พิธีจบการศึกษาหรือที่พูดกันเป็นที่เข้าใจว่าวันอำลาของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ของโรงเรียน ได้จัดขึ้นปลายเดือนกุมภาพันธ์ในวันสุดท้ายของการสอบปลายภาคเรียนที่ 2 ซึ่งก็เป็นการสอบสุดท้ายของนักเรียนชั้ม . 6 อย่างเปียด้วย
อาคารอเนกประสงค์ของโรงเรียนตอนนี้กำลังคราคร่ำไปด้วยผู้คนทั้งที่เป็นผู้ปกครอง ครูอาจารย์ เพื่อนพ้องน้องพี่ในโรงเรียนที่ต่างก็มาร่วมแสดงความยินดีกับเด็กนักเรียนที่กำลังก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย บรรยากาศแห่งความชื่นมื่น ความโศกเศร้าของเด็ก ๆ ที่ต้องจากเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่ 6 ปีที่แล้ว ทำให้บริเวณนี้ครอบคลุมไปด้วยความรู้สึกต่าง ๆ ที่ทุกคนต่างแสดงออกมาให้แก่กัน
" แต่งแล้วอย่าลืมส่งการ์ดมานะ จะรีบล้างท้องไปกิน " เปียบอกกับน้ำและยิ้ม หลังจากที่ทำพิธีจบการศึกษาเรียบร้อยแล้ว
" ไอ้บ้าเอ้ย ! งกจริงนะแก " ยิ้มโวยแต่ก็ยิ้มอย่างแจ่มใส
" ว่าแต่แกก็เหมือนกันนะ อย่าลืมพวกเราล่ะ แต่งเมื่อไหร่ส่งการ์ดด้วยนะ " น้ำกล่าวขึ้นมาบ้าง
" จ้า ไม่ลืมหรอก แต่ระวังน้าา เค้ายิ่งขี้ลืมด้วย แกก็รู้นี่ " ว่าพลางหัวเราะ " จ้ายังไงเค้าก็ไม่ลืมเพื่อนทุกคนอยู่แล้ว " เปียสำทับด้วยความมั่นใจ
" งั้นพวกเค้าไปทางนั้นก่อนนะ " น้ำและยิ้มบอกเปียแล้วแยกตัวออกมาเพื่อเดินไปหารุ่นน้องในชมรมที่กำลังยืนรออยู่
" เปีย ! " เสียงๆ หนึ่งร้องเรียกเปียมาแต่ไกล ทำให้ผู้คนแถวนั้นหันมามองเปียเป็นตาเดียว
" พี่ศิน ! " เปียร้องกลับคืนด้วยความดีใจที่วศินมาร่วมงานด้วย " มาได้ไงคะ ไหนยัยปิ๋มบอกว่าพี่ศินจะกลับกรุงเทพ ฯ วันนี้ไงคะ " เปียถามเขาทันที
" ก็ใช่ แต่ว่าพี่ลืมบอกปิ๋มไปว่าพี่จะมางานวันนี้ก่อนที่จะกลับ " วศินว่าพลางยื่นของมาตรงหน้า
" อะ ดอกไม้พี่ให้เปียจ๊ะ ยินดีต้อนรับว่าที่น้องใหม่สู่รั้วมหาวิทยาลัยครับ " เปียยิ้มเขิน
" โอ้ยพี่ศิน เปียยังไม่เข้าเลย อายนะเนี่ย " เปียหน้าแดงเป็นลูกมะเขือ
" อะแฮ่ม ! " มีเสียงหนึ่งดังขัดขึ้น ทำให้เปียและวศินหันไปมองข้างหลังวศิน ซึ่งตอนนี้กลายเป็นที่ยืนของสามภพ และฉัตรวิไลที่ยืนกอดแขนชายหนุ่มโดยที่ไม่ยอมปล่อย
" แกลืมฉันได้ไงฮะไอ้ศิน ฉันก็มานะโว้ย " เขากล่าวอย่างหงุดหงิด แล้วหันมาพูดกับเปีย " ดีใจด้วยนะ ที่ไม่ซ้ำชั้น " รวนเปียอีกแล้ว
