ปีศาจวสันต์


๑.

อากาศอบอ้าวชวนง่วง  ชีวิตเงียบๆ ของฉันยิ่งหงอยเหงาลงไปอีก  ผู้คนผ่านไปมา  จากแรกรู้จัก เป็นเริ่มทักทาย แล้วก็คุ้นเคย จากนั้นก็เริ่มชาชิน เฉยเมย  ที่สุดก็ลาร้างห่างกันไป

….ก็แค่นั้น

ฉันขังตัวเองอยู่ในร้านเล็กๆ ขายของขบเคี้ยวกับเครื่องดื่มทั่วๆ ไป  โลกผ่านสายตาและชีวิตจากทางหน้าร้าน  วันคืนผ่านเข้ามาจากทางเดียวกัน   อาจมีคนพิเศษหรือวันพิเศษแวะเวียนมาบ้างแต่ฉันไม่ได้ใส่ใจ  แค่ทุกวันๆ ที่ไม่ต้องถึงกับมีสุขมากมาย เพียงไม่ต้องมาห่วงว่าพรุ่งนี้จะมีเรื่องทุกข์ใจอะไรเข้ามากล้ำกราย ฉันก็พอใจแล้ว…

แต่ชายแปลกหน้าคนนั้น…ไม่ยอมหลบหายไปจากห้วงความคิด…ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาคือใคร  มีธุระอะไรแถวนี้จึงมาเปิดห้องพักข้างบน  ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ทำการงานอะไรด้วยซ้ำ เพราะช่วงสัปดาห์ที่เห็น เขาเข้าออกไม่เป็นเวลา  ทุกครั้งที่ลงมา..เมื่อผ่านหน้าร้านฉัน  เขาจะตรงไปที่ตู้เย็น หยิบน้ำอัดลมยี่ห้อเดิมออกมาเปิดขวดด้วยตัวเอง  แล้วจึงเดินมาจ่ายเงิน

เราไม่เคยพูดคุยกัน เขายื่นเงินมาขณะเริ่มจิบมันโดยไม่ใช้หลอด  ส่วนฉันก็นับเงินทอนแล้วยื่นคืนให้ด้วยความเคยชิน  จนกระทั่งวันหนึ่ง…

“เท่าไหร่ครับ”

ฉันเพิ่งได้ยินเสียงของเขาเป็นครั้งแรก  มันไม่เหมือนได้ยินด้วยหู เพราะน้ำเสียงทุ้มๆ สากๆ เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนนี้ เหมือนแทรกเข้าไปดังอยู่ในหัวใจ…ไยหนอแค่คำถามธรรมดาคำถามเดียว จึงทำให้หัวจิตหัวใจฉันหวั่นไหวได้ถึงขนาดนี้

“เก้าบาทค่ะ”  ฉันตอบราคาขายพร้อมขวด พยายามปรับความเฉยเมยให้คงที่ เหมือนกับการตอบราคาให้กับลูกค้าทั่วไป  

เมื่อเขายื่นธนบัตรใบละร้อยมาให้  ฉันจึงรีบเสไปตรวจนับเงินทอนเวียนซ้ำอยู่สองสามเที่ยว

“คุณชื่ออะไร…”  คราวนี้ไม่มีหางเสียง  แต่ฉันจับความรู้สึกได้ว่ามันอ่อนโยนกว่าคำถามแรกมากมาย

เรื่องอะไรฉันจะต้องตอบเขาด้วยเล่า  แค่ลูกค้าคนหนึ่งที่ผ่านมาผ่านไปเหมือนกับใครๆ อีกหลายคน  อาจจะนึกชื่นชมฉันแค่ชั่วครั้งชั่วคราว  ฉันจึงตอบคำถามด้วยอาการนิ่งเฉย ยื่นเงินทอนให้เขาโดยวางไว้บนเคาน์เตอร์  ไม่เปิดโอกาสให้เขาฉวยโอกาสได้แม้แค่การแตะเพียงปลายมือ  แต่แล้วฉันก็อดใจเอาไว้ไม่ได้

“ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วย…”

