ความคิดเห็นที่ 1 ตอนนี้มืดแล้วบนถนนยังมีรถราวิ่งผ่านมาไม่ขาดสาย แต่ยังไม่มีรถแท็กซี่ผ่านมาสักคัน หันไปมองในร้านเป็นครั้งสุดท้าย นึกอยากขอโทษเพื่อนที่ไม่อยู่ร่วมงานจนเลิก แต่ทันใดนั้น โลกเหมือนหยุดนิ่งกะทันหัน คนในร้านกำลังจ้องมองมาที่ผมเป็นจุดเดียว! บางคนออกมาชะโงกอยู่หน้าประตู บางคนเฝ้ามองจากหน้าต่างเห็นเงาดำตะคุ่ม ถ้าสายตาคนพวกนั้นจะมุ่งร้ายกระหายเลือดอย่างในความฝัน มันคงจะดีกว่าแบบนี้.. อย่างน้อยถ้าคุณถูกมองด้วยสายตาแบบนั้น ยังคงพอแน่ใจว่าพวกเขามีอารมณ์มีชีวิต แต่สายตาที่กำลังจับจ้องมาตอนนี้มันน่ากลัวมากกว่า .. สายตาที่ว่างเปล่าเรียบเฉยเหลือเกิน คุณจะรู้สึกเหมือนว่ากำลังถูกจ้องมองด้วยสายตาของคนตาย! คนตายจำนวนมากกำลังจ้องมองมาที่คุณแบบจุดเดียว มันจะน่าขนลุกเพียงไร สายตาที่ไม่จำเป็นต้องประสงค์ร้าย ไม่ต้องคุกคาม แต่เป็นสายตาที่ว่างเปล่า ความว่างเปล่าแบบนั้นชวนให้ประสาทเย็นเฉียบ ราวกับน้ำแข็งเป็นถังราดลงบนแผ่นหลัง ความว่างเปล่าไร้ชีวิตไม่เคยนึกว่ามันจะน่ากลัวจนป่านนี้ ผมหลับตา พยายามคิดว่าตาฝาดไป แต่คลื่นแห่งความหวาดกลัวยังคงวิ่งผ่านความรู้สึกเป็นระยะ  ขนลุกเกรียวไล่เป็นละลอกไม่หยุดยั้ง ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองอีกแล้ว กลัวเหลือเกินว่าสิ่งที่เห็นจะไม่ใช่ภาพหลอนหรือตาฝาด กลัวว่าจะเห็นนัยน์ตาฉายความว่างเปล่าพวกนั้นอีก ตัดสินใจเดินไปตามทางเท้าอีกระยะหนึ่งจึงหันไปมองร้านอาหารนั่นอีกครั้งด้วยหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ มันก็ไม่มีอะไรผิดปกติ เสียงไปหลากสียังคงวับแวมกระพริบเป็นจังหวะ โล่งใจ.บางทีอาจเป็นเพราะฤทธิ์เหล้าก็เป็นไปได้ ที่รัก ผมอยากกลับบ้านไปหาคุณเหลือเกิน คุณจะรู้ไหมว่าผมกำลังเดินอยู่บนถนนอย่างอ้างว้างโดดเดี่ยว โทรศัพท์มือถือวันนี้ก็ไม่ได้หยิบติดมือมาด้วย อะไรมันจะซวยซับซวยซ้อนจนป่านนี้  หรือจะกลับไปขอยืมเพื่อนในร้าน คิดและหันไปมองอย่างไม่ตั้งใจ ในร้านนั่นก็มีแต่เพื่อนๆที่เจอหน้าเจอตากันทุกวัน ไม่ใช่เอเลี่ยนหรือซอมบี้ผีปีศาจที่ไหน มันเป็นเพียงอาการประสาทเสียชั่วคราวเท่านั้น นั่นยังมีเสียงเพลงของคนขี้เมาดังออกมาให้ได้ยิน เสียงพูดคุยไม่ได้ศัพท์ยังดังไม่ขาดระยะ ไม่มีอะไรผิดปกติเลยสักนิด ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นอย่างที่ควรจะเป็น นอกจากหน้าต่างด้านข้างร้านบานนั้น หน้าต่างซึ่งปกติจะปิดอยู่ แต่ตอนนี้ค่อยๆแง้มเปิดออกมา เห็นแล้วชวนนึกถึงฝาโลงศพกำลังเปิดออกมาอย่างช้าๆ  แสงไฟแม้จะสลัวและอยู่ไกลพอสมควร  ยังพอจำได้ว่าเป็นสาวดูแลโต๊ะคนนั้น เหรืออย่างน้อยก็แน่ใจว่าเป็นเธอแบบไม่มีเหตุผล..!เธอจะเปิดหน้าต่างออกมาด้วยสาเหตุอะไรไม่ทราบได้ แต่หลังจากนั้นก็ยืนนิ่ง แต่ท่าทางเหมือนกำลังจ้องมองมาด้วยสายตาอันว่างเปล่าแบบเดียวกับสายตาของคนตายอีกแล้ว ถึงจะไม่เห็นชัดเจนแต่ความรู้สึกมันบอกแบบนี้ชัดๆ! ความรู้สึกที่บอกว่าคนตายกำลังจ้องมอง!! ผมรู้สึกใจหวิวขึ้นมาเหมือนคนจะเป็นลม คราวนี้ขนลุกเป็นละลอกไม่หยุดยั้ง ผมบนศีรษะเหมือนตั้งชันราวขนเม่น ความน่าสะพรึงกลัวอันไม่มีเหตุผลก่อตัวขึ้นมาเรื่อยๆอย่างยากที่จะยับยั้งและควบคุม ไม่..มันก็เพียงเธออาจจะเปิดหน้าต่างออกมารับลมเย็นจากธรรมชาติเท่านั้น  ผมต้องคิดไปเอง..พยายามหัวเราะให้กับอาการฟั่นเฟือน แต่ดูเหมือนว่าจะไร้ผล ความคิดที่จะกลับไปยืมโทรศัพท์จากเพื่อนบินหายไปกับสายลมและความหม่นมัวของค่ำคืน ขาทั้งคู่สั่นระริก เข่าอ่อนไร้เรี่ยวแรงจนต้องพิงหลังเข้ากับเสาไฟฟ้า พยายามตั้งสติ มันก็แค่เป็นผลจากเหล้าที่ดื่มเข้าไปเท่านั้น เหล้าคนดื่มคนก็เมา หมาดื่มหมาก็เมา ไม่นานลมเย็นๆคงช่วยให้อาการเป็นปกติสร่างเมา แล้วจะได้กลับบ้านเสียที ต้องหาตู้โทรศัพท์สาธารณะ ใช่..ยังมีวิธีนี้อีกวิธี ที่ไม่ต้องกลับเข้าไปในร้านอาหารนั่นอีก แม้ว่ามันจะไม่มีอะไรก็ตาม เดินต่อไปเรื่อยๆคงเจอเข้าสักแห่ง หรือไม่ก็เจอแท็กซี่สักคันเพื่อที่จะได้กลับบ้านเสียที...คืนนี้ เหนื่อยเหลือเกิน นอกจากหมาไร้สังกัดซึ่งเดินผ่านไปอย่างไร้เดียงสาแบบหมาๆ  และคนเมาอีกสองสามคนที่เดินเกือบกระแทกผมล้ม ยังไม่เจอตู้โทรศัพท์หรือแท็กซี่เลยสักคัน คืนนี้มันเป็นอะไรของมันกันนะ....... +++++++ ทางเท้าทอดยาวเหยียดไปเบื้องหน้า แสงจากหลอดไฟตามเสาไฟฟ้าดูหม่นมัวชอบกล แสงสว่างตามอาคารบ้านเรือนและหมู่ตึกลดน้อยลงตามระยะทางการเดินอย่างไร้จุดหมาย ลมเย็นยามราตรีหนาวเหน็บและเยือกเย็นราวผ่านผ่านมาจากสุสานอันรกร้าง รถราซึ่งเคยวิ่งผ่านไปมาตลอดเวลาตอนนี้เหลือนานๆครั้งจะผ่านมาให้เห็นสักคัน ถนนตกอยู่ในความเงียบเชียบและอ้างว้างจนน่ากลัว ตึกตามริมถนนและในซอกซอยดูปิดไฟมืดอย่างผิดปกติวิสัย นานสักแค่ไหนแล้วนะที่ผมไม่ได้สัมผัสกับบรรยากาศแห่งความเงียบของท้องถนนยามค่ำคืน นานแค่ไหนแล้วนะ.......ช่วงเวลาส่วนนี้หายไปไหน? ดูเหมือนว่าจะมีฝนพรำเบาบาง สัมผัสได้ถึงละอองน้ำฉ่ำเย็นซึ่งมากับสายลม อาการที่คิดว่า “เมา” ดุเหมือนจะลดน้อยลง ผมเริ่มทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมา สายตาอันอ้างว้างว่างเปล่าอันชวนขนลุกพวกนั้น นั่นมันอะไรกัน หรือว่าจะเป็นเพียงมายาภาพหลอน มีเสียงดังเหมือนคนปิดประตู ..ไม่ใช่ เหมือนคนปิดหน้าต่าง เสียงดังมาจากตึกด้านตรงข้าม ซึ่งดูอยู่คนละฟากถนน คนละฟากแห่งความพรั่นพรึง แต่เหมือนเสียงสะท้อนอยู่ในความรู้สึกนึกคิด ที่ไม่ค่อยเป็นที่ยอมรับเท่าไร หางตายังคิดว่า หรืออย่างน้อยมันก็ควรเป็นเช่นนั้น หน้าต่างชั้นสองของตึกตรงข้ามไฟดับวูบลง แต่เงาตะคุ่มของคนหลังฉากยังคงเหมือนยืนอยู่ ถึงมองไม่เห็นแต่จินตนาการยังพอมองเห็นใครบางคนกำลังจ้องมองลงมาจากหน้าต่างที่ดำมืดนั้น มันเป็นความรู้สึก ความรู้สึกที่มาจากก้นบึ้งแห่งความน่าสะพรึงกลัว ผมกลายเป็นแค่ตัวอะไรสักอย่าง ของอะไร หรือใครบางคน จ้องมองอย่างโง่งมและหวาดกลัว ผมยังจินตนาการเห็นรอยเท้าที่สลับไล่เรียงรายผ่านทางเท้า ผ่านทางเดินแคบๆซึ่งเต็มไปด้วยฝุ่นอันเกิดจากการปราศจากความดูแลมานานแสนนาน...นานแค่ไหนนะ! คุณไม่ลองตามรอยเท้าเปื้อนฝุ่นที่มีความอ้างว้างนั่นไปดูล่ะ รู้สึกไหมกับอากาศอันหนักอึ้งจนแทบขาดใจ เงาวูบวาบชั้นบนทำให้คุณมีอารมณ์แบบไหนของบรรทัดฐานแห่งความน่ากลัว ผนังปูนด้านข้างให้ความรู้สึกเยือกเย็นและเปียกชื้น เมื่อยามคุณเอาหน้าหน้าแนบผนังอันเย็นชืดเหมือนซากศพ และหอบหายใจรุนแรงเจียนคลั่ง ขณะพ่นความหวาดกลัวออกมาทางลมหายใจแทบขาดห้วง คัดค้านและขัดแย้งกับความคิดและเหตุผล จะเป็นได้ไหมว่าใครบางคนตื่นมากลางดึก เปิดหน้าต่างรับลมเย็น หยิบอุปกรณ์ในการแต่งหน้าทาปากตามประสาผู้หญิง  ท่ามกลางแสงไฟมัวหม่นและเงียบเหงา มันเป็นไปได้ และมันเป็นไปได้อย่างไม่ต้องสงสัย บางทีอาจเป็นเพียงเปลวเทียนวับแวมแรเงาซีกหน้าด้านหนึ่งให้อยู่ในเงามืด และเส้นผมของเธอหลุดร่วงออกมาเป็นม่านแห่งรัตติกาล บางทีศีรษะของเธออาจหลุดกลิ้งไปตามพื้น รอเจ้าชายจับประคองและจูบลงบนริมฝีปากเย็นชืดในรสเลือดเค็มและคาวประแล่ม ผมพยายามหัวเราะ บอกให้ตนเองพยายามยิ้มให้กับความคิดวิปริตของตัวเอง   บางทีคนเราก็อยากหัวเราะใส่หน้าตัวเอง ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ก็ตาม   แต่แค่บังคับริมฝีปากให้ยิ้มยังทำไม่ได้ ความคิดบางอย่างดูเหมือนจะขัดแย้งกับความพยายามอย่างเงียบๆแต่รุนแรง  เรื่องน่ากลัวแบบนี้มันไม่มีทางเกิดขึ้นจริง แต่ถ้าหากมันเป็นเรื่องจริงล่ะ สมมุติว่ามันเป็นเรื่องจริงอย่างที่ประสาทสัมผัสได้  ทันใดนั้นผมก็รู้สึกตัวสั่นอย่างไม่มีสาเหตุ ลมยามดึกพัดขยะจำพวกเศษกระดาษ เศษขณะ  พัดพาและรวบรวมจนเป็นก้อนใหญ่ กลิ้งไปตามถนน สายลมพัดผ่านซอกตึกฟังดูเหมือนใครบางคนกรีดร้องยาวนาน ลมกรรโชกจนป้ายโฆษณากระแทกผนังปึงปังแกว่งไกวจวนหล่น เสียงปิดหน้าต่างดังโครมจนทำเอาสะดุ้ง  ทั้งแสงทั้งเงาหายไป ตึกทั้งตึกดูมืดดำเหมือนไม่มีชีวิต เหมือนเป็นอสุรกายตัวโตที่กัดกินคนอยู่อาศัยจนพุงกาง เสียงเพลงจากวิทยุเก่าๆจากที่ใดที่หนึ่งเหมือนขาดหายไปโดยกะทันหัน หากคล้ายมีเสียงครืดคราดคล้ายคนพยายามจุนคลื่นหามนุษย์ และตามด้วยเสียงหวิดหวิวของคลื่นที่ปราศจากการควบคุม ไม่... มันต้องเป็นภาพหลอนจากความเมา เรื่องแบบนี้ใครๆก็เป็นกันได้ ผมพยายามยิ้มและหัวเราะให้กับตัวเองเรื่องแบบนี้น่าขันมากกว่า ไม่ใช่เรื่องที่จะไปใส่ใจ นอนสักตื่นพรุ่งนี้ทุกอย่างก็จะเป็นปกติ ตอนเช้าพวกเราคงมีเรื่องสนุกเล่าสู่กันฟังในช่วงกาแฟก่อนทำงาน มันก็น่าจะจบลงแค่นี้ หรือแบบนี้ คนพวกนั้นเป็นเพื่อนผมทั้งนั้น เรื่องทุกอย่างมันควรอธิบายได้ เดินกลับไป กลับไปดูให้รู้แน่แก่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น คนพวกนั้นเป็นอะไรไป หรือว่าผมเป็นฝ่ายเป็นอะไรไป... ชะงักเท้า หันกลับไปมองเส้นทางที่เพิ่งเดินผ่านมา ถนนสายยาวกลืนหายไปกับความมืดอย่างน่าประหลาด ถนนดูยาวไกลเหลือเกิน ไม่น่าเชื่อว่าจะเดินมาไกลขนาดนี้ สองเท้าลากผ่านอะไรมาบ้างก็สุดจะหยั่งรู้  แมวข้างถนนขู่คำรามเสียงกราดเกรี้ยวก่อนกระโจนไปแยกเขี้ยวบนกำแพงเก่าๆ นัยน์ตาเหลืองจ้าคู่หนึ่งพุ่งมาตามถนน นั่นต้องเป็นรถยนต์ บางทีอาจเป็นแท็กซี่ ผมมองอย่างมีความหวัง แต่แล้วรถคันนั้นก็วิ่งผ่านไปโดยไม่ชะลอความเร็วลงเลยแม้แต่น้อย แน่ล่ะ แทบจะเฉี่ยวชนผมเสียด้วยซ้ำ ใครจะมัวมามองข้างทางในยามคึกดื่นค่อนคืนแบบนี้ ทุกอย่างต่างเร่งรีบกลับบ้านกันทั้งนั้น ที่รัก.... ป่านนี้เธอคงจะนั่งอยู่ภายในห้อง  อาจนั่งอ่านหนังสือ ดูทีวี สายตาคู่สวยคงจะเต็มไปด้วยแววแห่งความวิตกกังวล สองหูจะคอยฟังเสียงของผมที่กำลังเดินมาเคาะประตู  วงแขนและรอยยิ้มอันแสนวิเศษ..