ความคิดเห็นที่ 1 เสียงอุทานนั้น..ดังเกินไป.. นักข่าวนับสิบคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น..สะดุ้งจนสุดตัว "อะไรคะหมอ?" "เกิดอะไรขึ้นครับ?" เป็นคำถามที่ยิงตามมาอย่างถี่ยิบ ดีที่เขา..ผู้หมวดหนุ่มรูปหล่อ..เหงื่อแตกเต็มหน้าผากคนนั้น..ให้สัญญานอย่างหนึ่งกับแพทย์หญิงผู้นั้นไว้ได้ทัน "เจ็บค่ะ.." หมอบ่นออกมา เขาชักเท้าที่เหยียบเท้าของหมอออก..หันไปตอบเรียบ ๆ กับนักข่าวเหล่านั้น "ไม่มีอะไรครับ..คุณหมอแค่ตกใจ..ที่เห็นแมลงสาบอยู่บนศพ.." เขาชี้ไปยังแมลงตัวเล็ก ๆ หน้าตาน่ารัก..ผู้มีวิวัฒนาการถาวรมาตั้งแต่ดึกดำบรรพ์ตัวนั้น..มันกำลังไต่อยู่บนใบหน้าของศพ "หมอก็เลยอุทานออกมา.." ด้วยคำตอบนั้น..ความสงสัยจึงจางหายไปจากนักข่าวกลุ่มนั้น เว้นคนเดียว..ถูกต้อง เธอคนนั้น หญิงสาวหน้าใส ผู้ผูกผมยาวไว้ด้วยหนังสะติ๊กสีแดง สวมเสื้อคลุมผ้ายีนส์เชย ๆ ทับเสื้อยืดสีขาว กับกางเกงยีนส์รัดรูปคนนั้น ก็เธอสังเกตุเห็นรอยฝุ่นที่เท้าศพด้วยเหมือนกัน ไม่ใช่เป็นรอยใหม่แน่นอน..โคลนที่แห้งกรังจับอยู่ตรงง่ามนิ้ว เธอเองก็เกือบจะทำปากกาที่กำลังจดข่าวหลุดมือเหมือนกัน..แต่เธอยังยั้งไว้ได้ ยิ่งกว่านั้น..เธอยังแอบเห็นสัญญาณที่ผู้หมวดหนุ่มคนนั้นมีกับแพทย์หญิงอย่างเต็มตา คดีนี้คงมีอะไรพิลึกพิลั่นแน่แล้ว.. โชคดีจังเลยเรา.. หล่อนกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ.. +++++ ศพถูกห่อด้วยผ้าดิบ..แถมยังแข็งกรอบผืนนั้น เจ้าหน้าที่มูลนิธิผูกชายผ้าที่ศีรษะศพก่อน แล้วมาผูกที่กลางลำตัว ก่อนจะผูกที่ปลายเท้าเป็นเปลาะที่สาม ศพนั้นส่งกลิ่นเหม็นคลุ้งจนทุกคนทำหน้าแหย..ใครที่มีผ้าเช็ดหน้าก็นำขึ้นมาอุดจมูก ที่เธอไม่เป็นเช่นนั้น ทั้งไม่ทำหน้าแหย..ทำไม่เอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาอุดจมูก เธอกำลังมองผู้หมวดหนุ่มเจ้าของคดีอย่างหมายมั่น เขากำลังเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก..หน้าขาวนั้นดูซีดไปเล็กน้อย..แต่ดวงตาที่คมวาว คมคิ้วที่ริ้วเป็นวง โครงจมูกที่โด่งเป็นสันนั้น..น่าดูไม่น้อย เสียดายปากหนาไปนิด.. เขาจดอะไรอีกครู่หนึ่ง..ยกวิทยุสื่อสารขึ้นพูดสองสามคำ..แล้วเดินไปที่รถสายตรวจ เธอวิ่งจี๋ตามไปทันที.. "เดี๋ยวค่ะ..ผู้หมวด" เขาทำหน้าย่น(อีกแล้ว) "ผู้หมวดจะสันนิฐานคดีนี้ว่ายังไรคะ?" เธอยิงคำถามในขณะที่เขากำลังก้าวขึ้นรถ..ไม่ใช่สิ..กำลังยกขาขึ้นรถตั่งหาก เขามองหล่อนพักหนึ่ง..เด็กสาวคนนี้เพิ่งจะจบมาใหม่ ๆ แน่ ๆ เลย..ถึงได้ไฟแรงขนาดนี้ "ยังสันนิฐานอะไรไม่ได้ครับ..คงจะต้องสืบหารายละเอียดมากกว่านี้.." "แล้วที่ฝ่าเท้าศพ..ทำไมถึงได้มีฝุ่นมีโคลนติดอยู่ได้ล่ะคะ.." เขาชะงักกึก..ไม่ใช่มีเขากับแพทย์เวรเท่านั้นที่สังเกตเห็น..ยังมีหล่อน..อีกคนหนึ่ง "มันอาจจะติดมาจากสถานที่เธอตายก็ได้.." หญิงสาวไม่เชื่อ "แล้วทำไมผู้หมวดถึงต้องเหยียบเท้าคุณหมอด้วยล่ะคะ?" เขาปิดประตูรถดังโครม..ในใจเต็มไปด้วยความยุ่งยากที่เริ่มก่อเค้า "เท้าคุณหมอน่าเหยียบมังคับ..ไป..ออกรถได้.." แล้วรถสายตรวจคันนั้นก็วิ่งจี๋จากไป หญิงสาวมองตามด้วยสายตาหมายมาด.. "ฉันจะต้องรู้ให้ได้.." ++++++ ที่สน.ซึ่งแปลว่าสถานีตำรวจ..หรือใคร ๆ เขาก็เรียกว่าโรงพัก..พักอะไรไม่รู้..แห่งนั้น.. ผู้หมวดหนุ่ม..อ๊ะ..เขาไม่ได้ชื่อหนุ่ม ชื่อเขาออกจะเพราะ "รตท.ทัดทาน" กำลังทำหน้าย่นอยู่กับรายละเอียดตรงหน้า เครื่องพิมพ์ดีที่คากระดาษไว้..ยังว่างเปล่าเพราะเขายังไม่รู้จะพิมพ์อะไรไปในนั้น มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? หลักฐานทุกอย่างบ่งชี้ว่า..ศพนี้..เคลื่อนย้ายตัวเองด้วยวิธีการเดิน..ปีนป่ายตามสิ้นค้าที่กองซ้อนกันไว้..ขึ้นไปจนถึงเพดานโกดัง..นำเชือก..ไม่ใช่สิ..ผ้าปูทีนอนสีฟ้า..มาผูกไว้กับขื่อจนแน่นหน้า..แล้วค่อยมาผูกที่คอตัวเอง..ก่อนจะโดนหวือให้พ้นจากแหล่งพักเท้า..ลอยเท้งเต้งอยู่กลางอากาศ..เพื่อให้ตายเป็นคำรพที่สอง.. บ้าไปแล้ว.. จะเป็นอย่างงั้นไปได้ยังไง..ศพที่ไหนเดินได้..ผีมีจริงหรือโลกนี้? แล้วเขาจะเขียนรายงานนี้ออกมาในลักษณะไหน..ใครอ่านเข้าก็คงหาว่าเขาบ้า.. แม้จะมีพยานยืนยันอยู่คนหนึ่ง..ไม่..สองคน..ที่คิดตรงกับเขา..ว่าศพนี้เดินมาด้วยตัวเองจริง ๆ ทั้งคุณหมอ..และนักข่าวหน้าตาบ้องแบ๊วคนนั้นก็ตาม ใครจะเชื่อ.. จากการร่ำเรียนที่เขาทุ่มเทมาทั้งชีวิต ทั้งภาคทฤษฎีและปฏิบัติ จนได้รับกระดาษประกาศเกียรติคุณมากมาย..อ้อ..เขาเรียกเกียรติบัตรหรอกหรือ?..เขายังไม่เคยพบเคยเห็นคดีพิลึกพิลั่นนี้มาก่อนเลย.. เขาควรจะทำอย่างไรดี? ความคิดวุ่นวายสับสน..ดีที่มีเสียงว. หมายถึงเสียงวิทยุสื่อสารของตำรวจ..ดังขึ้น มีข้อความบางอย่างที่ดึงให้เขาหลุดจากความสับสนของความคิดนั้น สีหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยน.. จากหน้าย่น เป็นหน้าตึง..แล้วก็หน้าเบี้ยว.. มีการพบศพอีกหนึ่งศพ..ยิงตัวตาย..ที่บ้านเช่าแห่งหนึ่งในท้องที่ที่เขารับผิดชอบ "ผู้หมวดครับ..ผมว่ามันแปลก ๆ " จ่าต้อย..ลูกน้องผู้ที่สนิทกับเขามากรายงานมาทางว. "มีคนได้ยินเสียงปืนเมื่อสิบนาทีก่อนหน้าการพบศพ..แต่ว่า..เอ่อ..ศพเน่าแล้วครับ" หยึย... ++++++ รตท.ทัดทานไปถึงที่เกิดเหตุคนยิงตัวตายนั้นภายในสิบห้านาทีนับจากที่ได้รับรายงานจากวิทยุ สภาพศพที่เขาเห็น..คล้ายคลึงกับศพแรก..ศพร่างกายเปล่าเปลือย.. เป็นเด็กสาว..สภาพกำลังเน่า.. มือขวาของศพ..เป็นปืนพกขนาดเล็ก..มันถูกใช้งานไปเพียงแค่นัดเดียว รูโบ๋ที่ศีรษะ..เป็นที่ที่กระสุดนัดเดียวนั้นวิ่งผ่าน..ปากแผลยังมีเขม่าจับอยู่เต็ม รอยออกของกระสุน..แทนที่จะเต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน กลับมีน้ำข้นคลั่กสีดำ..เศษสมองสีเขียวคล้ำกระจายไปทั่ว มันเป็นเลือดและมันสมองที่ถูกหมักดองไว้ด้วยเวลาไม่นานกว่าสามวัน..มันถึงจะมีสีสัน..และกลิ่นเน่าได้ขนาดนี้.. ผู้พบศพคนแรก..ให้การด้วยสีหน้าตื่นตระหนกว่า..เที่ยงคืนสิบสามนาที..เขาได้ยินเสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด.. มันดังออกมาจากบ้านเช่าหลังนี้..ซึ่งมีอยู่ห้องเดียว..ที่เปิดไฟทิ้งไว้ เขาชวนเพื่อนบ้านข้างเคียงออกมาด้วย..เพื่อมาดูให้รู้แน่ว่าเกิดอะไรขึ้น.. ทุกห้องที่มีเพียงหกห้องของบ้านเช่าหลังนั้น..ตื่นขึ้นมาดูเหตุการณ์กันหมด เว้นห้องเดียวห้องนี้..ห้องที่หก..ซึ่งเป็นห้องที่อาศัยอยู่ของเด็กสาวตจว..คนนี้ มันเงียบสนิท..แม้ไฟจะเปิดอยู่..พวกเขาจึงส่งเสียงเรียก..ไม่มีเสียงตอบรับ การไขประตูจากผู้ดูแลจึงเกิดขึ้น.. ทุกคนผงะหงาย..กลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้ง..พบเด็กสาวยิงตัวตายจนเน่าเฟะนอนรออยู่แล้ว.. ผู้ได้ยินเสียงปืน..ไม่ต่ำกว่าห้าคน..ยืนยันตรงกันว่าเสียงปืนเพิ่งดังขึ้นไม่นานมานี่แน่ ๆ ยืนยันทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ทุกคนหน้าเหลือสองนิ้ว..คนที่หน้าเหลือสามนิ้วจะต้องเป็นคนที่หน้ายาว.. ใครจะทำให้หน้าเหลือมากกว่านั้นได้..เมื่อเห็นตำตาอยู่ทนโท่ว่า..ศพยิงตัวตายได้ ศพที่ตายไปแล้ว..ยิ่งตัวเองให้ตายไปอีกครั้งเป็นครั้งที่สอง? เหมือนกับศพที่แล้ว..ผูกคอให้ตายเป็นครั้งที่สอง..ให้สนุกเล่นซะยังงั้น นี่มันอะไรกัน??? "ผู้หมวดคะ..มันเกิดอะไรขึ้นแน่คะ?" อีกแล้ว..นักข่าวสาวคนนั้นอีกแล้ว "ศพยิงตัวตายได้ด้วยเหรอคะ?" ??? ++++ จากคุณ : เอามาแปะใหม่ตั้งแต่ต้น - [ 1 พ.ย. 47 12:57:23 A:202.57.168.184 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 การเกิดคดีฆาตกรรมถึงสองคดีด้วยกัน..ในเวลาไล่เรี่ยกันอย่างนี้..นาน ๆ จะเกิดขึ้นสักครั้ง นักข่าวอาชญากรรมอย่างเธอ..จึงค่อนข้างจะกระตือรือร้นเป็นพิเศษ ยิ่งเป็นการฆาตกรรมอำพราง..มีการเคลื่อนย้ายศพและทำร้ายศพด้วยกันผูกคอและจ่อยิง..ให้เห็นว่าเป็นการฆ่าตัวตายอย่างนี้ด้วยแล้ว..ยิ่งเรียกร้องความสนใจจากเธอได้เป็นทวีคูณ จากคำให้สัมภาษณ์ของผู้หมวดหนุ่ม..ผู้มีคิ้วสวยราวทาบด้วยขอบกะลาเผาคนนั้น..ที่ว่าน่าจะเกิดจากฆาตกรน่าโง่..อำพรางศพที่ตายด้วยน้ำมือของตัวเองมาหลายวันแล้ว..ด้วยวิธีโง่ ๆ ให้เห็นว่าเป็นการฆ่าตัวตาย..เพื่อให้ตัวเองพ้นผิด..มันเป็นการสรุปที่ง่ายเกินไป..จนหล่อนไม่อยากเชื่อ อีกข้อหนึ่งที่ผู้หมวดบอกว่าน่าจะเป็นไปได้..ก็คือเกิดขึ้นจากคนโรคจิตคนหนึ่ง..หรือสองคน..กระทำอาการวิปริตขึ้นกับศพ..เพื่อวัตถุประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่ง..เป็นการสนองความต้องการของตัวเอง โดยผู้หมวดไม่ยอมตอบคำถามของเธอที่ว่า..ทำไมศพต้องแก้ผ้า..ทำไมศพต้องเป็นเด็กสาวอายุสิบเจ็ดสิบแปดปี..โดยบอกเพียงแต่ว่า..ขอเวลาสืบสวนสอบสวนอีกระยะเท่านั้น สิ่งเหล่านี้เป็นประเด็นข่าว..ที่นักข่าวอย่างเธอต้องการเสียเหลือเกิน.. ถ้าหัวหน้า..พี่วุฒิขี้หลีคนนั้น..เห็นข่าวนี้..เขาคงจะตื่นเต้น..ลืมที่จะทำเกาะแกะกับเธอไปได้สักพักหนึ่ง เมื่อกลับถึงบ้าน...อันที่จริงอพาร์ตเม้นท์ขนาดกระทัดรัด..เธอจึงรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า..นั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์ บันทึกทุกอย่างลงไป..โดยไม่สนใจเวลาว่าจะดึกดื่นเพียงใด ความสงบเงียบรอบตัว..ทำให้เธอมีสมาธิมากขึ้น.. ไฟดวงเดียวที่เปิดไว้กลางห้อง..กับแสงสว่างจากหน้าจอ..ก็เพียงพอแล้วสำหรับความอุ่นใจหากหล่อนจะต้องการขึ้นมา เธออยู่คนเดียวมาได้หลายเดือนแล้ว..นับจากเรียนจบจนได้ปริญญา..พ่อแม่และน้องสาวของเธออีกคน..อยู่ที่บ้าน..บ้านในตัวอำเภอเล็ก ๆ ของจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ เธอไม่รู้สึกเหงาแต่อย่างใด..ไฟของการทำงานคุโชนอย่างต่อเนื่อง..เธอรู้สึกสนุกสนานกับมัน..เป็นการท้าทายความสามารถของตัวเองหลังจากที่ได้ร่ำเรียนมาอย่างหนัก พิมพ์ไปได้สักพัก..ความอ่อนล้าง่วงงุนก็คืบคลานเข้ามา เธอปิดปากหาว..หยาดน้ำตาเอ่อล้นออกมาจนตาพร่า..ต้องกระพริบตาที่อุดมไปด้วยขนตางอนยาวนั้นอย่างถี่ยิบ เนินหน้าผากที่เรียบโค้งมนรับกับกระโหลกศีรษะที่ทุยสวย..ผมยาวสยายเป็นมันวับ ดวงตาดำวาว..จมูกเล็กหากโด่งเป็นสันรับริมฝีปากงามนั้น..เพื่อน ๆ รวมทั้งอาจารย์หลายคนยุให้เธอเข้าประกวดในงานต่าง ๆ เสมอ แต่เธอไม่ชอบ..ไม่สนใจความสวยงามของตัวเองด้วยซ้ำ เธอให้ความสำคัญต่อสมองของเธอ..มากกว่าความสวยงามของร่างกาย..ที่นับวันจะเสื่อมสลายลงไป งานยังเขียนไม่จบ..สรุปท้ายข่าวยังไม่สามารถหาที่ลงเหมาะ ๆ ได้..สิ่งที่ทำได้ก็คือลุกขึ้นเพื่อยืดแข้งยืดขา..เดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาน้ำดื่ม หางตามีสิ่งหนึ่งผ่านแวบไป.. เธอหันไปทางนั้นทันที..ผ้าม่านวูบไหวทั้งไม่มีแรงลม..เธอไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร เสียงหยดน้ำดังขึ้นในห้องน้ำ..เธอปิดสนิทแล้วนี่นา ดื่มน้ำเสร็จจึงเดินไปที่ห้องน้ำ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะคอมพ์ฯ นัก เสียงหยดน้ำดังมากขึ้น..เธอเปิดไฟ.. ไฟดับ..ขมวดคิ้ว ก้าวเข้าสู่ห้องน้ำ..เสียงดังที่อ่างล้างหน้า เหนืออ่างล้างหน้ามีกระจก..กระจกสะท้อนเงาของเธอ..ในสภาพตะคุ่มมัวเนื่องจากความมืด เอื้อมมือหมุนก๊อก..มันหมุนไปได้อีกเกือบครึ่งรอบ..เธอแปลกใจ..ใครมาคลายมัน เหลือบสายตามองกระจก..เงาดับวับผ่านไปทางด้านหลัง ความเย็นวาบแผ่ซ่านจากต้นคอหลงไปที่สันหลัง..ขนลุกสู่จากก้นกบมาจรดท้ายทอย.. อะไร? "เคร้ง.." เสียงแก้วตกลงพื้น หล่อนสะดุ้งสุดตัว..ยกมือปิดปาก กระโจนวูบเดียวก็ออกมาจากห้องน้ำ..แก้วพลาสติกยังกลิ้งอยู่กับพื้น..น้ำที่เหลือจากที่เธอเพิ่งดื่มเมื่อสักครู่เจิ่งนองเต็มพื้น.. เธอหันซ้ายขวา..ไม่มีอะไรนอกเสียจากความเงียบ.. มองที่พื้นอีกครั้ง..หัวใจของเธอแทบหลุดออกจากร่าง.. กระเซ็นน้ำจากแก้วที่กลิ้งอยู่นั้น..ปรากฎรอยเท้าเป็นจ้ำ ๆ ต่อเนื่องไปจนถึงกำแพงห้อง หน้าต่างตรงกำแพงนั้นบัดนี้เปิดอ้าออกทั้งที่มันไม่เคยถูกเปิดมาก่อนเลย.. เธอถลาไปที่นั่นทันที.. ไม่เห็นอะไรนอกเสียจากได้ยินเสียงหนึ่งแว่วมาตามลม ฮิฮิฮิ.. เป็นเสียงเด็กหัวเราะ.. แล้วจางหายไปภายในไม่กี่วินาทีนั้น +++++ รตท.ทัดทาน..ก้าวขึ้นรถบีเอ็มสีน้ำตาลอมแดงนั้นอย่างอ่อนล้า.. เขาเขียนรายงานนั้นไม่จบ.. ภาพศพทั้งสองยังติดตา..ใบหน้าของศพยังลอยเคว้งอยู่ใต้หนังตาของเขา มันเป็นสภาพของคนที่เกิดอาการตื่นตกใจอย่างสุดขีด เหยเก..ตาเหลือกถลน..ริมฝีปากซีดจนเกือบดำ ก่อนตายทั้งสองคนจะต้องพบกับ"อะไร"สักอย่างหนึ่งที่น่ากลัวเป็นอย่างมากแน่ ๆ อะไร? เขายกมือลูบหน้า..มันชื้นและมัน..สิ่งที่เขาต้องการตอนนี้คืนหมอนอันนุ่มนิ่ม..และที่นอนอันนุ่มสบาย มือขวาบิดกุญแจสตาร์ทรถ..เสียงคำรามเบา ๆ ดังออกมาจากเก๋งหรูราคาเรือนล้านนั้น.. เขาใส่เกียร์ถอยหลัง..รถกระโดดเล็กน้อยเหมือนทับก้อนหิน..เขาไม่ได้ใส่ใจ..เมื่อรถตั้งลำได้..เขาก็พามันออกจากสน. ถนนหนทางว่างเปล่า..มีเพียงรถวิ่งสวนมาไม่กี่คัน..แสงสีส้มจากไฟถนนส่องให้เห็นถึงความเงียบสงบ เขาเปิดวิทยุในรถ..เพลงสากลที่ฟังสบาย..กระจายออกมาเบา ๆ ให้รื่นหู มีแสงสว่างแวบที่ท้ายรถ..เขาเบรคเมื่อถึงทางแยก..