ความคิดเห็นที่ 1 ฉันได้หอบเอาแป้ง และ กระทั่งหวีไปหวีผมในรถ..(แท๊กซี่)  พอถึง หน้า  สน.หัวหมาก  ติดกับ สนามกีฬานั่นเอง.. "สวัดีค่ะพี่โจ  รอนานไหม" ฉัน ร้องทักออกไป "พี่ก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน รอไม่นานหรอก  เราไปขึ้นรถเมล์กันเถอะ"  ฉันเดินตามพี่โจไปต้อยๆ รถเมล์  สาย ปอ. 1  ที่มาจากบ้านฉันละ  ผ่านมา เราทั้ง 2 คน ขึ้นไปได้นั่ง เรียบร้อยแต่ฉันนั่ง..ถัดจากประตูไปไม่มากนัก  แต่พี่โจไป อยู่ ด้านหลังของรถเลย นั่งไปจนกระทั่งถึง  ถนนเพชรบุรี..มี ผู้หญิงอุ้มลูก ขึ้นมา..เด็กน้อยวัยสักสามขวบ กำลังน่ารักทีเดียว.. ฉันได้แต่นึกในใจ  ทำไมไม่มีใคร ลุกให้ เขานั่งเลย..ฉันเลย ลุกขึ้นยืน  ทั้งที่มือ ถือ กระเป๋าค่อนข้างโตทีเดียว.. แม่ของเด็กคนนั้นบอกฉันไม่เป้นไรค่ะ..นั่งเถอะ..ฉันเลยได้อุ้มลุกชายน่ารักๆ ของเขาไว้บนตัก.. หลังจากลงรถ..ฉันได้ถามพี่โจว่า.."คนกรุงเขาไม่มีน้ำใจกันแล้วหรือ..ฉันจากกทม.ไปแค่ไม่ถึงปี..แย่ลงถึงเพียงนี้หรือ"  ไม่มีคำตอบจากพี่โจนักหนังสือพิมพ์คนนี้ ถึงพันทิพย์แล้ว..แผนหนึ่งของเราคือ..หาอะไรรองท้องก่อนจะหิวตาลาย..แล้วเราก็ มุ่งหน้าเข้าตึกพันทิพย์กัน.. ฉันกับพี่โจ..(ชายแปลกหน้าที่หน้าไม่แปลก) กินข้าวอิ่ม..แผน สองก็ เริ่มขึ้นคือ..ประตูน้ำ  ที่มีเสื้อผ้าขายมากๆ.. แล้วเราก็ไป เดินๆ..เดินแล้วเดินเล่า..จนฉันได้ นามบัตรร้านมากมาย..ชม.กว่าๆ ที่เราเดินกัน เมื่อยเอาการ.. พี่โจเลยบอก  ขอเข้าห้องน้ำหน่อยเถอะ..ฉันก็ ไม่ใช่คนทรมานคนเก่งซะหน่อย  เลย บอกไป  ไปหาที่นั่งพักดีกว่า.. แล้ว ฉันก็ไปนั่งรอพี่โจที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง..บรรยากาดีทีเดียว.. พี่โจบอกฉันว่า ลองไปเดินฟากโน้นดูบ้าง ดีกว่า ไหนๆ ก็มาละ..ฉันเดินไปตามคำบอกเล่าของพี่โจ..ของถูกจริงๆด้วยฉันนึกในใจ.. แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 47 11:42:25 จากคุณ : noomint (noomint) - [ 15 พ.ย. 47 11:40:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แล้ว วินาที..แห่งนี้ก็มาถึง... ฉัน ได้เดินอยู่ในร้านแห่งหนึ่ง..ซึ่งอยู่ในซอกเล็กๆ ของทางไปใบหยกทาวเวอร์..ฉันกับ  สนุกนานกับการเลือกเสื้ผ้า..โดยมีพี่โจ ยืนชะเง้อคอย   จนฉันบอกว่าไปเดินเล่นก่อนก็ได้  ฉันอยู่ตรงนี้ละ... ไม่นานนัก..เจ้ามือถืออันเล็กๆของฉันก็ดังขึ้น..เป็นเบอร์พี่เล็ก..ที่ตัวไม่เล็กดังขึ้น..ซึ่งฉันประหลาดใจมาก.. หวัดดีค่ะ..