ความคิดเห็นที่ 1            ประกายจันทร์ยังคงมาดูแลชายหนุ่มนิรนามคนนี้ตลอดเวลา เขาเองก็ได้แต่นอนอย่างสงบนิ่ง คิ้วหนาได้รูปดูจะขมวดเข้าหากันอย่างกับคนที่ฝันร้าย จันทร์เปลี่ยนถุงน้ำเกลือให้เขาใหม่ ห้องที่เขาพักเป็นห้องผู้ป่วยชายรวม จึงยังคงมีเสียงผู้ป่วยคนอื่นที่ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดในบาดแผล  ประกายจันทร์จึงรีบไปช่วยดูแลอาการให้แก่ผู้ป่วยคนอื่นก่อนที่จะมานั่งที่ข้างเตียงของชายหนุ่มอีกครั้งก่อนจะหยิบสมุดบันทึกมาจดอาการที่เกิดขึ้นเมื่อตอนหัวค่ำของเขา ประกายจันทร์เหลือบสายตาไปมองสีหน้าที่เริ่มมีเลือดฝาดมากขึ้นของชายหนุ่ม ริมฝีปากที่ดูเรียวได้รูป ไรหนวดบาง ๆ ช่วยเน้นใบหน้าให้แลเข้มขึ้น Memo” :Q เมื่อเย็นเขาเริ่มมีอาการแปลก ๆขึ้นมาอีกแล้ว ฉันได้แต่เห็นแววตาที่มีประกายสีม่วงเหมือนเดิม แต่คราวนี้ดูสว่างสุกใสเหมือนแสงดาวจะมาตกสะท้อนที่ดวงตาของเขา  เขาสร้างความแปลกใจให้กับฉันมาก เขาเป็นใครมาจากไหนกัน ทำไมถึงได้มีอาการบาดเจ็บมากมายเช่นนี้ คงต้องรอให้เขาคืนสติกลับมาเท่านั้นถึงจะได้คำตอบ :<”            พัดลมในห้องผู้ป่วยรวมพัดเสียงดังก๊อกแก๊กราวกับจะมีน๊อตบางตัวหลวมอยู่ยังคงหมุนใบพัดหอบพัดให้ลมแก่ผู้ป่วยที่นอนพักเบื้องล่าง ประกายจันทร์เผลอหลับไปข้าง ๆ ชายหนุ่มนั่นเอง เสียงที่เขาเพ้อออกมาทำให้ประกายจันทร์ต้องสะลึมสะลือตื่นขึ้น ภาพชายหนุ่มที่กำลังลุกขึ้นจากเตียงปลดสายระโยงระยางรอบตัวออกเดินออกไปจากห้องอย่างคนไร้สติ ประกายจันทร์จึงต้องรีบตามเขาไปในทันที ชายหนุ่มเดินออกมาจากอาคารอย่างรวดเร็วก่อนที่จะยืนจ้องมองดาวบนฟ้าอีกครั้ง ประกายจันทร์วิ่งตามมาจนทัน มาหยุดหอบเหนื่อยก่อนจะเข้าไปสัมผัสบ่าชายหนุ่มให้รู้สึกตัว ประกายแววตาสีม่วงเริ่มฉายออกมาสว่างจ้ามากกว่าเดิม ประกายจันทร์ถึงกับผงะเมื่อร่างชายคนที่เธอคุ้นเคยว่าเป็นคนไข้ธรรมดานั้นหันกลับมาจ้องใบหน้าเธอด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมอย่างที่เธอไม่เคยเห็นอาการอย่างนี้มาก่อน เขาเดินเข้ามาใกล้ร่างของประกายจันทร์ที่เสียหลักเซล้มลงกับพื้นหญ้า  ชายหนุ่มค่อย ๆ ทรุดตัวนั่งราบไปกับพื้นหญ้าเคียงข้างพยาบาลสาว เขาก้มใบหน้าที่เริ่มมีหนวดเคราหนาขึ้นมาใกล้เธอมากยิ่งขึ้น “ขอบ..ใจนะที่ช่วยเรา”เขาเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ ”บ้า...คุณจะทำอะไรฉันหน่ะ..”