ตอนที่10   ป่าต้องห้าม

การเดินทางไปฮอกวอกต์ครั้งนี้ มันแตกต่างจากทุกครั้ง ไม่มีเสียงคุยกับรอนหรือกับเพื่อนๆ

มีเพียงเสียงวู๊ดรถไฟที่พอจะทำให้ฉันได้สติบ้าง หลังจากที่ตกอยู่ในความเงียบคนเดียว

หลังจากที่เก็บของแล้วฉันรีบใช้คาถาหายตัวแล้วมาหลบซุกอยู่คนเดียวเงียบๆที่ตู้เก็บของ

ฉันไม่อยากเจอผู้คนหรือเรื่องใดๆเลย ฉันรู้สึกผิดมหันต์ที่รอนผู้ร่าเริงต้องเสียใจมากขนาดนี้ สำหรับฉันแล้วในบรรดาพี่ชายรอนเป็นเหมือนเพื่อนฉันมากที่สุด แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนที่แสดงว่าเอาใจฉันตลอดเวลา แต่ฉันก็รู้ว่าเขาเองห่วงใยฉันไม่แพ้พี่ชายคนอื่น เขาไม่ใช่คนที่แสแสร้ง หรือเก็บอารมณ์ได้ดีนัก แต่เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้รอนเปลี่ยนไปมากเขาระเบิดอารมณ์ออกมากับเพอซี่อย่างไม่ยั้งมือ มันคงเป็นสิ่งเดียวที่พอช่วยทั้งเขาและเพอซี่ได้

แล้วจู่ๆฉันก็รู้สึกปวดร้าวถึงหัวใจเมื่อนึกถึงสายตาของแฮรี่ สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคือเขาเกลียดฉัน

“ทรมานใช่ไหมจินนี่......”เสียงเบาหวิว ลอยมาจากที่ไกลแสนไกล
“ทอม...”

“อีกไม่นานหรอกจินนี่....เราจะได้พบกันอีก...”
“....ฉันต้องทำสำเร็จ......”ฉันบอกด้วยเสียงเบาแทบขาดใจ ร่างกายปวดร้าวไป

ทุกอนู “เธอจะไม่มีวันหลีกหนีชะตาของเราไปได้...ชีวิตเธอ...คือของชั้น...”

เสียงเบาหวิวหายลอยไปพร้อมกับเสียงรถไฟ และสติของฉัน...
“สำเร็จ....ทอม..ฉันต้องทำสำเร็จ..” ฉันเหมือนพูดอยู่ในความฝัน....

...ฉันกำลังเดิน ไป...เดินเข้าไปในป่าต้องห้ามท่ามกลางเงาครึมของต้นไม้ มีเพียงแสงสลัวของดวงจันทร์ที่ทอดแสงส่องลงมาอย่างอ่อนแรง

มือขวาของฉันปวดร้าวแทบระเบิดออก แสงรูปงูบาซิสก์ปรากฏพันรอบข้อมือ

“ปล่อยมันออกไปซิ....ปล่อยพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุดของเธอออกไป”
เสียงดังก้องในความคิด...ฉันกัดฟัน

“ทอม...ไม่...เธอตายไปแล้ว....”
ร่างขอทอมปรากฏอย่างเลือนลาง เดินมาหยุดต่อหน้าฉัน

“ใช่ชั้นยังไม่ตาย....ฉันอยู่กับเธอตลอดเวลา...”
ฉันรู้สึกเจ็บที่กลางหน้าอกขึ้นมา

“คงมีคำถามมากมายจากใจ....ของเธอ...ว่าทำไม”
ฉันมองเขานิ่ง ภาพของทอมแม้เลือนลางแต่กลับแจ่มใจในจิตใจฉัน
เขายื่นมือชี้มาที่ตัวฉัน

“ถามใจเธอดูซิ...ว่าชั้นทำไมถึงยังอยู่....จิตใจที่ก้นบึ้งของเธอ..ความชั่วร้ายที่ยังหลบซ่อนอยู่..”

ฉันรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ไปทั่วร่างกาย
“แก..ไม่มีวันควบคุมฉันได้.....”

“เธอแน่ใจหรือ...ด้วยอำนาจของลอร์ดโดโวมอ..ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้..”

“แก..มันแค่ความทรงจำที่เลือนลาง..ไม่มีอำนาจใดที่ช่วยแกได้..ไม่อย่างนั้นร่างของแกก็ต้องรู้แล้ว..”