สวัสดีที่รัก ผมกลับมาแล้ว รอผมนานมากไหม ผมขอโทษนะ วันหน้าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว อย่าโกรธผมเลย... แน่นอน คุณไม่เคยโกรธผม ใบหน้าคุณจะยิ้มน้อยๆ ประกายแห่งความยินดีจะระริกไหวในสีหน้าท่าทาง คุณจะโผเข้ามากอดคอผมแนบแน่น เท่านี้ก็จะทำให้ผมลืมคนทั้งโลก แต่ให้ตายเถอะ ตอนนี้ผมเดินอยู่บนถนนอันอ้างว้างเยือกเย็นอย่างไร้จุดหมาย มันอะไรกันนี่ เสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์ดังใกล้เข้ามาจากเบื้องหลัง ผมไม่อยากสนใจมันอีกแล้ว มันจะเป็นไอ้บ้าที่ไหนซึ่งทะลึ่งขับรถผ่านมาก็ช่างหัวมันประไร แต่เสียงครวญครางของเครื่องยนต์ต่ำลงราวกับเสียงสำลักชีวิตของคนป่วยเจียนใจขาด ใช่แล้ว รถคันนั้นลดความเร็วลง คนขับอาจมองเห็นไอ้บ้าคนหนึ่งเดินอยู่ริมถนน เลยอยากแวะมาทักทาย ก็เท่านั้น หันไปมองอย่างไม่ยินดียินร้ายนัก พอดีกับคนขับไขกระจกลง คุณลองนึกภาพชายหนุ่มใบหน้าซูบผอมและมีใบหน้าที่ขาวซีดราวกระดาษคนหนึ่ง แม้ในแสงไฟสลัวๆจากเสาไฟฟ้าริมถนนจะไม่สว่างมากนัก คุณก็จะเห็นใบหน้าของเขาชัดเจน และตอนนี้เขากำลังยิ้มกว้าง จนเห็นฟันขาวเรียงราย ยิ้มจนเกินความจำเป็นเสียด้วยซ้ำ นั่นล่ะคนขับรถคันนี้ “ผมไปส่งคุณเอาไหม” เขาถามเสียงแหบๆแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ที่ยังกระหึ่ม ยิ้มยังคงระบายเต็มหน้าค้างอยู่อย่างนั้น เป็นรอยยิ้มที่แปลกประหลาดระคนน่ากลัวชวนขนลุก ผมหยุดเดิน เขาหยุดรถ “ผมรู้จักบ้านคุณ ผมไปส่งเอาไหม” เขาเอ่ยขึ้นอีก  ผมมองอย่างประหลาดใจ ดูเหมือนว่าเราจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย “ผมไม่ใช่พวกปล้นพวกฆาตรกรหรอก อีกอย่างคุณก็เป็นผู้ชาย ตัดปัญหาฆ่าข่มขืนไปได้ ว่าไง.. หรือว่าอยากเดินอยู่คนเดียวจนถึงพรุ่งนี้เช้า” “คุณเป็นใคร” ผมถามเป็นคำแรกอย่างไม่ค่อยแน่ใจ  ใครก็ตามที่อ้างว่ารู้จักบ้านคุณ โดยที่คุณรับสารภาพว่าไม่รู้จักเขามาก่อน มันเป็นเรื่องที่น่าไว้ใจแค่ไหน จากคุณ : Psycho man - [ 17 พ.ย. 47 10:16:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เดี๋ยวค่อยคุยกันเรื่องนั้น ผมมีธุระอีกหลายอย่าง จะไปไม่ไปก็ตามใจคุณนะ” ดูท่าทางจะไม่มีทางเลือกเสียแล้ว อย่างน้อยยังคงดีกว่าเดินไปแบบไร้จุดหมาย ถนนแถวนี้ดูไม่คุ้นเคยและดูน่ากลัว  อีกอย่างตอนนี้ผมต้องการกลับบ้านโดยเร็วที่สุด ประตูรถด้านตรงข้ามกับคนขับเปิดออก เขามองแล้วพยักหน้าเป็นการเชิญชวนกึ่งเร่งเร้า เอาล่ะวะ..ไปก็ไป หมอนี้ตัวเล็กกว่า ท่าไม่ดีหรือไม่ชอบมาพากลขึ้นมาคงซัดมันให้หมอบไปได้  ผมตัดสินใจก้าวขึ้นไปนั่งขณะที่มือควานดูตามกระเป๋ากางเกงเผื่อว่าอาจต้องใช้เป็นอาวุธในยามจำเป็น “ก็แค่นี้...” เขาหันมาว่าพลางยิ้มปากกว้าง หลอดไฟหลอดเล็กๆผนังด้านบนส่งแสงสีเหลืองซีดๆสว่างพอจะทำให้เห็นใบหน้าขาวซีดของเขาชัดเจน แต่อะไรก็ไม่ร้ายไปกว่ารอยยิ้มอันน่าเกลียดน่าชังนั้น มันเกินความจำเป็นที่มนุษย์อย่างเราๆท่านๆจะยิ้มแบบนี้ “ผมคนขับอารมณ์ดี...”  เขาเอ่ยขึ้นราวกับจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ก่อนเข้าเกียร์เร่งเครื่องกระหึ่มพุ่งตรงไปตามเส้นทางอันค่อนข้างมืดมิด “คุณบอกว่าคุณรู้จักบ้านผม....” ผมพยายามหาเรื่องชวนคุย บางทีการนั่งเงียบๆก็เป็นเรื่องที่น่าอึดอัด “ผมรู้จักบ้านทุกหลังล่ะครับในเมืองนี้.บางทีมันอาจเกี่ยวกับงานของผมก็เป็นได้” “คุณทำงานอะไร” “ก็งานหลายๆอย่างครับ” เขาว่าไปเรื่อย ดูเหมือนว่าขณะพูดคุยรอยยิ้มกว้างนั้นยังค้างคาใบหน้าอยู่ ไอ้หมอนี่มันจะหยุดยิ้มแบบนั้นไม่ได้เลยหรืออย่างไรกัน มันชวนให้น่ารำคาญและน่ากลัวพิกล “หางานเท่าที่จะทำได้ เปลี่ยนงานเท่าที่จะจำเป็นในการเปลี่ยน บางทีคนเราก็เลือกงานไม่ได้มากเท่าที่ควรหรอกครับ คุณเองก็น่าจะรู้ งานอะไรก็ได้ ที่ไม่ผิดกฎหมายผมเอาทั้งนั้นล่ะครับ หาเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง” เราคุยกันด้วยเรื่องที่ไม่ค่อยเป็นเรื่องกันสักครู่หนึ่งก่อนจะพากันนั่งเงียบเพราะไม่มีปัญญาจะหาเรื่องอะไรมาคุยกัน สุดท้ายจึงได้แต่นั่งมองไปยังถนนเบื้องหน้า มองดูแสงไฟริมถนนผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกระสุนนำวิถีลูกแล้วลูกเล่า แม้จะมีกระจกปิดกั้นจากโลกภายนอก ยังได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนของสายลม บางครั้งเหมือนห่างไกล บางคราเหมือนกรรโชกอยู่ข้างหู .....  พวกแกกลืนชีวิตผู้คนไปแล้วเท่าไรนะ..... “ผมมีธุระแวะสักครู่หนึ่ง แล้วจะไปส่งคุณที่บ้าน” เขาบอกในขณะที่เลี้ยวรถเข้าไปในถนนสายเล็กๆสายหนึ่ง เอาล่ะสิ หมอนี่จะมาไม้ไหน สิ่งของที่จะเป็นอาวุธก็ไม่มี ในกระเป๋ามีปากกาอยู่ด้ามหนึ่ง ของแบบนี้จะทำอะไรได้มากมายแค่ไหนกัน แต่ดูสถานการณ์ไปก่อน เขาอาจมีธุระจริงๆก็เป็นได้ รถชะลอความเร็ว เหลือความเร็วแบบคลานไปอย่างช้าๆ ใบหน้ายิ้มอุบาทว์นั่นสอดส่ายสายตาไปข้างทาง ซึ่งแคบและมืด แสงไฟหน้ารถสาดให้เห็นถนนที่ชื้นและสกปรก คนเมาและจรจัดบางคนเซถลาตะกุยตะกายไปตามผนัง สุนัขผอมโซขดตัวอยู่ตามทางเดินอย่างไม่ปริปากบ่น  บางพื้นที่มีคนข้างถนนนั่งๆนอนๆพิงผนังตึกอยู่ด้วยสีหน้าท่าทางว่างเปล่า ว่างเปล่าเหมือนสีหน้าท่าทางคนตายอย่างไรอย่างนั้น นั่นมันทำให้ผมขนลุกเป็นครั้งที่นับไม่ได้ จนมาถึงหน้าบ้านหลังหนึ่ง เวลาดึกขนาดนี้คุณคงไม่คิดว่าคนในบ้านยังพากันมายืนนิ่งหน้าบ้านราวกับว่ากำลังจะรอคอยอะไรบางอย่าง  แต่พวกเขาเป็นเช่นนี้จริงๆ ผู้ชายผู้หญิงแต่งตัวดีเหมือนอยู่ในประเพณีสำคัญ กระทั่งเด็กตัวน้อยๆ ยังอยู่ในชุดหรูหราสุดกู่ แต่ทำไมสีหน้าแววตาคุ้นเคยเหลือเกิน เทียนหลายเล่มจุดไฟทอแสงวูบวาบไหวตานแรงลมสร้างเงาวูบวาบตามผนังเป็นภาพภูตผีปีศาจขยับไหวเหยิบพยาบ คนขับรถยังคงมีอารมณ์หันมายิ้มให้ตามแบบฉบับ ก่อนเปิดประตูรถลงไปด้วยท่าทางไม่เดือดร้อนยินดียินร้ายอะไรมากมาย เขาเดินไปหยิบ... ใช่ ผมควรใช้คำนี้จริงๆ ร่างเล็กๆ นั่นคงเป็นผู้หญิง ที่คนแข็งแรงหน่อยก็พอจะหิ้วเธอขึ้นมาได้  เธอซึ่งอยู่ในชุดซากศพคนตาย!!!!เสื้อผ้ายังมีรอยเปื้อนเลือดเน่าช้ำเลือดช้ำหนอง ผมรู้สึกตัวเย็นเฉียบ เสียงไฟจากเสาไฟฟ้าฉายให้เห็นใบหน้าในเรือนผมปรกประระบางส่วนกับการอุ้มอย่างไร้การสนใจ  แน่ล่ะ ใครจะมาสนใจกับความเจ็บปวดของคนตาย คอห้อยพับของเธอปราศจากการควบคุมของกล้ามเนื้อ แต่เห็นนัยน์ตาซึ่งเต็มไปด้วยความตายชัดเจน นัยน์ตาดำที่กลอกกลับไปจนเหลือแต่ตาขาวซึ่งดูแล้วเป็นนัยน์ตาคนตายชัดๆ จากคุณ : Psycho man - [ 17 พ.ย. 47 10:17:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เขาอุ้มมาอย่างไม่ค่อยระมัดระวัง ศีรษะเธอกระแทกกับกระจกรถอย่างไม่จงใจ  ใบหน้าเหมือนสะบัดตามการชนไร้เจตนา และเหมือนกับว่าจะหันมามองจ้องหน้าผมพอดิบพอดี  ใบหน้าขาวซีดจนเกือบเขียวคอ หมุนผิดรูปอย่างถนัดชัดตา ปากอ้ากว้าง  เหมือนจะกรีดร้องแต่ไม่มีสรรพเสียงสำเนียงอะไร นัยน์ตากลอกกลับเห็นแต่ตาขาว ของเหลวสีขาวขุ่นไหลออกมาจากปากหลายหยดก่อนที่ริมฝีปากจะขยับปิดเหมือนยังคงมีชีวิต มือที่ห้อยลงตามแรงโน้มถ่วงเหมือนจะขยับไหวไปมา นี่มันฝันร้ายอะไรกัน.......... แต่ดูเหมือนคนอุ้มจะไม่เดือดร้อนอะไร เขาอุ้มซากศพไปด้านหลังรถ มีเสียงประตูรถเปิดออกและเสียงเหมือนของหนักๆถูกโยนเข้ามาให้รถ ก่อนคนขับจะเดินโยกตัวมาประจำตำแหน่งพลขับ มีเสียงพึมพึมเหมือนเสียงสวดดังมาจากกลุ่มชนรายรอบ พอกวาดตามองทุกคนยังยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวอย่างน่าประหลาด “งานผมล่ะ” เขาเอ่ยด้วยเสียงเริงรื่นจนไม่น่าเชื่อ “งานเก็บศพเร่งด่วน  มีหลายคนไม่อยากเก็บศพไว้ในบ้านแม้แต่วินาทีเดียว  คนเราก็เป็นแบบนี้ ตอนไม่ตายไม่ค่อยกลัวไม่ค่อยเกรง แต่พอตายไปแล้วค่อยกลัวกัน” “คุณขับแท็กซี่แบบไหนกัน” ถามเสียงพร่าและสะท้านตามความ รู้สึก จนแทบจำเสียงตนเองไม่ได้ “ขับแท็กซี่ ” เขาทวนคำก่อนหัวเราะจนเห็นฟันทั้งปาก สีหน้าท่าทางดูขบขันเหลือเกิน แต่ถ้าจะพูดอย่างไม่เกรงใจ คงต้องบอกว่ากลิ่นน้ำยาดองศพ ติดตัวเขาอยู่อย่างรับรู้ได้จากจมูกของคนหรือหมาก็ตาม “รถคันนี้เป็นรถบรรทุกศพ..ใช่.... ผมลืมบอกคุณไป” “รถบรรทุกศพ!!!” ร้องเสียงลั่น รู้สึกเหมือนถูกจับโยนลงในห้วงหุบเหวดิ่งดำล้ำลึก “ครับ” นรกหรืออะไรก็แล้วแต่ รถคันนี้เป็นรถบรรทุกศพ ทำไมผมไม่สังเกตเห็นตั้งแต่แรกนะ คืนนี้มันคืนนรกอะไรกัน  เพียงเราต้องการกลับบ้าน ทำไมมาเจอเรื่องราวอันน่าสยดสยองแบบนี้ “ที่อยู่ข้างหลัง คนตายทั้งนั้นครับ” เขาหันหน้าไปมองข้างหลัง น้ำเสียงก็สุภาพเหลือเกิน  ยักไหล่ทำท่าเหมือนต้องการหาพยานมารับรอง ผมหันไปมองอย่างไม่ตั้งใจ เข้าเกียร์พารถคืบคลานต่อไปอย่างช้าๆ ในอากาศมีกลิ่นน้ำมันซึ่งเผาไหม้ไม่สมบูรณ์จางๆ ทำให้บรรยากาศดูประหลาดพิกลมากขึ้น แค่นี้ก็พอจะกระชากขวัญและวิญญาณผมกระเจิดกระเจิงแล้ว ศพเดียวยังพอว่า..แต่นี่อะไร.... รถคันนี้เป็นรถบรรทุกศพจริงๆ  ด้านหน้าด้านหลังมีกระจกกั้นอยู่ ศพคนตายคงอยู่ด้านหลัง อาจนอนอยู่บนเบาะอย่างไม่รู้สึกรู้สมว่าเขาจะเอาร่างกายไปจัดการอะไร แขนขาจะพับจะห้อยผิดรูปก็ไม่เห็นเป็นไร มองกระจกหลัง เห็นเงาวูบวาบ ทันใดนั้นเอง ผมรู้สึกเหมือนว่ามีไฟฟ้าแรงแรงสูงวิ่งผ่านไปทั่วตัวจนประสาทแทบชาด้าน มันอะไรกันนั่น......ใบหน้าที่แนบกระจกเหล่านั้นจับจ้องมองมาอย่างว่างเปล่า...