ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อแสงทองจับขอบฟ้า ทิวทัศน์เบื้องหน้าก็เริ่มปรากฏให้เห็นความงามสองสาย สายหนึ่งคือซงเฮือง หรือแม่น้ำหอมอันงดงามจับจิต ไหลเอื่อยผ่าดินแดนเมืองเว้ สร้างความอุดมสมบูรณ์มีชีวิตชีวาให้กับชาวเวียดและผืนแผ่นดินอันนัมสองฝั่งฟาก ส่วนอีกหนึ่งคือสายหมอกอืดเอื่อยอ้อยสร้อย ซึ่งปรากฏล่องลอยทุกค่ำเช้าของฤดูหนาว ขับกล่อมบทเพลงเย็นยะเยือกให้ซงเฮืองและเมืองเว้อยู่ในอาการสงบนิ่งงันสวยงามราวภาพชวนฝัน เขามองเห็นชีวิตชาวน้ำเริ่มขับบรรเลง เรือหาปลาผละจากตอม่อสะพานผ่านหน้าเขา ผัวเมียชราชาวหว่านพยักหน้าทักทาย เขายิ้มตอบแล้วมองตามเรือน้อยจนลับหายไปกับไอหมอกขาวนุ่มฟุ้ง บริเวณนั้นเงียบสงบ มีเสียงรถมอเตอร์ไซค์แว่วมาจากถนนใหญ่ห่างออกไปนานๆคัน ชาวบ้านยังนิยมจักรยานไม่เสื่อมคลาย หญิงสาวสวมหมวกโนนลา แต่งกายรัดกุมกันหนาว ขี่จักรยานผ่านด้านหลังเขาไปคันแล้วคันเล่า ตะกร้าหน้ารถเต็มไปด้วยผักสีเขียวสดและกับข้าวกับปลา แม้เพิ่งจะผ่านหกโมงเช้าไปไม่กี่อึดใจ แต่เขาก็รู้ว่าตลาดสดในเมืองเริ่มวายแล้ว ชาวเว้ตื่นแต่มืดกันแทบทั้งนั้น ผิดกับถิ่นที่เขาจากมา ซึ่งกว่าชีวิตจะพลิกตัวจากมุ้งหมอนก็ต้องรอจนตะวันขึ้นสูง ในย่ามมีสมุดเล่มหนา เขาล้วงหยิบขึ้นมา พลิกดูงานที่ทำหน้าแรกๆ ตรวจทีละหน้าๆไม่รีบร้อน สายน้ำฉ่ำเย็นห่อหุ้มดวงใจให้นิ่งลุ่มลึก หยิบดินสอขึ้นเหลาด้วยมีดปลายแหลม ก่อนใช้มันถักทอร้อยเรียงตัวโน้ตบนบรรทัดห้าเส้นต่อจากที่ทำค้างไว้ เมล็ดพันธุ์แห่งจินตนาการบ่มฝังในหัว ถูกโปรยด้วยฝนแห่งภาพวิจิตรของชีวิตริมฝั่งแม่น้ำหอมจนชุ่มชื้น ใบอ่อนเสียดยอดขึ้นมาตามเส้นบรรทัด จากสีเขียวจืดจางค่อยขยับขยายเติบโตกลายเป็นสดขจีแตกกิ่งก้านสาขา บรรทัดแล้วบรรทัดเล่ารวดเร็วจนปลายดินสอตวัดไม่ทันใจ เขาปลูกแนวทำนองประสานสวนทางลงไปด้วย มันแตกหน่อพลิ้วไปกับแนวทำนองหลักอย่างกลมกลืน เขายิ้มให้ตัวเอง แต่บางครั้งก็ขมวดคิ้วเมื่อพบจุดบอดอยู่บ้าง ซึ่งก็ต้องแก้ไขเสียใหม่สองสามครั้งจนกว่าจะสมใจ กระดิ่งจักรยานถูกดีดทำลายความสงบจนเขาหันไปมองต้นเสียง “สวัสดีค่ะอาจารย์” สาวน้อยแก้มใสผมยาวในชุดอ๋าวหญ่ายสีขาวสะอาดตา นั่งอยู่บนอานจักรยาน ใช้เท้าข้างหนึ่งยันไว้กับพื้น โบกมือน้อยๆให้เขาพร้อมกับรอยยิ้มเบิกบานรับเช้าวันใหม่ กระเป๋านักเรียนแขวนไว้กับแฮนด์ข้างหนึ่ง ตะกร้าด้านหน้ามีกล่องไวโอลินสีดำวางเอียงไว้ มีเชือกยางผูกร้อยกันตกแน่นหนา “สวัสดีจ้ะเฟือง ไปโรงเรียนแต่เช้าเลยนะ” เขาพูดได้เพียงภาษาอังกฤษ แต่เด็กสาวก็สามารถสื่อสารในภาษาเดียวกันได้เป็นอย่างดี “ค่ะ นัดกับมินห์ทันไว้ที่โรงเรียน เราจะซ้อมดูเอทกันก่อน ตอนเย็นจะแวะมาให้อาจารย์ช่วยดูให้หน่อยน่ะค่ะ” เด็กสาวพูดเสียงเหมือนตะโกนนิดๆ เพราะระยะทางจากริมตลิ่งที่เขานั่งไปจนถึงถนนเล็กๆที่เธอจอดรถค้างไว้นั้นห่างกันราวสิบเมตร เขารู้ว่าสาวน้อยเฟืองเล่นไวโอลินได้ดี แม้แรกพบกันเธอเกลียดเครื่องดนตรีชนิดนี้เนื่องจากโดนบังคับให้เรียน เขาเปลี่ยนภาพไวโอลินในความคิดของเฟืองให้กลายเป็นสีสันสวยงาม จนแม่และปู่ของเธอต้องแปลกใจเมื่อเห็นลูกสาวไปไหนมาไหนพร้อมกับไวโอลินตัวนี้ตลอดเวลา “ได้สิ ชวนมินห์ทันมาพร้อมๆกันเลยก็ดีนะ เผื่อว่าวันนี้เราจะไปลองเล่นคอนเสิร์ตเล็กๆกัน” เขาตอบไปพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยน การได้เจรจากับคนที่มีความรักในเสียงดนตรีเหมือนกัน ทำให้เขารู้สึกมีความสุขขึ้นบ้าง “จริงหรือคะ! จะเล่นได้เลยหรือคะ มินห์ทันต้องดีใจแน่ๆเลย” สาวน้อยตื่นเต้นจนตาเป็นประกาย แต่แล้วก็วูบหายเมื่อได้เห็นยิ้มของเขา อีกแล้วเหรอ..ช่างเป็นยิ้มที่เศร้าเหงาเสียจริง เฟืองคิดในใจ เธออยากพูดอะไรต่อแต่กลับนึกไม่ออก “แล้วพบกันจ้ะเฟือง ขี่รถระวังๆด้วยนะ” เขาหันกลับไปจมอยู่กับโลกแห่งคีตศิลป์ในหน้าสมุดสีขาวตามเดิม เสียงน้ำเซาะตลิ่งหวานล้ำ มวลหมอกเหมยเริ่มคลี่คลายแต่ยังคงไว้บ้างเคียงคู่กับความเย็นของสายน้ำ จนกว่าแสงตะวันจะเริ่มอุ่น จึงค่อยละลายหมดสิ้นในยามสาย สาวน้อยเฟืองเอียงคอมองเขาทำงานเหมือนอยากรู้ แต่ด้วยเวลานัดหมายใกล้เข้าเรื่อยๆจึงตัดใจเคลื่อนรถสองล้อคันเก่าแก่หายลับไปกับถนนซึ่งขนานไปตามแม่น้ำยาวไกล จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 14 พ.ย. 47 23:26:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “น้ำชาค่ะ” หล่อนรู้สึกเกรงใจเมื่อถ้วยชาควันกรุ่นถูกเสิร์ฟด้วยมือของเธอจึงโค้งขอบคุณเสียสองสามครั้ง ในร้านมีมุมสงบ โต๊ะเล็กแอบชิดผนัง มีแจกันดอกไม้ตั้งตรงกลาง เธอมักใช้โต๊ะนี้อ่านหนังสือและวาดรูปบนแผ่นกระดาษแข็งเพื่อนำมาตัดเป็นที่คั่นหนังสือยามว่าง “ฉันชงชาไม่อร่อยนัก ถ้าไม่ชอบ จะเปลี่ยนเป็นกาแฟก็ได้นะคะ” เธอนั่งลงตรงข้าม ประสานมือวางบนตัก ดวงหน้างดงามมองคู่สนทนาเหมือนรอให้หล่อนตอบหลังยกถ้วยชาขึ้นจิบ “ชาดีแล้วค่ะ ขอบคุณมาก” หล่อนชมพลางวางถ้วยลงบนจานรองดังกริ๊ก เธอรู้สึกดีใจจนอดยิ้มไม่อยู่จากนั้นค่อยยกถ้วยของตัวเองขึ้นดื่มบ้าง หญิงสาวผู้เป็นแขกแทบไม่ได้ละสายตาจากร่างตรงหน้า ราวกับร่างนั้นคือความงามที่ซุกซ่อนอยู่ในพงหญ้าอันสามัญ และถูกค้นพบโดยหล่อนด้วยความบังเอิญ คงเป็นเรื่องปกติหากศิลปินผู้เก่งกาจจะเลิกเล่นเมื่ออายุย่างเข้าสู่วัยชรา บางครั้งสังขารก็ไม่พร้อมใจให้แม้กระทั่งการสร้างสรรค์เสียงไพเราะ เมื่อพบว่าฝีมือตก ยอดฝีมือเหล่านั้นจะหยุดตัวเองเพื่อคงไว้ซึ่งความหอมหวานของความรุ่งโรจน์อันเป็นจุดสูงสุดแห่งชีวิต แล้วชื่นเชยชมตราบจนลมหายใจสุดท้ายมาพรากไปสู่สวรรค์ แต่เธอ..คาวาชิม่า โนริโกะ หากไล่อายุไม่ผิด เธออ่อนกว่าน้องชายของหล่อนสี่ปี อายุเพียงยี่สิบสี่ กำลังอยู่ในวัยที่จะสามารถพุ่งทะยานทะลุฟ้า ฝีมือของเธอเหมือนมังกรโลดแล่นกลางทะเล โดดเด่นสง่างาม แถมหน้าตาก็น่ารักน่าเอ็นดู แต่แล้วกลับหยุดตัวเองไปเสียเฉยๆ สร้างความกังขาเสียดายแก่ผู้รักเสียงกีตาร์คลาสสิกทั่วโลก ข่าวว่าเธอเลิกจับกีตาร์เพราะต้องแต่งงานเป็นจริงหรือ หากให้หล่อนเลิกเป่าฟรูทเพียงแค่ผู้ชายคนเดียวบ้างล่ะ..ไม่เอาหรอก เสียงจากเครื่องดนตรีคือลมหายใจของนักดนตรี ชีพจรเต้นเร่าแรงร้อนยามได้ขับบรรเลงความงามพิสุทธิ์ในศิลปะแห่งเสียง และคงต้องคลั่งบ้าตายหากต้องพลัดพรากจากเครื่องดนตรีคู่ใจ “ร้านสวยจังนะคะ” หล่อนจิบชา เหลียวมองไปรอบๆแล้วกล่าวตามความรู้สึกจริง เธอยิ้มน้อยๆแทนคำขอบคุณ เปิดกล่องไม้สีเรียบๆ หยิบที่คั่นหนังสือออกมาหลายอัน ส่งให้หล่อนดู หล่อนเห็นว่าเป็นภาพสีน้ำ ส่วนใหญ่คือรูปดอกไม้ บางรูปก็เป็นชั้นหนังสือโย้เย้แต่ดูน่ารัก มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนั่งกับพื้นท่ามกลางกองหนังสือรอบตัว บางแผ่นเป็นรูปร้านของเธอมองจากภายนอกเข้ามา โทนสีเปลี่ยนแปลงไปตามฤดูกาลต่างๆ ภาพหนึ่งสะดุดตา คือภาพม้านั่งว่างเปล่าใต้ต้นเมเปิล ใบสีส้มแดงโปรยปรายตามพื้นราวกับพรมสีโศก บนม้านั่งมีกีตาร์วางนอนอยู่เดียวดายเหมือนร่างไร้วิญญาณ ดูแล้วช่างเปลี่ยวเหงาเป็นที่สุด “ฉันอยู่ว่างๆไม่รู้จะทำอะไร เลยหัดเขียนสีน้ำ ฉันรักร้านนี้ ดูแลเองทุกวันไม่อยากจากไปไหน” เธอยังเล่าต่ออีกว่า ที่คั่นหนังสือในกล่องใบนี้เธอเก็บไว้เอง มันเป็นส่วนหนึ่งในหลายๆรูปที่เธอประทับใจจนไม่อยากให้ใคร แต่หากหล่อนชอบรูปไหนหรืออยากได้ เธอก็จะไม่หวง หล่อนกล่าวคำขอบคุณ แต่ไม่คิดจะเอาภาพน่ารักๆเหล่านี้ มันคงมีคุณค่าและความหมายทางใจกับเธออยู่ไม่น้อย จึงเก็บรวบรวมไว้ในกล่องไม้สะอาดสะอ้านอย่างดี ทั้งสองคุยกันเรื่องหนังสือ หล่อนเป็นคนชอบอ่าน เธอก็เช่นกัน ลูกค้าเข้าๆออกๆ บางรายเท่านั้นถึงจะซื้อสักเล่ม เธอขอตัวไปห่อสินค้าและคิดสตางค์ หล่อนผายมืออย่างเกรงใจแล้วนั่งจิบชาเงียบๆดูหญิงสาวร่างงามผู้เต็มไปด้วยปริศนา เคลื่อนไหวด้วยลีลาแคล่วคล่องทว่าอ่อนช้อย ลูกค้าคนหนึ่งมองเธอเหมือนคุ้นหน้า แต่ก็ตัดใจกลับออกจากร้านไปโดยไม่ได้ไถ่ถามอะไรสักคำ “วันนี้ขายดี ฉันจะเลี้ยงแซนวิชคุณค่ะ” เธอส่งเสียงหวานใสมาจากห้องเล็กด้านในที่ไม่มีประตู คงเป็นครัว หล่อนเดา ซึ่งน่าจะถูก เพราะอึดใจเดียวเธอก็ยกถาดแซนวิชออกมาพร้อมกับใบหน้าของคนอารมณ์ดี “แหม ไม่จำเป็นต้องวุ่นวายเพราะฉันก็ได้ค่ะ แค่น้ำชาก็ดีถมไปแล้ว” หล่อนลุกยืนขณะเธอจัดแจงวางจานกระเบื้องลงบนโต๊ะ ขนมปังเกรียมพอสวยส่งไอร้อนกับกลิ่นหอมกรุ่น ทั้งคู่นั่งลงอีกครั้งพร้อมกัน “วันนี้ ฮานะจังไปเที่ยวสวนสนุกกับพ่อของแก ฉันก็ได้แต่นั่งแกร่วไม่รู้จะทำอะไร หากไม่ได้วาดรูปก็จัดชั้นหนังสือ เมืองนี้ค่อนข้างเงียบอยู่สักนิด แต่ก็ทำให้สงบดี วันนี้ได้คุณเป็นเพื่อนคุย ฉันรู้สึกสบายใจจังค่ะ” เธอพูดถึงเด็กหญิงในรูปเมื่อเห็นหล่อนจ้องมองเหมือนสนใจ หล่อนยิ้ม รู้สึกเอ็นดูหนูน้อยตาแป๋วที่ชื่อฮานะจังขึ้นมา ดวงหน้าของแม่หนูน้อยอิ่มเอิบเปล่งปลั่ง เธอเข้าใจแต้มสีส้มอมชมพูลงบนแก้มป่องๆขณะพื้นสีเดิมยังหมาดชื้น ทำให้สีชมพูซึมกระจายแผ่เป็นวงอ่อนหวานน่ารัก “กี่ขวบแล้วคะ” “ขวบกว่าค่ะ แกโตเร็ว หากโตเป็นสาวคงรูปร่างสูงเหมือนพ่อ” เธอตอบทั้งที่ยังก้มมองรูปเด็กหญิงด้วยสายตาเปี่ยมสุข มันฉาบฉายบนใบหน้านั้นเพียงวูบหนึ่ง ซึ่งหล่อนสังเกตเห็นอย่างชัดเจน “ขอโทษนะคะที่ยังไม่ได้แนะนำตัว ฉัน..