ฉันตอบไปออย่างมีสติมากขึ้น ทอมสีหน้าเปลี่ยนไปแววตาโกรธแค้น

“อย่าโอหังเลยจินนี่...เธอจะค่อยๆเปลี่ยนไปความชั่วร้ายจะปรากฏ ดวงดาวมฤตยูปรากฏ...ฉันจะเห็นเธอ...ดวงดาวของเธอชะตาของเธอ..ร่างที่แฮรี่จะไม่มีวันฆ่าได้”    ทอมหัวเราะอย่างผู้กำชัย

คำพูดของเขาทำให้ฉันมึนงง ภาพในลูกแก้วพยากรณ์เหมือนปรากฏอยู่ตรงหน้าอีกครั้งฉันเหมือนขาดสติ

“อะวาดา เคดาฟ – รา”
คาถา คำสาปพิฆาตถูกปล่อยออกไป แสงงูบาซิสก์นับสิบตัว พุงเข้าหาทอมอย่างบ้าคลั่ง ผ่านตัวเขาออกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะ
พร้อมกับทะลุผ่านต้นไม้ทึบ แมงมุมยักษ์ลูกหลานอาราก็อกที่รอหาเหยื่อที่หลงเข้ามา....มันคงดีใจได้กลิ่นอันหอมหวลของเนื้อมนุษย์….เนื้อของเด็กสาวที่พวกมันไม่เคยลิ้มลอง...ใครที่หลงผ่านมาจะไม่มีวันผ่านพ้นออกไปได้
ขณะที่พวกมันกำลังเดินตรงไปหาเหยื่ออย่างกระหยิ่มใจนั้น พวกมันก็เห็นแสงหนึ่งพุ่งเข้ามา แสงงูนับสิบตัวผ่านพวกมัน...แม้แต่คิดในใจยังไม่ได้คิดว่าพวกมันตายแล้ว......อาหารมื้อนี้ของมันไกลเกินตัวมันไปแล้ว
ฉันปล่อยคาถาไปอย่างบ้าคลั่ง ชี้ไปทางร่างทอมที่ปรากฏอีกทาง
“ฆ่าชั้นให้ได้ซิจินนี่...อย่างนี้ถึงกับสมเป็นเธอ..ร่างที่ฉันรอคอย..”
ฉันกัดฟัดด้วยความแค้นใจ...เจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้
“ยิ่งเธอฆ่า...มากเท่าไหร่...ดวงดาวยิ่งจะสาดแสงแจ่มชัด วันที่เราพบกันก็จะเร็วขึ้น”........ไม้กายสิทธิ์ถูกชี้ไปอีกครั้ง ทอมยิ้มเยียด
ก่อนที่ฉันจะท่องคาถาจบ    เสียงบางอย่างก็ดังขึ้น
“ครูซิ-.....
“ไม่!!!...จินนี่.....”  
เพอซี่ปรากฏกายอยู่ข้างหน้าเหงื่อไหลท่วมตัวมองฉันหน้าซีด.....ยกมือห้าม
แสงตราพรีเฟคส่องประกายจนฉันต้องหลบตาเมินไปทางอื่น
“จินนี่...พี่เอง..เพอซี่..” เสียงของพี่ชายสั่นเหมือนเล่นควิดดิชมาสักสิบเกม
ฉันยืนมองอย่างตะลึง.....กำลังจะฆ่าพี่ชายตัวเอง เพอซี่ค่อยๆเดินมาหาฉันทั้งทั้งที่ยังชี้ไม้ไปทางเขา
“ลงมือ..ซิ...จินนี่...ไม่กล้าหรือ..” เสียงคอยยุยงอยู่ข้างๆ เพอซี่มองตามร่างที่เลือนลางของทอม
“จินนี่......พี่เอง...เขาเป็นใคร...”
ทอมมาปรากฏกายข้างๆเพอซี่
“เธอควรแนะนำ...ให้พี่ชายเธอได้รู้...” ทอมบอก
“เขาคือ...ทอม  ริดเดิ้ล”  ฉันบอกด้วยเสียงแผ่วเบา
ชื่อนี้เหมือนทำให้เพอซี่เหมือนถูกคาถาสะกดนิ่งได้อีกครั้ง
“ทอม ริดเดิ้ล....หรือ...ลอร์ด...”

เสียงเพอซี่หายไปในลำคอ... เขาสบฉันดูสับสนวุ่นวาย
“ไม่จ.....” เพอซี่ตะโกนด้วยความตกใจสุดขีด
พร้อมกับที่ยกไม้ไปยังฝ่ายตรงข้ามพ้อมกัน
“ครูซิโอ!!”เพอซี่ตะโกนเสียงดัง

“อะวาดา เคดาฟ – รา”ฉันตะโกนสวน...แสงสว่างเจิดจ้าพุ่งไปทิศทางตรงกันข้าม ผ่านข้ามบ่าไปทางด้านหลังอย่างเฉียดฉิว
“อ๊าก......”  “ตุ๊บ....”

