ความคิดเห็นที่ 1 "คุณสรรค์ขา วันนี้มีข่าวใหม่ค่ะ" คุณนกรีบออกเสียงมาก่อนที่ตัวจะโผล่เข้ามาในห้อง "อะไรคะ" คุณสรรค์ไม่ได้เงยหน้าละสายตาจากสมุดตัวเลขบนโต๊ะ แต่ถามเสียงเนือย ๆ ออกมา จะว่าด้วยมรรยาทหรือว่าด้วยความรำคาญปนอยากรู้อยากเห็นก็ไม่อาจเดาได้ "คืองี้ค่ะ วันนี้ไปทานข้าวกลางวันกับพวกสาว ๆ ห้องบัญชีมาค่ะ เขาเล่าให้ฟังว่า วันนี้ได้ยินคุณพร้อมกับคุณฝัดคุยกันว่า  หมาที่บ้านคุณพร้อมนังขาวน่ะ มันได้ลูกสีตัว สามตัวตัวผู้ มีตัวเมียตัวเดียว และที่สำคัญ ได้ยินนายฝัดน่ะบอกว่าจะเอาตัวขาวที่มีจุดยี่สิบจุดค่ะ เห็นสาว ๆ ห้องนั้นบอกว่า เขาจองไว้นานแล้ว ที่จริงนกไม่คิดนะคะว่า นายเนี่ยจะรสนิยมต่ำขนาดนี้ ไปขอหมาข้างถนนพันธ์อะไรไม่รู้มาเลี้ยง เนี่ยนกวิเคราะห์ดูจากคำบอกเล่าของสาวห้องนั้นแล้วนะ นกว่าบางทีเขาคงไม่มีปัญญาจะซื้อหมาสวย ๆ มาเลี้ยง หรือว่า ไม่งั้นนายนั่นเนี่ยคงขี้เหนียวพิลึก อาจคิดสะระตะทุกบาททุกสตางค์ ว่ารับเท่าไหร่ออกเท่าไหร่สมเป็นนักบัญชีก็เป็นได้นะคะ " คุณนกจีบปากจีบคอเล่าพร้อมกับวิจารณ์อย่างมันส์ปาก คุณสรรค์ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง แต่ถึงกระนั้นเธอต้องใช้ความสามารถพิเศษในการแยกประสาท  ตาดู หูฟัง หัวก็คิดตามไปด้วย "อีกอย่างนะคะ.".   กริ๊งงงงงงงงงงง   เสียงโทรศัพท์ดังแทรกเรียกขึ้นมา เธอต้องเอื้อมมือไปรับ ก่อนที่จะพูดได้จบประโยค "ค่ะ ค่ะ อยู่ค่ะ สักครู่นะคะ" เสียงคุณนกพยักเพยิดกับโทรศัพท์  ต่อสายตรงไปที่โต๊ะคุณสรรค์ คุณสรรค์คุยกับบอสสองสามคำ ได้ยินว่าได้ค่ะ ค่ะ ทราบค่ะ หลังจากนั้นเธอก็วางหูลง พร้อมกับคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นมา เตรียมตัวที่จะออกไป "อ้อ คุณนก ช่วยเอากระดาษบนโต๊ะที่ดิฉันเขียนนี้ไปก็อปปี้แจกตามรายชื่อผู้ร่วมเข้าประชุมด้วยนะคะ วันนี้ดิฉันคงไม่ได้เข้ามาอีก เพราะต้องไปดูโรงงานใหม่พร้อมบอสที่ระยอง อ้อ แล้วเรื่องก็อปปี้ขอรีบด่วนเลยนะคะ  ขอบคุณค่ะ เอ้อ เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ" สิบโมงตรงของวันใหม่   ผู้ร่วมเข้าประชุมได้มาพร้อมเพรียงกัน คุณนกได้ทำหน้าที่เลขาที่ดี เดินแจกกระดาษที่เตรียมไว้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องให้แก่ทุกคนที่เกี่ยวข้อง ท่านประธานฯ  ในการประชุมครั้งนี้คือ ด๊อกเตอร์ดิลก  เป็นหนึ่งในแปดด๊อกฯ ของบริษัทใหญ่นี้ บรรยากาศในห้องเงียบไปอึดใจ เมื่อประธานได้เอ่ยบอกว่าก่อนที่จะเริ่มประชุม ให้ดูและอ่านแผ่นก็อปปี้ที่คุณสรรค์นำมาแจกก่อน โดยให้เวลาอ่าน 15 นาที ยังไม่ทันที่จะเริ่มเปิดให้พูด เวลายังมีเหลือพอจิบกาแฟร้อนได้อีกหนึ่งแก้วสบาย ๆ พลันก็มีเสียงถามอย่างตกใจขึ้นมาจากชายร่างอ้วนใหญ่ว่า  " เอ้อ ตอนนี้บริษัทเรามีเงินเหลืออยู่แค่สี่ร้อยสามสิบเอ็ดบาทยี่สิบสตางค์หรือครับ " สิ้นเสียงถามของชายผู้นั้นก็มีเสียงฮือครางขึ้นมากันจากทุกรอบทิศ เสียงจ๊อกแจ๊กยิ่งกว่านกกระจอกแตกรังดังขึ้นมาเพราะต่างคนต่างอยากแสดงความเห็นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย สายตาทุกคู่จ้องมายังด๊อกเตอร์ดิลก และคุณสรรค์ สลับกันไปมา ทั้งสองคนทำหน้าปูเลี่ยน กลืนไม่เข้าคลายไม่ออก ทันใดนั้นนายฝัดได้ตัดสินใจขึ้นยืนพูดด้วยเสียงอันดังว่า " ได้โปรดระงับความโกรธ ความสงสัยไว้ก่อนนะครับ ขอให้พูดทีละคน " ถึงไม่ใช่หน้าที่ของเขา แต่ว่าเวลานี้เหตุการณ์เริ่มตึงเครียด ควบคุมอารมณ์กันไม่อยู่ สติไม่ได้อยู่กับเนี้อกับตัวสักคน ฝัดคิดและมองเหตุการณ์ไปได้ไกลกว่าคนเหล่านั้น อาจจะมีเหตุการณ์นองเลือดกันเกิดขึ้นในวันนี้ คงมีคนตายเป็นเบือ ฝัดเกลียดการใช้กำลัง ที่สำคัญคือฝัดกลัวเปื้อนเลือดของชาวบ้าน แม่สอนมาตั้งแต่เด็กว่า อย่าจับต้องเลือดของคนอื่น อาจจะติดเอดส์มาได้ ฝัดยังจำได้ขึ้นใจ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 14 พ.ย. 47 04:34:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บรรยากาศในห้องประชุมเริ่มร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เสียงด๊อกเตอร์ดิลกตะโกนสั่งว่า " คุณจันทร์แจ่ม ช่วยไปเปิดแอร์สัก 13 องศาหน่อยเถอะ" เสียงหนึ่งพูดแทรกขึ้นว่า "ปิดแอร์เถอะ เปลืองไฟ เราต้องช่วยกันพยุงฐานะบริษัทสิ  มาใช้จ่ายฟุ่มเฟือยได้ไง" "จริงด้วย ๆ ๆ " เสียงดังมาปากที่อยู่รอบ ๆ ทิศอีกแล้ว "ปิดแอร์ คุณจันทร์" ด๊อกฯ สั่งอย่างไร้อารมณ์ "เอ้ามีอะไรว่ากันมา เอ้าคุณศักดิ์สิทธ์ตรงไหนที่คุณบอกว่า บริษัทง่อนแง่น " ด๊อกเตอร์ดิลกชี้นิ้วไปที่คุณศักดิ์สิทธิ์นายคนอ้วนที่ถามขึ้นมาเป็นคนแรก "ตรงหน้าหลังสุดครับ บรรทัดสุดท้ายที่เขียนว่า ประเมินยอดสุทธิปลายปี ไงครับ" นายอ้วนนั้นชี้แจง เสียงพลิกกระดาษดังแซ๊ก ๆ จากหลาย ๆ มือดังขึ้นมาพร้อม ๆ กัน "ฮือ  " เสียงร้องครางจากลำคอดังขึ้นมาพร้อม ๆ กันโดยไม่ได้นัดหมายอีกแล้ว มันเป็นเหมือนลางที่ไม่ดีจริง ๆ นะ  ฝัดได้แต่คิด และ ก้มลงมองตัวเลขในกระดาษทีมืออย่างงง งง " ประเมินยอดสุทธิปลายปี 2004              431.20  บาท" ใช่ มันเขียนไว้อย่างนั้นจริงๆ  มันมาได้อย่าไร แต่ในฐานะที่เขาเป็นผู้รับผิดชอบทางฝ่ายบัญชี เขาไม่เคยเห็นตัวเลขเป็นร้อยนี้ผ่านสายตาสักที อย่างต่ำต้องมีเป็นหมื่นเป็นพันขึ้นไปและมันเป็นเพราะค่าใช้จ่ายที่ซื้ออุปกรณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ต่างหาก บริษัทนี้เป็นบริษัทมหาชน  มันเป็นไปไม่ได้เลย ที่รายได้จากการขายเครื่องจักรที่ได้แต่ละเครื่องจะหักลบทั้งปีแล้วเหลือแค่ สี่ร้อยกว่าบาท ด๊อกเตอร์ดิลกหน้าแดงด้วยความโกรธหรือความร้อนไม่อาจเดาได้ ต่างนั่งมองตัวเลข 431.20 นั้นเหมือนต้องมนต์สะกด มันทำให้บรรยากาศเงียบไปโดยปริยาย ไม่มีใครที่จะคิดที่จะไปไล่ตามหาที่มา