ความคิดเห็นที่ 1 ฬิดาถูกนำขึ้นรถตู้สีดำมายังตึกอาคารแห่งหนึ่ง  เธอจับทิศทางไม่ถูกว่าตึกหลังนี้อยู่บริเวณไหน ของอัลอัดดิ   เมื่อประตูรถเปิดออก  เธอก็เดินเข้ามาชั้นใต้ดินของอาคารแล้ว   ทุกคนรอบข้างเธอล้วนเป็นนายทหารราชองครักษ์ ที่มีเครื่องหมายดอกเลตาร์ทั้งสิ้น   หรือนี่คือสถานที่ที่คนชุดดำเรียกว่า "ญาดีน"  อาคารชั้นใต้ดินมีขนาดโถงกว้าง มีห้องกระจก ที่จัดวางเตียงพยาบาลขนาดใหญ่ไว้พร้อม ทั้งนายแพทย์และนางพยาบาลชุดฆ่าเชื้อยืน เรียงรายรออยู่ในห้องพยาบาลนั้น   ทุกอย่างจัดเตรียมไว้ล่วงหน้าเพื่อรอรับรักษาคนชุดดำ ฬิดารู้สึกเครียดกับสภาพแวดล้อมที่เหมือนยืนอยู่ท่ามกลางกองทัพทหารที่มีเครื่องหมาย ดอกเลตาร์เต็มไปหมด   สีหน้าทุกคนเคร่งเครียด   จดจ่ออยู่ที่ชายชุดดำผู้นั้นเป็นจุดเดียว เวลาผ่านไปเนิ่นนาน   ฬิดารู้สึกเหมือนกับนั่งอยู่ในห้องด้านข้างนั้นเกือบทั้งชีวิต  ไม่มีเสียงพูดคุย  ไม่มีการถามไถ่   มีเพียงนายทหารบางคนมาเลียบเคียงดูเธอผ่านกระจกห้อง  แล้วเดินจากไปซุบซิบกันด้าน นอกห้อง     พันตรีอาเหม็ดยืนกอดอกสลับนั่งอยู่เช่นนั้น  โดยไม่มีแม้แต่เหลือบมองดูหน้า หญิงสาวต่างชาติ     ชายชราผู้หนึ่งเดินเข้ามาในห้อง  ร้องทักทายนายทหารหนุ่มอย่างคุ้นเคย สีหน้าของชายชราก็เต็มไปด้วยความกังวลใจเช่นเดียวกัน   "เป็นยังไงบ้าง"   พันตรีอาเหม็ดส่ายหน้าอย่างเคร่งเครียด   "กระสุนฝังในหนึ่งนัด    หมอกำลังเปิดหน้าท้องเอากระสุนออก "   "ข้าว่าแล้ว .เมื่อวันก่อนยังพูดทักเรื่องนี้กันอยู่เลย"  อาลี รำพึงรำพัน  คิดถึงคำทำนายของ อับดุล มุเฏาะหะรี  สหายเฒ่าขึ้นมายิ่งสร้างความวิตกกังวลไปต่างๆ "หรือครับ  ท่านอาลี ปาชา" พันตรีอาเหม็ดพยักหน้าขึ้นมา  "  มิน่าเล่า ตามปกติพระองค์ ไม่เคยสวมเสื้อเกราะเลยนะ  มาวันนี้เพิ่งจะเอาเสื้อมาสวม  โชคเข้าข้างมาก  โดนเต็มๆเข้าสามนัด   แต่ทะลุเข้าเนื้อแค่นัดเดียว" อาลี ปาชา  รู้สึกถึง "เธออยู่ในเหตุการณ์พอดีครับ  ฝ่าบาทมีคำสั่งให้นำตัวมาด้วย   ผมเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร   เลยยังไม่ได้ทำการสอบถาม  กะว่าจะรอดูพระอาการก่อน" "ทำไมไม่ให้นายทหารอื่นมันสอบแทน"   อาลี ปาชา " .หาคนพูดอังกฤษได้น้อยนะครับ .ผมหรือไม่ก็ต้องพระองค์เป็นคนสอบเอาเอง"   หญิงสาวปิดปากเงียบเรื่องภาษาที่ตัวเองฟังออกถนัดถนี่   ถึงยามนี้จึงรีบเม้มปากอย่างไม่ทัน ระวังตัว   ท่าทางพันตรีอาเหม็ดคนนี้ก็มีความรู้ไม่เบาทั้งที่เป็นนายทหาร อาลี ปาชา หันมาทางเธออย่างพินิจ  "แล้วแม่คนนี้ไปอยู่ในตรอกนั่นทำไม   เดินหาเรื่องแท้ๆ" หญิงสาวนั่งพยายามจับใจความ การสนทนา "เหมือนจะเป็นนักข่าวนะครับ  เราพบกล้องและเอกสารบางอย่าง   ผมส่งคนไปสอบ ข้อมูลแล้ว  เดี๋ยวคงทราบประวัติความเป็นมาเจ้าหล่อน" อื้อฮือ ถึงขนาดโดนสอบประวัติเชียวหรือนี่ ฬิดาคิด   นายทหารพวกนี้เขาคิดว่าเธอทำผิด กฎหมายเขาเรื่องอะไรไม่ทราบ  ที่เจอะหน้าเจ้าชายชุดดำสุดรักสุดห่วงของพวกเขาตาม ลำพังในตรอกนั้นเท่านั้นหรือ  เธอค่อนแคะในใจ "แล้วถ้าเป็นจริง .