ราวกับความฝัน ราวกับความจริง
ในความสลึมสลือ..ในความรู้สึกเหมือนจะขาดผึงแต่ไม่ขาดนั้น..
ภาพพร่ามัวที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า..กลิ่นเหม็นที่โชยอบอวลไปทั่ว..หล่อนไม่สามารถจะบอกตัวเองได้ว่านั่นคือว่าจริงหรือความฝัน
รู้แต่ว่าหลังจากนั้น..หลังจากที่หล่อนทอดอาลัยในชีวิต..นอนนิ่งแบบยอมแล้วทุกอย่างอยู่กับพื้น
หล่อนรู้สึกถูกช้อนขึ้น..ในลักษณะอุ้ม พวกมันหรือใครก็ตาม..กำลังเคลื่อนย้ายหล่อนไปจากจุดที่หล่อนอยู่
ไปที่ไหน?..ม่านตาที่เปิดกว้าง..หากเลื่อนลอย..ไม่สามารถซึมซับภาพเข้าสู่สมองได้
พักใหญ่..ที่หล่อนรับรู้ว่าหล่อนกำลังวางสู่พื้น..พื้นที่เป็นเตียงนุ่ม..เหมือนอยู่ในโรงพยาบาล..หล่อนยังได้กลิ่นเหมือนตัวยา..และสัมผัสได้ถึงม่านแสงไฟที่ส่องตรงลงมาที่หน้า..
พยายามเรียกสติคืนมา..แต่ทำได้แค่เพียงรับรู้..ว่ามีอะไร..เกิดขึ้นแก่ร่างกาย
+++
เสื้อผ้าทุกชิ้นถูกถอด..อย่างไม่เร่งรีบ
ร่างกายเหมือนถูกตรึง..ใช่สิ..ข้อมือและข้อเท้าทั้งสอง..ถูกยึดไว้ด้วยเชือก..หรือเข็มขัด..แต่ถึงกระนั้น..หล่อนก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะดิ้นรนอยู่ดี..
รู้สึกตัวว่ายังหายใจ..สมองทบทวนในสิ่งที่เกิดขึ้น..มันวาบหวิว..วกวน..ซับซ้อน..ราวชมวิดีโอ..ที่เนื้อเทปยับเยินแหว่งวิ่น
ดวงตาที่ลอยขึ้นไปซ่อนอยู่ใต้หนังตาบน..บอกอะไรหล่อนได้ไม่มากนัก..นอกเสียจากเงาอะไรวูบวาบ..
แล้ว..รู้สึกเจ็บแปล๊บ..ที่คอ..เส้นเลือดใหญ่..ถูกตัวยาชนิดหนึ่ง..แทรกซึมเข้าสู่สมอง..
มันเคลื่อนตัวอย่างแช่มช้า..ผ่านช่องหู..เคลื่อนผ่านกระโหลกด้านหลัง..ซึมถึงก้านสมอง..มันหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น..
หล่อนรู้สึกได้..ถึงการแผ่ซ่าน..แตกแขนงเกาะกุม..ยึดติดไว้..จาก "อะไร" ชนิดหนึ่ง..
ความปวด..มันเริ่มต้นจากตรงนั้น..ค่อย ๆ ทวีขึ้น..ราวจะระเบิดออกมา..
หล่อนกรีดร้อง..
+++++
เขาขับรถออกจากบ้าน..ผ่านเส้นทางเดิมอีกครั้ง
ความมืดมิดและสงัดเงียบยังคงเดิม..มีเพียงแสงไฟจากเสาไฟฟ้าเป็นช่วง ๆ เท่านั้นที่สาดส่องลงมา
ซุ้มต้นแก้วต้นนั้น..กำลังจะถูกเคลื่อนผ่าน..แต่แล้วเขาก็แตะเบรค..ด้วยความรู้สึกสังหรณ์ประหลาด..