อิโต ชิซึกะค่ะ ทำงานอยู่ศูนย์วัฒนธรรมเมืองนาราแล้วก็เล่นฟรูทเป็นงานอดิเรก ใบไม้ร่วงที่เกียวโตทำให้ฉันต้องมาทุกปี ฉันพักอยู่กับน้องชายค่ะ บ้านของแกอยู่ห่างจากนี้ไปแค่ครึ่งชั่วโมง ” เธอค้อมศีรษะ รอยยิ้มเบ่งบานอ่อนช้อย “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันเป็นใครนั้น คุณคงรู้ดีอยู่แล้ว หากทำอะไรไม่ได้เรื่องในวันนี้ ต้องขออภัยด้วยนะคะ” หล่อนต่างหากที่ควรขออภัยเพราะมารบกวนเวลาส่วนตัวของเธอ..หล่อนคิด “ฉัน..มีน้องชายคนหนึ่ง แกสอนกีตาร์คลาสสิกอยู่ในโรงเรียนมัธยม ถ้ารู้ว่าฉันได้พบกับคุณที่เมืองนี้คงตื่นเต้นมาก ไม่ทราบว่า..หากแกขอมาพบคุณ จะเป็นการรบกวนหรือเปล่าคะ” หล่อนก้มหัวครั้งแล้วครั้งเล่าขณะพูด เธอส่งรอยยิ้มให้อีกพร้อมทั้งเอียงคอเล็กน้อย แต่ไม่ตอบตกลงหรือปฏิเสธ ทำให้หล่อนต้องพูดต่อ “เขา เอ่อ คือน้องชายของฉัน กำลังมีปัญหากับเพลงๆหนึ่ง กระทั่งฉันเองยังไม่เข้าใจ หากคุณช่วยแนะนำ ก็จะนับว่าเป็นความกรุณาอย่างมากทีเดียว” เสียงของหล่อนช้านุ่มอ่อนโยน ทั้งที่เธออายุน้อยกว่าหล่อนหลายปี แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างห้อมล้อมร่างตรงหน้า ซึ่งทำให้ดูน่าเกรงขามแต่ไม่น่าอึดอัดเมื่ออยู่ใกล้ ซ้ำยังดูนุ่มนวลเหมือนภาพสีน้ำอย่างบอกไม่ถูก เธอยังคงยิ้มโดยไม่พูดอะไร ผายมือเชิญให้หล่อนจิบน้ำชา ผลักจานแซนวิชมาไว้ตรงหน้าแล้วพยักพเยิดอย่างกระตือรือร้น “ทานสิคะ เดี๋ยวจะหายร้อนเสียก่อน” จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 14 พ.ย. 47 23:27:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เขาพาร่างสูงโปร่งเดินกลับไปทางต้นน้ำ ตรอกเล็กๆ ปากทางมีร้านเฝอชนิดหาบเร่ โยกย้ายได้สะดวก ควันกรุ่นลอยจากหม้อซุปส่งกลิ่นหอม แม่ค้าวัยกลางคนยิ้มกว้างแล้วร้องเรียกเชิญชวน เขาผงกศีรษะทักทายแต่ปฏิเสธอาหารมื้อเช้า ตึกเก่าสองข้างทางยังมีกลิ่นอายสถาปัตยกรรมผสมผสานของจีนและฝรั่งเศส ประตูร้านรวงเปิดออกบอกอรุณสวัสดิ์ชีวิตการทำงานของวันใหม่ ร้านกาแฟกางโต๊ะเล็กแบบพับได้เรียงตามบาทวิถีพร้อมม้านั่งเตี้ยๆ มีลูกค้านั่งอยู่หลายคน ถนนผ่ากลางแนวตึกเก่า เล็ก กะทัดรัด ปูด้วยอิฐสีเทาหม่นๆ ริมขอบถนนมีมอสขึ้นชุ่มชื้น ชายชราเจ้าของร้านขายยาแผนโบราณกำลังรดน้ำต้นไม้ในกระถางมังกรข้างหน้าร้าน หนวดเคราสีขาวดูบางเบา เข้ากับเครื่องแต่งกายง่ายๆตามแบบชาวเว้ทั่วไป เขาเข้าไปก้มศีรษะทักทาย ชายชราวางฝักบัวรดน้ำแล้วหันมายิ้มจนเห็นฟันทองในปาก “เป็นยังไงบ้างล่ะเช้านี้ เขียนไปได้กี่เพลงแล้ว” เจ้าของร้านยาปรารภด้วยเสียงนุ่มเนิบ แววตาของแกอ่อนโยนเหมือนตากวาง ใส และเต็มไปด้วยความเมตตาปราณี เขายืนในที่ต่ำกว่าเล็กน้อย ตอบด้วยภาษาอังกฤษสลับเวียดนามกระท่อนกระแท่น “ได้นิดหน่อยครับลุงหมอ แต่ก็ใกล้เสร็จแล้ว เป็นผลงานที่ทำอย่างตั้งใจและเต็มที่ที่สุดของผมเลย” หมอยาจีนยิ้มเล็กน้อยแล้วโบกมือขึ้นลง “พักผ่อนเสียบ้าง ช่วงไถลงให้หนัก ช่วงพักให้วางแอก ชีวิตที่รู้จักผ่อนหนักผ่อนเบาและปล่อยวางจะเป็นสุข ที่สำคัญคือการกิน เรากินเพื่ออยู่มิใช่อยู่เพื่อกิน ก่อนกินต้องพินิจถึงความเหมาะสม ร่างกายจะปลอดโรค ช่วงนี้มีปวดท้องอีกไหม” เขาส่ายศีรษะ แววตาสำนึกบุญคุณ “ไม่อีกเลยครับลุงหมอ ผมคงใกล้หายดีแล้ว ขอบคุณลุงหมอมากเลยครับ หากไม่ได้มาพบ ผมคงตายด้วยโรคกระเพาะไปนานแล้ว” ชายชราโบกมืออีกครั้ง “อาการแบบนี้ยังไม่ถือว่าหนัก แล้วหมอคนที่วินิจฉัยเจ้าก็ไม่ละเอียดถี่ถ้วน ว่าแต่ คนไทยพ่อของเจ้า เป็นยังไงบ้างล่ะ” “ก็ดีขึ้นมากเหมือนกันครับ หากพ่อเขียนหนังสือเล่มนี้จบ คงยอมกลับเมืองไทยพร้อมผม” เขาโค้งเหมือนกับจะขอบคุณแทนพ่อ ลุงหมอหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี แล้วเปรยเบาๆเป็นทำนองว่า พ่อลูกเหมือนกันจริงๆ ก่อนพาตัวเองเข้าไปในร้าน “อ้อ จริงสิ” ชายชราร่างเล็กหันกลับมาเหมือนนึกอะไรออก “แม่ของเฟืองเขาจะมารับลูกเขาอีกราวสัปดาห์หน้า เจ้าคงฝึกสอนนางเต็มที่อยู่นะ” เขาโค้งศีรษะก่อนตอบ “เฟืองมีพรสวรรค์มากครับ แม้ไม่มีผม เธอก็เล่นได้ดี” เฟืองเกือบทิ้งไวโอลินที่แม่ซื้อให้ลงแม่น้ำหอมไปแล้วเมื่อปีก่อน เขาเดินมาจากตีนสะพาน ใบหน้าอิดโรยอมทุกข์ ร่างกายผ่ายผอมจนทำให้ดูสูงโย่งทว่าไร้พละกำลัง แม้หยุดยืนนิ่งมองภาพสาวน้อยริมฝั่งน้ำที่กำลังชั่งใจว่าจะเหวี่ยงอะไรทิ้งก่อนดีระหว่างไวโอลินกับคันชักด้ามเรียวสวยก็ยังโงนเงนไปมาราวกับมิอาจต้านทานแรงลมริมฝั่งซงเฮืองได้ เขาเกือบไม่สนใจ เพราะทั้งความเจ็บปวดที่ประเดประดังกับความโหยหาอาวรณ์หญิงสาวคนรักผู้ลับลาไปกับสายลมแห่งโชคร้าย ร่วมถาโถมโจมตีหนักหน่วงจนหัวสมองทึบตื้อมึนงง น้ำตาที่เคยพรั่งหลั่งไหลกลับแห้งเหือดหายละลายกลายเป็นเสียงกรีดร้องของดวงวิญญาณยามจ้องมองท้องฟ้าราตรี แต่เครื่องสายทำจากไม้โปร่งบางเงาวับ ทำให้เขารู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่จากมาไกลแสนไกล สองเท้าชะงักงันอยู่กับที่ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับเด็กสาวกำลังเงื้อง่าคันชักไวโอลินไปด้านหลัง “ซินจ่าว” เขากล่าวคำว่าสวัสดีภาษาเวียดนาม สาวน้อยยั้งมือไว้แล้วหันมา ดวงหน้าอ่อนใสไร้เดียงสาบึ้งตึงเหมือนขัดใจ เธอสวมเสื้อแขนยาวผ้าฝ้ายสีขาว กางเกงจีนสีฟ้า กล่องไวโอลินสีดำเปิดฝาอ้าเผยให้เห็นตัวซอเงาสวย หมวกโนนลากลิ้งตะแคงอยู่ข้างกัน เธอไม่ตอบกลับคำทัก ได้แต่เอียงคอจ้องหน้าเขาด้วยความงุนงง คนต่างชาติ..เธอคิด แล้วทำท่าไม่สนใจ หันสายตาไปสู่สายน้ำไหลเอื่อยอ่อยยามสนธยา ดวงตะวันคล้อยต่ำโปรยแสงสีอุ่น หากแต่อากาศเมืองเว้ต้นเดือนพฤศจิกายนนั้นเริ่มหนาวแล้ว แสงไฟฟ้าส่องพราวตามถนนที่มุ่งสู่ย่านใจกลางเมือง ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ครางกระหึ่มไม่ขาดสาย ทว่าริมน้ำนั้นมีเนินหญ้า ขั้นบันไดหินเริ่มจากริมตลิ่งที่สาวน้อยยืนอยู่ ทอดตัวจมลงลับไปกับน้ำสีขุ่นอย่างสันโดษ ใจของเขาวาบว้างละห้อยหาถึงถิ่นที่จากมาเหลือเกิน “หนูเป็นนักดนตรีเหรอ” เขากล่าวต่อเบื้องหลังเด็กสาวด้วยภาษาอังกฤษ เธอหันมามองอีกครั้งแล้วส่ายหน้า เขาทำท่าเล่นไวโอลินด้วยสองมือเปล่า เธอก็ยังเหมือนไม่เข้าใจอยู่ดี จนเขาต้องก้าวลงไปหาเธอบนเนินหญ้า กลิ่นของแม่น้ำหอมคล้ายกับเจ้าพระยา เขาเกิดความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เด็กสาวก้าวถอยหลังเล็กน้อย ไม่ใช่ว่ากลัว เพียงแต่เกรงสายตาของคนอื่นซึ่งอาจมองมาเห็นเข้าพอดีต่างหาก “ไวโอลินสวยมากเลย คงเสียงเพราะสินะ” เขายิ้ม ชายตามองเครื่องดนตรีในกล่องบนเนินหญ้าเขียวสด “ไม่อยากเล่น..” เธอพูดภาษาอังกฤษได้ดีทีเดียว เขารู้สึกโล่งใจ บรรยากาศดีขึ้นหลังคำพูดสั้นๆหลุดออกจากปากสาวน้อย “จะทิ้งแล้ว..ไม่อยากเล่น” “ทำไมล่ะ” “เบื่อ” “คิดว่าหนูชอบเสียอีก” “ใครว่า เกลียดจะตายอยู่แล้ว” เธอนั่งลงบนขั้นบันได เขาทำตามบ้างแล้วล้วงหยิบสมุดออกมาจากย่ามเก่าๆ เปิดหาหน้าว่าง ใช้ดินสอดำลากบรรทัดห้าเส้น ใส่โน้ตลงไปเรียงรายความยาวแปดห้อง เร็วเหมือนไม่ได้คิด สาวน้อยเผลอยืดคอมองอย่างสนใจ แต่พอเขาเหลือบสายตา เธอก็หดคอกลับแล้วทำเป็นมองทางอื่น “มาร้องเพลงกัน” เขาวางดินสอ ขยับสมุด เอียงให้เธอเห็นได้ชัดๆ “ร้องไม่เป็น” เธอพูดเหมือนกระซิบ เขาเอื้อนเอ่ยทำนองที่เพิ่งแต่งเสร็จให้ฟัง เด็กสาวรู้สึกว่าไพเราะอย่างประหลาด “ตาหนูร้องบ้าง” “ก็บอกแล้วว่าร้องไม่เป็น..”เธอยังคงยืนกรานด้วยการสั่นศีรษะ แต่เสียงนั้นลดความกระด้างลงไปมาก เขายิ้มแล้วดึงสมุดกลับไป เขียนอะไรยุกยิกเพิ่มเติม “เอาล่ะ เพลงนี้มีสองทำนองแล้ว ต้องร้องพร้อมกัน แต่ถ้าหนูร้องไม่เป็นก็ลองเล่นด้วยไวโอลินดูสิ” สาวน้อยมองเขา เธอรู้สึกว่าชาวต่างชาติคนนี้ช่างแปลกประหลาดเสียจริง แต่ไม่น่ากลัวเลย ถ้าไม่ใช่คนสิงคโปร์ก็น่าจะเป็นฟิลิปปินส์ มาทำอะไรที่นี่ ท่องเที่ยวหรือทำงาน คงเป็นนักดนตรีแน่ๆ เขียนเพลงได้รวดเร็วว่องไว แถมยังไพเราะจนไม่อยากจะเชื่อ แปลกจังเลย..คันชักไวโอลินที่เกือบถูกทอดทิ้งเมื่อครู่เริ่มชูปลายสู่ฟากฟ้า มือเล็กๆขยับฝากล่อง จับซอสีน้ำตาลขึ้นทาบไหล่ในท่าเตรียมพร้อม “เล่นไม่ดีนะ..” เธอพูดเหมือนกำลังจะบอกว่าคิดผิดแล้วที่ชวนเธอเล่นดูเอ็ท เขายิ้ม นับจังหวะหนึ่ง สอง สาม สี่ แล้วบทเพลงอันเกิดจากการประสานระหว่างเสียงร้องและเสียงไวโอลินก็เริ่มขึ้น มันลื่นไหลกลมกลืนไปกับสายน้ำอย่างลงตัว แม้เด็กสาวยังลากคันชักแข็งกระด้างอยู่ แต่เธอก็ยังรู้สึกถึงความงามของเพลงจนอดพิศวงในตัวชายหนุ่มข้างกายไม่ได้ ห้องที่แปดมีเครื่องหมายย้อนกลับให้เล่นซ้ำจากแรกอีกเที่ยว เขาลดระดับเสียงให้เบาแผ่วพร้อมกับที่เธอเริ่มรู้สึกดีจนต้องเติมรสลีลาของแนวทำนองขึ้นมาแทนกันโดยไม่ต้องนัดหมาย จบเพลง เขาปรบมือแล้วชมว่าเด็กสาวมีเทคนิคการเล่นพอใช้ “โลกของคีตศิลป์ เข้าถึงได้ง่ายนิดเดียว..” เขาเอ่ยหลังจากนั้น “เพียงปลดปล่อยร่างกายและวิญญาณให้ล่องลอยผ่านพ้นดินแดนแห่งอคติ เลิกมองเครื่องดนตรีเป็นวัตถุ แต่ให้รู้สึกอยู่เสมอว่ามันคือส่วนหนึ่งของร่างกาย เป็นเหมือนดวงตาที่สามารถมองเห็นโลกพิสุทธิ์ เป็นดังหูที่ได้ยินสำเนียงทิพย์ และเป็นเช่นปากที่ขับลำนำสื่อความงดงามของแม่น้ำหอมให้ลอยล่องไกลไปจบแดนดิน..