หญิงสาวผลักร่างนั้นให้ไกลออกจากตัว เธอรีบยันกายลุกขึ้นเพื่อตั้งสติทำหน้าที่พยาบาลตามปกติ “เอ่อ.. คุณจำความได้แล้วหรือค๊ะ ? กรุณาตามดิฉันเข้าไปที่ตึกพยาบาลดีกว่านะค๊ะ ?”เขาส่ายหน้าไปมา  ได้แต่บ่นพร่ามเล่าถึงความเป็นมาของตนเอง “เราเป็นชาวดาวเสาร์”ประกายจันทร์ถึงกับงงในคำพูดที่เอ่ยออกมาของเขา ชายหนุ่มหันมามองใบหน้าน้อย ๆ นั้นอย่างสงสัย “เราผิดหรือที่มาจากดาวเสาร์ ?”ประกายจันทร์ส่ายหน้าไปมาก่อนจะตอบกลับในทันที “ไม่มีใครอยู่บนดาวนั้นได้นี่ สุริยะจักรวาลนี้มีเพียงโลกเท่านั้นที่มีสิ่งมีชีวิต..”ชายหนุ่มจึงได้อธิบายให้ประกายจันทร์ฟังต่อ “เธอคงไม่รู้จักมิติแห่งดวงดาว ดาวของเราและของเธอต่างอยู่ในระนาบที่ต่างกันของมิติ ภาพที่เธอเห็นจากโลกย่อมต่างจากที่เราเห็นจากดาวของเรา”ประกายจันทร์ฟังตามไปและนึกว่าถ้าไม่ฝันไปก็คืออาการทางจิตเขาเริ่มกำเริบอีกแล้ว แต่เธอก็อยากฟังในสิ่งที่เขาเอ่ยเพื่อจะได้ใช้วิเคราะห์อาการทางจิตได้ชัดเจนขึ้น “เราเป็นชาวดาวเสาร์ ที่พลัดหลงมาในมิติแห่งนี้ กบฎบนดาวของเรากำลังจะโค่นล้มอำนาจของระบบกษัตริย์ลง กองทัพของเราต้องถอยร่นออกมาจากดาวบ้านเกิดจนพลัดหลงคลื่นมิติมาที่นี่” ประกายจันทร์ได้แต่ฟังไปยิ้มไป ถึงจะไม่คล้ายนิยายเจ้าชายดวงดาวของตนแต่ก็ดูสนุกเหมือนมีคนมานั่งเล่านิทานแห่งดวงดาวให้ฟัง “เหล่าทหารของเราคงกำลังตามหาเราแล้ว เราได้รับสัญญาณแห่งการค้นหานั่นแล้ว”ชายหนุ่มที่อ้างว่าเป็นผู้พันแห่งดาวเสาร์นามว่ากาเบียล ยันกายขึ้นยืนเมื่อแสงกระพริบแห่งดาวสาดส่องมากระทบนัยน์ตาอีกหน ประกายจันทร์พยายามบอกให้เขาได้กลับเข้าไปในตึกพยาบาลอีกครั้ง แต่เหมือนเขาจะเอะอะโวยวายมากขึ้น ไม่ยอมฟังคำพูดของเธอเลย “อย่าหาว่าฉันใจร้ายนะ...”ประกายจันทร์จึงรีบไปตามบุรุษพยาลให้มาช่วยพาชายผู้นั้นเข้าไปยังตึกพยาบาล” “ปล่อยเรา ๆ  มารั้งเราไว้ทำไม ปล่อยเราเดี๋ยวนี้”ชายหนุ่มยิ่งเกิดอาการคุ้มคลั่งมากยิ่งขึ้นจนหมอต้องให้ยาเพื่อระงับอาการทุรนทุรายนั้น “เกิดอะไรขึ้นแม่หนูจันทร์..เจ้าชายเธอก่อเรื่องหรือ?”วดีรีบเข้ามาถามไถ่เหตุการณ์จากปากประกายจันทร์ “อืม เขารีบออกไปที่ลานหญ้าหน้าตึกก่อนจะยืนพร่ำเพ้อ อะไรออกมาเรื่อยเปื่อย... เหมือนกับว่า...เป็นคนมาจากดาวดวงอื่น”ประกายจันทร์เดินออกจากห้องปล่อยให้เจ้าชายที่เพิ่งกลายเป็นจอมโจรอวกาศได้พักผ่อนอย่างสงบโดยที่วดีเดินออกมาเป็นเพื่อน “ท่าทางอาการจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว ฉันนึกว่าจะเป็นแค่บาดเจ็บธรรมดาไม่นึกว่าจะได้รับความกระทบกระเทือนทางด้านจิตใจด้วย”วดีได้แต่สบตาประกายจันทร์เหมือนกับพยายามค้นหาคำตอบบางอย่างจากเพื่อนของตน “หรือว่าแม่หนูจันทร์ไปหักอกเขา” เสียงตบที่ต้นเขาเบา ๆจากฝ่ามือของประกายจันทร์ดังเพี๊ยะ วดีได้แต่ร้องดังขึ้นบ่นอุบอิบก่อนจะลูบต้นแขนตนเองด้วยความเจ็บแบบแสบ ๆ คัน ๆ “ทำเป็นเล่นไป เดี๋ยวเหอะ ถ้าเจ้าชายแห่งดวงดาวหอบเอาคนช่างพูดอย่างเธอไปยังดาวของเขา ฉันจะไม่ช่วยเลย ฉันว่าพระองค์คงลืมความสงบสุขไปอีกนานเลย”ประกายจันทร์ได้แต่เอ่ยหยอกล้อขึ้นมาบ้างทำเอาวดีต้องทำหน้าทะเล้นตอบกลับไป “แล้วแม่หญิงจะใช้อภิสิทธิ์อะไรหล่ะเพคะที่จะมาช่วยหรือไม่ช่วยคนอย่างกระหม่อมฉัน  เป็นเจ้าหญิงของเจ้าชายองค์นี้หรือ...?” ประกายจันทร์ได้แต่เอี้ยวตัวหมายจะหารอยช้ำเดิมที่เคยตีดังเพี๊ยะอีกครั้งแต่วดีก็หาทางหนีจนได้ “พรุ่งนี้เช้าเจอกันนะจ๊ะ”เพื่อนสาวตัวดีส่งยิ้มหวานก่อนจะเอ่ยลาเพื่อจากไปอย่างดื้อ ๆ ทิ้งให้ประกายจันทร์ต้องแอบอมยิ้มอยู่คนเดียวเพราะอดขำในท่าทางแก่นแก้วของวดีไม่ได้ “Memo ดึกแล้ว อาการรอบข้างเย็นลงเรื่อย ๆ อีกไม่นานฉันคงออกเวรได้สักที วันนี้เขาดูคุ้มคลั่งมากกว่าเดิม ท่าทางน่ากลัว... พรุ่งนี้คุณหมอคงตรวจอาการเขาอย่างละเอียดอีกครั้ง ... นายพลแห่งดาวเสาร์คงถึงคราวต้องได้รับการบำบัดที่ถูกทาง ตอนนี้ฉันคงเหลือเพียงความอยากรู้ว่าเมื่อไหร่สติของเขาจะกลับคืนมา อยากให้เขากลับมาได้สติฉันจะได้รู้ว่าเขาเป็นใคร มาจากไหนกันแน่ คืนสติกลับมาเพื่อรับรู้เรื่องราวของโลกแห่งความเป็นจริงของใบนี้ โลกใบเดิมที่ยังมีวันพรุ่งนี้ที่ยังมีใครอีกหลายคนรอรับเขากลับไป &#61516; ” จากคุณ : karinas - [ 7 พ.ย. 47 09:41:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2         ปอยเม็ดฝนจากเดิมที่ค่อยตกกระทบผืนดินกลับหนาเม็ดขึ้นจนผืนหญ้าสีเขียวเจิ่งนองไปด้วยน้ำใส ๆ  รุ่งเช้าของวันใหม่ยังคงมอบความสดใสแต่งแต้มขอบฟ้าสีหม่นที่เต็มไปด้วยกลุ่มเมฆฝน พุ่มไม้ใหญ่ซับน้ำไว้จนชุ่มใบ       แววแสงตะวันสะท้อนหยาดน้ำใสบนยอดอ่อนท้าสายลมที่โชยเอื่อย ๆ รอหอบเอาความร้อนของไอแดดมาทาบทับบนละอองน้ำให้ระเหิดหายคายคืนสู่ฟ้าผืนใหญ่อีกครา ดอกรักช่อน้อย ๆ ท้าแสงคอยชื่นชมละอองไอน้ำที่อบอุ่นกว่าแสงของน้ำค้างยามเช้าที่คุ้นเคยมากกว่า ใบเขียวเข้มของต้นสลัดน้ำที่เกาะอยู่ที่ปลายใบทุกครั้งที่สายลมโหมแรงพัดผ่าน          ประกายจันทร์รีบวิ่งฝ่าสายฝนนั้นโดยไม่ลืมหยุดมองพุ่มดอกรักเล็ก ๆ ที่เธออุตส่าห์หมั่นดูแล พรวนดินให้เพื่อหวังจะให้พุ่มน้อย ๆ นั้นกลายเป็นต้นรักต้นใหญ่ “เร็ว ๆ แม่ประกายจันทร์ เจ้าชายเธอได้สติแล้ว” วดีกวักมือเรียกเธอให้รีบกลับไปที่ห้องพักฟื้น ภาพแรกที่ประกายจันทร์เห็นคือดวงตาคู่เดิม ๆ ที่เธอแอบมองเสมอกำลังลืมขึ้นอย่างช้า ๆ แล้วก็ปิดสนิทลงไปอีก อาการของเขาเหมือนกับคนที่อ่อนล้ากับการพักผ่อนที่เผชิญมาอย่างเนิ่นนาน “ปล่อยให้เขาพักต่อเถอะวดี...”