มือซีดขาวตะกายแปะตามกระจก ใบหน้าคนตายที่ควรจะนอนอย่างสงบเจียมเนื้อเจียมตัว ไม่น่าจะมานั่งนอนเอาใบหน้าเหลืองจนเขียวเอียงแก้มแนบกระจกและมองมาแบบนี้ !! แบบนี้มันหมายถึงว่าศพทุกศพกำลังเอาหน้าแนบกระจก มองมาเป็นจุดเดียว!!! +++++ ผมได้ยินเสียงตัวเองร้องเสียงหลง จนกระทั่งยังรู้สึกประหลาดใจกับตัวเอง ไม่คิดว่าจะร้องอะไรออกมาแบบนี้ บางทีอาจจะเกิดจากรถตกหลุมหรือวิ่งผ่านไปบนพื้นผิวขรุขระ ใบหน้าของศพซึ่งเอาหน้าแนบกระจกจึงดูเหมือนพยักหน้าหรือหัวสั่นหัวคลอนราวกับสนุกสนานเต็มประดา ริมฝีปากนาบกับแผ่นกระจกขาวซีดบิดเบี้ยวผิดรูปและดูน่าเกลียดน่ากลัวเหมือนมองดูท้องตัวทากซึ่งกำลังเกาะกับกระจกและคืบคลานไปอย่างช้าๆ ไม่มีอะไรหรอกน่า..” คนขับยิ้มนรกคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงซึ่งดูธรรมดาเหลือเกินจนแทบไม่น่าเชื่อ “ศพวางไม่เป็นระเบียบ มันก็แค่สั่นไปตามแรงกระแทกเวลารถวิ่งเท่านั้น บางทีคุณอาจจะยังไม่ชิน เดี๋ยวผมจะปิดไฟก็ได้ คุณจะไม่ต้องเห็นศพพวกนั้น” “ไม่ต้อง....” ผมรีบห้ามด้วยเสียงสั่นพร่า ถ้าปิดไฟเพดานรถมันคงดูน่ากลัวหนักขึ้นไปอีก สิ่งที่พยายามทำในตอนนี้คือเชื่อ หรืออย่างน้อยก็พยายามเชื่อในสิ่งที่เขาบอก มันก็แค่ศพที่สั่นไหวไปตามการสั่นสะเทือนของรถตอนวิ่งเท่านั้น  แต่ผมก็ไม่หันไปมองอีก คุณจะคิดว่าผมฟั่นเฟือนไปหรือเปล่า ถ้าจะบอกว่าต่อให้ไม่หันไปมอง หูยังไม่ยินเสียงเหมือนศพพวกนั้นกำลังตะกายกระจกอยู่อย่างช้าๆ แต่พระเจ้าหรือผีห่าซาตายช่วยก็ตามเถอะ .. ผมไม่กล้าที่จะหันไปมองอีกแล้ว แต่นั่นมันเหมือนเสียงลมหายใจกำลังกระทบกระจกและบางครั้งเป็นเสียงถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ลมหายใจแห่งร่างสยองพวกนั้นราวผ่านกระจกมากระทบต้นคอจนขนลุกไปทั้งตัว สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือพยายามรวบรวมสติสัมปชัญญะที่เจียนขาดให้อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่มีใครคิดหรือประเมินความน่ากลัวที่แทบทำให้ฟั่นเฟือนได้ถ้าไม่อยู่สถานการณ์จริงแบบนี้ บางทีคุณอาจนั่งอ่านบันทึกนี้อยู่ในห้องนอนอันอบอุ่น มีไฟเปิดสว่างเจิดจ้า บางทีอาจมีเพื่อนนั่งอยู่แถวนั้น คุณไม่ได้อยู่ในบรรยากาศเจียนคลั่งแทบบ้าแบบผม ให้ตายเถอะ..ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่เพราะประสาทหลอนเพราะความเมาเลยสักนิด  ต้องตั้งสติสู้กับเหตุการณ์นรกนี้ให้ได้ มันไม่ใช่ฝันร้ายที่ยังมีโอกาสสะดุ้งตื่น แม้ว่าจะหวังไว้อย่างนั้น แต่คุณก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ รถยังคงวิ่งไปอย่างช้าๆ ชายหนุ่มหน้าเสี้ยมผอมซีดแต่ทะลึ่งมียิ้มอุบาทว์ยังคงขับรถไปมองข้างทางซ้ายขวาไปเรื่อยเหมือนมีความสุขเสียเต็มประดา   ตรอกเล็กๆนี่ดูมืดจนน่ากลัว ไฟตามอาคารบ้านเรือนแทบไม่มีให้เห็น ก็ไม่น่าแปลก เพราะนี้มันดึกมากแล้ว แต่จะดึกขนาดไหนกันก็ไม่อาจทราบได้แสงไฟหน้ารถส่องให้เห็นถนนที่สกปรกและอ้างว้าง แต่ก็มีบางครั้งเห็นคนท่าทางเหมือนคนเมาโซเซผ่านมาตามริมถนน ท่าทางอ่อนระโหยโรยแรงและสิ้นหวังอย่างประหลาด แต่ก็ยังดีที่ได้เห็นคนมีชีวิต....คนเป็นๆเป็นอยู่ในตรอกเล็กๆนี้ เขาแวะจอดบ้านอีกสองหลัง  ทุกหลังเหมือนกันคือหน้าบ้านจุดเทียนเรียงรายไหววูบวาบตามแรงลม  แต่ดูหม่นมัวหนักอึ้ง สมาชิกในบ้านพากันมายืนนั่งเหมือนผีตายซากหน้าบ้าน ใบหน้าว่างเปล่าไร้ความรู้สึก ใบหน้าแรเงาวูบวาบการสั่นไหวของแสงไฟจากเทียนไขศพคนตายวางริมทางเท้าเหมือนสิ่งของไร้ค่า  หรือความตายมันทำให้คนเราไร้ค่าขนาดนี้? คนขับรถจอมยิ้มนรกยังคงกระทำการเช่นเดิม คือลงจากรถไป อุ้มศพเหล่านั้นมาอย่างไม่ปรานีและไม่เกรงใจ ผมไม่เห็นด้วยกับหารกระทำแบบนั้น ใช่..พวกเขาพวกเธอเหล่านั้นเป็นคราบสังขารอันว่างเปล่าไร้ชีวิต แต่ก็ยังไม่อยากเห็นการกระทำย่ำยีแบบนั้นอยู่ดี ศพสุดท้ายเป็นผู้หญิงอีกแล้ว มองเห็นแวบๆตอนที่ถูกอุ้มอ้อมผ่านด้านข้างไป เสียงดังทึบๆ และรถสะเทือนยวบเล็กน้อยเมื่อเขาโยนศพลงกระบะท้ายรถ และให้ตายเถอะ..ทุกครั้งที่เขาทำแบบนั้น ผมได้ยินเสียงถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ดังมาจากด้านหลัง ไม่ใช่เพียงหนึ่งหรือสอง แต่มากกว่านั้น..ไม่ มันก็แค่ลมที่คั่งค้างอยู่ในปอดของศพที่ถูกกระแทกจนพ่นอากาศออกมา มันต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ ผมหันไปมองอย่างไม่ตั้งใจ ไม่ตั้งใจเลยสักนิด มันอะไรกันนั่น ใบหน้าของศพซึ่งมาแนบกระจกอยู่ด้านหลังพอดับพอดีห่างออกไปไม่ถึงคืบเป็นใบหน้าของศพหญิงสาวเมื่อครู่นี่ อะไรจะขนาดนั้น ก็หล่อนเพิ่งถูกโยนลงมาไม่น่าตะกายเอาหน้ามาแนบกระจกแบบนี้ และใบหน้านั้นอยู่ตรงกับด้านหลังของผมพอดี พอดีที่จะหันไปสบตาโดยบังเอิญแบบนรกจัดให้ ผมเคยสบตากับหญิงสาวมามากมายหลายคนจนนับไม่ถ้วน เคยสบตาหวานซึ้งๆกับรุ่นน้องที่ทำงาน เคยประสานสายตาแข็งกร้าวกับสาวคู่อริที่ทำงาน แต่ไม่เคยสบตากับคนตายจังๆแบบนี้มาก่อน การจ้องมองนัยน์ตาแห่งความตายทำให้ความหวาดกลัวทะลักทลายแทบแตกปริ นัยน์ตาเบิกโพลงเหลือกค้างเห็นตาแต่ขาว แต่ทำไมรู้สึกว่ากำลังจ้องมองมาแบบนั้น.... และที่ร้ายกว่านั้น เธอกระพริบตาช้าๆเหมือนคนกำลังได้สติ มันจะเพราะกล้ามเนื้อกระตุกหรืออะไรก็ตามเถอะ แต่มันดูน่ากลัวเหลือเกิน สามัญสำนึกบอกว่าเธอตายไปแล้ว  ใบหน้าที่มองเห็นในแสงไฟเพดานรถมันเป็นใบหน้าคนตายชัดๆ แต่สิ่งที่เห็นคืออาการกระพริบตาแบบมีชีวิต มันเป็นความขัดแย้งที่น่าขนลุกอะไรปานนั้น และที่ร้ายกว่านั้น ตามกระจกเริ่มมีใบหน้าคนตายมาแปะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆยิ่งกว่าในฝันร้ายใดๆ “ไม่ไหวแล้วเว้ย....” แหกปากร้องสุดเสียง กระชากประตูรถโครมครามเขย่าจนรถทั้งคันสะท้านสะเทือน และในที่สุดประตูรถก็เปิดออก พร้อมกับการวิ่งแบบสุดชีวิตแห่งอาการแทบขาดสติ  หูเหมือนได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกฟังไม่ได้ศัพท์ และคล้ายมีคนวิ่งตามมาติดๆ นั่นทำให้ผมร้องเพื่อเอาเสียงแห่งความกลัวกลบเสียงอันน่าสะพรึงกลัวเหล่านั้น แสงไฟสาดผ่านกระทบผนัง ผมเห็นเงาตัวเองทอดยาวเหยียดไปตามถนน แสงไฟจากรถบรรทุกศพคันนั้น ไม่ต้องทายให้เสียเวลาก็รู้ว่ามันกำลังขับตามหลังมาแล้ว แม้จะไม่หันไปมอง ผมก็ทราบว่าหลังพวงมาลัยรถจะต้องเป็นใบหน้าซูบผอมประทับรอยยิ้มกว้างอุบาทว์คนนั้น เสียงคำรามของเครื่องรถไล่หลังใกล้เข้ามาและแสงไฟหน้ารถก็สว่างจ้ามากขึ้นทุกที มันจะตามมาหาสวรรค์วิมานทำซากอะไรกันฟะ.. แต่โชคยังเข้าข้างผมบ้าง มองเห็นตรอกเล็กๆอยู่ด้านหน้า มันแคบเกินกว่าจะมีรถยนต์คันใดวิ่งผ่านไปได้ ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา สองเท้าเปลี่ยนทิศทางกระโจนเข้าไปในตรอกเล็กๆนั้นทันที และวิ่งหน้าตั้งแบบไม่คิดชีวิต ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมอง เจอแบบนี้คุณคงไม่คิดว่าผมเมาหรอกนะ จากคุณ : Psycho man - [ 17 พ.ย. 47 10:18:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมก็ไม่อยากให้คุณคิดแบบนั้น มันชัดเจนเกินไป ชัดเจนมากเกินกว่าจะเป็นอาการประสาทหลอนจากความเมา  ชัดเจนเกินกว่าจะเป็นฝันร้าย!! แน่นอนว่าคุณไม่ต้องห่วงผมอย่างหนึ่ง อย่างน้อยผมก็ยังไม่ตาย ถ้าตายคงไม่มีโอกาสมานั่งเขียนหนังสือให้คุณอ่านเล่นแบบนี้ ในฐานะจิตแพทย์ คุณอาจคิดว่าผมบ้าไปแล้ว แต่ลองอ่านต่อไปสักนิดครับคุณหมอ เรื่องมันใกล้จะจบแล้ว และผมก็กำลังจะไปหาคุณหมอ.. ++++++ “ไอ้บ้านี่คงบ้าได้ที่..” จิตแพทย์วัยกลางคนสั่นหน้าพลางหัวเราะให้กับบันทึกข้างหน้า เออ..พวกคนบ้านี่คิดอะไรเป็นตุเป็นตะ  เขานึกถึงคนไข้เจ้าของบันทึกฉบับนี้ หนอย...บอกจะมาหาเรา มันจะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อล่าสุดเจ้าหมอนี่ถูกพันธนาการด้วยเสื้อที่ใช้สำหรับคนบ้าสมบูรณ์แบบ กับการมัดตรึงกับเตียงแบบไร้ทางเดินทางหนี  นี่เป็นวิธีการที่ใช้กับคนไข้อาการหนักเท่านั้น หมอละสายตามองออกไปทางหน้าต่างเพื่อพักสายตา นั่นเครื่องบินท้องแก่บินวนผ่านไปอีกครั้ง ท่าจะบ้า..มันจะบินวนหาพระแสงอะไรกัน เขาคิดในใจ เดี๋ยวก็คลอดกลางอากาศหรอก แต่พอคิดแบบนั้นเขาก็รู้สึกขำกับความคิดของตัวเอง เมื่อนึกภาพบ้าๆว่าเครื่องบินกำลังคลอดกลางอากาศออกมาเป็นเครื่องบินลำเล็กๆ บินว่อนไปทั่วท้องฟ้าร้องอุแว้ๆออกจากเครื่องยนต์ดังระงม เอ้ย...ชักคิดเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที คุณหมอจิตแพทย์สะดุ้งเฮือกให้กับความคิดของตนเอง ไม่เป็นไรน่า..... นานๆทีคิดแบบคนบ้าดูก็เข้าท่าเหมือนกัน เหลือบมองนาฬิกา ยังอีกนานกว่าจะถึงเวลาอาหารเย็นกับนางปีศาจหอยโข่งที่บ้าน คุณหมอจึงพลิกบันทึกอ่านต่อไป +++++++++++ ผมเริ่มเหนื่อยและอ่อนแรง ตอนนี้ได้ยินแค่เสียงฝีเท้าตัวเองกระทบผิวถนนอันแข็งกระด้างและน่าจะเย็นชืด รอบตัวมีแค่ความมืด หลายครั้งที่ปะทะกับผนังจนล้มลุกคลุกคลาน มันคงไม่ตามมาแล้วล่ะ ในที่สุดผมยืนพิงผนัง หอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย  ทำไมตรอกนี้มันยาวเหลือเกิน ตอนนี้เห็นแสงไฟสลัวเป็นจุดเล็กๆบริเวณทางออกอยู่ไกลออกไปประมาณสองสามร้อยเมตร  แต่ก็กลัวว่าจะไปเจอกับรถบรรทุกศพสยองนั่นอีก พยายามนึกว่ามันคงต้องมีธุระเหมือนกัน คงไม่มีเวลามาไล่กวดชาวบ้านหรอก และถ้า มันจะคิดทำร้ายผมจริงๆ ก็คงทำไปนานแล้ว มันต้องการอะไรกันแน่ ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกเลย ตอนนี้ผมค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย อย่างน้อยก็ไม่มีใบหน้าศพพวกนั้นมาจ้องมองให้กลัวจนบ้าตาย ศพพวกนั้นคงฟื้นขึ้นมาไม่ได้ มันอาจเกิดจากเส้นเอ็นคลายตัวจากแรงสั่นสะเทือนก็เป็นไปได้ ไม่เห็นจะต้องกลัวจนวิ่งเตลิดมาถึงนี่เลย ในตรอกซอกซอยที่ผ่านมีกลิ่นอับๆ และค่อนข้างมีกลิ่นเหม็น เหม็นเหมือนมีอะไรตายอยู่แถวนี้ ยืนนิ่งจนตาเริ่มปรับกับความมืดได้ และเห็นภาพสลัวลาง ตอนนี้เงียบเหลือเกิน เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น เออ..