ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากเกิดเรื่องขึ้น  โต้งก็พยายามที่จะคอยหลบหน้าหลบตาริน  ซึ่งทำให้รินไม่พอใจอย่างมาก  แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะติดต่อกับคนรักได้อย่างไรเพราะโต้งตัดขาดการสื่อสารในทุกทาง และแล้ววันหนึ่ง  เหมือนโชคชะตาเล่นตลกกับคนทั้งสอง  ได้ทำให้ทั้งสองโคจรมาพบกันด้วยความบังเอิญ....ระหว่างที่รินกำลังนั่งบนรถประจำทางเหม่อมองไปช้างหน้าต่าง  ในหัวมีแต่เรื่องให้ครุ่นคิด  ขณะเดียวกับที่รถได้จอดรับผู้โดยสารป้ายหนึ่ง ผู้โดยสารหนึ่งในนั้นก็ตือ  โต้ง!! “นายมันแย่มากเลยนะโต้ง..”  รินเอ่ยทักทายคนเคยรักด้วยความคับแค้นใจ โดยตารื้นไปด้วยน้ำตา “ริน..เอ่อ..”  โต้งเอ่ยได้แค่นั้น “ฉันไม่เคยคิดเลย  ว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้  ไร้ความรับผิดชอบ  ทุเรศสิ้นดี!!”  รินเม้มปากด้วยความอดทนสุดกลั้น  อดทนที่จะไม่ให้น้ำตาของลูกผู้หญิงไหลออกมาต่อหน้าชายผู้ที่เคยรักหมดหัวใจ... “ ริน  ฟังผมก่อนนะ  ผมพยายามติดต่อรินแล้วแต่ว่า...”  โต้งอึกอัก “ ไม่ต้องมาพูด  รินเข้าใจดีหมดทุกอย่างแล้ว เราจบกันแค่นี้  โต้งไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรในตัวริน  ลูกริน  รินเลี้ยงเองได้”  รินกระแทกเสียงเสียงใส่โต้งได้เท่านั้น แล้วก็รีบหุนหันลงจากรถโดยเร็ว  จนโต้งรั้งไว้ไม่ทัน “ โธ่ริน..ทำไมคุณไม่ฟังผมเลยนะ”  โต้งได้แต่รำพึงด้วยความเสียใจสุดซึ้ง -------------------------*-------------------*----------------------------- “หลังจากวันนั้น ข้าก็ไม่ได้ข่าวคราวของรินอีกเลยว่ะ”  โต้งจบเรื่องเล่าในอดีตเท่านั้น  ท่ามกลางวงเหล้าของบรรดาเพื่อนร่วมงาน “เอาเหอะ  ไหนๆเค้าก็หนีเอ็งไปแล้ว  ก็ดีนี่หว่า  ไม่ต้องมานั่งรับผิดชอบ  เอ้าๆดื่มฉลองให้ไอ้โต้งมันหน่อยโว้ย”  บรรดาเพื่อนที่เทาพูดไม่เป็นสรรพ  ทำให้โต้งรู้สึกไม่พอใจอยู่เล็กๆแต่ก็ไม่ได้ถือสาเอาความกับพวกขี้เหล้าพวกนี้ “เออ..ดื่ม” โต้งฝืมยิ้มและกระดกเหล้าหมดแก้ว  เพื่อจะลืมอดีตอันฝังใจไปได้บ้าง หลังจากนั้นเข้าก็ขอตัวเพื่อนๆกลับบ้านทันทีที่เริ่มรู้สึกมึนๆ แม้เวลาจะผ่านไปนับสิบปี มาถึงวันนี้ชายหนุ่มวัยกลางคนผู้มีกิจการเป็นของตัวเอง  ผู้ที่มีวุฒิภาวะที่จะดูแลรับผิดชอบชีวิตคนได้แล้ว  แต่วันนี้กลับไม่มีใครเข้ามานั่งในหัวใจเค้าได้สักคน.. “ ริน..