ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 7                   สี่วันแห่งแสงตะวันที่อบอุ่น และสี่คืนแห่งความใกล้ชิดสนิทเสน่หา แม้จะต่างแบบต่างอารมณ์ หากแต่ละห้วงเวลาก็เต็มปรี่ไปด้วยความสุขที่ตักตวงจากกันและกัน และความประทับใจที่ไม่อาจลืมเลือน  บาร์ตจะออกจากบ้านพักไปแต่เช้าทุกวัน เดินทางไปยังเมืองกราสส์ แล้วจะกลับมาทานอาหารกลางวันพร้อมกับหญิงสาว - ทั้งคู่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างไม่เร่งรีบ ค่อยๆ ลิ้มชิมรสอาหาร พลางจิบไวน์ ว่ายน้ำผ่อนคลาย และดื่มด่ำกับความหวานชื่นยามเมื่อปลดปล่อยอารมณ์เมคเลิฟบนโซฟายาว บุด้วยผ้าขนหนูนุ่มในศาลารับรองข้างสระ ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา หลังจากอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ชายหนุ่มก็จะกลับไปทำงาน นั่งโต๊ะเจรจากับสหภาพฯ อีกครั้ง ก่อนที่จะกลับมาบ้านประมาณหกโมงเย็น                   ในคืนสุดท้าย ทั้งคู่ตกลงที่จะทานอาหารค่ำกันที่บ้าน แทนที่จะออกไปทานตามร้าน และบาร์ตก็ยกให้เมลิสาเป็นคนจัดรายการอาหาร                   "ตั้งแต่คุณชมเบิร์ตโฮลต์ว่าครัวซองค์ของเขาอร่อยพอๆ กับของพ่อ เขาก็เลยอยากจะพิสูจน์ให้คุณรู้ว่า ไม่ว่าอาหารแบบไหนจานไหน เขาก็ทำได้อร่อยพอๆ กัน"                   พ่อครัวเป็นคนท้องถิ่นเมืองมาร์เซย์ เมลิสาจึงเลือกซุปปลาเป็นจานแรก แล้วตามด้วยสเต็กหมักเครื่องเทศเป็นอาหารจานหลักที่ไม่หนักกระเพาะจนเกินไป พร้อมกับเครื่องเคียงสลัดผัก ส่วนอาหารหวานนั้น เป็นสตรอเบอร์รี่ทาร์ต มีสตรอเบอร์รี่วางเรียงอยู่บนครีมหนารองซ้อนด้วยแป้งพาย  - แม้จะไม่ใช่ฤดูสตรอเบอร์รี่ แต่ก็ไม่เป็นปัญหา                    ถึงจะมีความสุขตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมา  แต่เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปทานอาหารค่ำ เมลิสาก็ยังรู้สึกหดหู่ พรุ่งนี้แล้วสินะ ที่ทั้งสองต้องออกเดินทางจากบ้านหลังนี้ไป และสำหรับตัวเธอแล้ว คงไม่มีโอกาสที่จะได้กลับมาอีก  ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เธอจะยังสามารถรักใครคนอื่นได้มากกว่าบาร์ต  เมลิสารู้ดีว่า ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอนั้น มันมากกว่าแค่ความใคร่  ไม่ใช่เพราะคำหวานที่บาร์ตเฝ้าพึมพำบอกเธอในระหว่างยามที่แนบชิดเริงรักกัน - สำหรับเขานั้น คำว่า "ผมรักคุณ" คงเป็นเพียงแค่คำติดปาก ที่เอ่ยบอกสาวพร่ำเพรื่อมาหลายคนก่อนหน้านี้อย่างไม่ต้องสงสัย  - แต่ในระยะหลังๆ นี้ เมื่อมีเวลาอยู่ด้วยกันในบรรยากาศสบายๆ  บาร์ตพูดคุยกับเธออย่างสนุกสนาน ยอมรับเธอในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง เพื่อนรู้ใจของกันและกัน เพื่อนที่ไม่เคยรู้สึกเบื่อหน้ากัน  ไม่เคยต้องเรียกร้องให้อีกฝ่ายหันมาสนใจ  ทั้งสองพูดคุยเล่าเรื่องเฮฮา หัวเราะ ปรึกษาหารือ โต้เถียงผิดใจและคืนดีกัน  ต่างสุขใจ อิ่มใจยามเมื่ออยู่เคียงข้างกัน ผสานเป็นหนึ่งเดียวกันทั้งความคิด จิตวิญาณ และร่างกาย                   เมื่อกลับไปถึงลอสแองเจลีส ทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลงไปหรือไม่ เมลิสานึกสงสัย  เสน่หาที่บาร์ตมีให้เธอนั้น เป็นเพียงแค่ชั่วครั้งชั่วคราว หรือจะยังมั่นคงแนบแน่นต่อไปกันเล่า? หญิงสาวได้แต่หวังว่า เธอคงรู้คำตอบก่อนที่จะกลับไปพบหน้าริค                   ขณะที่นั่งเคียงข้างบาร์ต จิบแชมเปญสีชมพูไปเรื่อยๆ ที่ระเบียงนอกบ้าน คำถามต่างๆ ยังคงรบกวนจิตใจของหญิงสาว  แม้ภายนอกจะดูท่าทางปลอดโปร่งสบายใจ มีความสุขดีก็ตาม                   "คืนนี้ คุณสวยมาก มากเป็นพิเศษ" นัยน์ตาของบาร์ตมีแววอบอุ่น ขณะที่ยกแก้วแชมเปญขึ้นดื่มอวยพรให้เธอ                   "คงเป็นเพราะความรักล่ะมั้ง" หญิงสาวตอบคล้ายไม่ใส่ใจ                   "ถ้าอย่างนั้น คุณก็ต้องชมผมด้วย" ชายหนุ่มยิ้ม เอื้อมข้ามโต๊ะมารวบมือเธอขึ้นจุมพิตอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนที่จะไล้ปลายนิ้วด้วยลิ้นอุ่น                   เมลิสาสั่นสะท้านเมื่อปลายลิ้นสัมผัสกับปลายนิ้ว "ได้เลยค่ะ" เธอยิ้มให้ "คืนนี้ คุณดูหล่อมาก มากเป็นพิเศษ"                   หญิงสาวยังไม่แน่ใจว่า นี่เป็นอิทธิพลจากแสงดาว แสงเดือน บรรยากาศที่เป็นใจให้ หรือว่ามาจากส่วนลึกจากใจของเขาเอง เธออยากได้หลักฐานว่าเขารักเธอ ที่เป็นรูปธรรมมากกว่าแค่คำพูด เมลิสาแอบถอนใจ ทอดสายตาสู่แผ่นน้ำที่ราบเรียบราวกับน้ำในสระ สะท้อนเงาราวฉาบสีเงินไว้                   "ทำไมเงียบไปล่ะ" บาร์ตเอ่ยถาม                   "กำลังคิดเรื่องโรแมนติกอยู่ค่ะ" เธอรีบแต่งเรื่องแก้ตัว                   "อยากเล่าให้ผมฟังบ้างมั้ย"                   "ได้สิคะ" ยิ้มให้ "กำลังคิดว่า ถ้าคุณมีเรือยอร์ชสักลำ เราก็จะหันหางเสือแล่นเข้าหาดวงตะวันที่กำลังร่วงหล่นจากขอบฟ้า แล้วจมหายไปในน้ำได้น่ะ"                   "แล้วนั่งเครื่องบิน บินเข้าหาตะวันไม่ได้หรือไง"                   "แหม ขี้เหนียวจัง ซื้อเรือให้ฉันนั่งเล่นสักลำ ไม่ได้เลยเหรอ" เธอหยอกเล่น                   "ทั่วดินฟ้ามหาสมุทร ผมซื้อหามาให้คุณได้ทั้งนั้น ถ้าคุณอยากได้" เขาตอบเสียงเบาทุ้ม                   "อย่าทำให้ฉันเกิดกิเลสเลยค่ะ เดี๋ยวจะอยากได้ขึ้นมาจริงๆ!"                   "ถ้างั้น พรุ่งนี้ เราก็ไปช้อปปิ้งกันแต่เช้าเลยดีกว่า!"                   เมลิสาหัวเราะ "คุณเอาใจสาวๆ อย่างนี้เสมอเหรอคะ"                   "แน่นอน" ตาชำเลืองมองเธอ "ดีแต่ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมยังไม่ต้องเสียเงินมากมายเพื่อเอาใจคุณ สตรอเบอร์รี่นอกฤดูที่คุณสั่งมาเป็นอาหารหวานคืนนี้ ยังไม่ทันทำให้ขนหน้าแข้งของผมร่วงไปสักเส้นเลย!" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 พ.ย. 47 21:51:23 A:203.156.76.165 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2                   "คุณลืมเสื้อผ้าของฉันแล้วหรือไงคะ" หญิงสาวแย้ง "หรือว่ายังไม่ได้เห็นบิลล่ะ?"                   ชายหนุ่มส่ายหน้า "พวกนั้นเป็นสิ่งของจำเป็นต่างหาก ไม่ใช่ของขวัญสักหน่อย"                   "คุณเสียใจบ้างมั้ย ที่พรุ่งนี้เราต้องกลับกันแล้ว"                   "มาก  - เพราะมันหมายถึงว่า ริคจะกลับเข้ามายืนขวางระหว่างเรา เว้นแต่ คุณตัดสินใจได้แล้วว่า คุณจะเลือกอยู่กับใคร"                   ถ้าเพียงแต่เธอจะบอกความจริงให้เขารู้ว่า เธอไม่จำเป็นที่จะต้องเลือกเลยสักนิด ก็จะดีไม่น้อย แต่ไม่ว่ายังไง จิตสำนึกทำให้เมลิสารู้สึกว่ายังมีข้อผูกมัดอยู่กับริค เจ้านายโทรศัพท์ข้ามทวีปมาหาทุกวัน ในระยะแรกๆ ก็แปลกใจอยู่ครามครันว่า ทำไมเจ้านายถึงไม่สงสัยบ้างเลยหรือว่า เธออาจมีอะไรกับบาร์ตแล้วก็ได้  ถึงหญิงสาวจะคิดให้เหตุผลว่า ริคเองกำลังยุ่งอยู่กับงานจนไม่ทันคิด มันก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี แต่ไม่นานเธอก็พบว่า เหตุผลที่บาร์ตยกมาอ้างว่าที่พาเธอมาฝรั่งเศสด้วยก็เพราะ กลัวเธอจะฟุ้งซ่านหวาดระแวงจนเกินเหตุ ถ้าทิ้งให้อยู่คนเดียวที่ลอสแองเจลีส หลังจากที่ถูกชิงทรัพย์ทำร้ายร่างกาย                   "บาร์ตบอกว่าสุขภาพคุณยังไม่ดีพอที่จะบินมาอยู่กับผมที่นี่ ผมยังคิดเลยว่า เขามีน้ำใจพอสมควรทีเดียว - อย่างน้อยมันก็ทำให้คุณไม่ตัดสินใจบินหนีกลับบ้านล่ะนะ"                   "บินหนีกลับบ้านเหรอ" เมลิสาพูดทวน                   "ก็ใช่น่ะสิ - ผมนึกว่าคุณคงอยากจะกลับลอนดอน  ขอบคุณพระเจ้า ที่ผมเดาผิด ไม่อย่างนั้น ผมคงกลายเป็นเหยื่อของแม่เสือดาวแน่ๆ"                   แล้วเจ้านายก็เล่าให้ฟังว่า การถ่ายทำภาพยนตร์เป็นไปอย่างราบรื่น  แต่ก็เจอเรื่องที่ไม่คาดฝันว่า ในที่สุด ชะตาก็ลิขิตให้เจสิก้าพบหนุ่มที่เหมาะสมกับหล่อนมาก - เป็นถึงท่านเคานต์เชื้อสายสกุลผู้ดีฝรั่งเศส มีไหวพริบ ฉลาด ทำงานมีตำแหน่งเป็นผู้บริหารระดับสูงของธนาคาร มีคนนับหน้าถือตายกย่องมากมาย แถมยังรวยล้นฟ้าอีกด้วย                   "เจสิก้าไม่ได้รักท่านเคานต์ แต่ข่าวซุบซิบก็ลือกันไปว่า หล่อนอยากจะเป็นเคาน์เตสอยู่เหมือนกัน เพราะอย่างน้อย มันจะทำให้หล่อนอยู่เหนือเพื่อนๆ ไฮโซของหล่อนไปอีกขั้น สงสัยว่าคงต้องมีแรงจูงใจแรงกระตุ้นเสียหน่อยก่อนล่ะมั้ง หล่อนถึงจะยอมตัดสินใจแต่งงานกับเขา ผมกำลังคิดหาทางกระตุ้นหล่อนอยู่นะนี่"                   ในขณะนั้น บาร์ตกำลังเริ่มหงุดหงิด รอให้เธอกลับไปร่วมโต๊ะด้วย เมลิสาเลยเลิกสนใจที่จะถามต่อว่า เจ้านายจะหาทาง "กระตุ้น" หล่อนยังไง แต่มาเดี๋ยวนี้ เธอกลับไปคิดถึงมัน เพราะไม่แน่ใจว่า ถ้ามีแรงกระตุ้นบ้าง บาร์ตอาจขอเธอแต่งงานก็ได้ หญิงสาวคิดว่าเขาคงรักเธอ แต่ตกอยู่ในสภาพเดียวกัน ที่เพิ่งจะมารู้ใจตัวเองเมื่อไม่นานมานี้                   "ตัดสินใจได้แล้วหรือยัง เมลิสา" เสียงของบาร์ตที่ถามย้ำ ฉุดเธอให้กลับมาสู่ความเป็นจริง                   "ยังค่ะ คือฉัน -----"                   เมลิสาหยุดพูด เมื่อจ๊าคส์ปรากฎตัวขึ้น แจ้งให้ทราบว่า อาหารค่ำพร้อมจะเสิร์ฟแล้ว และโล่งอกเมื่อเจ้าของบ้านหนุ่มไม่ติดใจที่ซักไซ้ต่อ                   "คุณอยากดื่มแชมเปญเหมือนเดิม หรือจะเปลี่ยนเป็นไวน์ดีล่ะ" บาร์ตถาม เมื่อทั้งสองนั่งลงเรียบร้อยที่โต๊ะอาหาร ใต้แสงเทียนที่ส่องวอมแวม                   "อะไรก็ได้ค่ะ - แต่คุณก็รู้รสนิยมของฉันอยู่แล้วนี่!" เธอยิ้ม                   "คือคุณจะบอกว่า อยากดื่มแชมเปญต่อ!" เขาหันไปขอแชมเปญ โรเดอเร่อ ปี 1926 เพิ่มอีกขวด แล้วจ๊าคส์ก็หายตัวไปหยิบตามคำสั่ง                   "อืม คืนนี้ ใช้เต็มที่ ไม่คิดประหยัดเงินเลยนะคะ" เมลิสาเย้า                   "ผมแค่เดาว่า บางทีคุณอาจเบื่อรสชาติเหล้าไวน์ราคาถูกๆ จากร้านซุปเปอร์แถวๆ นี้น่ะสิ!" ริมฝีปากของชายหนุ่มคลี่ยิ้ม                   "ฉันพนันได้เลยว่า คุณต้องไม่เคยลองชิมไวน์พวกนั้นแน่" หญิงสาวว่า                   "เคย แต่ครั้งเดียวเท่านั้น" เขายอมรับ "ลองชิมเพื่อจะเปรียบเทียบกับไวน์ประเภทเดียวกันของแคลิฟอร์เนีย"                   "หมายความถึงไวน์ของคุณเองหรือเปล่าคะ?" เธอถามเย้าเสียงอ่อนหวาน                   บาร์ตยักไหล่ "ผมเคยสัญญาว่า จะพาคุณไปเที่ยวไร่องุ่นของเรา ใช่มั้ย"                   เมลิสาพยักหน้ารับ "แต่ถ้าไม่ว่าง ก็ไม่เป็นไรค่ะ รู้หรอกว่า คุณน่ะ มีธุระยุ่งได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง"                   "ผมหาเวลาว่างให้คุณได้เสมอ" เขาตอบ น้ำเสียงจริงจัง "มาคิดอีกที คงจะดีถ้าเราบินตรงจากที่นี่ไปเลย แทนที่จะกลับไปลอสแองเจลีสก่อน คุณว่าไงล่ะ"                   "ดีค่ะ" ถ้ามันหมายถึงว่า เป็นการยืดเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองให้นานออกไป เธอก็ยินดีที่จะบินไปถึงดวงจันทร์กับเขา                   "เราต้องลงจอดที่ซานฟรานซิสโก้ เพราะไม่มีสนามบินแห่งอื่นที่ใกล้กว่านี้ ที่รองรับเครื่องโบอิ้ง 707 ได้" บาร์ตบอกหญิงสาว "เดี๋ยวผมจะจัดรถมารับเราไปที่เมืองนาป้าเอง มันห่างไปแค่สองร้อยกิโลเท่านั้น ขับรถกันไปไม่กี่ชั่วโมง หรือจะใช้เฮลิคอปเตอร์ก็ได้ ถ้าคุณอยากจะนั่ง"                    จ๊าคส์นำแชมเปญมาเสิร์ฟพร้อมกับซุปปลา เมื่อได้ลองตักทานแล้ว เมลิสาต้องเอ่ยปากชมว่าอร่อยที่สุดเท่าที่เคยลิ้มรสมา                   "ปลาสดจริงๆ " เธอเอ่ยชมซ้ำ                   "ไม่แปลกใจเลย เพราะก่อนหน้าที่เบิรต์โฮลต์จะเอาปลาใส่ไปในหม้อ มันยังดิ้นกระแด่วๆ อยู่" บาร์ตพูดติดตลก                   เธอทำสีหน้าผะอืดผะอม "คุณทำให้ฉันทานไม่ลงแล้วล่ะ"                   "มันก็เหมือนกรณีของหอยนางรมนะ" ชายหนุ่มยิ้ม "พวกหอยมันยังคุยเรื่องราคาล่าสุดของไข่มุกกันอยู่เลย ตอนที่ไหล่ลื่นลงคอคุณไปน่ะ!"                   "นั่นแหละ เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ฉันไม่เคยอยากจะชิมหอยนางรม" เมลิสาตอบ                   "แล้วเหตุผลอื่นล่ะ"                   "สีมันออกเทาๆ แล้วแถมยังมีเมือกเคลือบไว้อีกด้วย"                   "แปลกนะ คุณว่ามั้ย อาหารบางอย่างดูไม่น่ากินเลย แต่กลับเป็นอาหารชนิดหนึ่งที่อร่อยที่สุดในโลก - แล้วยังเสริมพลังเพศให้ด้วย" เขาพูดเสริมประโยคหลัง พร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย                   "งั้น คุณคงแอบกินมัน ไม่ยอมให้คนอื่นเห็นแน่เลย!"                   "แล้วคุณล่ะ มีข้ออ้างอะไร" บาร์ตถามกลับทันที                   เมลิสาหัวเราะ เอื้อมมาแตะแขนของชายหนุ่ม "คุณก็รู้ว่า ฉันรักคุณ" หญิงสาวเอ่ยบอกเสียงนุ่มหวาน                   "คุณบอกผมตั้งสองหรือสามครั้งแล้ว" เขาว่า แสร้งทำน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน "แต่ใครก็ตามที่บอกว่า การพูดซ้ำซากเป็นสิ่งน่าเบื่อ ผมคงต้องขอแย้งว่า ไม่จริง!" ~~~~~~~~~~~~~~~ โปรด ต.ต.ต.ต. ไป => :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 พ.ย. 47 22:04:31 A:203.156.76.165 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขออภัยแฟนๆ ของบาร์ตทั้งหลาย ที่ต้องรอนานไปสักนิด หวังว่าคงยังไม่ลืมบาร์ตนะค้า อิ อิ อิ  คนแปลพอมาจับแปลใหม่ ต้องกลับไปอ่านตอนเก่าก่อน เพื่อให้ได้บรรยากาศเดิมๆ  :( ถ้าเกิดอ่าน แล้วสะดุด ต่อไม่ติดกับของเดิม ก็ขออำไพอีกครั้งค่ะ คุณ sorceress :  ดีใจ ที่เข้าเวปได้แล้ว ไม่งั้น อดอ่านเลยค่ะ ตอนเด็ดเสียด้วย อิ อิ อิ คุณ Auntie Dee :  ไม่เคยใช้ศัพท์ "บทอัศจรรย์" เลยค่ะ                        รู้สึกว่ามันฟังประหลาดดี  พูดไม่ถูก แต่ไม่กล้าแย้ง :) คุณใบไม้ทะเล :  ขอคารวะแฟนพันธ์แท้ของนิยายโรมานซ์ค่ะ                      ข้อหนึ่ง ถูกต้องคร้าบบบบบ  ที่ย้ายวิกไปเวปของตัวเอง ก็เพราะ                      เคารพในสถานที่ของพันทิพ และผู้อ่านด้วย แต่บางที ก็อาจย้ายไป                      ด้วยเหตุผลอื่นได้เหมือนกัน อิ อิ อิ                      แต่เด๋วดูก่อนว่า จะย้ายบ่อยๆ ได้ป่าว :)                      ข้อสอง  ผิดคร้าบบบบบบ ต้นฉบับมีแค่นี้เจงๆ  ไม่ได้ตัดต่อให้สั้นกระชับ                      เลย สาเหตุที่มีแค่นี้ ก็เพราะคนแปลพยายามเลือกเฟ้นเรื่องที่มีบทพิศวาส                      ให้น้อยที่สุด จาได้ไม่เหนื่อยจายเวลาแปลไงล่ะคะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า คุณเอ่ออ่านะคะ :  ว้า - คุณเล่นพิมพ์ตกไปอ่า  "เราอายุขึ้นเลขแล้ว"  แค่เนี่ยะ!                       