ไม่ว่ากัน เต้นเข้าไปเถอะ ไม่ว่ากัน อย่างน้อยคนที่หัวใจเต้นก็ยังไม่ตาย ทันใดนั้นที่ตึกด้านตรงข้ามกับที่ผมยืนอยู่ก็มีแสงสว่างวับแวมขึ้นมา แสงนั้นมาจากหน้าต่างบานหนึ่งของชั้นที่สอง ดึกป่านนี้ยังมีคนไม่นอนอีกแฮะ ผมคิดในใจ และพยายามทำตัวให้เงียบๆ นั่นมันเสียงอะไรกัน เสียงดังเหมือนจะสะท้านไปทั้งวิญญาณ  เสียงเหมือนกลองขนาดใหญ่ถูกกระหน่ำด้วยค้อนมหึมา ไม่น่าโง่เลย นั่นมันเสียงหัวใจของผมเอง หัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ รู้สึกใจหวิวๆ เหมือนจะเป็นลม คืนนี้มันคืนนรกอะไรกัน มีเสียงดังเหมือนไม้กระแทกผนังตึก หน้าต่างห้องชั้นสองเปิดออก กรอบสี่เหลี่ยมถูกสร้างจากแสงซีดๆของตะเกียง หรือไม่ก็หลอดไฟไร้เรี่ยวแรงหญิงชราในกรอบหน้าต่างดูเก่าแก่และน่ากลัว ในมือแกคงถือตะเกียงหรือเทียนไขติดไฟสักเล่ม  แสงมันจึงสาดมาจากด้านล่าง แรเงาใบหน้าวูบวาบในโทนสยองขวัญแบบนั้น จริงๆ ผมกับเพื่อนๆเคยหยอกล้อกันแบบนี้ ฉายไฟจากด้านล่างของใบหน้า มันจะดูน่ากลัว แต่ไม่เคยคิดว่าจะน่ากลัวอย่างที่เห็นนัยน์ตาคู่นั้นเหมือนกำลังจ้องมองไปเบื้องหน้า ร่างแข็งทื่อเหมือนศพตายซาก ชั้นสองไม่ได้สูงอะไรมากมาย เพียงแต่แกก้มหน้าลงมามอง อาจจะสบตากับใครคนหนึ่งซึ่งกำลังตัวสั่นอย่างไม่อาจควบคุมได้ ไม่... ข้างล่างมันมืด คุณยายคงมองไม่เห็น ทำไมเราต้องไปกลัวคุณยายคนหนึ่งด้วยนะ บางทีแกอาจเปิดหน้าต่างออกมามองหาหมาแมวที่วิ่งเพ่นพ่านแถวนั้น  แต่ดูให้ดีไม่น่าจะใช่ คุณยายตัวแข็งทื่อผิดธรรมชาติเหลือเกิน สายตาเหมือนจับจ้องไปยังผนังตึกด้านตรงข้าม ด้านตรงข้าม...มันก็อยู่เหนือหัวผมไม่กี่เมตรนี่เอง  คุณยายมองอะไรอยู่นะ... แหงนหน้าขึ้นไปมองอย่างไม่ตั้งใจอีกแล้ว ผมของเธอยาวเหลือเกิน ยาวจนยื่นลงมาแทบแตะใบหน้าผม เธอคนนี้กำลังชะโงกก้มลงมามองดูข้างล่าง ใบหน้ากลืนหายในเงามืด แต่ความรู้สึกบอกว่าเธอกำลังจ้องมองลงมาแบบไม่กระพริบตา ตัวของเธอซึ่งพ้นกรอบหน้าต่างออกมาดูนิ่งเหมือนหุ่น แต่มองเห็นปลายนิ้วมือกำลังไต่ไปมาบนผนังด้านล่างของกรอบขอบหน้าต่าง เหมือนคนกำลังพร่างพรมนิ้วเล่นเปียโนไปมาไม่หยุดยั้ง ด้วยกิริยาผิดปกติจนสุดจะทนทานอาการแบบนี้คนดีๆที่ไหนเขาทำกัน เห็นแค่นี้คุณก็รู้ว่ามันผิดปกติใช่ไหม  คุณก็รู้ ผมก็รู้ อะไรก็ตามที่มันผิดปกติมันคือความน่ากลัว “เอาศพออกมา....เอาศพออกมา” เสียงแหบแห้งกระชากผมกลับไปมองคุณยายอีกครั้ง ให้มันได้อย่างนี้สิทูนหัว คุณยายที่ตอนแรกยืนนิ่ง แต่ตอนนี้ก็กำลังทำท่าทางไขว่คว้าตะกายขึ้นไปในอากาศ มืองอหงิกบิดไปมาผิดรูป  ใบหน้าที่สงบเงียบกลายเป็นกำลังแลบลิ้นปลิ้นตาอย่างน่าสยดสยอง ลิ้นยาวเหยียดตวัดแลบเลียไปมาเหมือนหิวกระหายเสียเต็มประดา ศีรษะสะบัดรุนแรงจนน่ากลัวคอหักจนได้ยินเสียงกระดูกต้นคอลั่นชัดเจน วินาทีนั้น ผมบอกกับตัวเองว่ากำลังถูกผีหลอก แบบนี้มันไม่ใช่อาการประสาทหลอนแล้ว “เอาศพออกมา....เอาศพออกมา” เสียงแหบโหยสั่นประสาทดังซ้ำซากออกมาจากปากของคุณยายสยองขวัญ แค่นี้ก็เกินพอจะทำให้ขวัญกระเจิดกระเจิง . สิ่งที่จะต้องทำในตอนนี้คือนี้ออกจากตรอกผีสิงนี่ก่อนที่จะถูกอำนาจของความกลัวโถมทับจนสติแตก  มองเห็นทางออกอยู่ไกลๆ แสงสว่างตามถนนปรากฏให้เห็นเป็นช่องราวประตูสวรรค์ ผมพยายามไม่มองอะไรทั้งนั้นรวบรวมกำลังที่ยังเหลือวิ่งตรงไปยังถนนใหญ่สุดชีวิต เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดังก้องสะท้อนไปมาในตรอกนั้น เหมือนมีเสียงฝีเท้าผู้คนจำนวนมากวิ่งไล่หลังตามมาติดๆ เสียงอุบาทว์นั่นไล่มาตั้งแต่พื้นผิวถนนชื้นแฉะ ไต่ขึ้นมาตามสองขาที่อ่อนล้า คืบคลานมาตามไขสันหลังอย่างช้าๆ ราวกับกับตัวหนอนมรณะอันเยือกเย็นที่น่าพรั่นพรึง จะเรียกว่าเป็นการวิ่งแบบล้มลุกคลุกคลานก็ได้ เพราะความมืดทำให้ลื่นล้ม ฝีเท้าโซซัดโซเซ หรือไม่ก็ชนถังขยะล้มลงไปหลายใบ กลิ่นเหม็นเน่าแสะสาบสางโชยออกมาแทรกอณูอากาศ แมลงบางชนิดวิ่งพล่านไปตามแขนขา หลายตัวส่งเสียงหึ่งๆอยู่ข้างหู  ถังขยะพวกนี้มันมีสำหรับทิ้งอะไรกันนะ ถึงได้เหม็นอับๆบรรลัยวายวอดแบบนี้ สิ่งที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นเมื่อมือควานไปถูกมันมีลักษณะเหมือนเศษหนังตากแห้ง บางชิ้นก็หยุ่นเหนียวเย็นชืดจนน่าขนลุกจนชวนให้คิดไปว่าเป็นเศษชิ้นส่วนของซากศพตายซาก ยังดีที่ความมืดทำให้มองไม่เห็นว่ามันคืออะไรกันแน่ บางอย่างไม่รู้เสียเลยจะดีกว่า แต่ในที่สุดก็มาถึงปากซอยถนนใหญ่จนได้ พ้นจากตรอกนรกเสียที ถนนด้านหน้าเวิ้งว้างว่างเปล่า . ว่างเปล่าจนน่ากลัว ตาฝาด ประสาทหลอน เราจินตนาการไปเอง พยายามคิดอย่างนี้จนสุดความสามารถ เพราะนั่นดูเหมือนจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดของคำตอบซึ่งควรจะเป็นไปได้  ทั้งที่ความรู้สึกลึกๆบอกว่าเป็นไปไม่ได้ ไม่มีใครจะประสาทหลอนชัดเจนเป็นจริงเป็นจังขนาดนี้ แต่มันต้องเป็นเราที่เพี้ยนไปเอง..ผมภาวนาให้ตัวเองวิปริตผิดเพี้ยนไปจริงๆ อย่างนั้นก็พอปลอบใจได้ว่าสิ่งที่เผชิญเมื่อครู่ไม่ใช่เรื่องจริง เพราะเรื่องจริงที่น่ากลัวแบบนี้ยากที่จะทำใจรับได้ ถนนใหญ่เงียบกริบ ด้านซ้ายขวาไม่มีรถผ่านมาสักคัน แสงไฟตามเสาไฟฟ้าเหลืองซีดและหม่นมัว  ไฟตามตึกรามบ้านช่องข้างทางดับเกือบหมดแล้ว เบื้องบนตอนนี้เห็นดวงจันทร์กำลังพยายามสลัดตัวเองออกจากม่านเมฆมืดดำเคลื่อนผ่านกราดเกรี้ยว ก้อนเมฆบางก้อนปั้นหน้าทะมีนดำปานผีนรกสิงสู่ ตอนนั้นเองผมถึงรู้ว่าความหวาดกลัวที่แท้จริงคืออะไร ความหวาดกลัวมันประกอบขึ้นมาจากสภาพจิตใจที่อ่อนแอราวไฟกำลังสิ้นเชื้อ ความเงียบ ความโดดเดี่ยวอ้างว้าง ความไม่เข้าใจ ความสับสนและสิ้นหวัง   สายลมยามราตรีเย็นยะเยือก  พัดมาจากตรอกซอกซอยอันลี้ลับมืดดำ พัดไปตามถนนอันเปล่าเปลี่ยวอ้างว้าง พัดผ่านหัวใจอันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และอ่อนแอ พัดผ่านมุมตึกและป้ายโฆษณาต่างๆดังหวีดหวิวเหมือนเสียงปีศาจคร่ำครวญหวนไห้ ป้ายโฆษณาบางอันแกว่งไปมาตามลมกรรโชกดัง เอี๊ยดอ๊าดบาดความรู้สึก ผ้าใบประดับหน้าร้านบางผืนหลุดร่วงบางมุม และหมายถึงการสะบัดพลิ้วราวผ้าพันคอใครบางคนซึ่งมองไม่เห็น ไม่ ผมจะไม่พยายามคิดอะไรซึ่งน่ากลัวเด็ดขาด..เรื่องที่ผ่านมาก็แค่อาการประสาทเสียซึ่งควบคุมไม่อยู่เท่านั้น.. ในที่สุดผมก็เริ่มต้นเดินย่ำไปบนผิวถนนอันเต็มไปด้วยฝุ่นละอองและเศษขยะ  เดินไปอย่างไร้จุดหมายสุดแต่เท้าจะพาไป ให้ตายเถิด ...ทำไมเมืองมันสกปรกอย่างนี้  พวกนักการเมืองที่แหกปากเห่าหอนให้กับความดีของตัวเองหายหน้าไปไหน... เสียงบานหน้าต่างกระชากตัวเองกระแทกขอบหน้าต่างดังกึง.. ดังพอที่ทำให้สะดุ้งเฮือก  มนุษย์หน้าไหนฟะ มาปิดหน้าต่างยามวิกาล แต่ภาพที่มองเห็นคือความดำมิดและความเงียบซึ่งปราศจากร่องรอยความมีชีวิต เออ..มันอาจเป็นแรงลมกระชากหน้าต่างสักบานก็ได้ แต่ลมก็ไม่เห็นพัดแรงเท่าไร ช่างหัวมันเถอะ คิดมากเดี๋ยวประสาทเสีย กลิ่นอะไรบางอย่างลอยมาตามลม กลิ่นคุ้นๆเหลือเกิน เหมือนกลิ่นธูป ที่ลอยมาจากหน้าโลงศพ มันฉุนเหมือนผสมมากับน้ำยาดับกลิ่นและซากศพ  ทำให้นึกถึงเรื่องเล่าของคนสมัยเก่า ซึ่งมีชีวิตอยู่ในความไร้ความเจริญทางวัตถุ เล่าถึงประเพณีแห่ศพไปยังป่าช้า ซึ่งมักจะอยู่นอกหมูบ้าน บางครั้งสภาพศพยังไม่พร้อม แขนขาถูกหักและดัดจนผิดรูปให้เข้ากับโลงศพมาตรฐานสากล เอ้ย....คิดอะไรบ้าๆ ผมกระชากความคิดตัวเองกลับมาอย่างรุนแรงและเฉียบพลัน ผ่านทางเท้าที่ยังพอมีคนจรจัดพากันนอนขดตัวในเศษผ้าเก่าๆ พวกคนเหล่านี้ทั้งน่ากลัวและน่าสงสาร พวกเขาจะรู้จักกับความหวาดกลัวบ้างไหมนะ  เมื่อได้เสียงฝีเท้าของผมผ่านไปดูเหมือนจะผงกหัวขึ้นมาดูอย่างเงียบๆ  และไม่ยินดียินร้าย  บางคนซ่อนอยู่ในเงามืดของชายคาตึกจนแทบดูไปแล้วไม่ต่างจากศพที่รอการขนเอาไปทิ้ง กลิ่นอับๆโชยออกมาเตะจมูกไม่ขาดระยะ ผมไม่กล้ามองตรง ๆ ทำไมความคิดที่ว่าพวกเขาอาจเป็นเพียงซากศพที่นอนเรียงรายตามทางเท้ารอให้คนมาเก็บศพเท่านั้น ความคิดบ้าๆนี้มาจากไหนก็ไม่รู้ อย่างนั้นมันทำให้ประสาทเสียอย่างไม่มีเหตุผล  ที่จริงน่าจะดีใจเพราะอย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่คนเดียว แต่ทำไมมันยังคงรู้สึกวังเวงน่ากลัวเหมือนเดิม หรืออาจจะหนักกว่าเก่าเสียด้วยซ้ำ มีเสียงเหมือนคนถอนหายใจดังเฮือกดังมาจากผู้คนเหล่านั้น และหากคุณได้ยิน คุณก็ต้องเชื่อว่า นั่นเป็นเสียงถอนหายใจของใครบางคนแต่บางทีอาจเป็นเพียงประสาทหลอนก็เป็นไปได้ จากคุณ : Psycho man - [ 17 พ.