จะใช้วิธีทางทหารจัดการอีกละสิ"   สีหน้าพันตรีอาเหม็ดนิ่งข:-)     ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธคำกล่าวของผู้เฒ่าอาลี   หากจำเป็นต้องกำจัดหญิงต่างชาติคนนี้  ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ใบหน้าผู้เฒ่าหดหู่  เศร้าหมอง   "เจ้าชายจะสร้างบาปกรรมอะไรหนักหนา   คนก็ล้มหายตายจากไปจำนวนมากเพียงนี้   มันก็ยิ่งแต่สร้างความทุกข์ให้แก่พระองค์   นี่จะจัดการกับคนต่างชาติอีกหรือ .เจ้าเอง ก็น่าจะกราบทูลห้ามปรามเสียบ้าง" "ใครจะกล้าเอ่ยเล่าครับ    หากพูดขอ ก็กลัวว่าต้องแลกด้วยชีวิตเท่านั้นเอง .ผู้เฒ่าก็รู้จัก พระองค์ดี   ใครมาขวางได้บ้าง" ฬิดาเสียวสันหลังวาบ  เมื่อเข้าใจทุกถ้อยคำที่คนทั้งสองพูดเป็นอย่างดี   พันตรีอาเหม็ด  สังเกตเห็นสีหน้าซีดเผือดของหญิงสาวที่จับจ้องดูที่เขาไม่วางตา   ท่าทางเจ้าหล่อนเมื่อตอนเข้ามาก็ไม่ได้มีทีท่าหวาดกลัวอะไร  นอกจากตะโกนร้องปฏิเสธ   แต่เมื่ออาลี ปาชา กำลังพูดถึงชีวิตความเป็นความตายของสาวต่างชาติผู้นี้  ก็ทำท่าหวาดผวา   ราวกับว่าเจ้าหล่อนฟังภาษาฮัดดิชที่คนทั้งสองสนทนาได้อย่างเข้าใจถนัดถนี่   . ให้ตายเถอะ  ผู้หญิงอัคไบยาห์ หาคนฟังพูดภาษาฮัดดิชแทบไม่ได้  เพราะเป็นภาษาของ ผู้ชาย   แต่นี่  แม่สาวคนนี้เป็นคนต่างชาติ  แถมยังฟังฮัดดิชได้เป็นอย่างดี  หาแทบไม่ได้เลย แล้วหล่อนยังเดินไปมาอยู่ในอัลอัดดิมหานครแห่งอัคไบยาห์แห่งนี้ด้วย จะปล่อยหล่อนออกไปอยู่นอกเมืองอย่างนั้นได้อย่างไรหรือจะเป็นคนของนายพลดาวูด   หรือคนของใคร  จึงได้สอดแนมเข้ามาถึงใจกลางเมืองแห่งนี้                                 "ฝ่าบาทรู้สึกองค์แล้วครับ"  นายแพทย์เดินมาร้องบอก   ขณะที่เตียงคนไข้ถูกเคลื่อนเข้ามา ในห้องเดียวกันนี้    ทำให้พันตรีอาเหม็ดละความสนใจจากเธอไปชั่วขณะ คนเจ็บสีหน้าดูดีขึ้น  เมื่อมีการให้เลือดและน้ำเกลือเพื่อเร่งการฟื้นตัว ฬิดากลับวิตกกังวลยิ่งขึ้น  เมื่อสายตาของพันตรีอาเหม็ดเหมือนจะจับสังเกตออกแล้วว่าเธอฟัง คำพูดของเขารู้เรื่อง   ยิ่งเห็นคนชุดดำที่นอนซมอยู่บนเตียงใหญ่  นั่น  อาการดูเหมือนจะไม่ รุนแรงอย่างที่คิด  เพราะเขามีแพทย์เตรียมพร้อมรักษาอย่างทันการ   หากเสียงคำเรียกขานถึงชายชุดดำว่าฝ่าบาทหลายๆครั้งเข้า  หญิงสาวเริ่มสะดุดใจ   สงสัยแต่แรกแล้วว่าผู้ชายคนนี้คงไม่ใช่คนธรรมดาแน่   ผู้ชายชุดดำอะไรที่จะมีใบหน้าสวยสะอาด แบบคนเอเชีย  เมื่อคิดทบทวนไปมาฬิดาถึงกับอ้าปากครางเบาๆกับตัวเอง  เจ้าชายที่เป็นสายเลือดผสม   คนเดียวที่ร่ำลือว่าดุที่สุดในอัคไบยาห์   นัยน์ตาวาวยังกับสัตว์ป่าที่จ้องดูเธอก่อนที่จะหมด สติสัมปชัญญะไปนั้น  ยังติดอยู่ในความทรงจำ       เจ้าชายที่เขาลือกัน ว่าดุดัน เหมือนปีศาจร้าย เจ้าชายซาเลม อัสวัด น้องชายร่วมสายเลือดเดียวกับกษัตริย์ฟารุค องค์ปัจจุบัน  