ก่อนจะเลี้ยวขวา..ผ่านด้านข้างของสน.ที่เขาทำงานอยู่ไป ฝากท่อระบายน้ำ..ที่ทำด้วยเหล็กอ๊อกซ์เป็นซี่ ๆ ปรากฎมือเล็ก ๆ บี้แบนอยู่ตรงบริเวณขอบซีเมนต์ มันค่อย ๆ ลดหายไปภายในท่อ มองเผิน ๆ เหมือนมือตุ๊กตา..ที่ถูกรถทับจนเป็นร้อยดำปื้น.. มือตุ๊กตาที่เคลื่อนไหวได้!! ++++ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเมื่อเขากำลังเลี้ยวเข้าซอยที่บ้านของเขาตั้งอยู่ "ผู้หมวด..ดิฉันเองค่ะ..วิรานี.." เขาทำหน้าย่น "วิรานีที่เป็นนักข่าวหนังสือพิมพ์เจไงคะ?" หน้าย่นเริ่มคลาย เสียงบอกเล่าสั้น ๆ ได้ใจความ..ค่อยทะยอยออกมาหลังจากนั้น "ผู้หมวดออกเวรแล้วใช่ไหมคะ..คือ..ไม่ต้องมาก็ได้ค่ะ..ดิฉันจะแจ้งตำรวจท้องที่เองค่ะ.." "ที่ดิฉันอยากให้ผู้หมวดมา..ก็เพราะว่า..มีผ้าผืนหนึ่งผูกกับซี่กรงหน้าต่างห้องของดิฉัน.." "มันเป็นผ้าสีฟ้า..ชนิดเดียวกับที่..ที่ศพนั้นใช้ผูกคอตายค่ะ.." บีเอ็มดับเบิ้ลยูกลับลำอีกครั้ง คราวนี้มันควบด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่เงินจำนวนเกือบสองล้านนั้นจะบันดาลให้เร็วได้ แม้กระนั้นมันก็ยังไม่เร็วพอกับความร้อนรุ่มในใจของเขา ++++ ผ้าสีฟ้าพื้นนั้น..เป็นลักษณะเดียวกับที่เขาพบว่าผูกคอศพหญิงสาวรายหนึ่งอยู่..ราวกับเป็นผืนเดียวกัน เมื่อแก้ออกจากลูกกรงเหล็ก..กางดู..มีรอยฉีกเป็นแนวขวางเห็นได้อย่างชัดเจน เมื่อสังเกต(ไม่มีสระอุแระคับ)รอยเปื้อนบนผ้าผืนนั้น..มันสะอาด..สะอาดจนน่าแปลกใจ ไม่มีแม้แต่รอยคราบแม้แต่น้อย ที่สำคัญ..เหมือนมันเพิ่งถูกมาผูกทิ้งไว้..ในเวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานี่เอง วิรานี..ยืนหน้าซีดอยู่ใกล้ ๆ มองเขาด้วยดวงตาใสแป๋ว..แฝงรอยกังวัล..และอาการตื่นกลัวที่พยายามเก็บอย่างไรก็ไม่มิด.. เธออยู่ในชุดนอน..สีขาว..บางเบา..เป็นชุดคลุมยาวถึงข้อเท้า.. ผมถูกปล่อยสยาย.. "มันเป็นผืนเดียวกันหรือเปล่าคะ?.." นั่นเอง..จึงทำให้เขาถอนสายตาออกมาจากร่างงามนั้นได้ เขาอยากเขกหัวตัวเอก..เรื่องคอขาดบาดตายอย่างนี้..ยังมีอารมณ์จะชื่นชมความงามของใครได้อีก.. "เหมือนมากครับ..ถ้าจะให้แน่..ต้องเอาไปตรวจสอบอีกครั้ง.." หญิงสาวจับผ้าผืนนั้นขยี้ด้วยปลายนิ้ว..แววตาครุ่นคิด "รู้สึกว่าผ้าผืนนี้ไม่ใช่ผ้าใหม่..น่าจะผ่านการใช้แล้วมาบ้าง..มันไม่แข็ง..ผู้หมวดคิดว่า..มันน่าจะมาจากไหน?.." ผู้หมวดหนุ่มยังไม่ตอบ.. ความเห็นของวิรานีตรงกับเขา.. ผ้าผืนนี้..มันน่าจะถูกดึงออกมาจากที่นอนที่ใดที่หนึ่ง..ซึ่งน่าจะเป็นโรงแรม..มากกว่าที่นอนตามบ้าน เขายังไม่เคยเห็น..บ้านใดใช้ผ้าปูที่นอนสีพื้น..สีเดียว..ไม่ว่าจะขาว หรือฟ้า..หรือชมพู แต่ก็นั่นแหละ..โรงแรมใดถึงใช้ผ้าปูที่นอนสีฟ้า..เขาเห็นแต่ใช้สีขาวแทบทั้งนั้น.. ด้วยความคิดนี้..เขาจึงตอบคำถามเธอไม่ได้ "เราต้องสืบให้รู้ให้ได้ครับ..มันเป็นหลักฐานชิ้นเดียว..ที่เรามีอยู่ในขณะนี้..มันอาจจะพาเราไปสู่ร่องรอยอื่น ๆ ได้.." หญิงสาวนิ่งงัน..ความตื่นกลัวยังไม่จางหายไป "มัน"..ซึ่งจะเป็นอะไรก็ตาม..มาหาเธอทำไม?..เธอมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับศพทั้งสองที่ค้นพบนั่น.. เธอมืดแปดด้าน... "เอาล่ะครับ..ผมว่าเราแจ้งตำรวจท้องที่ดีกว่า..อย่างน้อยให้เขามาตรวจรอยนิ้วมือ..ทำบันทึกเอาไว้..อาจจะเป็นข้อมูลที่จะทำให้เราควานหาต้นเหตุของเรื่องนี้ได้.." หญิงสาวพยักหน้าช้า ๆ โดยไม่รู้จะทำอะไรได้ดีไปกว่านั้น.. ชายหนุ่มใช้วิทยุสื่อสารแจ้งข่าวไปยังสน.เจ้าของท้องที่..ในจังหวะเดียวกันนั้น..เสียงโทรศัพท์ที่ห้องของวิรานีก็ดังขึ้น เธอเหลือบมองนาฬิกา..เกือบตีสองแล้ว..ดึกป่านนี้ ยังจะมีใครโทรฯหา แม่ของเธอนั่นเอง "อะไรนะคะ?" เสียงนี้ทำให้ผู้หมวดหนุ่มหันขวับมาด้วยความแปลกใจ..สังหรณ์ประหลาดเกิดขึ้นวาบ "น้อยหายไป..ตั้งแต่เมื่อไร?" "ตามหาทั่วแล้วเหรอ?" "แล้วแม่ทำไมถึงเพิ่งโทรฯมาบอก?" "แจ้งความแล้วยัง?" "ได้ค่ะ..เช้านี้หนูจะขึ้นไป.." เธอวางหู..มองหน้าผู้หมวดด้วยสีหน้ายากจะบรรยาย "น้อย..น้องสาวของดิฉัน..หายออกจากบ้านไปได้สองวันแล้วค่ะ.." "หายไปโดยไม่บอกไม่กล่าว..ตามหาที่ไหนก็ไม่พบ..น่าจะเกิดเหตุร้าย.." เธอพูดด้วยเสียงสั่นพร่า..น้ำตาคลอ "หรือว่า..น้อย.." "เป็นไปได้ยากครับ.." ผู้หมวดรีบตัดข้อความ "เธออาจจะหนีเที่ยวตามประสาก็ได้..อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก.." เมื่อเห็นสีหน้าหญิงสาว...เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดคำนี้ "มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?" ++++ จากคุณ : เผื่อสะดวกต่อการอ่าน - [ 1 พ.ย. 47 12:58:38 A:202.57.168.184 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 วันนี้เขาตื่นสาย..เป็นเพราะว่าเมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอนทั้งคืน เสียงโทรศัพท์ดังก้องห้อง..เหลือบตามองนาฬิกา..มันบอกว่าเดือบสิบเอ็ดโมงแล้ว "ผมเป็นแพทย์ผ่าศพ..คุณเป็นเจ้าของคดีศพผูกคอเมื่อคืนใช่ไหมครับ?" เขารับคำ "ผมอยากถามอะไรสักอย่าง..บังเอิญผมติดต่อหมอเวรเมื่อคืนไม่ได้..เรื่องเกี่ยวกับศพน่ะครับ..ครั้งแรกที่คุณเห็น..มีบาดแผลอะไรอื่นที่ร่างกายของศพหรือเปล่าครับ?" เขางง "เช่นว่า..ใต้ถันนมข้างซ้าย..มีบาดแผลลักษณะเป็นรู..ใหญ่พอประมาณ ปากรูแหว่งวิ่นคล้ายกับ..ถูกเจาะด้วยของที่ไม่คม.." เขาปฏิเสธ "น่าแปลก..ผมไม่อยากเชื่อเลยว่า..ศพนี้..ตายเพราะถูกควักหัวใจออกไป.." "ศพไม่มีหัวใจครับ.." !!! ++++++ ห้องชันสูตรศพ..อยู่บนตึกหลายชั้น..ของแผนกนิติเวช สำนักงานตำรวจแห่งชาติ กว่าเขาจะควานหาที่จอดรถได้..เวลาก็ล่วงไปเกือบบ่ายสองโมง เหงื่อแตกจนเต็มแผ่นหลัง ขณะเขากึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังห้องผ่าศพห้องนั้น..ใครหลายคนกำลังรอเขาอยู่ เมื่อเขาปรากฎตัวตรงสำนักงาน..ชายหญิงสองสามคน..ซึ่งหนึ่งในจำนวนนั้น..มีคุณหมอผมฟูหลายสีคนนั้นด้วย..กำลังนั่งคุยกันด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด การแนะนำตัวผ่านพ้นไป ที่เหลือคือบทสรุป "ศพทั้งสองไม่มีหัวใจ..หัวใจถูกควักไปสด ๆ เป็นการควักออกไปในขณะที่มันน่าจะทำงานอยู่.." "มีร่องรอยการผ่านการร่วมเพศ..ซึ่งจะเป็นการถูกข่มขืนหรือไม่ไม่สามารถบอกได้..นอกนั้นไม่มีร่องรอยอื่นใด..รวมทั้งบาดแผลตามร่างกาย..เว้นเสียแต่รอยเจาะใต้ถันนมข้างซ้ายนั้น.." "สารเคมีที่ได้จากการวิเคราะห์จากเลือดของศพ..แสดงว่าศพทั้งสองกำลังตั้งครรภ์..แต่หน้าแปลก..ที่มดลูก..ไม่ปรากฎการฝังตัวของตัวอ่อน..