ย. 47 10:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เดินไกลเท่าไรไม่อาจคำนวณได้ แต่รู้สึกว่าแสงไฟตามถนนลดน้อยลงทุกที เหมือนปราศจากการเอาใจใส่จากหน่วยงานซึ่งรับผิดชอบ แสงเหลืองซีดจากโคมไฟตามเสาไฟฟ้าเริ่มทิ้งช่วงให้ความมืดยึดพื้นที่  ตึกรามบ้านช่องข้างทางยิ่งไม่ต้องพูดถึง เหมือนไม่มีสิ่งมีชีวิต ถนนก็ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยฝุ่นที่กระจายตัวเป็นละอองหม่นมัวทุกครั้งที่ลมพัดผ่าน เงาตามผนังตึกวูบวาบไปจากเงาของผมที่ยังพอมองเห็นทอดยาวไปตามผนังอันเป็นผลจากการเดินห่างออกมาจากเสาไฟฟ้าริมทาง เงาดูเหมือนภูติผีเคลื่อนที่ไปตามผนัง ในสถานการณ์แบบนี้อาการประสาทหลอนเกิดขึ้นง่ายๆ พยายามปลุกปลอบใจให้เข้มแข็ง เราเดินอยู่ในเมือง ตึกข้างๆนี้คงมีผู้คนนอนหลับไหลกันอยู่ อย่างสุขสบายบนที่นอนอันอบอุ่นเราไม่ได้อยู่คนเดียว เราไม่ได้อยู่คนเดียว . พยายามข่มใจมองเงาตัวเองบนผนัง .. มันก็แค่เงาเท่านั้น ใช่ มันแค่เงาธรรมดา แต่สิ่งที่ผมเห็นบนผนังตึกริมทางทำให้ผมขนลุกเกรียว ใจเต้นแรง ความรู้สึกวูบหวิวเหมือนจะหน้ามืดเป็นลมโดยกะทันหัน ผนังตึกที่มองเผินๆเหมือนเป็นเพียงผนังราบเรียบ ความจริงไม่ใช่ มันมีตัวหนังสือเขียนอยู่ และดูเหมือนจะเขียนเรียงรายกันไปตลอดแนวตึก  ภาพส่วนมีภาพลางๆ ของภาพถ่ายเก่าแก่จนซีดเหลืองติดไว้ด้วย พร้อมกับด้านล่างของภาพมีตัวหนังสือบอก ชาตะ มรณะ ไว้เรียบร้อย ใบหน้าจ้องมองออกมาจากผนังอย่างเย็นชาไร้ชีวิต นั่นมันชื่อคน ใบหน้าคนที่ไม่รู้จักมักคุ้น  ราวกับที่นี่เป็นสุสานที่ฝังศพเรียงรายตามข้างทาง   ในกำแพงตึกเหมือนเป็นที่บรรจุร่างไร้วิญญาณมากมาย และคงเรียงรายไปจนสุดลูกหูลูกตา ชื่อคนตาย ภาพคนตายทั้งนั้นที่เรียงรายตามผนังตึก มันอะไรกันนี่! ผมเดินเข้ามาอยู่ในสุสานขนาดใหญ่หรืออย่างไร พอคิดอย่างนี้ความเย็นยะเยือกยิ่งวิ่งเข้าเกาะกุมความรู้สึกจนประสาทแทบชาค้าง นี่เรากำลังเดินอยู่ในสถานที่ซึ่งควรเป็นที่อยู่ของคนตายหรืออย่างไร หลับตาลงพยายามตั้งสติ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาเพื่อหวังว่าภาพที่เห็นจะหายไป หวังว่ามันเป็นเพียงอาการประสาทหลอน เป็นการหวังมากเกินไปจริงๆ ลืมตาขึ้นมาภาพและตัวอักษรพวกนั้นยังคงอยู่ แถมพอเอามือคลำดูยังรู้สึกได้ถึงรอยสลักลงไปในเนื้อคอนกรีตที่เย็นชืด ไม่มีเมืองไหนหรอกที่จะเอาคนตายมาบรรจุในตึกรามบ้านช่องแล้วจารึกชื่อ ชาตะ มรณะ ตามผนังตึกแบบนี้ มันจะต้องมีอะไรผิดปกติสักอย่าง เพียงแต่ยังหาคำตอบไม่ได้เท่านั้น รู้สึกแข้งขาอ่อนหมดแรงจนต้องทรุดตัวลงกับพื้น สมองลั่นเปรี๊ยะ เสียงกระหึ่มดังมาจากด้านหลัง เป็นเสียงที่จดจำได้ดีเหลือเกิน แต่ตอนนี้มีกำลังทำได้แค่หันไปมองเท่านั้น ร่างกายชาดิกเหมือนเป็นอัมพาตไปชั่วครู่ รถบรรทุกศพสีดำคันนั้นอีกแล้ว ต่อให้มองไม่ชัดก็จำได้ แสงไฟจากหน้ารถลุกเหลืองจ้าราวเป็นดวงตาแห่งปีศาจจากนรก คืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆเหมือนภาพในฝันร้าย วิ่งมาจอดอยู่ไม่ห่างออกไปมากนัก พร้อมกับกระจกด้านคนขับถูกไขเลื่อนลง ใบหน้าซีดเซียวและขาวจนน่ากลัวโผล่ออกมายิ้มกว้างและค้างอยู่นานจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้ รอยยิ้มพิกลน่ากลัวแบบนี้มีเพียงเจ้าเดียว.. หลังจากนั้น เขาก็ก้าวลงจากรถ เดินอ้อมไปด้านหลังรถ เปิดประตูหลังพร้อมกับยกของสิ่งหนึ่งออกมาวางบนพื้นถนนด้วยท่าทางไม่ต้องออกแรงอะไรมากมาย ภาพที่เห็นแม้จะมีแสงสลัวลาง แต่ก็ยังดูออกว่าสิ่งนั้นคือโลงศพ วางอยู่บนรถล้อเลื่อนอย่างเรียบร้อย เขาหันหน้ามายิ้มนรกให้ผมอีกครั้งก่อนจะออกแรงผลักล้อเลื่อนบรรทุกโลงศพให้พุ่งตรงมาหาผมอย่างรวดเร็ว  สิ่งที่เห็นสุดท้ายคือรอยยิ้มนรกใหญ่เต็มหน้าและเงาดำทะมึนของโลงศพที่พุ่งเข้ามาอย่างน่ากลัว สติของผมดับวูบลงในตอนนั้นนั่นเอง หลังจากขมวดเกลียวตึงเครียดบีบเค้นมานาน ++++++++++++ "เราอยู่ที่ไหน” ประโยคแรกที่ผมเอ่ยกับตัวเอง ก่อนเหลียวตัวมองรอบๆ ห้อง ทุกอย่างล้วนปกติไม่มีสิ่งผิดแปลกแต่อย่างใด นอกจากแสงสว่างที่ส่องจ้าบ่งบอกถึงรุ่งอรุณของวันใหม่ และอาการปวดหนึบอยู่ในหัวเหมือนมีอะไรบางอย่างเข้าไปก่อการจราจลอยู่ในนั้น ความคิดและความทรงจำดูขาดวิ่นเป้นช่วงๆเหมือนภาพยนต์ที่ตัดต่อไม่สมบูรณ์ "หรือนี่จะแค่เพียงฝันร้ายของเรากันแน่" ผมบ่นพึมพำ ก่อนจะตบต้นคอตัวเองเบาๆ เพื่อไล่อาการมึนงงในหัวสมองให้หมดไป... ไม่นานนักเสียงอันคุ้นเคยดีก็ดังขึ้นมาจากนอกห้องว่า "ที่รักค่ะ คุณไม่รีบอาบน้ำแต่งตัวเหรอ เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอกค่ะ" แค่ได้ยินเสียงนั้น ผมก็ใจชื้นขึ้นมาทันที ที่รัก ในที่สุดผมก็ตื่นจากฝันร้าย กลับมาหาคุณอีกครั้ง จะมีอะไรวิเศษไปกว่าการได้อยู่ใกล้ชิดกับคนรักที่แสนดี ก็พระเจ้าไม่ใช่หรือที่สร้างเงื่อนไขแบบนี้ขึ้นมา 'นี่เราไม่ได้ฝันไปอีกใช่ไหม' คำถามนั้นผุดขึ้น ก่อนผมจะลงมือหยิกต้นแขนตัวเอง เพื่อให้รู้ว่าสิ่งนี้ไม่ใช่ความฝันฉากใหม่ หากแต่เป็นชีวิตในโลกของความจริง....   คุณอาจจะคิดว่าทั้งหมดที่เล่ามา เป็นฝันร้าย และตอนนี้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา ถ้าคุณคิดเช่นนั้นคุณคิดผิดแน่นอน สิ่งแรกที่ถามเธอคือ ผมกลับมาอยู่ที่บ้านได้อย่างไร และคำตอบของเธอทำให้ผมขนลุกเกรียว “เพื่อนของคุณไงคะ เพื่อนคุณขับรถมาส่งคุณที่บ้านเลยทีเดียว แต่เพื่อนคนนี้คุณแปลกจัง เวลาแกยิ้มน่ากลัวชอบกล และขับรถบรรทุกศพมาด้วย” คำตอบนั้นทำให้แทบอยากบ้าตายลง ณ บัดนั้น โลกที่กำลังสว่างไสวหม่นมัวลงฉับพลัน ถ้าเป็นแบบนี้มันก็แสดงว่าเหตุการณ์ทั้งหมดมีคนรับรู้มากกว่า 1 คน ไอ้คนขับรถยิ้มสยองคันนั้นมีตัวตนจริง แต่ที่น่าสงสัยคือทำไมมันต้องนำผมมาส่งที่บ้านด้วย มันต้องการอะไรกัน และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันอะไรกัน แต่ที่แน่ๆมันเป็นเรื่องจริง! ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวจนต้องยกมือกุมขมับ “ท่าทางคุณไม่สบายนะ”  เธอบอกด้วยน้ำเสียงสีหน้าทางเป็นห่วงขณะใช้ผ้าชุบน้ำเย็นเช็ดหน้าให้ผมอย่างเอาใจใส่   นานแค่ไหนแล้วนะที่ผมป่วยเป็นครั้งสุดท้าย ทำไมนึกไม่ออกเอาเสียเลย สมองมึนชาไปหมด  จับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก “ไม่ต้องห่วงหรอก ผมสบายดี”  ผมปลอบใจเธอ แม้ภายในใจจะรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยปกติเท่าไร ในขณะที่เธอขอตัวไปเตรียมอาหารเช้า ผมลุกจากที่นอน เดินไปยังหน้าต่างด้วยอาการที่ยังรู้สึกว่าการทรงตัวไม่ค่อยดีนัก มองจากชั้นสองลงไปยังเห็นประตูหน้าบ้านเปิดทิ้งเอาไว้ ก็คงจะเป็นไอ้คนขับรถยิ้มสยองนั่นล่ะที่ไม่ได้ปิด เพราะที่รักของผมรับรองไม่ลืมเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้ การเป็นแม่บ้านต้องอาศัยความละเอียดรอบคอบเป็นอย่างมากเลยทีเดียว และอาจเป็นอินดิเคเตอร์ในการวัดประสิทธิภาพของครอบครัวหัวข้อหนึ่งได้ งาน  ใช่ วันนี้ไม่ใช่วันหยุด ผมต้องไปทำงาน บางทีการลาป่วยแม้จะเป็นเพียงวันสองวันก็อาจถูกพวกผู้ใหญ่จอมหาเรื่อง หาเรื่องให้เราเดือดร้อนจนได้ สมองพอคิดได้ ขาก็พาตัวเผ่นกระเจิงไปหาโทรศัพท์หัวเตียง ใช่แล้ว ต้องโทรบอกใครสักคนในที่ทำงาน ว่าจะขอลงเวลาทำงานสายสักวัน เสียงที่ตอบรับมาเป็นเสียงครืดคราดเหมือนมีใครลากวัตถุอะไรบางอย่างอยู่ปลายสายข้างโน้นสักพักหนึ่ง ผมเฝ้ารออย่างร้อนใจ นี่มันเบอร์ประชาสัมพันธ์ของบริษัท ซึ่งน่าจะมาทำงานแต่เช้าแล้ว ว่าแต่เสียงแปลกๆนั่นมันอะไรกัน หรือว่าสายจะมีปัญหา  มีเสียงเหมือนคนพูดอู้อี้อยู่ปลายสายอีกข้างหนึ่งอย่างจับใจความไม่ได้ ก่อนทุกอย่างจะเงียบหายไปราวกับว่าสายถูกตัดขาดไป เรื่องบ้าอะไรกันอีกล่ะนี่ ลองกดเบอร์อื่น ปรากฏว่าผลเหมือนกัน สายของผมถูกตัดขาดหรือไม่คงมีปัญหาสักอย่าง ยังมีโทรศัพท์มือถือ ลองกดเบอร์เพื่อนดู ปรากฏว่าไม่มีสัญญาณตอบรับ เหมือนกับว่าอะไรบางอย่างกำลังตัดการสื่อสารของผมออกจากผู้คนในโลกนี้ มันจะแปลกมากเกินไปแล้ว ผมสั่นหัวอย่างจนปัญญา แต่ช่างหัวมันเถอะ วันนี้จะขออยู่กับคนรักสักวัน ก็อย่างที่บอกไว้ล่ะครับ ถ้ามีเธอเพียงคนเดียว ผมก็พร้อมจะลืมคนทั้งโลก ป่านนี้คงยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารเพราะมีเสียงถ้วยชามกระทบกันในห้องครัวชั้นล่างแว่วขึ้นมาพอได้ยิน ปกติผมมักจะแกล้งเธออยู่บ่อยๆ อย่างเช่นถ้าเธอกำลังหันหลังทำกับข้าวอยู่ ก็จะแอบย่องไปด้านหลังบรรจงกอดแนบแน่น ไม่สนใจกับเสียงร้องอย่างตกใจเพราะถือว่าเป็นการแสดงออกถึงความรักอีกแบบหนึ่งของผม อย่างทีกำลังจะทำในตอนนี้ แต่ผลของวันนี้แตกต่างออกไปจากวันก่อนๆ เหลือเกิน มือของผมทะลุผ่านตัวเธอออกไปราวกับเป็นภาพมายาอย่างไรอย่างนั้น เหมือนกับว่าเธอเป็นเพียงอากาศธาตุ ไม่มีตัวตน เป็นเพียงความว่างเปล่า คงไม่ต้องให้บรรยายความรู้สึกในตอนนั้นนะครับคุณหมอ มันสุดจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดใดๆ คนที่แสนรักกลับกลายเป็นอากาศธาตุเหมือนภูติผีวิญญาณไร้ตัวตน ความรู้สึกลึกๆบอกว่ากำลังจะเผชิญกับเรื่องอันน่ากลัวและไม่คาดฝันครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตอีกแล้ว เสียงร้องของผม ทำให้เธอหันมามองอย่างตกใจ และทันที่จะมองเห็นมือของผมควานผ่านร่างของเธอไป และตอนนั้นเองที่ไม่อาจระบุได้ว่าใครจะตกใจมากกว่ากัน พวกเราต่างร้องเสียงหลงพอๆกัน สายตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก หวาดกลัวและไม่เข้าใจ เมื่อต่างฝ่ายเห็นความตื่นตกใจของอีกฝ่ายหนึ่งก็รู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่ผีหลอกวิญญาณหลอน “มันอะไรกันคะนี่” เสียงของเธอแผ่วเบาเหมือนเสียงกระซิบมีดทำครัวในมือหล่นลงกับพื้น ในขณะที่ผมเซถอยหลังไปจนปะทะผนัง  เราสองคนจ้องมองกันแบบคนสติแตกอยู่ครู่หนึ่ง คนที่ยืนตะลึงอยู่ข้างหน้าเป็นคนชัดๆ ไม่ใช่ภูติผีปีศาจที่ไหน แต่ทำไมจับต้องอะไรไม่ได้เลย แต่ในที่สุดผมลองเดินไปหาเธออีกครั้ง เอื้อมมือไปแตะเบาๆ มันน่าอัศจรรย์ใจเหลือเกิน คราวนี้ผมสัมผัสความมีเลือดเนื้อและจิตวิญญาณของเธอเต็มที่ ทั้งที่เมื่อครู่เห็นชัดๆว่าต่างฝ่ายต่างจับต้องกันไม่ได้  และผมก็ไม่ลังเลใจอะไรอีกแล้วที่จะกอดร่างนั้นไว้เต็มวงแขนและอ้อมอก ยืนยันความมีตัวตนของกันและกันอย่างเต็มที่  แต่ว่าเมื่อครู่นี้มันเกิดอะไรขึ้น? ตอนสายของวันนั้นเหตุการณ์ผ่านไปอย่างสงบ พวกเราต่างไม่พยายามพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนเช้า เพราะต่อให้พูดกันไปคงจะหาคำอธิบายอะไรไม่ได้ เพียงแน่ใจว่ามันไม่ใช่ปรากฏการณ์ทางวิญญาณ  เราต่างแน่ใจว่าไม่มีฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดตายไปแบบไม่รู้ตัว แม้จะอดคิดไม่ได้ว่า บางทีเมื่อคืนผมอาจตายไปแบบไม่รู้ตัวในร้านอาหาร เพราะเหตุการณ์เริ่มเกิดอะไรแปลกๆในช่วงนั้น หรือบางทีเธอเป็นฝ่ายที่ตายไปโดยไม่ทันสั่งลาผมที่ใดที่หนึ่งในเมืองนี้ แต่เพราะวิญญาณรักเลยทำให้เธอมาปรากฏอยู่กับผม แน่นอน แนวคิดแบบนี้เหลวไหลสิ้นดี และไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะนี่ไม่ใช่นิยายปรัมปรา ไม่ใช่ตำนานเก่าแก่เล่าขาน อย่างน้อยตัวตนผมที่นั่งเขียนบันทึกให้คุณหมออ่านอยู่ได้ขนาดนี้ ก็คงจะพอยืนยันได้ถึงความมีชีวิตของผมได้ไม่ใช่หรือครับ พอมาถึงตอนบ่ายๆ เหตุการณ์แปลกๆก็เกิดขึ้นอีกครั้ง จู่ๆ เธอก็หายไปเสียเฉยๆ เดินหาทุกซอกทุกมุมอย่างไรก็ไม่เจอ จนกระทั่งตอนเย็น ถึงเจอเธออีกครั้งอยู่ในห้องรับแขกด้านล่างนั่นเอง เธอน้ำตานองหน้าพลางบอกว่า จู่ๆผมก็หายไป หาอย่างไรก็ไม่เจอ  สรุปว่าเราต่างเห็นว่าอีกฝ่ายหนึ่งหายไป แบบนี้มันฝันร้ายชัดๆเลยใช่ไหมครับคุณหมอ คุณจะมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขได้อย่างไร ถ้าจู่ๆปัญหาแบบนี้ก็เกิดขึ้นกับคุณ  มีชีวิตอยู่กับคนรักโดยที่ไม่รู้ว่าจะหายไปตอนไหน หายไปแล้วจะกลับมาอีกหรือไม่ นี่คือพายุร้ายมันน่ากลัวและมืดดำซึ่งพัดผ่านเข้ามาในชีวิต จากคุณ : Psycho man - [ 17 พ.ย. 47 10:21:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมต้องหาใครสักคนที่พอจะพึ่งพาอาศัยหรืออธิบายเรื่องนี้ได้ แน่นอน เราเลือกคุณหมออย่างไรล่ะครับ คุณหมอคงจำได้ถึงวันแรกที่พวกเราพากันมาปรึกษากับคุณหมอ  คงจำคนไข้ทางจิตท่าทางเศร้าหมองและสิ้นหวังสองคนที่มาพบในวันนั้นได้ใช่ไหมครับ ++++++ “เออ...จำได้” จิตแพทย์วัยกลางคนพึมพำกับความว่างเปล่า วางสมุดบันทึกของคนไข้ลง เรื่องในบันทึกมันทั้งน่ากลัวและน่าขำ ไอ้หมอนี่คงบ้าแบบไร้ที่ติ อืมม... ไม่..เขาเป็นแพทย์ ไม่ควรนึกถึงคนไข้แบบนี้ มันขาดจรรยาบรรณแห่งวิชาชีพ ที่ตอนนี้ขาดหายและห่างหายไปจากราชการเหลือเกิน เข็มนาฬิกาบนผนังเฉือนมุมอย่างเกียจคร้าน ยังไม่ถึงเวลานักกับอาหารและปีศาจหอยโข่งและทายาทหอยทั้งหลายทั้งปวง ภรรยาเมื่อสมัยแรกรุ่นยังดูดี อย่างน้อยก็ดูดีมากกว่าตอนนี้ ทำไมกาลเวลาต้องเปลี่ยนใครบางคนให้เป็นปีศาจร้ายที่วันๆเอาแต่พร่ำบ่นร่ายเวทราวแม่มดกรีดมือออกลีลาเหนือกระทะบนเตาไฟร้อนแรง พรอมถั่งโถมคำพูดอุบาทว์ร่วงหล่นจากปากบิดเบี้ยวไม่ขาดสาย นั่นมันปีศาจชัดๆ ปีศาจที่เขาไม่มีปัญญาตะโกนใส่หน้า ทำไมไม่มีคนรักแสนวิเศษอย่างในเรื่องที่คนบ้าคนนี้เล่าให้ฟังบ้างนะ น่าอิจฉา.. เออ หรือเรากำลังจะบ้าไปด้วยแล้ว ทะลึ่งอิจฉาคนบ้าได้ จิตแพทย์วางสายตาออกไปทางกรอบสี่เหลี่ยมที่เป็นทางออกสู่โลกภายนอก พลางคิดว่าสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน  พวกเขากำลังเดินไปตามชะตากรรมของตนเองตามทางใครทางมัน นั่นเครื่องบินแม่ไก่บินผ่านมาอีกแล้วพร้อมกับเสียงคำรามของเครื่องยนต์จนรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือน มันน่าจะเอาจรวดสอยให้มันร่วงลงมาเสียจริงๆ เสียงโทรศัพท์ติดต่อภายในดังขึ้น จิตแพทย์วัยกลางคนหันไปรับสายอย่างเกียจคร้านปางตาย “คุณหมอครับ เกิดเรื่องแล้วครับ” เสียงเจ้าหน้าที่ประจำตึกพูดเร็วปรื๋ออย่างร้อนรน “คนไข้พิเศษของคุณหมอแกมีอะไรผิดปกติ ผมว่าคุณหมอมาดูดีกว่าครับ” “เป็นอะไร ”   เขาถามเสียงเรื่อยๆ มันคงไม่มีอะไรมากไปกว่าการดื้อไม่ยอมกินยา หรือแหกปากโวยวาย แต่ความจริงก็มีเจ้าหน้าที่ดูแลเรื่องเหล่านี้อยู่แล้วนี่นา คงไม่ยากที่จะจับใครบางคนเข้าห้องช๊อตไฟฟ้าหรือฉีดยานอนหลับ “เอ้อ..พูดลำบากครับ ผมว่าคุณหมอมาดูเองดีกว่า” “แล้วเจ้าหน้าที่หายไปไหน” “ไม่มีครับ” “หายหัวไปไหน”  น้ำเสียงเริ่มเข้มขึ้นอย่างมีอารมณ์ “ไม่ได้หายหัวไปไหน แต่ไม่มีครับ พอคนไข้คนนั้นบอกว่าไม่มี พวกเจ้าหน้าที่ก็หายวับไปกับตา โอีะ .เขาเดินมาทางผมแล้วครับ .” แล้วเสียงของเจ้าหน้าที่ประจำตึกก็ขาดหายไปเสียเฉยๆ จิคแพทย์แทบมองเห็นโทรศัพท์ที่กำลังแกว่งไกวไปมาอยู่ในอากาศอย่างปราศจากความหมาย เขาสบถออกมาคำหนึ่ง กระแทกหูโทรศัพท์ลงค่อนข้างแรง มันเรื่องบ้าอะไรอีกล่ะนี่ หันมองนาฬิกาอีกครั้งก่อนออกจากห้องไปด้วยอาการรีบร้อนด้วยความรู้สึกที่เกือบจะเชื่อว่าเจ้าหน้าที่คนนั้นติดเชื้อบ้าจากคนไข้ไปแล้ว ทางเดินปูแผ่นหินระหว่างตึกดูเงียบเชียบชอบกล  จิตแพทย์มองสำรวจรอบด้านอย่างสงสัย ที่จริงเขาเองไม่ค่อยมีเวลาพิจารณาวิวทิวทัศน์อะไรมากมาย กระนั้นก็รู้ว่าอะไรบางอย่างมันผิดปกติ เสียงเครื่องบินลำนั้นบินต่ำเหลือเกิน คุณหมอแหงนดูท้องฟ้า นั่นเครื่องบินแม่ไก่ลำเดิมวนมาอีกแล้ว นี่ก็ผิดธรรมชาติเหมือนกัน และเขาเองน่าจะรู้ถึงความผิดธรรมชาติก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำไป ทันใดนั้นเอง คุณหมอก็ยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อเครื่องบินลำดังกล่าวอยู่ดีๆก็ค่อยจางหายไปในอากาศราวกับภาพมายา เสียงที่คำรามกระหึ่มพลอยเงียบหายไปด้วย “เฮ้ย ..”  นายแพทย์ร้องเสียงหลง โลกเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วครู่ จิตแพทย์มือหนึ่งซึ่งเคยรักษาคนไข้ทางจิตรู้สึกเหมือนตัวเองจะกลับกลายเป็นคนไข้เสียเอง จู่ๆเครื่องบินลำใหญ่หายไปเสียเฉยๆแบบนี้เคยมีที่ไหน หรือว่าติดเชื้อบ้าเข้าไปแล้ว มีทฤษฎีหนึ่งกล่าวว่า ถ้าเราอยู่ใกล้สิ่งใดก็อาจรับผลของสิ่งนั้นไปโดยไม่รู้ตัว มันเป็นการติดต่อกันทางควอนตัม! “แปลกใจอะไรหรือคุณหมอ” เสียงนั้นทำให้จิตแพทย์สะดุ้งโหยง หันไปตามเสียงก็พบคนไข้เจ้าของบันทึกพิลึกพิลั่นฉบับนั้นยืนอยู่ห่างออกไปด้านข้างไม่มากนัก สีหน้าท่าทางของเขาดูสงบเยือกเย็นเกินกว่าจะเป็นคนไข้ทางจิตตามธรรมดา แสงแดดลอดผ่านหมู่ไม้อาบเรือนร่างจนดูเหมือนเปล่งรัศมีออกมาได้ “ออกมาได้ไงกัน” คุณหมอถามอย่างุนงง เพราะปกติจะต้องมีเจ้าหน้าที่คอยควบคุมดูแลอย่างใกล้ชิดไม่ปล่อยให้คนไข้ออกมาเดินเพ่นพ่านตามลำพังแบบนี้ คุณหมอพยายามมองหาเจ้าหน้าที่แถวนั้น “ไม่มีใครอยู่หรอกครับ” คนไข้ดักคอเหมือนอ่านใจคุณหมอออก “พวกเขาหายไปไหน ” คุณหมอถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงความประหลาดใจ เพราะนอกจากเจ้าหน้าที่แล้วก็ไม่มีใครสักคนอยู่แถวนั้น รวมทั้งรถราที่เคยวิ่งส่งเสียงดังตามถนนก็พลอยหายไปด้วย เมืองทั้งเมืองพลันสงบเงียบลงอย่างไม่น่าเชื่อ “พวกเขาไม่ได้หายไปไหนนี่ครับ พวกเขาไม่มีต่างหาก” “เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะนี่” “ไม่ใช่เกิดบ้าขึ้นมาหรอกครับหมอ เกิดหายบ้าขึ้นมาต่างหาก” คนไข้หนุ่มตอบเสียงเรียบๆ มองหน้าคุณหมออย่างเห็นใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าเหมือนคนจะบ้า ทั้งสองคนตอนนี้เหมือนจะรับบทหมอและคนไข้สลับกันเสียแล้ว “ใครก็ได้ ไม่..นายนั่นล่ะ ตอนนี้มีนายคนเดียวอยู่แถวนี้ ลองอธิบายอะไรก็ได้ ให้ฉันเข้าใจสิ” “ที่จริงจะโทษใครก็ไม่ได้ ต้องโทษตัวผมเอง ผมไม่น่าจะมาให้คุณหมอรักษาเลย ผมควรจะมาให้หมอทำให้อาการของผมหนักลงไปกว่าเก่า ไม่น่ามารักษาเลย แต่อย่างว่า ใครจะไปรู้ว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้” “ฉันไม่เข้าใจ .” คนไข้หนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง หันไปจ้องมองบนท้องฟ้าอย่างเงียบงัน จิตแพทย์มือหนึ่งจ้องมองสีหน้าท่าทางนั้นอย่างคนที่ไม่เข้าใจอะไรทั้งสิ้น สิ่งเดียวซึ่งเหลืออยู่ในความคิดคือความมึนงงหาเหตุผลอะไรไม่ออกสักอย่าง “เท่าที่ผมรู้และจำได้ .”   ในที่สุดคนไข้หนุ่มก็เริ่มอธิบายช้าๆ ก่อนอีกฝ่ายจะบ้าตายไปเสียก่อน “เมืองนี้มันเป็นเมืองร้าง  ไม่ใช่สิ.. ตอนนี้เมืองไหนๆก็เป็นเมืองร้างทั้งนั้น ไม่มีใครรอดตายจากสงครามนิวตรอน นอกจากผม ที่บังเอิญลงไปอยู่ในห้องใต้ดินโดยบังเอิญที่สุดในขณะมีการโจมตี ใช่..ผมรอดในเมืองนี้คนเดียวจริงๆ ทุกคนตายกันหมด ผมหวังว่าจะมีใครสักคนที่รอดชีวิต ฟังดูเหลือเชื่อที่ผมรอดมาได้ทั้งที่มีการโจมตีขนาดนั้น บางทีอาจเพราะผมเป้นคนที่ถูกเลือก” “คุณบ้าเต็มขั้นเต็มยศเลย”  คุณหมอคำราม “ผู้คนเต็มไปหมดทั้งเมือง คุณยังมีหน้าบอกว่าพวกเขาตายไปแล้ว” “ไหนล่ะ ผู้คนของคุณตอนนี้อยู่ที่ไหน” จากคุณ : Psycho man - [ 17 พ.ย. 47 10:22:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คนไข้ย้อน จิตแพทย์มือหนึ่งขบกรามกรอด วิ่งตรงออกไปยังประตูสถาบันโรคทางจิต เพื่อที่จะพบกับความว่างเปล่าปราศจากผู้คน ในร้าน ในบ้าน บนถนน ไม่มีผู้คนแม้แค่คนเดียว ทั้งที่ไม่นานมานี้ยังเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา แต่ตอนนี้ทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยหยากไย่ ฝุ่นและเศษขยะราวเมืองร้าง ในที่สุดคุณหมอทรุดตัวลงอย่างไร้เรี่ยวแรงกลางถนนซึ่งเต็มไปด้วยฝุ่น และไอร้อนจากแสงแดด “รู้แล้วใช่ไหมคุณหมอ .” คนไข้หนุ่มไม่รู้ตามมาตั้งแต่ตอนไหน ยืนมองร่างซึ่งเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและสับสนเบื้องหน้าด้วยสีหน้าว่างเปล่าเหมือนมองสิ่งที่ไร้ตัวตน “คุณหมอเองก็ไม่มีตัวตน แต่เกิดจากผมที่สร้างภาพคุณหมอและผู้คนขึ้นมาเอง บางทีการอยู่คนเดียวในเมืองที่เต็มไปด้วยความเงียบและความตาย มันก็ทำให้คนเราเกิดอาการบ้าขั้นหนักที่สุดได้เหมือนกัน และที่แสบที่สุดคือ ผมดันทะลึ่งมาให้คุณหมอ ซึ่งไม่มีตัวตน เป็นเพียงภาพหลอน.. มารักษาอาการของผม ..