คนเดียวเท่านั้น   หญิงสาวตัวชาไปวูบหนึ่ง  หัวใจราวกับหยุดเต้นฉับพลัน เธอรีบก้มหน้างุด ด้วยเกรงจะตกเป็นเป้าสายตาของเจ้าชายนัยน์ตาดุคนนี้อีกครั้ง     จึงได้เห็นข้อมือตัวเองที่ยังเปื้อนโลหิตจากการเหนี่ยวรั้งของเจ้าชายซาเลม    หญิงสาวรีบเอานิ้ว เช็ดเลือดนั้นเบาๆ  แต่พยายามเช็ดเลือดของเจ้าชายชุดดำที่ติดกรังเท่าไหร่  ก็ดูเหมือนจะเช็ดไม่ออก มันติดแน่นราวกับตราประทับเป็นหมายจับให้พวกนายทหารราชองครักษ์ของพระองค์มาจับกุม เธอต่อจากพระองค์     เจ้าชายซาเลมจับได้ว่าเธอพูดภาษาฮัดดิช เพียงแค่นั้นพระองค์ก็ทำท่าจะจับกุมเธอแล้ว   เธอทำผิดอะไรเพียงแค่พูดภาษาของเขาได้ ประเทศนี้เมืองนี้  จะถือว่ามีอารยธรรมใดๆเจริญได้   ถ้าคนมีอำนาจ เอาแต่ใช้อำนาจจนลืมนึกถึงความมีมนุษยธรรม       ผู้คนแถวนี้เธอจะสามารถพูดจา กับเขาได้รู้เรื่องแล้วขอให้เขาปล่อยเธอกลับบ้านได้อย่างปลอดภัยหรือเปล่า   ยามนี้   ฬิดาหวั่นใจว่าโลกจะพลิกกลับด้านร้ายให้เธอยืนเสียแล้ว พันตรีอาเหม็ด เกาะขอบเตียงแน่น  นัยน์ตาแดงก่ำของเขาดูคลายความวิตกกังวลลง   แต่ความเครียดตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมา  ทำให้เขายังดูว้าวุ่นใจ "ผู้หญิงคนนั้นละ" ร่างนั้นเรียกเบาๆ ฬิดาไม่อยากได้ยินเสียงทุ้มๆต่ำๆที่หมายความถึงเธอเลย "อยู่นั่นพะยะคะ" พันตรีอาเหม็ดชี้ไปทางโซฟายาวปลายห้องที่หญิงสาวนั่งก้มหน้าอยู่   ร่างคนบนเตียงชำเลืองมองแวบหนึ่ง "ยุติทำเรื่องบาปกรรมบ้างเถอะ  ฝ่าบาท"  อาลี ปาชา รีบเอ่ยแทรก   สีหน้าคนจ็บดูมึนตึงขึ้นมา "ฉันรอดจากความตายขึ้นมา  ก็ว่ากล่าวเลยเชียวหรือ  ท่านอาลี .ไม่ถามอาการบ้างหรอกหรือ ว่าเจ็บป่วยแค่ไหน" ผู้เฒ่าอาลี ปาชา นั้น ทั้งห่วงทั้งกังวล  เจ้าชายพระองค์น้อยที่ตนเฝ้าเลี้ยงดูมาแต่ทารก จนล่วงเข้าวัยหนุ่มฉกรรจ์   บัดนี้รอดพ้นความตายมาได้ราวกับสวรรค์ช่วย   แต่ก็นึกภาวนาว่า หญิงสาวคนนั้นอย่าได้ถูกทำร้ายจากเจ้าชายชุดดำอีกเลย     ผู้เฒ่าหัวเราะอย่างแหบแห้ง   "นับว่าเป็นโชคดี  ที่กระสุนอีกสองนัด ไม่เจาะเสื้อเกราะเข้าไป แค่นัดนี้  ก็ทำเอาฉัน ต้องพักฟื้นอีกหลายวัน" "อย่าเพิ่งตรัสอะไรมากเลยพะยะคะ"  เสียงนายแพทย์ที่ยืนอยู่ข้างเตียงคอยกำชับ   อาการของฝ่าบาทต้องการพักผ่อนนะพะยะคะ" "รู้แล้ว"  ร่างคนเจ็บโบกมือไล่นายแพทย์อย่างตัดรำคาญ  ก่อนจะสั่งพันตรีอาเหม็ด เป็นครั้งสุดท้าย  "พาตัวหล่อนไว้ห้องนั้น  แล้วจะได้เรียกมาคุยกัน" จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 4 พ.