ความคิดเห็นที่ 1 ต่อค่ะ หลังจากวันนั้น ฉันก็วุ่นๆเรื่องที่มหาลัย ไหนจะเรื่องเรียน เรื่องกิจกรรม แล้วก็เรื่องจิปาถะ.... ทำให้ฉันไม่มีเวลาไปสุงสิงกับสมาชิกบ้านขนมหวานของฉันสักเท่าไหร่ แต่จากคำบอกเล่าของแม่ แม่ว่าพี่ภูผาดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก พี่ภูผามันจะตื่นมาวิ่งตอนเช้าทุกวัน ทำให้ความสนิทสนมระหว่าง เขากับแม่ของฉันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และดูท่าทางแม่ของฉันก็ชอบเขามากเสียด้วย “ฟ้า วันนี้หนูออกไปไหนรึเปล่าลูก” แม่ถามฉันทันทีที่ฉันก้าวพ้นบันดันขั้นสุดท้ายลงมาที่โต๊ะทานอาหาร “ไม่ค่ะแม่” “ดีจ๊ะ งั้นเดี่ยวเราอาบน้ำเสร็จก็ไปชวนตะวัน กับภูผามาทานข้าวเย็นด้วยกันนะจ๊ะ เห็นวันก่อนภูผาบอกแม่ว่าวันนี้คุณพ่อกับคุณแม่เขาไม่อยู่บ้าน ไม่รู้จะมีอะไรกินกันรึเปล่า” “แหม...เดี๋ยวนี้สองคนนั้นกลายเป็นลุกรักแม่ไปตั้งแต่เมื่อไหร่คะ หนูชักจะน้อยใจละนะคะ ยิ่งช่วงที่ผ่านมาไม่ค่อยจะได้อ้อนแม่เสียด้วย ไม่รู้ใครทำคะแนนแซงหนูไปบ้าง” “ดูพูดเข้า เรานี่! ก็พี่เขาออกมาวิ่งทุกเช้าไงลูก แม่ก็เลยได้คุยกับภูผาเขา ส่วนหนูก็อยู่บนห้อง กว่าจะลงมาทานข้าวเช้าพี่เขาก็กลับไปแล้ว” แม่พูดกับฉันเหมือนมันเป็นเรื่องปรกติ ประจำวัน แต่สำหรับฉันมันเป็นเรื่องแปลกที่เวลาเพียงไม่กี่วัน แม่กลับสนิทสนมกับพี่ภูผาซะเหลือเกิน “ฟ้าจำได้ค่ะแม่ แม่บอกฟ้าเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้...เดี๋ยวฟ้าไปเชิญสองหนุ่มนั่นมาก็ได้ค่ะ แต่ตอนนี้ขอหาอะไรใส่ท้องก่อนนะคะแม่ หิวแล้วง่ะ” ฉันส่งสายตาออดอ้อนให้คนตรงหน้าวิธีนี้ช่วยชีวิตฉันได้เสมอ .......................................................................... เราสามคนกลับมาสนิทกันเหมือนเมื่อตอนเราเด็กๆ ไปไหนมาไหนด้วยกัน เหมือนเราเป็นสามพี่น้อง แต่ช่วงหลังๆมานี่พี่ภูผามักจะไปไหนมาไหนกับฉันสองคนบ่อยๆ เพราะพี่ตะวันไม่ว่าง ถึงฉันจะ น้อยใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นอะไรมาก เพราะความที่พี่ภูผากลับบ้านเร็วกว่าคนอื่นๆ ทำให้พี่ภูผามานั่งเล่นที่บ้านฉันบ่อยๆ จนแทบจะกลายเป็น สมาชิกคนหนึ่งของบ้านฉันไปแล้วก็ว่าได้ เขามักมีอะไรติดไม้ติดมือมาให้ฉันกับแม่เสมอเพราะเขามักจะมาฝากท้องกับที่บ้านฉัน หรือหากจะมองอีกด้าน เขาอาจจะเกรงใจแล้วหาอะไรมาให้เป็นการทดแทนก็ได้ แต่ก็เอาเถอะ อย่างน้อยการที่มีพี่ภูผามาทานข้าวเย็นกับฉันและแม่ ก็ทำให้บรรยากาศของบ้านดูอบอุ่นขึ้น อย่างบอกไม่ถูก........ ฉันนึกไม่ออกจริงๆว่าหากพี่ตะวันเกิดเปลี่ยนใจไม่มาทานข้าวเย็นที่นี่อย่างเคย บรรยากาศที่บ้านหลังนี้คงเงียบเหงาน่าดู ฉันไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย วันนี้ ฉันไม่มีเรียน พี่ภูผากับพี่ตะวันก็หยุดงาน ฉันจึงนึกอยากชวนเขาทั้งสองออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก ฉันเดินอย่างอารมณ์ดี ฮัมเพลงเบาๆ ไปตามทาง จนกระทั่ง   “ ระวัง!.! ! ! ! ! ” “เอี้ยดดด ดด ด ด .......” ........ ............ “เกือบไปแล้วไหมหละ เป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนรึเปล่า” ฉันจับตัวเด็กผู้หญิงตรงหน้าหันซ้ายหันขวาเบาๆ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมขยับเขยื้อนไปตามแรงของฉัน แล้วเอาแต่นั่งร้องไห้   “เจ็บเหรอพี่ขอโทษนะ...” “ลูกแม่เป็นยังไงบ้างลูก.....” หญิงวันกลางคนถลาเข้ามาโอบกอดเด็กน้อยอย่างเป็นห่วง ฉันเห็นน้ำตาของเธอแล้วก็ใจหาย นี่แหละนะ ความรักของแม่ที่มีต่อลูก “ไหนๆ เป็นอย่างไรบ้าง เดี๋ยวแม่จะพาไปหาหมอนะลูก” เจ้าของเสียงสั่น ค่อยๆประคองร่างน้อยขึ้นอย่างทะนุถนอม “คุณน้าพาน้องไปหาหมอก่อนเถอะค่ะ ท่าทางแกจะตกใจ หนูไม่เป็นอะไรมากค่ะ” ฉันพูดกับสองแม่ลูกขณะที่สำรวจดูแล้วว่าตัวเองไม่มีบาดแผลอะไรมาก ก่อนที่จะจากไป .....นี่ถ้าฉันไม่เห็นจะเป็นอย่างไรนะ เวลาอย่างนี้ก็ไม่ค่อยจะมีใครอยู่บ้านซะด้วย ดีนะที่แม่น้องเขาออกมาพอดี ไม่งั้นฉันคงทำอะไรไม่ถูกเป็นแน่..... “อู้ยยยยยย.....เจ็บหัวจัง ท่าทางจะโน” ฉันพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับเอามือนวดเบาๆ ฉันเดินมาเรื่อยๆ เนือยๆ จนมาถึงประตูบ้านสีสวยที่คุ้นเคย ฉันถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในบ้านอย่างเคยชิน ฉันต้องยอมรับว่าบรรยากาศบ้านขนมหวานวันนี้ช่างแปลกตาซะเหลือเกิน อาจเพราะสีของดอกไม้ได้ถูกเปลี่ยนเป็นหลากสี หรือการจัดวางต่างๆที่เปลี่ยนไปก็ไม่รู้ .....ไม่เห็นมีใครอยู่เลย......ฉันนึกในใจ ......เอ......จะเป็นไรไหมถ้าฉันจะเดินขึ้นไปดูข้างบน จะน่าเกลียดไปรึเปล่านะ...นภา จ๋า นภา........เอาไงดีง่ะ.....ฉันเริ่มเถียงกับตัวเองเหมือนมีนภา 2 ภาค.....เอาว่ะ ไม่เป็นไรหรอก....ว่าแล้วฉันก็เดินขึ้นบันไดไป ยังไม่ทันที่ฉันจะผลักประตูห้องอ่านหนังสือชั้น2 เข้าไป ฉันก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งดังลอดออกมาจากในห้อง.....เสียงที่คล้ายกับพี่ตะวันมาจนฉันเผลอคิดไปว่าเป็นพี่ตะวันที่อยู่ในห้องนั้น หากแต่กลิ่นน้ำหอม อ่อนๆที่ยังไม่จางหายไปในมวลอากาศ ทำให้ฉันแน่ใจว่า เขาไม่ใช่พี่ตะวันแน่นอน....... แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไม เท้าของฉันจึงไม่ยอมก้าวเข้าไปในห้องนั้น สมองสั่งการให้ฉันหยุดอยู่ที่หน้าห้อง  และเงี่ยงหูฟังบทสนทนาของคนร่างสูงที่ยืนเด่นอยู่ในห้อง ฉันหันซ้ายหันขวา เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครเดินผ่านมาแน่นอน.......แอบฟังคนเขาคุยกันคงไม่ผิดมากมายเนอะ...ฉันนึกในใจ “ทำไมไม่มีใครบอกฉัน ว่าเกิดเรื่องบ้าๆ อย่างนั้น” เจ้าของเสียงนั้นยืนหันหน้าออกไปทางหน้าต่างบานใหญ่ ...........พี่ภูผาพูดกับใครนะ ไม่เห็นมีใครสักคน...........หรือว่าจะคุยโทรศัพท์.........แต่ไม่เห็นถือมือถือเลยนี่นา แถมไม่พอยังเอามือกอดอกซะอีก “ภู..ฉันขอโทษที่ไม่ได้บอก ก็ฉันไม่เห็นว่าจะมีประโยชน์อะไรที่จะพูดออกไป” เสียงของใครอีกคนดังมาทางเก้าอี้นวมตัวใหญ่ที่หันหน้าออกไปทางเดียวกัน “ถ้านายไม่ใช่พี่ฉัน ฉันอัดนายแน่ ตะวัน ! ” “หากนายจะทำตอนนี้ฉันก็ยินดี แต่ฉันก็ทำทุกอย่างอย่างที่นายบอกแล้วนะ ไม่ว่าจะพาฟ้าไปซื้อของ ส่งฟ้าไปเรียน แล้วอีกตั้งหลายต่อหลายอย่างที่นายอยากจะทำ” .....ฟ้า....พี่ตะวันหมายถึงฉันเหรอเหรอ ......นี่มันอะไรกันฉันงงไปหมดแล้ว ทำไมพี่ภูผาถึงให้พี่ตะวันทำดีกับฉัน...เพื่อนอะไรกัน...อย่าบอกนะว่า พี่ภูผา....ช...อ...บ....ฉัน ........... มือของฉันเริ่มเย็นอย่างไม่มีสาเหตุ ฉันเริ่มอยากรู้แล้วว่าเขาจะพูดอะไรต่อที่พี่ตะวันพูดหมายความว่าอย่างไร พี่ภูผาชอบฉันจริงๆหรือ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมฉันถึงไม่รู้ .......