แปลกใจจังวันนี้พี่โทรมาหา  วันนี้ไม่ได้ไปไหนหรือ  แล้วอยู่ที่ไหนเนี่ย..คำถามฉันยาวเหยียด.. พร้อมกับ สัญญาณ ที่ แทบไม่มีเลย  ทำให้ฉันต้อง  เอาเสื้อผ้าทั้งหมดไป  ฝากที่เคาท์เตอร์  เพื่อ..จะกลับมาเอาอีก..ฉันเดินออกจากร้านออกไป..พอที่จะมี สัญญาณชัดเจนพอจะคุยได้..ริมซอกเล็กๆนั่น  มันชัดเจนพอ..ฉันเลือกจะหยุดลงตรงนี้เพื่อจะคุย..แล้ว.. "วันนี้ไม่ไปไหนหรือยายตัวเล็ก  อยู่ที่ไหนละ.." "อยู่ประตูน้ำน่ะ  มาหาเสื้อผ้าไปขาย" "แล้วไม่ไปทำบุญรึไง..มากับแฟนรึเปล่า" "เปล่า  แฟนไป สระบุรี ไปบ้านเพื่อน สองวันถึงกลับ แล้วพี่ว่างไหมละ  ไปทำบุญมายัง ว่าจะชวนไปทำบุญหน่อย" " พรุ่งนี้เหร่อ  อืมว่าง พี่จะอยู่กทม.ถึงพรุ่งนี้..แล้วเราจะไปวัดไหนละ พี่ไปทำบุญกับพ่อแม่มาเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวานแล้ว..เธอเลือกเอาละกัน จะไปวัดไหนแล้วโทรมาบอกพี่" "งั้นเลือกเลยละกัน..ไปวัดปทุม..แถวๆ สยามไหม  อยากไปนานแล้ว  พี่พาไปได้ไหม.." " ได้ สิ  แล้วจะไปกี่โมง  บอกมา" " กี่โมงดีล่ะ..." ทันใดนั้น ฉันกลับหลังหัน เพียงเพื่อจะคิดว่า ไปวัดกี่โมง "แฟน!!" ฉันร้องออกไปเช่นนั้น แล้วลืมไปเลยว่าคุยอยู่กับพี่เล็ก.. สายตาของฉันเห็น ชายคนนั้น  คือแฟนฉันเอง เดินจูงมือ มากับ สาวคนนึง  ท่าทาง สนิทสนม มีความ สุข อะไรเช่นนี้.. โลกกำลังจะหยุดหมุน หรือฟ้าจะถล่ม ฉันยืนนิ่ง เงียบ  แล้ว ทักออกไป  ที่ระยะ แค่ สองเมตร.. ชายคนนั้นหน้าตาซีดลงอย่างเห้นได้ชัด.. "ไหนว่าไป สระบุรี"  ฉันร้องทักไป "ไหนว่าไม่ สบายนอนอยู่บ้านไง"  เขา ละล่ำละลักถามมา "แล้วนี่ใคร..แฟนใหม่รึ.."  ฉันถามไป สาวคนนั้น ยิ้มให้ฉัน ทั้งๆที่อีกคนกำลังหน้าซีด..เธอบอกฉันว่า  คุยกันไปก่อนนะ ขอตัวค่ะ..แล้วเธอจากไป  ทิ้งฉันกับเขาไว้ตามลำพัง.. ความเจ็บปวดมาเยือนฉันอีกครา ฉันจูงมือเขาคนนั้น ทีฉัแนเรียกว่าแฟน..ไปหลบมุม ที่คนน้อยๆคุยกัน.. "นานแล้วใช่ไหม ที่พี่มีเธอ  " "แล้วแต่จะคิด.." "ตลอดมาหลอกกันทำไม..มีเขาแล้วทำไมไม่บอก..แล้วมาบอกรักน้องทำไม มันหลายเดือนแล้วใช่ไหม..ที่พี่มีเขา พี่ถึงดิ้นรนมาถึงกทม.. ทำไมต้องหลอกกัน" แล้วฉันก็ เดินจากมา..โดยไม่ได้หันหลังไปมองเขาอีกเลย.. ในใจฉันเจ็บ..โลกเหมือนจะถล่ม..ฉันอยากกลับบ้าน..พี่โจอยู่ไหนนะ..ฉันกดมือถือหาพี่โจ...แล้วพี่โจก็ ฝ่าฝูงชนออกมา..หายัยตัวเล็กคนนี้.. ฉัน หน้าซีดมาก..พี่โจบอก.. ฉันเล่าเรื่องคร่าวๆให้พี่โจฟัง  พร้อมกับบอกว่า..