ย. 47 12:18:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ห้องนั้น  คือห้องด้านข้างที่เป็นกระจกใส  มีโซฟาใหญ่พอนอนได้วางอยู่หนึ่งตัว   ห้องคุมขังหล่อนหรือไงกัน   ฬิดาไม่มีโอกาสแม้แต่จะคิด เมื่อพันตรีอาเหม็ดมาลากแขนเธอเข้าไปไว้ในห้องนั้น   อย่างรวดเร็ว บ้าชะมัด   เธอไม่มีโอกาสได้พูดจา ต่อรองอะไรเลย  ก็ถูกประพฤติราวกับเป็นนักโทษ ของเจ้าชายชุดดำนั่นแล้ว   เธอผิดโทษฐานอะไร  ถึงต้องกระทำกับเธอเยี่ยงนี้    นายทหาร ส่งเสื้อผ้าชุดยาวมาให้ผลัดเปลี่ยน  โชคดีที่ห้องนั้นมีห้องนำเล็กๆอยู่ด้านข้าง  เธอจึงได้เข้าไป ใช้ทำธุระได้อย่างรอดพ้นสายตา บรรดาแพทย์และพยาบาล ที่คอยเวียนดูอาการคนป่วยอีกห้องหนึ่ง     คืนนั้นหญิงสาวข่มตาไม่หลับ  แสงไฟหรี่จากห้องด้านข้างยังเห็นคนเดินเข้าออกไม่ขาดสาย  เป็นบรรดาแพทย์ที่ต้องดูแลอาการเจ้าชายชุดดำอย่างใกล้ชิด   ถ้าไม่ช่วยเหลือไว้  ให้เจ้าชายองค์ นี้ตายอยู่ตรอกนั้นเพียงลำพัง  เธอคงไม่ต้องมานอนรอคำพิพากษาเช่นนี้หรอก   นี่ชีวิตเธอจะไม่มีความหมายบนดินแดนนี้เชียวหรือ  ถ้าฟังจากคำพูดของผู้เฒ่าคนนั้น   เหมือนกับว่า  หากเจ้าชายซาเลมทรงรู้ว่าเธอเป็นนักข่าว  พระองค์ต้องไม่ปล่อยเธอมีชีวิตอยู่แน่ๆ   นายทหารนับร้อยนับพันล้อมรอบตัวเธอออยู่   ชีวิตที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็แทบจะไม่เหลืออะไรแล้วนอกจากงาน และการใช้ชีวิตแต่ละวัน  เมื่อมาตกที่นั่งแบบนี้เข้า ก็ไม่ต่างอะไรกับคนจนตรอก  นั่งนอนรอวันชี้ชะตาของตัวเอง     ฬิดาถึงกับน้ำตาไหลซึมกับชะตากรรมของตัวเอง อุทยานหลวง  ยามรัตติกาล ยังดูสวยสดงดงามเช่นเดียวกับยามกลางวัน   พันตรีอาเหม็ด นั่งซุ่มอยู่ปลายบันไดตึกด้านพระตำหนักในหลังหนึ่ง  เป็นที่ที่เขาลอบมานั่งยามที่จิตใจ ของตนเองครุ่นคิด หรือโศกเศร้า เพียงลำพัง  บ่อยครั้ง  เพียงเพราะเจ้าของตำหนักแห่งนี้ เปรียบเสมือนที่พักพิงทางใจอันเหนื่อยล้าของเขา  เจ้าหญิงนาเดีย  สตรีที่งามที่สุดในอัคไบยาห์   ผู้หญิงที่อยู่สูงสุดเอื้อมในชีวิตของพันตรีอาเหม็ด วันแรกที่เขาได้พบดวงหน้าของเจ้าหญิงนาเดีย  ในวันอภิเษกกับเจ้าชายซาเลม  เขาแทบสิ้นใจ ไปกับความเพ้อคลั่งของตัวเองที่มีต่อเจ้าหญิงผู้สวยสดราวกับนางพญา พระองค์นั้น     หากไม่ขัดที่พระองค์เป็นชายาในพระนามของเจ้าชายซาเลม  เขาคงจะทำการอาจเอื้อมดอกฟ้า ที่ปรารถนามาแนบหัวใจ  หากเจ้าชายซาเลมเป็นบุคคลที่เขาเทิดทูนไว้ด้วยชีวิต  แม้ปลายเล็บของ เจ้าหญิงนาเดีย นายทหารราชองครักษ์ก็ไม่อาจหมายปองได้  แต่คงไม่มีใครกล้าห้ามนายทหารผู้หลง รักดอกฟ้า จะนั่งเฝ้าอยู่แทบบันไดตำหนัก  เมื่อยามที่หัวใจเรียกร้อง  ต้องการเห็นหน้าดอกฟ้า เป็นน้ำทิพย์มาประโลมใจสักหนึ่งครั้ง แสงไฟในตำหนักเปิดขึ้น  เมื่อมีชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งออกไปทางด้านหลัง  พันตรีอาเหม็ด ลุกขึ้นมองตามก็จดจำได้ว่า นั่นเป็นร่างของนายทหารราชองครักษ์ที่อยู่วังหลวงด้านหน้า ที่มักจะลักลอบเข้ามาที่ตำหนักนี้บ่อยครั้ง   อาเหม็ดรู้สึกเศร้าใจ  ถึงกับถอนหายใจหนักๆกับตัวเอง   นายทหารราชองครักษ์ผู้นั้นมันบังอาจ หนักหนาที่เข้ามาเชยชมดอกฟ้าดวงเดียวกันกับเขา   หากมิใช่เพราะมันไม่ยำเกรงเจ้าชายซาเลม  ถึงกล้าลักลอบเข้าไปถึงตำหนักด้านใน  เจ้าหญิงนาเดีย ผู้เปล่าเปลี่ยวก็ไม่ได้ระมัดระวังพระองค์ ปล่อยใจปล่อยกายไปกับนายทหารหนุ่มคนนั้นอยู่บ่อยครั้ง  ทั้งที่เขารู้อยู่เต็มอก  แต่พันตรีอาเหม็ด ได้แต่ข่มใจ    หญิงนั้นก็เป็นนางฟ้าในดวงใจ  เจ้าชายซาเลมก็เป็นผู้ที่เขาปกป้องด้วยชีวิต   แล้วจะกล่าวถ้อยคำอันใดได้   เพราะนายทหารองครักษ์นั้นก็มิใช่คนแรกที่เข้าไปลักลอบมีความสัมพันธ์กับเจ้าหญิงนาเดีย     หลายคนหลายชายมาแล้ว  ที่ได้เชยชมนาง     แล้วจุดจบผู้ชายเหล่านั้น ก็มักจะจบที่คมดาบ ของเจ้าชายซาเลมทุกครั้ง  ทั้งๆที่พวกเขารู้ว่าเจ้าหญิงนาเดียเป็นสตรีใต้พระนามของพระองค์ พวกมันก็ยังหาญกล้าเข้ามาลักลอบเชยชม    แต่อาเหม็ด ไม่อาจเอื้อมถึงเพียงนั้น "มาอีกแล้วเหรอ" เสียงหวานใสจากหน้าต่างด้านบนตำหนักแว่วขึ้น   พันตรีอาเหม็ด คาชะรี  รีบเงยหน้าขึ้นถวายคำนับ   สีหน้าเจ้าหญิงนาเดียมีแววละอาย  เมื่อรู้ว่า  นายทหารราชองครักษ์คงต้องพบเห็น ชายหนุ่มที่เพิ่งวิ่งออกจากตำหนักของตนไปเมื่อครู่เป็นแน่แท้ "พระองค์หญิง กระหม่อมเพิ่งเห็น  แขกของพระองค์กลับออกไป"   เขาพูดด้วย หางเสียงประชดประชัน   ถ้าเจ้าชายซาเลมรับรู้  ไอ้หมอนั่นมีหวังถูก บั่นคอดับไปอีกราย   "แล้วเจ้าก็จะไปฟ้องเจ้านายละสิ" "พระองค์หญิง ..กระหม่อมไม่เคยนำเรื่องไม่ดีไปกราบทูลให้ระคายเคืองเลยสักครั้ง" "ข้าก็ไม่ได้ทำผิดตรงไหน ..ที่นี่มันตำหนักของข้า   ไม่เกี่ยวกับเขาอยู่แล้ว" "แล้วก็ไม่เกี่ยวกับหนุ่มๆที่วิ่งเข้าออกตำหนักนี้ด้วยใช่ไหม    พระองค์จึงได้ปล่อยให้ ไอ้หนุ่มพวกนั้น  มันเสี่ยงชีวิตด้วยวิธีนี้" เสียงหัวเราะกระแทกกระทั้นของเจ้าหญิงนาเดียเสียดแทงความรู้สึกในใจของเขายิ่งนัก   หญิงที่เขาหลงใหล  ช่างทำตัวเหลวไหลยิ่งนัก   แต่กระนั้น  เขายังไม่กล้าตำหนินางที่ เขาอุตส่าห์เก็บงำไว้ในดวงใจ     จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 4 พ.ย. 47 12:19:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อความมืดเข้าปกคลุมทุกอย่างแลดูเงียบสนิท  มีเสียงคลื่นหัวใจไฟฟ้าของคนบนเตียง ดังเป็นระยะ  เจ้าชายซาเลมทอดพระองค์หลับอยู่บนเตียง โดยมีนายทหารราชองครักษ์ คอยเฝ้าดูอาการอยู่ปลายพระบาท   วรกายสูงใหญ่กระสับกระส่ายอยู่ตลอดเวลาด้วยพิษไข้    ภาพในความมืดมันคืบคลานเข้ามา   ราวกับวิญญาณของผู้คนที่เคยสิ้นลมด้วยน้ำมือของพระองค์ กำลังยืนรายล้อมเตียงอยู่จน เต็มห้องกว้างแห่งนี้  เพื่อรอคอยดูลมหายใจสุดท้ายของเจ้าชายชุดดำ   ผิวกายร้อนระอุจนเม็ดเหงื่อซึมจนเปียกชุ่มไปทั่วองค์  นายทหารจึงรีบออกไปเรียกให้นายแพทย์ เข้ามาดูพระอาการกลางค่อนดึก   ภาพในความมืดมิดแปรเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องของเด็กชายวัยห้าขวบ  นอนกรีดร้องอยู่ท่าม กลางนายทหารที่ถือมีดดาบ  เชือดปลายแขน และตามลำตัว   ของทารกน้อยอย่างเลือดเย็น   เด็กน้อยกลัวลนลานร้องไห้เรียกขานหามารดาสุดเสียง   แต่ไม่มีผู้ใดหยุดยั้งปลายดาบที่คอยตวัด กรีดใส่ร่างเด็กชายเคราะห์ร้ายคนนั้น   ไม่ไกลกันนักมีร่างหญิงสาว