เลยไม่ทราบกันพอดีว่า ขึ้นเลขอารายแล้วอ่ะ อิ อิ อิ คุณ zeasa :  ขอบคุณสำหรับคำชมค้า (ยิ้มปากฉีกไปถึงรูหูแล้ว) คุณ StepMom :  ขอยืนยัน นั่งยันว่า ต้นฉบับมีแค่นั้นเจงๆ ค่ะ ไม่ใช่คนแปลอาย                      คิดได้อย่างเดียวว่า แปลยังไงถึงจะไม่ทำให้คนอ่านเป็นตากุ้งยิงต่างหาก :)                      แต่ในขณะเดียวกัน ก็ได้ใจความครบถ้วน คุณหนอนน้อย :   จ๊ากกกส ... ขอบคุณ แต่เขินค่ะ :)                       น้านนนนนน..นานสักที ถึงจะมีคนชมว่าภาษาสวยอ่า คุณ scottie :  อ่า.. เขินอีกแล้ว แต่ขอบคุณค่ะ แล้วรีบตะปบคำชมเก็บไว้โดยเร็ว :) คุณยิ้ม :  ดีใจที่คิดถึงค่ะ ขอบคุณมั่กๆ ที่ตามอ่าน จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 พ.ย. 47 22:12:57 A:203.156.76.165 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาคนเรก เลย รอมานานมากๆ เลย ได้ อ่านซักที หายไปไหนมานานจังเลยค่ะ จากคุณ : zeasa - [ 13 พ.ย. 47 00:07:41 A:61.90.112.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาทักทายคุณณวรา หายไปนานเลย แล้วจะรอ ต. ต. ไป จากคุณ : กระรอก - [ 13 พ.ย. 47 03:26:59 A:138.220.94.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 หายไปนานมากเลยนะคะ แต่ดีใจค่ะที่คุณณวรากลับมา....รอต.ต.ต.ต. ไป นะคะ จากคุณ : sorceress - [ 13 พ.ย. 47 09:12:22 A:10.33.43.197 X:203.152.37.194 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หายไปนานมากเลยอ่ะค่ะ.... ดีใจที่ได้เจอพี่อีกนะคะ.. วี๊ด..วิ๊ว....เมื่อไหร่จะรู้ความจริงกันน๊า.. @^_______________^@ จากคุณ : p_jung - [ 13 พ.ย. 47 09:36:14 A:210.246.68.144 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 อู๊ย หายไปนานมากๆ จะกลับอเมริกาแล้ว ต้องมีเรื่องแหงๆ จากคุณ : scottie - [ 13 พ.ย. 47 15:00:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^_____________^ จากคุณ : Auntie DEE - [ 14 พ.ย. 47 18:08:48 A:222.145.23.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 หายไปนานจังเลยค่ะ ^_^ จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 14 พ.ย. 47 18:11:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 นึกว่าคุณณวรา โดนซื้อตัวไปเป็นนักแปลมืออาชีพแล้วค่ะ อุตสาทำใจไว้ว่า คงไม่ได้อ่านแล้วแน่ๆๆ แต่คุณณวราก็กลับมาแล้ว อิอิอิ จากคุณ : ใบไม้ทะเล - [ 15 พ.ย. 47 11:55:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาต่อแล้วค่ะ :)  แต่กรุณาทำใจจำอ่านหน่อยนะค้า เพราะจะติดเรทอาร์มานิดๆ อ่ะ นิ๊ดเดียวเอง.... ~~~~~~~~~~~~~~~                   เมื่อรู้สึกอิ่มพอดี หญิงสาวยกผ้าเช็ดปากขึ้นซับปาก แล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้                   "เวลามาพักที่นี่ คุณจะเปลี่ยนไปเป็นอย่างนี้ทุกครั้งหรือเปล่าคะ" เธอถาม                   ชายหนุ่มมีสีหน้าแปลกใจ "ผมไม่เคยรู้นะว่า ผมเปลี่ยนไป" เขาตอบ "ลองบอกหน่อยสิว่า เปลี่ยนไปยังไง"                   "ทุกอย่าง" เมลิสายักไหล่ แล้วหายใจเข้าลึก "อารมณ์ขันของคุณมีเหลือเฟือย ไม่เคร่งขรึม ไม่ทำตัวแก่ ไม่เอาความเห็นของตัวเองเป็นที่ตั้ง  พูดมากขึ้น  แล้ว -----"                   "เดี๋ยวก่อน หยุดก่อน คุณบรรยายผมเหมือนกับเป็นคนไข้ของเจคิลกับไฮด์เลยนะ!  เวลาอยู่ที่บ้าน ผมเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองได้น่าเบื่อขนาดนั้นเชียวหรือ" เขาถาม แสร้งทำเสียงตกใจ                   "น่ารำคาญ แต่ไม่น่าเบื่อ!" เธอยิ้ม                   มุมปากบาร์ตโค้งขึ้น พอใจกับการเล่นคำโต้ตอบ "ถ้าสิ่งที่คุณพูด เป็นความจริง - และคิดว่า มันคงมีส่วนจริงด้วยแหละ แม่สาวน้อย - ผมก็นึกออกได้อย่างเดียวว่า คุณนั่นแหละเป็นต้นเหตุ ที่ทำให้ผมเปลี่ยนไป  ก่อนเจอคุณ ยังไม่เคยมีใครกล้าลองดีกับผมอย่างที่คุณทำสักคน - หรือจะพูดตรงๆ ก็คือ ไม่มีใครกล้าตอบโต้กลับมาแรงพอๆ กับที่ผมทำกับเขา"                   "แม้แต่ในครอบครัวกันเองเหรอคะ"                   ชายหนุ่มมองอย่างไม่เชื่อว่าเมลิสาจะไม่รู้คำตอบ "ก็ผมเป็นลูกคนเล็ก ลูกชายคนเดียวนี่น่า - ตอบคำถามของคุณหรือยัง"                   "สวรรค์ส่งมาทั้งน้าน" เธอประชดกลับ                   เมื่อทานอาหารเสร็จ แล้วจ๊าคส์นำกาแฟมาเสิร์ฟให้เรียบร้อย บาร์ตเอ่ยปากชวนหญิงสาวเต้นรำ                   "ขอเปลี่ยนมากอดคุณในแนวตั้งบ้างนะ!" ชายหนุ่มพูดเย้า                   "ทำไมคะ เบื่อกอดฉันในแนวนอนแล้วเหรอ"                   "อืมมมมม คุณต้องคิดหาอะไรใหม่ๆ มาทำให้ผมไม่เบื่อแล้วล่ะ!"                   เธอรู้สึกสนุกกับการได้โต้กับบาร์ตในลักษณะพลิกแพลงสองแง่  ในขณะที่ ก่อนหน้านี้ มันเป็นเรื่องน่าเบื่อหน่าย แต่ทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเขา ล้วนแต่ทำให้เธอรู้สึกสนุก ตื่นเต้น น่าสนใจทั้งสิ้น และทำให้บุรุษอื่นจางหายหมดความหมายไปทันที ขอเพียงแต่ได้สัมผัสกัน ไม่ว่าจะน้อยนิดสักเพียงใด แค่มือแตะมือ นิ้วแตะนิ้ว มันก็เร้าอารมณ์ กระตุ้นความรู้สึกของเธอได้แล้ว และหญิงสาวยังตกใจกับปฏิกิริยาสนองตอบของตัวเองที่รุนแรงและรวดเร็วอีกด้วย  เมื่ออยู่ในห้องเดียวกัน เมลิสาไม่สามารถห้ามใจไม่ให้สัมผัสแตะต้องเนื้อตัวเขา แต่ความรู้สึกอยากจะโอบกอดบาร์ตกลับผุดพลุ่งขึ้นมา อยากสัมผัสริมฝีปากคู่นั้น อยากระเริงรัก และเมื่อห่างกัน บาร์ตจะอยู่ในห้วงนึกคิดตลอดเวลา แต่ยามใกล้ชิด เขากลับทำให้เธอมีสติ จิตใจสงบได้                   บาร์ตเต้นรำอย่างสบายๆ ขยับกายไปมาอย่างชำนาญ เฉกเช่นนักเปียโนที่พรมนิ้วไปตามคีย์บอร์ดอย่างคล่องแคล่วเชี่ยวชาญ หญิงสาวปล่อยอารมณ์ เคลื่อนไหวไปตามจังหวะ ชายกระโปรงหมุนไปตามแรงเหวี่ยง ผมสลวยกระจายคลอเคลียไหล่ของชายหนุ่มเมื่อเธอแนบแก้มอิงไหล่กว้างนั้น จนบัดนี้ เมลิสาก็ยังรู้สึกตื่นเต้นยามที่สัมผัสกับผิวกายของเขา เธอช้อนตาขึ้นอย่างช้าๆ แลเห็นขอดผมสีเทาเหนือขอบคอเสื้อเชิ้ตทำจากผ้าไหมสีฟ้าอ่อน แบบเรียบๆ บาร์ตเป็นพวกอนุรักษ์นิยม ไม่ชอบเสื้อผ้าทันสมัย แม้กระทั่งเสื้อลำลอง ถึงจะเนี๊ยบ แต่ยังคงสไตล์และสีเรียบๆ เช่นเดิม เครื่องประดับชิ้นเดียวที่เขาสวมใส่ ก็คือนาฬิกาบูลการี สายทองสลับเงิน นอกจากนี้แล้ว ไม่มีแหวนประจำตระกูล ไม่มีสร้อยคอทอง ไม่มีเลสข้อมือใดๆ ทั้งสิ้น                   "ทำไมเงียบไปล่ะ" เขาเอ่ยถาม ขณะที่กำลังขึ้นเพลงใหม่ พร้อมกับเสียงที่เต็มไปด้วยพลังของคาร์ลี่ ไซมอน ดังขึ้นในท่วงทำนองของเพลง "โนบอดี้ ดัซ อิท เบ็ทเทอ" - ไม่ใครคนอื่นจะทำได้ดีกว่าแล้ว                   "เวลาเต้นรำ ฉันไม่ชอบพูดมากค่ะ" เธอบอกความจริง "ทำไมต้องพูดเสียงดังแข่งกับเพลงล่ะคะ ไม่เห็นดีเลย"                   "ดีสิ" ชายหนุ่มยืนยัน "ก็ผมชอบให้มีเสียงหวานๆ มากระซิบอยู่ริมหูผมนิ!" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 15 พ.ย. 47 17:50:42 A:203.156.77.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13                   ราวกับจะพิสูจน์ให้เธอเห็น บาร์ตรวบตัวหญิงสาวให้แนบชิดใกล้เข้าไปอีก  และ ณ นาทีนี้ จังหวะการเคลื่อนไหวของเขา ไม่ได้เป็นไปตามจังหวะเพลงอีกต่อไปแล้ว แต่กลับยืนอยู่กับที่ และขยับกายไปมา ทำให้เธอรับรู้ถึงสัมผัสที่ต้นขาของเขาเสียดสีไปมากับขาอ่อนเธอ และแผงอกแกร่งที่เบียดชิดกับทรวงอกนุ่ม                   "ขึ้นไปข้างบนกันดีมั้ย ให้ผมแสดงให้คุณเห็นว่า "โนบอดี้ ดัช อิท เบ็ทเทอ" เขากระซิบถาม เมื่อเพลงจบลง "ผมต้องการคุณเหลือเกิน ที่รัก"                   เมลิสาไม่จำเป็นต้องเอ่ยปาก เพราะเขารู้คำตอบแล้วจากกล้ามเนื้อแขนขาของเธอที่ไหวระริก ผิวกายที่ชื้นด้วยเหงื่อ เสียงกระเส่าที่เล็ดรอดออกจากลำคอยามที่เขาก้มกดริมฝีปากลงปิดปากเธอ ไฟปรารถนาลามเลียไปทั่วร่าง ราวพระเพลิงแผดเผาจนร้อนรุ่ม และเมื่อพากันไปถึงห้องนอน ทั้งสองแทบรอให้ต่างคนปลดเปลื้องอาภรณ์เสื้อผ้าจนแทบไม่ไหว หญิงสาวต้องการเขาอย่างรุนแรง อยากสัมผัสกับความแข็งแกร่งที่เนียนลื่นราวกำมะหยี่ยามเมื่อฝังตัวอยู่ภายในกายของเธอ                   "ฉันรอไม่ไหวแล้วค่ะ" เมลิสากระซิบเสียงปร่า เมื่อมืออุ่นไล้ไปทั่วร่างเธอ "เดี๋ยวนี้เลยนะคะ"                   บาร์ตเข้าสู่กายหญิงสาวด้วยพลังแรง ราวกับบ้าคลั่งอย่างที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน เสียงเมลิสาครางผ่านลำคออย่างสุขสม และยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของชายหนุ่มให้กระเจิง เมื่อเธอเคลื่อนส่ายสะโพกไปมาเพื่อหวังให้เขาขยับดิ่งลึกเข้าไปและเร็วขึ้น  ยิ่งลึก ยิ่งเร็ว จนทั้งสองต่างลอยล่อง และทุกอย่างพลันแตกกระจายกลายเป็นความสุขลึกล้ำที่ทำให้ทั่วร่างสั่นระริกอย่างเนิ่นนานและรุนแรง                   "เยี่ยมที่สุด" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงห้าวต่ำ รวบเมลิสาไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะประทับจูบที่เรียวปากเธออย่างอ่อนโยน "ไม่เคยรู้สึกเบื่อคุณเลย เมลิสา ทุกครั้งที่เราเมคเลิฟ  ผมไม่เคยนึกว่ามันจะดีกว่าเดิมไปได้ แต่กลับตรงกันข้าม แต่ละครั้งยิ่งดีขึ้นไปเรื่อยๆ"                   "ฉันก็เหมือนกันค่ะ ดาร์ลิ้งค์" เธอตอบเสียงนุ่มเบา "เพราะอย่างนี้แหละ ฉันถึงทนไม่ได้ที่ต้องไปจากที่นี่"                   "อย่าห่วงไปเลย ผมรับประกันความพอใจให้คุณได้ทุกสถานที่ ไม่ว่าจะที่นี่ หรือในสหรัฐ ก็เหมือนกัน!" ตอบกลับเสียงทุ้ม                   เมลิสายิ้ม ไล้นิ้วมือไปตามผิวกายของเขา "ยังไงก็ไม่เหมือนกันหรอก" เธอแย้ง "มันจะมีแรงกดดันที่เราไม่เคยเจอที่นี่"                   "คุณหมายถึงริคหรือยังไง?" ทุกครั้งที่เอ่ยถึงเจ้านายเธอ น้ำเสียงของบาร์ตจะเรียบเย็น ทั้งเรียบทั้งเย็นมากกกกก เขาเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียง ที่ไม่เพียงแต่จะส่องแสงสาดสว่างให้เห็นทั่วห้อง แต่ยังสาดสว่างให้เห็นภาพแห่งความเป็นจริงอีกด้วย                    "เปล่าค่ะ - กำลังคิดถึงแค่เราสองคนต่างหาก และคุณคิดยังไงกับเรื่อง ข อ ง เ ร า ล่ะคะ" เมลิสาพูดเรื่อยๆ พยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติเท่าที่จะทำได้  บางที มันอาจได้เวลาที่จะผลักดันให้บาร์ตเผยความในใจออกมาได้แล้ว หญิงสาวตบหมอนให้เข้ารูป วางไว้ด้านหลัง แล้วลุกขึ้นนั่งพิงชันเข่า ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมลำตัวไปด้วย เธอไม่ต้องการให้ความสนใจของบาร์ตหันเหไปทางอื่น ก่อนที่เขาจะขจัดความสงสัยที่คาค้างอยู่ในใจเธอ เมลิสาอยากจะใช้ชีวิตร่วมกัน และเขาก็กึ่งแบ่งรับแบ่งสู้ว่าน่าจะเป็นไปได้ เธออยากจะรู้ให้แน่ว่า เขามีแผนอนาคตที่ชัดเจนหรือไม่                   แต่บาร์ตกลับนั่งนิ่งไปหลายนาทีก่อนที่จะเอ่ยตอบ "ผมอยากให้เราอยู่ด้วยกัน ซึ่งก็จะหมายความว่า คุณต้องลาออกจากงาน ..... หรือพูดอีกอย่างก็คือ  ทิ้งริค แล้วมาอยู่กับผม"                   "มาเป็นผู้หญิงของคุณ เป็นเมียเก็บน่ะหรือ"                   ชายหนุ่มยิ้มอย่างเอ็นดู "นึกไม่ถึงว่าสาวสมัยใหม่อย่างคุณ จะใช้คำที่โบราณได้ขนาดนั้น" เขาพูด                   "ไม่ต้องมาทำเป็นว่าฉันเชยหรอกค่ะ" เมลิสาสะบัดเสียงตอบ "มันอาจจะเป็นคำโบราณ แต่คุณหาคำที่ดีกว่านี้สำหรับผู้หญิงที่อยู่เฉยๆ ให้ผู้ชายเลี้ยงดูเพื่อเก็บเป็นคู่นอนบ้างมั้ยล่ะ"                   "ผมก็ไม่ว่านะ ถ้าคุณอยากจะทำงานต่อ หากมันจะทำให้คุณมีความสุข" เขาตอบเสียงเนิ่บๆ  "ผมแน่ใจว่า จะหาตำแหน่งให้คุณทำในบริษัทได้สบายๆ คุณเป็นคนฉลาด - ฉลาดเกินกว่าจะนั่งทำงานเป็นแค่เลขา"                   "ขอบคุณค่ะ - ถ้าอยากจะเปลี่ยนงาน ฉันหาใหม่ได้เอง"                   "แต่คุณจะทำงานกับริคต่อไปได้ยังไง - หรือกำลังคิดว่ามันคงสนุกถ้าจะปั่นหัวเราสองคนเล่น  อยู่ในสหรัฐหกเดือน แล้วกลับไปอยู่ที่ลอนดอนหกเดือน สลับไปมาหรือเปล่า"                   เมลิสามองหน้าของชายหนุ่มตรงๆ  เพื่อค้นหาร่องรอยว่าเขาแค่พูดเล่น เพื่อจะทดสอบใจเธอดูเท่านั้น แต่บาร์ตควบคุมตัวเองได้อย่างดีเลิศ ไม่เปิดเผยสิ่งใดผ่านสีหน้าหรือแววตาให้เห็นทั้งสิ้น เขาพลันเปลี่ยนไป กลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนในคราแรกที่รู้จักกัน ห่างเหินและปิดกั้นตัวเองได้อย่างไม่น่าเชื่อ ~~~~~~~~~~~~~~~ โปรด ต.ต.ต.ต ไป => :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 15 พ.ย. 47 18:00:45 A:203.156.77.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ดีใจมากๆ เลยค่ะ ที่เห็นชื่อแฟนพันธ์แท้ตามมาอ่านกันต่อ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ คุณ zeasa           ] คุณกระรอก          ]   ที่หายไปนาน เพราะมีเหตุอันจำเป็นเจ้าค่ะ คุณ sorceress      }   ต้องรับคำสั่งเจ้านายมาปฏิบัติตามให้เสร็จสิ้น คุณ p_jung         ]   ก่อนที่เจ้านายจะจัดการกับคนแปลให้เสร็จสิ้นเช่นกันอ่ะค่ะ คุณ scottie          ]   โปรดอภัยให้ข้าน้อยด้วย ข้าน้อยรู้ตัวว่าผิดไปแย้วววว  ฮือๆๆๆ คุณกั๊ดจัง            ] คุณ Auntie Dee:    ^________^ คุณใบไม้ทะเล :   โห... อ่านแล้วชอบใจจังเลย อยากให้เป็นความจริงมั่กๆ ค่ะ                       แต่คงยากที่จะมีใครเอาไปทำเป็นมืออาชีพ เพราะฝีมือเรายัง                       ด้อยพัฒนา ยังห่างคนอื่นเขาอีกหลายช่วงตัวมั้ง                       T_T เศร้านะคะ แต่ก็ทำได้แค่เนี่ยะเองอ่ะ                         นึกไปนึกมา คงพัฒนาให้ดีขึ้นได้ยากแล้วล่ะคะ :(                       เอาแค่ว่า มาแปะในถนนฯ แล้วมีคนเข้ามาอ่าน ก็ดีใจแล้ว :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 15 พ.ย. 47 18:08:33 A:203.156.77.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 รู้สึกว่าพระเอกของเราจะใจร้ายจริง..จริ๊ง...... สงสารนางเอกจังอย่างงี้ต้องยุให้หาคนใหม่ไปเลย อิอิ จากคุณ : อะเคื้อ - [ 15 พ.ย. 47 22:26:54 A:210.203.184.41 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 บาร์ตปากคอร้ายอีกแล้ว ใจร้ายจังเลย แต่ถ้าเบื่อเมลิสาแล้วก็มาหาสาวๆ แถวนี้ก็ได้นะ อิ อิ   จากคุณ : zeasa - [ 15 พ.ย. 47 23:35:19 A:61.90.112.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ต่อค่ะต่อ ทั้งมาอ่านต่อและจะรอตอนต่อไปต่อ และให้คุณณวราแปลต่อค่ะ บาร์ตมาดเยอะเหลือเกิน ชักหมั่นใส้ซะแล้ว จากคุณ : กระรอก - [ 15 พ.ย. 47 23:37:36 A:138.220.94.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 บาร์ตมาดเยอะจริงๆ อย่างนี้ต้องยุให้เมลิสสาไปชอบริคซะให้เข็ด อุอุ ^__^ จากคุณ : pumpkin - [ 16 พ.ย. 47 00:17:02 A:203.113.35.10 X:203.150.217.116 ]