กลับบ้านนะ.. แล้วฉันก็นึกได้ว่า..ตะกี้ฉันคุยกะพี่เล็กอยู่นี่นา..ลืม สนิทเลย ฉันเลยโทรกลับไปเพื่อจะขอโทษ  ที่ อยู่ดีๆ หายไปเลย "เกิดอะไรขึ้นตะกี้.." พี่เล็ก ถามกลับมา ฉันเล่าคร่าวๆให้พี่เล็กฟัง "เธออยู่ตรงไหนน่ะ   จะกลับบ้านยังไง" "ก็ คงกลับคนเดียวนะ  พี่โจ เขาต้องไปเข้าเวร มารถเมล์น่ะวันนี้" "งั้นนั่งรอ แถววนั้นนะ หาที่นั่ง..แล้วเดี๋ยวพี่ไปรับพี่อยู่แถวนี้พอดี " ฉันเลยเดินไปบอกพี่โจว่า.."เดี๋ยวพี่เล็กมารับกลับบ้านนะ  ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก  พี่ไปทำงานก่อนได้เลย" "แน่ใจนะ ว่าจะรอพี่เล็กตรงนี้" "อืม" พี่โจ นั่งเป้นเพื่อนฉันครู่นึง..ก่อนจะจากไป.. ใจฉันมันเหมือน อยากจะวิ่งไปที่ใด..มันร้อนรน หรืออยากร้องไห้กันนะ.. ฉันกดมือถือไปหาพี่เล็กอีกครา.. "พี่มาจะถึงยัง..น้องอยากจะเดิน.." "งั้นเดินมาเลย  ทางหน้าเวิร์ดเทรดนะ..เดินมาเรื่อยๆ แล้วพี่จะดูเธอเอง  ระวังอย่าเหม่อจนให้รถชนล่ะ" ฉัน เดินข้ามะพานลอย  เพื่อจะเดินไป ทางหน้าเวิร์ดเทรด.. สิ่งที่ดีที่ สุดกับฉันยามนี้คือ..การเดิน  เพื่อ รวบรวม สติ ฉันเดินไปเรื่อยๆ พร้อมกับ มี เสียงพี่เล็ก เข้ามาเรื่อยๆ..จนฉันเดินถึง ข้าง โรงพยาบาลตำรวจ..ฉันเห้นรถ  เก๋งคันนึง กระพริบไฟ แล้วจอดลง ข้างๆ ฉัน..พี่เล็กนั่นเอง ฉันก้าวขึ้นรถอย่างงงๆ..คนมารับฉัน ไม่มี  สีหน้าทุกข์ร้อนใดๆ  ผิดกับฉันที่ ไม่รู้ว่าตัวเองดูได้หรือเปล่า.. ฉัน ..คนนี้ ไม่เคยเจอพี่เล็กเลย.. พี่เล็ก เป้นเพียงเพื่อนของพี่ชายฉัน..ที่อายุห่างกันถึงห้าปี..และฉันก็โตไม่ทันเขาเหล่านั้น.. พี่เล็กหน้าตาเหมือนในรูปเป๊ะ  ฉันได้เพียงแต่นึก.. "ไปหาอะไรกินกันก่อนละกันพี่หิว.." ดูเหมือนชายคนนี้จะไม่ สนใจเราเลย..ไม่ถามอะไรด้วย "อือ อือ"  ฉันบอกออกไป เขาเลี้ยวรถไป สวนลุม. ไนต์พลาซ่า ฉันเดินอย่างมึนๆ ลงจากรถ  ด้วยอาการไม่อยากออกความเห็นในเรื่องที่เขาคุย..ว่าจะกินอะไร นอกจากเดินต้อยๆ ตามเขาไป อย่างน้องตัวเล็ก ตามพี่ชาย แล้วฉันก็ไม่ทานอะไร นั่งดูเขาทานก๋วยเตี๋ยวจนหมด.. เขาพาฉันเดินเล่น..จนเขาหาเรื่อง..ชวนฉันคุยแล้วก็ บอกว่า..เธอซ่อมคอมให้พี่หน่อย  มันเจ๊งมาหลายวันแล้ว.. ฉันเลยบอก  ก็ได้.. เขาพาฉันไป ถึงบ้านพัก..ที่ฉันไม่รู้ว่าไปได้อย่างไรกัน.. แล้วทำไมพาตัวเองไปได้ขนาดนั้น  ถ้า ตานี่ เกิด เป้นคนไม่ดี ละทำไงนะ.. แต่ฉันก็มาแล้ว..ฉันจำได้ว่า..เพื่อนพี่ชายของฉันทุกคนเป้นคนดีนี่นา..