นอนอยู่  ปราศจากลำคอที่ถูกตัดเหวี่ยงทิ้งๆไปอีกทางหนึ่ง     พระราชินีมาญ่า สิ้นพระชนม์ชีพไม่ต่างกับซากสัตว์กลางทะเลทราย    เสียงเด็กชายคนนั้น กรีดร้องแล้วร้องอีก   จนแทบจะสิ้นสติ   เสียงฝีเท้าม้าวิ่งมาจากที่ไกล  ก่อนจะตามด้วยเสียงปืนดังขึ้นหลายนัด   อาลี ปาชา ในวัยหนุ่ม ควบม้าแกร่งวิ่งฝ่าฝูงนายทหารที่บ้าคลั่งมากระชากแย่งร่างเด็กชายเคราะห์ ร้ายออกมา   ร่างโชกเลือดของเด็กทารกเหมือนซากศพที่ยังเหลือลมหายใจ  ที่อยู่บนอ้อมแขน ของหัวหน้าเผ่าปาชา  นัยน์ตาหวาดกลัวของเด็กน้อยยังส่งเสียงกรีดร้องหา มารดาไม่หยุด   เจ้าชายซาเลมในวัยเด็ก ถูกส่งไปรักษาอาการทางกายและจิตใจอยู่นานหลายปี เพื่อรักษาอาการ หวาดผวาจากการถูกทารุณกรรมเช่นนั้น   กว่าจะหายจากความหวาดผวาในเหตุการณ์ครั้งนั้น ต้องใช้เวลารักษาอยู่หลายปี     แม้จิตใจจะสามารถลดความบอบช้ำมาได้และสามารถใช้ชีวิตอย่างปกติได้     แต่จะไม่มีวันไหนเลยที่เด็กชายคนนั้นจะหยุดกรีดร้องขอให้นายทหารพวกนั้นหยุดมีดที่ กรีดเลือดเนื้อของตน         ผู้เฒ่าอาลี ปาชา นั่งเฝ้าพระอาการอยู่ในห้องกว้าง  เดินเข้ามาลูบปลายข้อพระบาท ด้วยความห่วงใย   ความผูกพันที่ผ่านมานานนับยี่สิบปีที่เลี้ยงดูเจ้าชายผู้น่าประสบเคราะห์กรรม  ยิ่งทำให้เขาผูกพัน กับพระองค์เหมือนเป็นสายเลือดเดียวกัน   เจ้าชายซาเลมเหมือนคนที่โดนสาปแช่งตั้งแต่ถือกำเนิดมา   หากเขาไม่ได้ช่วยเหลือในวันนั้น เจ้าชายคงสิ้นพระชนม์ชีพด้วยพิธีบูชายัญของนายทหารคลั่ง ลัทธิเลือดบริสุทธิ์พวกนั้นไปแล้ว   และอัคไบยาห์คงไม่มีเจ้าชายที่เปี่ยมด้วยความรู้ความสามารถยืนหยัดค้ำจุนบัลลังก์ฮิลมิชาลเฉกเช่นทุกวันนี้   หากพฤติกรรมที่แสดงออกแม้จะก้าวร้าวรุนแรง  ก็เพราะพระองค์ฝังพระทัยถึงความโหดร้ายของผู้คน ที่อยู่รอบข้าง   แต่หากพระองค์หยุดยั้งความรุนแรงขององค์ได้   เจ้าชายซาเลมคงจะพานพบกับความสันติสุข ในใจได้ในที่สุด    ขอเพียงพระองค์ยุติการฆ่าฟันมนุษย์ด้วยกันลงบ้าง  วิญญาณผู้คนก็จะลดเสียงสาปแช่งในพระองค์     เสียงลมหายใจผ่อนเป็นจังหวะยาว เมื่อยาฉีดลดไข้แก้ปวดทางสายน้ำเกลือเริ่มออกฤทธิ์   นำพาคนป่วยเข้าสู่ภวังค์หลับไหลอย่างสงบ     เช้าวันรุ่งขึ้น  พันตรีอาเหม็ดมาเยี่ยมพระอาการที่กองทหารญาดีนแต่เช้าตรู่       เจ้าชายซาเลมจึงเรียกให้สอบถามหญิงต่างชาติคนนั้นทันที ที่ลืมตาขึ้นเห็นหน้านายทหารคนสนิท อาเหม็ดจึงเดินเข้ามาเรียกฬิดาให้ตามไปที่ห้องคนป่วยนั่น   ฬิดาจึงเดินเข้าไปอย่างเสียไม่ได้ ร่างที่ผ่านการลอบสังหารมาเมื่อวานดูปกติดี ราวกับไม่ใช่คนที่เพิ่งผ่านความเป็นความตายมาเมื่อวาน     รูปหน้าสวยจัด  ยิ่งแลดูมีอำนาจเมื่อปราศจากผ้าคลุมศรีษะ  ทำให้ฬิดาต้องหลบสายตาวาวคู่นั้น ขณะเดินอ้อมผ่านเตียงคนป่วย     ใจเธอสั่นไม่เป็นจังหวะ ความหวาดกลัวสายตาร้ายกาจคู่นั้น กับคำชี้ชะตาที่จะเกิดขึ้นไม่กี่อึดใจ  เกิดขึ้นระคนกัน  เสียงเนิบนาบนั้น ถามเธอ   "ฉันอยากรู้นัก  ว่าข่าวของอัคไบยาห์ที่เผยแพร่ออกต่างประเทศ  มีคุณผู้หญิงคนนี้เข้า ไปเกี่ยวข้องด้วยหรือเปล่า" ฬิดายืนหน้าชา  ทุกอย่างเธอพร้อมแล้วกับการพิพากษาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าชายชุดดำ " .