มองไปที่ชั้นสอง..ซึ่งมีแสงสว่างราง ๆ ให้เห็นได้จากหน้าต่าง..มีอะไรผิดปกติบางอย่าง
มีเงาคน..เคลื่อนไหวไปมา..ฉาบลงบนผืนผ้าม่าน..
เขาจอดรถสนิท..เปิดกระจกรถเพื่อฟังเสียง แล้วนิ่งเพื่อสังเกตการเปลี่ยนแปลง
มันแผ่วเบา..มันคล้ายเสียงหัวเราะ..มันคล้ายเสียงร้องไห้..ของหญิงสาว..
เงาวูบไหว..ราวกับเจ้าของเงากำลังงุ่นง่าน..เดินไปมาไม่หยุดนิ่ง..
และแล้ว..ร่างหนึ่งก็กระโจนพรวดจากหน้าต่างบานนั้นลงมา..
"เว้ยเฮ่ย.."
เขาอุทานเต็มเสียง
+++
ย้อนหลังไปสามวันก่อน
วันนั้น..หล่อนน่าจะหลับไปได้แล้ว..
ถ้าในสมองไม่มีความคิดฟุ้งซ่าน..กับเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นที่ผ่านมา
หลังกลับจากการท่องเที่ยวในจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ..วิษา..ถูกเพื่อนชายของเธอชักชวนให้ไปที่บ้านของเขา
ถูกแล้ว..หล่อนเห็นเขาเป็นแค่เพื่อนชายเท่านั้น
หล่อนไม่ได้รักเขา..หล่อนรักอีกคนหนึ่งต่างหาก..
แต่ก็นะ..ชัยยุทธ์ก็ไม่ใช่จะขี้ริ้วขี้เหร่มากมาย..เพียงแต่ไม่ใช่สเป๊กหล่อนเท่านั้น
แต่ถ้าทีที่สุภาพ..คำพูดที่ฉ่ำหวาน..และปรนเปรอหล่อนด้วยเงินเที่ยวเงินซื้อของไม่อั้น..ทำให้หล่อนยอมรับเขาเข้ามาในชีวิต..
ชีวิตของเด็กมหาลัย..ที่กำลังสาวสะพรั่ง..และเริงร่าต่อรสสัมผัสทุกอย่างที่เข้ามากระทบ
ชีวิตของลูกสาวคนเดียว..ที่ถูกทอดทิ้ง..ด้วยเพราะคำว่า "งาน" และ "หน้าตา" ของพ่อแม่
เขาพาหล่อนไปที่อพาร์ตเม้นท์แห่งหนึ่ง..
เพลงแห่งความพิสวาทเริ่มต้นขึ้น..
หญิงสาวโอนอ่อนผ่อนตาม..เรื่องนี้..ไม่ใช่ครั้งแรกของหล่อน..
หล่อนมอบครั้งแรกให้กับคนที่หล่อนรักไปแล้ว..แม้ว่าตอนนี้..จะไม่เคยเห็นหัวเขาอีกแล้วก็ตาม
เพลงพิสวาทหยุดบรรเลงชั่วครู่..เมื่อเพื่อนชายของหล่อน..ไม่ได้มีการป้องกัน
"เดี๋ยวท้อง"
"ไม่หรอก..เราใช้วิธีโบราณก็ได้.."
"มันไม่ค่อยปลอดภัยนะ.."
"โถ่..เปอร์เซ็นต์มันน้อยจะตาย..เดือนหนึ่งจะมีแค่ยี่สิบสี่ชั่วโมงเท่านั้นที่จะท้องได้..เราคงไม่ซวยขนาดนั้น.."
คำพูดที่พร่ำบอก..สัมผัสที่เร่งเร้า..ทำให้หล่อนไม่สามารถห้ามตัวเองได้
หล่อนหารู้ไม่ว่า..ลูกอ๊อดตัวเล็ก ๆ ..สามารถเจาะลงไปในไข่ที่สุกพอดีของหล่อนได้...