เมื่อหลุดปากออกไป  ฉันรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าว มันคงจะแดงซ่านจนเขาสังเกตเห็นได้เป็นแน่   ฉันรีบหันไปทำทีเป็นจัดขวดน้ำอัดลมใส่ลัง  หวังให้เขาเลิกสนใจและรีบเดินจากไปเหมือนทุกวันที่ผ่านมา

“ผมอาจจะรู้แล้วก็ได้นะ…คุณ…ชื่อ….บุษกร  วรกานต์…”

“ใครบอกคุณ?”  ฉันหันขวับกลับมา ทันเห็นสายตาแฝงเลศนัยและความเป็นต่อของเขา

แทนคำตอบ เขากลับเดินอ้อมมาที่หลังเคาน์เตอร์ ฉันรีบปิดกระบะเครื่องคิดเงินเพราะไม่มั่นใจในเจตนาที่แท้จริงของเขา  รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นระรัวจนเกรงว่าเขาจะได้ยิน  อีกครั้งที่ฉันหันหลังหนี  ไม่ทันได้นึกว่ามันกลับเป็นการเปิดโอกาสให้เขาได้ประชิดถึงตัว แล้วกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู

“คืนนี้คุณจะเห็นผมในฝัน”

ฉันรีบยกมือขึ้นทาบอก หัวใจของฉันคงกระเด็นหลุดออกมาจากร่างจริงๆ ถ้าไม่รีบเกาะกุมมันไว้  รู้สึกว่าหูอื้อจนไม่ได้ยินเสียงอะไรอื่นนอกจากชีพจรที่เต้นตุบๆ อยู่ตรงขมับ  เกร็งเขม็งไปทั้งตัวเพราะคงไม่อาจหลีกเลี่ยงการสัมผัสจากเขา

แต่…เปล่าเลย…ชั่วอึดใจที่หัวใจเต้นระทึกครึกโครมอยู่นี้…มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น นอกจากประโยคซ้ำๆ ที่วนเวียนไปมาอย่างไม่สิ้นสุด

“คืนนี้คุณจะเห็นผมในฝัน….คืนนี้คุณจะเห็นผมในฝัน…คืนนี้คุณจะเห็นผมในฝัน…คืนนี้คุณจะเห็นผมในฝัน….คืนนี้คุณจะเห็นผมในฝัน….คืนนี้…คืนนี้…คืนนี้…ในฝัน….ในฝัน”

“ไม่!…ไม่มีทาง!”  ฉันแทบตะโกนออกมา  ตัดสินใจหันไปเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง

ฉันไม่พบใครตรงหน้า ….เขาเดินไปจนเกือบจะเลี้ยวลับมุมถนนนั่นแล้ว…นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ….ความรู้สึกแบบนี้….มันเหมือนว่าฉันกำลังถูกคุกคาม  แล้วทำไมเล่าการที่ถูกผู้ชายคนนี้คุกคามมันกลับมีความรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาดแอบแฝงมาด้วย…นี่ฉันเป็นอะไรไป



๒.


ฟากนี้ของกรุงเทพฯ เหมือนคนละโลกกับฝั่งโน้น  เหมือนกับว่าผมหลุดมาอยู่อีกโลกหนึ่งที่ไม่มีใครรู้จัก  และผมเองก็ไม่ต้องการจะรู้จักใครในที่นี้   จ่ายล่วงหน้าสองเดือนสำหรับซื้อเวลาเพื่อที่นอนใหม่  ที่ที่ไกลจากบ้านจนไม่มีใครตามมาเจอ…ที่จริงมันไม่ไกลจากบ้านมากขนาดนั้น  แต่ผมรับรองกับตัวเองได้ว่า จะไม่มีใครตามมาเจอ   เพราะเราไม่เคยใส่ใจกันมานานนักหนาแล้ว

ผมมีเงินไม่อั้นสำหรับการดื่มกิน เที่ยวกลางคืนและยังมีเหลือเฟือพอกระทั่งจะซื้อเครื่องบำบัดความใคร่แบบมีชีวิต  

แต่มันไม่จำเป็นหรอก….ผมมั่นใจในฝีมือการจีบผู้หญิงของตัวเองพอๆ กับที่ภารดร มั่นใจเมื่อเล่นในฮาร์ดคอร์ตนั่นแหละ