ประกายจันทร์เก็บสายที่เต็มไปด้วยความห่วงใยก่อนจะเร่งเดินออกไปเพื่อเปลี่ยนชุดทำงานต่อในทันที “หนูจันทร์ใจร้ายจริง ...ไม่สนใจเขาแล้วเหรอ”เพื่อนตัวดีแกล้งเย้าจนประกายจันทร์หน้าแดงมากขึ้นเรื่อย ๆ “บ้าสิ..ฉันทำตามหน้าที่..เท่านั้นเอง” “อย่าแอบหลงรักโจรสลัดหนุ่มเข้าให้หล่ะ”วดีแซวไม่เลิกจนประกายจันทร์ต้องแก้เขินด้วยการบิดความเจ้าเนื้อของวดีจนเธอต้องร้องขึ้นมาเบา ๆ ช่วงเช้าของวันนั้นเป็นวันที่ประกายจันทร์ไม่มีสมาธิกับการทำงานเหมือนวันก่อน ๆ แม้ว่าจะเป็นอีกหนึ่งวันที่เต็มไปด้วยงานยุ่ง ๆ และความวุ่นวายโกลาหลของผู้คนที่มาใช้บริการอันเป็นเรื่องปกติของโรงพยาบาลต่างจังหวัดก็ตาม จนเวลาเกือบบ่ายโมงแล้วประกายจันทร์เองมัวแต่วุ่นกับงานจนลืมอาหารอีกมื้อหนึ่งจนสนิท  กว่าจะรู้ตัวอีกทีเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงบ่ายสามโมงกว่าจนเพื่อนพยาบาลคนอื่นต้องเตือนให้ไปพักเสียก่อน สายลมที่พัดมาจากภายนอกอาคารเพียงพอที่จะหอบเอาความสดชื่นให้คืนกลับมาสู่หัวใจของสาวน้อยได้อีกครั้ง หลังจากอาหารมื้อควบเที่ยงและรอบเย็นเธออาศัยเวลาที่เหลือเพียงน้อยนิดเดินไปดูต้นรักที่กำลังโตวันโตคืน “คุณ...” ประกายจันทร์ร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อพบว่าคนไข้หนุ่มที่ทำให้เธอเสียสมาธิตั้งแต่เช้า คนที่แลอ่อนเพลียจนดวงตาแทบจะลืมไม่ขึ้นนั้นมาปรากฏกายอยู่เบื้องหน้าของตนเอง “ทำไมถึงไม่เชื่อเรา...”เขาเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า ประกายจันทร์ยืนนิ่งเหมือนต้องมนต์สะกด “คุณ..แข็งแรงดีแล้วหรือคะ?...”เธอถามขึ้นทั้งที่ในใจได้แต่สงสัยว่าทำไมคุณหมอถึงอนุญาตให้เขาเดินออกมาตากลมแรง ๆ แบบนี้ “เราหายดีแล้ว”ประกายจันทร์จ้องมองเขาอย่างผู้ร้ายปากแข็งที่แอบซ่อนความอ่อนแอไว้ภายใน “เราสบายดีแล้ว”ชายหนุ่มได้แต่เดินเข้ามาใกล้พยาบาลสาวที่แทบจะลืมถอยหลังก้าวเพราะความประหม่า เมื่อพอได้สติเธอถึงได้เดินเลี่ยงไปยังต้นรักด้านหน้า ชายหนุ่มที่เดินออกมาจากอาคารทั้งเท้าเปล่า ๆ รีบเดินตามประกายจันทร์ในทันที “เดี๋ยวสิ”ชายหนุ่มพยายามตะโกนเรียกอย่างเต็มที่ จนทั้งคู่มาถึงยังต้นรักที่กำลังชูดอกและใบรับแสงสุดท้ายของวันอยู่ ประกายจันทร์ได้แต่รู้สึกกระวนกระวายใจเมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่กันสองต่อสองกับคนไข้ที่ตนดูแล สายตาที่เอาแต่ลอบมองใบหน้าชายหนุ่มเปลี่ยนมาเป็นเอาแต่มองต้นรักที่เอนไหวตามสายลมที่พัดแรงขึ้นตลอดเวลา “จันทร์”ประกายจันทร์ได้แต่ตกใจอีกครั้งเมื่อเขารู้จักเรียกชื่อของเธอ แสดงว่าอาการของเขาดีขึ้นมาจนสามารถควบคุมสติได้มากกว่าเดิม “จันทร์...ไม่เชื่อเรา” เขาค่อย ๆ พูดขึ้นมาอย่างกระท่อนกระแท่น สายของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของพยาบาลสาวตลอดเวลา “เอ่อ คุณคะ... ที่นี่ไม่เหมาะที่เราจะพูดกันกลับเข้าตึกเถอะค่ะ เราไปคุยกันต่อที่โน่น”ประกายจันทร์พยายามเกลี้ยกล่อมให้คนไข้ของตนเชื่อฟังด้วยการกลับไปพักในห้องพักฟื้น “เราไม่มีเวลาแล้ว...เราต้องไปแล้ว” ประกายจันทร์ถึงกับนิ่งอึ้งเหมือนหัวใจหายไปจากร่างกายดื้อ ๆ แต่ก็ฝืนใจยิ้มรับ “ค่ะ หายดีแล้วก็กลับบ้านได้แล้ว” แต่นั่นคงเป็นการจากไปที่ทรมานหัวใจเธอมากที่สุด ประกายจันทร์แทบไม่กล้าจ้องมองดวงตาที่เอาแต่เพ่งมองเธอคู่นั้นอีกเลย       ชายหนุ่มเดินมาดักข้างหน้าของประกายจันทร์ที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองต้องหนีไปจากความรู้สึกที่ไม่ดีนี้สักทีด้วยการเร่งเดินให้ห่างจากเขามากกว่านี้ ชายหนุ่มเองกลับไม่ยอมให้เธอห่างจากสายตาของตนเช่นกันเขารีบเดินตามจนไม่ทันสังเกตว่าเท้าข้างหนึ่งเผลอไปเหยียบต้นดอกรักจนกิ่งช้ำและหักลง ประกายจันทร์ได้แต่หันหลังกลับมามองทั้งน้ำตาที่เริ่มเผยความรู้สึกอ่อนแอที่สุดออกมา เธอปาดคราบน้ำตานั้นก่อนจะวิ่งหนีเขาไปในทันที “จันทร์...”เขาคว้าข้อมือของเธอมาครองจนได้ ประกายจันทร์พยายามขืนมือเพื่อไม่ให้เขารั้งตัวเธอเอาไว้ เพราะกลัวที่พันธนาการของเขาจะรัดรึงไปถึงหัวใจของเธอมากกว่ากว่านี้ “ปล่อยฉันเถอะค่ะ คุณกลับไปได้แล้ว..” ประกายจันทร์ทำอะไรไม่ถูกทั้งที่อยากร้องไห้ออกมาในทันทีแต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่หันกลับไปมองเขาด้วยหัวใจที่แอบบอบช้ำและดวงตาที่แดงกล่ำ ประกายตาของเขาเริ่มทอประกายแสงสีม่วงดึงดูดสายตาอีกดวงให้หลงใหลชั่วขณะ เสียงวดีร้องเรียกชื่อเพื่อนสาวทำเอาทั้งคู่ต้องชะงักแต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมปล่อยมือและคืนอิสรภาพสู่หญิงสาวสักที “แม่หนูจันทร์... ว๊ายทำไม” วดีถึงกับตกตะลึงด้วยไม่นึกว่าเพื่อนสาวของตนเองจะกลายเป็นคนพยาบาลหัวใจชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้ไปเสียแล้ว เธอรีบเข้าไปฉุดรั้งมืออีกข้างของประกายจันทร์ให้ตามเธอกลับเข้าไปในอาคารทันที “นี่แม่คุณรู้ไหมว่า ถ้ามีคนมาเห็นจะน่าเกลียดขนาดไหน? นี่มันที่แจ้งนะ”วดีทำเสียดุเพื่อนตัวเองที่เอาแต่เหม่อลอย ส่วนอีกข้างฝ่ายชายหนุ่มเองก็ไม่ยอมปล่อยมือประกายจันทร์เช่นกัน “คุณทำแบบนี้ไม่เหมาะนะคะ ปล่อยมือประกายจันทร์เดี๋ยวนี้” วดีเริ่มทำเสียงดุฝ่ายชายอีกคน ชายหนุ่มได้แต่มองแผ่นฟ้าที่เริ่มกลายเป็นสีครามปนม่วง ประกายดวงตาของเขาดูระยิบระยับก่อนที่หญิงสาวสองคนเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติที่กำลังจะเกิดขึ้น “ไม่ใช่ตอนนี้” ชายหนุ่มตะโกนขึ้นฟ้าจนสุดเสียงแต่ก็ไม่ทันที่แสงสว่างกลุ่มหนึ่งจะพาดผ่านร่างทั้งสามให้กลืนหายไปพร้อมแสงสุดท้ายของตะวัน สิ้นเสียงตะโกนไปพร้อมแสงตะวันทุกอย่างจึงคืนสู่ความสงบเงียบเช่นเดิมเหลือเพียงเสียงของสายลมที่โชยแผ่วเพื่อคอยคลายกลิ่นเหม็นไหม้จาง ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้จนหมดไป จากคุณ : karinas - [ 7 พ.ย. 47 09:48:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แล้ว 2 สาวจะทำอะไรต่อล่ะนี่ จากคุณ : scottie - [ 7 พ.ย. 47 16:58:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไปไม่ใกล้ไม่ไกลแค่ดาวเสาร์เองครับ การเดินทางเริ่มต้นแล้วในตอนต่อ ๆ ไป แล้วจะนำมาโพสให้อ่านอีกนะครับ ขอบคุณครับที่ติดตาม จากคุณ : karinas - [ 8 พ.ย. 47 07:54:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ๋อยยยย มีใครแอบตามเรามาจากดาวเสาร์ละนี่ สนุกค้าบบบบ รออ่านต่อนะคับ จากคุณ : Tethys - [ 8 พ.ย. 47 10:53:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อิจฉาจริงๆ ท่าทางจะได้ไปทัวร์ดาวเสาร์ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 9 พ.ย. 47 15:33:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3119050/W3119050.html ตอนสองค่ะ ตอนสามอยู่ไหนหนอ จากคุณ : Tethys - [ 27 พ.ย. 47 21:13:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สานุกดีค้า จากคุณ : เวิ้งว้าง - [ 8 ก.พ. 48 11:25:03 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอเก็บไปอ่านก่อนนะคะ  แล้วจะมาคุยด้วยใหม่ จากคุณ : Magic of Azure - [ 9 ก.ค. 48 10:52:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 14 ส.ค. 48 13:41:55 ]