น้ำนมยังไม่ได้สร้าง.." "ราวกับว่าการตั้งครรภ์..เกิดขึ้นเพียงไม่กี่นาที..แล้วก็การตั้งครรภ์ก็ล้มเหลว..หรือเรียกง่าย ๆ ว่าแท้งนั่นเอง.." "ที่น่าแปลก..ศพทั้งสองทำไมถึงมีสาเหตุการตายที่เหมือนกัน..สภาพศพดุจเดียวกัน.." "เป็นการตายซ้ำเป็นครั้งที่สองเหมือน ๆ กัน" ทุกคนมองเขาเป็นจุดเดียว เขาเองก็อยากมองหน้าตัวเองเหมือนกัน คงเป็นสีหน้าที่ไม่มีปฏิมากรใด กล้าจะปั้นออกมาแน่ ๆ ก็ปั้นยากขนาดนั้น!!! +++ ที่สนามบิน คราคร่ำไปด้วยผู้คน ไม่แปลก..วิรานีบอกกับตนเอง.. เดี๋ยวนี้ตั๋วเครื่องบินราคาพอกับตัวบขส. สนามบินแห่งชาติจึงกลายเป็นสถานีบขส.แห่งชาติไปได้ง่าย ๆ เธอเพียงหงุดหงิดเล็กน้อย..ไม่ใช่สิ..หงุดหงิดมาก ๆ เธอตั้งใจว่าจะออกเดินทางแต่เช้า..แต่แล้ว...ตั๋วเต็มหมด มีว่างพอก็ตอนบ่ายสามโมงนี่แหล่ะ ถึงอย่างไรก็ยังดีกว่านั่งรสบัส..รถไฟ..ที่กว่าจะถึง ต้องเสียเวลาไปไม่น้อยกว่า 8 ชั่วโมง ช่วงเช้าของเธอจึงค่อนข้างว่าง..เมื่อว่างจึงรีบเข้าโรงพิมพ์ ฟิล์มถูกส่งเข้าห้องแลป..มันใช้เวลาไม่นานนักก็ถูกปริ้นท์ออกมา.. ที่โต๊ะทำงาน..เธอนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด..สังเกตภาพของศพทั้งสองอย่างเต็มที่ ไม่มีร่องรอยอื่นใดนอกเหนือจากที่ได้เห็นมาจากภาพจริง.. เธอแสกนด์ภาพถ่ายหน้าตรงของศพ..เพื่อเปรียบเทียบกับภาพเชิงซ้อน..อะอะ..หนังสือพิมพ์ที่เธอสังกัดอยู่..ยิ่งใหญ่พอที่จะมีเทคโนโลยีเดียวกันกับสนง.ตำรวจได้ เธอจะเอาภาพของศพมาซ้อนกับภาพถ่ายจริง..ที่ญาติ มาแจ้งหายเอาไว้ เธอรู้..ตำรวจก็ทำอย่างนี้ แต่เธอไม่รู้..ว่าตำรวจยังไม่ได้ทำ +++++ ปรากฎว่า..ภาพของศพแรก..ที่ผูกคอ..ไปแมชเข้ากับใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่งพอดี เด๊ะ.. รอยยิ้มยินดีปรากฎขึ้นบนริมฝีปาก..ชื่อและที่อยู่ปรากฎหราขึ้นบนหน้าจอ เธอจดใส่สมุดบันทึกส่วนตัว แต่เมื่อจดถึงที่อยู่..เธอแทบจะอุทานออกมาด้วยความแปลกใจ มันเป็นอำเภอและจังหวัดเดียวกันกับบ้านพ่อแม่ของเธอ..ซึ่งเธอจะต้องเดินทางไปตอนบ่ายนี้พอดี ให้ตายสิ..เรื่องนี้ทำไมถึงได้บังเอิญขนาดนั้น มือเร็วเท่าความคิด..เอ..หรือมือเร็วกว่า? ภาพถ่ายหน้าตรงของศพที่สอง..ศพยิงหัวตัวเอง..ถูกปฏิบัติการเปรียบเทียบเหมือนกับภาพแรก อุฟระ..ไม่แมช เธอเกาหัว..ลองพยายามอีกที คำตอบเป็นเช่นเดิม ไม่เป็นไร..รายเดียวก็เกินพอ เธอจดทุกอย่างใส่สมุด..ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เพิ่งสิบโมงเช้า..ผู้หมวดขี้เก๊กหน้าย่นคนนั้นจะรู้เหมือนเธอรู้ไหมหนอ? ช่างเหอะ..มันไม่เกี่ยวกับเราซักหน่อย แต่.. "ถ้ามีอะไรให้ผมช่วย..ก็บอกได้ทันทีนะครับ" เสียงสุดท้ายของเขาคืนนั้น..ทำให้เธอต้องกดโทรฯ ถึงเขา เย่ย..ไม่มีคนรับสาย จะมาว่าฉันไม่ได้นาว้อย.. ++++++ เมื่อขึ้นเครื่องเรียบร้อย..เธอตั้งใจจะหยุดความคิดฟุ้งซ่านในทางร้าย..ที่เกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของน้องสาว แต่ทำไงก็หยุดไม่ได้ เธอกับน้องแม้ไม่สนิทกันนัก..เพราะเธอมาเรียนกรุงเทพฯ ได้เกือบ 5 ปี..แต่เธอก็ยังรักน้อง น้องไม่สวยเท่าเธอ..แต่ก็น่ารัก..ขาวเหมือนเธอ..และมีดวงตาเหมือนเธอ แม่เคยโทรฯ มาบ่นกับเธอบ่อย ๆ ว่าน้องคนนี้..มักจะหนีเที่ยวดึก ๆ เป็นประจำ และมีผู้ชายหลายคนมาก้อร่อก้อติก..ซึ่งเธอก็ทำได้แต่เพียงว่าให้แม่ไปฟ้องพ่อ แม่ฟ้องกลับมาว่าพ่อก็ห่วงแต่เมา เธอคุยกับพ่อ..กลับถูกขอตังค์ทุกครั้ง ด้วยความเหนื่อยใจ..เธอเลยไม่ค่อยได้ติดต่อกลับบ้านสักเท่าไร มีแค่บางที..รายได้จากงานไซด์ไลน์ที่เธอทำตั้งแต่ตอนเรียนอยู่ปี 2..งานเขียนบทเล็ก ๆ น้อย ๆ .. ได้ผลตอบแทนกลับคืนมาเป็นก้อน..เธอก็จะส่งเงินกลับบ้านไปบ้าง ยังดีที่แม่เป็นข้าราชการครู..มีเงินเดือนประจำ ไม่งั้นที่บ้านคงขัดสนยิ่งกว่านี้ นึกถึงตอนนี้..น้ำตาซึมออกมานิด ๆ พอเป็นพิธี จริง ๆ แล้วเธออยากอยู่กับครอบครัว..แต่..ชีวิตของเธอจะจมอยู่กับสภาพเดิม ๆ ไม่ได้ เธอเป็นความหวังเดียวของครอบครัว..ที่จะทำให้ทุกชีวิตดีขึ้น..นั่นจึงเป็นเหตุผลใหญ่..ที่ทำให้เธอมุมานะเรียนจนจบ..และรีบหางานทำให้ได้เร็วที่สุด งานเป็นนักข่าวเยี่ยงนี้..ตรงกับที่เธอเรียนมาพอดี และเธอก็กำลังสนุกกับมัน ไม่น่าจะเกิดกรณีน้องสาวหายตัวไปเล้ย.. เฮ้อ.. +++++++ จากคุณ : แต่มะได้แก้คำผิดเรย - [ 1 พ.ย. 47 12:59:51 A:202.57.168.184 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ข้อมูลบางอย่างที่เขาได้รับเพิ่มเติมหลังจากการประชุมผู้เกี่ยวข้องที่แผนกนิติเวชนั้น..ทำให้รตท.ทัดทาน กดโทรศัพท์ถึงหญิงสาวนักข่าว..ร่างบอบบางตาคมคนนั้นทันที เรื่องนี้ยิ่งเวลาผ่านไป ยิ่งเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยเข้าท่าขึ้นทุกที จากแต่แรกที่คิดว่าเป็นการฆ่าตัวตายธรรมดา..กลายเป็นคนตายแล้วมาถูกฆ่าอีกครั้ง นั่นยังไม่เท่าไร หลังการผ่าพิสูจน์ศพ กลับพบว่าศพนั้นไม่มีหัวใจ..มันถูกล้วงควักไปขณะที่ร่างนั้นยังมีชีวิตอยู่.. หัวใจหายไปไหน..ใครเป็นคนฆ่าเธอทั้งสอง..อีกทั้งร่องรอยการตั้งครรภ์ที่ล้มเหลวนั้นเล่า?..มันคืออะไร?? ข้อมูลที่ได้เพิ่มเติม..ทำให้ขนบนศีรษะของเขาลุกซู่ตลอดเวลา..แม้จนกระทั่งบัดนี้.. มีการพบศพอีกห้าศพ..กระทำการฆ่าตัวตายด้วยวิธีการต่าง ๆ กันทั่วกรุงเทพมหานคร ในคืนเดียวกันนั้น ทุกศพเป็นหญิง ทุกศพเปลือยกาย..ทุกศพไร้ห้วใจ และทุกศพ..มีพื้นเพบ้านเกิดอยู่ในอำเภอหนึ่งในจังหวัดภาคเหนือ ซึ่งเป็นคนบ้านเดียวกับวิรานีนั่นเอง ++++ โทรศัพท์ติดต่อไม่ได้.. วิรานีปิดโทรศัพท์ทันทีเมื่อขึ้นเครื่อง..เธอไม่กลัวเครื่องบินตก แต่กลัวมีคนมาโทษว่าที่เครื่องบินตกเพราะเธอไม่ปิดโทรศัพท์ เธอจึงไม่รู้ข้อมูลอันน่าตื่นตระหนกนั้น.. ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเดินทางไปยังต้นกำเนิดของเหตุระทึกขวัญ สู่หมู่บ้านที่เหมือนต้องคำสาป เหมือนเดินเข้าสู่เงื้อมมือของมัจุราชอย่างไม่รู้ตัว ++++ แม้กำหนดการขึ้นเครื่องจะระบุว่าเป็นเวลา 15.00 น. แต่กว่าเครื่องจะออกก็เกือบ 16.00 น. กว่าเครื่องจะเดินทางไปถึงก็เกือบ 17.30 น. กว่าเครื่องจะได้ลงก็โน่น..เลยการยืนตรงเคารพธงชาติมาแล้วเกือบชั่วโมง วิรานีหน้าหงิก.. นี่ยังไม่รวมที่ต้องไปเช็คอินที่สนามบินก่อนหนึ่งชั่วโมงนะนี่ รวมแล้วเธอเสียเวลาไปกับการเดินทางครั้งนี้ถึงเกือบ 5 ชั่วโมง แง่ง.. ++++ จังหวัดที่เธอไปเป็นจังหวัดใหญ่ ใหญ่มากจนสนามบินแทบจะร้างคน รถราที่จะเรียกก็หาไม่สะดวก..เท่าที่เห็นก็มีรถของโรงแรมมายืนชูป้ายรอแขกกันอยู่สี่ห้าเจ้า แท๊กซี่ป้ายเขียวป้ายเหลือง ป้ายแดงป้ายดำ..