เมื่อวานนี้ผมพิสูจน์มันได้อีกครั้ง…ผมทำให้ผู้หญิงคนนั้นหน้าแดงซ่าน  เขินอายเสียจนรู้สึกหมั่นไส้นิดๆ ด้วยซ้ำ  ยังมีผู้หญิงอย่างเธอเหลืออยู่ในโลกนี้อีกหรือ  ผู้หญิงที่ดูไร้เดียงสาเหลือเกิน  เกินกว่าจะเป็นมารยาหรือการดัดจริตให้เป็น ยามเมื่อพบกับผู้ชายที่ถูกใจ…

“ผู้หญิงสมัยนี้มันก็น่าจะเหมือนๆ กันไปหมดทุกคนนั่นแหละน่ะ”

ผมได้ชื่อเธอมาจากโฆษณาทางไปรษณีย์อะไรสักอย่าง ที่สอดอยู่ในช่องเอกสารรับ มันไม่ใช่เรื่องยากหากเราต้องการรู้จักชื่อของใครสักคน จากหอพักแบบนี้ เพราะตรงหน้าสำนักงาน มักจะมีที่สำหรับรับวัสดุไปรษณีย์ มีเลขห้องกำกับไว้ชัดเจน

ท่าทางเธอเหมือนลูกนกตกน้ำ เมื่อรู้ว่าผมรู้ชื่อของเธอ  เธอหันหลังหนีจนผมกล้าพอจะเข้าไปกระซิบอย่างเป็นต่อ  

“คืนนี้คุณจะเห็นผมในฝัน”

และวันนี้แหละที่ผมจะสานต่อด้วยวิธีการเฉพาะตัว ที่ใช้ได้ผลมามากต่อมาก

ผมลงจากห้องมาเร็วกว่าปกติ ยังไม่สิบเอ็ดนาฬิกาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ  บุษกรของผมเหมือนกำลังสัปหงกอยู่ที่ข้างเครื่องคิดเงิน  จนผมก้มลงไปสูดกลิ่นเส้นผมยาวสลวยของเธอ  เธอยังไม่รู้สึกตัว  ผมอยากจะปลุกเธอด้วยการจูบเบาๆที่หน้าผาก  แต่ก็ต้องยั้งใจไว้ก่อน…คงไม่ยากนักหรอกกับผู้หญิงท่าทางไร้เดียงสาขนาดนี้

ปฏิกิริยาภายในมันเริ่มผลักดันให้อารมณ์ของร่างกายขยับขยาย  ภาพเปลือยของเธอถูกจินตนาการขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้…ผิวขาวละมุนกับดวงหน้าใสซื่อไร้การปรุงแต่งใดๆ  กลิ่นสาวอวลเข้าจมูกจนผมต้องสูดหายใจลึกๆ  แล้วเก็บกักมันไว้ในกายให้นานที่สุดก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมา  ผมอาจจะผ่อนลมหายใจแรงเกินไป  เธอจึงรู้สึกตัวตื่นรีบปัดผมที่ปรกหน้าเสยกลับไปด้านหลังจนมือนั่นแทบจะตีหน้าผม

“ฉันไม่ได้เห็นคุณในฝัน”  เธอพูดขึ้นทันทีที่เห็นว่าใครยืนอยู่ตรงหน้า

“แน่ใจเหรอ…ท่าทางคุณไม่ได้นอนเลยนี่…แบบนี้คุณจะเห็นผมได้อย่างไร”

ผมหันหลังเดินจากมาทันทีที่พูดจบ  ไม่รอให้เธอแก้ตัวอะไรได้อีกเกี่ยวกับความรู้สึกที่มีต่อตัวผม  แน่ใจได้ว่าแค่นี้ก็เกินพอแล้วสำหรับการกระตุ้นให้ใครสักคนเกิดความสนใจในตัวเรา  และก็แน่ใจด้วยว่า เธอคงมองตามผมมาจนสุดสายตา



๓.