แม้แต่คุณสรรค์ถึงขั้นช็อค เธอยืนขึ้นและพูดด้วยเสียงเครือ ๆ ว่า "ดิฉันขอโทษทุกคนด้วยค่ะ มันคงมีความผิดพลาดที่ไหนสักแห่ง ดิฉันจะหามันมาให้ได้ ขอโทษค่ะ ขอโทษ" เธอกระแทกตัวนั่งอย่างหมดแรงกับเก้าอี้ ควักผ้าเช็ดหน้าออกมา สายตามองตัวเลขเช่นคนอื่นอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน ตาเปียกแฉะร้องไห้กระซิก ๆ แม้แต่คุณนก ที่คุยแจ้ว ๆ ได้ทั้งวันและกับทุกคน ยังยืนเงียบรอรับคำสั่งอย่างสงบเสงี่ยม อย่างน้อยเธอยังคงแจมความรู้สึกกับผู้ร่วมประชุมท่านอื่นอยู่ ฝัดลุกขึ้นยืนอย่างผึ่งผาย  เอ่ยออกมาว่า "ผมเป็นหัวหน้าฝ่ายบัญชี ผมขอยืนยันว่า บริษัทไม่ได้ง่อนแง่นอย่างที่ทุกคนเข้าใจ   นี่เป็นแค่การประเมินสถานการณ์  และการคาดการณ์สำหรับปีต่อไป คุณสรรค์เพิ่งได้เข้ามาทำงานได้ยังไม่เท่าไหร่  ประสบการณ์ที่ได้อาจจะยังน้อยอยู่ แต่ขอให้อย่าเพิ่งด่วนลงโทษเธอ คนที่ทำงานมันย่อมพลาดได้ คนที่ไม่ทำงานเลยสิครับจะไม่เคยพลาด ผมจึงคิดว่า เราควรมองในทางที่ดีถึงความตั้งใจของเธอที่ตั้งใจทำงาน การที่เราทำงานอยู่กับตัวเลยนี่ บางครั้งมันจุกจิกและต้องเช็คกันให้แน่นอน ผิดกันสักตัวไม่ได้เลย ผมจึงขอให้ท่านทุกคนที่อยูในนี้ได้โปรดเข้าใจการทำงานและความผิดพลาดอันนี้ด้วย" ฝัดพูดเตือนสติผู้เข้าประชุมอย่างยาวเหยียด พร้อมทั้งอธิบายให้เข้าใจคุณสรรค์ด้วย "โอเค งั้นคุณสัตยรักษ์ ช่วยจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยด้วยแล้วกัน ผมฝากไว้ด้วย วันนี้ปิดประชุมกันก่อน ไม่มีประโยช์อะไร วันจันทร์หน้าสิบโมง เราต้องการคำชี้แจงของคุณสรรค์เสาวณีย์ด้วยนะครับ" ด๊อกเตอร์ดิลกจบคำประชุม  ก่อนที่ผู้ประชุมทั้งหลายจะเดินส่ายหัวบ่นเสียงจ๊อกแจ๊กทะยอยเดินออกกันไป จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 14 พ.ย. 47 05:28:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วันรุ่งขี้น คุณสรรค์ยังมาทำงานด้วยดวงตาที่บวมตุ่ย หน้าตาเศร้าหมอง เหมือนผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน สัตยรักษ์ หรือนายฝัดได้เคาะกระจกที่ห้องทำงานของเธอก่อนที่จะบิดลูกบิดประตูเข้าไป "สวัสดีครับ" นายฝัดทักขึ้นมาก่อนตามมรรยาท "ค่ะ สวัสดีค่ะ เชิญนั่งก่อนค่ะ" คุณสรรค์ทำตามมรรยาทเช่นกัน เขาเหลียวมองไปยังโต๊ะที่อยู่ด้านหน้า วันนี้เจ้าของโต๊ะไปไหนนะ มันเงียบพิกล "คุณนกยังไม่มาหรือครับ" ฝัดถามอย่างไม่รู้จะพูดอะไร "ค่ะ เธอพักร้อนสองวัน วันศุกร์มาทำงานค่ะ" คุณสรรค์เริ่มคุยยาวขึ้น "เอ้อ ขอโทษนะครับ ถ้าผมจะเข้ามาไม่ถูกกาละเทศะ คือว่าผมอยากจะบอกคุณว่า ผมเต็มใจช่วยคุณหาข้อผิดพลาดเมื่อวาน จะเอาข้อมูลตัวเลขผมให้ยืมได้นะครับ" ฝัดบอกด้วยความสุภาพและเต็มใจช่วยเหลือ "นี่คุณ ขอบใจมากนะ แต่ว่าฉันคิดว่า ฉันแก้ไขเองได้" คุณสรรค์ เปลี่ยนอารมณ์ทันควัน ใช่ มันเหมือนคนไม่มีมรรยาท  