ความคิดเห็นที่ 1 ...... ..... นานแสนนาน..แล้วผลของความอดทนก็ดูเหมือนจะบรรลุผล จำนวนยาที่ฉีดให้น้อยลงตามวันเวลา และในที่สุดผมก็เริ่มถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระมากขึ้น ไม่ต้องถูกมัดด้วยชุด “คนบ้า” ทั้งวันทั้งคืน “คุณอาการดีขึ้นมากแล้ว..” หมอประจำตัวของผมทักขึ้นในเช้าของวันหนึ่ง วันที่ผมได้รับอนุญาตให้ออกมานั่งเล่นริมสนามหญ้า โดยมีเจ้าหน้าที่ร่างยักษ์ซึ่งท่าทางแข็งแรงพอจะจับคนไข้หักคอเล่นแก้กลุ้มได้สองคน ยืนอยู่แถวนั้น เพื่อเป็นหลักประกันว่าผมจะไม่สามารถวิ่งหนีไปไหนได้เกินรัศมีสายตา หมอวัยกลางคนซึ่งเป็นหมอดูแลผมมาตั้งแต่แรก ดูไปแล้วเขาน่าจะเป็นจิตแพทย์มากกว่า  เขาไม่เคยฉีดยาให้ผม แต่มักจะมายืนดูบ่อยๆ พร้อมกับคำถามห่วยๆ ตามแบบฉบับของจิตแพทย์ที่ดี ช่วงแรกผมตอบไปตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน แต่ช่วงหลังผมเริ่มฉลาดพอที่จะเลือกตอบในสิ่งที่เขาอยากฟังและพอใจเท่านั้น และสงวนคำตอบกับคำถามที่ไม่แน่ใจ อาการดีขึ้นมาก  ผมไม่แน่ใจว่ามากขึ้นจากอะไร จากคนบ้าหรือคนปกติ “ภรรยาคุณจะมาเยี่ยมในวันพรุ่งนี้” หมอพูดต่อไป เรื่อยๆ แต่แน่ใจได้เลยว่าสมองของเขาต้องบันทึกและเก็บข้อมูลของผมอย่างละเอียดยิบพร้อมที่จะเก็บไปเขียนรายงานยาวเฟื้อยเข้าแฟ้มในตอนเย็น “ที่จริงเธอก็พยายามจะเข้ามาเยี่ยมคุณทุกวัน ทางเรายังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร จึงยังไม่อนุญาต แต่ตอนนี้เราคิดว่าคุณอาการดีมากขึ้นแล้ว ใช่ไหม...” ประโยคหลังคุณหมอหันมาถาม ผมได้แต่พยักหน้าตอบรับ “คุณเป็นคนโชคดีนะ ที่มีภรรยาที่แสนดี” คุณหมอยังคงว่าต่อไป ผมแทบจะจับความรู้สึกริษยาอิจฉาตาร้อนซึ่งปนมากับน้ำเสียงนั้นได้ แม้จะแอบแฝงแนบเนียนเพียงไรก็ตาม “ส่วนภรรยาของผม เธอเผ่นหนีไปกลับหมอหนุ่มคนหนึ่งหลายปีแล้ว..ป่านนี้ตั้งคลีนิคเถื่อนอยู่ไหนก็ไม่รู้” จิตแพทย์แบบไหนกันฟะ...ปล่อยให้เมียหนีไปกับหมอชู้ ...ผมนึกในใจ แต่พอคิดในมุมกลับก็พอจะทำใจรับเหตุผลที่ว่าจิตแพทย์จะใช้วิชาจิตวิเคราะห์ของเขาได้ผลกับคนไข้เท่านั้นก็อาจเป็นไปได้  กับคนจิตปกติทั่วไป เขาก็ยากจะรับมือได้ในหลายๆเรื่อง แน่ละ ...พวกเขาใช่พระเจ้าจะหยั่งรู้ความคิดอันซับซ้อนของมนุษย์ได้ชัดเจนถี่ถ้วนเสียเมื่อไรกัน เสียงสับสนของความวุ่นวายจากถนนใหญ่อีกฟากหนึ่งของหน้าตึกสถาบันวิเคราะห์ทางจิตยังคงแว่วมาให้ได้ยินเป็นระยะๆ มองออกไปทางประตูใหญ่เห็นรถราวิ่งผ่านไปมาแทบไม่ขาดสาย  สถานที่แห่งนี้ถูกล้อมรอบอย่างแข็งแรงด้วยกำแพงสูงกว่าสองเมตร ด้านบนเป็นลวดหนามอีกสามสี่แถว ต่อให้บ้าขนาดไหนก็ไม่มีปัญหากระโดดข้ามไปได้ มีเพียงบริเวณรั้วเท่านั้นที่เป็นลูกกรงเหล็ก พอเห็นสภาพภายนอกได้ ผู้คนเดินผ่านไปมา บางคนหยุดและหันมองเข้ามาอย่างกับอยากรู้ว่าคนบ้าในที่นี้กำลังทำอะไร บางคนหยุดและเดินเข้ามาเกาะลูกกรงมองเข้ามาด้านใน ร่างเล็กๆซึ่งเกาะลูกกรงดูคุ้นตาอย่างประหลาด ผมทำความเข้าใจกับความคิดของตัวเองอยู่ครู่หนึ่งจึงรู้สึกเลือดฉีดพล่านไปทั่วตัว สมองเหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่าผ่านก่อนระเบิดประจุเปรี้ยงในหัว  พระเจ้าช่วย...เด็กที่เกาะลูกกรงคนนั้นต่อให้อยู่ไกลมองเห็นไม่ชัดเจนนัก แต่แน่ใจได้เลยว่านั่นเป็นลูกชายคนโตของผมอย่างจริงแท้แน่นอน คุณคงทายถูกว่าผมจะทำอย่างไร พวกบุรุษพยาบาลร่างยักษ์ทั้งสองยังไม่ทันตั้งตัว คุณหมอเองก็นึกไม่ถึงในขณะที่ผมลุกขึ้นวิ่งตรงไปยังประตูหน้าตึกพร้อมกับเสียงร้องซึ่งไม่ว่าใครก็ฟังไม่รู้เรื่อง ไม่ต้องสงสัยอะไรอีกแล้ว ร่างน้อยๆซึ่งยืนเกาะประตูในชุดนักเรียนคนนั้นเป็นลูกชายคนโตของผมอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่มีพ่อคนไหนหรอกจะจำลูกตัวเองไม่ได้ สีหน้าและแววตาแบบนั้น “พ่อครับ....” เสียงเรียกนั่นก็เช่นกัน