คุณไปอยู่ซะที่ไหนนะตอนนี้”  โต้งพึมพำออกมาขณะที่รถติดอยู่กลางถนนใหญ่ --------------------*--------------------------*-------------------------- “ฉันท้อง! เข้าใจมั้ยอั๋น ฉันท้อง!!”  รินพรั่งพรูคำพูดออกมาหลังจากอัดอั้นมานาน “แล้วทำไมต้องมาบอกผมด้วย  แฟนคุณน่ะโต้ง!!”  อั๋นตะคอกกลับด้วยความโมโห “ ใช่  แฟนฉันคือโต้ง  แต่อั๋น  เธอเป็นอดีตแฟนเก่ารินนะ!!” หญิงสาวกล่าวน้ำตารื้น “หมายความว่ายังไงกันริน  คุณติ้งการจะบอกอะไรผม”  อั๋นปั้นหน้าง้ำใส่ “นี่อั๋นแกล้งโง่หรอ หลังจากเราเลิกรากันไปได้ไม่นาน รินรู้สึกคลื่นไส้เพราะแพ้ท้อง  ช่วงนั้นรินลำบากมากนะ  ก็มีแต่โต้งนี่แหล่ะที่คอยดูแลรินอย่างดี  อั๋นมีความเป็นคนอยู่บ้างมั้ย!!”  รินเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด “นี่ริน  อย่าบอกนะว่า...”  อั๋นอุทานด้วยความตกใจ “ใช่....ฉันกับโต้ง  เรายังไม่ได่มีอะไรกันจนถึงทุกวันนี้!!”  รินกลั้นใจเอ่ยออกมา ซึ่งเธอโล่งใจมากที่บอกไปอย่างนั้น “แล้ว....แล้วทำไมโต้งปักใจว่าเด็กในท้องเป็นลูกเค้าล่ะ” อั๋นสับสนไปหมด “คืนนึงฉันมอมเหล้าโต้ง  ฉันไม่เหลือใครจริงๆ ฉันไม่มีทางเลือก”  รินปิดหน้าด้วยความอาย หลังจากเงียบไปพักนึง อั๋นก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย  แค่พยายามจะกลืนน้ำลายแต่ละทีก็ยากพอแล้ว  เม็ดเหงื่อทยอยผุดขึ้นมาเต็มใบหน้า “รินมาบอกผม  แล้วผมจะทำไงได้  ไหนรินบอกมาสิ  จะให้อั๋นเอาหน้าด้านๆนี้ไปบอกกับโต้งว่า เด็กในท้องน่ะเป็นลูกผม!!”  อั๋นเลือดขึ้นหน้า “ผมอุตส่าห์ปิดความลับเรื่องที่เราเคยคบกันมานาน  แต่แล้วทุกอย่างมันก็พัง ผมเห็นโต้งมันแอบชอบรินมานาน  อั๋นก็เลยเสียสละ ”  อั๋นจ้องตารินแน่นิ่ง “เสียสละโดยการที่อั๋นทิ้งรินไปอย่างไม่เหลือเยื่อใยนี่นะ!!!”  รินเอ่ยทั้งน้ำตา... ---------------------------*--------------*------------------------------ จากคุณ : k. บุริน - [ 5 พ.ย. 47 10:58:25 A:203.150.193.13 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ฉันอยู่นึกแล้วเชียว”  รดารำพึงออกมาด้วยความหายข้องใจ “เป็นไปอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ทำไมเธอมาบอกฉันเอาป่านนี้ยัยริน” รดาจ้องหน้าเพื่อนสาวอย่างเอาเรื่อง “มันเป็นเรื่องน่าอายนะดา” รินเปรยออกมาโดยไม่มองหน้าเพื่อนสาว “แล้วป่านนี้โต้งเค้ารู้เรื่องยังน่ะริน” “ยังหรอกดา  และอั๋นเค้าคงไม่กล้าบอกโต้งด้วย  บอกไปได้กลายเป็นเรื่องแน่”รินมีสีหน้าอมทุกข์ “เฮ้อ....