ความคิดเห็นที่ 19 @ ^ _ _ _ _ __ _ _ __ _ _ _ _ _ __  ^ @ แฮ่ๆ อ่านมาตลอดแต่ไม่ได้ทักทายค่า จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ- - beauty mode - [ 16 พ.ย. 47 12:22:25 A:10.7.1.61 X:202.28.27.6 ]

ความคิดเห็นที่ 20 พระเอกทำไมใจร้ายแบบนี้นะ........ ลุ้นต.ต.ต.ต ไป  อยู่ค่ะ จากคุณ : sorceress - [ 16 พ.ย. 47 13:12:51 A:10.33.43.197 X:203.152.37.194 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อย่าโทษบาร์ตเลยนะคะ คิดว่า ที่พระเอก(ของเรา) หงุดหงิดก็เพราะหนูเมลิสสาแสดงท่าทีทำนองกะจะจับปลาสองมือมากกว่า ป.ล. คุณณวราอย่าหักโหมงานมากนักนะคะ จากคุณ : Auntie DEE - [ 16 พ.ย. 47 21:28:33 A:222.145.20.111 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาแล้ว คอยอยู่ครับ ดีใจครับที่ได้อ่านอีก กำลังลุ้นอยู่ว่า หลังจากพระเอกถูกนางเอกเชือดแล้ว พระเอกจะถูกนางเอกต้มยำทำแกงอะไรอีกบ้าง ไม่น่าเลยพระเอกเรา หลุดมาได้หลายที มาติดกับคนที่.....เสียได้ จากคุณ : ชายกลาง - [ 17 พ.ย. 47 23:20:49 A:203.113.36.13 X:203.150.217.112 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ใครบอก นางเอกเรายังไม่ทำอะไรเลย เพราะเอกก็หลงเสน่ห์ จะแย่อยู่แล้ว แต่ขนาดนั้นก็ยังตามมารยา ร้อยล้านเล่มเกวียน  ของนางเอกไม่ทัน นี้ตอนกำลังทำตัวงีเหง้า...อ่า ประมาณยังไม่รุ่ว่ารักนางเอกแค่ใหน อิอิ มาแนวนี้ เราชอบๆๆมากๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ แต่หญิงเล็กว่านะชายกลาง นางเอกไม่ต้องถึงกับต้มยำพระเอกหลอก เอาแค่ต้มจืด ก็พอแระ แค่นี้ก็เอาพระเอกอยุ๋แย้ววววว จากคุณ : ใบไม้ทะเล - [ 18 พ.ย. 47 12:00:21 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ้าว...งอนซะแล้วอ่ะค่ะ.. นางเอกจะทำยังไงน๊อ... ^^' ปล. หมูพีอ่านตกตอนไหนป่าวคะเนี่ย..       ทำไมอีตาพระเอกถึงไม่รู้ว่านางเอกของเรายังบริสุทธ์ผุดผ่องก่อนมาเจอนายตัวร้ายอ้ะ... ^^? จากคุณ : p_jung - [ 19 พ.ย. 47 08:53:49 A:210.246.66.238 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 เหลือเฟือย .. เหลือเฟือมากกว่ามังคะ Nobody does it better? ดัส .. มะใช่ ดัช นา คนทำงานแล้วก็งี้แหละเนอะ งานยุ่งเป็นธรรมดาค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 19 พ.ย. 47 13:57:00 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ^_^ เย้ๆ ได้อ่านต่อแล้ว หายไปนานเลยนะคะ บาร์ตบอกรักสาวของเรารึยังน้า แล้วตอนนี้เมลิสสาก็ไม่ต้องเป็นกันชนให้ริคแล้ว น่าจะราบรื่นแล้ว แต่ว่า....มันคงไม่แค่นี้แน่ๆ ^^" จากคุณ : หนอนน้อย - [ 22 พ.ย. 47 08:36:08 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ต่อ ต่อ ต่อค่ะ ....                   "คุณพูดอย่างนั้นออกมาได้ยังไง" เธอต่อว่า "คุณน่าจะรู้จักฉันดีแล้วนะคะ"                   ชายหนุ่มยักไหล่ "ผมต้องการคุณนะ ที่รัก - แล้วถ้าอยากจะได้คุณมา ก็คงต้องยอมรับในสิ่งที่คุณเป็น"                   "ช่างมีน้ำใจล้นเหลือเสียจริง" เธอประชด                   เขาขยับตัวเล็กน้อยใต้ผ้าห่ม เอื้อมมือมาวางทับหัวเข่าของหญิงสาว                   "ผมอยากจะพูดว่า ผมไม่ต้องการจะแบ่งคุณให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น ผมอยากให้คุณลืมริคเสีย แล้วทุ่มความสนใจให้ผมคนเดียวเท่านั้น"                   เมลิสาต้องบังคับตัวเองให้หันหน้ามามองเขาเต็มตา "แล้วในอนาคตล่ะ"                   "อยู่กันเฉยๆ ไม่มีการแต่งงาน" เขาพูดเสียงชัดเจน                    คำปฏิเสธที่กล่าวออกมาตรงๆ ไม่อ้อมค้อมนั้น คล้ายดังมีดแหลมคมที่เชือดเฉือนแล่เถือเนื้อตัว บาดลึกเข้าไปในความรู้สึกของเธอ เมลิสาต้องใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ สวมวิญญาณนักแสดงเพื่อกลบเกลื่อนซ่อนเร้นความเจ็บปวดนั้น                   "ไม่แปลกใจเลยค่ะ คุณหลีกเลี่ยงมาได้ตั้งสามสิบห้าปี แล้วฉันก็ไม่คิดว่า ผู้หญิงธรรมดาเดินดินมีแต่ตัว ไร้ทรัพย์สมบัติอย่างฉัน จะทำสำเร็จในสิ่งที่ลูกสาวตระกูลผู้ดีร่ำรวยมีหน้ามีตาในสังคมเคยล้มเหลวมาก่อนหรอก"                   เมลิสารอให้เขาปฏิเสธว่า เรื่องฐานะทางสังคมของเธอนั้น ไม่มีน้ำหนักใดๆ สำหรับความสัมพันธ์ของทั้งสอง แต่บาร์ตไม่คิดที่จะทำ หรือแม้แต่จะเสแสร้ง                   "ผมรู้ว่าคุณจะเข้าใจ ก็เพราะเหตุนี้แหละที่ผมไม่อยากหลอกคุณ ผมนับถือคุณเกินกว่าที่จะทำอะไรอย่างนั้น หรือให้สัญญาในสิ่งที่รู้แก่ใจว่าจะไม่มีวันทำได้"                   ความหวังที่ว่าเขาอาจรักเธอนั้น พลันแตกกระจาย พังพินาศไปในพริบตา โง่เหลือเกินที่คิดไปว่า บาร์ตจะรักเธอ  เขาต้องการสนุกสนองอารมณ์ใคร่ เพลินกับการได้พูดคุยหยอกล้อกับเธอ ยอมรับความเห็น หัวเราะไปกับมุกตลก แต่ทั้งหมดนี้ ยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงแปรผันไปเป็นความรักสำหรับเขาได้ เพราะเธอยังขาดส่วนประกอบที่สำคัญ - ฐานะทางสังคม และฐานะทางการเงิน   การได้รู้ความจริง กลับนำความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสมาด้วย   การที่ใครสักคนจะรัก เป็นห่วงเป็นใยใครอีกคนอย่างมากมาย อย่างที่เธอรู้สึกกับบาร์ต แต่ในเวลาเดียวกัน ก็รู้ดีว่า ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอจะไม่มีวันกลายมาเป็นความรักมากพอที่จะยอมรับให้เป็นภรรยาของเขาได้นั้น  มันเจ็บปวดจนเธอรับไม่ได้ และอยากจะหลีกลี้หนีหน้าไปโดยเร็ว มันคงยากที่จะลาจากกัน แต่ในอีกสามเดือน หกเดือน หรือบางทีหนึ่งปีหลังจากนี้ เมื่อบาร์ตเริ่มเบื่อเธอ หรือถ้าจะเลวร้ายไปกว่านั้น เมื่อเขาตัดสินใจที่จะแต่งงานกับใครสักคนที่ไม่ใช่เธอ ทั้งชีวิตและหัวใจของเมลิสาคงร้าวรานแตกสลายเจ็บปวดจนสุดที่จะทนแน่                   แต่หญิงสาวจะยังไม่บอกเขา เพราะบาร์ตอาจคิดว่าเธอเล่นตัว เล่นบทเง้างอนก็ได้ ถ้าเขาง้อ พยายามหว่านล้อมให้เธอเปลี่ยนใจ  เมลิสาก็ไม่แน่ใจว่าจะใจแข็งพอที่ต้านทานคำหวานของเขาไปได้นานสักแค่ไหน พอกลับถึงซานฟรานซิสโก เธอจะโทรหาริค ขอให้เจ้านายจองที่นั่งเพื่อบินกลับลอนดอนทันที ปล่อยให้เจ้านายเผชิญหน้ากับเจสิก้าแต่เพียงลำพังคนเดียว เพราะเมลิสาไม่อาจอยู่ร่วมหลังคาเดียวกันกับบาร์ตได้อีกต่อไปแล้ว                   "เมื่อพูดตรงๆ ไม่หลอกกัน ... ก็คงไม่ต้องมาเสียใจ  คิดว่านั่นคงเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วล่ะค่ะ บาร์ต" เมลิสาเอ่ยขึ้น ท่าทางสงบนิ่ง                   สีหน้าของชายหนุ่มแสดงความรู้สึกแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวคิดว่า นั่นเป็นเพราะเขาไม่คาดคิดว่า เธอจะยอมทำตามเงื่อนไขอย่างง่ายดาย  เมลิสาแอบยิ้มอย่างขมขื่นให้ตัวเอง ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงหลังจากนี้ เขาก็คงรู้ว่า เขาคาดเดาไว้ถูกต้องแล้ว                   "เดี๋ยวผมจะเตรียมแผนการเดินทางกลับ" เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น ทำให้ความคิดของเธอหยุดชะงัก                   "เราจะบินกลับกันกี่โมงคะ"                   "ประมาณบ่ายแก่ๆ  พวกสหภาพพร้อมที่จะเซ็นสัญญาใหม่แล้ว และในตอนเช้า ผมต้องเข้าไปเมืองกราสส์ก่อน ไปเจรจากันให้เสร็จ" บาร์ตเอี้ยวตัวไปอีกข้างเพื่อปิดไฟ ทำให้หญิงสาวได้เห็นโครงหน้าของเขา ผมสีเทาเงินดกหนา เสยขึ้นให้พ้นหน้าผาก จมูกที่โด่งเป็นสันตรง ปากเรียวบางแต่ได้รูป ทำไมเขาถึงไม่รักเธอ? ทำไม? ทำไม? ทำไม?                   "แต่ตอนนี้ ยังหัวค่ำอยู่เลย" บาร์ตเอ่ยขึ้น เสียงทุ้มเบา เอื้อมมาดึงเธอเข้าไปหา "เราอย่าเสียเวลาพูดกันเลยนะ"                   ถึงจะสนองตอบสัมผัสของเขาในทันที แต่บาร์ตก็รู้สึกได้ว่า อารมณ์ของเมลิสาได้เปลี่ยนไป ชายหนุ่มจึงค่อยๆ ร่วมรักกับเธออย่างนุ่มนวล อ่อนหวาน ไม่เร่งรีบ ก่อนที่จมหายไปกับคลื่นพิศวาสที่ก่อเกิดจากความปรารถนาในตัวหญิงสาว                   ยามดึกคืนนั้น เมื่อเจ้าของบ้านหนุ่มหลับสนิท เมลิสาลุกขึ้น กลับไปห้องของตัวเอง ซึ่งเป็นครั้งแรกที่กลับมานอนในห้องนี้ หลังจากคืนนั้นที่ได้หลับนอนมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับบาร์ต  เธอทนไม่ได้ที่จะต้องนอนเคียงข้างเขา รอยสัมผัสและกลิ่นกายของบาร์ตยังกรุ่นอยู่บนผิวกาย เตือนให้ระลึกถึงความสัมพันธ์ ความปรารถนา ไฟพิศวาสที่ต่างมีส่วนในการรับและการให้ และนับจากนี้ไป จะไม่มีอีกต่อไปแล้ว  เพราะสำหรับบาร์ต ทุกอย่างเป็นเพียงความใคร่ที่ปราศจากความรู้สึกใดๆ  เหมือนการสมสู่ของสัตว์ ไม่ใช่การผสานรวมวิญญาณและหัวใจให้เป็นหนึ่งเดียว                    ความรักเป็นสิ่งแปลกประหลาดสำหรับชายหนุ่ม เป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคย ไม่รู้จัก และคงจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป ตราบเท่าที่ ในจิตใจของเขายังเต็มไปด้วยความหวาดระแวง ไม่เชื่อใจ และมุมมองที่คับแคบดังที่เป็นเสมอมา                             ~~~~~~~~~~(: จบบทที่ 7 :)~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 22 พ.ย. 47 18:22:16 A:203.156.70.216 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 บทที่ 8                   เมลิสาคาดเดาได้ถูกต้องว่า จะต้องรู้สึกราวกับตกนรกทั้งเป็นในขณะที่เดินทางกลับซานฟรานซิสโก  หญิงสาวต้องตีหน้าชื่นฟังบาร์ตคุยเรื่องของอนาคต ใช้ส้อมเขี่ยอาหารไปมา และปฏิเสธเครื่องดื่มทุกชนิด ยกเว้นแต่กาแฟดำ เมลิสาแก้ตัวว่าปวดหัว และสีหน้าซีดขาวของเธอก็พอที่จะทำให้ชายหนุ่มเชื่ออย่างสนิทใจ - ใครบ้างล่ะ ที่ไม่ได้หลับทั้งคืน จะมีสีหน้าสดชื่นแจ่มใส?  ในที่สุด บาร์ตก็แนะนำให้หญิงสาวเข้าไปนอนพักในห้องนอนที่จัดไว้ติดกัน                   "มีเวลาเหลือเฟือที่จะคุยเรื่องของเรา" ชายหนุ่มพูด ขณะที่เมลิสาทรุดตัวลงนอนบนเตียง                   "ใช่ค่ะ" เธอเห็นด้วย "ยังมีเวลาเหลือเฟือ"                   "คุณรู้สึกไม่สบายมาตั้งแต่เมื่อคืนหรือเปล่า ที่รัก" บาร์ตถาม น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย                   "ค่ะ เลยย้ายกลับนอนห้องของตัวเอง" หญิงสาวปด                   "คิดถึงคุณจัง" เขาเอ่ยเสียงต่ำ "ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า เวลาตื่นขึ้นมา แล้วมีสาวๆ นอนอยู่ข้างๆ เรานี่ มันให้ความรู้สึกได้ดีแค่ไหน จนผมเจอคุณนี่แหละ"                   ความรู้สึกริษยาผุดพลุ่งขึ้นเต็มหัวใจ ริษยาผู้หญิงในอดีต และในอนาคตทุกคนที่จะผ่านเข้ามาในชีวิตของบาร์ต เมลิสาต้องหลับตาลงเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก แสร้งทำเป็นเหนื่อยเพลีย หากแต่ในความเป็นจริง เธอกำลังเครียด สับสน หวั่นกลัวเวลาที่เครื่องบินลงจอด และเหตุการณ์ที่จะตามมาเมื่อเธอเดินออกไปจากชีวิตของเขา ไปตามทางของตัวเอง บาร์ตไม่ใช่คนที่จะยอมรับคำปฏิเสธได้อย่างง่ายๆ - บางที อาจเป็นเพราะยังไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธเขามาก่อนก็ได้  ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตล้วนแต่ได้มาอย่างง่ายดาย และบาร์ตเป็นคนเดียวที่มีสิทธิจะตัดสินใจว่าจะตอบรับหรือตอบปฏิเสธ                   เมลิสาได้ยินเสียงประตูปิดเบาๆ ตามหลังเขา ก่อนที่จะถอนใจอย่างโล่งอก และหลบอยู่ในห้องนอนตลอดเวลาที่เดินทางกลับสหรัฐฯ แม้ว่าการอยู่คนเดียว จะทำให้ยิ่งคิดมาก ยิ่งเครียดก็ตาม แต่มันยังดีกว่าที่จะต้องตีสีหน้าอยู่ใกล้ชิดกับบาร์ต                   เครื่องโบอิ้ง 707 ร่อนลงจอดเมื่อเวลาใกล้เที่ยง ทั้งคู่ใช้เวลาเพียงเล็กน้อยผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง เพราะมีแค่กระเป๋าเดินทางแบบหิ้วติดตัวมาคนละใบ และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่หญิงสาวได้สัมผัสกับความเป็นส่วนตัวที่สงบเงียบ ในขณะที่ทั้งสองเดินเข้ามาในห้องผู้โดยสารขาเข้า นักข่าวและช่างภาพกลุ่มใหญ่กำลังรอเธออยู่ แสงแฟลชที่สว่างแวบวับขึ้น ทำให้สายตาพร่ามัว มองไม่ชัดไปทันที                   "เมลิสา ชุดแต่งงานของคุณจะออกแบบแนวไหน"                   "เขาซื้อแหวนให้คุณแล้วหรือยัง"                   "ถ้าคุณยอมร่นเวลาให้เร็วขึ้น งานแต่งงานของคุณก็จะมีขึ้นพร้อมกันกับอดีตภรรยาของริคเลยนะนี่"                   "คุณทำยังไง ริคถึงยอมขอแต่งงานด้วย"                   คำถามต่างๆ ดังขึ้นไล่ๆ กันอย่างรวดเร็ว จนฟังไม่ได้ศัพท์ แต่ก่อนที่เมลิสาจะเอ่ยปากถามกลับ - ซึ่งแน่ใจว่า ต้องมีการเข้าใจผิดเกิดขึ้น - หญิงสาวพลันได้ยินเสียงของริคเรียกทักเธอมาแต่ไกล                   "ดาร์ลิ้งค์ ผมอยู่นี่! คุณดูดีจังเลย ได้ไปพักผ่อนเสียหน่อย ทำให้คุณดีขึ้นทั้งจิตใจและร่างกายเลยนะ" เจ้านายเบียดทั้งกลุ่มนักข่าวและกลุ่มแฟนคลับของตัวเองที่มะรุมมะตุ้มอยู่ เดินรี่เข้ามาหาเธอ แล้วโอบกอดไว้ พร้อมกับจูบปากเธอเสียงดัง "ยิ้มไว้ แล้วปล่อยให้ผมพูดคนเดียว" เขากระซิบบอก ขยับปากเพียงนิดเดียว "คุณคงตกใจ แต่เจ้าหน้าที่กองถ่ายดันปากโป้งปล่อยข่าวไปก่อนที่ผมจะบอกให้คุณรู้"                   "บ้าจริง! นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น?" เสียงของบาร์ตดังขึ้น สีหน้าโกรธจัด มองหน้าเมลิสา แล้วก็หันมาทางริค                   "ผมขอเมลิสาแต่งงานตอนที่โทรหาเธอเมื่อคืนนี้ และเธอก็ตอบตกลง" ริคไม่รอช้า รีบตอบทันที "ผมขอเธอว่าอย่าเพิ่งบอกคุณ แล้วดูสิครับ เธอรักษาสัญญาได้ดีจริงๆ สักคำก็ไม่มีบอกให้คุณรู้"                   "จริงหรือ?" บาร์ตถาม น้ำเสียงขยะแขยง ปนโทสะอย่างรุนแรง                   "ฉัน - ฉัน ---"                   "ทำไมจะไม่จริงล่ะ จริงแน่นอนครับ" ริคโอบไหล่หญิงสาวไว้ แสดงท่าทีปกป้อง "ถ้าคุณไม่ว่าอะไรนะ บาร์ต เราคงต้องขอตัวไปให้สัมภาษณ์นักข่าวเสียหน่อย แล้วถ้าคุณไม่อยากจะรอ เดี๋ยวเจอกันที่หลังก็ได้  ผมกับเมลิสาจะพักที่โรงแรงสแตนฟอร์ด คอร์ทกัน อ้อ แล้วขอเชิญคุณไปทานอาหารค่ำคืนนี้กับเราด้วยนะ ยังไงก็ขอบคุณมากๆ ที่ช่วยดูแลเมลิสาให้อย่างดี เธอดูดีขึ้นมากจริงๆ " แล้วริคก็หันกลับ ยกมือขึ้นทักทายกลุ่มนักข่าวที่รุมล้อมเข้ามา พร้อมกับแย่งกันตั้งคำถาม "เดี๋ยวครับ กรุณาถามที่ละคนนะครับ" ดาราหนุ่มร้องขอ "คู่หมั้นของผมทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย ผมขอตอบแทนเธอก็แล้วกัน"                   บาร์ตเดินหนีออกไปโดยไม่ปริปากพูดต่อ และไม่เหลียวกลับมามองทั้งสองคน  ลักษณะการเดินดุ่มๆ พร้อมไหล่ที่ห่อคุ้มนั้น พูดแทนความรู้สึกของเขาได้อย่างดี แต่ในสถานการณ์ที่เธอติดอยู่นี้ ไม่เอื้อให้เมลิสาทำอะไรได้มาก และบางที เธอเองอาจไม่อยากจะทำอะไรเลยก็ได้ แต่ปล่อยให้เป็นไปตามวิถีทางนั้น เพราะอย่างน้อยมันก็ช่วยให้เธอไม่ต้องเอ่ยปากบอกบาร์ตเองว่า เธอไม่ต้องการที่จะสานสัมพันธ์กับเขาอีกต่อไปแล้ว ~~~~~~~~~~~~~~~ โปรด ต.ต.ต.ต. ไป => :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 22 พ.ย. 47 18:36:39 A:203.156.70.216 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 สวัสดีค่ะทุกๆ ท่านที่รักยิ่ง :) คุณอะเคื้อ :  อิ อิ อิ ไม่ต้องยุหรอกค้า นางเอกกะลังจะบ๊ายบายพ่อเศรษฐีปากร้ายอยู่แล้วล่ะ คุณ zeasa  :  ไหวเหรอคะ แฟนปากคอร้ายยังงี้อ่ะ   คุณกระรอก / คุณ pumpkin  :  แหมมมมม...  เป็นเศรษฐีหมื่นล้าน                                         ก็ต้องมีมาดเยอะเป็นธรรมดาสิคะ :) คุณเอ่ออ่าฯ  :  ขอบคุณค่า ที่ติดตามอ่านมาตลอด :)                   อ่านแล้ว รู้สึกอยากผลั๊วะพระเอกสักทีมั้ยคะเนี่ย ?? คุณ sorceress  :   ยิ่งอ่าน บาร์ตยิ่งใจร้ายเน่อะ ว่ามั้ยคะ คุณ Auntie Dee  :  โห ... รักบาร์ตเต็มหัวใจแล้วล่ะสิ อิ อิ อิ                          (ขอบคุณค่ะ ที่ห่วงใยสุขภาพของคนแปล _/\_) คุณชายกลาง  :   อีกคน อีกคน แฟนพันธ์แท้ของบาร์ต เชียร์ขาดใจเย้ย :)                        คุณชายกลางต้องกระโดดเข้าขวางบ่อยๆ สิคะ                        ไม่อย่างนั้น ฝ่ายชายแพ้ใจให้ฝ่ายหญิงแน่ๆ                        ว่าแต่ เรื่องนี้ ถูกใจคุณชายกลางอ่ะป่ะค่า                        ไม่ค่อยเห็นคุณชายกลางมาแปะโป้ง เชียร์พระเอกเลย คุณใบไม้ทะเล  :   หญิงเล็กค้า.... เด๋วตอนจบ หญิงเล็กได้หัวเราะสะใจจนฟันร่วงแน่ๆ                         อิ อิ อิ คุณ p_jung  :  ใครบอกว่าพระเอกไม่รู้ว่านางเอกไม่เคยคะ.... อุ๊บสสสสส                    ว้า.. เผลอหลุดปากไปหน่อยแล้วม่า... :) คุณ scottie  :  เหลือเฟือ เหลือเฟือ เหลือเฟือ เหลือเฟือ เหลือเฟือ                     คัดห้าทีแล้วนะคะ (อิ อิ อิ)  ขอบคุณค่ะ                       ความจริง พอกดส่งแล้ว ถึงเห็นว่า สะกดผิด แต่แก้ไม่ทันแล้วอ่าค่ะ                     ส่วน "ดัซ" - ซ โซ่ นั้น เปิดหาเอามาจากพจนานุกรมสองเล่มค่ะ                     เห็นสองเล่ม เขียนคำอ่านตรงกัน ก็ก้อปมาใช้เลย                     แต่ก็ขอบคุณที่ทักท้วงค่ะ ขอเวลาไปตรวจสอบความถูกต้องอีกรอบ :) คุณหนอนน้อย  :   นี่ไง ตอนนี้ไงคะ "มันคงไม่แค่นี้แน่ๆ " อย่างที่คุณเดาเลย เกิดเรื่องจนได้                          แล้วพระเอกก็เดินจากไป ไม่เหลียวหลังมามองสักกะติ๊ดเดียว...                          แต่จะแอ๊คท่าทำแน่ไปได้แค่ไหน ต้องตามอ่านต่อค่ะ :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 22 พ.ย. 47 18:44:04 A:203.156.70.216 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 บาร์ตนี่น่าตีจริงๆเชียว แต่ก็ทำไม่ลง (ฮี่ ฮี่) ริคนี่มาแผนสูงจริงๆ ลุ้นให้เมลิสสาสลัดเ้จ้าปลาหมึกตัวนี้ออกไปไกลๆ้ได้เร็วๆ (แล้วจะช่วยตื้บซ้ำ) รอตอนหน้าด้วยใจระทึกค่ะ จากคุณ : Auntie DEE - [ 22 พ.ย. 47 20:32:44 A:221.187.6.196 X: ]