ไม่มีน้ำใจ แต่ว่าตัวเธอเท่านั้นที่รู้ว่าเธอต้องรับผิดชอบสิ่งที่เธอทำมันคนเดียว อีกนัยหนึ่งเธอคิดว่า คนอื่นไม่มีความสามารถพอนั่นเอง บางครั้งคุณสรรค์ไม่ได้คิดถึงใจคนอื่น เธอภูมิใจในกระดาษแผ่นหนึ่งที่เธอพยายามจนได้มา จนเกือบเป็นหยิ่ง และจะวางมาดกับคนทั่วไป  อันนี้เป็นอันหนึ่งที่เป็นหัวข้อที่คนในบริษัทรวมหัวนินทาเธอ วันศุกร์ตอนบ่าย วันนี้คุณนกมาทำงานหลังจากที่ลาพักร้อนไปสองวัน เธอยังร่าเริงเหมือนเดิม คนที่เศร้าและกระวนกระวายนั้นคือคุณสรรค์ หล่อนยังหาที่มาของตัวเลขปริศนา 431.20 นั้นไม่เจอ คุณนกก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ สมกับเป็นเลขาที่ดี หล่อนพยายามทุกอย่างที่จะช่วยเหลือ แต่มันไร้ผลเพราะว่ามันเกินกว่าความสามารถของเธอนั่นเอง สิ่งเดียวที่เธอคิดว่าพอจะช่วยได้ในยามนี้คือ ช่วยคลายเศร้า คลายเหงา เสียงแจ้ว ๆ ของเธอซึ่งพยายามดัดให้สูงต่ำเหมือนกับละครวิทยุนั้นกวนประสาทชาวบ้านไม่น้อยทีเดียว แต่เธอกลับเห็นว่าเธอทำไปเพื่อคุณสรรค์ เธออยากให้คุณสรรค์หันกลับมามีชีวิตชีวาได้อย่างเดิมนั่นเอง นั่นคือสิ่งเดียวที่จะช่วยได้ในยามนี้ คุณนกหรือคุณจันทร์แจม ได้ออกไปแจมทานข้าวกลางวันกับเหล่าสาวบัญชีเช่นเคย วันนี้เมื่อกลับมาถึงห้องทำงาน คุณสรรค์ยังนั่งหน้าเครียดกับตัวเลขอยู่เช่นเคย  ท่าทางว่าข้าวกลางวันยังไม่ได้ตกถึงท้องด้วยซ้ำ คุณนกไม่รอช้า เดินบิดซ้ายขวาเข้าห้องมา ปากก็แจ้ว ๆ อีกตามเคยว่า "คุณสรรค์ คุณสรรค์ขา วันนี้มีเรื่องเฉิ่ม ๆ ของอีตาหัวหน้าบัญชีนั่นอีกแล้วค่ะ วันนี้นกเจอแกไปสั่งอาหารทานที่ร้านเดียวกัน หิ้วกล่องใส่ไอ้หมาข้างถนน 20 จุดของแกเข้าไปในร้านด้วย แล้วยังไม่.." "อะไรนะ ยี่สิบจุด" คุณสรรค์สวนขึ้นมาทันควัน ไม่ทันได้ฟังคุณนกเล่าเรื่องราวต่อไปให้จบ "อ๋อ ก็หมานังขาวที่นกเล่าให้ฟังคราวก่อนนั่นไงคะ" คุณนกตอบอย่างค่อนข้างสะบัดที่ถูกขัดคอจนสะอาด "คราวก่อนคุณบอกอย่างไงนะ บอกว่าหมามันออกลูกมากี่ตัว " คุณสรรค์ถามอย่างรวดเร็ว "อ๋อ มันออกลูกมาสี่ตัวค่ะ" คุณนกตอบทันที "แล้วมันมีตัวผู้กี่ตัว ตัวเมียกี่ตัว" คุณสรรค์ถามต่อ "มันมีตัวผู้สามตัว ตัวเมียหนึ่งตัวค่ะ" คุณนกตอบคำถามอย่างงง  ๆ  ว่าเกิดอะไรขึ้น "แล้วไอ้ตัวที่นายบื้อนั่นเขาจะเอาน่ะ มันเป็นยังไง บอกมาให้ละเอียดหมดนะ" คุณสรรค์ทำเสียงเหี้ยม "คือว่าไอ้ตัวนั้นมันสีขาว มีจุดดำ ๆ อยู่นับจุดได้ยี่สิบจุดพอดีค่ะ" คุณนกตอบอย่างสงสัยยิ่งขึ้น พร้อมกับคิดไปว่าวันนี้คุณสรรค์เธอคงเพี้ยนเพราะอากาศร้อน เนื่องจากคำสั่งห้ามเปิดแอร์ทั้งบริษัทมาสามวันเข้านี่แล้ว คุณสรรค์นั่งขีดเขียนอะไรสักพักหนึ่ง เธอเงยหน้าขึ้นมายิ้มระรื่นฉีกแก้มเป็นครั้งแรกในรอบสามวัน "ขอบคุณมากนะคุณนก" คุณสรรค์จบลงด้วยขอบคุณและรอยยิ้ม ก่อนจะพูดด้วยหน้าตาเหี้ยมเกรียมด้วยประโยคต่อไปว่า "ตั้งแต่นี้ต่อไปถ้าปากคุณอ้าในนี้อีกเมื่อไหร่ ได้เห็นดีแน่ เข้าใจ๋"ก่อนจะสะบัดท้ายอันมหึมาเดินเชิดหน้าออกไปอย่างมีความสุข จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 14 พ.