มือน้อยๆไขว่คว้าผ่านลูกกรงเข้ามา “หยุดนะ..” เสียงคำรนคำรามดังก้องมาจากทางด้านหลัง พวกบุรุษพยาบาลจอมโหดทั้งสองนั่นเอง พวกเขาตามมาได้อย่างรวดเร็วแบบมืออาชีพ อย่างน้อยพวกเขาก็วิ่งได้เร็วกว่าคนไข้ซึ่งถูกกล่อมด้วยยาระงับประสาททุกวัน มือของพวกเขาคว้าคอเสื้อผมไว้ขณะอยู่ห่างจากประตูไม่ถึงสองเมตร สายตาคู่น้อยเบิกกว้างอย่างตกใจแล้ววิ่งเตลิดข้ามถนนไปแบบไม่มีใครคาดคิด  สิ่งที่ปรากฏในเวลาต่อมาชัดเจนเกินกว่าจะเป็นมายาภาพ รถยนต์คันหนึ่งวิ่งชนร่างของลูกชายผมเต็มแรงจนกระเด็นลอยขึ้นไปในอากาศเหมือนตุ๊กตาถูกจับขว้าง ขณะที่หล่นลงถึงพื้นก็ถูกซ้ำด้วยรถอีกหลายคัน เสียงเบรกดังสนั่นหวั่นไหวปนกับเสียงโลหะกระแทกกันโครมคราม รถบางคันเสียหลักหมุนคว้างอยู่กลางถนนอันเนื่องมาจากถูกรถคันอื่นกระแทก บางคันพุ่งเข้าเสาไฟฟ้าข้างถนนจนระเบิดไฟลุกท่วม ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของผู้คน “แกฆ่าเขา...ฆ่าลูกชายของฉัน..!!!!!.” ผมร้องสุดเสียงเช่นกัน ความโกรธแค้นและโศกเศร้าปะทุประดังทับถมจนแทบบ้าไปแล้วจริงๆ ทุกอย่างกะทันหันเกินไป สรรพสำเนียงต่างๆหยุดชะงักงัน สิ่งที่รู้สึกตอนนี้คือภาพล้อรถยนต์หมุนคว้างอย่างช้าๆ ท่ามกลางเปลวไฟด้านหลัง วงล้อเปื้อนเลือดแดงฉาน สลัดฝนสีแดงกระเด็นเซ็นซ่านออกไปทุกทิศทุกทางตามแรงสะบัดหมุน กระจายเต็มหน้า เต็มพื้นดิน กระเซ็นขึ้นไปในอากาศ วงล้อบิดเบี้ยวไปมาราวกับแสยะยิ้มเย้ยหยัน ร่างเล็กของเด็กชายระเบิดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเหมือนตุ๊กตาอัดเลือด กลายเป็นผีเสื้อปีกแดงฉานโบกสะบัดบินเวียนว่อนบดบังทุกสิ่งทุกอย่าง เข็มฉีดยาปักลงอีกครั้ง นั่นเป็นทางเดียวที่พวกหมอคิดว่าจะยุติบทบาทของผมได้ ++++++ “เราให้ยาเขาแรงไปหรือเปล่าครับหมอ” “คงไม่หรอก... จู่ๆ เขาก็อาการกำเริบ วิ่งตรงไปยังประตู พวกเราจับเขาไว้ทันก่อนที่จะถึงประตู  ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเพราะอะไรจึงวิ่งแล้วโวยวายไปแบบนั้น” “หมอคิดว่าเขาเห็นเหตุการณ์ที่รถชนเด็กคนนั้นไหม..” “ผมว่าเขาเห็นนะ....” “พรุ่งนี้ภรรยาเขาจะมาเยี่ยมเสียด้วย และทางเราก็ออกหนังสืออนุญาตไปแล้ว” “คงไม่เป็นไร ผมจะให้ผู้ช่วยดูแลอยู่อย่างใกล้ชิด เกิดอะไรคงจัดการได้” “หมอแน่ใจนะครับ” “ไม่แน่ก็ต้องแน่แล้ว” “ครับ” .......... ++++ เสียงสนทนาแว่วมาจากที่ไกลแสนไกล ในความมืดอันไม่มีที่สิ้นสุด หากผมยังคงรู้สึกถึงความมีตัวตนหมุนวนอยู่ในที่เวิ้งว้างว่างเปล่าราวกับจักรวาลนี้มีเพียงลำพัง  ความรู้สึกหม่นมัวสลัวรางราวไม่ยินดียินร้ายกับสรรพสิ่ง เหมือนถูกกล่อมด้วยยากล่อมประสาทรุนแรง ม่านแห่งรัตติกาลยาวนานเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดกว่าจะกระชากลากหายไปเมื่อเช้าของวันใหม่มาเยือน พวกหมอพยายามให้ยาบางอย่างแก่ผม ยาซึ่งทำให้ความรู้สึกเลื่อนลอยเหมือนอยู่ในห้วงแห่งฝันพวกเขาพยายามทำให้ผมคิดว่าเหตุการณ์เมื่อวันวานเป็นเพียงฝันร้าย แต่คนบ้าที่ไหนจะเชื่อ...พวกที่อยู่ข้างนอกมันฆ่าลูกชายของผม ตอนเช้าพวกหมอจับผมยัดเข้าไปในชุดคนไข้เกรดดีระดับหนึ่งสวยหรูเพื่อแสดงให้เห็นว่าอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขสนุกสนาน นำผมมายังห้องเยี่ยมคนป่วยซึ่งดูอย่างไรก็ไม่ต่างจากห้องเยี่ยมนักโทษสักเท่าไร กรงเหล็กสองด้านกั้นคนเยี่ยมและคนถูกเยี่ยมห่างกันราวสองเมตร หมดสิทธิ์ถูกเนื้อต้องตัว ภรรยาของผมมาเช้าเท่าที่ทางสถาบันจะยอมให้มาเช้าได้เต็มที่ เธอยังดูสาวและสวยเท่าที่คนวัยสามสิบต้นๆจะยอมให้สวย  ใบหน้าซ่อนแวววิตกกังวลแม้จะพยายามกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม “สบายดีไหมคะ” นั่นเป็นคำแรกที่เธอทักทายขึ้น เธอคงไม่คิดว่าคนอยู่ในสถานที่แห่งนี้คงสบายดีจริงๆหรอก แต่อย่างน้อยเธอก็คงต้องการคำตอบประมาณนั้น “ก็ไม่เลวสักเท่าไร...”  