ความคิดเห็นที่ 31 คุณพระเอกของเราไม่ยอมรู้ตัวสักทีว่ารักนางเอกเข้าไปเต็มเปา เรื่องมากไม่ยอมแต่งงานด้วย หึ. แต่พอนางเอกของเราเป็นคู่หมั้นคนอื่นล่ะทำเป็นโกรธ สมน้ำหน้าพระเอกกกกกกกกกกกก :P จากคุณ : อะเคื้อ - [ 22 พ.ย. 47 21:49:42 A:10.21.3.175 X:202.44.8.98 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ริคมาเงียบ แต่ร้ายลึกทีเดียว แบบนี้เมลิสาจะทำยังไงนะ บาร์ตก็เข้าใจผิดอีก แบบนี้คงต้องกลุ้มใจแย่เลย จากคุณ : zeasa - [ 22 พ.ย. 47 22:46:03 A:61.91.128.152 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 อารายเนี่ยยย... หมูพีไม่ยอมอ่า... นายปลาหมึกยักษ์นั่จะต้องโดนปิ้งหรือไม่ก็เอามาทำซูชิในเร็ววันนี้แน่นอน.. (แหะ...แหะ... แต่แอบสมน้ำหน้าพระเอก...ชิชะ...พูดมาด๊ายยย...) @^____________________^@ จากคุณ : p_jung - [ 23 พ.ย. 47 11:06:02 A:210.246.68.162 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 ตอนนี้ชอบ ริค มากเย้ยยยยย สงสัยริคคงมีแผนช่วยปกป้องนางเอกแน่ๆ.......ไม่รู้คิดถูออ่ะป่าว แต่แค่ตอนนี้เริ่มจะสะใจแย้วค่ะ โอ้ววว นางเอกเรา สู้ๆนะค่ะ มารยาเล่มที่ 9 เอามาใช้ได้แล้วค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : ใบไม้ทะเล - [ 23 พ.ย. 47 12:39:07 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ชอบตอนนี้มาก ๆ เลยค่ะเพราะสมน้ำหน้าพระเอก.. ริคคงเป็นผู้ช่วยเหลือนางเอกได้ดีแน่ ๆ เลยค่ะ ขอ ต.ต.ต.ต. ไป เร็ว ๆ นะคะเยอะ ๆ ด้วย จากคุณ : sorceress - [ 23 พ.ย. 47 13:34:58 A:10.33.43.197 X:203.152.37.194 ]