เขาคนนี้ก็คงใช่..ไม่มีอะไรที่เราต้องกังวล ฉันเข้าไปนั่งในห้อง..เขาเปิดคอมพิวเตอ์โน้ตบุ๊คเก่าๆ ให้ฉันดู.. แต่..น้ำตาฉันไหล.. ฉันร้องไห้ นั่งนิ่ง มีเพียงเสียงพี่เล็กล่าวว่า.. อย่าร้องไห้นะ..เธอ จะเสียน้ำตาทำไม.. ถ้าไม่หยุด เดี๋ยวพี่จะ ถ่ายรูปเก็บไว้ แล้วเขาก็ คว้ากล้องมาถ่าย วิดิโอ   มันทำให้ฉันหยุดร้องไห้ได้  เพราะความอาย ฉันนั่งหันหลังให้ทีวี.. หน้าจ้องมองคอม.. ฉันบอกเขาว่าต่อเน็ทได้ไหม...อยากเล่น เขานั่ง จ้องมองฉันอยู่แบบนั้น ร่วมห้าชม. จนกระทั่ง ฉันหัวเราะได้ เขาถึงไป ส่งกลับบ้าน เกือบเที่ยงคืน ฉันควรต้องกลับบ้านเสียที ...ไว้มาเล่าต่อ.... จากคุณ : noomint - [ 15 พ.ย. 47 12:42:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 และแล้ววันเวลา..ก็ พาคน สองคนมาเจอกัน... จากคุณ : noomint - [ 15 พ.ย. 47 12:46:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จะมีต่อ.......อีกมั๊ยอะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 16 พ.ย. 47 11:49:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ต่ออีกก็ดีนะ จากคุณ : นันทนีย์ - [ 16 พ.ย. 47 13:27:19 A:202.183.178.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาต่ออีกเร็วๆ นะคะ จากคุณ : nuulek - [ 18 พ.ย. 47 16:33:37 A:203.121.153.50 X: TicketID:028495 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณนะคะ  ที่มีคนอ่าน  ดีใจจัง เป้นเรื่องจริงจากชีวิตจริงค่ะ..คงจะมีเล่ามาเรื่อยๆค่ะ..ตามวันเวลาที่ ว่าง พอจะเขียนต่อได้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 47 02:13:16 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 47 02:12:41 จากคุณ : noomint - [ 20 พ.ย. 47 01:12:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เขาขับรถมาส่งฉันที่บ้าน..ก็ ดึกมากแล้ว...และถึงด้วยความปลอดภัย ก่อนลงจากรถ.. เขากำชับฉันว่า..คืนนี้อย่าร้องไห้นะ..แล้ว ทุกสิ่งที่เตือนถึงแฟนให้เก็บซะ....สร้อยที่ข้อมือ เธอก็อย่าให้พี่เห้นมันอีก..เข้าใจไหม..   "แล้วพรุ่งนี้ พี่จะมารับไป สัตหีบด้วยกัน.." เธอจะได้ ไม่ต้องอยู่คนเดียว นอนจมกองน้ำตา" พี่เล็กทำงานอยู่เรือที่สัตหีบ ซึ่งพรุ่งนี้เป้นวันหยุดวันสุดท้ายที่จะต้องไปขึ้นเรือ ที่นั่น ฉันกลับขึ้นห้อง..แล้วเดินเข้าห้องอย่างช้าๆ   ฉันเดินไปล้างหน้า..เปลี่ยนเสื้อผ้า..