หาไม่เจอซักป้าย มีแต่รถสองแถวติดเครื่องรออยู่คันหนึ่ง.. เธอเดินตรงไปหาทันที ในใจกำลังคิดเสียดายที่ไม่ได้กลับบ้านโดยรถทัวร์ ก่อนจะถึงตัวจังหวัดรถทัวร์จะต้องผ่านแยกอำเภอที่เธออยู่ก่อน หากเธอลงที่นั่น แล้วต่อสองแถวเข้าไปสักชั่วโมง..เธอก็จะถึงบ้านได้ง่าย ๆ นี่เป็นเพราะว่ารีบ..เมื่อรีบจึงคิดถึงแต่เครื่องบิน..ไม่ได้คิดต่อไปว่าจากสนามบินเธอจะต้องเดินทางอีกไม่ต่ำกว่าสองสามชั่วโมงกว่าจะถึงบ้านได้ แต่ก็สายไปเสียแล้ว "ไปบ้านปร๋วนไหมคะ?" เธอถามคนขับรถสองแถวนั้น "บ้านปร๋วน?" เธอพยักหน้า.. โซเฟอร์ส่ายหน้า มองหน้าเธอด้วยสายตาแปลกพิกล "แล้วมีคันไหนไปคะนี่??" ดูเหมือนโซเฟอร์จะอ้าปากตอบ..แต่แล้วเขาก็ไม่ตอบ.. ขับรถหนีไปทันที วิรานีอ้าปากค้าง.. นี่มันอะไรกัน? +++ หญิงสาวยังยืนละล้าละลังอยู่นาน..รู้สึกสังหรณ์ประหลาดขึ้นในใจ ผู้คนเริ่มซา..รถที่เคยจอดอยู่หลายคนต่างทะยอยออกจากสนามบินไปทีละคัน ฟ้าขมุกขมัว..สายลมเย็นที่โชยพัดมิได้ทำให้เธอคลายร้อนใจ เธอจะทำอย่างไรดี?..บ้านยังอยู่อีกไกล..จะหารถจากไหนกลับบ้าน.. ทุกครั้งที่เธอกลับบ้าน..เธอไม่เคยกลับเวลานี้.. จะโทรฯ ให้ที่บ้านมารับ..จะเอารถจากไหน?.. ฐานะที่บ้าน..ไม่มีเงินพอที่จะซื้อรถราขับ.. เธอโทษตัวเอง..ที่ไม่ได้นัดแนะไว้กับแม่..อย่างน้อย..ให้แม่มารับ..เธอก็ยังมีเพื่อน มือกดหมายเลขโทรศัพท์ จะบอกแม่ว่ามาถึงแล้ว..แต่ยังไม่มีรถเข้าบ้าน ในทันใดนั้น..แสงไฟจากหน้ารถ..ก็สว่างวูบมายังที่เธอยืนอยู่ มันเป็นรถโตโยต้า..เก่ามากจนไม่น่าจะวิ่งได้ สีดำทมึน..ไม่มีสัญลักษณ์ใดทั้งสิ้นให้เธอสังเกต มันจอดตรงหน้า..ประตูด้านคนขับเปิดออก แล้วชายคนหนึ่งก็ก้าวออกมา.. ++++ ผมบนศีรษะแสดงอายุเขาได้เป็นอย่างดี แว่นในกรอบกระ..มีดวงตาขุ่นมัวอยู่ในนั้น หน้ากร้านดำ..หนวดขาวผสมดำ..ริมฝีปากคล้ำ.. อยู่บนร่างกายที่ผอมแห้ง..สวมเสื้อเชิดลายทาง..กางเกงสีกากี "ไปหรือเปล่าครับ.?" ขาที่ตั้งท่าจะโกยอ้าว..ชะงักกึก..อย่างน้อยเขาก็พูดภาษาคนได้ "แท๊กซี่หรือคะ?" "ป้ายดำครับ..ลุงขับมานานแล้ว..ว่าแต่หนูจะไปไหน?" หญิงสาวอึกอัก..คำว่าบ้านปร๋วนจะทำให้ตาลุงคนนี้ขับรถหนีเธอไปอีกหรือไม่? "วัดในลานค่ะ..ลุงรู้จักหรือเปล่าคะ?" วัดนั้นตั้งอยู่ใกล้บ้านของเธอ ตาลุงทำหน้านึก..แล้วผงกศีรษะ "อยู่บ้านปร๋วนใช่ไหม?" หญิงสาวยิ้มอย่างยินดี "ใช่ค่ะ..หนูหารถไม่ได้เลย.." "งั้นขึ้นรถได้เลยครับ?" "แล้วราคา?" "แล้วแต่หนูจะให้เถอะ..นี่ก็เป็นเที่ยวสุดท้ายแล้ว..ลุงจะกลับบ้านทางนั้นพอดี" เหมือนเทวดาส่งลุงคนนี้มา..เธอเปิดประตูเหวี่ยงเป้เข้าไปก่อน ปากยังเจรจา "บ้านลุงอยู่ไหนคะ?" "วัดลานบุญ..บ้านคนไห่ไง.." หล่อนนึกออก..มันอยู่ถัดออกไปไม่เกินยี่สิบกิโลเมตร.. "ดีจัง..หนูนึกว่าจะไม่ได้กลับบ้านซะแล้ว.." ได้ยินเสียงหัวเราะต่ำในลำคอดังออกมาจากลุงคนนั้น หญิงสาวปิดประตู..รถเคลื่อนออกช้า ๆ กลิ่นเหม็นประหลาดโชยเข้าจมูก ตาลุงหัวเราะอีกครั้ง "ปลาสลิดแดดเดียวน่ะ..ลุงซื้อจะไปฝากที่บ้าน..ขอโทษทีถ้าหนูเหม็น" วารินีส่ายหน้า "ไม่เป็นไรค่ะ.." มีอยู่หลายคำถามเหลือเกินที่เธออยากถามออกไป..แต่ระยะเวลายังอีกนาน..เก็บไว้ก่อนก็ได้ ตาลุงที่นั่งข้าง ๆ ก็ดูเหมือนจะทิ้งปากไว้ที่สนามบิน เสียงรถดังเอี๊ยดอ๊าดกึกกัก..วิ่งด้วยความเร็วไม่เกิน80กม.ต่อชั่วโมง.. อย่างนี้กว่าจะถึงก็คงเช้าพอดี เธอนึกในใจ.. ++++++ ในเวลาเดียวกัน รตท.ทัดทานรู้สึกกระวนกระวายใจบอกไม่ถูก เขาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน การที่ติดต่อวารินีไม่ได้..ทำให้เขากังวล แต่ภาระกิจที่ติดตามเข้ามา..ทำให้เขาไม่มีเวลาที่จะคิดเรื่องอื่นนอกจากเรื่องนี้ "คุณต้องไม่ให้เรื่องนี้แพร่งพรายไปเด็ดขาด..จนกว่าเราจะรู้ถึงตัวฆาตรกรที่แท้จริง" ผู้กำกับบอกเขาด้วยเสียงต่ำ "ถ้ารู้ถึงหูนักข่าว..เราพังแน่" เขาอยากจะบอกเหลือเกินว่าอย่างน้อยตอนนี้ก็มีอยู่คนหนึ่ง..ที่รู้..แม้จะน้อยกว่าเขา..แต่เธอก็รู้ "ผมได้รับคำสั่งจากท่านอธิบดี..ให้สืบเรื่องนี้อย่างเงียบที่สุด.." เขากลั้นใจ.. "เพราะฉะนั้นผมจะโอนเรื่องนี้ให้ฝ่ายสืบสวนของเราเป็นผู้ดำเนินการ..คุณทำรายงานมาให้ละเอียดก็แล้วกัน.." จริงดังคาด..ผู้กำกับไม่เคยให้เขาทำคดีสำคัญเลยสักครั้ง "แต่.." "เชื่อผม.." นายตำรวจสูงอายุร่างท้วม..รีบขัดขึ้น "เราจำเป็นต้องใช้ผู้มีประสบการณ์ และฝีมือดีที่สุดสำหรับคดีนี้.." เขาพูดไม่ออก "สิ่งที่คุณต้องทำ....รีบสรุปสำนวนให้เสร็จในคืนนี้..แล้วมอบให้ฝ่ายสืบสวนในวันพรุ่งนี้เช้า.." เขาอึกอัก "เอาล่ะ..ขอบคุณ" ++++ ด้วยใจจริง..หรือจะด้วยความรู้สึกใดก็ตาม..เขาอยากจะไปยังตำบลบางปร๋วน อำเภอป๋าน..อันเป็นสถานที่ศพทุกศพที่ตายผิดปกติมีภูมิลำเนาอยู่ให้เร็วที่สุด เขาจะไปเพื่ออะไร?..แต่แรกก็เพื่อหาข้อมูล แต่ตอนนี้เขากลายเป็นคนไม่มีหน้าที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้ซะแล้ว แต่เขาก็ยังอยากไป สีหน้ากังวลหากอ่อนหวานของวิรานียังฝังตรึงอยู่ในความทรงจำ ท่าทางอันตื่นตระหนก..ดูเหมือนอ่อนแอแต่เข้มแข็งอยู่ในทีนั้น..ยังประทับอยู่ในใจของเขาตลอดเวลา "ขอบคุณนะคะ..ที่กรุณาอยู่เป็นเพื่อนดิฉันจนดึกดื่น.." เสียงพร่ำนั้นยังดังก้องอยู่ในหู หรือเขาจะติดใจเธอเสียแล้ว? ++++ ชีวิตนายตำรวนหนุ่มของเขา..ผ่านมานักต่อนักสำหรับเรื่องนี้ ด้วยความเป็นหนุ่มรูปหล่อ..ฐานะดี..อนาคตไกล..เขาจึงเป็นที่หมายปองของสาว ๆ ใกล้ตัวแทบทุกคน.. แต่ก็แปลก..เขามักจะสำรวจจิตใจตัวเองอยู่บ่อย ๆ เหมือนกันว่าเขาเป็นเกย์หรือเปล่า เขาไม่ได้นึกชอบหรือนึกรักหญิงสาวเหล่านั้นสักคน ในสมองของเขามีแต่เรื่องงาน..งานที่ถั่งโถมเข้ามาอย่างไม่ลืมหูลืมตาแทบจะทุกวัน ใครคงไม่รู้..ว่าวันหนึ่ง ๆ จะมีคดีเกิดขึ้นไม่ต่ำกว่า 200 คดี เริ่มตั้งแต่ทะเลาะวิวาทธรรมดา..มาจนถึงคดีฆาตกรรม นี่ยังไม่นับคดีอุบัติเหตุจราจรที่เกิดขึ้นนับไม่หวาดไม่ไหวในแต่ละวัน ทุกคืนเมื่อเขากลับบ้าน..เขายังจำเป็นต้องเอางานกลับไปทำที่บ้านก่อนจะนอนเสมอ.. คืนนี้ก็เช่นกัน.. ขณะขับเก๋งหรูคันนั้นกลับบ้าน..เข้ายังเฝ้าวนเวียนถามตัวเองถึงความรู้สึกแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นในหัวใจ เขายังไม่เชื่อว่านั่นมันคือความรัก..มันอาจจะเป็นแค่ความชอบ.. จากการที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับเธอเพียงสองสามชั่วโมง ในคืนวานนั้น..จะทำให้เขารู้สึกได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ มันไม่สมเหตุสมผลด้วยประการทั้งปวง แต่..