ย. 47 06:32:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แบบนี้ไบ้หวยชัดๆ ฮี่ๆ..431.20 แล้วเลข(หมาๆ)แบบนี้ มันไปอยู่ในประเมินยอดสุทธิปลายปี 2004  ได้อย่างไรล่ะเนี่ย.... แต่ดูเหมือนคุณสรรค์   ของเรา จะรู้แนวแล้วนะ     จากคุณ : GTW - [ 14 พ.ย. 47 07:49:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : ป้าเอม - [ 14 พ.ย. 47 08:33:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จารย์จี นัทตี้ไม่ได้ให้หวยนา ไอ้เลขหมา ๆ มันไปอยู่ในประเมินยอดสุทธิปลายปี 2004 ได้ เพราะว่านังคุณนกเธอพล่าม ๆ เล่าเรื่องหมา ในขณะที่คุณสรรค์เธอก้มหน้าก้มตาอยู่กับงานอยู่ไง  ที่นี้หูฟัง ตาอยู่ที่ตัวเลข มือก็เขียน หัวก็ไปไหนไม่รู้ มันทำให้สมาธิมันแกว่ง เมื่อยัยนกพูดเป็นตัวเลขสี่ เธอก็บ้าจี้เขียนสี่ลงไป เป็นแบบนี้แหละ นัทตี้เองเคยเป็นนะ ปากกาก็อยู่ในมือแหละ แต่หามันอยู่นั่น คนเราจะทำสองอย่างสามอย่างพร้อมกันได้เนี่ย มันต้องเรียกว่า อัจฉริยะจริงๆ แต่เป็นอัจฉริยะที่เราก็ฝึกได้ เช่นการตีกลองและร้องเพลงไปด้วย  เล่นเปียโนอ่านโน๊ตและร้องเพลงไปด้วย โอเคมันหัดกันได้ อย่างจารย์เป็นครูบาอาจารย์ยังต้องใช้สมาธิเลยและได้ฝึกทุกวันซะด้วยสิ ถึงแม้ว่าจารย์จะหันหลังเขียนหนังสืออยู่บนกระดานดำ แต่ว่าหูของจารย์เนี่ยจะได้ยินเด็ก ๆ มันบ่นอะไรกันอยู่ด้านหลัง ในหัวของจารย์ก็จำได้ว่าเรียนถึงตอนไหนแล้ว  เขียนกระดานเสร็จ ด่าเด็กเสร็จ อาจารย์ยังจำที่สอนสอนค้างไว้ต่อไปได้เลย  ตาของจารย์ก็ยังดุได้ระหว่างปากสอนปาว ๆ นัทตี้เคยทึ่งคนเป็นครูนะ ว่ามีความอดทนจริง ๆ และมีความสามารถจริงๆ แยกประสาทได้เก่ง ตอนที่นัทตี้เรียนมศว. ประสานมิตร นัทตี้ไม่อยากเรียนนะ แต่ก็ต้องเรียนไปเพราะมันดันสอบติด แต่ก็ยังดีใจที่มันเรียนไม่จบมาเกิดเหตุการณ์ทางบ้านขึ้นเสียก่อน ถ้านัทตี้เป็นครู นัทตี้ว่าสงสัยได้เป็นหัวโจกนำนักเรียนไปตีกับโรงเรียนอื่นแน่ หรือไม่ก็ต้องเปลี่ยนโรงเรียนสอนเป็นว่าเล่น เพราะนัทตี้เคยบอกหลายทีแล้วว่า นัทตี้นั้น ทื่อ ซื่อ บื้อ แข็ง เถื่อน และไม่ก้มหัวให้ใครค่ะ คนในสังคมไทยรับนัทตี้ไม่ได้หรอก ถ้าจารย์ไม่เชื่อนัทตี้นะ จารย์ถามป้าเอมดีกว่า หรือตานุ่นก็ได้  เปรียบกับว่าเป็นอะไรที่มันเปรี้ยวจี๊ด ไม่มีรสหวานเลยอ่ะ แต่สามียืนยันบอกว่า ถึงเปรี้ยวแต่เป็นของดีที่หายากอ่ะ ว่าไงคะ  อยากรู้จักนัทตี้บ้างไหมล่ะ ? จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 14 พ.