ผมฝืนยิ้ม ตอบไปตามบทซึ่งตนเองมอบหมาย ไม่เคยคิดมาก่อนว่าในชีวิตนี้จะมีโอกาสรับบทเป็นคนไข้ทางจิตเลยแม้แต่น้อย “เอ่อ....” ผมมองออกไปราวกับจะหาอะไรบางอย่าง ก่อนเอ่ยเสียงแผ่วอย่างระมัดระวัง “ลูกชายของเราไม่มาด้วยเหรอ” สายตาคู่งามเบิกกว้างขึ้นทันที “ลูกชาย...คนไหนนะ” “เอาเป็นว่าลูกชายที่เรามีอยู่ตอนนี้ก็แล้วกัน จะคนไหนก็ช่างเถอะ” “ที่รัก...”  เสียงของเธอสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ “พวกเรายังไม่มีลูกด้วยกันเลยสักคนนะคะ” “เฮ๊ย!!!.......” ผมร้องเสียงหลงอย่างไม่เชื่อเสียงที่ได้ยินได้ฟัง มันนรกจกเปรตอะไรกันอีกล่ะ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 47 05:23:36 จากคุณ : GTW - [ 18 พ.ย. 47 22:31:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ที่รัก..ได้โปรดอย่าพูดแบบนี้ “ ผมพยายามสะกดอารมณ์ของตนเองอย่างเต็มที่ กระนั้นยังรู้สึกชัดเจนว่าเสียงของตนเองแทบไม่เป็นเสียงคนปกติอยู่แล้ว “ลูกชายคนเล็กของพวกเรา คุณก็รู้ ผมก็รู้....” คราวนี้เธอร้องไห้จริงๆ สายตามองผ่านม่านน้ำใสไหลหลั่งเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและเสียใจ มันเป็นแววตาที่คุ้นเคยเหลือเกิน  ไม่ว่าใครอยู่ที่นี่ก็ต้องชินกับสายตาแบบนั้น สายตาซึ่งคนปกติเขามองคนบ้า... “ที่รัก” เธอร้องปนเสียงสะอื้น เสียงขาดหายเป็นช่วงๆ “คุณจำไม่ได้เหรอคะว่าพวกเรายังไม่มีลูกด้วยกันสักคนเลย เราอยู่กันมาสองคนหลายปีแล้ว คุณเอาความทรงจำที่สวยงามเหล่านั้นไปทิ้งเสียที่ไหนคะ” “มันไม่จริง......!!!!” ผมร้องลั่น เขย่าลูกกรงไปมาเหมือนคนบ้าสมบูรณ์แบบ ความรู้สึกนานัปการทะลักทลายเข้ามาราวเขื่อนกั้นน้ำพังพินาศ  ถล่มโถมทับกระแทกจนความรู้สึกนึกคิดปั่นป่วนแตกสลาย  ภรรยาของผมไม่ใช่คนโกหก  ลูกชายคนโตหายไปทั้งคนยังไม่สาแก่ใจ ตอนนี้ลูกชายคนเล็กหายไปอีก คนที่ผมรักและคุ้นเคยหายไปจากชีวิตทีละคนแบบนี้ใครจะรับไหว หายไปแบบเหมือนไม่เคยมีมาก่อน ความทรงจำที่มีเกี่ยวกับลูกชายทั้งสองคนกลายเป็นสิ่งที่ “ไม่จริง”  แบบนี้ไม่บ้าก็บุญหัวแล้ว เงาไหวๆมาด้านหลัง ไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ว่าเป็นบุรุษพยาบาลพร้อมกับเข็มฉีดยาประจำตำแหน่ง ฝีมือการปักเข็มเฉียบขาดแม่นยำรวดเร็วสมกับเป็นมืออาชีพ “ที่รัก...” ผมเอื้อมมือผ่านลูกกรงออกไปสุดล้า ในขณะที่ยาเริ่มออกฤทธิ์ สติเลือนรางลงทุกที “คุณจะไม่หายไปอีกคนใช่ไหม......รับปากผมสิว่าคุณจะไม่หายไปจากชีวิตผม คุณเป็นคนสุดท้ายที่ผมเหลืออยู่ ไม่มีคุณผมก็ไม่อยากอยู่ต่อไปอีกแล้ว” มือของเธอยื่นออกมาเพื่อสัมผัสปลายนิ้วของผม เราไม่เคยสงสัยในความรักที่ให้แก่กัน หากลูกกรงทั้งสองฟากไกลเกินไป ปลายนิ้วของเราสองจึงไม่มีโอกาสถึงกันไม่ว่าจะเพียรพยายามสักปานใดก็ตาม ช่วงเวลานี้ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าการได้สัมผัสแผ่วปลายนิ้วของเธอสักเล็กน้อยเพื่อยืนยันกับตัวเองว่าเธอมีตัวตน..มีความเป็นคนที่แท้จริง ตัวตนที่จะต้องไม่หายไปไหน   “ฉันสัญญาค่ะ ที่รัก....” นั่นเป็นคำสัญญาแผ่วไกลซึ่งได้ยินก่อนโลกทั้งโลกจะมืดลงอีกครั้ง +++++ อากาศตอนเช้าเย็นสบาย  ผมสามารถมานั่งเก้าอี้หินอ่อนใต้ต้นสนรับลมได้อีกครั้ง หลายวันผ่านไปกับยาและยา...