ทำไมเรื่องมันสลับซับซ้อนกันไปหมดแบบนี้นะ  ฉันปวดหัวแทนเธอจริงเลยริน”  รดาพูดพร้อมส่ายหัว “เธอต้องบอกโต้งเค้านะ  อย่าปล่อยให้เค้าเป็นตราปาบของเธอสองคนนะ”   “คงยากแล้วล่ะดา  เพราะหลังจากวันที่ฉันหนีเค้าลงจากรถไปเมื่อสองวันก่อน  ฉันก็ไม่ได้ติดต่ดเค้าอีกเลย  ฉันนี่แย่จริงๆสินะดา”  รินระอากับการกระทำของตัวเองตัวเอง “ เธอนี่ร้ายจริงๆ ริน”  รดากัดฟันพูดออกมา “ริน..เธอจ้องที่ปากฉันนี่”  รดาจ่อนิ้วที่ริมฝีปากพร้อมพูดว่า... “เธอ – มัน – นัง – ตัว – ร้าย –จริงๆ” สัญญาณไฟเปลื่ยนจากแดงเป็นเขียวแล้ว        รถทุกคันทยอยเคลื่อนที่โลดแล่นไปตามถนน เมืองกรุงที่ยามค่ำตืนดูแล้วสวยจริงๆ  ผิดกับใจของโต้งที่ยังย้ำอยู่กับอดีต  อดีตที่ยังไม่หายไปจาหใจโต้ง “ ริน...ผมรักคุณ ” ------------------------------------*----------------------------------*-------------------------------------- จากคุณ : k. บุริน - [ 5 พ.ย. 47 10:59:15 A:203.150.193.13 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ...เอ่อ.. ก่อนอื่นต้องขออภัยอย่างสูงนะคะ กับการพิมผิดไปบางคำ เช่นคำว่า "ตราบาป"  ขออภัยอย่างสูงเลย เป็นงานเขียนเรื่องแรกที่นึกได้น่ะค่ะ   แล้วผู้แต่งเองเชื่อว่าเรื่องทำนองนี้อาจมีอยู่จริงใน ชีวิตของคนเรา  อ่านเอาสนุกกับเรื่องสั้นแนวพึลึกของดิฉันด้วยนะคะ จะรอรับคำติชมจากทุกท่านค่ะ   จากคุณ : K. บุริน - [ 5 พ.ย. 47 11:04:40 A:203.150.193.13 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เข้ามาอ่านค่ะ งงกับเรื่องสับเวลานิดหน่อย จากคุณ : scottie - [ 5 พ.ย. 47 23:50:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่แน่ใจว่าจบเรื่องหรือยัง รู้สึกห้วนๆ น่ะค่ะ จากคุณ : O-HO - [ 6 พ.ย. 47 13:46:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืม... ลำดับเรื่องเกือบจะดีแล้วอะครับ ถ้าลำดับเรื่องดี ๆ นะ เรื่องนี้จะกลายเป็นเรื่องที่เด่นในการลำดับเรื่องมาก ๆ เลยล่ะ แต่ตอนจบนี่สิ..อยู่ ๆ ก็ตัดไปเลย มันเหมือนกับเวลาที่ขึ้นบันไดไปเรื่อย ๆ แล้วอยู่ ๆ ก็ไม่มีบันไดขั้นต่อไปซะงั้น รู้สึกโหวง.. แต่ยังไงก็สนุกมากครับ จากคุณ : โจรสลัด - [ 6 พ.ย. 47 21:34:53 A:203.121.173.82 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 คิดเหมือนคุณโจนสลัดค่ะ จากคุณ : ตาสีกะยายมี - [ 25 พ.ย. 47 02:16:54 A:192.168.1.61 X:203.154.219.92, 203.154.219.4 ]