ความคิดเห็นที่ 36 หมั่นไส้คนปากแข็งอย่างแรงค่ะ ฮึ่มๆ สมแล้ว บาร์ตมันต้องเจอไม้นี้บ้าง หุหุหุ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ...เอิ้กๆ - [ 23 พ.ย. 47 15:16:14 A:10.5.1.72 X:202.28.27.3 ]

ความคิดเห็นที่ 37 คุณ 'ณวรา' นินามมาทักทาย และแจ้งให้ทราบว่ายังติดตามอ่านเสมอ ขออภัยที่ไม่มาเสียนาน เรื่องนี้พระเอกไม่น่ารักเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้!! แต่เชื่อว่าเขาจะต้องน่ารักขึ้นนะคับ อิอิ แวะไปที่บ้านคุณ 'ณวรา' อยากอ่าน ใช่รักแน่หรือที่กำหนด เวอร์ชั่นปรับปรุงของคุณนะคับ รอๆๆๆ จากคุณ : ninaM - [ 23 พ.ย. 47 17:01:26 ]

ความคิดเห็นที่ 38 สมน้ำหน้าพระเอกจัง หุหุ ให้นางเอกแกล้งซะให้เข็ด จากคุณ : pumpkin - [ 24 พ.ย. 47 10:29:06 A:203.113.37.8 X:203.150.217.117 ]

