ใกล้เลิกงานแล้ว... หลายคนกำลังเตรียมตัวกลับบ้าน สิ่งของต่าง ๆ ใน officeแห่งนี้ถูกเก็บเข้าที่ หลังจากที่มันถูกนำมาใช้ในระหว่างวัน office แห่งนี้ดูจะคึกคักเป็นพิเศษ แน่หละก็วันนี้ เป็นวันศุกร์ แถมเป็นวันลอยกระทงเสียด้วย วันที่ฝรั่งมังค่ายังรู้จักดี คืนนี้พระจันทร์คงจะเต็มดวง สวยไม่น้อย เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้นหลายครั้ง จากหลายจุดกำเนิด ตามด้วยเสียงทักทาย เสียงหัวเราะ เค้าเหล่านั้นคงจะ นัดแนะกัน ในคืนลอยกระทงคืนนี้ สถานที่ เวลา อาจเป็นหัวข้อเรื่องที่เค้ากำลังคุยกันในโทรศัพท์ หลังจาก จบการสนทนา เค้า (เธอ) เหล่านั้นคงอยากจะให้เวลาเดินเร็ว ๆ เพื่อจะได้พบเพื่อน ๆ หรือที่รักของเค้าและเธอ ใช่สินะ คืนนี้อาจเป็นคืนที่หลายคนอยากให้มาถึง ถ้าเป็นคนที่ยังไม่มีแฟน ก็อาจไปเที่ยวกับเพื่อน ได้จับกลุ่ม แซวคนนั้นที คนนี้ที แค่นี้ก็สุขใจแล้ว สำหรับคนที่มีแฟนแล้ว เธอและเค้า อาจจะเริ่มต้นกันที่งานลอยกะทง ที่ใดที่หนึ่ง เค้าและเธออาจซื้อกะทงกันมาแล้ว เค้าอาจจะควงแขนเธอ ไปริมสระน้ำ ที่ริมสระน้ำ เค้าสบสายตาเธอ ถามเธอ ว่าอธิฐานอะไรบ้าง อาจจะไม่มีคำตอบจากเธอ แต่แทนคำตอบรอยยิ้มอย่างเอียงอาย แค่นี้โลกของเธอและเค้าในค่ำคืนนี้ก็เปลี่ยมไปด้วยความสุขและคุณค่าในความทรงจำ .....

แต่ทั้งหมดนั่น มันเป็นเหตุการณ์ตรงกันข้ามที่จะเกิดขึ้นกับผมในเย็นนี้ ผมเกลียดเย็นของทุกวันศุกร์ เพราะมันเป็นจุดเริ่มต้นช่วงเวลาอันโดดเดี่ยวที่นานแสนนานในวันสุดสัปดาห์ และศุกร์นี้ก็เช่นกัน ผมอิจฉาเพื่อนร่วมงานหลายคนที่เค้ามีนัด ผมอิจฉาคุ่รักหลายคู่ที่กำลังจะมีวันนี้เป็นวันในความทรงจำอีกวันหนึ่ง ของเธอและเค้า ผมอิจฉาคนไทยทั้งประเทศที่จะมีความสุขในเทศกาลลอยกะทงในคืนนี้ คืนนี้โลกของผมและ โลกของเขาเหล่านั้นจะถูกแยกห่างออกจากกันด้วยความรู้สึก และโลกของผมก็จะมีผมอยู่คนเดียว ค่ำแล้ว... พระจันทร์สีส้มกำลังส่องแสงเปล่งประกายดังกับว่าไม่ต้องการรับรู้ถึงความรู้สึกของผม โต๊ะริมหน้าต่างชั้นยี่สิบเจ็ด ของตึกแถวสีลมยังมีผมนั่งอยู่ เปล่าผมไม่ได้มีงานล้นมือที่จะต้องทำขนาดนี้หรอก ผมไม่มีที่ไปต่างหาก ถึงมี ผมก็ไม่รู้จะไปกับใคร เสียงจากดอกไม้ไฟดังเป็นระยะ ๆ เหมือนกับจะตอกย้ำความ แตกต่างระหว่างโลกของผมและโลกของเขาเหล่านั้น แต่ไม่เป็นไรหรอก ก็เด็กบ้านนอกนี่ เค้าให้มาเรียนใน กรุงเทพ เรียนจบแล้วก็ควรจะกลับไปทำงานในบ้านเกิดของตน แต่นี่ดันสะเออะ เรียนจบแล้วไม่ยอมกลับ ดิ้นรนหางานทำในกรุงเทพ เป็นพลเมืองชั้นสอง คอยอิจฉาคนที่เค้ามีบ้าน มีเรื่องราวที่บ้านมาคุยที่ทำงาน มีพ่อแม่ที่บ้านใว้คอยเป็นห่วงยามกลับบ้านดึก ผมเคยคิดว่าสิ่งที่ขาดไปเหล่านี้ของผม มันจะทดแทนกันได้กับ เงินเดือนแพง ๆ ที่ผมได้รับหรือเปล่า ไม่หรอก มันทดแทนกันไม่ได ้ ไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

ผมเดินออกจากที่ทำงาน ด้วยปลายทางที่ไม่มีจุดหมาย ความคิดที่สับสน เคว้งคว้าง จากถนนสีลม ผ่าน โรงพยาบาลสภากาชาด ตามถนนราชดำริ เสียงดอกไม้ไฟ เสียงพลุ ยังคงดังแว่วมาตลอดทาง เสียงนั้นคงดังมาจากที่จุฬา ที่นั่นเค้าคงมีงานใหญ่โตเค้าเหล่านั้นคงสนุกรื่นเริง ผมจะแวะไปดูดีมั๊ยนะ บางทีอาจทำให้คืนนี้ของผม เป็นคืนที่ผมไม่ลืมในชีวิตก็ได้ บางทีผมอาจจะรู้จักใครสักคน ที่จะมากระชากเอาสิ่งที่เรียกว่าความเหงา ออกไปจากชีวิตของผมก็ได้ ผมเดินไปที่งาน ที่นั่นคนหลายเพศ หลายวัย กำลังมีความสุขกัน แต่ส่วนมากเห็นจะเป็นวัยเดียวกับผม บ้างก็เดินกันเป็นกลุ่ม บ้างก็เดินเป็นคู่ แต่ไม่มีใครเลยที่เดินคนเดียว ไม่มีใครเลยที่ทักทายผม ไม่มีใครเลยที่ยิ้มให้ผม ไม่มีใครคนนั้นที่จะเข้าทำให้วันนี้เป็นวันที่ประทับใจของผม ความเหงามันวิ่งเข้ามารุมล้อมทักทาย ในกลางจิตใจของผม ท่ามกลางผู้คนรอบข้างผมนับหมื่นนับแสนคน และเค้าเหล่านั้นกำลังมีความสุขกัน โลกของผมและโลกของเขาเหล่านั้นยังอยู่คนละใบ...

... คืนวันศุกร์ยังเป็นคืนที่ผมเกลียดที่สุดเหมือนเดิม...