ย. 47 19:53:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ป้าเอม วันนี้เค้าไปทานข้าวข้างนอกกันมา  แต่ว่าเค้าชวนสามีเอง อีตาสามีมันงง ว่าอะไรว่ะ เค้าบอกมันว่า เราครบรอบ 14 ปีต้นเดือนหน้า และ เมื่อต้นเดือนพฤศจิ เป็นวันเกิดครบ 50 ของอีสามี เรายังไม่ได้ฉลองกันเลย อีตาสามีเค้ามันว่า บอกมาตรง ๆ ดีกว่าว่าไม่อยากทำกับข้าว เกลียดจังเลยว่ะ ไอ้คนรู้ทันเนี่ย เออ แต่บรรยากาศมันไม่ได้หวานแหว๋วอย่างข้าวต้มกุ๊ยข้างถนนเมืองไทย แฮ่ะ แฮ่ะ หรือว่าเป็นเพราะเรามันเปรี้ยวจนสามีเข็ดฟันก็ไม่รู้สิ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 14 พ.ย. 47 19:59:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เครือข่าย พจนานุกรม ราชบัณฑิตยสถาน http://rirs3.royin.go.th/riThdict/lookup.html จากคุณ : รสา รสา - [ 14 พ.ย. 47 22:15:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ออ พิมพ์ผิดนี่เองอ่ะ จากคุณ : กริช (กริชครับผม) - [ 14 พ.ย. 47 23:48:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอิ้กกกกก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 15 พ.ย. 47 00:58:11 A:202.133.176.139 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 คิก ๆ ๆ  ^_^ แล้วแบบนี้จาโทษใครละเนี่ย  โทษคุณจันทร์แจม หรอคะ   เมี้ยว ๆ ๆ จากคุณ : หิ่งห้อยน้อยใจ - [ 15 พ.ย. 47 05:52:35 ]

ความคิดเห็นที่ 12 นั่นน่ะซี แบบนี้ก็ต้องโทษคุณจันทร์แจมนั่นแหละ... พูดจนคุณสรรค์เพี้ยนเลย หุ หุ จากคุณ : นุภา - [ 15 พ.ย. 47 07:14:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 รสา รสา  ขอบใจที่ส่งพจนานุกรม มาให้พี่ได้อย่างรวดเร็ว อ้าว นี่คนเข้าใจกันว่ารสาท้วงพี่เรื่องคำผิดอีกแล้ว   เรื่องมันไม่ใช่อย่างนั้น คือนัทตี้น่ะ อ่านเรื่องในพันทิพนี้บางทีเจอคำที่เราไม่คอยแน่ใจ แต่เราเข้าใจว่ามันผิดแน่ เราไม่อยากจะเขียนผิดตาม คำบางคำนัทตี้ลืมว่ามันใช้ น หนู หรือว่า ณ เณร เช่นคำว่า วิญญาณ หรือว่า วิญญาน     ตระเวณ หรือว่า ตระเวน วันนั้นเราโทรคุยกัน และนัทตี้ถามเธอเอง เพราะตัวเองนั้นไม่แน่ใจเพราะไม่ค่อยได้ใช้ สมัยนี้อย่างอ่านนิตยสารไทยบางเล่ม มันทำให้เราไขว้เขวได้ เพราะไม่รู้ว่าเขาตรวจทานผิด หรือว่า มันเขียนแบบนั้นจริง ๆ เคยเอาหนังสือการ์ตูนของหลานมาอ่าน นัทตี้พบคำผิดมากมาย และไม่เข้าใจว่า ให้มันพิมพ์ออกมาให้เด็กอ่านได้อย่างไร มันจะทำให้เขาจำไปผิด ๆ หลานชายนัทตี้เอง ตอนนั้นเรียนชั้น ม.6 แล้ว นัทตี้สั่งให้เขาไปซื้อก๋วยเตี๋ยวเส้นใหญ่หนึ่งโล กับรายการอื่น ๆ   หลังจากนั้น เราเอาใบที่เขาเขียนมาดูว่าขาดอะไรอีกที่เราต้องการ ไปเจอคำแรกว่า  "เกี๊ยกใหญ่ 1 โล" นี่ขนาดเด็กม. 6 ยังเขียนคำว่า "ก๋วยเตี๋ยว" ไม่เป็นเพราะเหตุนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่า สอบที่ไหนย่อมไม่ติด วัน ๆ ไม่ต้องทำอะไร เช้าตื่นมาก็ครางหงิง ๆ ร้องเพลงไทยสารพัดวง   ถ้าสังเกตให้ดี ไอ้ทำนองที่เขาร้องเนี่ยไม่ว่าวงไหน