ความคิดเห็นที่ 39 หวังว่า ทุกคนคงสนุกกับการลอยกระทงเมื่อคืนนี้นะคะ แล้วก็มาอ่านต่อกันดีกว่าค่ะว่า  จะเกิดอะไรขึ้นระหว่างหนุ่มสาวสามคนนี้ ~~~~~~~~~~~~~~~                   เมลิสาไม่ใส่ใจฟังเรื่องที่เจ้านายปั้นแต่งขึ้นเองสักเท่าไร เมื่อเล่าให้นักข่าวฟังว่า เขาและเลขาสาวตกหลุมรักกันอย่างไร และทำไมเธอถึงเดินทางไปพักผ่อนที่ชายทะเลฝรั่งเศสตอนใต้กับบาร์ต ฮันติงดัน                   "พวกคุณอาจทราบ หรือไม่ทราบก็ได้ว่า เมลิสาถูกชิงทรัพย์ทำร้ายร่างกาย จนเจ็บหนักพอสมควรระหว่างที่อยู่ในลอสแองเจลีส" ดาราหนุ่มเล่า "เจ้าของบ้านที่เราพักอยู่ ซึ่งเป็นเพื่อนที่น่ารักมากของเราทั้งสอง และยังเป็นผู้สนับสนุนด้านการเงินของภาพยนตร์เรื่องแกมเบลอร์ส ช้อยส์ ที่เป็นเรื่องใหม่ของผมนั้น ได้เสนอให้เธอไปพักที่วิลล่าของเขา จนเมลิสาพอจะดีขึ้นบ้าง และสามารถกลับมาหาผมที่สหรัฐได้  ในระหว่างนี้ เมลิสาต้องการกำลังใจอย่างมากเพื่อฟื้นฟูสุขภาพจิต และนั่นก็คือสิ่งที่ผมมอบให้แก่เธอ  เมื่อผมขอเธอแต่งงาน"                    ริคให้สัมภาษณ์อย่างยืดยาว แต่งเติมให้ฟังหวานแหว่ว ตอบคำถามอย่างคล่องแคล่วสมกับเป็นมืออาชีพ แม้แต่คำถามส่วนตัวมากๆ เขาก็ยังเอาตัวรอดได้อย่างดี                   "เฮ้อ จบกันเสียที" เขาพูดอย่างโล่งอกหลังจากให้สัมภาษณ์ไปสามสิบนาทีเต็ม ก่อนจะเอนหลังพิงพนักที่นั่งรถคาลิแลค ที่มาพร้อมกับพนักงานขับรถและกำลังมุ่งหน้าเข้าสู่ใจกลางเมือง                   "ไหน เจ้านายบอกหน่อยสิว่า เจ้านายเป็นบ้าไปหรือเปล่าที่ไปให้ข่าวเรื่องอย่างนั้น โดยที่ไม่ถามฉันก่อน" เมลิสาหันมาถามเสียงขุ่นด้วยโทสะ อารมณ์ที่ถูกเก็บกดไว้ พุ่งขึ้น แล้วระเบิดออกมาอย่างแรง                   "ใจเย็นๆ  แม่สาวน้อย" ดาราหนุ่มพยายามพูดปลอบ "ผมคงไม่ทำอย่างนั้น ถ้ามันไม่จำเป็นจริงๆ "                   "จำเป็นจริงๆ อะไรกันนักกันหนาล่ะคะ" เมลิสาคำรามใส่ "สำหรับฉันนะ มีแต่เรื่องคอขาดบาดตายเท่านั้นแหละ ที่เป็นเรื่องจำเป็นจริงๆ"                   "ก็ใช่น่ะสิ" เขาตอบน้ำเสียงปกติธรรมดา "เจสิก้าจะมาอ้างสิทธิเรียกร้องเงินค่าเลี้ยงดูจากผมไม่ได้อีกแล้ว สิทธิของเธอตายไปแล้ว พร้อมกับเพิ่มเงินก้อนใหม่ในบัญชีธนาคารของผม!"                   เมลิสาถอนใจอย่างฉุนเฉียว "แล้วมันหมายความว่ายังไงล่ะคะ"                   "เจสิก้าคนงามกำลังจะแต่งงานใหม่น่ะสิ" ริคบอก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจที่ได้เป็นผู้ชนะ "เมื่อเช้าวานนี้ ท่านเคานต์บินไปโผล่ที่เวกัส แล้วยื่นคำขาดให้เจสิก้า เผอิญมีเด็กนักแสดงประกอบไปได้ยินเข้า เลยมาเล่าต่อให้ผมฟัง ผมจึงต้องตัดสินใจปล่อยข่าวออกไปก่อนว่าเราวางแผนที่จะแต่งงานกันแล้ว เท่ากับเป็นการกระตุ้นให้เจสิก้าตกลงที่จะแต่งงานกับท่านเคาน์ตทันทีไงล่ะ" ดาราหนุ่มอธิบาย "แล้วเจสิก้าผู้ที่ไม่มีวันจะทิ้งนิสัยเดิม หล่อนต้องทำอะไรให้เกินหน้าผมอยู่เสมอ แต่นั่นแหละคือสิ่งที่ผมภาวนาหวังให้เป็นจริง แล้วหล่อนก็ทำจริงๆ  ทั้งสองคนนั้นจะแต่งงานกันคืนนี้ที่ซีซาร์ส พาเลส"                   "งั้นเหรอ"                   "ผมรู้ว่าคุณต้องเข้าใจ" ริคบีบมือหญิงสาว "ถ้าคุณมีหนุ่มคู่ควงประจำที่กำลังดูใจกันอยู่ - คนที่คุณแคร์ความรู้สึกของเขามาก ผมก็คงไม่ทำอย่างนี้หรอก แต่ในเมื่อคุณไม่มีใครสักคน .... " เขายักไหล่ "เอาเป็นว่า คุณจะได้โบนัสก้อนโตกว่าปกติตอนคริสต์มาสสำหรับการมีน้ำใจช่วยเหลือ ไม่โวยวาย แล้วยังเป็นนักแสดงที่ดีอีกด้วย" เขายิ้มกว้าง พูดตบท้ายว่า "คุณทำให้เจสิก้าเชื่ออย่างสนิทใจเลยล่ะ"                   ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนเมลิสาตั้งตัวไม่ติด  และเมื่อได้เข้าไปในห้องพักโรงแรมแล้ว เธอถึงได้มีเวลามาทบทวน ถึงเจ้านายจะอ้างเหตุผลอะไรก็ตาม แต่หญิงสาวเชื่อแน่ว่า ไม่ว่ายังไง ริคก็จะคงปล่อยข่าวแผนการแต่งงานของเขากับเธอให้สื่ออยู่ดี เพราะการที่เขาประหยัดเงินค่าเลี้ยงดูได้ห้าแสนเหรียญต่อปีนั้น มันมีความหมาย มีค่ามากกว่าความรู้สึกของเธอ - หรือไม่ว่าจะของใครก็ตาม  - และถึงแม้ว่าเรื่องระหว่างเธอและบาร์ตจะไม่ได้อยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก หัวเลี้ยวหัวต่อดังที่เป็นอยู่  แต่เรื่องที่ริคปั้นแต่งขึ้นมานี้ ก็คงทำให้ความสัมพันธ์ขาดสะบั้นได้เช่นกัน เพราะขณะนี้ มันก็กำลังอยู่ในสภาพที่ขาดวิ่นเต็มทีแล้ว แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลัก ริคไม่ใช่คนโง่  ไม่ว่าบาร์ตจะให้เหตุผลว่ายังไงที่พาเธอไปฝรั่งเศสด้วย เจ้านายก็ต้องดูออกว่า มันคงมีมากกว่าความกังวลในสุขภาพของเธอ แต่เขาก็ไม่สนใจที่จะถามไถ่เธอเสียก่อน กลับเดินหน้าประกาศให้สื่อรับรู้เรื่องแผนการแต่งงานกำมะลอ                   เพราะเหตุนี้เอง เมลิสาถึงรู้สึกว่า ความจงรักภักดีต่อหน้าที่ ต่อริคนั้น ได้จบสิ้นลงแล้ว  และถ้าพบหน้าบาร์ตอีกครั้ง ถึงมันจะไม่ได้ช่วยอะไรสักนิดก็ตาม แต่เธอก็จะเล่าเรื่องราวทั้งหมด ตั้งแต่ต้นจนจบให้ชายหนุ่มฟัง  อย่างน้อย เขาจะได้รู้ว่า เธอไม่ใช่นักล่าหาสามีรวยๆ อย่างที่เขาคิด  แต่เมื่อเห็นอารมณ์โกรธ โทสะที่แสดงออกอย่างชัดเจนที่สนามบิน ป่านนี้ บาร์ตคงเดินทางต่อ ออกจากซานฟรานซิสโกไปเรียบร้อย และเมลิสาก็คงไม่มีโอกาสได้พบเขาอีกแล้ว จากคุณ : 'ณวรา' - [ 27 พ.ย. 47 21:32:58 A:203.156.76.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 40                   แต่เธอคิดผิดถนัด ขณะที่กำลังอาบน้ำ หญิงสาวได้ยินเสียงเคาะประตูห้องดังสนั่น เธอคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวมใส่ รีบออกมาเปิดประตู ปล่อยให้น้ำหยดเป็นดวงๆ บนพรมนุ่มนั้น                   เมื่อมองผ่านช่องมองภัยที่ประตู เมลิสาต้องแปลกใจที่เห็นผู้ชายที่คิดถึงอย่างใจจดใจจ่อนั้น กำลังยืนอยู่หน้าห้องพัก เธอรีบปลดโซ่นิรภัย เปิดประตูให้เขาเข้ามาในห้อง                   โทสะยังคงกรุ่นอยู่ เธอเห็นได้ชัดจากลักษณะท่าทาง ปากที่เม้มแน่น และสายตาที่แทบจะเผาผลาญเธอให้เป็นจุล  ช่างแตกต่างไปจากคนที่เธอรู้จักคุ้นเคยเมื่อสองสามวันก่อนหน้านี้                   "ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณอีกนะคะ" เมลิสาเอ่ยทัก                   "เหมือนกัน" เขาตอบเสียงห้วนกระด้าง "แต่เผอิญผมไม่ชอบให้ผู้หญิงสำส่อนราคาถูกมาหลอกให้ดูเหมือนตัวงี่เง่า ผมต้องการคำอธิบาย"                   "พูดผิดหรือเปล่าคะ เรื่องที่ว่าราคาถูกน่ะ ถ้าดูจากระดับคู่ควงของฉัน คงไม่ใช่ถูกๆ หรอก ใช่มั้ย" เธอสวนกลับทันที พยายามจะปกป้องตัวเอง "และที่ว่าสำส่อนนั้น - ถ้าฉันไปอยู่กับคุณสิ นั่นแหละ จะกลายเป็นหญิงสำส่อนไปจริงๆ !  แต่ถ้าแต่งงานกับริค ฉันไม่ต้องหลบไม่ต้องซ่อนที่จะมีอะไรกับเขา ทำให้ถูกทำนองคลองธรรม ทำตัวชื่อสัตย์สุจริตเสียที   - หรือคุณคิดว่าทำอย่างนี้ มันโบราณคร่ำครึด้วยเหมือนกัน?" เธอเหน็บกลับ                   บาร์ตไม่สนใจคำพูดของเธอ "คุณไม่รู้จักความหมายของคำว่า ซื่อสัตย์สุจริต หรอก" บาร์ตพูดเสียงกร้าวต่อ "ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำตัวให้ซื่อสัตย์สุจริตนั้น เขาทำกันยังไง เพราะคุณโกหกหลอกลวงตลบตะแลงมาแต่ต้นแล้ว!"                   ผิวหน้าของเมลิสาร้อนผ่าว แดงซ่านขึ้นทันที  บาร์ตรู้ความจริงมาตลอดเลยหรือนี่? "คุณ - คุณพูดเรื่องอะไรกัน" เธอถามเสียงตะกุกตะกัก                   "เสแสร้งมารยาว่าแคร์ผม ว่าผมสำคัญสำหรับคุณ ว่ารักผม ทั้งๆ ที่ตลอดเวลา คุณตั้งใจจะแต่งงานกับริคอยู่แล้ว" ชายหนุ่มเอื้อมมาจับไหล่เธอ บีบแรง "แค่นั้นยังไม่พอใช่ไหม?  ยังหมายสูงไปกว่านั้นอีก พยายามทุกทางที่จะทำให้ผมขอคุณแต่งงานด้วยอีกคน"                   "ไม่จริง" เมลิสาปฏิเสธเสียงแหลม "คุณเอาอะไรมาพูด ไร้สาระทั้งนั้น"                   "ไร้สาระอย่างนั้นเหรอ ที่พูดไปน่ะ มันมีแต่สาระกับความจริงทั้งนั้น" แววตาโกรธเกรี้ยว "มิน่าเล่า คุณถึงได้ถามผมประหลาดๆ เมื่อคืนนี้ นึกว่าผมเดาจุดประสงค์ของคุณไม่ออกล่ะสิ"                   "ฉันเพียงแต่อยากจะรู้ว่า ฉันยืนอยู่ตรงไหนในชีวิตของคุณ มันผิดเหรอที่อยากจะรู้น่ะ"                   "ผิดสิ  เพราะเหตุผลที่แท้จริงมันไม่ใช่เพียงแค่นั้น ผู้หญิงอะไร ทั้งมารยาสาไถ่  ต่ำช้า สารเลวครบเครื่อง  ผมผิดเองที่หลวมตัวไปเชื่อว่า คุณน่ามีรูปทองซ่อนอยู่ภายใน ทั้งๆ ที่คุณมันก็แค่หญิงส่ำส่อนคนหนึ่ง ดูแต่ภายนอก ก็สุกใสแวววาวดี แต่ภายในนั้น มันก็แค่เศษกรวดเศษหิน ธุลีไร้ค่า!" บาร์ตเหวี่ยงหญิงสาวให้พ้นตัวอย่างแรง จนเธอล้มกระแทกกับผนังห้อง                   หัวไหล่เจ็บแปลบขึ้นมาทันที แต่เมลิสาไม่สนใจ เพราะความรวดร้าวเจ็บปวดที่หัวใจของเธอนั้น มันมากกว่าหลายร้อยเท่า เจ็บจนชา                   "ริคกับฉัน เราไม่เคยมีอะไรลึกซื้งกันเลย - ทุกอย่างเป็นเพียงแค่การแสดงตบตาเท่านั้น เพื่อให้เจสิก้าเชื่อว่า ริคจะไม่หวนกลับไปหาหล่อนอีกแล้ว เพราะเขาตกหลุมรักฉันอย่างหัวปักหัวปำ"                   "แล้วคุณก็ยอมทำให้ถึงขนาดจะแต่งงานกับเขางั้นสิ" เขาตะคอกใส่ ราวกับจะให้แต่ละคำนั้นทิ่มตำเธอให้แรงพอๆ กับอารมณ์ของเขา "พูดผิด พูดใหม่ได้นะ เมลิสา ผมไม่ใช่เด็กทารก"                   "ฉันไม่คิดจะแต่งงานกับเขาหรอก" เธอปฏิเสธทันควัน                   "จะเอายังไงกันแน่ เมื่อสองสามนาทีก่อน  คุณไม่ได้พูดอย่างนี้นะ หรือว่าจำที่ตัวเองพูดไม่ได้ว่า แต่งงานกับริคจะทำให้ทุกอย่างถูกทำนองคลองธรรม แล้วคุณก็จะกลายเป็นคนชื่อสัตย์สุจริตเสียที" บาร์ตลงแซ่ด้วยคำพูด                   "ที่พูดไป ก็เพราะฉันแค่จะเอาคุณคืนเท่านั้น ไม่เคยนึกว่าคุณจะด่าฉันได้หยาบคายขนาดนั้น ไม่ให้โอกาสฉันได้อธิบายสักนิดก่อน"                   "นี่คุณกำลังจะบอกผมว่า มันเป็นแค่โกหกคำโตงั้นสิ"                   "จะพูดอย่างนั้น ก็คงได้ แต่ ----"                   "ไม่มีแต่อีกแล้ว " เขาพูดแซงเสียงห้วน "มันเป็นธรรมชาติของคุณล่ะมั้ง ที่พูดความจริงไม่เป็น เมลิสา"                   "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ" เธอพูดเสียงเครือ "ฉันเป็นแค่เลขาของริค ไม่มีอะไรนอกเหนือจากนั้นจริงๆ เขากลัวว่าเจสิก้าจะยังมีอิทธิพลเหนือความรู้สึกของเขาอยู่อีก กลัวว่าจะต่อต้านหล่อนไม่ไหว และหล่อนจะดึงเขากลับไปเป็นสมบัติของหล่อน เว้นแต่ว่า ริคจะทำให้หล่อนเชื่อได้ว่า เขารักหญิงอีกคนอย่างแนบแน่น ฉันก็แค่สงสาร พอเขาขอให้ช่วย ฉันก็ตอบตกลง เรื่องมันก็แค่นี้เอง"                   อาการยักไหล่ของบาร์ต บอกให้รู้แทนคำพูดได้ว่า เขาไม่เชื่อเธอสักคำเดียว เมลิสากัดริมฝีปากตัวเอง  แสงแดดสาดสว่างเข้ามาจากห้องนั่งเล่น ทาบด้านหลังชายหนุ่มทำให้เห็นเป็นเส้นแสงจับตามโครงรูปศีรษะและไหล่กว้าง ส่งผลให้บาร์ตดูทั้งสูงและหนากว่าความเป็นจริง แต่เมลิสากลับรู้สึกเจ็บแปลบลึกๆ เมื่อเห็นสีหน้าของเขาซีดเผือดภายใต้ผิวสีแทนนั้น ไม่ว่าเขาจะเห็นเธอเป็นนางร้ายแค่ไหนก็ตาม แต่เธอก็ยังรักเขา รักมากเท่าเดิมไม่มีลดน้อยไปสักนิดเดียว                   "ดูคุณน่าจะเป็นเลขาที่แต่งเนื้อแต่งตัวได้เนี้ยบมากนะ" ชายหนุ่มพูดต่อเสียงแหบกร้าว "ชุดของเจฟฟรีย์ บีนตัวเดียว ก็ปาเข้าไปหกร้อยเหรียญแล้วล่ะมั้ง"                   "มันเป็นการแสดงทั้งนั้น แสดงให้เจสิก้าดู ให้หล่อนเชื่อให้ได้ ริคก็ต้องจ่ายค่าเสื้อผ้าให้ทั้งหมด เพราะตัวฉันเอง คงซื้อไม่ไหวหรอก"                   "แล้วเจ้าเสื้อโค้ตขนมิ้งค์ตัวนั้นล่ะ ส่วนหนึ่งของการแสดงด้วยล่ะสิ!" เขาถามเสียงหยัน "มันจำเป็นมากด้วยหรือไง"                   "ฉันจ่ายเงินซื้อเสื้อตัวนั้นเองนะ มันลดราคาอยู่พอดี เลยได้มันมาถูกมาก"                   "คราวนี้ล่ะ ได้รู้แน่แก่ใจเสียทีว่าคุณโกหกหน้าซื่อๆ เสื้อทั้งสองตัวนั้น ส่งบิลไปเก็บเงินกับบัญชีของริค - หลังจากที่เสื้อถูกขโมยไป แล้วเขาโทรมาบอกคุณว่า จะเป็นคนจ่ายให้เอง แถมยังบอกให้คุณไปซื้อตัวใหม่อีกด้วย ผมก็นั่งฟังอยู่กับคุณด้วย จำไม่ได้หรือยังไง"                   หญิงสาวหน้าซีดลงฉับพลัน ให้ตายสิ! เธอลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท เรื่องเล็กนิดเดียวที่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ แต่บัดนี้ ทำให้เธอจนมุม ดิ้นไม่ออก                   "เอาซี ปฏิเสธออกมาเลยว่าไม่จริง" เสียงบาร์ตเย้ยต่อ "หรือหาข้อแก้ตัวไม่ได้แล้ว"                   "ก็ฉันลืมบัตรเครดิตกับสมุดเช็คไว้ที่บ้าน พอดีริคเปิดบัญชีไว้กับร้านนั้น แล้วทางร้านก็ไม่ยอมเก็บเสื้อรอให้ฉันกลับไปเอาทีหลังด้วย ก็เลยต้องให้เก็บเงินกับริคไปก่อนน่ะสิ" หญิงสาวเล่าเสียงแผ่วราวกระซิบ น้ำตารื้นจวนเจียนจะไหลล้นอาบแก้ม "ฉันตั้งใจจะบอกให้เขารู้ แต่พอดีเกิดเรื่องขึ้นก่อน แล้วก็ยังมีเรื่องนั้นเรื่องนี้ตามกันมาไม่หยุด ฉันเลยลืมบอกเขาไป" พอพูดจนจบ เมลิสาก็รู้ตัวดีว่าเรื่องที่เล่าไปนั้น ฟังไม่ขึ้นสักเท่าไร ถึงจะเป็นความจริงทั้งหมดก็ตาม                   "ให้ตายสิ หยุดเสแสร้งเสียทีได้มั้ย!" บาร์ตตวาดเสียงดังลั่น ก่อนที่จะหายใจเข้าลึกยาว "สิ่งหนึ่งที่เคยทำให้ผมชอบคุณมากก็คือ ความซื่อสัตย์สุจริตของคุณ และยอมรับความจริงอย่างหน้าชื่นตาบาน" เขาพูดต่อเสียงเรียบ "อย่าทำลายความรู้สึกดีๆ ในส่วนนั้นที่ผมเคยมีให้คุณไปด้วยเลย อย่าพยายามทำเป็นไร้เดียงสา ไม่รู้เรื่อง  อย่างน้อย คุณน่าจะกล้าพอที่จะยอมรับ และพูดความจริงเสียที"                   "ก็ที่พูดไปน่ะ ความจริงทั้งหมดนะ" เธอย้ำ "กรุณาเชื่อฉันเถอะ นะคะ"                   "ถ้าผมบอกว่า ผมมีปีกงอกขึ้นมา คุณจะเชื่อมั้ย"                   "ถ้าเปลี่ยนเป็นมีเขางอกออกมา ก็ไม่แน่ค่ะ!" เธอตวัดเสียงตอบ                   สายตาที่ชายหนุ่มมองมานั้น เต็มไปด้วยแววขยะแขยง "แค่เปรียบเทียบให้ฟังเท่านั้นแหละ! ผมอาจไม่ดีเหมือนเทวดา แต่ถ้าจะมีใครสักคนที่เลวเหมือนปีศาจ ก็คงเป็นคุณนั่นแหละ เมลิสา  แม่ปีศาจสาวที่มีใบหน้าใสซื่อราวนางฟ้า!"                   "หยุดนะ!" หญิงสาวรัวกำปั้นลงบนอกของบาร์ตอย่างไม่ยั้งมือ จนเขาเสียหลักถอยหลัง "คุณมีสิทธิอะไรที่จะมาพูดกับฉันอย่างนี้  ฉันอาจจะทำตัวเหมือนคนโง่ แต่ไม่ว่ายังไง ก็ไม่เคยทำอะไรที่หวังร้ายกับใครทั้งนั้น ฉันคิดจะบอกคุณเรื่องระหว่างฉันกับริคตั้งแต่คืนแรกที่ฝรั่งเศสให้สิ้นเรื่องสิ้นราว เมื่อรู้ตัวว่า รักคุณ - แต่เสียดายนะคะ ที่คิดอย่างเดียว คงไม่ทำให้อดีตเปลี่ยนไปได้หรอก"                   "รักผมเหรอ!" เสียงของบาร์ตแผดสนั่น "สงสัยว่า ในโลกนี้คงมีความรักสองรูปแบบนะ เมลิสา แล้วแบบของคุณมันคงหมายถึงคนละอย่างกับแบบของผมเป็นแน่"                   ชายหนุ่มหันหลังกลับ แล้วก้าวเดินจะออกไปจากห้อง แต่เมลิสาวิ่งเข้าขวางหน้า พร้อมความหวังอยู่เต็มเปี่ยมว่า เธอจะกอบกู้ซากสลักหักพัง ฟื้นฟูบางส่วนให้คืนดีได้ เธอจับแขนของบาร์ตไว้แน่น ไม่ให้เขาเดินหนีไป                   "ไปถามริคสิคะ" เสียงวิงวอนนั้น ขาดเป็นห้วงๆ "เขาจะยืนยันทุกสิ่งที่ฉันเล่าให้คุณฟัง"                   "ผมไม่เคยเชื่อคำพูดของผู้ชายคนนั้นสักคำเดียว ต่อให้ไปพูดต่อหน้ายมบาลด้วย! " ชายหนุ่มกระชากแขนหนี "ลาก่อน เมลิสา  อยากจะบอกคุณได้เต็มปากจริงๆว่า ยินดีที่ได้รู้จักคุณ แต่พูดไม่ออก  เพราะสิ่งที่ผมเจอนั้น ไม่ใช่ประสบการณ์ที่น่าประทับใจสักนิดเดียว!"                   ก่อนที่หญิงสาวจะทันเอ่ยปากตอบ บาร์ตก็เดินจากไป ทิ้งให้เธอยืนนิ่งไม่ไหวติงราวกับรูปปั้น ทุกสิ่งทุกอย่างยังดูเหมือนเดิม แต่ในความเป็นจริง ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ ในส่วนลึกสุดของสี่ห้องหัวใจ ถึงจะน้อยนิดเพียงใด แต่หญิงสาวก็ยังมีความหวังอยู่ว่า สักวันหนึ่ง เธออาจจะเจอเขาอีก ในสถานการณ์ที่แตกต่างไป ในสถานที่แห่งอื่น และในสภาพที่เปลี่ยนไปด้วย เธอภาวนาหวังให้เขาคิดถึงเธอ หวนหาเธอ ยอมรับว่าเธอมีความหมายสำหรับเขา และที่สุดของที่สุด - เขารักเธอ   มาบัดนี้ เมลิสาตระหนักแล้วว่า นั่นเป็นเพียงความฝันที่โง่งม ไร้สิ้นความหวังเพียงใด  สายสัมพันธ์ที่เคยมีต่อกันนั้น ได้ขาดสะบั้นไปก่อนที่บาร์ตจะเดินเข้ามาในห้องนี้เสียอีก จิตใจของเขาปิดแน่น ปิดกั้นที่จะไม่ยอมรับรู้ ไม่ยอมรับฟังคำอธิบายคำวิงวอนร้องขอของเธอมาตั้งแต่ต้น และเหตุผลเดียวที่เขามาพบเธอ ก็เพื่อจะสาดโทสะ สาดคำพูดแห่งความเกลียดชังใส่เธอเท่านั้นเอง ~~~~~~~~~~~~~~~ โปรด ต.ต.ต.ต. ไป => :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 27 พ.ย. 47 22:11:01 A:203.156.76.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 41 คุณ Auntie Dee :  ถ้าบาร์ตรู้ คงดีใจที่ได้รับแรงเชียร์(ด้วยรัก)จากคุณนะคะ ;-) คุณอะเคื้อ  :   สมน้ำหน้าเน่อะ อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ด้าย... อิ อิ อิ คุณ zeasa :   โธ่... น่าสงสารนางเอกออก พูดความจริง พระเอกก็ไม่ยอมเชื่อ                   (ก็พล็อตมันมายังงี้ง่ะ) คุณหมูพี  :  อิ อิ อิ ทราบแล้วล่ะค่ะว่า เข้าข้างฝ่ายไหนง่ะ คุณใบไม้ทะเล  :  อ่านจบตอนนี้ ต้องมีคนเข้ามาสะใจนางเอกแน่ๆ เลย                       ว่ามั้ยคะ :) คุณ sorceress  :  ตอนก่อน พระเอกโดนดี ตอนนี้นางเอกเลยโดนด่าอ่า T_T                        ริครอดตัวอยู่คนเดียว คุณเอ่ออ่ะฯ  :  นี่ล่ะน้า ผู้ชายปากแข็ง  ศักดิ์ศรีมันค้ำคออยู่อ่ะนะคะ อิ อิ อิ คุณนินาม  :  สวัสดีฮับ ดีใจที่คุณนินามยังตามอ่านอยู่เรื่อยๆ                  ส่วนเรื่อง ใช่รักแน่หรือฯ นั้น กำลังขมักเขม้นปรับปรุงจับใส่ลงเว็บอยู่                  ยังหากำหนดที่แน่นอนไม่ได้เลยอ่า ตอนนี้เพิ่งทำเสร็จไปเจ็ดบทเองค่ะ                  ใจเย็นๆ นะคะ อย่าเพิ่งตัดใจขาดจากกันน้า :) คุณ pumpkin  :  สงสัยว่า เรื่องนี้จะมีคนสมน้ำหน้าพระเอกมากกว่านางเอกนะคะ                     จากคุณ : 'ณวรา' - [ 27 พ.ย. 47 22:17:12 A:203.156.76.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 42 Poor Bart!!!!!! จากคุณ : Auntie DEE - [ 27 พ.ย. 47 22:54:57 A:222.145.22.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 43 โอ้.................................. สงสารนางเอกของเราเหลือเกิน T_T จากคุณ : อะเคื้อ - [ 27 พ.ย. 47 23:59:30 A:210.203.181.64 X: ]