ซึ่งฉีดกันแบบไม่หวาดไม่ไหว จนทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในโลกอีกโลกหนึ่ง โลกซึ่งลางเลือนสับสนหม่นมัว ผิดแผกแตกต่างออกไปจากที่คุ้นเคย สายลมพัดผ่านใบสนหวีดหวิววังเวง ผมชอบนั่งฟังเสียงลมพัดผ่านใบสน ในขณะนั่งมองนกกาแถวนั้นกระโดดโลดเต้นไปตามพื้นหญ้า หรือบางครั้งกางบินโผบินบนท้องฟ้า พวกนกมีอิสระ เสรีในการใช้ชีวิต แม้ว่าจะอยู่บนโลกนี้ไม่นานก็ตาม นึกแล้วก็น่าอิจฉาพวกมัน คงจะดีไม่ใช่น้อยถ้าสามารถโบยบินได้เหมือนนก จิตแพทย์ประจำตัวของผมยืนอยู่ด้านข้าง ส่วนด้านหลังไม่มีเงาของบุรุษพยาบาลจอมโหดยืนกำกับอยู่ บางทีพวกเขาอาจไม่เห็นความจำเป็นอะไรอีกแล้ว อาจคิดว่า คนไข้รายนี้อ่อนแรงและอ่อนแอเกินไปอันเนื่องมาจากฤทธิ์ยา ต่อให้อาละวาดคุณหมอคงจัดการได้ง่ายๆ “ยาตัวใหม่ที่เราใช้มันได้ผล คุณอาการดีขึ้นจริงๆ” น้ำเสียงของเขามีแววพึงพอใจ “เครื่องวัดสภาพทางจิตบอกชัดเจนว่าคุณกำลังอาการดีขึ้นเป็นลำดับ ผมแน่ใจว่าคุณจะต้องหายดีในไม่ช้านี้” หายจากอะไร...ผมนึก ตอนนี้ใครดีใครบ้ายังบอกไม่ได้ บางทีพวกอยู่ข้างนอกนั่นอาจจะเป็นพวกคนบ้าทั้งหมดก็เป็นได้ เพียงแต่พวกเขายังไม่รู้ตัวเท่านั้น  แล้วเครื่องวัดสภาพทางจิตหน้าตาเป็นอย่างไรยังนึกไม่ออกเลยสักนิด ยังมีเครื่องมือที่วัดความบ้าออกมาเป็นร้อยละได้อย่างนั้นหรือ.. วันนี้อาจเป็นวันหยุดสัปดาห์ ถนนด้านนอกจึงดูเงียบเชียบ นานๆจะมีรถยนต์วิ่งผ่านไปสักคัน ผู้คนในเมืองชอบพากันพักผ่อนอยู่กับบ้านมากกว่าออกมาเพ่นพ่านตามท้องถนน เพราะวันงานทำ พวกเขาออกมาเผชิญโลกภายนอกเกินพอแล้ว ถ้าเป็นวันหยุด ภรรยาน่าจะมาเยี่ยม วูบนั้นผมรู้สึกใจหายวาบโดยไม่มีเหตุผล “หมอครับ...”  กลั้นใจถาม “ภรรยาของผมไม่มาเยี่ยมผมหรือครับวันนี้” คิ้วของจิตแพทย์ขมวดเข้าหากันทันที สายตามีแววประหลาดใจอย่างชัดแจ้งทั้งที่กำลังคุยกับคนที่คิดว่าบ้า “คุณเป็นโสดนี่ครับ ภรรยาที่ไหนกัน...” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่เส้นประสาทผมแทบระเบิดฉีกขาดออกจากกัน แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 47 05:27:48 จากคุณ : GTW - [ 18 พ.ย. 47 22:33:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 น่าแปลกที่ผมไม่แสดงอาการโวยวายบ้าคลั่งอย่างที่คิด การถูกกระทบกระเทือนจิตใจอย่างหนักซ้ำซากทำให้จิตใจเจ็บปวดรวดร้าวจนชาด้าน หวาดกลัวเสียจนไม่มีอะไรจะต้องกลัวอีกแล้ว ผมเริ่มรับความจริงที่ว่าอะไรบางอย่างกำลังติดตามชีวิตอยู่อย่างเงียบเชียบ ค่อยๆพรากสิ่งที่รักและคุ้นเคยให้ออกไปจากชีวิตผมทีละน้อยและเริ่มทวีความรวดเร็วขึ้นทุกที ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไรก็ตามมันโหดร้ายและเลือดเย็นเหลือประมาณ ที่รัก คุณไม่รักษาสัญญา คุณบอกว่าจะไม่หายไป...น่าเศร้าสิ้นดีกับเรื่องแบบนี้ ลูกเมียที่คุ้นเคยพบเห็นทุกเมื่อเชื่อวันกลายเป็นเพียงความทรงจำที่ไม่มีจริงเวิ้งว้างว่างเปล่า  ไม่มีใครในโลกนี้จะรู้จักมักคุ้นจดจำ คนในครอบครัวไม่ได้หายไปจากผมเท่านั้น หากหายออกไปจากทุกๆคน เป็นการกำจัดซึ่งสมบูรณ์แบบที่สุดด้วยฝีมือของอะไรก็ตาม อย่างไรก็ตาม ความทรงจำที่มีต่อภรรยาและลูกๆ ยังเป็นความทรงจำที่สวยงามเสมอ  ในเมื่ออะไรบางอย่างมันขโมยเขาเหล่านั้นไป ทำไมไม่ขโมยความทรงจำที่มีต่อพวกเขาไปด้วยนะ อย่างน้อยก็จะได้ไม่เจ็บปวดทรมานใจแบบนี้ “เธอเคยมาเยี่ยมผมครั้งหนึ่ง วันนั้นคุณหมอก็อยู่” “คุณคงคิดหรือฝันไปเอง...” จิตแพทย์ประจำตัวส่ายหน้า ยืนยันเสียงหนักแน่น “ผมจำได้ว่ายังไม่ใครมาเยี่ยมคุณเลย ใจเย็นๆนะครับ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้กับคนไข้ของผมทุกคน การนึกฝันไปเองแล้วทึกทักว่าเป็นความจริง แต่เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นอีกไม่นานแล้วล่ะครับ ยารุ่นใหม่ที่เราใช้ตั้งแต่เย็นวาน จะรักษาอาการหลอนของคุณให้หายสนิทเป็นปลิดทิ้งเลยทีเดียว” “ให้มันได้อย่างนี้สิ...” ผมนิ่งไปนานและในที่สุดก็เริ่มพึมพำกับตัวเองไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยาหรืออย่างไร ทำให้เริ่มทำใจรับการสิ่งเลวร้ายสุดแสนซึ่งทำลายโลกให้ล่มสลาย หญิงสาวแสนรักซึ่งเคยนอนเคียงข้างมาหลายปี ลูกทั้งสองคน กลับกลายเป็นเพียงความว่างเปล่า อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปก็ช่างหัวมันเถอะ “บุรุษพยาบาลสองคนที่เคยมากับคุณ หายไปไหนล่ะวันนี้” “บุรุษพยาบาล...” จิตแพทย์มีสีหน้าสงสัยอย่างชัดเจน “เราไม่เคยส่งบุรุษพยาบาลมาดูแลคุณ ไม่มีใครนอกจากผม” “นั่นไง...