บ้าดีไหมล่ะ อาการบ้าที่ควรจะอยู่กับผมตลอดไป..ชีวิตของผม คนรักของผม.ล้วนค่อยหายไปเมื่อผมหายบ้า คุณหมอรู้ไหมว่ามันเจ็บปวดขนาดไหนที่เห็นคนรักค่อยหายไปต่อหน้าต่อตา สิ่งที่คุณหมอต้องทำตอนนี้คือทำให้ผมบ้าเหมือนเดิม” “ใครจะไปทำได้ ผมเป็นหมอ หน้าที่คือรักษา..”  เสียงของหมอแหบเครือเหมือนคนไข้ปางตาย “เรื่องที่เกิดขึ้นมันบ้าชัดๆ ผมมีครอบครัว มีภรรยา มีเพื่อนมีอะไรมากมาย..ผมไม่เชื่อ..นี่มันต้องเป็นอาการประหลอนหลอน .พระเจ้า..ผมบ้าไปแล้วหรือนี่!!!” “ผิดแล้วคุณหมอ คุณไม่มีสักอย่าง ไม่มีแม้กระทั่งตัวคุณเอง..ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องยาก ที่คุณจะเชื่อว่าโลกที่คุณรู้จัก โลกที่คุ้นคุ้นเคยเป็นเพียงสิ่งที่เกิดจากความวิปลาสของใครคนหนึ่ง..ความบ้าที่ทะลุเพดานขีดจำกัด อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นล่ะครับ” “เรื่องแบบนี้ไม่มี มันไม่เคยเกิดขึ้น ” เสียงสะอื้นแผ่วโหยของจิตแพทย์ดังรอดออกมาจากปากแห้งผาก  ซบหน้าลงกับฝ่ามือเหมือนคนหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง เขามีทางเลือกสองทางคือถ้าไม่ยอมรับก็แสดงว่าเขาบ้าไปแล้ว “เพราะมันไม่เคยเกิดขึ้น มันจึงเกิดขึ้น .” จิตแพทย์ผู้ยิ่งใหญ่ไม่มีโอกาสจะโต้เถียงรับรู้อะไรอีก เมื่อตัวของเขาค่อยโปร่งใสขึ้นทีละน้อยและหายวับไปในที่สุด เหลือเพียงคนไข้หนุ่มซึ่งหายเป็นปกติอย่างสมบูรณ์ ยืนโดดเดี่ยวบนถนนอ้างว้างเงียบเหงายาวนาน +++++++ “ไอ้พวกผีนรกจกเปรต ” ผมหยิบก้อนหินขว้างไปสุดแรงตามอาคารบ้านเรือนเหมือนคนบ้า  ความมืดกลับมาตามวาระของมันอีกแล้ว ความมืดที่เยือกเย็นเงียบงันสุดบรรยาย “แน่จริงออกมาหลอกสิวะ ” เสียงก้อนหินกระทบผนังตึก บางครั้งกระทบกระจกแตกดังเพล้งในความมืด ช่างหัวมัน..ไม่เห็นเป็นไร ในเมื่อโลกนี้มีผมคนเดียวจะทำอะไรก็ได้  จะแหกปากหรือชักดิ้นชักงออย่างไรก็ได้ ไอ้พวกผีปีศาจในเมืองนี้ก็ดีแต่หลอกคนบ้าเท่านั้น พอหายดีพวกมันก็ไม่มีปัญญาหลอกคนดีๆ บางทีคนบ้าซึ่งมีจิตใจบิดเบี้ยวไปจากปกติอาจเป็นช่องว่างในการสื่อสารกับสิ่งเร้นลับก็ได้ใครจะไปรู้ แต่บางทีพวกเขาอาจทำไปเพื่อการเตือนผมก็เป็นได้ หลอกเพื่อให้ผมบ้าในระดับเดิม  เตือนให้ผมหาทางบ้าให้พอเหมาะกับระดับที่ผมอาศัยอยู่ในโลกของความบ้าที่เต็มไปด้วยพวกพ้องและคนรัก บางทีพวกเขาพยายามกันผมให้ห่างจากจิคแพทย์ ทำไมผมจึงไม่สร้างยาที่กินแล้วทำให้บ้าตลอดกาลนะ ถ้ามีโอกาสอีกสักครั้งผมจะต้องทำแบบนี้แน่ ที่จริงผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าพวกเขาเป็นภูติผีปีศาจหรือจิตใต้สำนึกที่หลอกหลอน  ความบ้ากับอัจฉริยะบางครั้งก็แยกกันไม่ค่อยออก ความจริงผมควรจะนึกได้ตั้งแต่ความผิดปกติซึ่งเกิดในร้านอาหารแล้ว พวกเขาพยายามเตือนผมด้วยวิธีการของพวกเขาเอง ทำไมไม่บอกกันตรงๆก็ไม่รู้ แต่ก็แน่ล่ะ ไม่มีผีคนใดที่เดินมาบอกเลขเด็ดอย่างหน้าตาเฉย มันอาจเป็นกฏธรรมชาติที่ยากต่อการเข้าใจ ต้องให้ตีความเข้าใจกันเอง “ออกมาหลอกกันหน่อยผีๆทั้งหลาย ผมอยากจะบ้าเต็มทนแล้วโว้ย .” ผมตะโกนไปตลอดทาง ตามถนนและตรอกซอกซอยที่เต็มไปด้วยโครงกระดูกและศพตายซากเรียงราย พวกเขาไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ตายไปเพราะระเบิดนิวตรอน ปล่อยให้ผมใช้ชีวิตที่เหลือในเมืองร้างซึ่งเต็มไปด้วยความตายและอ้างว้าง +++ เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่อาจจะรู้ ไม่มีสัญญาณของผู้คนติดต่อเข้ามายังเมืองนี้ ผมแทบจะแน่ใจว่าบนโลกนี้ปราศจากผู้คน อาวุธร้ายที่สะสมอยู่มากเกินพอจะกวาดล้างชีวิตทุกชีวิตหลายรอบหลายครั้ง ส่วนผมคงเป็นเพราะพระเจ้าหรือซาตานก็ไม่อาจทราบได้  เลือกให้ผมรอดชีวิตด้วยจุดประสงค์อะไรบางอย่าง ซึ่งประทังชีวิตด้วยอาหารซึ่งมีเหลือเฟือ ถ้าไม่เลือกที่จะกิน แต่อะไรล่ะที่ทำให้ผมกัดฟันอยู่ต่อไป ความหวัง ผมมีความหวัง ความหวังที่จะได้พบคนรักของผม ถ้าผมตายไปความหวังก็ดับสูญ แต่ผมยังไม่อยากตาย อย่างน้อยก็ในตอนนี้ แม้จะเงียบเหงาทุกข์ทรมานปานใดก็ตาม แต่ในสถานการณ์แบบนี้ คงไม่มีใครหรอกจะทนอยู่ในสภาพแบบนี้ได้โดยไม่บ้าไปในที่สุด ทุกคืนผมจะย่ำเท้าไปตามถนนสายต่างๆของตัวเมืองอันเงียบเหงา แหกปากท้าทายเชิญชวนภูติผีปีศาจทั้งหลายให้มาหลอกหลอน หลอกให้บ้าไปเลยยิ่งดี แต่ดูเหมือนจะไร้ผล เออ หรือว่าจิตของผมยังไม่วิปลาสพอที่การสื่อสารของพวกเขาจะแทรกเข้ามาได้ เอาล่ะวะ ..ไม่บ้าก็ให้มันรู้ไป ในขณะที่ผมกำลังรื้อหาอาหารในบ้านหลังหนึ่งในคืนอันเยือกเย็น  ก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากถนน เป็นเสียงที่คุ้นๆอย่างไรบอกไม่ถูก ผมใจเต้นแรง ไม่รอช้าที่จะวิ่งออกมายืนกลางถนน มันจะเป็นอะไรก็ช่าง แต่มันควรจะเป็นสัญญาณของความชีวิต .สัญญาณความมีชีวิตที่ผมแทบลืมเลือนไปแล้ว ดวงไฟสองดวงสว่างจ้ามาตามถนนอย่างช้าๆ ราวกับนัยน์ตาของสัตว์ร้ายยามราตรี รถขนศพของคนขับซึ่งมีรอยยิ้มนรกแตกคนนั้นนั่นเอง ผมยืนตะลึงครู่หนึ่ง ในที่สุดหมอนี่ก็มาปรากฏตัวอีก คุณคิดว่าอย่างไร วิ่งหนีหรือ ..ไม่..ผมได้เรียนรู้มาแล้วด้วยความเจ็บปวดลึกร้าวอันยาวนาน ผมไม่มีวันให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง สิ่งที่ทำในตอนนี้คือเดินยิ้มเข้าไปหารถคันนั้นอย่างยินดีปรีดา ให้ตายเถอะเพื่อนรัก ฉันรอแกมานานแสนนาน ทำไมเพิ่งโผล่หัวมาฟะ คนขับยังยิ้มกว้างเหมือนเดิม เพียงแต่ตอนนี้ดูไม่น่ากลัวแล้ว “ไม่ได้เจอกันนานเชียว ..” เขาทักทายก่อนด้วยน้ำเสียงเริงร่าเหมือนเดิม “ผมมีอะไรบางอย่างมาให้เป็นของขวัญคุณด้วยล่ะ” ว่าพลางหันไปเบาะด้านข้าง ทำสัญญาณให้ใครบางคนซึ่งนั่งอยู่ตรงนั้นให้ค่อยๆลุกเดินออกมา จากรถ ผมตะลึงแทบไม่เชื่อสายตา นั่นสุดที่รักของผม.. เป็นเธออย่างไม่ต้องสงสัย  รอยยิ้มแบบนั้น สีหน้าท่าทางแสนวิเศษแบบนั้น มีเพียงหนึ่งเดียวในหัวใจและความทรงจำ “ที่รัก” ผมร้องสุดเสียงด้วยความดีใจสุดขีด  เธอขานรับด้วยการโผเข้ามาหา มาพร้อมกับอ้อมแขนอบอุ่นมีชีวิตชีวา รสจูบที่แสนหวาน กลิ่นกายหอมกรุ่น เรือนผมยาวสลวยนุ่มนิ่ม แบบนี้มีตัวตนชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดในโลกนี้ สองเราต่างอิงแอบแนบชิด ฟังหัวใจของกันและกันเต้นอย่างไม่ต้องอายมนุษย์หรือเทวดาหน้าไหน ในขณะที่เราอยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน แสงไฟตามอาคารบ้านเรือนเริ่มสว่างไสว ไฟฟ้าตามถนนหนทางเริ่มเปล่งแสง รถราเริ่มวิ่งขวักไขว่ ผู้คนเริ่มเดินออกมาจากอาคารบ้านเรือน จากร้านค้า จากรถ ทำกิจกรรมต่างๆ เด็ก ผู้ใหญ่ ผู้ชาย ผู้หญิง พากันเดินตามทางเท้า หัวมุมถนนรู้สึกจะมีการจัดงานประจำปี เพราะได้ยินเสียงเพลงจากตู้ลำโพงขนาดใหญ่ดังมาแว่ว ๆ เด็กๆหลายคนเดินจูงแขนผู้ใหญ่ตรงไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส บางคนอุ้มลูกสุนัขน่ารักน่าชังไปด้วย เมืองทั้งเมืองเริ่มมีชีวิตอีกครั้ง ผมหันหน้าไปมองผู้คน ยิ้มทักทายไปทั่วก่อนแหกปากตะโกนสุดเสียง “ผมรักพวกคุณทุกคนเลย รักหมารักแมวทุกตัวในเมืองนี้ ผมรักพวกคุณ ..รักพวกคุณ” เด็กหญิงคนหนึ่งจูงแขนมากับคุณแม่ ใบหน้าของเธอเปื้อนไอศครีมตามประสาเด็กๆ  เธอมองเราสองคนแล้วหันไปกระซิบกับแม่ดังพอได้ยินชัดเจน “ท่าทางเขาจะบ้าไปแล้วนะคะแม่ .” ผู้เป็นแม่รีบเอามือแตะริมฝีปากเป็นเชิงบอกให้เงียบ แต่นัยน์ตาผู้เป็นแม่ก็พราวไปด้วยรอยยิ้มเช่นกัน แน่นอนล่ะ จู่ๆ ก็ตะโกนขึ้นแบบนั้น ก็ควรจะถูกมองว่าบ้าอยู่หรอก “กลับบ้านกันเถอะค่ะ ..” ภรรยาที่หายไปเนิ่นนานของผมกระซิบ ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความขวยเขิน เธอไม่ใช่คนหน้าด้านอย่างผม การยืนกอดกันท่ามกลางสายตาท่านผู้ชมแบบนี้เธอไม่คุ้นเคย ผมยิ้ม มองหน้าเธอ มองหน้าคนซึ่งผ่านไปมาเหมือนจะประกาศให้รับรู้  แล้วเงยหน้าตะโกนดังๆอีกครั้ง “ที่รัก .ผมรักเธอที่สุดเลย รักที่สุดในโลก..ในจักรวาล” เธอรีบหลบหน้าผู้คนซ่อนความอายไว้แนบอกผม แต่ผมเชยคางเธอให้เงยหน้าขึ้น ประทับรอยจูบลงบนริมฝีปากงามอย่างดูดดื่มอีกครั้งให้สมกับที่รอมานาน หางตาเห็นเจ้าโชเฟอร์สยองนั้นนั่นมาทำหน้าทะเล้นอยู่ด้านหลัง ผมรีบเอามือโบกไล่ให้มันถอยออกไปไกลๆ “ผมไปส่งที่บ้านได้นะครับ ครั้งนี้บริการฟรีไม่คิดค่าโดยสาร” คนขับรถตัวดีบอกด้วยน้ำเสียงกวนๆร่าเริงตามแบบฉบับพลางยักคิ้วให้  ก่อนเดินโยกไหล่ไปยังรถขนศพซึ่งตอนนี้ดูไม่น่ากลัวแล้ว โลกของผมกลับมาอีกครั้ง.. ไม่นานผมก็จะก้าวเข้าไปสู่โลกแห่งความบ้าที่น่าพิสมัยเต็มตัว ผมจะลืมไปว่าเมืองนี้เป็นเมืองร้างในเวลาอันไม่นาน ไม่มีอะไรที่น่าเสียดายอยู่เบื้องหลังของโลกแห่งความอ้างว้างเยือกเย็นรกร้างราวสุสานขนาดใหญ่แห่งนี้ แน่นอน ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมให้อะไรมาทำให้ผมหายบ้าเด็ดขาด +++++++++++ จบ จากคุณ : Psycho man - [ 17 พ.ย. 47 10:24:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บทส่งท้าย .... ... จิตแพทย์หนุ่มมองดูคนไข้ที่กำลังเดินบ้าง นั่งบ้าง อยู่กลางสนาม อย่างพึงพอใจ ตัวยาชนิดใหม่ได้ผลเป็นอย่างดี คนไข้ทางจิตเหล่านั้นมีอาการทางจิตเหนือระดับมาตรฐานกันทุกคน  งานใหม่ของเขาก็ดำเนินไปด้วยดี หลายคนมองว่าเขาใช้เส้น แต่ความจริงทุกสิ่งทุกอย่างได้มาเพราะฝีมือและประสบการณ์หลุดโลกทั้งนั้น "คิดอะไรอยู่คะ" มือนุ่มๆกอดมาจากด้านหลัง และเสียงใสๆข้างหู เขาหันไปมองแล้วกอดร่างสวยในชุดพยาบาลเอาดื้อๆ "ผมดีใจที่ยาเพิ่มประสิทธิภาพโรคทางจิตได้ผล" เขากระซิบข้างหู แอบจูบแก้มขาวๆหอมๆนั่นอีกต่างหาก "ทุกคนจมอยู่ในโลกของความฝัน ความวิปริตของตนเอง น่ายินดีจริงๆ.พวกเขาไม่ต้องเผชิญกับความจริงอันโหดร้ายอีกต่อไป..." "ดีใจด้วยค่ะ ได้ข่าวว่าคุณได้รับการเลื่อนขั้นอีกแล้วนะ" "ผมไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าคุณ" จิตแพทย์หนุ่มตาแพรวพราวเจ้าเล่ห์  ทำท่าจะจูบค้ากำไรเกินควร แต่หญิงสาวเอามือดันอกสามีหนุ่มไว้ "รุ่มร่ามไม่ดีนะคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า" "จะมีใคร นอกจากคนบ้าแถวนี้" "คนบ้านั่นล่ะตัวดี" เสียงหัวเราะสดใสดังท่ามกลางผีเสื้อโบยบินเล่นแสงแดดและฟ้าใสในยามเย็น ภายในอาณาเขตของสถาบันเพิ่มประสิทธิภาพความบ้า ที่กำลังได้รับความนิยมมากขึ้นทุกวันแห่งนั้น "เย็นแล้วกลับบ้านกันดีกว่านะคะรู้สึกว่าคนขับรถจะมารอแล้วค่ะ" เขาหันไปมองรถประจำตำแหน่งซึ่งขับผ่านประตูหน้าของสถาบันเข้ามาอย่างช้าๆ พร้อมกับคนขับที่มีใบหน้าขาวซีดและรอยยิ้มกว้างผิดปกติซึ่งมีท่าทางเริงร่าได้ทุกสถานการณ์ จนป่านนี้หมอนี่ยังไม่เลิกยิ้มอุบาทว์เลย ++++++++ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 47 13:01:27 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 47 10:41:48 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 47 10:38:29 จากคุณ : Psycho man - [ 17 พ.ย. 47 10:25:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เทอเขียนเก่งจัง อยากอ่านตอนแรกๆอ่ะ มาเมนท์เราด้วยนะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3127595/W3127595.html จากคุณ : happy cupid - [ 17 พ.ย. 47 11:07:09 A:203.107.160.144 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอ้ อ่านตั้งนานคิดว่าอะไรที่แท้เป็นยานั่นเอง ดีนะที่มาอ่านตอนกลางวันเลยไม่น่ากลัวเท่าไหร่ เดี๋ยวต้องกลับไปทำงานต่อค่ะ แอบอู้งานมาอ่านของอาจานเลยนะคะเนี่ย จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ 17 พ.ย. 47 12:02:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ได้อ่านรวดเดียวจบอย่างนี้ดีจัง ถึงอ่านเรื่องนี้ตอนกลางวันก็ยังน่ากลัวอยู่ดีแหละค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 17 พ.ย. 47 13:51:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แหม จิตแพทย์ไร้จรรยาบรรณ หักมุมแล้วหักมุมอีกนะอาจารย์ รอเรื่องนี้จนหลับแล้ว หลับอีก จนสลบยาว จนเกือบตายไปแล้ว 55 แต่ก็ดีใจนะคะที่ได้อ่านอีกรอบจนจบ เดี๋ยวนี้เลยติดโรคอาจารย์  เขียนแต่ละเรื่องต้องมีผีติดไปด้วยพอเป็นกระสัย ตอนหน้าของเรื่องยาวที่โพสอยู่ก็มีผี  ไม่เชื่อลองอ่านดูนะคะ อิๆ จากคุณ : วังวน - [ 17 พ.ย. 47 14:21:44 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาเกาะอ่าน   คิดถึงเรื่องนี้จังค่ะอาจารย์  ไม่มาคอมเมนท์ให้เนรันดร์ชลาบ้างเลย จากคุณ : เนรันดร์ชลา - [ 17 พ.ย. 47 14:50:04 A:202.47.247.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 โห...ขอคารวะท่านอาจารย์จี ปาล์มเพิ่งอ่านเรื่องจบค่ะ ขอบอกว่าลึกล้ำมั่กมั่ก เรื่องมันหักมุมซ้อนหักมุมแถมซ้อนหักมุมอีกหน ได้อารมณ์เหมือนวงแหวนโมเบียส ที่ไม่รู้ว่าจุดเริ่มต้นและจุดจบอยู่ที่ไหน เพราะทุกๆแห่งต่างก็เป็นจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ต่อไปได้ซำเหมอ ใช้เวลาอ่านราว 1 ชั่วโมง มันต้องอ่านทวนไปมาหลายรอบค่ะ นี่กะว่าจะอ่านอีกหน เพราะยังมีจุดคาใจอีกตรึม ปล.เขาไม่ได้บ้าใช่ไหมคะ หรือว่าปาล์มจะเริ่มบ้าหว่า... จากคุณ : ปาล์ม. - [ 17 พ.ย. 47 19:47:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะน่าหวาด...(จุด จุด จุด)  หรือว่าหวานแหว๋วดี  ^^   อ่านแล้วก็ชักจะเป็นบ้า...แฮ่...คนเรามันก็คงต้องมีบ้าๆบอๆมั่ง  ไม่งั้นชีวิตก็ไม่เป็นชีวิต  ... ง่า...ตอนนี้กำลังทำรายงานเรื่องยารักษาอัลไซเมอร์อยู่ -_-'  คิดๆอยู่ว่า  ทำแล้วก็คงจะเป็นอัลไซเมอร์พอดี...เลยมาอ่านแก้บ้าหน่อย  เอิ๊กกกกก ^0^'  อิอิ จากคุณ : ...เกียร์... - [ 17 พ.ย. 47 20:55:37 A:61.90.88.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 แวะมาทักทายค่าปู่... หลานเพิ่งส่งหนังสือไปให้ปู่วันนี้เองนะคะ  ได้รับแล้วตอบด้วยเปลี่ยน!! จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 17 พ.ย. 47 22:15:21 ]

ความคิดเห็นที่ 17 โอ้..ท่านอาจารย์ของกระผม   ไม่ได้โพสนานเลย เกือบลืมไปแล้วอ่ะ เห็นด้วยกับวังวน หักมุมแล้วหักมุมอีก (จนไม่มีให้หักแล้ว) วันนี้มีเวลาน้อย เลยขออ่านอย่างเดียว ปล. ขำกับคห.ที่ 9 จัง  หุหุ จากคุณ : ณัฐกร - [ 17 พ.ย. 47 22:38:57 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แวะมาตอบจดหมายมิตรรักแฟนเพลงก่อนนอน คุณ happy cupid : อ้าว....นี่ก็ตอน 1 อยู่นี่แล้วไงครับ คุณ ต้นข้าว (tonkho-w): ยา... ยาไม่ใช่จุดสำคัญของเรื่องนี้นะครับ ฮี่ๆๆๆ คุณ ปิยะรักษ์ : ต่อไปนี้ถ้าเป็นเรื่องสั้นจะพยายามให้จบในกระทู้เดียวครับ เพราะหลายกระทู้ มันชวนให้ขี้เกียจ แฮ่ะๆๆ คุณ วังวน : ฮ่ะๆ ไม่รุ้ล่ะ ผมว่าคุณวังวนกับผม อยู่แก้งเดียวกันได้นะครับ มะต้องปฏิเสธ เพราะคุณวังวนเป็นนักเขียนฝ่ายหญิงที่เกี่ยวข้องกับงานเขียนแนวเร้นลับมากที่สุดคนหนึ่ง ฮี่ๆๆ คุณ เนรันดร์ชลา -: กำลังตามอ่านอยู่ครับ สารภาพว่าตอนแรกมองข้ามไป เพราะเห้นชื่อเรื่องเรียบๆคิดว่าคงไม่สนุก ที่ไหนได้ พอลองอ่านดูแล้วติดหนึบเลยครับ เขียนดีเกินกว่าที่คาดไว้เสียอีก คุณ ปาล์ม. : หายไปนานเลยครับ ช่วงที่คุณปาล์มหายไปใหม่ๆ คนถามหาตรึม นี่เห็นมาหย่อนนิยายไว้ตอนสองตอน พอให้หายคิดถึง แล้วไม่ขยับคียฺบอร์ดต่อเหรอครับ อิอิ ทวงซะเลย ที่จริงเขาบ้านะครับ บ้าแบบทะลุเพดานขีดจำกัดของระดับความบ้า บ้าจนกลายเป็นไม่บ้า คือปกติอยู่ในโลกของเขาเองตลอดไป (เอ้ะ..มันยังไงหว่า บ้าแต่ไม่บ้า) คุณ...เกียร์... : ฮ่ะๆ คนเขียนเองพักนี้ก็ทั้งบ้าทั้งเป็นอัลไซเมอร์ ยกกำลังสองเลย จำไม่ค่อยได้ว่าเคยยิมเงินใครบ้าง ฮ่ะๆๆ ชอลิ้วเฮียงกล่าวว่า "บ้าวันละนิด จิตแจ่มใส" ครับ อิอิ หลานริคนดี : ปู่ยังไม่ได้รับหนังสือเลยจ้ะ ได้รับแล้วจะบอกนะจ๊ะ เพราะยังไม่ได้ไปโรงเรียนเลยจ๊ะ อิอิอิ อ้าว คุณนัฐกร : เพิ่งเห็น แฮ่ะๆ พอดีวางข้อความเสร็จก็เจอ พักนี้ก็ไม่ค่อยเห้นงานคุณรัฐกรเท่าไรเลย สงสัยงานหนักหรือเรียนหนักใช่ไหมครับ ความเห็นที่ 9 สงสัยเขาคงมาวางข้อความเล่นๆมากกว่าจะมาอ่านครับ แฮ่ะๆๆ อ้อ ที่จริงยังหักเหลี่ยมหักมุมได้อีกนะครับ อิอิ แต่กลัวหักไปหักมา มุม เหลี่ยมมากเข้า มันจะกลายเป็นกลมไม่มีเหลี่ยมน่ะสิครับ เล่นเลิกหัก อิอิ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 47 23:02:14 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 47 22:58:41 จากคุณ : GTW - [ 17 พ.ย. 47 22:50:04 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่มีเหลี่ยมให้หัก เดี๋ยวอาจารย์ ก็หามาหักจนได้ อ่านเรื่องนี้จบแล้ว ปวดหัวตื้บๆยังไงก็ไม่รู้ค่ะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 18 พ.ย. 47 17:17:00 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เห็นทีว่าต้องขอ Save ไว้อ่านต่อตอนดึก ๆค่ะอาจารย์ เพราะยาวดีจัง แล้วจะเข้ามาใหม่อีกทีนะคะ จากคุณ : นุภา - [ 18 พ.ย. 47 19:06:41 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านจบแล้วค่าาาา หักมุกแล้วหักมุมอีก จนคนอ่านคอหัก... งือ งือ ไม่ใช่ค่ะไม่ใช่ (โหดนอกจอแล้ว) นานๆ ได้อ่านแนวนี้ที ชอบค่ะชอบ เลือดๆ น่ากลัวๆ อย่างนี้ หุ หุ เขียนอีกนะคะ (หางานให้คนเขียนอีกละ หรือจะไปอ้อนให้พี่วี วังวนมาเขียนแนวนี้บ้างดีไหมหนอ ^ ^) จากคุณ : bookmark - [ 18 พ.ย. 47 20:05:22 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณป้าเอม: อ้าว..เป็นอะไรครับถึงปวดหัว แหม.. ที่จริงเขียนให้อ่านคลายเครียดนะนี่ แฮ่ะๆ (นี่นะเรื่องคลายเครียด....อิตาบ้า -_-".....) ^_____^..... +++++ คุณนุภา : ใช่แล้วครับ เรื่องแบบนี้ต้องอ่านตอนกลางคืน จะทำให้หลับและฝันดีเชียวนะครับ แง่มๆ ^_____^... +++++++++ คุณ bookmark: อ่านจบแล้ว ก้มีตอนใหม่มาให้อ่านอีกแล้วครับ อืมม์ ผมก็ว่านะ  คุณวังวนเป็นคนที่เขียนเรื่องแนวเร้นลับได้ดีคนหนึ่งเลย เนอะ เราต้องอ้อนไว้  อ้อนไว้.. ^____^.... +++++ แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 47 22:16:43 จากคุณ : GTW - [ 18 พ.ย. 47 22:15:52 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านไปเกร็งไปจนเครียด...แต่แล้วก็มาคลายเกลียวแห่งความเครียดจนเลิกเกร็ง เอาช่วงสุดท้ายพอดี ก่อนที่หัวใจจะวายค่ะ แหะ แหะ จากคุณ : นุภา - [ 19 พ.ย. 47 04:35:43 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านตอนบ่ายหลังกินข้าว งีบหลับไปตื่นนึง อิอิ จากคุณ : scottie - [ 19 พ.ย. 47 14:26:04 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สงครามนิวตรอน น่ากลัวๆ >_< ถ้าเจอแบบนี้ก็ขอบ้าด้วยคนค่ะ อยู่ในเมืองที่มีแต่ศพไม่ไหวแน่ๆ อ้ะ >_<        >_<          >_< จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 19 พ.ย. 47 17:31:25 ]

ความคิดเห็นที่ 26 กลับมาแล้ว มาให้อ่านจนจบ ขอบคุณค่ะ อาจารย์จี ไม่งั้นล่ะอึดอัดแย่เลย สุดท้ายก็ อ้อ....บ้าจริงๆ ด้วย เอ๊ะ หรือว่าเมร์ต่างหากล่ะที่บ้า...โอ๊ย...ชักยังไงแล้วล่ะชีวิตฉัน.... จากคุณ : เม-ดา - [ 20 พ.ย. 47 21:51:54 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตามมาแบบนิ่มๆง่ะ...... จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 22 พ.ย. 47 14:51:43 ]