ความคิดเห็นที่ 44 พระเอกยังไม่น่ารักอีก น่าตีมาก เรื่องนี้มีรายละเอียดดีคับ ชอบ ส่วนที่บรรยายคำต่อว่า (เรียกง่ายๆ ว่า ด่า) เป็นประโยคสะสมคำ..ที่ดุเดือดน่าดู ผู้ชายอะไรปากจัดจิงๆๆ ปล. ยังไม่คิดตัดใจ ยิ่งตัดให้ 'ขาด' ด้วยแล้ว ไม่กล้าหรอกคับ - -' จากคุณ : ninaM - [ 28 พ.ย. 47 07:39:13 ]

ความคิดเห็นที่ 45 อะไรกันนี่ พระเอกนี่ปากคอร้ายกาจจริงๆ แบบนี้ สงสัย คงทนไม่ไหวอะ ค่ะ ยกให้ เมลิสาไปเถอะ จากคุณ : zeasa - [ 28 พ.ย. 47 16:15:31 A:61.90.2.35 X: ]

ความคิดเห็นที่ 46 แงๆๆๆๆๆๆ   พระเอกน่าตืบจังค่ะ  แหม  ปากร้ายแถมไม่ฟังอะไรทั้งนี้น   งี้นางเอกน่าเอาคืนให้หนัก555 จากคุณ : เจ้าขา - [ 28 พ.ย. 47 19:37:09 A:80.203.33.106 X: ]

ความคิดเห็นที่ 47 บาร์ตใจร้ายที่สุด....ไม่มีเหตุผลเลย... น่าสงสารเมลิสามาก  ๆค่ะ แล้วยังงี้เมลิสาจะมีหวังไหมค่ะ จากคุณ : sorceress - [ 29 พ.ย. 47 09:28:46 A:10.33.43.197 X:203.152.37.194 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เข้ามาทักทายค่ะ ... โอ้ บาร์ตโดนซะน่วมเลยอ่า ก่อนอื่นขอแก้ไขคำผิดค่ะ :) หวานแหวว หวานแหวว หวานแหวว หวานแหวว หวานแหวว กลับมาเรื่องบาร์ตกันดีกว่า ถ้าเรามองภาพรวม - ผู้ชายอย่างบาร์ตนี่ เป็นแบบฉบับของหนุ่มจากตระกูลผู้ดี รูปหล่อ รวยล้นฟ้า มีการศึกษาดี ประสบความสำเร็จในด้านการงาน - คือเพอร์เฟ็กต์ แต่จุดด้อยของเขาก็คือ ไม่เคยรู้จักคำว่า ล้มเหลว หรือเป็นผู้แพ้ที่ดี พอมาเจอผู้หญิงที่พอจะต่อกรได้ และกำลังสนุกอยู่เชียว แต่ผู้หญิงกลับเป็นฝ่ายหันหลังทิ้งเขาไปเฉยเลย แถมยังทิ้งไปหาผู้ชายที่ด้อยกว่าทุกทางด้วย เป็นธรรมดาที่หนุ่มอย่างบาร์ตต้องเจ็บ และเจ็บมากกว่าหนุ่มๆ คนสามัญเดินดินที่คุ้นเคยกับการได้มาการเสียไปจนเห็นเป็นเรื่องปกติ - แต่บาร์ตทั้งเจ็บทั้งอาย คงจะเป็นเพราะศักดิ์ศรีด้วยมั้งคะ ที่ทำให้บาร์ตระเบิดออกมาอย่างไม่ยั้งคิด - ก็เห็นๆ ว่าเป็นลูกไก่อยู่ในกำมือ แต่ทำไมกลายเป็นนกหงส์หยกบินปร๋อขึ้นฟ้า หนีไปได้? ไปๆ มาๆ คนแปลก็ชักจะเห็นใจพระเอกเข้าบ้างแล้วง่ะ.... :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 29 พ.ย. 47 12:53:31 A:203.156.70.243 X: ]

ความคิดเห็นที่ 49 @ T _ __ _ __ _ _ __ _ _ _ _ T @ เศร้าอ่ะค่ะ อะฮื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วจามีทางคืนดีกันไหมเนี่ยยย สงสารนางเอกค่ะ ( เดี๋ยวนะคะ ขอดักตีหัวนายบาร์ตที แล้วเธอหายไปอย่างไร้ร่องรอย ) จากคุณ : Er_r_naka...หมั่นไส้ - [ 30 พ.ย. 47 19:43:44 A:10.30.3.8 X:203.155.190.98 ]

ความคิดเห็นที่ 50 บาร์ตทำตัวไม่น่ารักอีกแล้วนา มาว่านางเอกให้ช้ำใจแล้วก็เดินจากไป โธ่หนูเมลิสา -_-'   จากคุณ : pumpkin - [ 1 ธ.ค. 47 11:53:11 A:203.113.36.7 X:203.150.217.117 ]

ความคิดเห็นที่ 51 โห กลับมาหาเรื่องชัดๆ ตัดให้ขาดเลยเมลิสา หง่า ขอโทษค่ะ นึกว่า ช น่ะค่ะ ตัวหนังสือมันเล็กกก จากคุณ : scottie - [ 1 ธ.ค. 47 12:43:44 ]

ความคิดเห็นที่ 52 รออ่านช่วงเอาคืนคับผม ^_^ จากคุณ : หนอนน้อย - [ 2 ธ.ค. 47 08:04:44 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เรื่องนี้ผมก็ชอบครับ นางเอกสวย  เพียบพูนด้วยเสน่ห์  ฉลาดและแสนดี ส่วนพระเอกนั้น เอ้อ... เหมือนที่คุณใบไม้ทะเลบอกครับ คือตามไม่ทันนางเอก เพราะดูเหมือนว่านางเอกจะเสน่ห์แรงมาก จากคุณ : ชายกลาง - [ 2 ธ.ค. 47 21:49:17 A:203.113.36.8 X:203.150.217.120 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ^ ) _ _ _ _ __ _ ( ^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 4 ธ.ค. 47 10:38:49 ]

ความคิดเห็นที่ 55 โหยยยย ด่าเจ๊บอย่างงี้นางเอกเรายังง้ออยุ๋ด้ายยยยยย ฟามรักนะฟามรัก ........... เรื่องจะเปงไงต่อล่ะเนี๊ยะ ... แต่อ่านแล้วอึ่งนางเอกค่ะ  ทำไมถึงได้ง้อพระเอกมากแบบนี้ ... จากคุณ : ใบไม้ทะเล - [ วันพ่อแห่งชาติ 12:24:03 ]

ความคิดเห็นที่ 56 นายบาร์ตแย่มาก :P จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 7 ธ.ค. 47 18:33:22 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ^ ) _ _ _ __ _ ( ^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ วันรัฐธรรมนูญ 09:43:32 ]