และเปิดคอมพิวเตอร์.. น้ำตาฉันไม่ไหล  มันแค่ อึดอัด  อยากร้องไห้ แต่ร้องไม่ออก.. ฉันได้แต่นั่งนิ่งๆ  มองจอคอมอยู่เช่นนั้น.. เวลาผ่านไป.. ตีสอง.. ตีสาม.. ตีสี่.. ฉันเริ่มง่วง..แต่นอนไม่หลับ.. จน หกโมงเช้า..ฉันเผลอหลับไป..ท่ามกลางวันที่ทุกคนเริ่มไปทำงานกัน.. ฉันยังไม่มีกำหนดเปิดร้าน..เพราะยังตกแต่งไม่เรียบร้อย.. ฉันตื่นขึ้นมา เจ็ดโมงครึ่ง..ตายละ  นัดพี่เล็กไว้..เก้าโมงที่ หน้าเวิร์ดเทรด ทำไงดี.. ฉันตื่นมาวิ่งๆ  ไปอาบน้ำ..รู้สึก  ตาบวมหน้าตาดูแย่ๆ  อย่างดูไม่ได้ แล้วฉันก็ แต่งตัวเรียบร้อย ก็ ปาเข้าไป  แปดครึ่งแล้ว... ฉัน ขึ้นแทกซี่..แล้ว บอก ว่าไป เวิร์ดเทรด.. แล้วฉันก็ กดหาพี่เล็ก และภาวนาว่า..ขออย่าให้เขา ทำไฟรถเสร็จก่อนเลย... แต่ ช้าไปเสียแล้ว  ไฟรถ เรียบร้อย เขากำลังงไป ที่นัดหมาย..แต่ ฉันยังเพิ่งออกจากบ้าน อย่างเร็ว คือ หนึ่งชม.  บนทางด่วน ที่ฉันจะไปถึง... ฉันเลยบอก เขาว่า  "มารับฉันที่  เซ็นทรัล บางนาได้ไหม..ทางผ่าน.." "ได้..สิ  ดีเลยพี่ไม่ต้องเข้าเมือง รถเริ่มติด.." "แล้วอีกนานไหม กว่าพี่จะถึงบางนา" "ก็ 40 นาทีละ" นั่นก็ ทำให้ฉันอุ่นใจ..เพราะ..บ้านฉันไปบางนา  ไม่ไกลนัก และออกนอกเมืองด้วย.. "พี่ๆ  เปลี่ยนไป เซ็ลทรัลบางนาแทนนะ  อย่างด่วนเลย"  ฉันบอกคนขับแทกซี่ ... จากคุณ : noomint - [ 20 พ.ย. 47 01:28:22 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ฉันนั่งแทกซี่..ไป พร้อมกับ งัด ครีมทาหน้า  หวีผมและก็  ทาแป้ง.. และฉันเองก็ อยากจะขอโทษคนขับแทกซี่จัง ที่ครีมทาผิวมีกลิ่นเล็กน้อย.. แต่คนขับก็ มาส่งฉันโดย สวัสดิภาพ เป็นเวลา แค่ สิบโมงเช้านิดๆ.. พี่เล็กยังมาไม่ถึง..ฉันหันรีหันขวาง พร้อมด้วย คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค  และกล้องดิจิตอล.. เลย แวะเข้าไป  ที่ บิ๊กซี ติดเซ็นทรัลนั่นเอง.. ดีจัง ที่ริมประตูด้านในมีเก้าอี้ให้นั่ง..ฉันเดินไป  และนั่งลงตรงนั้น.. แอร์ ภายในห้าง..ทำให้ฉันรู้กว่าฉันร้อนใน เหลือเกิน..คงเพราะเมื่อคืนนอนน้อยไป.. ไม่นานฉันก็ กด มือถือหาพี่เล็กอีกครา..เพื่อ ให้แน่ใจว่าเราจะหากันเจอ.. ฉันบอก ตำแหน่งที่ฉันอยู่..ให้เขาทราบ.. สักพัก พี่เล็กโทรมา บอกว่ามา จะถึงแล้ว..ฉันเลยออกไป ยืนคอย ริมถนน.. .. .. แล้ว..เวลา ของสองเราก็ เริ่มขึ้น...การเดินทาง ของชีวิต เริ่มพลิกผัน.. ฉันก้าว ขึ้นรถพี่เล็กไป..พี่เล็กในชุดสบายๆ เสื้อยืด  กางเกงขาสั้น..