ฉันเริ่มขยับตัวเข้าไปใกล้อีกนิด โผล่หัวแกมชะเง้อมากขึ้นอีกหน่อย..... “มันอาจจะเป็นเพราะฉันเองก็ได้ ที่ทำให้ฟ้าหลงรักนาย เพราะฉันที่รักเขามาก มากซะจนไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายกับฟ้า ไม่อยากให้ฟ้าไปกับใคร....ฉันผิดเอง....ถ้าฉันไม่บอกให้นายดีกับฟ้าคอยดูแลเอาใจใส่ฟ้า ฟ้าก็คง...เอ่อ...ไม่หลงรักนาย” เสี้ยงทุ้มพูดด้วยน้ำเสียงเครือๆ ปนความเศร้า .....ร่างสูงเดินเข้ามาทางด้านหลังของเจ้าของเสียง แล้วก็เอามือวางลงเบาๆที่หัวไหล่ ภูผา ก้มหน้าคอตกอย่างคนที่หมดอาลัยตายอยากในชีวิต... ฉันที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขาทั้งสอง....ฉันบอกไม่ถูกว่าฉันรู้สึกอย่างไร ทั้งโกรธ ทั้งซึ้งใจ  ฉันรู้สึกว่าร่างกายของฉันมันยากที่จะขยับเขยื้อน ไม่กี่วินาที ทำไมตอนนี้หน้าของฉันถึงรู้สึกร้อนวูบวาบแบบนี้ ทำไมฉันถึงรู้สึก......รู้สึกอยากร้องไห้อย่างนี้ ทำไม...ฉันยกมือขึ้นกับแก้มทั้ง 2 ข้าง อย่างไม่เข้าใจปฏิกิริยาของร่างกายตัวเองในตอนนี้ หัวใจของฉันเต้นดังเหลือเกิน ฉันรู้สึกแบบนั้น ฉันอยากจะ วิ่งหนีออกไปให้ไกล หากย้อนเวลาได้ ฉันก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าฉันอยากได้ยินเรื่องราวเหล่านี้หรือไม่ ในขณะที่ฉันกำลังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น....กรี๊งงงง  กรี๊งงงงง “สวัสดีครับ....” พี่ภูผาเป็นคนรับสาย .... .... ใครกันนะ โทรมาได้จังหวะจริงๆ นี่ฉันจะทำยังไงด้ ฉันจะโวยวายดีไหม..โอ้ยยย....ปวดหัว ฉันปวดหัวจังก่อนที่ฉันจะล้มลงไปเพราะความเจ็บปวด ฉันได้ยินเสียงพี่ภูผาตะโกนว่า ไม่จริง! ไม่จริง! อยู่หลายครั้งเสียงพี่ภูผาตะโกนอย่างคนบ้าคลั่ง ฉันอยากจะไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น อยากเข้าไปประคองตัวพี่ภูผาเอาไว้ แต่....ฉันไม่มีเรี่ยวแรงเลย...แล้วทุกอย่างก็หายไป เหลือแต่ความมืด กับความเจ็บปวด .......................................................................... ฉันรู้สึกตัวอีกที ฉันก็ได้ยินเสียงใครบางคนที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น ปานจะขาดใจ...เสียงนั้นทำให้ฉันหันหลังไปมอง...เสียงแม่ของฉันนี่นา....แม่ร้องไห้ทำไม....ใครทำให้แม่ฉันต้องร้องไห้....ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆแม่ของฉันที่ตอนนี้นั่งร้องไห้อยู่ข้างป้านิตย์ คุณแม่ของพี่ตะวัน กับพี่ภูผา เกิดอะไรขึ้น..ทำไมคนถึงเยอะอย่างนี้ ทุกคนที่ฉันรู้จักต่างสวมชุดสีดำ ใครเป็นอะไร นี่มันอะไรกัน ฉันสับสนมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นภาพและบรรยากาศตรงหน้า....ฉันตายแล้วเหรอ....ทำไมรูปของฉันถึงมาตั้งอยู่ตรงนี้ ฉันตายจริงๆเหรอเนี้ย ..... คำถามนี้ยังวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน.... มันเกิดขึ้นจริงๆหรือฉันเป็นอะไรตาย ทำไม ฉันถึงไม่รู้ ฉันเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น เดินเข้าไปใกล้พี่ตะวัน ฉันเห็นพี่ตะวันกำลังยืนอยู่ข้างๆ อาจารย์สอนดนตรีของฉัน “พี่ตะวันคะ.....นี่ฟ้า ตายแล้ว...ใช่...” “ฟ้าเลือดคั่งในสมองครับ ตอนที่เข้าไปช่วยเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งออกจากบ้านมา วันนั้นผมอยู่ที่บ้านกับภูผา ยังคุยกันเรื่องของฟ้าเขาอยู่เลย พอดีมีโทรศัพท์จากคุณแม่ผม โทรเข้ามาบอก ผมถึงทราบเรื่อง ”...