หลังจากที่นภัทร์และวาลุกาได้กลับมาอยู่ร่วมกันอีกครั้ง ชายหนุ่มรู้สึกว่า บางสิ่งบางอย่างในชีวิตเขาได้ขาดหายไป ถึงแม้จะได้กลับมาอยู่กับวาลุกาอีกครั้ง แต่ภายในส่วนลึกของจิตใจ เขาไม่อาจลืมหญิงสาวอีกคนนึงได้ วาลุกาเองก็เช่นเดียวกัน เธอเริ่มรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ที่เธอและนภัทร์กลับมาจากเกาะดาหลา ปริทัศน์ทำตัวเหินห่างเธอ จากที่เคยแวะเวียนมาหาอยู่เป็นประจำ ชายหนุ่มก็หายหน้าหายตาไป เธอพยายามโทรหาเขาหลายครั้ง ทั้งที่บ้านและมือถือ เขาก็ไม่รับสายเหมือนพยายามหลบหน้าเธอ ทำให้วาลุการู้สึกว้าวุ่นใจมาก ทำไมเธอถึงเป็นอย่างนี้นะ ทั้งๆที่มีนภัทร์เคียงข้างเธออยู่แล้ว เธอกลับคิดถึงผู้ชายอีกคน
เช้าวันต่อมาหลังจากที่นภัทร์ออกไปทำงานตามปกติ วาลุกากำลังวุ่นอยู่กับการทำความสะอาดบ้าน อยู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“สวัศดีคะ”

“...ทรายหรอ นี่ทัศน์เองนะ”

“ทัศน์หรอ ทัศน์เป็นอะไรไปรึป่าว หายหน้าหายตาไปเลย ทรายพยายาม ติดต่อยังไงก็ติดต่อไม่ได้ เหมือนกับว่า..เหมือนกับทัศน์พยายามหลบหน้าทราย”

“...........”

“ทำไมเงียบไปล่ะทัศน์...ทัศน์”

“............ทราย บ่ายนี้ทรายว่างหรือป่าว ไปทานข้าวด้วยกัน ทัศน์มีเรื่องจะคุยกะทรายหน่ะ”

“ว่างสิจ๊ะ”

“งั้นเดี๋ยวบ่ายโมงทัศน์ไปรับนะ”

“จ๊ะ แล้วเจอกัน”

จากนั้นตอนบ่ายโมงตรง รถยนต์คันงามก็แล่นมาจอดหน้าบ้านของหญิงสาว วาลุกาสะพายกระเป๋าใบและสวมรองเท้าคู่โปรด จากนั้นก็ปิดประตูบ้านและเดินมาขึ้นรถของปริทัศน์ที่จอดรออยู่

ใช้เวลาประมาณ 15 นาทีรถยนต์คันหรูก็แล่นเข้ามาจอดยังที่จอดรถของร้านอาหารไทยเล็กๆแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ทั้งสองเลือกที่จะนั่งโต๊ะไม้ใต้ต้นจามจุรีซึ่งอยุ่ห่างออกไป พนักงานสาวหน้าตาน่ารักเดินเข้ามาทักทายแขกทั้งสองอย่างสุภาพและแนะนำรายการอาหารขึ้นชื่อของร้าน ปริทัศน์สั่งอาหารสองสามอย่าง พร้อมกับสั่งน้ำส้มคั้นสดๆให้หญิงสาวและน้ำลำไยให้ตัวเอง
10 นาทีต่อมา อาหารก็ถูกเสริ์ฟขึ้นโต๊ะ ทั้งสองรับประทานกันเงียบๆ อยู่ๆปริทัศน์ก็พูดขึ้นมาว่า

“ทราย ทัศน์จะไปอังกฤษ”

วาลุการรวบช้อนส้อมและเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม ซึ่งตอนนี้กำลังจ้องหน้าเธอเช่นกัน

“ไปทำงานหรือทัศน์ ไปกี่วันล่ะ และจะไปเมื่อไหร่ อย่าลืมซื้อของมาฝากทรายนะ” หญิงสาวพยายามทำสีหน้ายิ้มแย้มและพยายามพูดโดยไม่ให้เสียงของตัวเองสั่น