ทำไม่เขาถึงชอบเธอ ชอบในบุคลิกมาดมั่น..ชอบในความกล้าที่จะถามถึงเรื่องที่อยากรู้..ชอบในความงามของดวงตาที่หวานจนแทบสัมผัสได้ เขาชอบเธอจริง ๆ ? เขาไม่ตอบคำถามของตัวเองคำถามนั้น.. ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้.. นั่นคือการรำพันขึ้นในใจของเขา ++++ บ้านที่เขาอยู่..เป็นบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ลึกเข้าไปจนเกือบจะสุดหมู่บ้าน เขาผ่านป้อมยามหน้าทางเข้าหมู่บ้านมาโดยไม่มียามโผล่ให้เห็นสักคน เหลือบตามองดูนาฬิกา..มันบอกเวลาสามทุ่ม ยังไม่ถือว่าดึกนัก..แต่ทำไมบรรยากาศจึงดูราวกับว่าเลยเที่ยงคืนมาแล้วสักสองชั่วโมง ร้านค้าปากหมู่บ้านพากันปิดเงียบ..มีแต่แสงไฟจากโคมไฟฟ้าที่ส่องเป็นระยะอยู่เหนือเสาไฟฟ้าของถนนเข้าหมู่บ้านเท่านั้น เขารู้สึกแปลกใจ..ขณะขบคิดไม่เข้าใจก็มีบางสิ่งวาบเข้ามาในสายตา เขาหยุดรถกึก..ขยี้ตาตัวเอง เงาตะคุ่มจากอะไรบางอย่างวูบผ่านหน้ารถของเขาไปในระยะห่าง สุนัข?..แมว?..ไม่น่าจะใช่ สันฐานของมันคล้ายลิง..มีสองขา.มีแขนสองข้างสังเกตเห็นได้.. มันวูบหายเข้าไปในกอแก้ว..ซึ่งดอกร่วงกราวเป็นพยานให้เห็นกับตา.. อะไร?.. สัญชาตญานการป้องกันตัวที่ถูกฝึกมาเป็นแรมปีเริ่มสั่งการ ปืนพกยังตุงอยู่ที่เข็มขัด..เขาสัมผัสมันเพื่อตรวจสอบความมั่นใจอีกครั้ง เปิดประตูรถ..ก้าวเท้าสัมผัสพื้น..ค่อย ๆ ยืดตัวออกจากรถ..จ้องนิ่งตรงไปที่กอแก้วพุ่มนั้น สายลมเย็นพัดวูบ..ขนทั่วร่างกรูเกรียว.. กอแก้วสั่นยะเยือก ปืนถูกชักออกจากที่..เล็งตรงไปที่นั่น มันนิ่งสงบ..เขาก้าวเข้าหามันช้า ๆ มั่นใจว่าเขาจะต้องรู้จนได้ว่ามันคืออะไร? +++ จากคุณ : แล้วก็เขียนตอนใหม่เพิ่มด้วยล่ะ - [ 1 พ.ย. 47 13:01:10 A:202.57.168.184 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 แสงไฟเป็นลำส่องตรงจากหน้ารถ.. มันส่องให้เห็นหมอกจาง ๆ ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ในเวลาเช่นนี้ กอแก้วพุ่มนั้นหยุดไหวติง..มีบ้างที่ใบสั่นพร่าจากแรงลม เพียงระยะไม่กี่เมตรตรงหน้า..ด้วยสายตาเปล่าของเขาก็เห็นได้ว่ามันไม่มีอะไรอยู่ในพุ่มนั้น ปืนในมือลดลง..เขาทำหน้าย่นด้วยความสงสัย ตาไม่ฝาดแน่..ดอกแก้วที่ร่วงอยู่มากมายนั้นเป็นหลักฐาน เดินก้าวใกล้เข้าไป..มีร่องรอยบางอย่างอยู่ที่ขอบซีเมนต์ที่ยกขึ้นเป็นกระบะนั้น เขาทำจมูกฟุดฟิด..นอกจากกลิ่นดอกแก้วยังมีกลิ่นอื่นเจือจางอยู่ด้วย คล้ายปลาตากแห้ง..ไม่เชิงเป็นกลิ่นเนาเสียทีเดียว ก้มดูรอยนั่น..มันเกิดจากการเหยียบย่ำพื้นดินที่เปียกน้ำ..เป็นรอยเท้าเล็ก ๆ ..ราวกับเด็กอายุสามสี่ขวบ..หรือน้อยกว่านั้น..มาปีนป่ายแถวนี้เล่น ยกมือขึ้นแตะ..นำโคลนจากรอยเท้านั้นมาขยี้ดู..แน่ใจว่ารอยนี้เพิ่งจะมีขึ้นหยก ๆ นี่เอง ตัดสินใจแหวกกอแก้วนั้นออก เพื่อสำรวจให้แน่ชัด.. ไม่มีอะไรนอกเสียจากความรกรุงรังของพุ่มไม้ เขาเลียริมฝีปาก..ความสับสนกระจายไปทั่วสีหน้า.. แล้วเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น.. ++++ ดวงจันทร์กลมโตลอยอยู่กลางฟ้า..ไม่มีเมฆหมอกมาบดบัง น่าแปลกที่แสงจันทร์ไม่สว่างจ้า..มัวหมอง..ราวมองแสงสะท้อนจากผืนน้ำ ต่ำลงมือคือทิวไม้..รายล้อมบ้านหลังหนึ่งอยู่ใจกลาง เป็นบ้านสองชั้น..ก่ออิฐถือปูน..มีระเบียงลูกกรงยื่นออกมารอบด้าน ชั้นสองซึ่งน่าจะเป็นห้องนอน..เปิดไฟทิ้งไว้..มันไม่สว่างมากนัก ชั้นล่างเงียบสนิท..พาตัวเองผ่านราตรีไปด้วยความเชื่องช้า.. รถของผู้หมวดหนุ่มขับจากไปแล้ว..ทิ้งไว้เพียงความสงัดเงียบ กอแก้วริมรั้วก็ยังคงเงียบ..กระพือไหวนิดหน่อยตามกระแสลม แต่ถ้าเราไม่สังเกตดี ๆ เราจะไม่เห็นอะไรบางอย่าง..กำลังเคลื่อนไหวอย่างเนิบช้า สันฐานที่เนิบไหว..คล้ายเงาตะคุ่ม คล้ายสสารที่ไม่มีมวล ทำให้สังเกตได้ไม่ชัดว่ามันคืออะไร แต่บัดนี้มันมาสงบนิ่งอยู่ตรงขอบของหน้าต่างที่ถูกเปิดทิ้งไว้.. เหมือนรอจังหวะอะไรสักอย่างหนึ่ง +++++ แสงไฟเป็นลำส่องตรงจากหน้ารถ.. มันส่องให้เห็นหมอกจาง ๆ ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ในเวลาเช่นนี้ กอแก้วพุ่มนั้นหยุดไหวติง..มีบ้างที่ใบสั่นพร่าจากแรงลม เพียงระยะไม่กี่เมตรตรงหน้า..ด้วยสายตาเปล่าของเขาก็เห็นได้ว่ามันไม่มีอะไรอยู่ในพุ่มนั้น ปืนในมือลดลง..เขาทำหน้าย่นด้วยความสงสัย ตาไม่ฝาดแน่..ดอกแก้วที่ร่วงอยู่มากมายนั้นเป็นหลักฐาน เดินก้าวใกล้เข้าไป..มีร่องรอยบางอย่างอยู่ที่ขอบซีเมนต์ที่ยกขึ้นเป็นกระบะนั้น เขาทำจมูกฟุดฟิด..นอกจากกลิ่นดอกแก้วยังมีกลิ่นอื่นเจือจางอยู่ด้วย คล้ายปลาตากแห้ง..ไม่เชิงเป็นกลิ่นเนาเสียทีเดียว ก้มดูรอยนั่น..มันเกิดจากการเหยียบย่ำพื้นดินที่เปียกน้ำ..เป็นรอยเท้าเล็ก ๆ ..ราวกับเด็กอายุสามสี่ขวบ..หรือน้อยกว่านั้น..มาปีนป่ายแถวนี้เล่น ยกมือขึ้นแตะ..นำโคลนจากรอยเท้านั้นมาขยี้ดู..แน่ใจว่ารอยนี้เพิ่งจะมีขึ้นหยก ๆ นี่เอง ตัดสินใจแหวกกอแก้วนั้นออก เพื่อสำรวจให้แน่ชัด.. ไม่มีอะไรนอกเสียจากความรกรุงรังของพุ่มไม้ เขาเลียริมฝีปาก..ความสับสนกระจายไปทั่วสีหน้า.. แล้วเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น.. ++++ ดวงจันทร์กลมโตลอยอยู่กลางฟ้า..ไม่มีเมฆหมอกมาบดบัง น่าแปลกที่แสงจันทร์ไม่สว่างจ้า..มัวหมอง..ราวมองแสงสะท้อนจากผืนน้ำ ต่ำลงมือคือทิวไม้..รายล้อมบ้านหลังหนึ่งอยู่ใจกลาง เป็นบ้านสองชั้น..ก่ออิฐถือปูน..มีระเบียงลูกกรงยื่นออกมารอบด้าน ชั้นสองซึ่งน่าจะเป็นห้องนอน..เปิดไฟทิ้งไว้..มันไม่สว่างมากนัก ชั้นล่างเงียบสนิท..พาตัวเองผ่านราตรีไปด้วยความเชื่องช้า.. รถของผู้หมวดหนุ่มขับจากไปแล้ว..ทิ้งไว้เพียงความสงัดเงียบ กอแก้วริมรั้วก็ยังคงเงียบ..กระพือไหวนิดหน่อยตามกระแสลม แต่ถ้าเราไม่สังเกตดี ๆ เราจะไม่เห็นอะไรบางอย่าง..กำลังเคลื่อนไหวอย่างเนิบช้า สันฐานที่เนิบไหว..คล้ายเงาตะคุ่ม คล้ายสสารที่ไม่มีมวล ทำให้สังเกตได้ไม่ชัดว่ามันคืออะไร แต่บัดนี้มันมาสงบนิ่งอยู่ตรงขอบของหน้าต่างที่ถูกเปิดทิ้งไว้.. เหมือนรอจังหวะอะไรสักอย่างหนึ่ง +++++ เกือบสิบนาที..ที่รถโตโยต้าสีดำคันนั้นพาวิรานีออกมาจากสนามบินประจำจังหวัด เธอถึงนึกขึ้นมาได้ว่า เธอควรจะบอกแม่ของเธอให้รู้ว่าเธอมาถึงแล้ว โทรศัพท์อยู่ในกระเป๋าถือ..เธอต้องหันหลังเอื้อมมือไปหยิบจากเบาะหลัง.. กลิ่นเน่าจากปลาสลิดของตาลุงคนนั้น..ยิ่งเข้มข้นมากขึ้นราวกับว่าแกจะเอาถุงปลาสลิดถุงนั้น วางไว้ที่เบาะหลังนั่นด้วย "เหม็นมากหรือครับ?" หญิงสาวใจหายวาบ..ตกใจที่อยู่ ๆ ตาลุงก็พูดขึ้น "อ๋อ..