พี่ตะวันเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับฉัน ฉันเลือดคั่งในสมองเหรอ ไม่จริง ฉันยังไปบ้านพี่ตะวันอยู่เลยนี่นา ฉันยังได้ยินเรื่องที่พี่ภูผา...พี่ภูผา....พี่ภูผาอยู่ไหน...ทำไมฉันไม่เห็นพี่ภูผา.....ฉันหันซ้ายหันขวาด้วยน้ำตานองหน้า....แล้วฉันก็หยุดสายตาไปที่กลุ่มพระที่กำลังนั่งอยู่ ตรงข้ามกลุ่มพระนั้น ฉันเห็นหน้าผู้ชายคนหนึ่ง ที่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเขารู้สึกอย่างไรกับฉัน   ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ ผ่านคนที่ฉันรู้จัก และไม่รู้จัก...เพื่อนฝูง และเครือญาติ...ฉันนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าชายในผ้าเหลืองคนที่คุ้นเคยของฉัน น้ำตายังคงรินไหลอาบ สองแก้ม “พี่ภูผาขา...ฟ้าขอบคุณพี่มากนะคะ สำหรับทุกสิ่ทุกอย่าง ถ้าฟ้ารู้ว่าพี่รู้สึกอย่างไรกับฟ้าก่อนหน้านี้ก็คงจะดีนะคะ ถึงตอนนี้มันสายไปแล้วค่ะพี่ภูผา สายเกินกว่าที่เราจะทำอะไรได้ ”....ฉันสะอื้นไห้อย่างยั้งไม่อยู่ “ฟ้า ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยค่ะ..ฟ้า....ฟ้า...อยากให้เราได้มีเวลาศึกษากันมากกว่านี้ มันไม่น่าจบลงแบบนี้เลยนะคะพี่ภูผา” ฉันเอื้อมมือไปเพื่อนที่จะกุมมือพี่ภูผาไว้ แต่ฉันก็ต้องหยุดการกระทำนั้นลง ฉันยกมือขึ้นพนม แล้วก้มศีรษะลงไป เพื่อเป็นการไหว้ขอบคุณพี่ภูผาที่ได้ทำหลายๆสิ่ง หลายๆ อย่างให้ฉัน รวมถึงการบวชหน้าไฟครั้งนี้ด้วย.....ฉันลุกขึ้นยืน แล้วเดินตรงไปที่หญิงวัยกลางคนที่มีบุญคุณกับฉันอย่างเหลือล้น “แม่จ๋า...ฟ้าขอโทษนะแม่ ฟ้าไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้เลย ”....เสียงที่สั่นเครือปนเสียงสะอื้นไห้ทำให้คำพูดเหล่านั้นฟังแทบจะไม่รู้เรื่อง.... “แม่จ๋า.....ฟ้า.....ฟ้า.......” ฉันพยายามรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มี ให้ฉันสามารถพูดสิ่งที่ฉันต้องการออกไปให้ได้ แม้จะรู้ดีว่าคนตรงหน้าจะไม่มีวันได้ยินเสียงของฉันอีกต่อไป “แม่จ๋า....เกิดชาติหน้า ฟ้าขอเกิดเป็นลูกแม่อีกนะจ๊ะ แม่เป็นแม่ที่น่ารักที่สุดในโลกเลยจ้ะ” ฉันก้มลงกราบเท้าแม่ของฉัน หยดน้ำตามากมายไหลลงอาบเท้าของแม่ ฉันอยากจะเช็ดให้ท่านแต่ก็ทำไม่ได้ .... ยังมีคำพูดอีกมากมายที่ฉันอยากจะบอกออกไป แต่เวลานี้ มันเหมือนมีอะไรมาค้ำคอให้ฉันพูดไม่ออก... ฉันลุกขึ้นอย่างช้าๆ ค่อยๆเดินไปตามทางที่มีแสงสว่างสีนวลส่องลงมาเป็นทางยาว คงถึงเวลาของฉันแล้วสินะ...ลาก่อนทุกคน ฉันหันหลังไปมองภาพที่ทุกคนกำลังทยอยเดินขึ้นไปบนเมรุอย่างช้าๆ เสียงเพลงบรรเลงเบาๆ เบาลง เบาลง จนเงียบหาย .....ทุกๆอย่างเงียบสงบ.......ลาก่อน...... ...............................จบ...................................... จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 15 พ.ย. 47 17:38:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ชาวถนนทุกท่าน และแล้วก็เอาตอนสองมาแปะลงในถนนจนได้ ภาคนี้ไม่รู้อ่านแล้วจะเป็นอย่างไรกันบ้างนะคะ แต่ก็ต้องออกตัวก่อนนะคะว่า เนื้อหาบางอย่างในเรื่องไม่รู้จริงๆ ยังไงก็ขอคำติ ชมด้วยนะคะ อีกอย่าง ตอนที่ 1 ก็ลงไปเมื่อนานมาแล้วไม่รู้ว่าจะยังพอจำกันได้รึเปล่านะคะ...