" ปากพาซวยจริง ๆ นายนี่ " เปียโวย " ถ้าไม่มาก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ หน้าอย่างฉันไม่มีทางตกอยู่แล้วย่ะ " เปียได้โอกาสคุยอวด โดยที่สามภพจ้องหน้าเปียไม่วางตา
" อ้าวคุณฉัตรวิไลมาด้วยหรอคะ มายังกะฝาแฝดนะคะนี่ " เหลือบเห็นฉัตรวิไล ทำไมมันขัดลูกกะตาอย่างนี้นะ
" ย่ะ พอดีอยากมาดูหน้าเด็กเมื่อวานซืนจบ ม.6 ตอนแรกนึกว่าจะเรียนไม่จบนะเนี่ย " ฉัตรวิไลส่งสายตาดูถูก มาที่เปีย ซึ่งสามภพก็เอาแต่จ้องหน้าเปียอยู่นั่นแหละ
" นี่เธอหมายความว่าไง " เปียถามอย่างเริ่มมีน้ำโห
" ก็ไม่ได้หมายความว่าไงนี่ ก็แค่คิดว่าเด็กบ้านนอกที่ชอบจับผู้ชายที่เค้ามีเจ้าของน่ะ มันจะมีปัญญาเรียนจบ ม.6 รึเปล่าก็เท่านั้น " ปากเสียนี่หว่า
" เธอ ! วิไล ! " ทั้งสามคนอุทานออกมาพร้อมกัน
" มันจะมากไปแล้วนะ ตายซะเถอะ " พูดไม่ทันขาดคำเปียก็เข้าไปชกหน้าของฉัตรวิไลโดยที่ไม่มีใครห้ามทัน
" แก ! แกบังอาจมาตบหน้าฉัน " ปีศาจกำลังแยกเขี้ยว " ภพปล่อยวิไลค่ะ วันนี้วิไลจะของเอาเลือดปากนังบ้านนอกมันออก " เธอหันไปพูดกับสามภพที่ยืนดูเหตุการณ์ด้วยความตกตะลึง โดยที่เปียยื่นหน้าเข้ามาฉัตรวิไลอย่างท้าทาย
" เอาสิ เอาเลย " เปียท้าทาย
" เปีย ! อย่าวิไล ! " สามภพห้าม " อย่ามีเรื่อง คุณกลับไปคอยผมที่รถก่อนนะ เดี๋ยวผมตามไป " เขาบอกอย่างเหลืออด
" แต่… " ฉัตรวิไลขัดขึ้นมา
" ไม่มีแต่วิไล ไปรอที่รถ ไปสิ " เขาย้ำคำเดิม
" จำไว้นังเด็กบ้านนอก " จากนั้นก็เดินสะบัดก้นไปรอสามภพที่รถ
" พี่ว่าพี่ไปก่อนนะเปีย ยินดีด้วยนะจ๊ะที่เรียนจบม. 6 แล้ว " วศินเอ่ยลาเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์สงบลงแล้ว
" ไปไอ้ภพ กลับเถอะ " วศินเอ่ยชวน
" เออ แกไปก่อนเถอะว่ะ เดี๋ยวข้าขอคุยกับเปียเดี๋ยว " วศินต่อรองเวลา
" เออๆ เร็วนะเว้ย ไปนะเปียแล้วอย่าลืมส่งข่าวด้วย " ชายหนุ่มบอกลาเปียนั่นทำให้สามภพยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น
" ค่ะ แล้วเปียจะโทรหา ขอบคุณมากนะคะที่มาวันนี้ " เปียให้คำสัญญา
" จ๊ะ ไปนะ " วศินเอ่ยลา

" ค่ะ สวัสดีค่ะพี่วศิน " แล้ววศินก็เดินจากไปปล่อยให้เปียกับสามภพอยู่ด้วยกันตามลำพัง
" มีอะไรก็ว่ามา " เปียเอ่ยขึ้นเมื่อวศินเดินจากไป
" แหม ร่ำลากันนานจริงนะ " ชายหนุ่มประชด