เท่าที่ผมสังเกต หนูคงถูกบังคับให้เรียนไวโอลิน หนูตั้งแง่กับคำสั่งของใครบางคน เกลียดความรู้สึกถูกบังคับ ทั้งๆที่ลึกเข้าไปในดวงตา หนูปรารถนาจะเล่นไวโอลินมาแสนนาน แววตากระหายใคร่สัมผัสความงามที่ตนเป็นผู้ให้กำเนิด แต่กลับต้องมาต่อสู้กับตัวตนอันดื้อรั้น สับสนจนใจปรวนแปร..” จู่ๆเขาก็กดท้องตัวเองแล้วนิ่งเหมือนถูกสาปชั่วขณะ ลมหนาวพาริ้วน้ำสั่นเป็นคลื่นน้อยๆ เด็กสาวกอดแขนตัวเองกระชับแน่น ชะโงกมองเขาใกล้ๆด้วยความงุนงง ไม่มีการเคลื่อนไหวแม้เธอโบกส่ายมือตรงหน้าเขาไปมา แต่ไม่นานเขาก็เริ่มผ่อนคลาย “..เราน่าจะลองเล่นกันอีกรอบไหม” ชายหนุ่มถามราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อครู่ เด็กสาวผมยาวทำท่าโล่งอก พยักหน้าแล้วหยิบซอขึ้นมาเตรียมพร้อม เขาเกี่ยงให้เธอเป็นคนนับเข้าจังหวะบ้าง หนึ่ง สอง สาม สี่..เพียงโน้ตตัวแรกที่ถูกขับขาน สาวน้อยก็ขนลุกซู่ด้วยความปลื้มปีติจนผลิรอยยิ้มเปิดเผยออกมาทางดวงหน้า ไพเราะจังเลย ไพเราะที่สุด นี่คือฝีมือของเราหรือ? นี่เราเป็นคนเล่นจริงหรือ?..สาวน้อยรำพันเคียงคู่ไปกับคันชักโยกย้ายแช่มช้อย สายน้ำเอื่อยคล้อยเซาะตลิ่ง ผสมผสานบทเพลงจนกลายเป็นซิมโฟนี่หวานล้ำยิ่งใหญ่อลังการ “ไม่อยากจะเชื่อเลย!..” เด็กสาวดีอกดีใจ แต่แล้วรอยยิ้มก็คั่งค้างบนใบหน้าเหรอหรา เขาหายไปแล้ว ผู้ชายคนนั้นหายไปแล้ว เธอรีบวิ่งขึ้นมาถึงไหล่ทาง ร่างผอมบางเดินอยู่ข้างหน้าไปไม่ไกล “คุณคะ!” เธอวิ่งหน้าตั้งจนผมยาวๆปลิวสยาย ทิ้งกล่องสีดำกับหมวกพื้นเมืองไว้บนผืนหญ้าข้างบันไดหิน ติดมาเพียงคันชักและซอที่เพิ่งเริ่มมีเลือดเนื้อและจิตวิญญาณ เขาหยุดเดิน หันมายิ้ม เป็นยิ้มของซากชีวิตอันรวดร้าวจนเธอรู้สึกใจหายที่ได้เห็น “คุณจะไปไหนเหรอคะ เป็นคนต่างชาติใช่มั้ย แล้วมาทำอะไรที่เว้นี่ล่ะคะ จะอยู่นานหรือเปล่า แล้ว..เป็นนักดนตรีด้วยใช่มั้ยคะ..” เขาอดหัวเราะกับกิริยาน่าเอ็นดูของเด็กสาวไม่ได้ เธอหยุดพูดเมื่อรู้ตัวว่าถามมากเกินไป “ผมเดินทางมาจากฮานอย พ่อของผมไม่สบายมาก ที่นั่นอากาศหนาวจัด มีคนแนะนำให้พามาหาหมอผู้หนึ่ง เขาอยู่เมืองนี้ หนูอาจรู้จัก” “หมอชื่ออะไรล่ะคะ แล้วก็อยู่โรงพยาบาลไหน” สาวน้อยออกท่าทางกระตือรือร้น “ดอกเตอร์เลือง คลินิกของท่านอยู่ในตรอกมังกร..นี่เป็นที่อยู่” เขาล้วงเศษกระดาษแผ่นหนึ่งจากย่ามมาคลี่ออก เธอขอมาดูใกล้ๆแล้วหัวเราะเสียงสดใส “อ๋อ บ้านหนูเองแหละ ถ้าคุณหมายถึงหมอเลืองก็คือปู่ของหนูค่ะ ปู่เก่งมากเลย แต่ไม่ค่อยเปิดเผยตัว เดี๋ยวจะพาไปหานะคะ” เขารู้สึกโชคดีอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าซูบเซียวกลับสว่างไสวขึ้นมา สาวน้อยตรงหน้าเหมือนเทพผู้บอกทาง เขามาถึงเว้ได้เพียงวันเดียวหลังจากรอนแรมมาจากเซิงลา ฮานอย พ่อของเขาอยู่ในสภาพย่ำแย่ หรือแม้ตัวเขาเองก็ไม่ต่างกันนัก เงินที่มีอยู่จวนเจียนหมดแล้ว ก้อนสุดท้ายได้มาจากสหายรัสเซียผู้จากกันไปก่อนออกเดินทางจากเมืองไทยเมื่อหลายเดือนก่อน “หนูชื่อเฟืองค่ะ พ่อเสียไปตั้งแต่หนูเด็กๆ แม่เป็นหมอเหมือนกับปู่ แต่อยู่ไซ่ง่อน ทำงานให้รัฐบาล แม่บังคับให้เรียนไวโอลินตั้งแต่หนูสี่ขวบ..” สาวน้อยเฟืองหยุดพูดอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าชักจะพูดมากจนเกินงามกับคนที่เพิ่งเจอะเจอกันเพียงไม่ถึงชั่วโมง ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ แววตาเขาช่างเศร้าอ่อนล้าเสียจริง “ยินดีที่รู้จักจ้ะเฟือง ผมชื่อพงศกร” แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 47 22:51:48 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 14 พ.ย. 47 23:28:45 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คืนนั้นฝนพรำ เธอยืนกางร่มเดียวดายบนสะพานกรุงธน จ้องมองสายน้ำเจ้าพระยาผ่านฝอยละอองฝนจนมัวหมองเหมือนภาพสีน้ำช้ำหม่นซึมเซา เขาไปแล้ว..เขาจากไปไกล ไปด้วยสภาพร่างกายแบบนั้น ทำไมต้องปิดบัง ทำไมต้องเสแสร้งว่าแข็งแรง ทำไมต้องจากกันครั้งแล้วครั้งเล่า ทำไม.. ..หรือเขาไม่รักฉันแล้ว.. น้ำตาพราก หยาดลงพร้อมสายน้ำฟ้าเมื่อประโยคนั้นผุดขึ้นมาในความคิด เท้าข้างหนึ่งยกขึ้นเหยียบราวเหล็กสะพานอันล่าง อีกข้างก้าวตามขึ้นไป เจ้าพระยาเชี่ยวกรากโบกมือต้อนรับ ถักทอประกายอัญมณีแห่งความดับสูญด้วยยิ้มสยดสยอง ลมฝนครางอู้ราวจะเปล่งคำท้าทาย เธอรู้ว่าไม่ควรแต่ก็ไม่อาจห้ามหัวใจร้าวราญได้ ทิ้งอดีตอันรุ่งโรจน์ไว้บนสะพานแล้วไหลไปกับสายน้ำก็น่าจะดี เจ็บปวดเหลือเกินแล้ว ช่างทรมานเสียจริง นัยน์ตาบวมช้ำจ้องความดำทะมึนเบื้องล่างราวถูกมนต์สะกด ตัดสินใจปีนข้ามราวสะพานออกไปยืนด้านนอก ลมแรงกรรโชก ชุดเสื้อกระโปรงติดกันสะบัดแนบเนื้อ ผมปลิวสยาย ร่างสั่นระริก มิได้เกิดจากความกลัว หากเพราะช้ำชอกตรอมตรมจนทุกอณูของผิวหนังต่างพากันโหยไห้ ผืนน้ำบอกเล่าความสุขหนหลัง เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนบนสะพานแห่งนี้ สายลมและไออุ่นแห่งตะวันยังห้อมล้อมยินดี ใบหน้าเขาอ่อนโยน ในแววตาล้วนมีแต่ความจริงใจ เขามอบคำสัญญา แม้เธอจะอยู่ไกลลิบฟ้า เขาก็จะตามไปอยู่คู่เคียง เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น ความรักของเธอไม่เคยพานพบสมหวัง มันจวนเจียนใกล้สุข แต่แล้วก็ต้องพลัดพรากจากลาเสียทุกที เพราะอะไร เพราะความเป็นโนริโกะ คาวาชิม่า? เพราะศักดิ์ศรีของความเป็นอัจฉริยะกีตาร์คลาสสิก?.. ..ไม่เอาแล้ว ไม่มีนักกีตาร์ที่ชื่อโนริโกะ คาวาชิม่า อีกต่อไปแล้ว พอกันที ลาก่อน.. ร่มสวยสีสดปลิดปลิวคว้างลงจากสะพานสู่สายน้ำเชี่ยวสีดำ ราวใบไม้แห้งบอกลากิ่งก้านทอดทิ้งตัวลงสู่ผืนดิน แช่มช้า เบาหวิว จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 14 พ.ย. 47 23:29:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เขาคำนับผู้เฒ่าอีกครั้งก่อนจากลา เพียงสิบนาทีก็ถึงเรือนพักท้ายตรอกมังกร ถนนลีบเรียวแคบ บีบตัวจนเหลือเพียงทางเดินกว้างไม่ถึงสองเมตร เฟืองช่วยเขาหาห้องเช่าราคาถูกและไม่ไกลจากบ้านของเธอ เขารู้สึกพอใจจนต้องขอบคุณเด็กสาวครั้งแล้วครั้งเล่า เธอหัวเราะเสียงใสแล้วขอให้เขาช่วยสอนดนตรีเป็นสิ่งตอบแทน แม้เป็นเพียงห้องแถวไม้เก่าๆ แต่ก็สะอาดสะอ้านปราศจากฝุ่นหรือขยะมูลฝอย บรรยากาศดี มีกอไผ่สูงปลูกยาวเป็นทิวไปตามไหล่ทางเดิน ยามเมื่อลมโชยชื่นใบของมันก็พลันครึกครื้นเปล่งทำนองร่ายรำประสานกันอย่างร่าเริงใจ ห้องแถวหน้ากว้างสี่เมตร มีเฉลียงยาวตลอดแนวแคบๆสูงจากพื้นราวสองคืบ เมื่อเปิดประตูบานเฟี้ยมออกทั้งหมดก็จะดูกว้างขึ้น เผยข้างในจัดตกแต่งเรียบง่ายสะอาดตา กระถางต้นไม้ใบเล็กใบน้อยวางตามมุมดูสวยสดเขียวเข้ม ใต้ชายหลังคาห้อยโคมกระดาษสีแดงตัดกับสีของกระเบื้องเก่ามอซออายุหลายสิบปีของเรือนแถวชัดเจน ชายกลางคนผมเริ่มมีสีดอกเลา นั่งขัดสมาธิกับพื้น เขียนหนังสือบนโต๊ะเตี้ยทำด้วยไม้เนื้อแข็ง กาน้ำชาวางอยู่บนจานกระเบื้องสีขาว มีกองกระดาษตั้งวางอยู่เป็นระเบียบเรียบร้อย “พ่อ กินข้าวแล้วหรือครับ” เขาเอ่ยทักบิดาพลางถอดรองเท้าก้าวขึ้นเรือน ชายกลางคนละสายตาจากงานเมื่อได้ยินเสียง รอยยิ้มปรากฏในดวงตา หงายถ้วยเล็กใบหนึ่งในถาด รินชาจีนร้อนลงไปช้าๆ ควันลอยอ้อยอิ่งส่งกลิ่นหอมฟุ้งเลื่อนไปตรงหน้าลูกชาย “กินแล้ว เดี๋ยวแกก็ไปกินเสียสินะ อย่าปล่อยให้หิว ไม่ดีหรอก” เขาตื่นตีสี่เป็นกิจวัตร เมื่อเก็บที่นอนเรียบร้อยก็จะออกมาติดไฟต้มน้ำ หุงข้าวต้มและปรุงกับง่ายๆสองสามอย่างเตรียมไว้สำหรับตัวเขาและบิดา หลังจากนั้นจึงผลัดเสื้อผ้าคว้าย่ามเดินออกไปนั่งทำงานชายตลิ่งริมแม่น้ำหอม อาหารนั้นประกอบด้วยผักและเต้าหู้เป็นพื้นตามคำแนะนำของหมอเลือง ข้าวเวียดนามรสนุ่มลิ้นไม่ต่างจากข้าวไทย เขาจิบชาจนหมดถ้วยแล้วลุกไปยกสำรับเอามานั่งกินบนโต๊ะทำงานของพ่อ “หมอเลืองบอกว่าพ่อกลับเมืองไทยได้แล้ว เพียงรักษาสุขภาพอย่าให้ตรากตรำก็จะไม่เป็นไร” ชายกลางคนจรดปากกา เขียนตัวหนังสือภาษาอังกฤษต่อจากเมื่อครู่อีกสองสามประโยคก่อนเงยหน้าขึ้น “คงยัง แกกลับไปก่อนเถอะ แผลในกระเพาะหายแล้วไม่ใช่หรือ” เขาโคลงศีรษะไปมา พุ้ยข้าวคำสุดท้ายแล้ววางตะเกียบลงกับพื้นโต๊ะ “จะให้ผมกลับไปคนเดียวได้ยังไง เดี๋ยวพ่อไม่สบายอีกใครจะดูแล “ทำไมต้องดูแล” ผู้เป็นพ่อกล่าวเสียงเนิบโดยไม่หยุดการเขียน “ก่อนนี้พ่อหักโหมไปหน่อย แล้วคงเหนื่อยกับการเดินทางรอนแรม แต่แม้แกไม่มา พ่อก็คงเอาตัวรอดได้” เขายิ้มในใจพลางคิดว่าพ่อไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ กระดาษแผ่นเล็กจดที่อยู่ของนักหนังสือพิมพ์เวียดนามคนหนึ่งซึ่งอยู่ในฮานอย ทำให้เขาทิ้งทุกสิ่งไว้ที่เมืองไทย แม้กระทั่งหัวใจของหญิงสาวผู้ที่เขารักอย่างที่สุด นำติดตัวมาเพียงเสื้อผ้าไม่กี่ชิ้นกับโรคร้ายในท้องอันแสนทุกข์ทรมาน ขึ้นรถบัสไปมุกดาหาร ข้ามฝั่งโขง ผ่านเส้นทางทุรกันดารของประเทศลาว เข้าสู่เมืองดองฮาตอนกลางของเวียดนาม แล้วจับรถไฟขึ้นเหนือ ฝนตกตลอดทาง ฟ้าชื้นฉ่ำขุ่นมัวราวฟองน้ำซึมซับน้ำตาไว้ อากาศทั้งหนาวทั้งเปียกชื้น ความเจ็บปวดทรมานของแผลในกระเพาะก่อตัวยิ่งกว่าเมฆครึ้มดำบนเทือกเขาแอนนาไมท์ เขายังจำไมตรีของหนุ่มเวียดคนหนึ่งในฮานอย หลังจากตั้งใจจะเอาเปรียบเล็กๆน้อยๆจากค่าโดยสารมอเตอร์ไซค์ แต่เมื่อเห็นสภาพอ่อนล้าอิดโรยของชายต่างชาติพันธุ์ ก็เลิกล้มเล่ห์กระเท่ทั้งหมด ขันอาสาพาไปตระเวนหาบ้านนักหนังสือพิมพ์ผู้นั้นโดยคิดค่าใช้จ่ายตามสมควรซึ่งก็ไม่แพงนัก ใช้เวลากว่าค่อนวันจึงพบ แต่ประกายความลิงโลดในดวงตาเมื่อคิดว่าใกล้จะได้พบพ่อก็พลันวูบหาย เมื่อได้รับคำตอบจากเจ้าของบ้าน “พ่อของคุณเดินเท้าสำรวจวัฒนธรรม และคาดว่าน่าจะเลยไปถึงเดียนเบียนฟูเพราะเคยคุยกันไว้ ผมได้ยินว่าเขาป่วยหนัก แต่เมื่อตามไปกลับไม่เคยพบ คุณลองไปตามที่อยู่นี้แล้วสอบถามดูอีกทีก็แล้วกัน” เขากล่าวขอบคุณแล้วลากร่างกระปลกกระเปลี้ยไปตามเส้นทางบิดา เกี๋ยน มอเตอร์ไซค์รับจ้างอ้าปากค้าง เมื่อนักหนังสือพิมพ์ผู้นั้นบอกเจตนารมณ์ของหนุ่มไทยให้ฟัง “ท่าจะบ้าแล้วมั้ง คนไทย” เกี๋ยนบ่นพึมพำ ยกมือเกาศีรษะก่อนบิดคันเร่งให้รถออกตัวช้าๆจนทัน “ไทยแลนด์! ขึ้นรถ” เกี๋ยนตะโกนภาษาเวียด เขาหันมามอง ฟังไม่ออกแต่เข้าใจความหมาย “ไม่มีเงินแล้ว ขอบคุณ” เขาทำท่าปลิ้นกระเป๋ากางเกง แท้จริงยังมีอยู่อีกแต่ไม่มาก เตรียมไว้สำหรับตามหาพ่อและเดินทางกลับซึ่งอาจต้องใช้เวลาหลายวัน หนุ่มมอเตอร์ไซค์หน้ากร้านตาตี่ส่ายหน้าหงุดหงิด “มาเหอะ จะไปส่งให้ไม่คิดเงิน เลี้ยงข้าวหน่อยก็แล้วกัน” เขาถูกเกี๋ยนฉุดมือจนต้องก้าวขึ้นไปนั่งคร่อมซ้อนท้ายฮอนด้ารุ่นกลางเก่ากลางใหม่อย่างไม่เต็มใจนัก เกี๋ยนขอดูที่อยู่ในกระดาษก่อนกระชากสองล้อเครื่องพุ่งทะยานไปข้างหน้าราวลมพัดพรางกดแตรไล่คนเดินถนนไปตลอดทาง จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 14 พ.ย. 47 23:30:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดูสิ ดูใบหน้าของฉัน นี่หรือคือใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังจะแต่งงาน เธอทำคิ้วขมวดย่นต่อหน้ากระจกบานใหญ่ ห้องลองชุดเจ้าสาวช่างโอ่โถงราวกับห้องสูทหรูหรา ตกแต่งอย่างดีด้วยเฟอร์นิเจอร์แบบตะวันตกเพื่อสร้างบรรยากาศให้รับกันกับชุดวิวาห์ขาวโปร่งฟูฟ่องบางเบา ฉันทำอะไร..ฉันกำลังทำอะไร.. เธอถามคนในกระจก ซึ่งบัดนี้กำลังแปรเปลี่ยนรูปหน้าเป็นยิ้มอ่อนหวาน ตรงข้ามกับใบหน้าหมองคล้ำในโลกแห่งความจริง ‘เธอกำลังจะแต่งงานยังไงล่ะจ๊ะ แต่งกับผู้ชายคนหนึ่ง เขารักเธอมาก รักมานานแล้วด้วย’ “คงไม่แล้วล่ะ ไม่มีใครรักฉันอีกแล้ว โนริโกะ คาวาชิม่า ตายไปพร้อมกับร่มสีสวยท่ามกลางฝนโปรยปรายบนสายน้ำเชี่ยวในเมืองไทย เหลือเพียงผู้หญิงสามัญธรรมดาคนหนึ่ง ซึ่งไม่ปรารถนาเกียรติยศ ชื่อเสียงใดๆทั้งสิ้น จะยังมีใครมารักอีกเล่า” ‘คิโยชิรักเธอยิ่งกว่าน้องสาว เขาไม่สนหรอกว่าเธอจะเป็นผู้มีชื่อเสียงหรือเป็นเพียงเด็กสาวแสนธรรมดา เขาอยากให้เธอเป็นคู่ชีวิต เป็นแม่บ้าน เป็นแม่ของลูก อยู่เคียงคู่กันไปจวบจนแก่เฒ่า นี่แหละ คือความรักที่แท้จริง’ “แล้วฉันล่ะ ฉันรักเขาหรือ” ‘จ้ะ เธอรักเขา เธอต้องรักเขา เพราะเขาช่างเป็นคนที่เหมาะสม เธอจ๋า ความรักอีกด้านหนึ่งนั้นผ่านการพิสูจน์มาจนได้ข้อสรุปแล้วมิใช่หรือ ว่ามันเจ็บปวด แสนเศร้า และเต็มไปด้วยความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีก’ “แต่..” ‘บางครั้ง หัวใจก็นำพาเราไปผิดทางนะสาวน้อย จงปล่อยให้ความคิดและการใช้เหตุผลตริตรองขึ้นมาทำหน้าที่แทนบ้าง เธอต้องไม่ทำให้พ่อแม่ผิดหวังนะจ๊ะ ท่านคือผู้มีพระคุณอันสูงส่ง และความสุขของเธอบนเส้นทางชีวิตครอบครัวอันมั่นคง เป็นสิ่งที่จะทำให้ท่านทั้งสองสบายใจ’ “แล้ว หากว่าฉันไม่มีความสุขกับชีวิตนั้นเลยล่ะ กระจกจ๋า พ่อกับแม่ยังจะสบายใจอีกไหม” เธอมองเห็นตัวเองในกระจกส่ายหน้าแล้วยิ้มอ่อนใจ ‘ชีวิตเธอไม่ได้เป็นเฉพาะของเธอนะสาวน้อย ร่างที่เห็นและเป็นอยู่ คือผลผลิตจากเลือดเนื้อและสติปัญญาของท่าน จิตวิญญาณกับลมหายใจอุ่นๆนี้ก็ได้รับมาจากพ่อแม่อย่างละเท่าๆกัน เธอก็รู้ว่าท่านหวังเช่นไร เอาเถอะ อดทนอีกนิด ปรับตัวอีกสักหน่อย แล้วบางทีเราอาจจะได้หัวเราะกับความคิดเด็กๆของตัวเองในอดีตก็ได้นะ’ เหมือนว่าเธอยังไม่เต็มใจนักขณะผงกศีรษะยิ้มรับชะตากรรมที่กำลังเกิดขึ้น น้ำตาหยดหนึ่งร่วงเผาะลงมาถูกชุดวิวาห์สีขาวอย่างไม่รู้ตัว เสียงเคาะประตูเบาๆ แม่เรียกชื่อเธอแล้วก้าวเข้ามาในห้อง จัดชายกระโปรงกับเรือนผมงดงามของลูกสาวด้วยดวงหน้าสงบมีเมตตา เธอรับรู้ความรักของแม่ มันแผ่ซ่านจากร่างเล็กๆซึมเข้าทุกอณูของเนื้อหนังจนร่างกายอบอุ่นมีพลัง “แม่จ๋า..” สองแขนโอบกอดรอบตัวมารดา แนบหน้าซุกเข้าที่ท้องราวอยากกลับไปเป็นทารกในครรภ์อีกสักครั้ง คลื่นสะอื้นก่อกำเนิด ทำนบน้ำตามิอาจปิดกั้นความอึดอัดทุกข์เทวษ แม่ลูบผมลูกสาว ปล่อยให้เธอร้องไห้นานตราบเท่านาน.. ท้องฟ้ากว้างใหญ่ เมฆขาวแผ่กระจาย ยาวไกลสุดสายตา ฝูงนกบินเป็นฝูง เห็นเป็นเพียงจุดสีดำ รางรถไฟทอดตัวไปสู่ความเป็นเสรี ความเร็วของรถแม้พุ่งทะยานดังกระสุนปืน แต่ก็ไม่เพียงพอสำหรับใจที่เริงร่ากับรสชาติแห่งอิสระปลดปล่อยจากพันธนาการ ดวงหน้าใสแช่มชื่น ชุดแต่งกายง่ายๆกับกระเป๋าเดินทาง เธอยิ้มให้กับตัวเอง ยิ้มให้กับผู้โดยสารข้างๆ ยิ้มให้กับทิวทัศน์สองฟากฝั่ง และยิ้มให้กับใครคนหนึ่งซึ่งอยู่ไกลแสนไกล แต่หัวใจของเขานั้นอยู่ฝังกลางใจเธอตลอดทุกเวลานาที ..ฉันจะคอย ฉันจะคอยคุณ ไม่ว่ามันจะนานสักแค่ไหนก็ตาม.. จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 14 พ.ย. 47 23:30:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ถนนลูกรัง เมื่อคลุกเคล้ากับฝนที่สาดเทลงมาเป็นเวลาหลายเดือน ก็ข้นเละเหนียวหนับ บางตอนอุดมด้วยหลุมเล็กใหญ่มีน้ำขังเจิ่งเกิดเป็นอุปสรรควุ่นวาย การเดินทางเต็มไปด้วยความยากลำบาก ข้างทางด้านหนึ่งเป็นป่าชัฏบนเขาสูง ส่วนอีกข้างคือหุบเหวลึกชันน่ากลัว มีเพียงไม้ซีกบางๆกั้นไว้ให้พอรู้แนวเขตอันตราย แต่หากหมายจะให้ป้องกันการร่วงหล่นคงเป็นไปไม่ได้ สองร่างบนมอเตอร์ไซค์ฮอนด้าซึ่งบัดนี้ถูกเคลือบไว้ด้วยดินเลนสีแดงขมุกขมอม มุ่งหน้าสู่ชุมชนไทดำ เมืองฝูเยน ท่ามกลางฝนโปรยปรายตลอดวันตลอดคืน คนหนึ่งขับขี่ระมัดระวัง อีกคนคอยสังเกตหลุมกับจุดอันตรายอาทิโค้งหักศอก เกี๋ยนพลาดลื่นล้มสองครั้งแล้ว แต่ก็ไม่ได้ทำให้เกิดบาดเจ็บอะไรนอกจากความสกปรกโสโครก ดินลูกรังอุ้มน้ำอ่อนนุ่ม ไม่แข็งแห้งกระด้างบาดผิวเหมือนในยามปรกติ เขาแทบไม่ได้คุยกับเกี๋ยน ที่อยู่ซึ่งได้รับมาจากนักหนังสือพิมพ์กลายเป็นอดีตของพ่อ ผู้เฒ่าเจ้าของบ้านในตามอยู่ชี้มือบอกทางขึ้นเขาพร้อมกับมอบที่อยู่อันใหม่ เขาคำนับแล้วรีบจากมา เกี๋ยนบึ่งมอเตอร์ไซค์คู่ชีพไปตามเลขที่บ้าน ถนนแย่ น้ำจากภูเขาซัดทางขาดเป็นช่วงๆ รถใหญ่จอดตายหลายคันไม่สามารถไปต่อได้ ซ้ำจะลงก็ไม่ได้อีกเช่นกัน ท้องฟ้าหลุบหลัว ไรแดดโรยลงมาเป็นริ้วสั้นๆ ใบหน้าทั้งคนขับคนซ้อนมอมแมมไม่ต่างกัน เกี๋ยนหยุดพักรถก่อนตะวันตกดิน หนุ่มเวียดพยายามสื่อกับหนุ่มไทยว่าน้ำมันใกล้จะหมดเต็มที หากหมู่บ้านข้างหน้าไม่มีปั๊มก็คงแย่ เขาจับใจความพอได้ พยักหน้าให้เพื่อนต่างภาษา ล้วงขวดน้ำจากย่ามส่งให้หนุ่มมอเตอร์ไซค์ดื่มแก้กระหาย ทั้งสองนั่งเคียงคู่ใต้ร่มไม้กลางสายฝน จ้องมองยอดดอยหมองหม่นด้วยแววตาอ่อนล้า ไม่ทันหายเมื่อย เกี๋ยนส่งสัญญาณว่าควรไปต่อ เขาอ้างภูมิอากาศของเมืองนี้ว่าไม่น่าไว้วางใจหากล่วงเลยจนค่ำ โชคดีที่ฝนยังมีเหนื่อย ท้องฟ้ามอบปลายแสงสุดท้ายสีส้มทองปนน้ำเงินขรึม ป่าไม้อวดสีเขียวเข้มเกือบดำมีเมฆเคลียคลอหนาตา เกี๋ยนบิดข้อมือทำเวลาชดเชยจนในที่สุดก็เข้าเขตหมู่บ้านไทดำ โชคซ้ำสองรออยู่ลิบๆคือถังน้ำมันสีแดงตั้งขนานกับถนนใต้เพิงสังกะสีโกโรโกโส เขาควักเอากระดาษจดที่อยู่วิ่งไปถามชาวบ้านในขณะที่เกี่ยนเติมน้ำมัน ไม่ช้าก็วิ่งกลับมาด้วยใบหน้าดีอกดีใจ เขาทำไม้ทำมือบอกเกี๋ยนให้รู้ว่าพ่อของเขาอยู่ถัดจากนี้ไปไม่ถึงกิโล เกี๋ยนยิ้มเจื่อน อยากกลับบ้านเต็มแก่ แต่ไหนๆก็อาสามาถึงนี่แล้ว ไปต่ออีกสักนิดจะเป็นไร ฮอนด้าคำรามลั่นแผดแสงไฟจัดจ้าฝ่าความมืดสลัว ฝนลงเม็ดมาอีกแล้ว แต่เพียงไม่กี่นาทีก็ถึงจุดหมาย เขากระโดดลงจากรถทั้งที่ยังไม่หยุดนิ่งดีด้วยซ้ำ “พ่อ!” ภาษาไทยคำแรกในหลายๆวันหลุดออกจากปากดังก้อง เงียบ ไม่มีเสียงขานตอบรับ เขาเดินสำรวจเมียงมองทั้งข้างล่างข้างหลังเรือนไม้เก่าซอมซ่อ จะขึ้นข้างบนก็กล้าๆกลัวๆ อึดใจเดียวมีหญิงชราเยี่ยมหน้ามาจากหน้าต่างแล้วผลุบหายไป ปรากฏกายออกมาใหม่ตรงหน้าประตูเรือนที่ยกพื้นสูงราวเมตรเศษ เขาแปลกใจที่นางพูดภาษาลาวซึ่งทำให้เข้าใจได้ดี เขาถามเรื่องพ่อ หญิงชราสั่นหน้า รับที่อยู่ไปดูแล้วส่งกลับ นางสาบานว่าไม่เคยมีคนไทยมาอยู่หมู่บ้านนี้นานมากแล้ว โลกราวสิ้นสุดบนยอดดอย ฟ้ามืดสนิทโดยสิ้นเชิง แสงดาวซ่อนตัวไว้หลังม่านเมฆครึ้ม เสียงอึ่งอ่างครางฉลองน้ำฝนเย็นยะเยือก เขานั่งหมดเรี่ยวแรงกับผืนแผ่นดิน เกี๋ยนเข็นรถไปจอดในเพิงของร้านชำถือโอกาสเจรจาหาที่พัก เจ้าของร้านยินดีจัดเตรียมห้องว่างให้ในราคาถูก “ไทยแลนด์! มาเถอะ เดี๋ยวเป็นหวัด” เกี๋ยนตะโกนฝ่าความมืด เมื่อเห็นเขายังนิ่งเหมือนไม่ได้ยินจึงเดินไปลากแขนด้วยสีหน้าหงุดหงิด ชายชราเจ้าของร้านชำถามเกี๋ยนเป็นภาษาเวียดนามและหันมาคุยกับเขาเป็นภาษาลาว ทั้งสองเข้าไปหลบฝนในห้องพักอับอู้ เกี๋ยนหลับกรนคร่อกอย่างสบาย ส่วนเขายังนั่งมองฟ้ามืดมิดต่อไป ฟ้าสาง อากาศดี เกี๋ยนลุกตื่นด้วยสัญชาติญาณ เขายังนั่งอยู่ตำแหน่งเดิม หันมาเรียกชื่อหนุ่มเวียดเบาๆ “เกี๋ยน ขอบคุณที่ช่วยเหลือ ผมไม่มีอะไรจะให้นอกจากสิ่งนี้” เขาพูดภาษาอังกฤษทั้งที่รู้อยู่ว่าหนุ่มเวียดฟังไม่ออกพร้อมยื่นนาฬิกาข้อมือส่งให้ เกี๋ยนมองด้วยสายตางุนงงแต่ก็รับนาฬิกาไปดู “ราคาไม่แพงหรอก แต่ก็น่าจะพอสำหรับค่าโดยสาร กลับไปเถอะ ขืนร่วมหัวจมท้ายกันอย่างนี้เกี๋ยนจะเสียเวลาเสียงาน จากนี้ไปผมจะตามหาเอง” เกี๋ยนหน้ามุ่ยฟังไม่รู้เรื่อง แต่จับท่วงทีสีหน้าคู่สนทนาออก เขาทาบนาฬิกากับข้อมือตัวเอง ลองใส่ดู พอเหมาะพอดีเหมือนจงใจ หนุ่มเวียดยิ้มฟันขาว ลุกไปสตาร์ทเครื่อง แต่แล้วก็ย้อนกลับมาทางเขา ขอยืมปากกาและวนหาเศษกระดาษ จดเลขที่บ้านของตนในฮานอยไว้ละเอียดยิบแล้วกำชับเป็นภาษาเวียดนามว่าหากเขาพบพ่อแล้วขอให้ไปเยี่ยมกันบ้าง เขายิ้มด้วยไมตรี ฟังไม่ออก ได้แต่รับกระดาษชิ้นนั้นมาพับใส่ย่าม โบกมืออำลาเป็นครั้งสุดท้ายให้กัน ฮอนด้าคำรามอีกสองทีก็ลับหายไปกับม่านหมอกยามอรุณ เขานั่งนิ่งใช้ความคิด ความเจ็บปวดในท้องดูเหมือนไม่เท่าความห่วงใยที่มีต่อบิดา ชันกายลุกไปหาเจ้าของร้านชำเพื่อชำระค่าห้องพัก “จะไปแล้วหรือ ว่าจะแนะนำให้รู้จักคนจีนเสียหน่อย เขาเช่าห้องนี้มาหลายเดือนแล้ว” เสียงก๊อกแก๊กเหมือนปลดกลอนประตู ร่างผอมโกรกเดินออกมาจากห้องพักอีกห้อง ในมือมีขันน้ำและกาน้ำชา ท่วงท่าการเดินส่อเค้าว่าอ่อนระโหยราวคนเจ็บเพิ่งฟื้นไข้ “พ่อ!” จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 14 พ.ย. 47 23:31:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฝนใบไม้.. เธอส่งยิ้มให้ภาพสวยเศร้า วางพู่กันลงบนจานสีอันเล็ก ผลงานบนกระดาษแข็งดูงดงามอ่อนหวาน เธอปล่อยให้สีแห้งเองโดยวางสมุดลงกับพื้นม้านั่งสีเขียว รอบด้านล้วนโปรยปรายด้วยใบไม้สีส้มสีแดง บรรยากาศยามเย็นหลังวัดคิโยมิสึเงียบสงบ มองไปทางไหนมีแต่ต้นไม้กับไอหมอกเบาบาง สายลมรำเพย หมู่แมลงกรีดปีกวิเวกวังเวง เธอร้องเพลงซากุระท่ามกลางหมู่มวลฝนใบไม้ ช่างขัดกันจัง เธอขำตัวเองแต่ยังร้องหงุงหงิงต่อไปเรื่อยๆ ดวงตะวันทอแสงส่งสีหยาดโลหิตทาบทาใบไม้ที่ร่วงโรย หนาว..จนปากสั่นระริก เหงา..จนหัวใจแทบอยากหยุดเต้น มองท้องฟ้าในสนธยา น้ำตากลั่นไหลอาบสองแก้ม เธอยังร้องเพลงซากุระ แม้ว่าท่วงทำนองจะแตกสั่นพร่าด้วยแรงสะอื้น เย็นมากแล้ว เธอปล่อยใจให้โบยบินสู่แสงสุดท้ายของวันอีกนิดก่อนเก็บอุปกรณ์วาดภาพกับสมุดปกแข็งใส่กระเป๋าสะพาย ลุกยืน มองไปตรงหน้า ม้านั่งสีเขียวฝั่งตรงข้ามมีใบไม้ปกคลุม ใต้ใบไม้มีกีตาร์คลาสสิกนอนทอดร่างแน่นิ่ง ปลดปล่อยวิญญาณของมันสู่สรวงสวรรค์ นอนเถิดเพื่อนรัก..เจ้าจงพักผ่อนเสียเถิดนะ ไม่มีเจ้า ฉันคงเหงา แต่แม้นเราอยู่ใกล้กัน ฉันก็จะปวดร้าวไม่มีสิ้นสุด เธอหลั่งน้ำตาให้เครื่องดนตรีคู่กาย แล้วเดินลับหายไปทางหน้าวัด ซึ่งกำลังอุดมด้วยนักท่องเที่ยวผู้มาจากจังหวัดไกลๆเพื่อมาดูความงามอันสงบเสงี่ยมของวัดคิโยมิสึในฤดูใบไม้เปลี่ยนสี ร้านหนังสือของเธอดูดี ไม่หรูหราแต่น่ารักและมีความเป็นกันเอง ลูกค้าในเมืองนิยมอ่านวรรณกรรม จากตรงนี้ไม่ห่างจากโรงเรียนมัธยมมาก จึงมีลูกค้าเป็นเด็กนักเรียนไม่น้อย เธอเปิดร้านแต่เช้า กินอาหารทำเองแบบง่ายๆ ตกบ่ายก็นั่งเขียนรูป จัดดอกไม้หรือเรียงหนังสือ เธอรู้สึกดีที่ไม่มีใครมาคอยทัก หรือหากมีก็จะทำเพียงอมยิ้มและโค้งให้ หลายคนคะยั้นคะยอถาม เธอจึงจำเป็นต้องโกหกว่าเธอนั้นไม่เคยรู้จักโนริโกะ คาวาชิม่า มาก่อนเลยด้วยซ้ำ ฤดูใบไม้เปลี่ยนสี เกียวโตเต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ร้านหนังสือของเธอต้อนรับลูกค้าหน้าใหม่แทบทุกห้านาที “สวัสดีค่ะ เชิญชมตามสบายนะคะ” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาพร้อมใบเมเปิลสองสามใบที่หลงพร่างพรายลงจากต้นหน้าร้านผ่านเข้าทางประตู หลังของเขาโค้งงอไม่สมกับอายุ ผมที่เคยตัดสั้นก็ยาวรกประบ่า หนวดเคราครึ้มจนมองแทบไม่ออกว่าเป็นนักเขียนชื่อดัง “พี่คิโยชิ!” เธอพาเขาไปนั่งตรงโต๊ะเล็กริมผนัง รินชาร้อนส่งให้พร้อมขนมโมจิ แล้วถอยออกไปยืนห่างๆ ไม่กล้าแม้กระทั่งนั่งร่วมโต๊ะ ความฝังใจในวันที่เธอหนีพิธีวิวาห์ยังเป็นความรู้สึกผิด ครอบครัวเธอ ครอบครัวของคิโยชิ ป่านนี้จะมองหน้ากันติดหรือเปล่าเธอเองไม่กล้ารับรู้ แม่คอยแอบติดต่อมา แต่ก็ไม่เคยบอกเรื่องอื่นๆนอกไปจากความห่วงใยขั้นพื้นฐานตามประสา ใบหน้าเขาน่ากลัว แววตาหลุบต่ำราวเสือเจ็บ เสียงหายใจหอบถี่นั้นเล่าก็คล้ายสุนัขป่าคำรามในลำคอ “น้อง..” เธอสะดุ้งสุดตัว แต่ก็ทำใจกล้ายิ้มรับ คราวนี้เจ้าของผลงาน ‘ฟ้าสว่างกลางคืนแรม’ ก็แปรเปลี่ยนสีหน้าเป็นหดหู่เศร้าสร้อยจนเธอใจหายวาบ “พี่..พี่มีเรื่องอยากขอโทษน้องอยู่เรื่องหนึ่ง..” “คะ?” เขาหยุดรวบรวมอะไรสักอย่างซึ่งไม่น่าเรียกว่าความกล้า “เท่าที่น้องทิ้งงานแต่งของเราไปนั้น พี่ขอขอบคุณ” แล้วเขาก็ทำในสิ่งไม่คาดคิด นั่นคือก้มลงคำนับหญิงสาวผู้ที่เกือบจะได้ใช้ชีวิตร่วมกัน เธอตกใจแล้วรีบคำนับตาม “พี่..อยากสารภาพกับน้องว่า พี่มีครอบครัวอยู่ก่อนแล้ว..” “คะ!?” “เรารู้จักกันได้เกือบสามปี แล้ว เรายัง..” “เรา?..” “เรายังมีลูกสาวด้วยกันหนึ่งคน ฮานะจัง พี่ขอโทษน้องจริงๆ..” “พี่คิโยชิ!” เธอไม่รู้ว่าใจยามนั้นมันเป็นเช่นไร ตกใจ ดีใจ สมใจ สาแก่ใจ..ไม่รู้เลย รู้แต่สงสารพี่ชายคนนี้อย่างที่สุด เขาหยิ่งทระนง ไม่เคยก้มหัวให้กับใครหน้าไหน แต่ชั่วเวลานั้นเล่า คิโยชิเปรียบราวแมวแก่รู้สำนึก การแต่งงานอันเปรียบประดุจเครื่องเชิดชูเกียรติยศอันตรธานหายไป เผยให้เห็นถึงความเป็นมนุษย์จอมโกหกปลิ้นปล้อน แปลกที่เธอกลับไม่โกรธสักนิด ซ้ำยังรู้สึกสงสารครอบครัวของเขา สงสารภรรยาผู้ต้องซ่อนตัวในเงามืด สงสารลูกสาวตัวน้อยๆผู้มีบิดาเป็นคนมดเท็จ ชายหนุ่มเริ่มสะอื้นร่ำไห้ เธอถอนหายใจยาว เอื้อมไปจับมือเขาปลอบประโลม “แล้วยายหนูชื่ออะไรล่ะคะ อายุเท่าไหร่แล้ว” เขาเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวอย่างรู้คุณ นัยน์ตาช้ำด้วยหยาดน้ำตาที่ไม่เคยไหลเนืองนองเช่นนี้มาก่อนในชีวิต “ฮานะ พี่ตั้งชื่อตามชื่อเธอ วันนั้น ดอกซากุระบานสะพรั่ง แม่ของฮานะสิ้นใจเมื่อได้เห็นเพียงใบหน้าแวบแรกของลูกสาว พี่ทุกข์ใจเหลือเกิน พี่ละอายใจจริงๆ น้องรัก ได้โปรดยกโทษให้พี่ด้วย ได้โปรดด้วย..” ร่างนั้นสั่นเทา เธอกอดพี่ชายด้วยความเมตตาสงสาร ความทุกข์มีมาสู่ทุกผู้คนด้วยวิธีการต่างๆกัน สิ่งเดียวที่จะเยียวยาได้คือความเห็นอกเห็นใจ การให้อภัย และรอยยิ้มที่แย้มออกมาจากใจจริง “พี่คะ น้องอยากเห็นฮานะจังจังเลย ต้องน่ารักมากแน่ๆ ใช่มั้ยคะ” แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 47 02:25:36 แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 47 01:20:37 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 14 พ.ย. 47 23:32:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 LinK ครับ 1. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2500759/W2500759.html 2. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2502840/W2502840.html 3. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2504640/W2504640.html 4. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2510718/W2510718.html 5. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2512360/W2512360.html 6. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2513628/W2513628.html 7. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2523115/W2523115.html 8. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2526187/W2526187.html 9. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2529236/W2529236.html 10. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2531830/W2531830.html 11. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2536231/W2536231.html 12. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2540736/W2540736.html 13. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2549236/W2549236.html 14. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2555958/W2555958.html 15. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2559275/W2559275.html 16. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2562381/W2562381.html 17. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2565567/W2565567.html 18. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2571047/W2571047.html 19. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2576381/W2576381.html 20. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2583693/W2583693.html 21. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2587889/W2587889.html 22. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2597695/W2597695.html 23. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2605347/W2605347.html 24. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2610123/W2610123.html 25. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2620190/W2620190.html 26. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2633444/W2633444.html 27. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2640646/W2640646.html 28. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2650675/W2650675.html 29. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2671009/W2671009.html 30. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2677167/W2677167.html 31. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2697410/W2697410.html 32. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2715915/W2715915.html 33. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2727663/W2727663.html 34. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2768525/W2768525.html 35. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2812691/W2812691.html 36. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2833648/W2833648.html 37. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2855334/W2855334.html 38. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2875331/W2875331.html 39. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2896643/W2896643.html 40. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2947251/W2947251.html 41. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2969950/W2969950.html 42. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3050360/W3050360.html แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 47 00:38:40 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 14 พ.ย. 47 23:33:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 และแล้วก็ไม่สามารถอวสานในตอนนี้จนได้ ตามคำแนะนำของเฮียณัฐกรครับ ว่าให้แบ่งตอนนี้ออกเป็นสองท่อน ผมแบ่งไปแบ่งมาชักยาวจนไม่น่าเรียกแบ่ง ก็เลยขอยกตอนจบไว้คราวหน้าก็แล้วกัน หวังว่าทุกท่านคงให้อภัย ตอบกระทู้ก่อน.. น้องเทียนหลง  อย่าเดาดี่ มันแม่นรู้ป่าว ^_^  พิมพ์ผิดไม่เป็นไร แต่ไม่พิมพ์เลยเนี่ยสิ มีเรื่อง ฮึ่มๆ คุณสก็อตตี้  เล็กไม่โตสักที แย่มากนายคนนี้ เลยทำให้เรื่องมันยืดยาวไม่รู้จบสิ้น จะพยายามทำให้เล็กโตครับคุณสก็อตตี้  ทว่าความที่เขาเป็น จึงทำให้เขาไป เล็กคงเติบโตในแบบของเขา อันเป็นแบบที่คนส่วนใหญ่มองแล้วส่ายหัว เขามีตัวตนในแบบที่คนมองไม่เห็น บางครั้ง เขาก็โตขึ้นท่ามกลางความทดท้อสะเทือนใจ บางคราวแม้ร้องไห้ทุกข์ระทมก็ยังรื่นรมณ์กับความก้าวหน้าทางดนตรี เล็กไม่ประสากับความรัก ใจน้อย อ่อนแอ แต่ลึกลงไปในวิญญาณ เขากลับสร้างรูปแบบโครงสร้างดนตรีคลาสสิกที่ไม่มีใครคาดคิด(เฉพาะในเรื่องน่ะครับ) ผมนำบุคลิกภาพของวินเซนต์ แวน ก็อกฮ์ กับอิมเพรสชั่นนิสม์หลายๆคนมาผสมคลุกเคล้ากับอารมณ์ความรู้สึกในแบบคนไทย อาจยังนำเสนอได้ไม่ดีเท่าที่ควร แต่จะพยายามปรับปรุงแก้ไขครับ คุณเอ็นจัง  ตอนที่42 ไม่ได้ต้องการให้ใครเด่นเป็นพิเศษครับ เพียงแต่ต้องการเล่าเรื่องผ่านมุมมองของไอลดา ผู้ซึ่งมีความสัมพันธ์กับเล็กค่อนข้างละเอียดอ่อน อ่า เรื่องเล็กสับสน ก็จริงแหละครับ อ่อนแอ ก็ด้วย ยังไงเสียก็ต้องขออภัยครับ เป็นเพราะผมยังเรียบเรียงจับประเด็นไม่ดีนักจึงทำให้งง จะพยายามแก้ไขนะครับ คุณซึรุกิ  เล็กทำให้ใครต่อใครเจ็บปวด ยกเว้นผมครับ เพราะตอนที่ค้นคว้าเกี่ยวกับโรคกระเพาะอาหาร เลยทำให้เป็นการรักษาตัวเองไปด้วยโดยปริยาย ปัจจุบันไม่ปวดอีกเลย เย้ น้องเอ๋ (คนชื่นชอบนิยาย)  ยังไม่ว่างอ่านก็ไม่เป็นไรจ้ะน้องเอ๋ ช่วงนี้ก็พยายามเข้านะ(เรื่องที่เขียนร่วมกับคุณวี) แล้วไงค่อยคุยกันทางเอ็ม กริช  อย่าทำนานจิ แหม.. หนูผึ้ง  แปะแล้วๆ ว่าแต่หนูอะ อ่านรึเปล่า อาจารย์จี  คำวิจารณ์สวยจังเลยครับอาจารย์ แต่จะว่าไป ฤทธิ์รักแบบนี้ผมเองก็ยังไม่เคยโดนเข้าสักหน ได้แต่นั่งมองสังเกตเพื่อนร่วมโลก เวลาเขาอกหัก รักคุด หรือว่าสมหวังดีใจ กระโดดโลดเต้น เมื่อได้เห็นก็มองเสียหลายๆมุม พิจารณาความรักหลายๆแง่ ความเจ็บนั้นเจ็บอย่างไร ไม่เจ็บได้ไหม หรือดีใจไปทำไม หากอยู่ด้วยกันต่อไปนานเข้าจะยังดีใจอีกหรือไม่ สิ่งเหล่านี้เพียรจดจำใส่สมองครับ เพราะคนเราไม่สามารถผ่านประสบการณ์ชีวิตได้หลากหลายนั่นเอง ฤทธิ์มีดสั้น คนอย่างผมอ่านคงได้อรรถรสเป็นเพียงนิยายจีนกำลังภายใน แต่อย่างอาจารย์จี ผมว่าก้าวไกลไปถึงขั้นวรรณกรรมคลาสสิก ให้รสละเมียดและแนวทางดำเนินชีวิตที่ลุ่มลึกเป็นแน่ ว่าจะหามาอ่านอีกสักหนครับ คุณอาราเร่  มีครับมี สองประเทศเลยแหละ แหะๆ หนูจ๊ะ (โอเลี้ยงแก่ๆ)  นานไรกัน เพียงลมฝนสะบัดปลาย ย่างกรายสู่สายหมอกฤดูหนาว เท่านั้นเอง มินานหรอก พี่นัทตี้  ตอนที่แล้วยังไม่ยาวอีกหรือครับ? โอ้ว ว่าแต่ ไม่เจอพี่ออนเสียที คุณwaidhaya  จบยังไงคนเขียนก็ยังมืดแปดด้านครับ ตอนหน้ารู้แน่ๆ พี่ต่าย (แม่จ๋า)  พี่เดาถูกอะเรื่องฟิล์มเอ็กซเรย์ ตอนนี้ไม่ค่อยเศร้าเท่าไหร่แล้วเนอะ กริช (อีกรอบ)  ตกลงอ่านได้กี่หนจ๊ะน้อง นายโจ๊ก (คนเดินดินกินข้าวแกง)  นี่ๆ อย่ายุให้จบแบบโคแนนสิ เดี๋ยวทำตามเสียหรอก ฮึ่ม คุณcanossa  :-)ีใจจัง ไม่เห็นชื่อคุณcanossa มานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย ลงชื่อเฉยๆก็ดีใจแล้วครับ คุณephi  น่านไง จะพยายามนะครับ คุณda  โอ๋ๆๆ อย่าเศร้าเลยครับ ตอนนี้ไม่เศร้าแล้ว นะๆ คุณวังวน  แหม อุตส่าห์มาตามคำเชียร์ของนายบอลเหรอวี ขอบคุณหลายๆครับ ไม่ต้องย้อนไปอ่านก็ได้ถ้าไม่มีเวลา (ยาวเหลือเกิน) มีอะไรแนะนำก็ยินดีนะจ๊ะ คุณjeedy  แหม ยกตัวอย่างประกอบเสียจนเห็นภาพเชียว ตอนนี้คงไม่ร้องไห้แล้วนะครับ น้องjeedy คุณณัฐกร  วิจารณ์เซี้ย งามเริด..ขอบคุณครับทั้งคำชมและข้อแนะนำ ผมเองพยายามอย่างเต็มที่ หากแม้นมีจุดบกพร่อง (ซึ่งแน่นอนต้องมี มากเสียด้วย) ก็อยากให้บอลช่วยชี้แนะ ตกลงวันนี้ไม่ได้แวะกลับเข้าไปเพราะเพื่อนชวนไปสวนหลวง ร.9 ขอโทษด้วยจ้า คุณมานีมีตา  ใช่แล้ว ตอนก่อนไม่ได้เข้ามาทักทายกัน (ฮึ่ม) ตอนนี้มาทักก็ค่อยดีใจหน่อย ว่าแต่ ไม่สงสารน้องไอกันบ้างเลยเหรอ? คุณคนติดดิน  โห ขอบพระคุณมากๆเลยครับสำหรับความคิดเห็นอันเป็นประโยชน์ แล้วก็ยินดีที่ได้รู้จักด้วย ตัวเล็กก็เหมือนกับศิลปินทั่วไปที่อ่อนไหวง่ายเหลือเกิน  จะพยายามนำความคิดเห็นไปใช้ให้เป็นประโยชน์นะครับ คุณnasa nasa  สงสัยว่าเล็กจะไม่ตายเสียแล้วครับ แต่เรื่องจะเป็นอย่างไรต่อไป ขอเวลาผมอีกนิด ขอบคุณสำหรับคำชมครับ จะพยายามปรับปรุงให้ดีกว่านี้ คุณphenol  ก็ไม่เชิงเป็นแฟนโก้วเล้งหรอกครับ เพียงแต่ชื่นชอบในสำนวนท่าน นักเขียนคนโปรดของผมคือคาริล ยิบราน กับเฮอร์มานน์ เฮสเส กระทั่งบัดนี้ งานของทั้งสองคนยังนำมาอ่านได้เรื่อยๆมิรู้เบื่อจริงๆ ขอบคุณสำหรับคำชมด้วยครับ Posing  แปะไว้เป็นชาติแล้ว ไม่เห็นเข้ามาอ่าน สงสัยมัวนัดเจอกับน้องแว่นเป็นแน่ คุณตัว(Z)  ไม่รู้ดีหรือเปล่าที่เล็กหนีมา ที่แน่ๆค้นคว้าบานเบอะเลยผม แหะๆ แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 47 00:37:18 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 14 พ.ย. 47 23:33:35 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คนเราอะนะ และแล้วก็ไม่จบ กว่าจะมาได้ นี่สงสัยรู้ตัวว่าเรากำลังจะตั้งกระทู้ประท้วง ว่าแต่ เฮ้อ ไม่รู้จะสงสารใคร สงสารตัวเองดีกว่า อยากอ่านตอนต่อไปปปปปปป แงงงงงงงงงง ป.ล. ลุงอันโตขา นู๋อ่านแล้วอยากกินอาหารญี่ปุ่นอะ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 15 พ.ย. 47 00:07:45 A:202.133.176.139 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 รอมานาน จากคุณ : เฉย - [ 15 พ.ย. 47 00:19:10 A:210.203.178.103 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่จบใช่ปะ พระเอกไม่ตายนิ โห จากคุณ : กริช - [ 15 พ.ย. 47 00:24:31 A:203.209.123.5 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 โอ้ อ่านตอนนี้แล้วมีความรู้สึกเหมือนพระเอกนิยายจีนตกลงเหวไปเจอยอดวิชาเลยคับ.. ^______________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 15 พ.ย. 47 00:55:28 ]