ต้องขอโทษด้วยตริงๆค่ะ ............................................................... ขออนุญาตตอบกระทู้ความเรียง....หยุด...ค่ะ พี่ธามาดา....มาคนแรกเลยนะคะ อิอิ แน่นอนค่ะพี่ สิ่งใดเกิดขึ้นแล้ว สิ่งนั้นดีเสมอ แน่มันดีแป๊ปเดียวเองนี่นา แล้วเศร้าไปนานอ่ะพี่ พี่Sci – Fi....ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ แต่นะ ไอ่ไม่ต้องคิดนี่ทำยากนะพี่ ทุกวันนี้ก็พยายามอยู่ค่ะ แต่หาเรื่องอื่นคิดแทนง่ะ เหอะ เหอะ Pug...ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ หากอ่านแล้วรู้สึกไม่ดีเมื่อไหร่ก็บอกกันนะคะ จะได้เอากลับไปปรับปรุงค่ะ น้องหัวเอียง...นั่นสินะคะ ต่างคนต่างมีทางออก เฉพาะเรื่อง....ยิ่งหานานเท่าไหร่ก็ยิ่งเข้มแข็งมากขึ้นเท่านั้น เห็นด้วยใช่ไหมคะ พี่กริช....ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะพี่ เก็บมาหมดแล้วค่ะพี่ เอาอีกได้เปล่าคะ แบบว่าหนุงก ง่ะ พี่วังวน...ค่ะ ก็ตั้งใจว่าจะวาง วาง วาง แล้วก็วางเรื่องต่างๆเหมือนกันค่ะ แต่ไม่รู้จะวางเรื่องไหนก่อนนี่สิคะ ปวดหัวจริงๆ น้านัตตี้.... “เหมือนพายเรือในอ่าง” ชอบคำนี้จังค่ะ เพราะหนุรู้สึกว่าบ่อยครั้งที่หนูเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้หายแล้วค่ะ จริงๆนะคะ ขอบคุณน้านัตที่เป็นห่วงค่ะ...(เรารึก็เรียกป้านัตตี้ มาตั้งนาน...) น้องเอ่อ่ะนะคะ....เหอะ เหอะ หยุดความคิดนี่ยากนะ เราก็พูดกันแล้วนี่นาว่าทำม่ะได้ เนอะน้องสาว พี่มังกร-เที่ยงคืน.....อ่ะนะ ก็จริงอย่างที่พี่ว่าแหละ บางเรื่องก็ต้องใช้เวลานานกว่าที่มันจะตกตะกอน....ขอบคุณที่แวะมาค่ะ พี่ซอมพอแดง.....ขอบคุณค่ะพี่หญิง คิดถึงพี่หญิงจังเลยค่ะ หนุก็หวังให้เวลาช่วยในทุกๆเรื่องค่ะ พี่ศาลาไทย.....”มันอยู่ที่เราเองว่าเราเลือกจะจดจำอย่างไหนไว้ต่างหาก”...อิอิ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะพี่แต่มันเป็นไปได้เปล่าคะ ที่เราอยากให้มันหายไป เหมือนกันกับว่าไม่เคยเกิดขึ้นอ่ะค่ะ หนูยี....พี่ก็คิดถึงหนูจ้ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 15 พ.ย. 47 17:39:27 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ยังไม่หมดนะคะ..... พี่scottie.....รู้สึกแบบนี้ช่วงนี้ก็แสดงว่ากระทู้หนูโดนใช่เปล่าค่ะ...ตอนที่รู้สึกแบบนี้ก็หาอะไรทำให้ยุ่งเข้าไว้เหมือนกันค่ะ คนเดินดินกินข้าวแกง.....อ่ะนะ ป่าวประกาศวะดังขนาดนี้ เค้าก็รู้หมดดิว่าเราชอบไปไหนกัน 55555 ปล.ฉันเปล่าฟุ้งซ่านแก หิ่งห้อยน้อยใจ......ชอบขับรถเหมือนกันค่ะ แต่มาอยู่ กทม ไม่ได้ขับไปไหนเลย อีกอย่างไม่มีรถง่ะ ถ้ามีนะ ป่านนี้ไปอยู่ส่วนไหนของประเทศไทยแล้วก็ไม่รู้ 555555 พี่พยาบาลเกเร......พี่โอทำให้นึกถึงเพลง เพลงหนึ่งง่ะ แต่จำไม่ได้ว่าชื่อเพลงไร 55555....หนุก็ไม่หยุดพักตลอดไปหรอกค่ะพี่โอ หนูมันไฮเปอร์พี่โอ โอเลี้ยงแก่ๆ......มาเป็นหลักการไม่สมกับบุคลิกเลยแกนี่.....ว่าแล้วก็ไปชนแก้วกันดีกว่า ชินตาโร่....ปกติก็คิดว่าทุกอย่างมันมีเหตุผลในตัวมันเองเหมือนกันนะ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าบางทีเราเอาข้ออ้างมาถือเป็นเหตุผลง่ะ เพราะข้ออ้างมันเป็นกิเลสไง มันมาจากความต้องการที่ไม่มีเหตุผล ว่าเปล่า ? พี่Sci – Fi....อ่ะนะ  เมาไม่ขับอยู่แล้วหละ เพราะไม่มีรถให้ขับนี่นา น้า NATTI นัทตี้......ถูกใจมากค่ะ ขอบอก ที่เม้นให้อ่ะค่ะ....