมมมว่าแต่พวกพี่จะเข้าฝั่งกันเมื่อไหร่คะ มิลันจะได้ให้พี่ไม้เอาเรือออกไปส่งที่ฝั่ง”

    “อ้อพี่กะว่าจะออกกันรุ่งนี้เช้าน่ะจ๊ะ และจะนั่งเครื่องกลับกรุงเทพเลย”

    “แล้วพี่จองตั๋วเครื่องบินันรึยังล่ะคะ จะให้ทางรีสอร์ทจองให้รึป่าวคะ เดี๋ยวมิลันจะจัดการให้”

    “เรียบร้อยแล้วจ๊ะ ขอบคุณน้องมิลันมากนะจ๊ะที่เป็นห่วง” วาลุกาพูดขอบคุณหญิงสาวตรงหน้าจากใจจริงและชื่นชมในความมีน้ำใจของหล่อน

    หลังจากที่รับประทานอาหารเช้ากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปทำธุระของตน นภัทร์และวาลุกาออกไปเดินเล่นริมชายหาด อากาศยามเช้าช่างสดชื่นยิ่งนัก แต่สำหรับชายหนุ่มร่างสูงที่เดินเคียงคู่วาลุกาแล้ว อากาศยามเช้าไม่ได้ช่วยทำให้จิตใจที่ห่อเหี่ยวและสับสนของชายหนุ่มรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเลย วาลุกาเองก็รับรู้ถึงความผิดปกติของสามีรักตั้งแต่ตอนที่อยู่ที่โต๊ะอาหารแต่เธอก็ไม่กล้าที่จะถามเขา แต่ตอนนี้พวกเขาก็อยู่กันตามลำพังแล้ว เธอจึงมองหน้าครามของนภัทร์และเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

    “ภัทร์คะ ภัทร์เป็นอะไรรึป่าว ไม่สบายใจเรื่องอะไรก็บอกทรายได้นะ”

    นภัทร์ไม่ตอบคำถามของหญิงสาว เขาก้มหน้าลงและมองเม็ดทรายเม็ดละเอียดเบื้องล่าง วาลุกาไม่ยอมแพ้ เธอพยายามที่จะเกลี่ยกล่อมสามีของตนให้บอกถึงสาเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มซึมเศร้าแต่จนแล้วจนเล่าเขาก็ไม่ยอมแม้จะปริปากคุยกับเธอ

    “ภัทร์เงยน้าขึ้นมามองหน้าทรายนะ และตอบทรายว่าเธอยังเห็นทรายเป็นภรรยาเธออยู่รึป่าว” ในที่สุดหญิงสาวก็ตะโกนออกมาอย่างเหลืออด

    นภัทร์ละสายตาจากผืนทรายเบืองล่างและเงยหน้าขึ้นมองดวงหน้าใสของภรรยาซึ่งตอนนี้เปลี่ยนจากสีชมพูอ่อนๆเป็นสีแดงเนื่องจากความโกรธ

    “ทำไมทรายคิดอย่างนั้นล่ะ ทรายยังคงเป็นภรรยาที่ภัทร์รักเสมอนะ”

    เมื่อได้ยินที่ชายหนุ่มพูดดังนั้น อารมณ์ที่ขุ่นมัวเมื่อครู่ของหญิงสาวก็จางหายไป เธอพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม

    “งั้นทำไมภัทร์ต้องปิดบังทรายล่ะ ภัทร์อย่ลืมสิเราแต่งงานกันแล้วนะ เหมือนเป็นคนๆเดียวกัน ถ้าภัทร์มีปัญหาหรือมีเรื่องอะไรไม่สบายใจ ก็บอกทรายได้นะ ถึงแม้บางเรื่องทรายจะช่วยภัทร์ไม่ได้ แต่อย่างน้อยภัทร์ก็ได้ระบายเรื่องในใจออกมาบ้าง”

    เมื่อได้ยินคนตัวเล็กพูดดังนั้นแล้ว นภัทร์ก็อดซึ้งในความใจดีของสาวร่างเล็กตรงหน้าไม่ได้ มือแข็งเอื้อมออกไปคว้าเอวของคนใจดีและรั้งเข้ามากอด

    “ขอบคุณทรายมากนะ แต่ปัญหานี้ทรายคงช่วยผมไม่ได้หรอก ต้นเหตุเป็นเพราะผมคนเดียว ผมไม่ซื่อสัตย์ต่อทราย ผมทิ้งให้ทรายอยู่คนเดียวปล่อยให้ทรายร้องไห้ ในขณะที่ผมไปมีความสุขอยู่กับผู้หญิงอีกคน ผม....”

    ยังไม่ทันที่นภัทร์จะพูดอะไรต่อ มือเรียวสวยก็ยกขึ้นปิดปากชายหนุ่ม

    “ภัทร์ไม่ผิดหรอกนะ เราทุกคนไม่มีใครผิดทั้งนั้น และภัทร์ก็ไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวเลย ที่ไปอยู่กับน้องมิลันก็เพราะภัทร์ประสบอุบัติเหตุทำให้ต้องสูญเสียความทรงจำ และถ้าไม่ได้น้องมิลันช่วยไว้ เราคงไม่มีโอกาสที่จะได้พบกันอย่างนี้.................ภัทร์คะทรายขอถามเธอตามตรงนะ ภัทร์รักน้องมิลันใช่ไหม” อยู่ๆหญิงสาวก็เปลี่ยนเรื่องพูดกระทันหันและตัดสินใจถามเรื่องที่ค้างคาใจของตนออกไป

    “ทรายผม ผมรักคุณนะทราย”

    “ทรายรู้ว่าคะ ว่าภัทร์รักทราย แต่ในหัวใจของภัทร์ก็น้องมิลันเช่นกัน ใช่ไหมค่ะ” วาลุกาพูดขึ้นด้วยน้ำสียงที่ร้าวราน

    “ผม ผมไม่อยากจะจากไปโดยที่เรื่องราวยังคาราคาซังอยู่อย่างนี้ พวกเราจะเจ็บด้วยกันทั้งสามฝ่าย ขอเวลาผมหน่อยนะ ผมจะกลับไปพูดกับมิลันตาให้รู้เรื่อง ผมสัญญาว่าผมจะกลับมาหาทรายกลับมาอยู่กับคุณ” นภัทร์พูดกับหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาแน่วแน่

    “ค่ะ ทรายเข้าใจ ภัทร์ไปเถอะ ไปจัดการกับปัญหาที่รบกวนจิตใจภัทร์อยู่”

    จากคุณ : rainy_rain - [ 29 ต.ค. 47 10:19:21 A:10.30.2.92 X:202.28.27.3 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป