เกือบสามทุ่มแล้ว..
ผมเพิ่งกลับถึงบ้าน..
วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก
พบเพื่อนฝูงมากมาย..วันเวลาเก่า ๆ ถูกรื้อฟื้นอีกครั้ง หลังห่างหายไปเกือบเดือน
ชีวิตในมหาวิทยาลัย..ต่างกับชีวิตม.ปลายอย่างแท้จริง
ไม่รู้สิ..ผมรู้สึกแปลก ๆ ผมจำได้ว่า..ตอนเรียนม.ปลาย..ผมชอบความรู้สึกของการเปิดเรียนวันแรกมากกว่าครั้งนี้
คล้ายกับว่า..เพื่อนที่ผมคบอยู่ด้วยตอนนี้..ไม่ค่อยสนิทสนมเท่าใดนัก
หรือต้องใช้เวลาอีกสักพัก..อือม์..อีกสักหลายพัก
อือม์..
+++
สวัสดีพี่ ๆ ทุกคนครับ..ผมนายดอกเข็ม..มีน้องชื่อนายดอกมะเขือ..มีอดีตแฟนชื่อดาว..คนเดิม
คนเดิมที่หายไปจากถนน..เพราะว่า..
เพราะว่า..ผมเอาคอมพ์ฯ ที่บ้าน ไปให้เพื่อนยืม
ที่บ้านผมเลยไม่มีคอมพ์ฯ เมื่อกลับบ้านผมเลยไม่ได้เล่นคอมพ์ฯ
นอกจากไม่ได้เล่นคอมพ์ฯ แล้วยังโดนน้องมะเขือบ่น
"เมื่อไรจะเอามาซะที?"
"ไร?"
"คอม"
"ก็พี่ต้องใช้ทำงาน"
"ก็ไม่ไม่ทำที่บ้าน?"
"พี่ต้องทำกับเพื่อน เราต้องช่วยกัน"
"มะเขือเลยไม่ได้เล่นเกมส์"
"แล้วไง..เปิดเทอมพี่ก็เอากลับมาแล้ว"
"มะเขือก็เบื่อตาย.."
"มีการบ้านทำไมไม่ทำไป"
"ทำเสร็จตั้งปีมาแระ"
"งั้นก็ดูทีวี"
"เบื่อ.."
"ฟังเพลง"
"เบื่อ"
"จีบสาว"
"วาว.." เขารีบลุกจากที่นอน
ผมอยากจะเขกกระโหลกเขานัก
"อย่ามาทำเป็นแก่แดด..ตัวเท่านี้จีบสาวเป็นแล้วรึ?"
"เด่อเอ๊ย..จะยากอะไร้"
"ตอนนี้ปิ๊งใครล่ะ"
"น้องมายด์"
"น้องมายด์?"
"โพ้มเอาแคเหลาะมาฝั่ก..หยักให้เธอได้กิง..ไงล่ะ.." เขาฮำเพลงฮิตให้ฟัง
ผมขำ..เขาช่างร้องได้เหมือนจริง ๆ
"น่ารักตรงไหน?"
"ไม่รุ.." ส่ายหน้าทำท่าเขิน
"แล้วยัยศรีสุดาจันทร์วสันดาหรานั่นล่ะ?"
เขาทำหน้าบ้องแบ๊ว..
"อ๋อ..." ลากเสียงใส "เขาชื่อดาหราตั่งหาก.."
"นั่นแหละ..ไม่น่ารักแล้วเหรอ?"
ขาทำหน้าย่น..
"ไม่..เธอมีแฟนใหม่แระ"
"เรอะ..เราก็อกหักน่ะสิ.."
พยักหน้า..ทำหน้าเศร้า..
"เหมือนพี่เข็ม..แต่มะเขือไม่ร้องไห้..มะเขือไม่ขี้แย.."
ผมชักฉุน..
"ใครกันที่ร้องไห้?"
"พี่เข็มไง"
"เมื่อไร?"
"ตอนพี่ดาวทิ้ง"
"พี่ดาวทิ้งพี่เมื่อไร?"
"อ้าว.." เด็กอย่างเขาเริ่มงง..คงลำดับความคิดต่อการยอกย้อนของผมไม่ทัน
"ถ้านายไม่อยากโดนเตะ..ก็อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก..เข้าใจ๋"
เขานิ่ง..อ้าปากเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็เปลี่ยนใจ
"พี่ต้องเอาคอมคืนมาเร็ว ๆ นะ.."
ผมพยักหน้า..ติดที่งานที่ผมกับเพื่อนรับมาทำที่บ้านด้วยกันยังไม่เสร็จ..ที่เอากลับบ้านนี่ก็ใช่ว่าจะเสร็จแล้ว..แต่ผมสงสารน้อง..และผมไม่เคยผิดสัญญากับน้องมาก่อน
อ้อ..งานที่ผมทำกับเพื่อนเป็นงานออกแบบแมกกาซีน..ได้ทั้งเงินและประสบการณ์ไปในตัว..แม้จะไม่ตรงกับที่ผมกำลังเรียนอยู่นี้ก็เหอะ..
อยากรู้นัก..จบรัดสาดไปเนี่ย..ถ้าไม่ได้เป็นฑูต..เป็นปลัด..จะมีงานอย่างอื่นที่ตรงกับที่เรียนมาไหมนะ..??
++++
ผมไม่อยากให้นายดอกมะเขือ หรือใครอื่น..พูดถึงเรื่องของดาว..หญิงที่ผมรักที่สุดเพราะอะไร?
ผมเจ็บ?..เปล่า
ผมแค้น..ไม่ใช่
ผมเศร้า..มีบ้าง วันจันทร์ดวงเต็ม และวันฝนพรำ
แล้วเพราะอะไร?..
เพราะผมรักไงล่ะ..ผมไม่อยากจะให้ใครพูดถึงเธอ..ผมอยากจะเก็บทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอและผมมีต่อกันไว้..ในความทรงจำที่สวยงามของผม
ผมไม่อยากให้ใครกล่าวถึงเธอในแง่ที่ไม่ดี
ผมไม่อยากให้ใครกล่าวถึงเธอด้วยความเห็นใจ
หรือสมน้ำหน้า..
ผมจะเก็บเอาทุกสิ่งทุกอย่างนั้น..ซ่อนลึกไว้ในที่สุดของหัวใจ
เพราะผมรักเธอ..
+++++
วันนี้นายวรเชษฐ์เดินก้นกระดกเข้ามาทักทาย
ยังจำเธอได้ไหม? เธอมีชื่อเล่นว่ากุ๋งกิ๋งไงครับ
ดูเหมือนเธา..เอ้ย..เขา..จะเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของผมตอนนี้
"ต๊าย..หน้าขาวมาเชียวนะยะนายเข็ม..ไง..บายดี?"
ผมพยักหน้า
"ฉันว่าแดกเข้าให้แล้วยังไม่รู้อีก..ที่ฉันว่าหน้านายขาว..ก็เพราะตานายดำต่างหาก..ไปอดหลับอดนอนที่ไหนมายะ?"
ผมยกมือลูบหน้า
"ก็ทำนิตยสารกับไอ้หมอกมัน..โหย..นอนดึกทุกคืน.."
"แล้วนิรารัตน์ล่ะ?"
ผมงง...อยู่ ๆ ทำไมเขาถึงถามถึงเธอ
"ปิดเทอมนี่ได้คุยกันมั่งหรือเปล่า?"
"ก็มีโทรฯ คุยกันบ้าง..มีไรรึ?"
"นายไม่รู้จริง ๆ?"
"อึ" ผมปฏิเสธเสียงสั้นพร้อมกับส่ายหน้า
"เธอเข้าโรงพยาบาล.."
ผมตกใจ
"เธอเป็นไร ฉันไม่เห็นรู้?"
"ฉันก็เพิ่งรู้..ได้ยินว่า.."
"อะไร?"
"เขาปิดกันให้แซ่ด"
ผมนิ่ง..ถ้าลงว่า "ปิดกันให้แซ่ด" ผ่านปากกุ๋งกิ๋งแล้วล่ะก็..รับรองไม่ผิดหวัง..
"เขาว่าเป็นฝีมือของนายธนา.."
ผมตกใจอีกครั้ง..
"จริงอ้ะ..?"
"จริงดิ.."
ผมกำลังนึกถึงคนที่ชื่อยธนา..ในคณะของเรามีชื่อนี้อยู่คนเดียว..หน้าตาหล่อสู้ผมไม่ได้(อิ๊)
"เพราะอะไร?" ผมถาม
เขาจีบปากจีบคอป้องมือกระซิบที่ข้างหูของผมเบา ๆ
"ฮ้า.." ผมอุทาน
แต่เมื่อมองสีหน้าของยัยกุ๋งกิ๋งแล้ว..ก็รู้ว่าน่าจะเป็นเรื่องจริง
++++
ผมกะว่าพรุ่งนี้ผมจะไปเยี่ยมนิรารัตน์ที่โรงพยาบาล
แต่เมื่อตอนเย็นที่ผมโทรฯ คุยกับเธอ ผมก็ต้องเปลี่ยนใจ
"เป็นไรมากหรือเปล่า?"
"ดีขึ้นแล้วค่ะ..หมอให้พักหนึ่งสัปดาห์ อาทิตย์หน้าคงไปเรียนได้.."
เสียงของเธอยังระโหยโรยแรง..ทั้งที่เรื่องนี้เกิดขึ้นมาได้สามวันแล้ว
"ไม่เห็นบอกกันมั่งเลย.." ผมต่อว่า
"นิเองก็เจ็บไม่มาก..และมันก็เป็นเรื่องเข้าใจผิด..ไม่น่าจะต้องเป็นเรื่องใหญ่โต..นี่..เพื่อน ๆ รู้กันหมดแล้วสิ"
ผมนึกถึง "ปิดกันให้แซ่ด" ของยัยกุ๋งกิ๋ง
"คงไม่มั้ง..เข็มเองก็เพิ่งรู้..เป็นห่วงนะ"
ผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ
แต่ไม่รู้ว่าเพราะคำนั้น..ทำให้เธอร้องไห้
"นิกลัว.."
"กลัวอะไรครับ?"
"ไม่รู้.." เสียงสะอื้นหนักขึ้น.." นิกลัว...เข็ม..เข็มมาตอนนี้ได้ไหม?"
"ได้ครับ.."
นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมกลับถึงบ้านจนเกือบจะสามทุ่ม
นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมถูกนายมะเขือที่เพิ่งได้คอมพ์ฯ คืนค้อนตาคว่ำที่แย่งเขาเล่นคอมพ์ฯ อีกครั้งในวันนี้
นี่จึงเป็นแรงบันดาลใจ..ที่ทำให้ผมนึกอยากจะเขียนเล่าเรื่องของตัวเองให้พี่ ๆ ฟังอีกครั้งหนึ่ง..
เว้นไว้แต่ว่า..พี่ ๆ จะเบื่อผมแล้ว..
อย่าเพิ่งเบื่อนะคับ
++++
พี่เข็ม..ลุกได้แล้ว
เด๋วดิ
ไม่ได้..ดึกแล้ว..เขือจะต้องเข้านอนแล้ว
ก็พี่ยังไม่เสร็จ
ไม่ได้..มะเขือฟ้องแม่นะ
อีกแป๊บเดียว
ไม่ได้..เดี๋ยวมะเขือร้องไห้นะ
อ้ะ ๆ เสร็จแล้ว ๆ เหม่..ลูกผู้ชายอะไรฟระ เอะอะก็จะบีบน้ำตา
ลูกผู้ชายอย่างพี่เข็มไงล่ะ..เขายกมือป้ายตา..หมอนี่เรียกน้ำตาได้เก่งมาก
"ร้อองไห้ให้พี่ดาวได้แป๊บเดียว..พี่ก็ลืมพี่ดาวไปแล้ว"
"มะเขือ.." ผมใจวาบ
"ไม่จริงเหรอ..พี่เข็มรู้ไหม?..ใคร ๆ เขาก็ว่าพี่เข็มเป็นคนใจดำ.."
ผมอึ้ง
"เมื่อเย็นนี้พี่ดาวโทรฯ มา.."
"พี่ดาวบอกว่าพี่เข็มใจดำ.."
"พี่เข็มไม่เคยรักพี่ดาวจริง ๆ เลย"
"มะเขือเชื่อพี่ดาว..พี่เข็มเป็นคนไม่ดี.."
"ถอยดิ..มะเขือจะเล่นเกมส์"
ผมเดินคอตก..กระโดดขึ้นบนที่นอนอย่างสิ้นแรง
+++
จากคุณ :
นายดอกเข็ม
- [
1 พ.ย. 47 22:22:23
A:61.90.13.42 X:
]
แรงบันดาลใจ..