แน่นอนค่ะน้าหนุก็ทำแบบที่ว่านั่นแหละค่ะ แต่เปล่าแกล้งทำนะคะ แบบว่าถูกหลอกอ่ะคะ กรี๊ด กรี๊ดดดด...โกรธค่ะ แต่ะน มันผ่านมานานแล้วค่ะ เหมือนความฝันมากกว่าความจริงค่ะ เพราะมันไม่เคยเกิดขึ้นค่ะ บอกกับตัวเองอย่างนั้น ขอบคุณที่เป็นห่วง อีกครั้งคร้าบบบผม เชอร์เบต จี๊ดด ด......หายหน้าไปนานเลยนะเพื่อน เดี่ยวนี้ออกไม่เจอกันเลย อิอิ ไว้โทรไปหานะ นุภา....ขอบคุณสำหรับรูปน้องแมวนะคะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 15 พ.ย. 47 17:40:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รีบมา แล้วก็รีบไปค่ะ อู้งานมาแปะค่ะ ขอฝากด้วยนะคะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 15 พ.ย. 47 17:40:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อิอิ... ตอบกระทู้นู้น ที่กระทู้นี้ เลย งง เลย... แหะๆๆ ;-D แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 47 18:12:58 จากคุณ : มังกร-เที่ยงคืน - [ 15 พ.ย. 47 18:12:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คิดถึงจังเลยระรวยที่รัก จากคุณ : SONG982 - [ 15 พ.ย. 47 19:01:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 (ต่อ) ฉันไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเวลาและสถานที่ได้ไหลผ่านการรับรู้ของฉันไปมากมายขนาดไหน   ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าอะไรหลายอย่างที่ฉันเห็นและรับรู้ผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็วและเลื่อนไหลนั้นเป็นสิ่งที่ฉันกำลังรับรู้อยู่หรือเป็นเพียงจินตนาการอันเลอะเลือนเท่านั้นเอง   แต่ช่างเถอะ...เพราะอย่างน้อยฉันก็รู้สึกสบายใจกับกระแสธารของความสับสนหลังการตายของตัวเองเหลือเกิน   คงเหมือนกับการนอนหลับยาวไปจนถึงช่วงสายของวันหยุด   ฉันไม่อยากตื่นจากการหลับใหลนี้เลย แต่แล้วฉันก็ต้องแปลกใจ   ความมืดที่น่าอบอุ่นตรงหน้าถูกแย้มออกเป็นรูปสี่เหลี่ยมขนาดพอดีตัวของฉัน   หนแรกฉันรู้สึกว่าแสงสีชมพูอมม่วงจากท้องฟ้าด้านนอกสว่างจนต้องหยีตาและพยายามจะยกมือขึ้นป้องลูกตา   แต่ก็พบว่าไร้ผลเพราะมือของฉันถูกมัดตราสังข์อยู่ที่อก   กำลังงุนงงและนึกหาทางให้ขยับตัวได้อยู่นั้นฉันก็เห็นร่างของใครคนหนึ่งด้านนอกชะโงกหน้าเข้ามาบังแสงจากฟากฟ้าให้ เธอเป็นหญิงสาวในชุดสีดำยาวแปลกตา   เครื่องประดับที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนห้อยอยู่กับคอและแขนของเธอขับให้ผู้มาใหม่ที่ฉันไม่รู้จักดูน่าเกรงขามมากขึ้น   ฉันบอกไม่ได้ว่าใบหน้าของเธอในขณะนั้นกำลังมีความรู้สึกอะไรอยู่   แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะทำอะไร   หญิงสาวในชุดดำนั้นก็สวดบทสวดบางอย่างเสียงเศร้ากังวานจนด้ายที่มัดตราสังข์ฉันหลุดออก   เธอพยักหน้าให้ฉันก้าวออกมาข้างนอก   และนั่นเองที่ทำให้ฉันรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วฉันนอนมาในโลงศพและลอยมาเทียบสถานที่แห่งหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายท่าเรือศักดิ์สิทธิ์   ต่างแต่ที่นี่เป็นท่าโลง "สวัสดีฟ้า  วิญญาณหมายเลข ถส.