“อือ ทัศน์จะไปเที่ยวบินวันนี้ตอน 4 ทุ่มน่ะ และคงอีกนานเลยนะ กว่าทัศน์จะได้กลับมาเมืองไทย”

“หมายความว่ายังไงทัศน์ ที่ว่าคงอีกนาน ทัศน์คงไม่ใช่ย้ายไปอยู่ที่โน่นเลยนะ”

“ใช่ ทัศน์จะย้ายไปอยู่โน่นเลย พอดีบริษัททางโน้น กำลังขาดคนน่ะ บอร์ดเลยเสนอชื่อทัศน์ และทัศน์เองก็คิดว่านั่นเป็นโอกาสดีเพราะถ้าเกิดทัศน์ไปอยู่ที่โน่น เงินเดือนดีจะตาย แถมถ้าหากทัศน์ทำงานดีนะ อาจจะได้เลื่อนตำแหน่งด้วย”

วาลุการู้สึกใจหายเมื่อรู้ว่าปริทัศน์จะไปอยู่ในอีกที่หนึ่งซึ่งห่างไกลจากเธอ แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะห้ามเขาไม่ให้เขาไป จึงได้แต่เพียงอวยพรให้ชายหนุ่มโชคดี
“ตัดสินใจแล้วสินะทัศน์ คิดว่าจะพูดยังไงเธอก็คงจะไม่เปลี่ยนใจแน่ ยังไงทรายก็ขอให้ทัศน์โชคดีแล้วกันนะ”

หลังจากที่ปริทัศน์ไปส่งหญิงสาวที่บ้านเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็ขับรถไปเรื่อยๆนึกทบทวนเรื่องที่เขาพูดกับวาลุกาที่ร้านอาหาร ถ้าหากว่าในตอนนั้นวาลุกาเอ่ยปากรั้งไม่ให้เขาไป เขาก้คงยอมละทิ้งโอกาสที่จะก้าวหน้าในอนาคตการงานเพื่อเธอ เขาจะคอยอยู่เคียงข้างหล่อน จะคอยดูแลและปกป้องหญิงสาวตลอดไป
“เห้ออออออ เพ้อเจ้อไปใหญ่แล้วเรา เป็นไปไม่ได้หรอกที่ทรายจะรักเรา ทรายเค้ามีไอ้ภัทร์อยู่แล้วทั้งคน อย่ามัวแต่คิดถึงเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่เลย รีบกลับไปเก็บของเตรียมตัวเดินทางดีกว่า”

วาลุกาเองหลังจากที่ชายหนุ่มมาส่งเธอที่บ้านแล้ว หญิงสาวก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง จนกระทั่งค่ำ นภัทร์ก็กลับเข้าบ้านมา วันนี้ชายหนุ่มเลิกงานเร็วเป็นพิเศษ เขาเลยขับรถเล่นไปเรื่อยๆ พร้อมกับคิดทบทวนความรู้สึกของตัวเอง จนในที่สุดเขาก็เข้าใจ ความรู้สึกรักที่มีให้กับวาลุกานั้นได้จืดจางไปนานแล้ว ตั้งแต่วันที่เขาประสบอุบัติเหตุ ทำให้เขาสูญเสียความทรงจำ ตอนนั้นชายหนุ่มรู้สึกอ้างว้างและสับสนเหมือนกับเดินอยู่ในความมืดหาทางออกไม่เจอ แต่ในช่วงเวลานั้นเองมิลันตาก็ปรากฏตัวขึ้น เธอเป็นเหมือนแสงสว่าง เธอดูแลเขาและดีต่อเขามาตลอด นภัทร์รู้สึกมีความสุขมากเวลาอยู่กับเธอ มาถึงตอนนี้เขารู้แล้วว่า ไม่มีใครที่สามารถมาแทนที่มิลันตา แม้แต่วาลุกาผู้หญิงที่เขาเคยรักก็ตาม เขารักมิลันตามากมากอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน รักทั้งตอนนี้และจะรักเธอตลอดไป ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจว่า เขาจะไปพูดกับวาลุกาให้รู้เรื่อง เขาไม่อยากปิดบังความรู้สึกที่แท้จริงอีกต่อไป ถึงแม้มันจะเป็นการเห็นแก่ตัว แต่ก็ยังดีกว่าอยู่ด้วยกันโดยปราศจากความรัก