แล้วทำไมหรือค่ะ"   เรื่องมาถึงป่านนี้แล้ว  จะอยู่หรือจะตายบนอัคไบยาห์  เธอก็คงได้ชื่อว่า ทำหน้าที่นักข่าว ของเธอได้อย่างภาคภูมิ  สิ่งสุดท้ายที่จะเหลืออยู่  คือศักดิ์ศรีของคนที่ยังมีชีวิตอยู่คนหนึ่ง " ไม่ทำไม .แต่มันกระทบกระเทือนภาพพจน์ประเทศของเรา เข้าใจไหม" พันตรีอาเหม็ดพูดเสียงแข็ง   ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นนักข่าวจริง  เขาก็ต้องจัดการบางอย่างกับเธอ     " คุณทำได้ยังไง  เราสืบการติดต่อออกต่างประเทศทุกอย่าง คุณเป็นหนึ่งในเก้าของนักท่องเที่ยว ที่พักโรงแรมพระจันทร์เสี้ยวนั่น  แล้วทำไมเราจับไม่ได้ว่าคุณใช้โทรศัพท์แจ้งข่าว  หรือสัญญาณ ไฟเบอร์ออฟติดทางอินเตอร์เน็ต"  อาเหม็ดถามต่อ คนพวกนี้ ติดตามความเคลื่อนไหวเธอออยู่ทุกฝีก้าว  ไม่น่าเชื่อเลย   เธอไม่เคยรู้เลยว่าตลอดเวลา อยู่ที่อัลอัดดิ  จะมีคนติดตามความเคลื่อนไหวตัวเองอย่างกับหนังนักสืบ   " .ฉันแค่มาท่องเที่ยว  ไม่ได้มีเครื่องมือสื่อสารอะไร คอมฯหรือวีดีโอโฟน ก็ไม่มี  ไ ม่รู้หรอกว่า บ้านเมืองคุณจะเกิดเรื่องมากมาย แต่ถ้าฉันโทรศัพท์ของโรงแรม  ฉันต้องถูกโก่ง ราคามหาโหดในฐานะนักท่องเที่ยวสิ   ฉันใช้โทรศัพท์สาธารณะของคุณนะแหละ  โทรกลับต่างประเทศ" ใช่สิ  การดักฟังโทรศัพท์สาธารณะที่มีเครือข่ายซับซ้อนของที่นี่   จึงติดตามได้ยากกว่าการดักสัญญาณ โทรศัพท์จากโรงแรมที่พัก   ผู้หญิงคนนี้เหลือเชื่อจริงๆ   เจ้าชายซาเลมยังทรงประหลาดใจ คนพูดภาษาฮัดดิชได้ในโลกมีไม่ถึงล้านคน  กลับมีหญิงต่างชาติคนเดียวที่พูดได้นี้  เล็ดลอดเข้ามาใน ประเทศอัคไบยาห์  แล้วเธอก็ใช้ชีวิตอยู่อย่างนักท่องเที่ยวที่สามารถสืบข่าวทุกเรื่องของอัคไบยาห์ ไปเผยแพร่ชาวโลกได้อย่างง่ายดาย   ผู้เฒ่าอาลี ปาชาที่นอนเฝ้าไข้พระองค์มาตลอดคืน  เดินมาแตะพระบาทของเจ้าชายซาเลม   ด้วยความห่วงใยว่าพระองค์จะใช้วิธีเช่นเดิมที่ต้องสังหารผู้คนเพียงเพราะเขาไม่หวังดีต่อประเทศ อัคไบยาห์ เช่นที่แล้วมา   ผู้เฒ่าอาลี เพียรพยายามบอกถึงคุณความดีของหญิงต่างชาติคนนี้ที่ช่วยเหลือให้ทรงผ่าน วิกฤติเมื่อวันวาน  หากไม่ได้เจ้าหล่อน  นายทหารก็คงวิ่งไปไม่ถึงพระองค์ได้รวดเร็วเพียงนั้น   บาปเคราะห์จะกระหน่ำซ้ำเติมชะตากรรมของพระองค์อีกไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่   สีหน้าของเจ้าชายหนุ่มยังเคร่งเครียดอยู่ที่หญิงสาวต่างชาติที่เถียงเป็นน้ำไหลไฟดับคนนี้   จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 4 พ.