๔๖๗๒๘๔๓  ฉันคือชลรีชา  เป็นภูติที่มีหน้าที่ต้อนรับวิญญาณแรกรับในท่าโลงหมายเลข๒๒๖  เธอเสียชีวิตแล้วจากอาการเลือดคั่งในสมอง   ญาติของเธอได้ประกอบพิธีและส่งข้าวของที่จำเป็นมาด้วยในพิธีศพแล้ว   ฉันจะพาเธอไปส่งที่ศาลาว่าการวิญญาณเพื่อให้เขาจัดส่งเธอไปอยู่ในสถานที่ๆเหมาะสมต่อไปเอง" ภูติสาวแนะนำยาวเหยียดเหมือนกับพนักงานต้อนรับที่ต้องพูดกับลูกค้าด้วยคำพูดเดียวชั่วนาตาปี ฟ้างุนงง  เธอถอยหลังออกไปสองสามก้าว  รู้ได้โดยสัญชาติญาณทันทีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ไม่น่าไว้วางใจ   คนเขียนเรื่องสั้นเรื่องนี้คือรวยระรินกลิ่นชา   และไม่เคยบอกบทกับเธอมาก่อนว่าเธอจะต้องมาที่ปรโลกด้วย   สิ่งที่เธอสงสัยคืออาจจะมีนักเขียนอีกคนมามั่วเขียนเรื่องนี้ต่อให้เองด้วยความมั่วนิ่มแน่ๆ หันไปด้านหลัง   เธอมองเห็นธามาดา....นักเขียนอีกคนกำลังวิ่งหนีจู๊ดหายไปพร้อมกับหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งเพื่อนร่วมถนนนักเขียนได้อีกคน ^^' (จบ) ================================= ปล.แวะมาเปิดมินิคอนเสิร์ตสุขาวดีแกล้งน้องผึ้ง 555  เนื่องจากช่วงนี้เขียนของตัวเองไม่ออกและคิดเรื่องงานวิจัยไม่ออกเช่นกัน  เลยมาร่วมสนุกฮาเฮแทน ^^' แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 47 19:57:25 จากคุณ : ธามาดา - [ 15 พ.ย. 47 19:46:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอโห ภาคต่อเศร้ากว่าภาคแรกอีก แง ๆ คุณธามาดาทำหลงกลตั้งใจอ่านตั้งนาน มิน่าแปลกใจว่าเหตุใดตอบกระทู้แล้วยังมาเปลี่ยนใจเขียนต่อ เฮ้อ... น่าตีจริงเชียว 55   ปล. รู้สึกว่าผู้ชายน่าจะพูดว่า  "ไม่ ! ไม่!"  มากกว่า "ไม่จริง ! ๆ"  มั้งคะ แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 47 20:47:19 จากคุณ : วังวน - [ 15 พ.ย. 47 20:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 นอกจากสวยแล้วยังเขียนได้เก่งด้วยนะเนี่ย จากคุณ : ป้าเอม - [ 15 พ.ย. 47 21:49:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หลังจากที่บอกว่า ปรึกษาใครบางคนว่าอยากจบแบบ ไหน พอได้อ่านแล้ว หุหุหุ มาแนวเดียวกันเลย อะนะ ว่าแต่เศร้าจัง กว่าจะรู้ก็สายเสียแล้ว น่าสงสาร จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 16 พ.ย. 47 00:49:07 A:202.133.176.150 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 กลับมาป่วนกระทู้ตัวเองง่ะ พี่มังกร-เที่ยงคืน.... หุหุ...ขอโทษทีนะคร้าบบบบ แบบว่านานๆได้เข้ามาทีง่ะ เลยไม่รู้จะตอบกระทู้ตัวเองที่ไหนดี..เห็นใจหน่อยนะพี่แมว.....เมี้ยวววว..... พี่SONG982..... คิดถึงพี่ยูที่รัก มากมายเหมือนกันค่ะ...ว่าแต่เลิกกะคนนั้นเมื่อไหร่อย่าลืมบอกกันนะพี่ยู....อุ๊ย....หลุดปาก พี่ธามาดา..... อ่ะนะ มาแบบชีวิตหลังความตายอีกละ...แต่นะพี่ ถ้าให้บอกบท ฟ้าก่อนก็ไม่หนุกดิพี่ เหอะ เหอะ คุณวังวน..... คิดเหมือนกันเลยค่ะ น่าจับเอาพี่ตัวดีมาตีซะให้เข็ด ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ ป้าเอม...... ขอบคุณมากค่ะป้าขา....คิดถึงป้าเอมจังเลยค่ะ เมื่อไหร่จะเจอกันอีกคะ.... โอเลี้ยงแก่ๆ....... แกนี่ใช้ได้เนอะ บอกให้มาอ่านก็มา.. งี้บอกให้ไปลอง....จะไปเปล่าหว่า... ว่าแต่ ตกลงวันเวลาได้เมื่อไหร่ โทรมานะเพื่อนสาว ^___________________________________^ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 16 พ.ย. 47 11:57:55 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 16 พ.