ขอโทษ..
เป็นคำกล่าวจากปากผมอีกครั้ง..
แม้ว่าคุณจะได้รับมันจากผมไปมากมาย
เรียกว่าเอามาเรียงรายต่อเนื่องกันก็จะได้ถนนที่ทอดยาว
จากกรุงเทพฯ จรดกำแพงเมืองจีนเป็นแน่แท้
แต่ก็ขอได้โปรดรับมันไป..อีกสักครั้ง
สำหรับการพลาดพลั้ง..ทำให้ใครเข้าใจผิดเสียมากมาย
จริงเลย..
เราสองต่างมีที่มา..
หากจะมีที่ไปก็ใช่ว่าจะใช้เส้นทางร่วมกันได้
เราเลยเรียกที่ไปเช่นนั้นของเราว่าคล้ายกับทางคู่ขนาน
ไม่ว่าจะลอยฟ้าหรือเลียดดิน
ไม่ว่าจะมุดดินหรือใต้น้ำ
ซึ่งไม่มีวันจะบรรจบพบกันได้
แม้จะมีเส้นทางเบี่ยงมากมายให้เกยทับ
เราสองก็เมินเฉย..ละเลยและมองข้าม
ต่างคนต่างแน่วแน่ในเส้นทางของตนเอง
ความรู้สึกดี ๆ ที่เกิดขึ้น..
ขณะที่เราทับไขว้เส้นทางกันบ้างในบางจุดในเวลานี้
หลายคนอาจจะเรียกว่านี่คือ "ความรัก"
แต่ผมไม่เรียก
ผมไม่กล้าเรียก
ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกดี ๆ ที่ได้ยินคำนี้
แต่มันดูห่างไกล มันดูไร้เหตุผล มันดูเหมือนกระจกสะท้อนดวงจันทร์ที่แม้จะดูเหมือนจริง..แต่มันก็แค่เงาสะท้อนเท่านั้น
ยิ่งมิพักที่ต้องคิดว่าดวงจันทร์นั้น จะไขว้คว้ามาแนบอกได้เลย
ผมนั่งจินตนาการถึงคุณ..ขณะคุณกำลังนั่งทำงาน
หน้าตาคงเพิกเฉย..ดวงตาดำขลับคงกำลังจ้องงานด้วยความจริงจัง
ผมยาวสลวยคงถูกรวบไว้..พาดทับหลังที่ตรง..ลำตัวที่สมส่วนนั้น
คัดสรรถ้อยคำที่เลิศแล้ว..เรียงร้อยออกมาเป็นเรื่องราวที่หวานฉ่ำผ่านปลายนิ้ว
ซ้อนมุมอันแยบคาย..คลี่คลายด้วยความยอกย้อนคาดไม่ถึง..ดึงผู้อ่านให้มีส่วนร่วมด้วยศิลปะส่วนตัวที่ใครก็ยากจะเลียนแบบ
จะมีบ้างไหมนะ..?
แค่เสี้ยวเวลา
ที่คุณจะคิดถึงผม??
จากคุณ :
คนสีใบตอง ไม่ใช่คนสีขี้ม้า..
- [
8 พ.ย. 47 11:37:51
A:202.5.82.217 X:
]
จากคนสีใบตอง..ถึงคนสีใต้ทะเล..(หลีกเลี่ยงคำว่า "กับ" สุดฤทธิ์)
อืม ...แอบอ่าน แล้วก็เก็บกลับไป งง
กันคนละชามก่อนไหมจ๊ะ