ว่าแล้ว หายไปอีกสองคน”  ผมหัวเราะในลำคออย่างสาแก่ใจ “คนที่ผมรู้จักจะต้องหายไปทีละคนสองคน ระวังตัวให้ดีคุณหมอ วันหนึ่งคุณจะหายไปจากจักรวาลนี้ หายไปเหมือนกับหลายคนที่ผมรู้จัก คุณไม่เชื่อเรื่องนี้หรอกและคงไม่มีใครเชื่อ ผมทายว่าคนต่อไปน่าจะเป็นคุณหมอเองจะเป็นรายต่อไป” “พวกเรารับยาตัวใหม่ในเย็นวานนี้ มันดีกว่าเดิม และเราจะใช้กับคุณเพื่อให้คุณหายจากอาการโลกหลอนเสียที” หมอตัดบท ท่าทางเหมือนไม่อยากฟังคำพูดของผมเสียสักนิด ไม่แน่ใจว่าไม่อยากฟังหรือวิตกหวาดกลัวอะไรกันแน่ บรรยากาศเงียบเชียบเหลือเกิน ผมลุกขึ้นค่อยๆเดินไปยังประตูด้านหน้าของสถาบันอย่างไม่รีบร้อน โดยมีหมอประจำตัวตามมาอย่างติดๆ  อะไรบางอย่างคล้ายเรียกหามาจากทางด้านนอกและเริ่มรบกวนจิตใจอยู่คลอดเวลา ถนนใหญ่หน้าสถาบันทางจิตเงียบเหงาอย่างประหลาด ตึกหลายหลังซึ่งคุ้นเคยหายไปจากที่ซึ่งควรจะอยู่ เศษกระดาษหนังสือพิมพ์ปลิวเกลื่อนถนนเหมือนเมืองร้าง รถยนต์เก่าหลายคันถูกจอดทิ้งอยู่ข้างถนนอย่างไม่เป็นระเบียบตามร่มเงาของชายคามีร่างของผู้คนไม่กี่คนเดินผ่านไปมาอย่างอ่อนละโหยโรยแรง บางคนก้มตัวลงคุ้ยในถังขยะ บนท้องฟ้ามองเห็นแร้งสามสี่ตัวบินเป็นวงกลมอยู่ลิบๆ ท่ามกลางบรรยากาศหม่นมัว สัตว์พวกนี้ไม่ใช่สัตว์ในเมืองเลยสักนิด พวกมันมาหากินอะไรแถวนี้เป็นคำถามที่ไม่อยากนึกหาคำตอบเลย เกาะลูกกรงประตูจ้องมองอยู่นาน รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกอย่างประหลาดของเนื้อเหล็ก สัมผัสถึงคราบสนิมซึ่งกำลังลุกลามอยู่ตามลูกกรงราวเชื้อโรคร้ายคุกคาม โลกนี้เปลี่ยนไปเร็วจริงๆ แต่ก็ไม่รู้สึกแปลกใจอะไรอีกต่อไปแล้ว “เมืองนี้กำลังจะตาย..”  ผมพึมพำเบาๆให้กับตัวเองมากกว่าจะให้คนอื่นรับฟัง “ทั้งที่ไม่กี่วันที่ผ่านมายังเป็นเมืองคับคั่งแออัดไปด้วยผู้คน มาวันนี้เปลี่ยนไปกลายเป็นเมืองกำลังจะร้าง มันก็ตลกดีแต่ไม่แปลกอะไรหรอก ลูกเมียหายไปจนหมดยังไม่แปลก..” ภาพข้างนอกไม่ใช่ความฝัน หรือประสาทหลอน แม้ในขณะความรู้สึกเลื่อนลอยอันเป็นผลมาจากยาที่ถูกฉีดกล่อมประสาททุกวัน ยังสามารถรับรู้สัมผัสกับความรกร้างอย่างน่าใจหายของโลกภายนอก ตอนนี้ดูเหมือนจะมีคนขี้เมาสองสามคนเท่านั้นซึ่งกำลังเดินอยู่ตามถนนสกปรกอันเต็มไปด้วยขยะและฝุ่นละออง พอหันไปด้านหลัง จิตแพทย์ไม่รู้ว่าหายหัวไปไหนแล้ว มีแค่เสียงกรีดร้องอย่างอธิบายความหมายไม่ได้นานๆครั้งแว่วมาจากหมู่ตึกเรือนคนไข้ นั่นเป็นอีกครั้งที่รู้สึกถึงความเป็นอิสรภาพอันหอมหวน นานแล้วสินะที่มาอยู่ที่นี่ นานจนลืมวันเวลาไปแล้ว วูบนั้นผมนึกถึงบ้านขึ้นมาอย่างจับจิต ลมกรรโชกมาอีกครั้ง อากาศเต็มไปด้วยฝุ่นควันและหัวมุมถนนเลี้ยงโค้งบริเวณสี่แยกถัดออกไปจากหน้าประตูไม่ถึงร้อยเมตร ผมมองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งเลือนรางในม่านฝุ่นควัน ท่าทางเดินแบบนั้นคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูก ดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่เคยใกล้ชิดกับชีวิตเหลือเกิน ในที่สุดก็นึกขึ้นมาได้ นั่นภรรยาของผมแน่นอนแม้จะไม่เห็นหน้าชัดเจนก็ตาม เธอยังอยู่ หมอทำไมบอกว่าเธอไม่มีตัวตน แต่ผมไม่ให้เวลากับความสงสัยอะไรทั้งนั้น  ออกแรงผลักประตูอย่างไม่ตั้งใจ และมันก็เปิดออกอย่างไม่น่าเชื่อ ใครบางคนคงลืมใส่กุญแจเอาไว้ ซึ่งตามปกติสถานที่นี้จะเข้มงวดมาก ออกมายืนหน้าสถาบันทางจิตอย่างงงๆในตัวเองและประหลาดใจ พอตั้งสติได้ก็ออกวิ่งตรงไปยังหัวมุมถนนที่ร่างของภรรยาเดินเลี้ยวหายลับสายตาไปแล้ว เมื่อไปถึงทางแยกถนนทุกสายไร้วี่แววของเธออย่างน่าอัศจรรย์ใจ ผมยืนหมุนคว้างไปมาอย่างผิดหวัง ตะโกนเรียกเสียงดังก้องสะท้อนไปมาในหมู่ตึกอันเงียบเหงาอ้างว้าง แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 47 05:32:54 จากคุณ : GTW - [ 18 พ.