หลังจากที่เขาเดินจากไปได้ไม่ถึงชั่วโมง  ฉันก็ทนฝืนร่างกายตัวเองไม่ได้อีกต่อไป  ฉันไม่ได้นอนเลยตลอดคืน กลัวว่าเขาจะผ่านเข้ามาถึงในฝัน  ไม่กล้าคิดเลยไปว่าในนั้นเขาจะทำอะไรกับฉันบ้าง  อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ในห้วงแห่งฝันไม่ใช่หรือ  ฉันกลัวการคุกคามของเขา  กลัวการปรี่เข้ามาถึงตัวแล้วจู่โจมทำความรู้จัก  

ความขัดแย้งในหัวใจถกเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายตลอดคืน  ฉันตัดสินใจปิดร้านเมื่อใกล้เที่ยง  ฟุบหลับอยู่กับเคาน์เตอร์  หวังว่าความอ่อนเพลียจะช่วยป้องกันไม่ให้เขาก้าวล่วงเข้ามาในโลกส่วนตัวของฉัน โลกฝันที่จะบันดาลให้มันเป็นไปอย่างไรก็ได้….

“นั่นแน่ะ…เขาเข้ามาได้จริงๆ …เขากำลังเดินตรงเข้ามาพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่….เขาเดินตรงเข้ามาแล้ว……..



๔.

ใกล้ค่ำ…ผมกลับเข้ามาอีกครั้งทั้งๆ ไม่มีความจำเป็นอื่นใด  ผมแค่ต้องการเข้ามาดูว่าเธอเป็นอย่างไร…เธอจะทนได้สักแค่ไหน  ผมเดินเข้ามายืนที่หน้าเคาน์เตอร์ มองเธออยู่เงียบๆ พักหนึ่ง  ก่อนจะกระแอมเบาๆ แล้วถามในสิ่งที่ผมออกจะประหลาดใจ

“เย็นนี้คุณดูแปลกไปนะ”  

“ไม่นี่คะ…แปลกยังไง”  เธอตอบกลับมาโดยยังคงเช็ดถูชั้นวางสินค้าไม่วางมือ  แต่สิ่งที่เธอตอบกลับมาก็เพียงพอแล้วที่ผมจะรู้ว่า เกิดอะไรขึ้นกับเธอ

“คุณแปลกไปจริงๆ นะ….แล้วทำไมคุณหน้าแดง”  ผมสังเกตได้ทันตอนที่เธอแบบชำเลืองมองมาด้วยหางตา  แล้วเธอก็หันมาประจันหน้ากับผมตรงๆ  ท่าทางเหมือนเดือดดาลเต็มที่กับการต้องพูดคุยกับผม

“คุณ…คุณต้องการอะไร!”  เธอตะโกนใส่หน้าผม น้ำเสียงเกรี้ยวกราดไปกันไม่ได้เลยกับแววตาฉ่ำชื่นเหมือนว่ากำลังได้มองหน้าคนที่รัก

ชัยชนะของผมอยู่แค่เอื้อม

“ผมแค่อยากเป็นเพื่อน”  ผมตอบเหมือนกระซิบ ปรุงสำเนียงสำนึกผิดใส่เข้าไปด้วย ขณะที่โน้มหน้าเข้าไปใกล้จนเธอต้องเบือนหลบ

“ทำไมฉันต้องเป็นเพื่อนกับคุณ”  คำถามกลับสั่นเครือเหมือนกักกั้นความรู้สึกอะไรสักอย่างเอาไว้อย่างเต็มที่  

ผมสืบเท้าเข้าใกล้เธออีกก้าวหนึ่ง  ตอนนี้เราห่างกันแค่ไม่ถึงครึ่งเมตร  แววตาและสีหน้าของเธอเวลานี้ ทำให้ผมแทบจะกระชากร่างเธอเข้ามาสวมกอดแล้วบดขยี้ริมฝีปากไล้ชิมไปทุกซอกส่วน  อีกครั้งหนึ่งแล้วที่ผมต้องสูดหายใจลึกๆ ก่อนผ่อนมันออกมาเบาๆ แล้วค่อยๆ เรียกสติให้กลับคืนมา

ผมวางมือไว้บนเครื่องคิดเงิน  ทำให้เธอมองตามด้วยสัญชาติญาณระแวดระวัง  

“ดูนาฬิกาผมสิ”  ผมเลื่อนสายตาจากดวงหน้าเธอลงมาที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง  เธอมองตามทั้งๆ ที่ยังถาม

“ดูทำไม?”