เสียงร้องโหยหวนดังไม่ถึงเสียววินาทีก็หายไปพร้อมกับเสียงหล่นจากที่สูง....ร่างแมงมุมยักษ์ตกมาจากต้นไม้แหลก อีกตัวยืนนิ่งมันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองตาย
ฉันสบตามองเพอซี่ที่ยิ้มออกมาได้เป็นครั้งแรก เขากวาดสายตามองรอบด้านที่มีประกายตาแสงสีเหลืองส่องรอบตัว ร่างดำเมี้ยง ขายั้วเยี้ยเดินรอบล้อมตัวพวกเรา
พวกเราเดินหันหลังชนกันโดยไม่ต้องพูดเตรียมพร้อมที่สู้กับสัตว์ยักษ์

“ถ้า...ไม่ตามเธอมาคงไม่ได้เห็นอะไรน่าสนุกแบบนี้แน่”
เพอซี่บอกด้วยความปลอดโปร่ง
“ให้จบเรื่องตรงนี้ก่อนเถอะจินนี่...เรามีบัญชีเป็นห่างว่าวต้องสะสางกัน”

ฉันหันไปยิ้มกับพี่ชาย
แมงมุมตัวหนึ่งพุ่งมาทางฉันพร้อมกับที่พ่นของเหลวออกจากปากของมัน

“งั้นก็รีบจัดการให้จบไวๆ....อะวาดา เคดาฟ – รา!!!”
ฉันใช่คาถาคำสาปพิฆาตอีกครั้ง....อย่างสุดกำลังแสงสว่างเจิดจรัสรอบกาย แล้วหายไปเหลือเพียงความเงียบสงบ ฉันเห็นเพียงดวงตาของพี่ชายเป็นประกายท่ามกลางความมืด....เหมือนเป็นสัญญาระหว่างเราไม่ว่าอย่างไรเขาจะอยู่ข้างฉันตลอดไป....

“จินนี่...จินนี่...”  เสียงของพี่ชายแผ่วเบาล่องลอยไปกับสายลม


“จินนี่.....จินนี่ฟื้นแล้ว....” เสียงร้องเรียกอย่างตื่นเต้น....
ฉันลืมตาช้าๆ เพื่อปรับแสง มองเพดานห้องโถงใหญ่ฉันรู้สึกคุ้นตา คงเป็นห้องพยาบาลที่โรงเรียนฮอกวอตแล้ว ฉันอดแปลกใจไม่ได้

ฉันเบนสายตาไปตามเสียงอีกครั้งเฮอร์ไมโอนี่ นั่งข้างๆเตียงยิ้มด้วยความดีใจ รอนกับแฮรี่ยืนมองอยู่ที่ปลายเตียง รอนเหมือนมีอะไรจะพูดแต่เขาก็เงียบ

ฉันมองพี่ชายหักห้ามใจตัวเองที่จะโผเข้ากอดเขา หักห้ามใจที่จะร้องไห้แสดงความอ่อนแอออกมา ฉันเบือนสายตาไปอีกทางก็ถึงกับขมวดคิ้ว เดรโก มัลฟอย ยืนกอดอกอยู่ไม่ไกล
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มบอกอย่างร่าเริง
“เขาพาเธอมา....เดรโกพบเธอหลับอยู่”
“ชั้นแค่มารอถามเธอว่าไปทำอะไรที่ตู้รถเก็บของบ้านสลิธรีน”
เด็กหนุ่มผมสีทองถามเสียงขรึม
ฉันมองทุกคนไหวไหล่น้อยๆ
“ก็คงไปหาที่หลับมั่ง...”
รอนมองฉัน สีหน้าเรียบเฉยแล้วเดินออกไป เฮอร์ไมโอนี่มองฉันอย่างผิดหวังกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เดิน ปาดน้ำตาออกไปด้วยอีกคน
ฉันลุกขึ้นจากเตียง...
“ฉันจะรีบไปงานเลี้ยงอยากเห็นเด็กใหม่ๆ....”
แฮรี่มองฉันนิ่ง ฉันเมินหน้าหลบสายตาเขา เดินผ่านเขา
แต่แฮรี่จับแขนฉันไว้ให้หยุด
“ไม่มีงานเลี้ยงแล้ว.....”
“หมายความว่า..” ฉันถามแฮรี่ เขาตอบด้วยเสียงเงียบขรึม
“มันผ่านมาสามวัน....เธอหลับไปสามวันแล้ว”
เสียงเขาเหมือนลมพัดลอยผ่านไป.......มันเหมือนกับว่าฉันไม่เคยได้ยินอะไรเลย..
...........................................................................................................