ย. 47 22:35:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถนนตอนนี้เงียบเชียบ คนขี้เมาที่เคยเดินสะเปะสะปะหายหัวไปจนหมด  บางทีอาจไปฟุบหลับอยู่แถวกองขยะก็อาจเป็นได้  ท้องฟ้ามืดครึ้มเต็มไปด้วยเมฆมืดดำซึ่งตั้งเค้าตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทันสังเกต  อากาศก็เย็นยะเยียบราวกับฤดูหนาวมาเยือนโดยกะทันหัน ลมเริ่มพัดแรง ป้ายแขวนหน้าร้านแห่งหนึ่งถูกลมพัดตกลงมากระแทกพื้นดังโครมห่างออกไปไม่กี่เมตร  ฝุ่นสีขาวหม่นคลุ้งกระจายขึ้นมาจากพื้น ทำเอาสะดุ้งเฮือก ป้ายนั้นดูเก่าแก่เหลือเกิน เก่าจนสีจืดชืดผุพังราวขาดการดูแลเอาใจใส่มานานหลายปี ผมยืนมองอย่างคนที่ไม่เข้าใจอะไรเลย ดูเหมือนจะมีเสียงคนตะโกนมาจากบริเวณด้านในของหมู่ตึกคนไข้ ไม่ต้องหันไปมองให้เสียเวลา เผ่นอ้าวสุดชีวิตไปทางถนน อันเต็มไปด้วยฝุ่นควัน ลัดเลาะไปตามถนนหลายสาย ก่อนจะพบว่ามายืนหอบอยู่สี่แยกอีกแห่งหนึ่ง ฝุ่นตลบอยู่หัวมุมโค้งด้านหน้าห่างออกไปเกือบร้อยเมตร ในม่านฝุ่นละอองจากลมหวน เห็นร่างของผู้หญิงเดินลับหายมุมตึกไป ไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว  ไม่ว่าจะเป็นภรรยาของผมหรือไม่ก็ตาม ผมรีบวิ่งตรงเข้าไปหาเพราะอย่างน้อยการที่พบใครเป็นๆสักคนคงช่วยให้อุ่นใจขึ้นมาได้บ้าง บริเวณนั้นเป็นตรอกค่อนข้างมืดและสกปรก ถนนยาวเหยียดหายไปในเงื้อมเงาของอาคารบ้านเรือนเงียบงัน ผู้หญิงคนนั้นมีทางเดียวคือจะต้องเดินผ่านเส้นทางทั้งทึบนี้ไป ไม่มีทางหลบเลี่ยงไปเส้นทางอื่นได้เลย บริเวณนั้นมีกลิ่นแปลกๆ คล้ายกลิ่นขยะเน่าจางๆลอยอยู่ในอากาศ และทวีความเข้มข้นขึ้นบางครั้งเมื่อลมพัดออกมาจากด้านใน ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง  อาคารบ้านเรือนเงียบเชียบ ประตูบางแห่งเปิดทิ้งเอาไว้ แต่ปราศจากการเคลื่อนไหวใดๆของสิ่งมีชีวิต ผนังตึกบางแห่งกะเทาะออกเห็นแนวอิฐเรียงกันเป็นแนวสีส้มซีดและดูเก่าแก่ เงาตะคุ่มของใครคนหนึ่งนั่งพิงผนังเงียบๆอยู่ข้างถังขยะ คงเป็นพวกคนจรจัดในเมืองซึ่งอาศัยถังขยะเป็นแหล่งทำมาหากิน พวกเขามีอยู่ทั่วไปในสังคมมนุษย์ด้วยความไม่เสมอภาคของทางเลือกในการดำรงชีวิตอยู่ ขาเหยียดยาวข้างหนึ่งของเขาขยับไหวไปมาเหมือนคนอารมณ์ดีกระดิกเท้าไปตามจังหวะเพลงในหัวใจ อย่างน้อยคงพอจะคุยกันรู้เรื่องบ้างล่ะน่า...ผมคิด จนเดินเข้าไปใกล้ เห็นหน้าชัดเจนก็เกิดอาการขนลุกซู่ไปทั้งตัว เลือดในกายแทบจับตัวกันเป็นก้อน ตะลึงงันกับสิ่งที่ได้พบได้เห็นแบบไม่ทันคาดคิด ร่างนั้นเป็นชายชราคนหนึ่งจริงๆ แต่เป็นร่างที่ไร้วิญญาณ ใบหน้าเนื้อตัวมีแต่หนังหุ้มกระดูกบรรจุอยู่ในเสื้อผ้าผุพัง ปากซึ่งอ้ากว้างราวกำลังกรีดร้องลึกเป็นโพรงแห่งความมืดฝังเข้าใปในใบหน้า ดวงตาเหลือเพียงเบ้าดำคู่หนึ่ง เนื้อบริเวณแก้มและริมฝีปากมีรอยกัดแทะด้วยสัตว์บางอย่าง หนูตัวใหญ่เกือบเท่าแมวบ้านตัวหนึ่งวิ่งปราดออกมาจากขากางเกง ตามสัญชาตญาณระแวงภัย แสยะเขี้ยววิ่งหายไปในกองขยะ นี่เองเป็นต้นเหตุที่ทำให้ขาของเขาขยับไหวได้เหมือนมีชีวิต สภาพแบบนี้เหมือนตายมานานแล้ว แต่ไม่ทราบว่าทำไม่จึงอยู่ในสภาพตายซากแบบมัมมี่ แทนที่จะเน่าเปื่อยสลายไปตามกาลเวลา ผมไม่มีเวลาคิดหาเหตุผล ได้แต่ผละออกมาแล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ ในตรอกที่หม่นมัวรกร้างลึกเข้าไปทุกที ความรู้สึกบอกกับตนเองว่าเราเป็นคนต่างถิ่นกำลังหลงทางอยู่ในเมืองร้างอันน่าพิศวง ริมทางเดินยังคงพบเห็นซากศพแห้งกรังนอนเรียงรายอยู่เป็นระยะ ไม่ว่าอะไรที่เกิดกับเมืองแห่งนี้มันต้องเป็นเรื่องที่นอกเหนือความคาดฝันแน่นอน มุมตึกข้างหน้ามีแสงสว่างสาดลอดผ่านมาจากการบดบังของตัวอาคารทรุดโทรมเก่าแก่ ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเลี้ยวผ่านวูบไปเห็นถนัดชัดตา ผมต้องออกแรงวิ่งไล่กวดอีกครั้งสิ่งที่เหลืออยู่คือรอยเท้าและฝุ่นควันอันเกิดจากการเดินย่ำลงไปบนพื้นฝุ่นหนาเตอะยังคงหลงเหลือร่องรอย เอาล่ะ...