ย. 47 12:26:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้ยาวเพียบเลย   เพราะคงมาปะต่ออีกนานหน่อยนะคะ   ตอนที่ ๑  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3067737/W3067737.html ตอนที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3072003/W3072003.html#4 ตอนที่ ๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3072005/W3072005.html#6 ตอนที่ ๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3074088/W3074088.html ตอนที่ ๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3076237/W3076237.html ตอนที่ ๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3078140/W3078140.html ตอนที่ ๗http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3091093/W3091093.html#6 ตอนที่ ๘http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3099900/W3099900.html ตอนที่๙ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3099947/W3099947.html แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 47 12:29:09 จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 4 พ.ย. 47 12:27:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ้าว อยู่ๆ ไปรายงานข่าวเขา ไม่เฉลียวคิดหรอว่าเขาต้องไม่พอใจเป็ยธรรมดา แต่เถียงเก่งแบบนี้ รอดแน่ๆ :) จากคุณ : scottie - [ 4 พ.ย. 47 17:35:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รีบเข้ามาปะเร็วๆ นะค่ะ กำลังลุ้นอยู่เลย จากคุณ : ยิปซี - [ 6 พ.ย. 47 13:12:08 A:203.146.50.38 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 แง แง  ความคิดเห็นที่ 3 หาย   ปะใหม่ก็หายอีก สงสัยจัง ว่าโดนดูด  เนื้อหามันแรงไปติ๊ดเดียวเอง   แล้วเงี้ย เขียนต่อเนื้อหาแรงกว่านี้อีก  ทั้งศาสนา ทั้งเรื่องการปกครอง  จะรอดมั๊ยเนี่ย   เรื่องนี้เป็นนิยายรักโรแมนติดนะคะ เวบมาสเตอร์ขา จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 9 พ.ย. 47 07:02:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่ชอบนิสัยเจ้าชายซาเลมเลยแฮะ ในส่วนโหดนั่นไม่เท่าไหร่แต่ไอ้ที่จะหาผลประโยชน์จากตัวผู้หญิงเนียเราว่ามันเกินไปหน่อยแฮะ ยกโทษให้ไม่ได้ในฐานะพระเอกอ่ะ ขอพระเอกนิสัยดีกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอค่ะ จากคุณ : QQQ - [ 10 พ.ย. 47 05:29:52 A:210.203.186.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 จะพยายามค่ะ คุณ QQQ  ความจริงที่โดนดูดไปนะ  ร้ายกว่าที่เหลืออยู่เลยนะคะ  เพราะเป็นเรื่องอาละวาดเจ้าหญิงนาเดีย  ชนิด...ลูกผู้หญิงคงคิดทุบหัวเจ้าชายซาเลมกันเลยแหละ  (แฮะแฮะ   เวบมาสเตอร์ช่วยชีวิต คนเขียน..... คุณQQQจะได้ไม่เกลียดพระเอกมากกว่านี้) ขอบคุณนะคะ  ทั้งคุณ Scottie ตามตลอดเลย  ปลื้มจัง  เห็นอมยิ้มคุณทีไร ดีใจทุกที  และคุณยิปซี ขอบคุณคะ  จะรีบปะคะ   ถ้าว่างงาน อิ อิ ไม่ชอบอะไรตรงไหนแนะนำได้ค่ะ แฮะ แฮะ แฮะ   จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 10 พ.ย. 47 07:14:50 ]