ความคิดเห็นที่ 58 สวัสดีค่ะ - และแล้วก็ได้เวลากลับมาปั่นเรตกระทู้ ..... เอ๊ย - ม่ายช่าย ... ปั่นแปลแปะเรื่องกันต่อ .. ต่อกันเลยดีกว่านะคะ ~~~~~~~~~~~~~~~~                   หญิงสาวแทบก้าวขาไม่ออก เดินช้าๆ กลับเข้าไปในห้องน้ำ เธอต้องลาออกจากงานที่ทำกับริคแน่นอน แต่ไม่ใช่เพราะสิ่งที่เขาทำไป - ไม่ว่ายังไงก็ต้องให้ความเป็นธรรมแก่เจ้านายบ้าง ถึงเขาจะเดาเรื่องได้ แต่ไม่เคยรู้ว่าเธอรักบาร์ต - เหตุผลที่เธอต้องลาออกก็เพราะริคจะเป็นเครื่องเตือนใจให้เธอคิดถึงบาร์ตอยู่ตลอดเวลานั่นเอง  เธอต้องไปจากที่นี่ทันที หาสถานที่ที่จะใคร่ครวญให้ดีในเรื่องอนาคตของตัวเอง สงบสติอารมณ์ทำใจให้ได้ และตั้งหลักเดินหน้าใหม่อีกครั้ง                   แต่จะไปพักที่ไหนดีล่ะ สถานที่แห่งเดียวที่ดูเหมาะสมที่สุด ก็คงจะเป็นเกาะเครกมาร์ เกาะส่วนตัวของคุณลุงทั้งสองคน                   เมื่อได้เวลาที่จะเดินลงมาพบกับริคในบาร์ เพื่อดื่มเรียกน้ำย่อยก่อนอาหารค่ำนั้น เมลิสาตั้งสติ กลับมาเป็นคนเดิมได้เรียบร้อยแล้ว ไม่มีร่องรอยของคราบน้ำตากับความเจ็บร้าวที่แผ่ซ่านทั่วร่างแบบบาง ไม่มีร่องรอยของสีหน้าเผือดซีด หรือดวงตาที่แดงช้ำ การแต่งแต้มเมคอัพอย่างชำนาญ สามารถกลบเกลื่อนแก้ไขได้ทุกสิ่ง ยกเว้นแต่หัวใจที่แหลกสลายเท่านั้น                   "ฉันจะลาออกแล้วล่ะค่ะ เจ้านาย" เมลิสาเอ่ยขึ้นระหว่างที่กำลังดื่มบรั่นดี หญิงสาวตัดสินใจแล้วว่า คงต้องดื่มอะไรที่แรงกว่าไวน์เพื่อให้ฤทธิ์แอลกอลฮอลช่วยให้รู้สึกดีขึ้น "พอเจสิก้าเข้าพิธีแต่งปุ๊บ ฉันก็จะบินกลับบ้านทันทีค่ะ"                   "ทำไมล่ะ?" ริคมองเลขา สีหน้าตกตะลึงด้วยความนึกไม่ถึง "ผมจะทำงานได้ยังไง ถ้าไม่มีคุณ!"                   "แต่ก่อนนี้ เจ้านายก็ยังทำได้นี่คะ" น้ำเสียงเรื่อยๆ ไม่มีวี่แววเห็นใจ "เลขาดีๆ มีความสามารถสูง หาได้ง่ายจะตายไป"                   ริคมองหญิงสาว แววตาแฝงรอยสงสัยเต็มเปี่ยม นี่เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าที่หล่อเหลาคมคายของเขาแสดงสีหน้าวิตกกังวลในปัญหาของคนอื่น นอกเหนือจากปัญหาของตัวเอง                   "คุณกับบาร์ตมีอะไรสวีทกันหรือเปล่า?"                   "สำหรับเขา ก็กระจี๊ดเดียวค่ะ - ถ้าเกิดจะมีนะคะ" เธอพูดเสริมประโยคหลังอย่างขมขื่น                   "ถ้างั้น ผมก็ไม่ได้ทำให้เกิดเรื่องยุ่งน่ะสิ"                   "เอาเป็นว่า ที่เจ้านายทำไป ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรมันดีขึ้นกว่าเดิม"                   "ขอโทษนะ เมลิสา  ผมน่าจะคิดเสียก่อนทำ แต่ตลอดชีวิต ผมก็ทำพลาดอย่างนี้เสมอแหละ"  น้ำเสียงของเขาเจือความเสียใจ ริควางมือทับมือของเลขาสาว "จะให้ผมทำอะไร เพื่อแก้ไขให้มันดีขึ้นมั้ย"                   เมลิสาส่ายหน้า "ก่อนจะบินกลับมาถึงซานฟรานซิสโก้ มันก็แทบจะไม่มีอะไรเหลือแล้วล่ะคะ - ที่คุณทำไป ก็แค่ตอกตะปูปิดฝาโลงเท่านั้นเอง!"                   "อยากจะเล่าให้ผมฟังบ้างมั้ย - บางที การที่ได้ระบายออกมาบ้าง อาจช่วยให้รู้สึกดีขึ้นได้นะ"                   เมลิสาวางแก้วเหล้าลง ถ้ามีใครสักคนมานั่งฟังเธอระบาย อาจจะดีก็ได้ "ได้ค่ะ"                   หญิงสาวเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมด ยกเว้นแต่ที่เป็นเรื่องส่วนตัวลึกซึ้ง ตั้งแต่บาร์ตวางแผนหลอกให้เธอขึ้นเครื่องบิน จนจบลงที่การเข้าใจผิด และวิวาทะที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ                   "คนอะไร โง่ชิ้ป" ริคออกปากตำหนิ เมื่อฟังจนจบ "เขาต้องการอะไรกันแน่?  เวลาเห็นเพชรอยู่ตรงหน้า มองไม่ออกเชียวหรือไง"                   "เขาจะเห็น ก็ต่อเมื่อเพชรเม็ดนั้น สะกดด้วยตัวดำหนาใหญ่ สะดุดตาเท่านั้นค่ะ!" หญิงสาวพยายามพูดให้ขำ                   "ผมเตือนคุณแล้ว" ริคว่า "ตอนที่เรานั่งเครื่องบินจากบ้านมาที่นี่ ผมก็บอกคุณแล้วว่า เขาไม่ใช่คนดีสักเท่าไร"                   "คนเราจะบังคับหัวใจให้รัก หรือไม่รักใคร ก็ไม่ได้เสียด้วยนะคะ"                   "เอาเถอะ  แล้วคุณก็จะลืมเขาได้เอง" ริคทำเสียงสดชื่น ให้กำลังใจเลขา "สาวๆ ละอ่อนน่ะ อกหักแป๊บเดียว เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ"                   "ก็คงยังงั้นมั้งคะ" หญิงสาวถอนใจ "แต่ฉันยังไม่เคยอกหักมาก่อน เลยบอกไม่ได้ค่ะ"                   ริคกระดกแก้ว ดื่มวิสกี้คำสุดท้าย "ตอนนี้ น้ำแข็งที่เกาะจับหัวใจของคุณ ก็หลอมละลายไปกับบาร์ตแล้ว น่าจะลองเอาข้อเสนอของผมไปคิดดูใหม่นะ แทนที่จะบินกลับบ้าน เราสองคนอาจทำให้งานแต่งงานกำมะลอ กลายเป็นจริงได้  แล้วการที่มีทั้งภรรยาและเลขาเป็นคนๆ เดียวกัน น่าจะสะดวกสบายมากขึ้นเวลาเราที่เดินทางกัน"                   เมลิสาอดยิ้มไม่ได้ ช่างเป็นคำขอแต่งงานที่ไม่โรแมนติกเอาเสียเลย แต่ริคก็เป็นคนที่เน้นทางปฏิบัติมากกว่าวาทะมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว "ขอบคุณค่ะ แต่ขอไม่รับค่ะ" เธอตอบ                   "แล้วจะทำอะไรต่อล่ะ" เจ้านายถามต่อ                   "ยังไม่ได้ตัดสินใจเลยค่ะ ฉันชอบทำงานให้คุณ และคงหางานที่ทั้งดีทั้งสนุกอย่างนี้ไม่ได้อีกแล้ว"                   "ถ้างั้น ก็ไม่ต้องลาออกสิ" แต่เขาก็เห็นเธอส่ายหน้าแทนคำตอบ ริคยิ้ม อย่างรู้สึกผิดนิดๆ  "แล้วจะบินกลับบ้านเมื่อไรล่ะ"                   "พอไปเก็บของที่บ้านของบาร์ตเสร็จ ก็จะไปเลยค่ะ"                   "แล้วคุณจะจูบอำลาผมบ้างมั้ยนี่"                   "ได้สิคะ"                   เมลิสาจุมพิตเจ้านายเบาๆ แล้วริคก็หันกลับ เปิดประตูเดินเข้าห้องตัวเอง                   พอเข้าไปในห้องพัก หญิงสาวเปิดทีวี ดูหัวข้อข่าว และงานแต่งงานของเจสิก้ากับท่านเคาน์ตแห่งเชอร์นี ได้กลายเป็นข่าวใหญ่ประจำวัน                   อย่างน้อยที่สุด ก็มีสาวที่ได้แต่งกับหนุ่มที่ตัวเองหมายมั่นปั้นมืออยากครองคู่ด้วยล่ะนะ หญิงสาวคิดอย่างเศร้าสร้อย และบางที อาจเป็นหนุ่มคนที่เธอรักด้วยก็ได้!                   หญิงสาวจองเที่ยวบินที่เดินทางไปยังลอสแองเจลีสเวลา 0730 น. และจับเครื่องบินต่อไปยังฮีโธรว์ในวันเดียวกัน ถึงจะเร่งรีบไปสักนิด แต่ก็คุ้มเหนื่อย เมื่อไปถึงที่บ้านพัก ไม่มีแม้แต่เงาของบาร์ต และเมลิสาก็ไม่ได้เอ่ยปากถามด้วยว่า เขาไปไหน หรือจะกลับมาเมื่อไร                   เมื่อเครื่องบินร่อนลงที่สนามบินลอนดอน เมลิสารู้สึกเพลียจัด ความคิดไม่ปะติดปะต่อเพราะไม่ได้หลับพักมาเลยตลอดทาง และพอกลับถึงห้องชุด เธอก็ตรงดิ่งทิ้งตัวลงนอนบนเตียงทันที ไม่สนใจที่จะรื้อกระเป๋าเดินทาง จัดข้าวของให้เรียบร้อยก่อน                   พอลืมตาตื่นอีกที แสงแดดก็ส่องสว่างเต็มห้องแล้ว  วิทยุนาฬิกาที่หัวเตียงแสดงเวลาเที่ยงครึ่งพอดี และพอได้ยินเสียงของเพื่อนสาว เคธี่เอ่ยถามเบาๆ ว่าตื่นหรือยัง เมลิสาถึงจะรู้สึกตัวว่า วันนี้ เป็นวันอะไรกันแน่ และเธอได้หลับสนิทไปรวดเดียวถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเต็มๆ !                   "ฉันตกใจแทบแย่ที่เห็นกระเป๋าเดินทางของเธอวางอยู่ในห้องนั่งเล่น" เพื่อนสาวว่า "แล้วก็อยากจะรู้มากๆ ด้วยว่าทำไมเธอถึงรีบบินกลับบ้าน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากที่มีข่าวว่าเธอหมั้นกับริคแล้ว แต่หน้าตาเธอดูทั้งเหนื่อยทั้งโทรมสุดๆ  ฉันเลยไม่กล้าปลุกเธอขึ้นมา"                   วันต่อมา ขณะที่นั่งทานอาหารเช้ากัน เมลิสาเล่าเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับบาร์ตให้เพื่อนสาวฟัง พร้อมกับจุดจบที่ไม่น่าจดจำสักเท่าไร                   "แล้วทำไมถึงปล่อยให้เขาเข้าใจว่า เธอมีแต่ตัว ยากจนแร้นแค้นอย่างนั้นล่ะจ๊ะ" เคธี่อดถามไม่ได้ เมื่อเมลิสาเล่าจบลง "ถ้าเขารู้ว่า เงินคือสิ่งสุดท้ายที่เธอจะเหลือบตามองแล้วล่ะก้อ  เรื่องมันคงไม่เป็นอย่างนี้หรอกนะ"                   "ประเด็นที่ว่า การที่ฉันมีแต่ตัว มันมีผลต่อความรู้สึกของเขานั้น แค่นี้ก็พอที่จะทำให้ฉันรู้แล้วล่ะว่า ไม่ว่ายังไง เขาก็รักฉัน อย่างที่ฉันรักเขาไม่ได้ " เมลิสาตอบ "ถ้าจะรัก  ก็ต้องมีความไว้เนื้อเชื่อใจกันด้วย"                   "ใครก็ตาม ที่รวยล้นฟ้าอย่างนั้น ก็มีสิทธิที่จะรู้สึกหวาดระแวงเป็นธรรมดาอยู่แล้วล่ะ" เพื่อนสาวแย้ง "ฉันนึกว่า เธอน่าจะรู้เรื่องนี้ดีมากกว่าใครๆ นะ"                   "เรื่องของฉัน มันต่างกัน" เมลิสายักไหล่ "ก็ไม่รู้สิ บางที ฉันอาจโชคดีในเรื่องนี้ก็ได้ แต่ที่รู้แน่ๆ ก็คือ ถ้าฉันรักใครสักคน และต้องการเขามาก  การที่เขาจะมีภูมิหลังมายังไง ยากจนแร้นแค้นสักแค่ไหน ก็คงห้ามฉันไม่ให้แต่งงานกับเขาไม่ได้หรอก" เธอกลืนก้อนสะอื้นกลับ "สิ่งที่บาร์ตพูดใส่ฉันที่โรงแรม ก็แสดงให้เห็นชัดแล้วว่า เขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับฉันเลย แถมยังไม่เชื่อเสียอีก เวลาที่เล่าความจริงให้เขาฟัง"                   "ในสถานการณ์อย่างนั้น จะไปโทษเขาหมดก็ไม่ได้นะ โดยเฉพาะที่เธอก้าวพลาดไปในเรื่องที่คิดไม่ถึงอย่างเจ้าเสื้อขนมิ้งค์ตัวนั้นด้วย!"                   เมลิสายกมือขึ้นปิดหน้า "เรื่องมันยุ่งเหยิงจนสางไม่ออกแล้วล่ะ" เสียงระทมทุกข์                   "พอบาร์ตรู้ว่า เธอล้มเลิกงานแต่งงานกับริค เขาอาจมาตามเธอก็ได้นะ" เคธี่แตะแขนของเมลิสาอย่างปลอบประโลม                   "ก็แค่มาขอให้ฉันไปอยู่เป็นเมียเก็บของเขาน่ะสิ" หญิงสาวตอบอย่างขมขื่น "และมันเป็นข้อเสนอที่ฉันจะไม่มีวันรับเป็นอันขาด!"                   น้ำเสียงที่เด็ดเดียวของเธอ ทำให้การสนทนาในหัวข้อนี้ต้องยุติลง เคธี่จึงได้เอ่ยถามในเรื่องเดียวกันกับที่ริคได้ถามเธอเมื่อสี่สิบแปดชั่วโมงก่อนหน้านี้ว่า เธอตั้งใจจะทำอะไรต่อไป                   "จะไปอยู่กับคุณลุง - แล้วไม่อยากให้ใครรู้ด้วยว่า ฉันไปหลบอยู่ที่ไหน ไม่ว่าใครทั้งนั้นนะจ๊ะ" หญิงสาวย้ำ จ้องหน้าเพื่อนสาว "ฉันอยากมีเวลาที่จะตั้งสติทำใจก่อนที่จะลุกขึ้นมายืนตั้งหลักกันใหม่"                   "ตกลง ได้เลย" เคธี่ให้สัญญา "แต่เธอไม่ได้พบหน้าคุณลุงมาตั้งหลายปีดีดักแล้วนะ บางที ท่านทั้งสองอาจไม่ยินดีให้เธอไปพักด้วยก็ได้"                   "ไม่เป็นไรหรอก ฉันจะพยายามเก็บเนื้อเก็บตัวให้พ้นหูพ้นตาท่าน" เมลิสาตอบ "แต่ฉันจะไม่แจ้งไปก่อนล่ะว่า กำลังจะไปหาท่าน โผล่ไปเฉยๆ เลยดีกว่า"                          ~~~~~~~~~~~~~~~(: จบบทที่ 8 :)~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 19 ธ.ค. 47 17:24:38 A:203.156.65.160 X: ]

ความคิดเห็นที่ 59 แฮ่ะ แฮ่ะ แฮ่ะ -  อย่าว่าอะไรกันนะค้า คือ ... คือมีเรื่องจะมาบอกเล่ากันว่า ... สงกะสัย คงจะแปลเรื่องนี้ต่อไปไม่ได้แล้วล่ะค่ะ T_T โอ๊ย ... อย่าเพิ่งต่อว่ากันสิค้า  - ฟังก่อนนะ .. นะ..   อุปสรรคขวากหนามมันเยอะเหลือเกิน ยิ่งช่วงนี้ใกล้จะปีใหม่อยู่ด้วย งานตรึมๆๆๆๆๆๆๆๆ :( นี่ก็พยายามลุ้นแปลบทที่แปดให้จบ จะได้เอามาแปะง่ะ .. แล้วที่หายหน้าไปก็เพราะเรื่องนี้แหละ ... และที่ว่า คงแปลเรื่องนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว .. ก็เพราะ เออ...... มันไม่มีอารายให้แปลแล้วอ่า คือจามาชวนไปอ่านตอนจบที่เว็บค้า อิ อิ อิ อิ   www.naawara.freehomepage.com ใครอ่านคนแรก (ดูเคาน์เตอร์ได้เลย) ช่วยแปะให้ทราบกันหน่อยว่า ท่านเคยได้เหรียญทอง 100 เมตร แถมทำลายสถิติด้วย จึงได้รวดเร็วว่องไวเช่นนี้  :) และขอๆๆๆๆ ช่วยกันแปะโป้งด้วยนะคะ ขอบคุณมั่กๆ ค่ะ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 19 ธ.ค. 47 17:28:51 A:203.156.65.160 X: ]

ความคิดเห็นที่ 60 มาแล้วๆๆๆ ได้เป็นคนแรกหรือเปล่าเนี่ย ^^ จากคุณ : อะเคื้อ - [ 19 ธ.ค. 47 20:47:52 A:202.57.188.3 X: ]

ความคิดเห็นที่ 61 มาตามอ่านแล้วค่ะ........... ดีใจจังในที่สุดก็จบสักที.... รอเรื่องต่อไปนะคะ จากคุณ : sorceress - [ 20 ธ.ค. 47 14:05:12 A:203.152.37.194 X: ]

ความคิดเห็นที่ 62 ^_____________^ จากคุณ : Auntie DEE - [ 20 ธ.ค. 47 14:15:52 A:221.187.6.108 X: ]

ความคิดเห็นที่ 63 มาอ่านต่อครับ จากคุณ : ชายกลาง - [ 20 ธ.ค. 47 23:38:09 A:203.113.37.7 X:203.150.217.120 ]

ความคิดเห็นที่ 64 เข้าไปอ่านมาแล้วครับ พระเอกตามนางเอกไม่ทันจริงๆ ถูกนางเอกทิ้งแบบไม่เห็นฝุ่นเลย ตามหาหกอาทิตย์ยังไม่เจอ จากคุณ : ชายกลาง - [ 20 ธ.ค. 47 23:40:42 A:203.113.37.7 X:203.150.217.120 ]

ความคิดเห็นที่ 65 หกอาทิตย์......... นี้เป็นไงบ้างค่ะ ชายกลางงงงงงง นี้สงสารนะค่ะ ให้แค่หกอาทิตย์ ....... 555555 หญิงเล็กแวะมาแซว อ่าค่ะ อย่าว่ากันเลยเน๊อ ........ จากคุณ : หญิงเล็ก (ใบไม้ทะเล) - [ 22 ธ.ค. 47 14:33:13 ]