" เป็นไงมาไงคะนี่ " เปียถามชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลาที่เดินมาทักเธอและตอนนี้กำลังกุมมือของเธอเอาไว้เหมือนกับว่าตอนนี้ทั้งโลกมีแต่เธอและเขาด้วยกันเพียงสองคน รอยยิ้มพิมพ์ใจของเธอถูกส่งไปที่ชายหนุ่มคนนั้น นั่นทำให้ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่ยืนมองอยู่แทบจะกลายร่างเป็นยักษ์มีเขี้ยวงอกออกมาด้วยความหึงหวง
" อ๋อ
พอดีว่าพี่ลงมาทำธุระน่ะครับ " ชายหนุ่มคนนั้นตอบพลางยิ้มด้วยความดีใจ " ว่าแต่เปียเถอะ เป็นไงบ้าง " ชายหนุ่มถามต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
" ก็
สบายดีค่ะ ว่าแต่พี่ภัทรล่ะคะ " หญิงสาวถามเสียงอ่อนเสียงหวานด้วยความดีใจที่พบเจอเขา
" สบายมากจ๊ะ ไม่ต้องห่วง มีแต่เปียแหละห่างบ้านอย่างนี้ดูแลตัวเองดี ๆ นะ " ชายหนุ่มพูดพลางใช้มืออันแข็งแกร่งลูบศรีษะได้รูปของหล่อนด้วยความอ่อนโยน
" ค้าาาา ไม่ต้องห่วง ว่าแต่พี่ภัทรล่ะคะจะกลับเมื่อไหร่ " เธอถามเป็นการเป็นงานขึ้น
" ก็จะกลับบ่ายนี้แหละ มาซื้อของฝากเดี๋ยวก็จะกลับแล้ว " พูดพลางยกของที่ตนเองถือไว้พะลุงพะลังให้หญิงสาวดู พลางสายตาเหลือบไปเห็นชายหนุ่มสองคนยืนมองอยู่ใกล้ ๆ จึงทำสายตาเป็นเชิงถามเปียว่าใคร
" อ้อ ! เปียลืมไป " หญิงสาวมองตามสายตาของชายหนุ่มด้วยความสงสัยพอเห็นอีกสองหนุ่มยืนมองอยู่แล้วจึงดึงมือของชายหนุ่มเดินเข้าไปหา
" พี่ศินคะ
นี่พี่ธนภัทรค่ะ พี่ภัทรคะ
นี่พี่วศินที่เปียเคยเล่าให้ฟังไงคะ " เปียแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันซึ่งทั้งสองหนุ่มก็ยิ้มให้กันเชิงทักทาย โดยที่เปียไม่ยอมแนะนำชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาจึงหันมาหาเปีย
" แล้ว
.." ว่าพลางส่งสายตามาที่ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่ยืนหน้าเครียดอยู่ข้างวศิน
" เอ่อ
..นายสามภพค่ะพี่ภัทร " พูดไม่พูดเปล่ายกมือขึ้นควงแขนชายหนุ่มสายตาหวานเยิ้ม ทำให้สามภพโกรธแทบจะแทบจะกลืนธนภัทรไปได้ทั้งตัว ส่วนธนภัทรนั้นเขาก็ได้แต่มองตามแขนอย่างงง ๆ ว่าวันนี้ยัยเปียจอมซ่าเป็นอะไรไป วศินเมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนรักจึงได้ดึงแขนของเขาไว้ พลางใช้สายตาเชิงห้ามไม่ให้วู่วาม
ทางด้านของธนภัทรนั้นเมื่อเห็นท่าทีที่สามภพแสดงออกมา ในสายตาของผู้ชายด้วยกันทำไมเขาจะไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังรู้สึกอย่างไรอยู่เขาจึงดึงเปียปลีกตัวออกมาคุยด้วยกัน 2 คน
" เปีย พี่ว่าพี่ไปก่อนดีกว่านะ " พูดพลางเหลือบตาไปมองสามภพที่ยืนตาขวางมองอยู่
" อ้าว ก็เพิ่งเจอกัน " เปียพูดอย่างงงๆ
" แล้วเจอกันที่บ้านแล้วกัน " พูดกับเปียแล้วหันกลับไปหาชายหนุ่มอีกสองคนที่ยืนมองอยู่ " ผมไปก่อนนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ " พูดเสร็จก็กลับมาหาเปียอีก " พี่ไปนะเปีย ดูแลตัวเองดีๆ ด้วย แล้วถ้ามีเรื่องอะไรก็รีบเคลียร์ด้วย เดี๋ยวจะหาว่าพี่ไม่เตือน ไปนะครับ " พอชายหนุ่มพูดจบเขาก็เดินจากไปพร้อมกับทิ้งให้เปียยืนงงกับคำพูดของธนภัทรเมื่อกี้นี้
" เปีย ! ไอ้หมอนั่นเป็นใคร " สามภพตวาดขึ้นเสียงดังพลางดึงแขนของเปียไว้