อย่างน้อยก็มีรอยเท้าเป็นสิ่งนำทาง  ถ้าเดินตามไปเรื่อยคงถึงจุดหมาย ไม่ว่าจะมีอะไรรอคอยอยู่ก็ตาม รอยเท้านั้นนำทางลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยเล็กๆ จนมาถึงตึกเก่าๆ หลังหนึ่งซ่อนตัวอยู่ในเงื้อมเงาของตึกสูงรอบด้านบางห้องของตึกยังมองเห็นแสงไฟลอดหน้าต่างออกมา อย่างน้อยก็พอจะทำให้แน่ใจว่ามีผู้คนซึ่งอาจพูดคุยกันรู้เรื่องอยู่บ้าง แต่ว่าใครกันนะมาอาศัยอยู่ในสถานที่แบบนี้ ชายชราหน้าตาน่ากลัวยืนรออยู่แล้วหน้าตึก สีหน้าท่าทางเรียบเฉยดีเหลือเกินเสื้อผ้าของแกดูแล้วพอจะเดาได้ว่าอาจเป็นคนรับใช้มากกว่าจะเป็นเจ้าของสถานที่ “ตามมา....” แกบอกสั้นๆ  ก่อนออกเดินนำหน้าไป ผ่านห้องโถงชั้นล่าง ขึ้นบันไดสู่ชั้นสอง สุดท้ายมาหยุดอยู่หน้าห้องแห่งหนึ่ง “เข้าไป..” บอกสั้นๆอีกตามเคย ผมคาดไว้ว่าในห้องน่าจะเป็นใครสักคนหนึ่งซึ่งอาจรอพบอยู่ ความคาดหมายนั้นถูกต้องหรือไม่ เมื่อผลักบานประตูเข้าไปแล้วผมเองไม่แน่ใจในคำตอบนั้นเลย ร่างชายชราซึ่งแขวนอยู่บนเก้าอี้ขนาดใหญ่เต็มไปด้วยสายไฟและสายบรรจุสารเคมีบางอย่างเสียบ ระโยงระยาง นับร้อยสาย ผมไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี้มาก่อนและไม่เคยแม้แต่จะจินตนาการด้วยซ้ำ เส้นสายเหล่านั้นต่ออยู่กับอุปกรณ์มากมายรายล้อม ซึ่งบางส่วนแสดงผลทางจอเล็กๆเป็นเส้นกราฟและบอกค่าอะไรบางอย่างที่ดูแล้วไม่เข้าใจ หลอดไฟเล็กตามหน้าปัดกระพริบวูบวาบ ผมใช้คำว่าแขวนถูกต้องแล้ว เพราะชายชราคนนี้มีเพียงศีรษะเท่านั้น..ถัดลงมาจากลำคอขาดเรียบราวถูกมีดคมกริบตัดผ่านเป็นสายไฟและหลอดยางบรรจุสารเคมีไหลหล่อเลี้ยง นัยน์ตาของแกปิดเหมือนคนนอนหลับ แต่กล้ามเนื้อบางส่วนยังมีอาการกระตุกให้เห็นแสดงว่ายังมีชีวิต ++++ อ่านตอนจบกระทู้หน้าครับ พบความผิดพลาดตรงไหนกรุณาบอกด้วยเด้อ ขอบคุณหลายๆ ปรับปรุงคำผิด และสำนวนตามที่ท่านอาจารย์ตัวเอ๋ (คนชื่นชอบนิยาย) แนะนำ ขัดเกลา แล้วครับ กราบขอบคุณงามๆ ตรงไหล่ครับ อิอิ ^__^... แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 47 05:45:40 แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 47 22:53:49 จากคุณ : GTW - [ 18 พ.ย. 47 22:42:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยินดีที่ได้เข้ามาอ่านค่ะ(พึ่งเข้ามาค่ะ) อ่านแล้วชวนติมตาม แล้วจะติดตามกระทู้หน้านะคะ จากคุณ : ตาสีกะยายมี - [ 19 พ.ย. 47 00:09:34 A:192.168.1.61 X:203.154.219.92, 203.154.219.4 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วเดาต่อไม่ถูก และ บอกตรง ๆ ว่าตามจินตนาการของจารย์ไม่ทัน มันเป็นอะไรที่ซับซ้อน และ ประหลาด จากอันดับแรกเรื่องที่ลูกคนโตหายไป และ ลูกคนที่สอง และเมีย แม้กระทั่งคนที่เคยคุม หรือแม้แต่หมอ นัทตี้อาจจะไม่ค่อยเข้าใจอะไรเรื่องซับซ้อนแบบนี้นะ คือว่าไม่เข้าใจว่า จารย์อยากสื่ออะไรหรือเปล่า แต่ไม่ต้องเฉลยก็ได้ ไว้ติดตามอ่านตอนหน้าดีกว่า ว่าไอ้หัวที่มันแขวนอยู่มันเกี่ยวกันอย่างไร ป.ล. นัทตี้เคยบอกจารย์แล้วนี่ ว่านัทตี้คิดหรือตีความหมายไม่เก่งถ้าไม่บอกกันตรง ๆ คือไม่เข้าใจและไม่รู้จริง ๆ อย่าโกรธนะ ที่วิจารณ์ว่าซับซ้อนและตามจินตนาการไม่ทัน มันอาจเป็นนัทตี้เพียงคนเดียวก็ได้ ฮิฮิ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 19 พ.ย. 47 02:43:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาอ่านเรื่องของศิษย์เอกคะ รู้สึกว่า "Diary of a mad man (หลอนวิปลาส ภาค 2) ตอนที่ 1/2...