ปล่าวค่ะ" "มันยังไม่แห้งดี..ซื้อมาตั้งแต่ตอนกลางวัน..กลิ่นมันเลยแรงไปหน่อย" เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา..กดเบอร์ที่บ้านหาแม่ "ถึงแม้ทั่วทั้งจังหวัดนี้จะเจริญ..แต่ก็มีบ้างบางแห่ง..ที่ความเจริญไม่มีทางเข้าถึง.." อยู่ ๆ ลุงก็เปลี่ยนเรื่องขึ้นมาอีก..เธอไม่รู้ว่าแกหมายถึงอะไร "คะ? "หนูจะกลับบ้านหรือ?" "ค่ะ" "บ้านอยู่ที่บ้านปร๋วน?" "ค่ะ.." เสียงรับโทรศัพท์..เธอจึงยกมือเบรคคำถามของลุงแกไว้ก่อน "โหล..แม่เหรอคะ..หนูมาถึงสนามบินแล้ว..กำลังต่อรถเข้าไปอยู่ค่ะ.." มีเสียงตกใจมาทางสาย "ลูกวิ..ทำไมถึงเดินทางกลางคืน?.." "ทำไมคะแม่?" "ลูกไม่รู้อะไร..แล้วนี่หนูมายังไง?" "รถแท๊กซี่ค่ะ.." "อะไรนะ?" "แท๊กซี่น่ะคะ..แท๊กซี่ป้ายดำ..พอดียังมีเหลืออยู่อีกคันเป็นคันสุดท้าย.." "ตายแล้ว!! หนูรีบ..." เสียงขาดหาย..วิรานีคิ้วย่น "อะไรนะคะแม่?" เสียงที่ตอบกลับมาเป็นเสียงครืดคราด..แล้วเงียบสนิท เสียงตาลุงคนขับหัวเราะ "นี่ไงล่ะ..ที่ความเจริญยังเข้าไม่ถึงบ้านเรา.." เสียงอันเยียบเย็นแห้งพร่านั้น..ทำให้หล่อนเสียวไปถึงไขสันหลัง ++++ ในทันทีที่เขาถึงบ้าน..เขาก็ตรงไปที่โต๊ะทำงานทันที คอมพิวเตอร์โน๊ตบุค..ถูกเปิดขึ้น..มันกำลังถูกใช้เพื่อเรียกข้อมูลบางอย่างจากทางการ จ่าต้อย..ลูกน้องคนสนิทของเขา โทรฯ เข้ามารายงานด้วยเสียงราวจะขาดใจ "ผู้หมวดครับ..งานที่ผู้หมวดให้ผมทำ..สำเร็จแล้วครับ?" "จ่าพบแล้วเหรอ?" เขายินดี "ครับ..ผมว่าไม่น่าจะพลาด..ผ้าสีฟ้าที่ศพนั่นใช้ผูกคอตาย..เป็นผ้าที่ใช้อยู่ในโรงพยาบาลซีครับ..มันคือผ้าปูที่นอน..เฉพาะผู้ป่วยในห้องไอซียูเท่านั้นครับ.." "แล้วมันมาอยู่ที่ศพนั่นได้อย่างไง?" เขาถามไปด้วยความรวดเร็วจนยั้งไม่ทัน "แหะ..ถ้าผมทราบ..ผมก็คงเป็นผู้กองไปแล้วละครับผู้หมวด" "เออจริง..ฉันเองยังไม่รู้เลย..และมีข้อมูลอะไรเพิ่มเติมอีก.." "ผมก็พยายามจะสืบให้ได้ว่า..มีเหตุการณ์ผิดปกติอะไรเกิดขึ้นในระหว่างวันสองวันนี้หรือเปล่า..ปรากฎว่า..มีครับ" "อะไร?" "ผู้ป่วยคนหนึ่ง..เป็นชาย อายุประมาณห้าสิบห้าปี..เข้ามารักษาด้วยโรคหัวใจล้มเหลว..รักษาได้สองวัน..ยังไม่ฟื้น..แต่วันรุ่งขึ้น..เขาก็ตาย.." รตท.ทัดทานถอนหายใจเฮือก "แล้วมันผิดปกติตรงไหน คนเป็นโรคหัวใจขนาดเข้าห้องไอซียู เรื่องเป็นเรื่องตายเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว?" "เดี๋ยวสิครับ..ฟังผมให้จบก่อน.." "ว่าไป" คำตอบที่เขาได้รับ ทำให้เขาอ้าปากค้าง.. "จริงหรือ?" "ผมจะโกหกหมวดเอาสวรรค์วิมานแดดินดิ้นได้ไปทำไมละครับ?" เขาไม่สนใจเสียงนั้นอีก..เหงื่อแตกพลั่กออกมาทันที ++++ จากคุณ : ปิ๊วกำลังเขียนต่อคับ - [ 1 พ.ย. 47 13:11:46 A:202.5.83.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อเขาเชื่อมต่อโครงข่ายอินเตอร์เน็ตระหว่างเครื่องของเขากับหน่วยราชการลับของทางการได้แล้ว ข้อมูลที่สืบค้นได้..ยืนยันข้อมูลของจ่าต้อยอีกครั้ง ดร.อัมฤทธิ์..อายุ 57 ปี เกิดเมื่อ...มรณะเมื่อ.... เขาตายไปตั้งสามเดือนก่อนหน้านี่แล้ว..ตามข้อมูลจากสาระบบทะเบียนราษฎร์ที่ปรากฏอยู่นี้ ผู้ชายคนนั้นไม่ควรจะไปนอนตายอีกครั้งที่รพ. ศพเขาไม่ควรจะไปอยู่ที่นั่น นอกเสียจากในป่าช้าหรือสถูปเก็บกระดูก เรื่องนี้ญาติของเขาคงจะยืนยันได้ เขาตัดสินใจโทรฯ หาจ่าต้อยทันที “มีคนพบเขานอนหมดสติอยู่ริมถนน..ผู้นำส่งเป็นพลเมืองดีครับไม่ใช่ญาติของเขา..รพ.ติดตามญาติไม่ได้เลยยังเก็บศพไว้ที่ห้องดับจิตของโรงพยาบาล..” จ่าต้อยรายงานเพิ่มเติม..เขาเพิ่งเดินทางกลับถึงบ้านเหมือนกัน.. รตท.ทันทานขมวดคิ้ว..เรื่องยิ่งแปลกหนักขึ้นไปอีกแล้ว “แสดงว่าถ้าเราไปรพ.ตอนนี้..ก็สามารถดูศพได้น่ะสิ..?” เขาถาม จ่าต้อยทำเสียงกระเส่า.. “มันไม่ดึกไปหรือครับผู้หมวด..ผมว่า..” “จ่าไปรอผมอยู่ที่นั่น..ผมจะไปถึงไม่เกินสี่สิบห้านาทีนี้..” “เอ่อ..” “จ่าช่วยฉันอีกครั้งไม่ได้เหรอ....” “ถ้าท่านผู้กำกับรู้ว่าเรามายุ่มย่ามในเรื่องนี้อีก..ผมว่า..” “ทุกอย่างฉันรับผิดชอบเอง..ฉันต้องการรู้เท่านั้นว่าศพจะยังอยู่ที่นั่นหรือเปล่า?” “หมายความว่าไงครับ?” “ฉันหมายความว่า.ตอนนี้ศพอาจจะไม่อยู่ที่โรงพยาบาลเสียแล้วน่ะสิ" "ฮ้า!!" ++++ ลองสมมุติว่าเป็นคุณ คุณเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง..อายุยี่สิบสองยี่สิบสามปี กำลังสาวสะพรั่ง ราวกุหลาบแรกแย้ม ทั้งเนื้อตัวมีแต่กระเป๋าสะพาย ในนั้นบรรจุกระเป๋าสตางค์ โทรฯมือถือที่ไม่มีสัญญาน และกรรไกรตัดเล็บอีกอันหนึ่ง ส่วนกระเป๋าเสื้อผ้า..ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าเสื้อผ้าผัดเปลี่ยนสองสามชุด ไม่มีแม้แต่คัตเตอร์ หรืออะไรก็ได้ที่จะใช้เป็นอาวุธป้องกันตัวสักอัน แล้วคุณต้องตกอยู่กับชายคนหนึ่ง..ในคราบคนขับแท๊กซี่ป้ายดำ หน้าตาและคำพูดไม่ค่อยน่าไว้ใจ คุณจะทำอย่างไร? คงนั่งเกร็งไปตลอดทางที่เปลี่ยวมืด...เหงื่อแตกเต็มแผ่นหลัง..ความเครียดจากความระแวงทำให้สมองเต้นตุบ ๆ แต่วิรานีกลับไม่เป็นอย่างนั้น.. หล่อนหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ อือม์... +++++ รถกระชากสองสามครั้ง..ก่อนจะนิ่งสนิท วิรานีลืมตา..แปลกใจตัวเองว่าเผลอหลับไปได้อย่างไร มองไปทางคนขับ..เขาเปิดประตู..เดินออกไป..แล้วเปิดฝากระโปรงรถ..บ่นอะไรงึมงัม สองข้างทางภายนอก..มืดยิ่งกว่ามืด..มีแต่ไฟจากหน้ารถ..ที่ส่องสว่างเป็นลำ สังหรณ์ประหลาด..ไม่สิ..ไม่น่าจะเรียกว่าสังหรณ์ มันคือความหวาดกลัวมากกว่า..จู่เข้าจับจิตใจของหญิงสาวจนเสียววาบไปทั้งหัวใจ เอาแล้วไง..สิ่งที่หล่อนระแวงมาตั้งแต่แรก..เริ่มต้นแล้วไง มีการทำรถเสีย..มีการลงไปส่องดูเครื่อง แล้วต่อจากนั้น..หล่อนก็จะกลายเป็นเหยื่อ.. มือไวเท่าความคิด..หล่อนเอื้อมมือไปกดล๊อกประตูทุกบานทันที.. อย่างไรละก็..ขอปลอดภัยไว้ให้นานที่สุดดีกว่า ริมฝีปากแห้งฝากถูกเลีย..ตากลมโตเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก.. แต่มันก็ไม่สามารถขจัดความง่วงงุนเหมือนโดนยาสลบนั้นได้ ++++ หญิงสาวหยิกตัวเองเต็มแรง..ประสาทตื่นขึ้นเพียงนิดหน่อย.. แต่ก็เพียงพอที่จะเห็นอะไรอย่างหนึ่ง เคลื่อนไหวเนิบช้าอยู่ภายนอก มันเริ่มปรากฎเป็นเงาตะคุ่มก่อน สันฐานคล้ายคน วูบไหวโอนเอนมาจากป่าข้างทาง มันน่าจะมีผมยาว...เป็นกระเซิง..คลุมใบหน้าจนมองไม่เห็นลูกตา..ก้าวขาในลักษณะแข็งทื่อ..เดินเนิบช้ามาที่รถ หญิงสาวกระถดตัวเองไปจนชิดประตูอีกข้าง อยากจะหวีดร้องให้เต็มเสียง..แต่ไม่รู้เสียงหายไปอยู่ไหน..