จะมีทำนองที่เหมือนกัน มีน้อยมากที่นัทตี้สามารถฟังได้ อันนี้ เราไม่โทษคนแต่งหรอก แต่ว่าอาจจะโทษว่า นัทตี้นั้นหูไม่ถึง หรือว่า เราแก่แล้ว แต่ถ้าจะให้เอาไปเปรียบเทียบกันเพลงเก่า ๆ อย่างสุนทราภรณ์ หรือว่า ของครูล้วน หรือ ชรินทร์  สุเทพ อะไรแบบนี้ นัทตี้ฟังได้รื่นหูมากกว่า   เพราะว่า ท่วงทำนองที่ใส่ไว้ในแต่ละเพลงนั้น ไม่เหมือนกัน ถ้าไม่เชื่อก็ลองฟังและพิจารณากันให้ดีแล้วกัน ของแบบนี้มันแล้วแต่บุคคล ว่าเขานั้นจะฟังเนื้อร้องหรือทำนองด้วย คือการฟังเพลงของนัทตี้มันจะฟังทำนองและพิจารณาตรงนั้นด้วย นัทตี้ว่า ใครก็สามารถจะแต่งคำร้องได้ แต่ว่าทำนองเนี่ยสิ มันเป็นอะไรที่วัดความสามารถต่างหาก เพราะฉะนั้นไม่แปลกเลย ถ้านัทตี้ฟังเพลงสมัยใหม่ที่นัทตี้เองไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่มันเป็นเพลงฮิตของไทย นัทตี้สามารถร้องได้ในทันที ถ้าได้ฟังแค่ท่อนสั้น ๆ เท่านั้น ทีหลังถ้าฟังเพลง ให้ลองทำมือตามไปสิ มันจะเป็นระดับเสียงที่เท่ากันสักประโยค แล้วท้ายประโยคสมมติว่า เช่นคำว่า รัก มันจะสูง ประโยคต่อไปก็ระดับเสียงเท่ากัน ลงท้ายบางเพลงก็ลงต่ำ  บางเพลงก็ขี้นสูง ถ้าเอามาเขียนเป็นโน๊ต มันจะง่ายมาก และหวานหมูนักดนตรีเพราะไม่ต้องตีโน๊ตสูงต่ำมากเท่าไหร่ เรื่องพจนานุกรมที่รสาส่งมา ก็เหมือนกับทำนองเพลงที่นัทตี้บอกนั่นแหละ ว่าจะเอาแบบมักง่าย ว่าอ่านออกก็พอแล้ว หรือว่า ทำนองฟังได้แล้วมักง่ายแบบนี้ นัทตี้ไม่ชอบน่ะ ถ้าแค่ตัวเรามักง่ายกับตัวเรานั่นไม่มีปัญหา เช่นเรื่องการแต่งตัว เพราะยังไงมันก็มีผลกับตัวเราเท่านั้น ใครจะว่าจะมองจะประเมินก็คงมองแค่เราเท่านั้น ในรื่องนี้นัทตี้ไม่มายด์นะ แต่ถ้าเรามักง่ายที่มีผลเกี่ยวข้องกับคนอื่นด้วย เราต้องทำให้ดี ไม่ชอบให้ลูกหลานตามมาด่าที่หลุมศพจ้ะ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 15 พ.ย. 47 16:35:51 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณกริช  ไม่ใช่อย่างนั้นจ้ะ นัทตี้อธิบายไว้ที่ คคห 13 แล้วจ้ะ โอเลี้ยงแก่ ๆ     อิ่มมากไปหรือเปล่า เรอออกมาเสียงดังเชียว  น้าคิดถึงนะทั้งสามคนเลยทั้งโจ๊กและผึ้งด้วย จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 15 พ.ย. 47 16:39:16 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หิ่งห้อย ฯ  ด้านหนึ่งอาจจะใช่คุณจันทร์แจม ที่เธอช่างพูด ๆ ๆ เล่า ๆ ๆ อย่างที่พี่เขียนไว้ว่า " เธอชอบสำเร็จความใคร่ด้วยปาก"   อีกด้านหนึ่งถ้าคิดกันให้ดี คุณสรรค์เธอก็มีปากที่จะบอกว่า "หยุดได้ไหม คุณจันทร์แจ่ม ฉันไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระ" เท่านี้ก็จบ แต่เนื่องจากว่า "คุณสรรค์" นั่นเองแหละ ที่อยากรู้อยากเห็นไปด้วย มันจึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น คนเราบางที ความอยากรู้อยากเห็นเนี่ย มันทำให้เราผิดพลาดไปโดยไม่รู้ตัวได้นะ ถ้าไม่อยากรู้อยากเห็นอะไรเสียเลย ก็เหมือนคนตาย พี่ถึงได้บอกว่า ไม่ว่าอะไรมันมีทั้งด้านบวกและลบไงจ้ะ เลือกใช้กันเอาเองแล้วกัน มันไม่มีแบบแผนตายตัว  ของแบบนี้สอนกันไม่ได้จ้ะ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 15 พ.