ย. 47 12:06:06 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เฮ่ยยยยย จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ- - beauty mode - [ 16 พ.ย. 47 12:06:43 A:10.7.1.61 X:202.28.27.6 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ้าว เอ๊ะ มีชีวิตหลังความตายด้วย เด๋วต่องแต่งต่อให้ฟ้าเป็นวิญญาณ ไปเที่ยวที่โน้น ที่นี่ต่อซะหรอก ^^ ตอนนี้เศร้าจัง จากคุณ : กริช - [ 16 พ.ย. 47 12:39:06 A:10.11.20.73 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หักมุมอีกแล้ว ตอนแรกว่าจะทักว่าอ่านเหตุกาณ์ตอนช่วยเด็กแล้วไม่รู้เรื่อง แต่มาเฉลยตอนหลัง แต่อ่านแล้วปูพื้นน้อยไปว่าทำไมภูผาถึงรักฟ้า (ตอนที่แล้วฟ้าเพิ่งแตกเนื้อสาวอยู่เลย ภูผาไปเมืองนอกก่อนฟ้าแตกเนื้อสาวอีก) จากคุณ : scottie - [ 16 พ.ย. 47 16:58:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ทำไมถึงจบเศร้าแบบนี้ล่ะ   ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : นุภา - [ 16 พ.ย. 47 19:03:06 ]

ความคิดเห็นที่ 17 กุรีกุจอ = กุลีกุจอ เปร่ง = เปล่ง เท่าที่เห็นมีสะกดผิดอยู่สองตัว นอกนั้นก็ไม่ได้ยกแคร่จ้ะ... ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ตามมาอ่านแล้ว อุอุ.... คลอดได้ตามกำหนดซะด้วย...ไม่เห็นเหมือนพี่นะเนี่ยย ที่ชอบดองไว้จนได้ที่ กว่าจะออกมาด้ายยยย...           ในเรื่องไม่มีเม้นท์นะจ้ะ เพราะว่ารู้ๆอยู่... แต่เจ้ามนุษย์เขียวๆข้างบ่นอะดิ... (ขอเลียนแบบสีเขียวบ้าง) ไรฟ่ะ ... มาแนวเดียวกัน....พูดงึ้หมายฟามว่าไง... เรื่องนี้นู๋ผึ้งเค้าคิดเองน้า...พี่ไม่เกี่ยวเล้ย...แค่คุยกันนิ๊ดดดดเดียวววว....ขอบอก... อย่ามากล่าวหากันซึ่งๆหน้า(คอมฯ) แบบนี้ ไม่ยอมๆๆๆ..... แน่จริงมาเล้ยยยๆๆๆๆๆ..... ^ __________________________ ^ จากคุณ : เด็ก'ยุดยา - [ 17 พ.ย. 47 12:02:23 A:203.157.125.18 X:203.157.14.247 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ยาวอ่ะ ตามอ่านยังไม่หมด... แปะไว้จิ๊ดนึง... จากคุณ : Sci - Fi - [ 18 พ.ย. 47 02:28:02 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เศร้าจังเลย เอาเรื่องใหม่ตลกๆ มาให้อ่านเดี๋ยวนี้เลย จากคุณ : NaNa - [ 18 พ.ย. 47 13:47:46 A:202.176.130.232 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 ถ้าไม่ได้ไล่สายตาลงมาดู คงไม่ได้อ่านเรื่องซะแล้วสิ ใคร ๆ เขาเศร้ากันไปหมดแล้วเนี่ย งั้นน้ามาช่วยหัวเราะดีกว่า เออ แต่ว่า จะมีการประท้วงรวม "ตีง" ให้น้าไหมเนี่ย? จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 18 พ.ย. 47 18:08:43 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อืม... ไม่จริงใช่ไหม... ที่เขาว่าไม่มีอะไรที่สายเกินไป... -"- จากคุณ : p_jung - [ 19 พ.ย. 47 09:08:13 A:210.246.66.238 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 ง่า  เพิ่งมาถึง ช้าไปหน่อยมั้ยเนี่ย อ่านเสร็จแล้วลบจากสมอง ไม่อาว... ไม่อาว... เอาแบบแฮปปี้ แหะๆๆ ล้อเล่นนะ รู้สึกตั้งแต่ย่อหน้าแรกๆ ว่าผึ้งใช้ภาษาละมุนขึ้นนะ ผึ้งเขียนความเรียงบ่อยอยู่แล้ว อยากให้เขียนเรื่องมากขึ้นจัง จะได้ "ฝน" ภาษาด้วย แล้วก็อยากรู้ว่าน้องสาวจะเขียนเรื่องแนวไหน เผื่อปะเหมาะเคราะห์ดี อาจได้มีงานเขียนร่วมของแก๊งค์ซักที จากคุณ : คุณเฮีย (PeterPuck) - [ 29 พ.ย. 47 20:03:03 ]