“เมื่อไหร่คุณพ่อจะกลับซักทีน้า” ฉันบ่นพึมพัมอยู่ในใจ พลางมองไปยังคนๆหนึ่งที่ก่อนหน้านั้นนั่งอ่านหนังสือ แต่ตอนนี้หลับคาโซฟาไปซะแล้ว (ไม่ยักกะรู้ว่าพระเอกของเราก็ขี้เซาเหมือนกันแฮะ)

“นี่ก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มแล้วนะ พี่ก็อีกคนทำไรอยู่เนี่ย ชักช้าจริงๆเลย จะกินเลี้ยงอะไรกันนักกันหนานะ” ฉันบ่นในใจอีก จากนั้นจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องเก็บของ เพื่อเอาผ้าห่มมาห่มให้พจน์ แล้วมองดูเขา

“จะว่าไป ตอนหลับ นายนี่ก็ดูน่ารักดีนิ แต่พอเป็นมนุษย์ตอนกลางวันเหมือนกับไม่ใช่คนเลย”ฉันคิดในใจ แล้วเดินไปปิดประตูหน้าบ้าน

พจน์แอบลืมตาขึ้นมา แล้วอมยิ้ม ก่อนที่จะรีบหลับตา เพราะฉันเดินมาใกล้ๆกับโซฟา

“งั้นเราไปนอนดีกว่า”ฉันพูดก่อนที่จะเดินขึ้นห้องนอนไป

กลางดึกคืนนี้ บรรยากาศของลมเย็นๆ พลิ้วไหว เสียงลมแรงทางหน้าต่าง ชวนให้ขนลุกไปทั้งบ้าน รวมถึงฉันด้วย

“ทำไมวันนี้มีพายุด้วยนะ แย่จังเลย ยิ่งกลัวๆอยู่ แถมไฟดับอีก เฮ้อ!”ฉันบ่นในใจ เพราะกลัวผี (ตาคนนี้เหมือนผู้ชายก็จริง แต่เขาก็มีความเป็นผู้หญิงอยู่บ้างนะ^+^)

“ก๊อกแก๊ก ๆ”เสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากด้านล่างของบ้าน ฉันจึงค่อยๆลุกจากเตียง เดินลงบันได

“ก๊อกแก๊ก” มันดังขึ้นอยู่ในครัว ความมืดทำให้ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย

“เสียงอะไรกันนะ”ฉันคิดในใจ พร้อมกับเดินเข้าไปในครัวอย่างทุลักทุเล

“นั่นใครน่ะ!”ฉันตะโกนถามบุคคลที่อยู่ในครัว แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับออกมา

“ฉันถามว่าใคร พี่ดอกสดหรอฮะ”ฉันถามและเดาไปด้วย

“……….” ไม่มีเสียงใดๆเลย รวมถึงเสียงก๊อกแก๊กด้วย
ฉันรู้สึกใจหาย เพราะมันเงียบและวังเวง ขณะนั้นฉันก็ได้ยินแต่เสียงลม

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฟ้าผ่าลงมาอย่างจัง

“ว้าย!” ฉันเผลออุทานออกมา แล้วหันหลังไปชนกับผู้ชายตัวสูงๆคนหนึ่ง แต่ฉันไม่สนแล้ว เพราะมันตกใจอยู่นี่ จึงไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังซบอกเขาอยู่

“เธอเป็นอะไรของเธอน่ะ” เสียงผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าพูดขึ้น (พจน์นั่นแหละ ทำเป็นเงียบอยู่ได้)

ฉันที่ได้ยินเสียงก็จำได้ดีว่าเป็นเสียงของคนที่ทะเลาะกันอยู่เมื่อตอนเย็น

“เฮ้ย! นายทำอะไรน่ะ อย่ามาใกล้ฉันนะ”ฉันบอกอย่างตกใจ แล้วผลักเขาออกไป พร้อมกับหน้าแดงเล็กน้อย เหมือนมะเขือเทศ แต่เป็นโชคดีของเหินฟ้า ที่พจน์ไม่เห็น(แหม อายเป็นด้วย^0^)

“ก็แล้วเธอลงมาทำไรข้างล่างล่ะ”เขาถามกลับมา

“ก็ชั้นได้ยินเสียงเหมือนขโมยนี่ ใครจะไปรู้ว่าเป็นนายล่ะ”ฉันบอกออกมา เมื่อตั้งสติได้แล้ว

“เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงเหมือนใครกรี๊ด จึงเดินมาดูก็เห็นเธอนั่นแหละ เธอกรี๊ดงั้นหรอ”เขาบอกพร้อมกับถามฉัน

“ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ ก็เพิ่งจะเดินมาเหมือนกันแหละ คงเป็นเสียงลมมั้ง”ฉันพูดแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

“อืม ปากแข็งดีนักนะ แต่ช่างเหอะ ฉันจะกลับบ้านและ”เขาพูด พร้อมกับยิ้ม เพิ่งเคยเห็นเค้ายิ้มออกมา แต่ก็เลือนลางมาก เพราะมันมืด

“อย่าเพิ่งดิ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนไม่ได้หรอ”ฉันรีบทัก เพราะไม่อยากอยู่คนเดียว คนใช้บ้านนี้ก็ขี้เซา

“ไหนว่าเก่งนักไง ที่แท้ก็กลัว โธ่!” เขาพูดยิ้มๆ แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา พร้อมกับนั่งกินนมกับขนมปังที่ไปค้นหาในครัว
ฉันรีบเดินตามพร้อมกับพูดว่า

“เปล่าซะหน่อย ก็แค่ไม่อยากให้นายออกไปจบชีวิตกลางดึกน่ะ เพราะข้างนอกมันอันตรายน่ะ”ฉันพูดขึ้น (ไม่ต้องมาปฏิเสธเลย กลัวก็บอกไปเถอะ อิอิ)

“ที่แท้เธอก็เป็นห่วงชั้นนั่นเอง แก้ตัวอยู่ได้ตั้งนาน”เขาพูด แล้วก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน (มันน่าให้ขำตรงไหนนะ บ้ารึเปล่า)

“นายหัวเราะอะไรนักหนา มันไม่ตลกนะ” ฉันพูด พลางมองหน้าเขา

“เปล่าหรอก”เขาพูด แล้วเขาก็กินต่ออย่างไม่สนใจสีหน้าของฉัน

“นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย เมื่อไหร่พ่อกับไอ้พี่บ้าจะกลับมานะ แล้วเราต้องอยู่กับนายนี่อีกนานมั้ยเนี่ย”ฉันคิดในใจ

“งั้นชั้นขอตัวไปนอนก่อนนะ นายก็นอนอยู่นี่ไปแล้วกัน”ฉันพูดพลางเดินขึ้นบันไดไป

“เธอนี่ก็แปลกจริง เป็นผู้หญิงดีๆไม่ชอบ ทั้งๆที่เป็นผู้หญิงน่ารักกว่าอีก แต่ดันอยากจะเป็นทอม ไม่เข้าใจเลยแฮะ” พจน์คิดในใจ พร้อมกับมองตามเหินฟ้าขึ้นชั้นบนไป

********************************

วันรุ่งขึ้น

“ฮ้าว! กี่โมงแล้วเนี่ย (ดูนาฬิกา) เฮ้ย! นี่มัน10.00น.แล้วนี่นา ตายล่ะ วันนี้ต้องไปหาน้องไอซ์ตามนัดนี่นา แย่แล้วเรา”เหินฟ้าพูดขึ้น จึงรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว แล้วจึงรีบลงมาชั้นล่าง

“เจ้าฟ้า เจ้าจะไปไหนล่ะลูก รีบจนจะตกบันไดอยู่แล้วนะ”พ่อถามฉัน ที่รีบลงมาจากชั้นบน

“อ้าว ดีฮะพ่อ กลับมากี่โมงฮะ แต่พ่ออย่าพึ่งตอบนะฮะ ผมกำลังไม่ว่าง เดี๋ยวไปตามนัดไม่ทัน”ฉันรีบทักทายพ่อแล้วพูดตัดบท

“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไปเจ้าเหินฟ้า มาคุยกันก่อน นัดกับ
ใครล่ะ”พ่อเรียกฉันพร้อมกับยิงคำถามฉันไปด้วย

“คือ…ผมนัดน้องไอซ์น่ะฮะ ไปก่อนนะฮะพ่อ เจอกันตอนเย็น”ฉันบอกลาพ่อ พร้อมกับวิ่งขึ้นรถไป

“อะไรของมันวะ ไอ้ลูกคนนี้”พ่อบ่นในใจ แล้วอ่านหนังสือพิมพ์กับจิบกาแฟอยู่บนโต๊ะอาหารต่อ

จบตอนที่ 4***********************

หวัดดีค่ะ ลองอ่านดูแล้วช่วยวิจารณืด้วยนะคะ