" ปล่อย ! ฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันเจ็บ " เปียตวาดกลับเสียงดังไม่แพ้กัน พลางส่งตาขวางไปให้ชายหนุ่ม " พี่ภัทรเค้าจะเป็นใครมันก็ไม่เกี่ยวกับนาย อย่ามายุ่งกับฉัน " เปียบอกเสียงกร้าวทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัวแล้วปล่อยมือจากแขนของหล่อน
" พี่ขอโทษ เปียเจ็บมากมั้ย " เขาถามด้วยความเป็นห่วง และยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเมื่อเห็นรอยแดงที่แขนของหญิงสาว
" ไม่ ! ฉันไม่มีทางเจ็บจากฝีมือของนายได้หรอก " เปียยังคงพูดเสียงกร้าวแล้วหันไปพูดกับวศินที่ยืนมองอยู่ด้วยความตกใจ
" พี่ศินคะ
เปียว่าวันนี้เปียไม่ไปแล้วล่ะค่ะ หมดอารมณ์ดูแล้ว แล้วค่อยเจอกันนะคะ สวัสดีค่ะ " หญิงสาวยกมือไหว้วศินจากส่งสายตาเย็นชามาที่สามภพ แล้วเดินจากไปด้วยความโมโห
ทางด้านสามภพ วศินเข้ามาตบบ่าของเพื่อนเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจ โดยที่สามภพได้แต่ถอนหายใจแล้วโทษตัวเองที่ทำเรื่องรุนแรงกับเปียอีกแล้ว พร้อมกับจ้องมองร่างเล็กที่เดินจากไปจนลับสายตา
ภายในมหาวิทยาลัยในเวลาบ่าย ๆ ของการสอบปลายภาควันสุดท้ายอย่างนี้ ทำให้บรรยายกาศโดยรอบเต็มไปด้วยความคึกคัก เพราะนอกจากนักศึกษาบางคนจะลาเพื่อน ๆ กลับต่างจังหวัดแล้ว ยังมีบางกลุ่มที่วางแผนโครงการการฉลองสอบเสร็จ หรือแม้กระทั่งวางโปรแกรมสำหรับทำกันในวันปิดเทอม เป็นปิดเทอมที่ทุกคนรอคอยกันจริง ๆ ( จะได้ขี้เกียจไม่ต้องมาเรียนล่ะไม่ว่า ) แต่ท่ามกลางความวุ่นวายนั้นมีความกังวลใจของใครคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนริมสุดทางเดิน และดูเหมือนว่าเขากำลังมองหาใครบางคนซึ่งเขาปรารถนาที่จะพบเจอ
ภายในจิตใจของเขากำลังต่อสู้กันอย่างรุนแรง ความอยากพบ อยากเจอ อยากพูดคุย อยากสัมผัส อยากกล่าวคำขอโทษ มันอัดแน่นอยู่ภายในใจ แต่ทว่าอีกด้านหนึ่งเขากลับกลัวการเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่เขารอคอยมานานหลายปี ทั้งนี้เป็นเพราะว่าการพบกันครั้งสุดท้ายเมื่อ 2 ปีก่อน และการพบกันครั้งแรกเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนหน้านี้ เขารู้ดีว่าเขาทำไม่ดีและรุนแรงกับหล่อนเหลือเกิน จนเขาไม่อาจจะแน่ใจได้ว่า ในชีวิตที่เหลือของเขา หล่อนจะยอมให้อภัยกับสิ่งที่เขาทำลงไปหรือเปล่า !
แต่ตอนนี้เธอคนนั้นกำลังเดินมาทางเขาแล้ว ใช่สิเธอเป็นดาวของที่นี่ เธอมีเพื่อนห้อมล้อมมากมายทั้งชายทั้งหญิง ยามนี้บนใบหน้าของเธอกำลังอิ่มไปด้วยความสุขสนุกสนาน รอยยิ้มเสียงหัวเราะของเธอลอยมาตามลม เพราะเหลือเกิน ชายหนุ่มบอกกับตัวเอง แต่นั่น ! เธอหยุดทำไม เพื่อนของเธอก็หยุดด้วย แววตาของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ แต่ก็แน่ล่ะสิก็เธอมองเห็นเขาแล้วนี่นา เขาจึงตั้งสติกับตัวเอง เริ่มนับหนึ่งถึงสิบ พร้อมกับสาวเท้ายาว ๆ ไปปรากฎกายตรงหน้าของเธอ ที่ตอนนี้ใบหน้ากำลังเปื้อนไปด้วยความสงสัยและโกรธเคือง
จากคุณ :
ทรายสีชมพู
- [
8 พ.ย. 47 15:51:52
A:192.168.1.164 X:202.143.141.3
]
ยัยหมูพะโล้รมควันกับนายหน้าปลาจวด ตอนที่ 6 ( ปรารถนาแห่งหัวใจ ตื้อเท่านั้นที่จะครองโลก )