ความคิดเห็นที่ 15 นึกว่าถูกเฮียสอจับไปเล่นลิเกซะแล้วนะนั่น เห็นมีเอ่ยชื่อด้วย หุ หุ จากคุณ : Canossa - [ 15 พ.ย. 47 01:35:19 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ฮ่า ฮ่า ถูกใจ ถูกใจ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 15 พ.ย. 47 01:42:13 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อืม...ตอนนี้มีบรรยากาศหลายอารมณ์ ทั้ง เศร้า เจ็บปวด ยินดี โดยตัดแบ่งเป็นเหตุกาณ์ อดีตกับปัจจุบันของเล็กและโนริโกะ ดีคับ นอกจากนี้ยังมีการสื่ออารมและการตัดสินใจของโนริโกะ ที่เรียกว่าโตขึ้น ตรงความเด็ดเดี่ยว (ถึงมันจะไม่ค่อยดีนะก็เถอะ ที่หนีงานแต่ง) ที่กล้าตัดสินใจมากขึ้น (รวมถึงที่ยอมเลิกเล่นดนตรี) แต่ตั้งแต่ที่ผมอ่านมาตั้งแต่ตอนแรก ผทบอกตรงๆเลยนะ พี่ชิต ผมชอบตรงเรื่องการสื่อารมณ์นี้แหละ รวมถึงการใช้คำเปรียบต่างๆด้วย มันทำให้สะท้อนถึงตัวละครความผิดหวัง รันทด เศร้า ยินดี ฯลฯ ผ่านออกมาจากตัวละครมาถึงคนอ่านได้สัมผัส และ คล้อยตามให้มีอารมณ์ร่วมไปด้วย ^ ^ ปล.พี่ชิตอย่างแปลกใจนะฮับว่าทำไมวันนี้มาตอบได้เสียยืดยาว (เพราะตัวผมเองยังแปลกใจตัวเองเลย) - -' จากคุณ : เทียนหลง - [ 15 พ.ย. 47 02:29:39 A:61.91.41.136 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านช่วงต้นตอน ...อ๊ะ อย่านะ โนริโกะแต่งงานกับคิโยชิแล้วเหรอเนี่ย...ไม่จริงงงงงงง พออ่านตอนท้ายตอน เฮ้อ...ค่อยยังชั่วแค่ลูกบุญธรรม รอดตัวไปนะคิโยชิ (ไม่งั้นมีแช่ง) โนริโกะดูจะโตขึ้นมากทีเดียว ตัดสินใจได้เด็ดขาดดีคะ พยายามสู้ต่อไปนะ แต่เมื่อไหร่เล็กกับโนริโกะจะได้เจอกันล่ะคะ ทั้งสองคนก็รอกันมาน๊านนานแล้ว เอาใจช่วยสุดแรงเลยคะ ดีใจที่เล็กเกือบจะหายจากไม่สบายแล้ว ตอนนี้บ้างช่วงตัดตอนกลัยไปกลับมา มันดูขาดตอนยังไงชอบกลคะ (เอ..หรือว่าจะเป็นเราคนเดียวหว่า?) จากคุณ : da - [ 15 พ.ย. 47 09:37:51 A:203.147.13.24 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ๊า..... คิดถึงจังเลยค่ะ (คิดถึงใครเอ่ย?) หายไปนานจังเลยนะคะ ตอนนี้ดูเหมือนอารมณ์กดดัน อารมณ์เศร้าจะจางไปจากสองตอนเที่แล้วเยอะเหมือนกันนะคะ (คือว่าลืมๆไปบ้างแล้วง่ะค่ะ เลยต้องย้อนกลับไปอ่านตอนเก่าๆด้วย แหะๆๆ) อยากอ่านตอนต่อไปจังเลยๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 15 พ.ย. 47 10:03:52 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เพิ่งเข้ามาอ่านครับ ตามลิงค์ของคุณณัฐกร มี่แนะนำคุณหน่อง ที่ให้ช่วยแนะนำนิยาย อ่านบทแรกช่วงต้นไม่น่าติดตามเลย แต่พออ่านต่อไป ยอมรับครับว่าน่าอ่านมาก เนื้อเรื่องลื่นไหลดี อบอวลด้วยไอรัก กะความแก่งแย่งชิงดี ชิงไหวชิงพริบ ของโจ้กะเล็ก แถมเกล็ความรู้ภาษาญี่ปุ่น เรื่องมาสดุดอีกที ตอนที่เล็กหนีไปทำลูกเรือประมง กะเฝ้าบ่อกุ้ง คือคล้ายๆเรื่องมานเปลี่ยนแนว แต่ก็กลับมาลื่นไหลเหมือนเดิมตอนหลัง ตอนท้ายๆทำท่าจะเป็น tragedy คิดว่าเล็กจะตายจากโรคมะเร็ง แต่ดันไม่ใช่ และอ่านตอนนี้(43) ตอนแรกนึกว่าโนริโกะโดดน้ำตาย อ่านทีแรกว่าร่างสวยสีสดปลิดปลิวคว้างลงจากสะพาน กลับมาดูอีกทีกลายเป็นร่มไป แล้วคนแต่งหลอกว่าโนริโกะแต่งงานกะคิโยชิ จนมีลูกสาว ชื่อฮานะจัง กลายเป็นโนริโกะหนีการแต่งงาน และฮานะจังเป็นลูกของคิโยชิกะหญิงอื่น ถึงตอนนี้ผมเดาว่าคงจบแบบแฮปปี้ เอนดิ้งนะ คิดว่า เล็กคงเดินทางไปหาโนริโกะ ตามคำสัญญาที่เคยให้ไว้ มะรู้คนแต่งจะหักมุมอีกไหม เดายากจิงนักแต่งคนนี้ อ้อ อีกอย่าง เห็นหมอพิมไม่เข้ามาผมเลยถือโอกาสให้ข้อมูล ว่าโรคมะเร็งกะเพาะอาหาร มานมักจะเป็นกะคนเลือดกรุฟเอ ส่วนคนกรุฟโอ มักะเป็นโรคกระเพาะ มะรู้เล็กเลือดกรุฟไร ชาวญี่ปุ่นจะเป็นมะเร็งของกระเพาะอาหารมากกว่าคนไทย การวินิจฉัยมะเร็งกระเพาะให้ได้แน่นอนต้องทำการส่องกล้องตรวจ (Gastroscpoe) แล้วทำการตัดชิ้นเนื้อที่สงสัย (Biopsy) มาตรวจหาเซลล์มะเร็งโดยพยาธิแพทย์ การดูจากภาพเอ็กซ์เรย์มีโอกาสถูกเพียง70-80กว่า% เท่านั้น ขึ้นกะความชำนาญของรังสีแพทย์ด้วย จากคุณ : ลูนาติก - [ 15 พ.ย. 47 10:23:28 A:203.209.125.238 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 โห คุณอันโตนิโอ รอนานมากเลยฮับตอนนี้อ่ะ กว่าจะมาได้ รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ ก็ยังไม่เห็นสักที ตอนนี้ได้อ่านละ ดีใจจัง ^____^ ตอนต่อไปอย่านานอีกนะฮับ จากคุณ : pumpkin - [ 15 พ.ย. 47 10:31:20 A:203.113.37.11 X:203.150.217.118 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สวัสดีครับคุณอันโตนิโอ เฝ้ารออย่างใจจดจ่อแล้วก็กำลังนั่งซึมซับความรู้สึกหลังการอ่านตอนนี้จบอยู่ครับ อิอิ อารมณ์กำลังแบบ มันเป็นภาพฉายย้อนกลับไปของเรื่องที่เคยผ่านมาอ่ะครับ ประมาณว่าละครจะจบแล้ว ต้องมีภาพครั้งอดีตมาฉายเอื่อยๆ สีออกไปทางโทนขาวดำ  เล็กเคยรู้สึกยังไง ทำอะไรมาบ้าง มีวีรกรรมอะไร โนริโกะน่ารักแค่ไหน อารมณ์เป็นยังไง อะไรประมาณนั้นอ่ะครับ ผมชอบตอนนี้นะครับ มันเหมือนกับว่าตอนที่เรากำลังอ่านตอนนี้อยู่ มันเติบโตขึ้นกว่าแต่ก่อนอ่ะครับ (แต่ถ้าเด็กลงก็ดีนะ 55) ชอบจริงๆครับนิยายเรื่องนี้ แถมกำลังได้ความรู้จากโรคกระเพาะอาหารอีกด้วยสิ อิอิ ตั้งหน้าตั้งตารออ่านตอนต่อไปครับผม จากคุณ : มานีมีตา - [ 15 พ.ย. 47 11:15:40 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มารายงานตัวก่อนนะคะ ไปทำงานก่อน คืนนี้จะอ่านที่บ้านนะคะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 15 พ.ย. 47 12:13:31 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เย้....ในที่สุดโนริโกะก็ไม่ได้แต่งงานกับคิโยชิ กำลังลุ้นในเล็กกับโนริโกะกลับมาหากันตัวโก่งเลยค่ะ จากคุณ : ตัว(Z) - [ 15 พ.ย. 47 12:35:23 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โหๆ หรือจะไม่จบเศร้าล่ะนี่? อยากฟังเล็กพูดภาษาอังกฤษจัง :) จากคุณ : scottie - [ 15 พ.ย. 47 12:36:23 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ๊ากซ์ซซซซซซซ หักเหลี่ยมโหดอย่างแรง จากคุณ : waidhaya - [ 15 พ.ย. 47 12:42:10 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ในที่สุดก็ตามอ่านจนทันเสียที รออ่านต่ออยู่นะคะ ^___^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 15 พ.ย. 47 13:14:56 A:210.246.77.62 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 เย๊ๆๆๆ พระเอกรอด นางเอกก็รอด(งานแต่ง) ตอนหน้าจบใช่ปะคะ ต้อง happy แน่ๆเลย ตั้งหน้าตั้งตารอต่อไป จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 15 พ.ย. 47 15:24:52 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ลงชื่อจองที่นั่งอ่านก่อนนะครับ ^^ จากคุณ : ธามาดา - [ 15 พ.ย. 47 19:52:37 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แปะไว้ก่อน เดี๋ยวมาอ่านอ่ะ จากคุณ : poseng - [ 15 พ.ย. 47 20:19:17 A:61.91.41.245 X: ]

ความคิดเห็นที่ 31 เมื่อกี้แปะไว้ แล้วก็อ่านซะเลย อ่านจบแล้วนะครับ  ผมว่าตอนนี้มันอ่านแล้วเศร้าๆ ไงพิกล(ปกติก็เศร้าอยู่แล้ว) สงสารชีวิตรักของคู่นี้จริงๆ มันช่างไม่สมประกอบ  เฮ้อ แล้วเมื่อไหร่มันจะจบเนี่ย รอเป็นชาติแล้วเหมือนกัน เอ่อ รู้สึกว่าเมืองเวียดนามนี่ช่างน่าสนใจนัก ท่านอันโตนิโอ นี่ช่างบรรยายได้อรรถรสจริงๆ  (เมื่อไหร่จะไปซะทีล่ะ) จากคุณ : poseng - [ 15 พ.ย. 47 21:32:48 A:61.91.41.245 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 หน้าจอเริ่มสว่างขึ้นมาเลยค่ะ ตกลงไม่ตายแล้วใช่มั้ย (เล็กน่ะ) ตอนนี้ก็นานเหมือนเดิม กำลังคิดเหมือนกันว่าคงได้เวลาตามแล้ว แต่รออีกหน่อยแล้วกัน(พี่เค้าคงงานเยอะ) ตอนหน้าคงไม่นานใช่มั้ยคะ รอเน้อ...... จากคุณ : Jeedy - [ 15 พ.ย. 47 21:48:55 A:202.57.176.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 รอตั้งนาน เย ตอนนี้ความกดดันอึมครึมหม่นมัวที่ก่อตัวเต็มตอนที่แล้ว ดูเหมือนจะกระแสลมเย็นพัดพาออกไปจนดูเจือจางลงบ้าง ราวกับว่าจะเห็นแสงสว่างลอดออกมาให้เห็นบ้าง  แต่ก็ไม่ไว้ใจคนเขียนแฮะ อิอิ.. ว่าตอนหน้าที่เป็นตอนสำคัญที่สุด(เพราะเป็นตอนจบ ฮา..) คนเขียนจะพลิกล็อคอะไรอีกหรือเปล่า แต่ส่วนตัวนะ ผมว่าอะไรที่จบ ถ้าจบลงด้วยดี มันก็ดูดีนะ อิอิ...แม้ว่าบางทีชีวิตจริงจะจบลงไม่ดีก็ตาม แต่นิยายสามารถเต็มเสริมส่วนที่ขาดหายในชีวิตจริงได้ ดังนั้นผมจึงคิดว่า ถ้าจะจบแบบสุดเศร้าและสิ้นหวัง (โห..) อย่างน้อยก็ขอให้มีความความสุขสมหวังปนอยู่บ้างสักนิด เหมือนผงชูรสทีเติมลงในปริมาณน้อยๆ ที่ทำให้อร่อยเหลือหลาย...อย่าจบแบบสิ้นเยื่อขาดใยกับนักอ่านที่ลุ้นมาตลอดนะครับ อิอิ โห..ชักแม่น้ำทั้ง 5 ใหญ้เลย ฮ่ะๆๆ ไม่มีอะไรหรอกครับ เพียงแต่หวังว่าจะจบลงด้วยดีบ้าง (สักนิดก็ยังดี แง่มๆๆ) จากคุณ : GTW - [ 16 พ.ย. 47 08:16:05 ]

