ฉันก็แค่ใครคนหนึ่ง คนธรรมดาบนโลกเหงาๆใบนี้ ที่ติดอยู่ในโลกอินเตอร์เนตเป็นบ้าเป็นหลัง ต้องลงแดงทุกครั้งถ้าไม่ได้เล่น
ฉันก็แค่สาวน้อยบ้านิยาย ที่มักถูกใครๆหาว่าชอบฝันกลางวัน โลกแคบ ไม่ยอมมองอะไรในมุมกว้างซะบ้าง ติดอยู่แต่ตรงนั้น โลกใบน้อยที่ชอบสร้างขึ้นมาเอง
แต่นี่ๆ คุณรู้มั๊ย ฉันก็มีความรักกับเขาเหมือนกันนะ เคยอ่านเจอในหนังสือ "ความรู้สึกดีที่เรียกว่ารัก" เล่มไหนหว่า สักเล่มเนี่ยแหละ ที่นางเอกมาปรึกษาปัยหาหัวใจในกระทู้ แล้วบังเอิ๊ญ เหลือเกินที่พระเอกได้มาอ่าน
เอาละ ฉันจะทำอย่างนั้นบ้าง แต่ คุณอย่าเพิ่งเบื่อ เรื่องของฉันนะ เพราะมันยาวววววววว มาก ..... งั้นเล่าสั้นๆดีกว่า
ฉันหลงรัก เพื่อนชายที่สนิทที่สุด และเขาก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วในปัจจุบัน บวกกับยังลืมความรักกับแฟนเก่าไม่ได้
สมการหารออกมาได้คำตอบ ฉันเป็นนอกสายตาเขาเลยล่ะ
จบ
อ่าว ไหงทำหน้าอย่างนั้นกันล่ะ ไม่เอาๆๆๆ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ฉันสิควรต้องทำหน้ากลุ้มใจ ไม่ใช่พวกคุณวะกะหน่อย งั้นเล่าต่ออีกหน่อยก็ได้...
เราสนิทกันมาก เราคุยกันได้ทุกเรื่อง เราเป็นเพื่อนกันมานานเท่าที่เราเกิดมาบนโลก เรารู้จักกันและกันอย่างดี บ้านของเราอยู่ข้างๆ อื่ม ติดกันเลย พ่อแม่ของเราเป็นเพื่อนเก่ากัน เราโตมาด้วยกัน แต่... เราไม่เคยรักกัน....แบบคนรัก
เริ่มเข้าวัยสาวน้อย ฉันชอบไปนั่งดูเขาเล่นบาส ดูสิๆ เขาเท่ห์มากเลยนะ ตอนชู้ตลูก 3 คะแนนจากวงนอก แม่นด้วย แต่เพราะไปนั่งหน้าสะหล๋อน อยู่ทุกวันเลยเจอของดีเข้าจนได้
เพื่อนเขา มาหาว่า ฉันน่ะแอบชอบ ทั้งที่จริงแล้ว คนที่ฉันมองมาตลอด คือ เขาต่างหาก เห็นมั๊ยว่าฉันสวยแค่ไหน เสียดาย คนที่อยากให้เห็นไม่ยอมเห็นแถมยังทำตัวเป้นพ่อสื่ออีก
สาวน้อยแรกรุ่นอย่างเราก็รำคาญ งอนเป็นเดือนไม่ยอมเจอหน้าเลย และในช่วงนั้นเองที่แนเริ่มได้ข่าวว่าเขาคบกับเพื่อนสาวที่สวยและสนิทที่สุดของฉันนั่นเอง
ร้องไห้เป็นไตรมาส... งง กัน ตรึม เอาใหม่ ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรไปตั้ง 3 เดือน เลยขอป๊ะป๋า มาม๊า ไปเรียนต่อเมืองนอกซะเลย ด้วยการยกแม่น้ำ มหาสมุทรหมดโลกมาอ้าง บวกกับใช้วิชาสาลิกาลิ้นทองเล็กน้อย .......ได้ไปค่ะ...เย้ๆๆๆๆ
จากนั้นมา แนก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ จากลูกคุณหนู กลายมาเป็น หมวยเหล็ก ก็อาหมวยจอมแกร่ง คนเก่งไง ต้องดูแลตัวเอง ทำอะไรเองหมด ไหนจะเรียน ไหนจะทำงานด้วย ยิ่งสาวน้อยวัย 16 สวยๆ หมวยๆ อย่างฉัน ต้องสู้ชีวิตเอง
แต่โชคชะตาก็เล่นตลกเข้าจนได้ 1 ปีผ่านไป จู่ก็มีคนมาเคาะประตูหน้าบ้านตอนเช้าวันหนึ่งในฤดูหนาว โห คนจะนอนอ่ะ เปิดประตูแบบไม่ได้ดูช่องเล็กผ่านรู เปิดแบบไม่ลืมหูลืมตา
ใครวะมาแต่เช้า ฮ้าววววว
คนสิโว้ย
เอ๊ะ เสียงคุ้นๆ เอาน่า ต้องฝันแน่ๆเลย ขยี้ตาอีกที ไอ้หยา ผีหลอก เขามายืนอยู่ตรงฉัน หน้าบ้านฉัน เท่านั้นล่ะ ไม่พูดพร่ำทำเพลง กระโดดเข้ากอดเลย ไม่เจอกันตั้งนาน แถมยังร้องไห้อีกตะหาก ลืมไปเลยว่าเคยโกธรเขาแค่ไหน
ฮื่อๆ คิดถึงตัวใหญ่จัง
ยัยบ๊อง...
ไม่คิดถึงเค้าเหรอ
ไม่
จริงอ่ะ
แล้วอ้อมกอดนั้นก็แน่นขึ้นแทนคำตอบ
แต่ก่อนที่จะแข็งตายกันทั้งสองคน เชิญแขกเข้าบ้าน ถามไปถามมา ปรากฎว่า อกหักค่ะ เลยหนีมาอยู่นี่ ยกมหาสมุทรทั้งโลกมาอ้าง พร้อมบอกว่า มาช่วยดูแลฉันอีกต่อ โห พ่อคู้ณ คนดีเหลื้อเกิน... จะมารักษาแผลใจว่างั้น
จากนั้นมา ชีวิตของเราสองคนก็กลับมาผูกติดกันอีกครั้ง หลังจากที่ ต้องแยกกัน ตั้ง 2 ปี
และในวันเกิดปีที่ 20 ของฉันปีนี้ ฉันก็มานั่งปรับทุกข์ในกระทู้ถนนนักเขียนมันนี่แหละ เอ้อว่าแล้วก็เศร้าใจดีจัง
จะว่าฉันไม่สวยก็ไม่ใช่ จะว่าไร้เสน่ห์ก็เปล่า แล้วทำไมเขาไม่ชอบฉันล่ะ ทำตัวยังกะเป็นพ่อคนที่สองงั้นล่ะ ชิ
เอาละนะ พรุ่งนี้ล่ะ วันสำคัญของฉัน เตรียมใจไว้แล้วว่าต้องบอกความในใจต่อหน้าเขา แม้ว่าสุดท้าย จะต้องเสียใจกับคำตอบ ฮึ่ม เอาละ..... คุณๆ ก็เป็นกำลังใจให้ฉันด้วยนะคะ มันคือสิ่งที่ฉันต้องการอย่างมากเลยล่ะ
จากคุณ :
เพราะรัก
- [
8 พ.ย. 47 21:18:43
A:10.30.1.59 X:202.28.27.4
]
*_* รักเธอมานาน