ทำได้เพียงแต่อ้าปากค้าง ตาเหลือกแทบถลนออกมา ฉับพลันทันใด..กระจกรถที่อยู่ชิดกับหล่อน มีสิ่งหนึ่งประทะเต็มแรง หล่อนสะดุ้งสุดตัว หันขวับไป ภาพที่เห็นทำให้หัวใจหล่อนหลุดเต้นไปชั่วครู่ ใบหน้าหนึ่ง..ดวงตาขุ่นคลั่กเหลือกถลน ปากแสยะฟูมเฟะด้วยน้ำลายและลิ่มเลือด แนบชิ้นกระจกจนคราบเลอะนั้นแปดเปื้อนน่าสะอิดสะเอียน มันอ้าปากเหมือนจะกัด..มือสองข้างงอเป็นตะขอตะกุยตะกาย.. มันไม่ได้มีตัวเดียว..ฉับพลันทันทีนั้น..รถที่หล่อนนั่งมาก็ถูกรายล้อมไว้ด้วยร่างราวอศุภนั้นไม่ต่ำกว่าห้าหกตัว.. หญิงสาวกรีดร้องอีกครั้ง..คราวนี้เสียงเดินทางมาถึงแล้ว "กรี๊ดดดดดดด" +++++ ความหวาดกลัวมีมากเกินไป..มากเสียจนหล่อนสลบไม่ลง ด้วยความเป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข็งมาแต่เดิม กลับทำให้หล่อนต้องลืมตาตื่นสู้กับความสยดสยองนั้นทุกวินาที ลำตัวสั่นสะท้าน..หดขาหดมือจนเป็นก้อนกลมอยู่บนเบาะ..เหลียวซ้ายขวาเลิ่กลั่กด้วยดวงตาที่สิ้นหวังและหวาดกลัว มีเสียงทุบกระจกดังปึ้ก ๆ กระจกเริ่มส่งเสียงอุทรณ์จากการปริร้าว และแล้ว.. "เปรี้ยะ.." กระจกร่วงกราว ปรากฎมือหนึ่งยื่นเข้ามาทันที มันไคว่คว้าหล่อน..หล่อนกระเด้งหนี "เพล้ง.." กระจกอีกด้านหนึ่งแตกตามกันมา..มืออ้วนฉุเน่าเฟะยื่นเข้ามา มันคว้าผมของหญิงสาวไว้ได้ อีกมือหนึ่งคว้าคอเสื้อ..ออกแรงดึงอย่างมหาศาล เสร็จแน่..ถ้าหล่อนคิดจะอยู่อย่างนี้ต่อไป เอื้อมมือปลดล๊อก..ถีบโครมจนประตูเปิดผาง..มันแรงพอที่จะกระแทกร่างพิลึกนั้นล้มตึงลงไปด้วย แรงกระแทกทำให้หล่อนซ้นที่ข้อเท้า.. แต่ความเจ็บปวดน้อยกว่าความหวาดกลัว..กลั้นใจดึงศีรษะตัวเองให้พ้นจากมือสยองนั้น มันดังปึด ๆ ราวกับจะหลุดไปทั้งหนังหัว.. พอหลุดเป็นอิสระ ก็กระโจนพรวดออกจากรถ กลิ่นเน่าเหม็นกระแทกเข้ามาจนแทบจะล้มทั้งยืน รอบกายเต็มไปด้วยอศุภซากยืนได้...มันมุ่งมาทีหล่อนอย่างมาดร้าย หล่อนมองหาตาลุงคนขับ.. ไม่เห็นแม้เงา.. สองขาที่ยืนอยู่นั้น..สั่งให้มันโกยแน่บทันที หล่อนวิ่ง ๆ และก็วิ่ง ๆ วิ่งเร็วที่สุดในชีวิต.. เท้าที่ซ้นทำให้หล่อนรู้เจ็บปวดเข้าขั้วหัวใจ..แต่หล่อนก็ยังวิ่ง.. หันไปทางด้านหลัง..พวกมันเคลื่อนไหวตามมา ตามมาอย่างเนิ่บช้า... แล้วหล่อนก็สะดุดล้มลง.. ++++ น่าแปลกที่หล่อนยังไม่สลบ.. ทำไม?..ทำไมหล่อนไม่สลบเสียที.. หล่อนไม่อยากหนี..หล่อนไม่อยากหวาดกลัวมากไปกว่านี้.. หล่อนมีแต่อาการง่วงงุน..อาการง่วงงุนที่ไม่ถึงกับทำให้หล่อนหลับ.. กระเสือกกระสนไปตามพื้น..สองมือคืบไปข้างหน้า..สองขายันร่างให้ไถไปตามแรง พื้นดินที่แห้งกรัง..เต็มไปด้วยกิ่งไม้ใบหญ้า..และกองเนินของดินที่ร่วนซุย หล่อนตะกุยขึ้นเนิน..แล้วข้อเท้าก็ถูกยืดไว้ด้วยอะไรอย่างหนึ่ง มันเย็นชืด..หากแข็งแรงและติดหนับ หล่อนกรี๊ดเต็มเสียงอีกครั้ง..มันเป็นมือ..มือที่โผล่ยื่นมาจากพื้นดิน แสงจันทร์ส่องจากฟ้า..สลัวมัวหากมองเห็น เห็นแม้แต่เจ้าของมือ..ค่อย ๆ ยันกายโผล่พ้นจากดินนั้น ศพที่ดวงตาหลุดห้อย..ผมเผ้าร่วงแหว่ง..ปากบิดเบี้ยวผิดรูป..กลิ่นเหม็นร้ายแรงนั้นตั้งฉากขึ้นมาเผชิญหน้ากับหล่อน พร้อมกับเสียงกรี๊ด หล่อนถีบ ๆ ๆๆๆ แต่หาได้หลุดจากมือของมันไม่ ไกลออกไปเพียงไม่กี่เมตร..ศพเดินได้ห้าหกตนนั้น..มันกำลังเดินตรงมาที่หล่อน สิ้นสุดกันเสียที.. +++++ จากคุณ : นี่เพิ่งเขียนขึ้นใหม่คับ - [ 1 พ.ย. 47 13:12:33 A:202.5.83.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหม...ทำไมมันมากันง่ายๆจัง มากันเยอะด้วย แล้วอีตาลุงปลาสลิดเป็นหนึ่งในแก๊งหลอกด้วยหรือเปล่าง่ะ จากคุณ : bubu - [ 1 พ.ย. 47 14:30:33 A:219.66.113.170 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ๋อยเล่นลากรวมแบบนี้เลยเหรอ ทำ link ก็ได้ ทำ login หายอีกดิ เฮ้ออออออออออออออออ กลายเป็นเรื่องผี ผีชีวะ หรือ The dead of the dawn อี้ อี้ น้ำเหลืองเยิ้มมมมมมมมมมม จากคุณ : Tethys - [ 1 พ.ย. 47 15:47:42 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอ๊ยโหย!!! จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 1 พ.ย. 47 16:29:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ง่า ชักตามจินตนาการคุณปิ้วป้วของผมไม่ทันซะแล้ว เรื่องไปไกลกว่าที่คิดไว้แฮะ เหมือนหนังซอมบี้ + เฮี้ยน + โคนันยอดนักสืบ + เจ็ดป่าช้า + ป่าช้าแตก เลย ฮี่ๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : GTW - [ 1 พ.ย. 47 20:06:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 กรี๊ด...ด.. >____<' จากคุณ : p_jung - [ 1 พ.ย. 47 20:44:16 A:192.168.22.242 X:203.146.255.150 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ๊ากซ์ซ์ซ์ซ์ซ์ซ์ซ์ซ์ซ์ซ์ซ์..............................ซ์ซ์ซ์ ช่วยนางเอกของหนูด้วย เธอกะลังโดนผีปลาสลิดอบชาเขียวยำ ว๊ากซ์ซ์ซ์ซ์ซ์ซ์ซ์ซ์ซ์ซ์ซ์ซ์.............................ซ์ซ์ซ์ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 47 20:52:57 จากคุณ : ปาล์ม. - [ 1 พ.ย. 47 20:52:39 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สยอง จากคุณ : ป้าเอม - [ 1 พ.ย. 47 22:11:41 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กัว กัว กัว จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 1 พ.ย. 47 23:36:00 A:202.133.176.231 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 แว้ก... ตอนนี้มาเป็นกองทัพเลย โชคดีที่อ่านตอนกลางวันอีกแล้ว จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 2 พ.ย. 47 15:29:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 กุ๊ก กุ๊ก ไก่ จากคุณ : กระเฉดน้อย - [ 2 พ.ย. 47 15:42:32 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ror ton tor pai ka จากคุณ : Auntie DEE - [ 2 พ.ย. 47 18:40:21 A:222.145.21.238 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 นัทตี้เชื่อนะ ว่ายังไงนางเอกต้องไม่ตาย ฮิ ฮิ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 3 พ.ย. 47 00:05:08 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ปี้ปิ้วจายร้าย  คืนนี้อยู่คนเดียวด้วย  หมาก็หอนเอาๆๆ (ข้างบ้านมีงานศพ)  บรื๋อ~* จากคุณ : สายลมที่พัดไปไม่ถึงตัวเธอ - [ 3 พ.ย. 47 03:46:49 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่ะนะ...เหนื่อยแทนค่ะ.. อิอิ.. จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 9 ธ.ค. 47 20:11:54 ]