“แค่นาทีเดียว….” ผมวิงวอนจากใจจริง



๕.

ราวกับว่าหนึ่งนาทีที่ฉันจับจ้องอยู่กับนาฬิกาเรือนทองของเขานั้นนานชั่วกัลป์  เราอยู่ใกล้กันจนฉันรู้สึกว่าได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้น

มันคล้ายกับว่าหัวใจของเราเต้นเป็นจังหวะเดียวกันด้วยซ้ำ

เมื่อเข็มวินาทีเดินทางมาครบรอบ ฉันตวัดสายตาไปสบตาเขาอีกครั้ง  ความหมายในดวงตานั้นชัดแจ้ง…มันชัดเจนเกินไป

“เอาหละ…บอกมาสิ” ฉันกลืนความหวาดหวั่นวาบหวามเข้าไว้ในอก  เค้นเสียงเรียบเฉยออกมาอย่างยากเย็น

“วันนี้วันที่เท่าไหร่แล้ว?”

“ยี่สิบแปด”  พยายามตอบคำให้สั้นที่สุด เพื่อไม่ให้เขาจับพิรุธใดๆ ในหัวใจฉันได้อีก

“ยี่สิบแปด…ยี่สิบแปดตุลาคม  หนึ่งนาทีก่อนหนึ่งทุ่มคุณอยู่กับผม…….เพราะคุณ  ผมจะจำนาทีนี้ไว้ จากนี้ไปเราเป็นเพื่อนกันแล้วหนึ่งนาที   ความจริงอันนี้คุณจะปฏิเสธมันไม่ได้…เพราะเราใช้หนึ่งนาทีนี้ร่วมกัน..มันเกิดขึ้นแล้ว”

ฉันไม่สามารถละสายตาจากเขาได้อีก  มันเหมือนมีมนตรามาร้อยรัดหัวใจและจิตวิญญาณของฉันก่อนจะค่อยๆ หลอมละลายลงด้วยแสงเพลิงจากดวงตาของคนตรงหน้า

“พรุ่งนี้ผมจะมาใหม่”  

อีกครั้งแล้วที่เขาเดินจากไป แล้วปล่อยให้ฉันจมอยู่กับความโหยหา….ถึงตอนนี้ฉันยังไม่แน่ใจเลยว่า…ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับฉันเวลานี้มันควรจะเรียกว่าอย่างไร

“ความรักงั้นหรือ?….เธอแน่ใจหรือบุษกร?…ว่าเธอกำลังมีความรัก”

ฉันเวียนถามตัวเองอยู่อย่างนั้นแม้ว่าเขาจะเดินลับสายตาไปนานแล้ว

ฉันจะจำได้หรือเปล่า….แค่เวลาหนึ่งนาที…ฉันไม่รู้  และฉันไม่เคยลืมผู้ชายคนนี้

หลังจากนั้นเขาก็มาทุกวัน  เรากลายเป็นเพื่อนกัน  จากหนึ่งนาทีกลายเป็นสองนาที  แล้วก็กลายเป็นหนึ่งชั่วโมง……


***************จบช่วงที่หนึ่ง***********
เรื่องนี้เป็นนิยายขนาดสั้นหรือเรื่องสั้นขนาดยาว ผู้เขียนเองก็ยังไม่แน่ใจ  แต่ต้องบอกก่อนว่าเป็นเรื่องที่ดัดแปลงเพื่อความบันเทิงใจบวกกับความประทับใจของผู้เขียนเป็นพื้น  หากเพื่อนๆ คุ้นๆ เหมือนผ่านตาก็ขออย่าได้แปลกใจ  ถือเสียว่าเรามาแบ่งปันกันเฝ้ามองเรื่องราวเหล่านี้ด้วยกันเท่านั้น…ดีไหม

ขอเชิญชวนเพื่อนทุกคนช่วยติติงแสดงความคิดเห็นกันได้เต็มที่นะจ๊ะ….ผู้เขียนยินดีน้อมรับทุกประการ  ^____ ^

แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 47 15:07:35

แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 47 16:06:51

แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 47 14:41:49