แม้ฝ่ายชายจะใช้วิธีหลั่งภายนอกก็ตาม
++++
ความกังวลกลัวจะท้อง..ทำให้หล่อนหลับไม่ลง
ดิ้นไปมาบนเตียงนุ่ม..แม้ตาจะพริ้มหลับ..แต่หัวใจก็ตื่นตลอด..
จนเวลาผ่านไปนาน..ความง่วงงุนเข้ามาครอบงำ
มีเสียงตุบเบา ๆ ดังขึ้นที่หน้าต่าง..
หล่อนง่วงเกินกว่าที่จะสงสัย
กลิ่นบางอย่างโชยมา..คล้ายปลาสลิดตากแห้ง
มันเป็นกลิ่นเดียวกันกับที่เธอได้กลิ่นมาก่อนเมื่อตอนไปเที่ยว..ที่นั่น..บ่อน้ำแห่งนั้น..
ตอนนั้นหล่อนลงเล่นน้ำ..แช่อยู่ในน้ำนั้นนานจนหนำใจ หล่อนจำได้ว่าหล่อนสำลักน้ำเมื่อเหยียบเข้ากับหินลื่น ๆ ก้อนหนึ่ง..ใต้น้ำ จนเสียหลัก
หล่อนกลืนน้ำเข้าไปอึกใหญ่..พอหายใจออกมาก็ได้กลิ่นเหมือนปลาสลิดตากแห้ง..ทั้งที่ตอนที่เล่นน้ำไม่มีกลิ่น..จะมีกลิ่นก็ต่อเมื่อกลืนมันลงคอไปเท่านั้น
หล่อนยกมือขึ้นขยี้จมูก..กลิ่นนั้นยิ่งนานยิ่งข้นขึ้น
บอกตัวเองให้ลุกขึ้น..เพื่อหาที่มาของกลิ่น
แต่หล่อนลุกไม่ได้..
เอ๊ะ..เราเป็นอะไรไป..ทำไมแขนขาไม่มีแรง
ตาก็ลืมไม่ขึ้น..เราเป็นอะไรไป??
ผีอำ?..ไม่สิ..เป็นไปไม่ได้
ผัน..เรายังไม่ได้หลับ..ทั้งที่ง่วงเหลือเกิน
แล้วก็ใจหายวาบ..เมื่อปลายเท้า..มีอะไรที่หยุ่นหนืด..อุ่นเกือบร้อน..เกาะกุม..ไต่คืบ..ขึ้นมาที่หน้าขา
หล่อนไม่มีเรี่ยวแรงจะสบัดมันออกไป
กรีดร้อง!..ไม่มีเสียงออกมา
มันคืบขึ้นมาถึงขาอ่อน..มันกำลังจะทำอะไร??
เสียงอุทานลั่นอยู่ในอก..หล่อนรับรู้ถึงทุกสัมผัสที่เกิดขึ้น..
มันสอดแทรก..ล่วงล้ำ..คืบผ่าน..รู้สึกเย็นวาบที่ท้องน้อย..
เจ็บแปล๊บ..ราวกับมันกำลังทำอะไรบางอย่างในมดลูก..แล้วคืบต่อ
มันวนเวียน..ในอุโมงค์ลำไส้..ทะลุเข้ากระเพาะอาหาร
หล่อนสำลักเลือดออกมา..
แล้วมันก็เปลี่ยนทิศทาง..กัดกินทุกอย่างที่ขวางหน้า..มุ่งตรงสู่หัวใจ
มันจู่โจม..ขยุ้มงับ..
อะไรอย่างหนึ่งจากหัวใจ..ไหลสู่สมอง..
หล่อนรู้แม้แต่ว่า.."อะไร" นั้น มันเกาะกุมสมองของหล่อนเอาไว้
เจ็บที่หน้าอกข้างซ้าย..เลือดกระอักออกมาอีกครั้ง..