ไม่ดู เหมือนทหารเรือสักนิดเดียวเลย... ฉันเลยถามเขาว่า แน่ใจรึ  ว่า  จะไป กันชุดนี้... "แน่..นั่นคือคำตอบ" "แล้วเมื่อคืนร้องไห้ไหม..ทำตามที่พี่สั่งไหม.." "ไม่ร้องค่ะแต่นอนไม่หลับต่างหาก  แล้วก็ ถอด สร้อยที่ข้อมือ ออกแล้ว  เห็นไหม..ไม่มีละ" "ดีมาก.."พี่เล็กลากเสียงยาวๆ เขาหันมาบอกฉันว่า "เราจะไป  สัตหีบกัน..แล้ว เย็นๆ พี่จะ ส่งเธอขึ้นรถกลับนะ  " ฉันเลยบอกว่า  "อืม..ไม่ต้องห่วง..น้องเคยไปที่นั่นและกลับเองมาแล้ว..  ไม่ใช่ปัญหาหรอก" "งั้นเธอหลับก่อนก็ได้  กว่าจะถึงอีกนาน" ระหว่างทางฉัน ไม่ได้ หลับเลย..นั่งดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย  .. ฉัน คิดในใจว่า..นานแล้วนะ  ที่ฉันไม่มาที่นี่..ล่าสุด  ตอนแฟนพามาปีใหม่  ที่บ้านน้า..ก่อนนั้น ก็ มา เที่ยวเรือบางปะกง กับเพื่อนๆ พี่  .. แต่ฉันกลับคิดถึงเรือบางปะกง..หลายๆ คน คงแยกย้าย..ไปกันหมดแล้วละป่านนี้  มัน ผ่านมา สามปีแล้วนี่นา.. ตอนนั้นฉันเป้นยายตัวป่วนผมสั้น...ตอนนี้เป้น หญิงสาวผมยาว  สลวย.... ฉันไม่เคยคิดว่า..ฉันจะกลับมา ยังฐานทัพเรือ ที่นี่อีกครา.. รถ วิ่งไป ไม่นานนัก ก็..ลงจากทางด่วน  ค่อยๆลัดเลาะไปตามเนทาง..ผ่านพัทยา..ไปจนถึง สัตหีบ.. ... .. แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 47 01:45:32 จากคุณ : noomint - [ 20 พ.ย. 47 01:42:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ถึงสัตหีบ   พี่เล็ก แวะไปบ้านเพื่อนคนนึง  ..และ ก็ ทักทายกับครอบครัวของเพื่อนคนนั้น ..ฉันก็ ไปด้วยความเอ๋อๆ.. ไม่นานนักเราก็ ออกจากที่นั่นมา.. แน่นอน..เราตรงดิ่งไป ยังท่าจอดเรือ.. แต่ฉันไม่วายสงสัย..จะขึ้นเรือด้วยชุดนี้เหร่อ.. พี่เล็กเลยบอกฉันว่า..อันที่จริงผิดแผน..ต้องเปลี่ยนชุดที่บ้านเพื่อน และ ล้างรถ..ก่อนออกมาเรือ..แต่.. พ่อแม่เพื่อนอยู่ คนเยอะเกิน เลยออกมาซะดื้อๆ.. เราเลยต้องขึ้นเรือด้วยชุดนี้ล่ะ...อยากบอกจังว่าฉัน..ใส่ชุด  ตัวเมื่อวานล่ะ..พี่เล็กบอกว่า..ดูดี..ใส่ชุดเดิมมา  แต่ซักก่อนนะ... ฉันได้ขึ้นเรืออีกครั้ง ในครั้งนี้..เรือลำนี้เล็กกว่า เรือหลวงบางปะกงค่อนข้างเยอะ.. แต่..ฉันก็ มาถึงแล้ว..มาถึงในฐานะซ้อ(ปลอมๆ)..ของพี่เล็ก.. ฉันนึกในใจ เล่นบทไหนเนี่ยเรา... ไม่นานนัก..เมื่อเก็บข้าวของของพี่เขาเรียบร้อย.. เขาพาฉัน ออกไปชม..ส่วนต่างๆ ของเรือ... แล้วก็  พาฉันลงจากเรือ..เพื่อ..ไปกราบกรมหลวงชุมพร ที่ฉัน  ประทับใจ และ ชอบมากที่หนึ่ง ก่อน ขึ้นไปสักการะ..ก็ แวะทานอาหาร ที่ร้านสวัสดิการ   ใน  นย.(นาวิกโยธิน)   ขอบอกว่า..ร้านอาหาร คนเพียบ..ฉันใจแป้ว..มีแต่โต๊ะ ที่แดดเริ่มส่องถึง..แล้วเราจะนั่งที่ไหนเนี่ย..หิวก็ หิว..แต่วิวสวย พี่เล็ก พาฉันเดินอ้อมคนเหล่านั้นไป..แล้วเดินไป ยังโซนที่ไม่มีใครนั่งเลย..ที่ว่างอยู่ บนโต๊ะเหล่านั้นเขียนว่า.."สำหรับนาวาโทขึ้นไป.." ฉันเลย..ถึงบางอ้อ..ว่าทำไม ไม่มีใครนั่ง.. แล้วพี่เล็กก็ เดินไป..แล้วหยิบป้าย นั้นออก จากโต๊ะตัวนึง แล้วก็ นั่งลง.. เด็กเสริฟเดินมา..เห้น ตาอ้วนกับ ยายตัวเล็กคนนึงนั่งอยู่..ก็ อ้าปากจะบอก.. แต่พี่เล็กไวกว่า..ถามว่า นาวาตรี นั่งได้ไหม.. เด็กก็ พยักหน้าหงึกๆๆ แล้วเราก็ ได้นั่งตรงนั้น  โดย ไม่มีโต๊ะ กินใกล้เราเลย.. อาหารที่นั่นอร่อยมาก..และ ฉัน เพิ่งทราบว่าพี่เล็กไม่ทานกุ้ง.. หมึกมะนาวของโปรดถูกยกมาวาง.. และ ที่นี่ก็ เป้น ที่เดียวที่ทำให้ฉันอยากกินมันเรื่อยๆอีก  นับแต่นั้นมา ...อิ่มแล้วก็ ถึงเวลาขึ้นไป กราบกรมหลวงชุมพรกันเสียที.. ทางขึ้น ทำใหม่ ต่างกับ เมื่อสามปีก่อน  ที่ฉันมา... หลายๆจุด  ข้างบนก็ทำใหม่.. จุดชมวิวมีคน หลายคน ขึ้นไปยืนอยู่.. ตรงนี้ละ  ฉัน ชอบที่สุดเลย  สวยมากๆยิ่งหน้าหนาว ฟ้าใสทะเลที่นี่จะ  สวยมาก...ทำให้ฉันนึกถึงช่วงเวลาที่เคยมาและมีความสุข ฉันกราบกรมหลวงชุมพร..และอธิษฐาน ถ้าฉันจะเป็นลูกทะเล ก็ขอให้กลับมานี่อีก   ฉันจำได้ว่า ตั้งแต่เล็ก  ฉันอยู่กับทะเล..โตมากับทะเล..ท้องน้ำและผืนทราย  เป็นสิ่งที่ฉันชอบ.. ขอให้รับฉันเป็นลูกทะเล ด้วยคนค่ะ..ฉัน อธิษฐานไปในที่สุด เรากลับจากที่นั่น  ..ก็แวะเที่ยวจุดอื่นๆ..และอ่าวอื่นๆ.. จน เย็นแล้ว..พี่เล็ก ขับรถมาส่งฉันกลับ...ที่พัทยา..เนื่องจากเป้นห่วง..จะได้ใกล้มากขึ้น รถเต็มทุกเที่ยว..แต่ฉันโชคดีมีคนขายตั๋วให้  เนื่องจากไม่เดินทางแล้ว  เพราะรถ  มาช้ากว่ากำหนด... ฉันถึงกทม..ด้วยเวลา เที่ยงคืน...ซึ่งตลอดทาง มีเสียงขอพี่เล็ก คอย เช็ค อยู่  ทุกระยะทาง.. จนฉันถึงบ้านนั่นล่ะ.. วันนี้ฉันก็ เหนื่อยอ่อน และ ก็ หลับไปในที่สุด..การเดินทางจากทะเล..กลับสู่บ้าน..ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น ..หลับฝันดี..เสียงพี่เล็ก  บอกกับฉัน แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 47 02:09:38 จากคุณ : noomint - [ 20 พ.ย. 47 02:04:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แล้วว่างๆ จะมาเล่าต่อค่ะ จากคุณ : noomint - [ 20 พ.ย. 47 02:10:49 ]