ย. 47 16:46:21 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ป้านุภา แม่เลขาคนที่ป้าส่งรูปมาให้ดูนี่ แกมีความสามารถมากเลยนะคะ อย่างนี้น่าส่งไปเข้าคณะกวางเจานะ เอารูปมาจากไหนคะเนี่ย คลายเครียดได้ดีจัง จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 15 พ.ย. 47 16:50:36 ]

ความคิดเห็นที่ 17 วีว่าอาจารย์จีรู้นะคะว่าปริศนามันอยู่ตรงไหน 555  เรื่องนี้ขำฮาดีแท้  พี่คิดได้ไง   จากคุณ : วังวน - [ 15 พ.ย. 47 18:10:37 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณนัทตี้ รูปนั่นป้าจำไม่ได้แล้วค่ะ ว่าเอามาจากไหน คือป้าเป็นคนวาดภาพไม่เป็นแต่ชอบภาพน่ารัก ๆ จึงชอบสะสมน่ะค่ะ พอเจออะไรก็สะสมไว้หมด งั้นเอารูปคุณสรรค์กับคุณจันทร์แจม มาให้อีกภาพแล้วกันค่ะ ดูเอาเองนะคะว่าใครเป็นใคร  :) จากคุณ : นุภา - [ 15 พ.ย. 47 20:39:02 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณกริชไม่ได้หมายถึงที่รสาเอาพจนานุกรมมาบอกมั้งคะ หมายถึงจากเนื้อเรื่องมากกว่าน่ะค่ะพี่นัทตี้ ลิงก์ตอนแรกค่ะ ไอ้...ฝัด กับ อี...ซันดาน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3111105/W3111105.html   จากคุณ : รสา รสา - [ 16 พ.ย. 47 01:55:49 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อืม.... คราวนี้เนื้อเรื่องแปลกออกไป แต่ก็สนุกดีนะคะ อ่านหัวเรื่องตอนแรก แม่จ๋าคิดไปเลยว่า นี่พี่นัทมีเรื่องกวนใจอีกแล้วหรือเนี่ย..... ฮ่าๆๆๆๆๆ จากคุณ : Mae ja - [ 16 พ.ย. 47 13:00:56 ]

ความคิดเห็นที่ 21 วังวน คิดได้เพราะความบ้าส่วนตัวเยอะมั้ง ป้านุภา ยอดไปเลย เข้ากับเนื้อเรื่องเปี๊ยบ ขอบคุณค่ะที่คัดเอารูปดีๆ  เด็ด ๆ มาฝาก น่ารักมาก รสา รสา  จ้ะ คุณกริชเขาหัวไม่ล้านสักหน่อย เขาไม่ใจน้อยกับเรื่องแค่นี้หรอกนะคุณกริช  นะ นะ แม่จ๋า  งั้นแสดงว่าหนูแม่จ๋าตัวบาง ๆ เนี่ย ยังไม่ได่ไปอ่านตอนแรกที่พี่เขียนนะสิ โน่น ข้างบนโน่นจ้ะ ยัยรสา เขาทำลิงก์ให้แล้ว ลองเข้าไปอ่านดูสิ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 16 พ.ย. 47 17:49:16 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ไอ้...ฝัด กับ อี...ซันดาน (ตอนจุดสองห้อย) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3127204/W3127204.html   จากคุณ : รสา รสา - [ 17 พ.ย. 47 07:12:04 ]

ความคิดเห็นที่ 23 นั่งขำอยู่คนเดียวอีกแล้วค่ะ.. ฮ่าๆๆๆ... จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 30 พ.ย. 47 20:21:10 ]