ความคิดเห็นที่ 34 It's should be espidose 2 Sorry I can't type Thai now. จากคุณ : En jung - [ 16 พ.ย. 47 08:28:43 A:24.193.72.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขออนุญาตติดไว้ก่อนนะคะ พี่ชิต แล้วเดี๋ยวจะมาอ่านรวบยอดอีกทีคะ จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 16 พ.ย. 47 10:46:39 A:203.113.32.7 X:203.150.217.116 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ตอนนี้พลิกล็อคหลายตลบแฮะ แต่พี่ชอบนะคะ ได้อารมณ์ครบเครื่อง แล้วเห็นแววตอนจบแบบที่พี่หวังไว้รำไรๆ ว่ามันคงเป็นจริงด้วยหละ.... ฮิๆๆๆๆๆ... เปล่ากดดันนะจ๊ะ แค่ชอบแฮปปี้เอ็นดิ้ง ก็เท่านั้นเองอะจ๊ะ ..... :) จากคุณ : Mae ja - [ 16 พ.ย. 47 14:30:48 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อีกกี่ตอนจบเหรอคะเรื่องนี้ อยากจะอ่านนะ  แต่ตอนนี้อ่านเรื่องยาวอยู่สองตอน   สมองเลยเต็ม  จำตัวละครไม่ได้สับสน ขอตามอ่านเรื่องที่ว่าจบก่อน  แล้วจะมาอ่านเรื่องนี้ และยังคงรออ่านรวมเล่มต้นฉบับของคุณ เหมือนเดิม จากคุณ : วังวน - [ 17 พ.ย. 47 07:27:14 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มารอตอนจบตามเคย... สงสัยว่าเรื่องนี้อาจจะยาวประมาณ เพชรพระอุมา ฮิ.. ฮิ..   อย่าลืมนะคะ พี่ชิต  ยังรอที่ว่าจะพริ้นต์มาให้อยู่นะคะ ( ไม่ได้ทวงน้า  แค่เตือนความจำเฉย ๆ  แหะ ๆ ) จากคุณ : syringe - [ 17 พ.ย. 47 14:17:17 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ติดตามใกล้ชิดทุกตอนเลยครับ แต่ว่าเพิ่งได้สมัครสมาชิก แต่ตอนนี้ต้องขอติดไว้ก่อน ยาวมาก ๆ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 47 16:43:22 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 47 18:46:46 จากคุณ : Nowhere - [ 17 พ.ย. 47 18:33:36 ]

ความคิดเห็นที่ 41 สวัสดีครับพี่ชิต   ก่อนอื่นก็ขอโทษด้วยที่เข้ามาช้ากว่าเพื่อน เหตุก็เพราะอย่างที่พี่รู้ๆ อยู่ คือผมไม่ค่อยได้เข้าเน็ต วันนี้กลับบ้านเร็วเลยมีเวลาในการอ่านเยอะ ค่อยๆ ละเลียดอ่านไปเรื่อยๆ ซึมซับทุกถ้อยคำ   เพลิดเพลินไปกับบทพรรณนาอย่างอิ่มเอม เป็นความสุขเล็กๆ ของผู้เมามายในวลีอย่างผม เริ่มมาก็ชอบแล้ว  ในการสร้างโทนของพี่ชิต  ดูอบอุ่นดีแท้ ช่วงต่อมาก็เปลี่ยนโลเกชั่นใหม่  จัดฉากหว่านเมล็ด สร้างจินตนาการลงบนผืนแผ่นดินใหม่ได้หนาวและดูเหงาๆ มีรายละเอียดและองค์ประกอบ เติมให้เรื่องดูน่าเชื่อถือยิ่งขึ้น   แสดงให้เห็นว่ามีข้อมูลแน่นและจัดเตรียมมาดี  (หาจากไหนเนี่ย) อ่านแล้วนึกไปถึงบรรยากาศยามเช้าตรู่ของเมืองเหนือยามหน้าหนาวมาเยือน --ใบอ่อนเสียดยอดขึ้นมาตามเส้นบรรทัด จากสีเขียวจืดจางค่อยขยับขยายเติบโตกลายเป็นสดขจีแตกกิ่งก้านสาขา บรรทัดแล้วบรรทัดเล่ารวดเร็วจนปลายดินสอตวัดไม่ทันใจ เขาปลูกแนวทำนองประสานสวนทางลงไปด้วย มันแตกหน่อพลิ้วไปกับแนวทำนองหลักอย่างกลมกลืน ประโยคข้างต้น  เป็นการตอกย้ำให้เห็นถึงพรสวรรค์ในด้านเมตะฟอส์  หรืออุปมาอุปไมยของพี่ชิตอย่างเด่นชัด ใช้การ เคลื่อนย้าย ภาพพจน์ของการเจริญเติบโตของต้นไม้  เข้าสู่ กระดาษโน้ตดนตรี ทำให้สร้างภาพใหม่สู่จิตใจมีความตระการขึ้น  มีสองภาพเคียงคู่กันไป   เหมือนเพิ่มเสียงของดนตรีให้มีความแหลมและลึกเข้าไปอีกระดับ   เมตะฟอส์  เพิ่มความเหนือจริง  และยืดออก  คือการรังสรรค์วรรณศิลป์ได้อย่างงดงาม นักเขียนหน้าใหม่  และมือสมัครเล่น (เช่นผม) ไม่แนะนำให้ใช้พร่ำเพรื่อ  เพราะนอกจากจะเยิ่นเย้อเป็นที่รกหูรกตาแล้ว   พาลทำให้สำนวนดูกระโดกกระเดกไม่เรียบรื่นอีกต่างหาก มาคราวนี้พี่ชิตใช้การนำเสนอเรื่องด้วยมุมมองบุรุษที่ 3  ทำให้เพิ่มระยะห่างระหว่างคนอ่านกับตัวละครอีกเล็กน้อย  และมีความแปลกตาขึ้น  ซึ่งอาจเป็นเพราะจุดประสงค์ของพี่ที่ต้องการให้คนอ่านงุนงงและหลงทาง  เหมือนดั่งพี่พาคนอ่านลอดเข้าสู่อุโมงค์ดำมืด  ที่เห็นแสงจากทางออกเพียงรำไร  ทำให้ผู้ถูกพาเข้าไปต้องเกิดอาการลุ้นระทึกสุดตัว  ว่าปลายทางแห่งแสงจะมีอะไรคอยอยู่นะ --พักผ่อนเสียบ้าง ช่วงไถลงให้หนัก ช่วงพักให้วางแอก ชีวิตที่รู้จักผ่อนหนักผ่อนเบาและปล่อยวางจะเป็นสุข ตรงนี้ชอบครับ  ปรัชญาแห่งชีวิต  ควรนำไปใช้ ช่วงท้าย  เปลี่ยนการนำเสนอใหม่   กลับไปใช้มุมมอง ฉัน ที่พี่ชิตถนัดที่สุดอีกครั้ง มีการพูดคุยกับตัวเองให้ห้วงคิดคำนึง  แสดงให้เห็นถึงภาวะสองจิตสองใจ  ใจหนึ่งให้ยอมรับชะตากรรมโดยดุษณี  แต่อีกใจนั้นกลับมิอาจยอมรับในสิ่งที่มิใช่ความต้องการที่แท้จริง มีบางสิ่งที่ทำให้คนอ่านเกิดความสับสนอยู่บ้าง ก็ตรงที่การเรียงลำดับเหตุการณ์สับไปสับมาในแต่ละช่วงเวลา   แต่ถ้าจับทางได้ก็ไม่เท่าไหร่ครับ   (อาจจะดีก็ได้  เพราะทำให้ผมต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่อีกรอบ) ช่วงที่บรรยายวัดคิโยมิสึนั้น  แหม.. ดีกว่าที่ผมบรรยายเอาไว้ใน พี่ผมฯ เสียอีก   สารภาพตามตรงว่า  โล่งใจเอามากๆ เมื่อรู้ว่าโนริโกะไม่ได้แต่งกับคิโยชิ และฮานะจังไม่ใช่ลูกของเธอ แต่ว่า.. ไม่เชื่อใจพี่เลยว่าจะจบแบบแฮปปี้ๆ  (ที่จริงหวังลึกๆ ให้จบโศก) แต่ถ้าจะจบแบบแฮปปี้ก็เอาให้คนอ่านอมยิ้มแก้มปริไปหลายๆ วันเลยนะครับ  ฮี่ๆ (ใบไม้เขียว) จากคุณ : ณัฐกร - [ 18 พ.ย. 47 00:01:20 A:203.150.193.16 X: ]

ความคิดเห็นที่ 42 อ่ะๆ ผมมาช้ากว่าพี่บอลอีกอ้ะ อ่านจบไปสองตลบแล้วดันลืมลงชื่อเอิ๊กๆๆๆๆ ไม่เอาแฮปปี้เต็มร้อยนะลุง เด๋วมันไม่เศร้าอ้ะ เอิ๊กๆๆๆๆ (ภาคคนโฉด) จากคุณ : คนเดินดินกินข้าวแกง - [ 18 พ.ย. 47 02:08:51 ]

ความคิดเห็นที่ 43 อ่านตอนนี้แล้วเปลี่ยนใจแล้วอ่ะ ที่เคยบอกว่าจะขอฉบับปริ้นคุณมาอ่านแล้วส่งคืน ขอเป็นซื้อมาเลยได้ไหม  แบบจะเก็บไว้นอนอ่านทุกวัน 555 หรือว่าคุณจะส่งไฟล์มา (ถ้าคุณจะรีไรท์แก้ไขจากที่โพสไปนะ) ให้วีปริ้นแล้วเย็บเล่มเก็บไว้เองก็ได้   ไว้ใจได้  เก็บไว้อ่านอย่างเดียว ไม่ไปทำอย่างอื่น   นับถือเลย จากคุณ : วังวน - [ 18 พ.ย. 47 05:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 44 โรคจิตไหมเนี่ย ที่เข้ามาอ่านเป็นรอบที่สาม หือ? คราวนี้พี่จะมาตอบเรื่องที่ออนไลน์ ไม่ออนไลน์ด้วยนะ(ที่ถามมาข้างบน) บอกแล้วว่าพี่เก่งคอม ฯ มาก เพราะเหตุนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ไอ้เอ็มเอสเอ็นของพี่ มันหายไปได้โดยที่ไม่ทราบสาเหตุ และต้องตั้งชื่ออีเมลล์แอดเดรสใหม่ เพราะอันเก่าพี่จำรหัสตัวเองไม่ได้  มันทำให้รายชื่อที่เคยมีอยู่ในนี้หายไปโดยไร้ร่องรอย แค่เขียนอธิบายยังเขียนไม่ถูกเลย  แล้วนี่อีเมลล์พี่คืออะไรพี่ก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ต้องถามวังวน ป้าเอม หรือ รสา  รสา ดู นี่เพิ่งเอาชื่อศาลาไทย เข้ามาได้แล้วอีกหนึ่งคน มานีมีตา ชื่อหายไปนะจ๊ะ พวกที่ยังไม่ได้มีชื่อ ถ้าคุยกับคนที่พี่ว่าข้างบนแล้วช่วยเรียกพี่เข้าไปด้วย หรือไม่ก็ถ้าคุยกับวังวนบ่อย ๆ ให้เธอช่วยบอกอีเมลล์พี่ให้ที เพราะพี่เองยังไม่รู้อีเมลล์ตัวเองเลย เลยบอกตรงนี้ไม่ได้ ส่วนไอ้เอ็มเอสเอ็น อะไรเนี่ย ถ้าพี่ได้คุยกับใครแล้ว มันจะโชว์ให้พี่ได้ในนี้ นอกนั้นพี่ไม่รู้อะไรเลย ได้แต่เขียนกับอ่านเท่านั้น เอ้า รับรู้กันหน่อย ยายเชย จ้ะ ยายเชย จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 19 พ.ย. 47 01:48:25 ]

ความคิดเห็นที่ 45 คือว่า.. ค่อยต้วมๆเตี้ยมๆตามเขามา หลังจากหายหน้าไปประมาณชาตินึงได้ เลิกติดเกมแล้ว แต่งานยุ่งขิงเลยค่ะ ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ เอาเป็นว่าถ้าแปะตอนจบแล้วจะต้องหาเวลามาตามเก็บให้ได้เลยนะคะ จากคุณ : เ จ้ า ห ญิ งน้ อ ย - [ 19 พ.ย. 47 07:00:37 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ติดตามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ร่างกายซูบผอม ใบหน้าซีดเซียว ขอบตาเข้มคล้ำ ดวงตาแดงก่ำ เพราะติดตามรออ่าน "ซากุระในสายลมร้อน" แหะๆๆ จากคุณ : Zero (zeromaster) - [ 19 พ.ย. 47 11:26:02 ]

ความคิดเห็นที่ 47 แล้วก็ไม่จบจนได้ แต่ก็ดีค่ะ คงรู้สึกใจหายถ้าจะไม่ได้อ่านต่อ ดูแววว่าความรักที่แตกต่างขนาดนี้จะสมหวังรึเปล่าน้อ ขอให้เล็กได้ขึ้นแท่นเป็นนักประพันธ์เพลงที่ยิ่งใหญ่ และจะเสียดายมากถ้าโนริโกะจะทิ้งการเล่นกีตาร์จริงๆ จากคุณ : nasa nasa - [ 30 พ.ย. 47 07:56:33 ]