" แล้วมันเรื่องอะไรของนายด้วย จะพูดอะไรก็พูดสิ " หญิงสาวชักจะรำคาญ
" นี่ถามหน่อยเถอะ ชอบวศินเหรอ " ถามอย่างนี้หมายความว่าไงวะ เปียคิดในใจ
" หมายความว่าไง " เปียถามออกไปอย่างที่ใจคิด
" เปล๊า ก็แค่อยากจะเตือนว่า อ้วน ๆ อย่างเธอไม่มีทางที่ศินมันจะสนใจหรอก อย่าฝันหวานไปหน่อยเลย " อ้าวด่ากันนี่หว่า
" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย ไอ้หน้าปลาจวด " หญิงสาวขึ้นเสียงด้วยความโมโห
" ก็ไม่เกี่ยวอะไรหรอก ก็แค่อยากเตือนเท่านั้นว่าให้เธอปลงสังขารตัวเองซะ " ชายหนุ่มหาเรื่องด้วยอารมณ์หงุดหงิดทั้งที่ตอนแรกเขาออกจะดีใจจนเนื้อเต้นที่จะได้มาเจอเธอวันนี้ แต่เธอกลับมองไม่เห็นเขาปล่อยให้เขาเป็นเพียงธุลีอากาศไม่เหมือนกับเวลาที่เห็นวศินแล้วทำท่าดีใจจนออกนอกหน้า
" นายว่าฉันอีกแล้วนะ คอยดูแล้วเราจะได้เห็นดีกัน " หญิงสาวกล่าวอาฆาต
" ฮึ ! คงจะได้เห็นหรอกนะ ไปก่อนนะ ที่มาก็แค่นี้แหละ " ว่าพลางเดินจากไปโดยทิ้งให้เปียยืนโกรธอยู่ โดยที่เขาไม่มีทางรู้เลยว่า ได้เป็นผู้จุดประกายให้เปียอยากจะทำอะไรสักอย่างหนึ่งเพื่อเอาชนะเขาให้ได้
" แล้วนายจะต้องถอนคำพูดที่นายพูดเอาไว้นายสามภพ สักวันหนึ่งนายจะต้องได้อ้าปากค้างให้แมลงวันเข้าไปไข่ในปากนายแน่ ๆ " เปียพูดอยู่คนเดียวด้วยสายตาที่มุ่งมั่นว่าครั้งนี้เธอจะต้องลบคำพูดดูถูกของสามภพได้อย่างแน่นอน

" เฮ้ยไอ้ภพทำไมนานจัง " วศินถามขึ้นเมื่อสามภพเดินมา
" นั่นสิคะภพ คุณพูดอะไรกับยัยบ้านนอกนั่น " ฉัตรวิไลพูดสวนขึ้นมา
" วิไลคุณเลิกว่าคนอื่นซะทีเถอะ " เขาตวาดด้วยความฉุนเฉียว
" อะไรคะภพ แค่นี้ก็โกรธวิไล วิไลไม่พูดด้วยแล้ว " ฉัตรวิไลงอนเขาแล้วหันหน้าไปทางอื่นทันที
" หงุดหงิดอะไรวะไอ้ภพ หรือว่าแกมีอะไรกับน้องเปีย " วศินถามอย่างสงสัย
" แกอย่าเพิ่งพูดชื่อยัยนี่ให้ได้ยินได้มั้ยวะ จะพูดถึงก็ไม่ต้องพูดกับฉัน " สามภพตอบด้วยความหงุดหงิดที่วศินพูดถึงเปีย
" เออๆ ไรวะ งั้นกลับเถอะ " วศินตัดบทแล้วออกรถกลับกรุงเทพทันที โดยที่สามภพยังนั่งหน้าบูดไม่พูดไม่จาไปตลอดทาง ซึ่งสำหรับตัวชายหนุ่มเองเขาก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงหงุดหงิดแล้วไปกุเรื่องของวศินกับเปียอย่างนั้น พลางถอนใจเมื่อคิดได้ว่าเปียคงจะไม่มองหน้าเขาอีกเลยตลอดชีวิต