แล้วสิ่งหนึ่ง..ก็ฉีกผ่านชั้นไขมัน..ทะลุผ่านผิวหนัง..โผล่พ้นออกมาจากร่างกายของหล่อน ใต้ถันข้างนั้นพอดี
++++
เมื่อ "สิ่งนั้น"..ออกจากร่างของหล่อนไป..ร่างกายของหล่อนก็กลับสู่ภาวะเกือบปกติ..
สิ่งนั้น..มีสัณฐานคล้ายมนุษย์..คล้ายเด็กอ่อน..ที่มีอวัยวะครบ มีหาง..ลำตัวเรียว..หัวโต..
ขนาดของมันโดยรวมไม่น่าจะเกินลูกแมวตัวเล็ก ๆ เท่านั้น
ลูกตาเพียงดวงเดียว ฝังอยู่กลางกระหม่อม..ส่วนที่ควรเรียกว่าใบหน้า..มีแต่ปากที่แดงฉานด้วยลิ่มเลือดและคมเขี้ยว
ดูเหมือนมันสะแหยะยิ้มให้หล่อน..แล้วมันก็คืบคลาน..ไต่กำแพง..คร่อมสันหน้าต่าง..แล้วทิ้งตัวหายไป
ถึงตอนนั้นนั่นแหละ..ที่หล่อนเพิ่งรู้ตัวว่า..
หล่อนไม่ได้หายใจ..
++++
ร่างกายของหญิงสาว..เริ่มเปลี่ยนแปลง..
เส้นสายยึดแข็ง..ขยับแทบไม่ได้..
ผิวหนังเริ่มเปลี่ยนสี..มีรอยเขียวเป็นจ้ำ ๆ
แล้วก็เริ่มบวม..มีน้ำข้นคลั่ก..ไหลออกมาจากทุกทวาร
หล่อนไม่เคยออกจากห้อง..ทุรุนทุรายอยู่เพียงคนเดียว..
ทุกวัน..มันจะออกจากร่าง และเข้าสู่ร่างของหล่อน..ราวกับว่าร่างนั้น..เป็นรังของมัน
เข้าทางเดิม..และออกทางเดิม
เมื่อมันอยู่ในร่าง..หญิงสาวจะขยับตัวได้
แต่พอมันออกจากร่าง..หล่อนก็ต้องนอนนิ่งอยู่ที่เดิม
วันนี้..หล่อนรอให้มันกลับมาอีกครั้ง
หล่อนรู้ตัวแล้ว..รู้ตัวว่าหล่อนตายไปแล้ว..แต่"มัน" ไม่ยอมให้หล่อนตาย
มันหล่อเลี้ยงสมองของหล่อนเอาไว้..จะด้วยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม
จะทำอย่างไร..หล่อนถึงจะหลุดพ้นความทรมานนี้ไปเสียได้..
ใช่สิ..หล่อนต้องตายอีกครั้ง..
แล้วมันก็กลับมา..
ด้วยการสั่งการของสมอง....เป็นครั้งสุดท้าย..หล่อนกระโจนทีเดียวก็หลุดพ้นหน้าต่าง
ต่อหน้าต่อตาของเขา..
รตท.ทัดทานคนนั้น!!
++++
จากคุณ :
ปิ๊ววววววววว(มีว.9ตัวคับ)
- [
3 พ.ย. 47 00:17:54
A:202.5.81.20 X:
]
โอ๊ยโหย!!! อะอะ..ชื่อนี้คุณปิยะรักษ์ตั้งให้..อะอะอะ
แบร๊.........
เรียกน้าสือเหมือนเดิมเหอะ หากลำบากนักก้อ..
เอ้อ.. เรียกอย่างนี้ค่อยท่าเข้าหน่อย
เนเรื่องของพ่อแทน ยายก็อยากจะเบรคอารมณ์ชน จากค่านาซี โดยการเขียนเรื่องตลกคั่นสักเรื่อง สองเรื่อง สาม และสี่ ห้าเรื่อง หก และเจ็ด แป เก้าเรื่อง