ศีรษะอุบาทว์" เอ๋ยังไม่ได้อ่าน ^^ แหะๆ พลาดไปได้อย่างไรนี่ O_o ก่อนอื่นเอ๋ขออนุญาตแสดงความคิดเห็นตรงการใช้ไม้ยมก "ๆ" นิดหนึ่งคะ คือ อยากให้มีการเคาะเว้นตัวอักษรหลังใช้ไม้ยมก อย่างเช่น ทุกๆ ครั้ง เป็นต้น สังเกตในเรื่องนี้จะเห็นเขียนติดกันเป็นพืด อย่างเช่น ประโยคนี้ ซึ่งบางส่วนแสดงผลทางจอมอนิเตอร์เล็กๆเป็นเส้นกราฟ... หรือ แล้วจู่ๆก็มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น... เป็นต้น ก็เลยรู้สึกแปลกๆ ในความคิดของเอ๋ ^^ ถ้าอย่างไรก็ต้องขอโทษอาจารย์ GTW ด้วยค่ะ _/\_ ส่วนเรื่องคำผิด พิมพ์พลาด ตกหล่น เอ๋ขออนุญาตเขียนเป็นข้อๆ นะคะ จะได้ไม่สับสน อีกอย่างเป็นการเรียงลำดับประโยคไหนมาก่อนหลังด้วย เนื่องจากมีเยอะ (คราวนี้เยอะจริงๆ ค่ะ ศิษย์เอก) โดยคำที่อยู่ในวงเล็บเป็นคำพิมพ์ผิด ตกหล่น หรือ ตัวอักษรขาดหายไป ทั้งนี้เอ๋ได้แก้ไขบางตัวให้หลังเครื่องหมายวรรคตอน "-" คะ 1. หลอดไฟเล็กตามหน้าปัด(กระพริบ)วูบวาบ - กะพริบ 2. (กระโหลก)ศีรษะของชายชรา - กะโหลก 3. ผนังห้องสั่นไหวอากาศหนักอึ้งกะทันหัน  สมองลั่น(เปรี้ยะ)เหมือนมีระเบิดหลายลูกกำลังระเบิดไม่ขาดระยะ - เปรี๊ยะ 4. เสียงดัง(โพล้ะ)เหมือนทุบมะพร้าว - โพละ เสียงอย่างหม้อแตก เป็นต้น 5. ศีรษะของชายเคราะห์ร้ายระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ  เศษ(กระโหลก)ปลิวขึ้นไปปะทะเพดานดังสนั่น 6. ส่งกลิ่นฉุนเฉียวปนกลิ่นคาวเลือดชวน(ละอิดสะเอียน) 7. แน่ล่ะ...ใครบ้างจะเชื่อว่าลูกชาย - แน่ละ ถ้าใช้ "ล่ะ" มักจะเป็นเชิงถาม แต่ในประโยคนี้ คือ การบอกเล่า น่ะคะ   8. สะกดความรู้สึกหลากหลายที่(ประทุ)ขึ้นมาอย่างยากลำบาก - ปะทุ มีพบเห็นเขียน ประทุ 2 ตำแหน่งคะ 9. ตรงไปยัง(...)ห้องนอนของลูกชาย(...)สองคนซึ่งปรกติจะนอนอยู่ห้องเดียวกันเพียงแยกออกเป็นสองเตียงเท่านั้น - เอ๋ลองเติมคำว่า ห้อง กับ สองคน ลงไป 10. ความเหลือเชื่อ... ความงุนงง ...ความตื่น(ตะหนก)ตกใจ 11. ที่จริงเธอก็พยายามจะเข้ามาเยี่ยมคุณ(ทุกวันนั่นล่ะ) - ทุกวันนั้นละ 12. “ส่วนภรรยาของผม (เธอเผ่นหนีไปก่อนหมอหนุ่มหลายปีแล้ว)..ป่านนี้ตั้งคลีนิคเถื่อนอยู่ไหนก็ไม่รู้” - น่าจะเป็น "เธอเผ่นหนีไปกับหมอหนุ่มหลายปีแล้ว" มากกว่าใช่ไหมค่ะ ^^ 13. (แน่ล่ะ) พวกเขาใช่พระเจ้าจะหยั่งรู้ความคิดอันซับซ้อนของมนุษย์ได้ชัดเจนถี่ถ้วนเสีย(เมื่อไหร)กัน 14. เสียง(คำรณ)คำรามดังก้องมาจากทางด้านหลัง - คำรนคำราม 15. ขณะที่หล่นลงถึงพื้นก็ถูกซ้ำด้วย(รถรถ)อีกหลายคัน 16. ความโกรธแค้นและโศกเศร้า(ประทุ)ประดังทับถมจนแทบบ้าไปแล้วจริงๆ 17. ความรู้สึกหม่นมัวสลัว(ลาง)ราวไม่ยินดียินร้ายกับสรรพสิ่ง - อันนี้น่าจะใช้ "ราง" ที่แปลว่า จาง, เรื่อ, ไม่กระจ่าง น่ะคะ 18. พวกที่อยู่ข้างนอก(ฆาตรกรรม)ลูกชายของผม 19. ผมร้องเสียงหลงอย่างไม่เชื่อเสียงที่ได้ยินได้ฟัง มันนรก(จกเปรค)อะไรกันอีกล่ะ - เปรต 20. “คุณจำไม่ได้เหรอคะว่าพวกเรายังไม่มีลูกด้วยกันสักคนเลย (สองอยู่กันมาสองคนหลายปีมาแล้ว) คุณเอาความทรงจำที่สวยงามเหล่านั้นไปทิ้งเสียที่ไหนคะ” - น่าเป็น เราอยู่กันมาสองคนหลายปีแล้ว 21. ช่วงเวลานี้ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าการได้สัมผัสแผ่วปลายนิ้วของเธอสักเล็กน้อยเพื่อยืนยันกับตัวเองว่า(เธอมีตัวคนที่แท้จริง) ตัวตนที่จะต้องไม่หายไปไหน - เธอเป็นคนแท้จริง 22. หายจากอะไร...ผมนึก ตอนนี้(ไคร)ดีใครบ้ายังบอกไม่ได้   23. (กระ)ถูกกระทบกระเทือนจิตใจอย่างหนักซ้ำซากทำให้จิตใจเจ็บปวดรวดร้าวจนชาด้าน - กลับ 24. ร่างของผู้คนไม่กี่คนเดินผ่านไปมาอย่างอ่อนละโหยโรยแรง บางคนก้มตัวลง(คุ้น)ในถังขยะ 25. บนท้องฟ้ามองเห็นแร้งสามสี่ตัวบินเป็นวงกลมอยู่(ริบๆ) ลิบๆ (ตาม) ท่ามกลางบรรยากาศหม่นมัว - เอ๋ได้เปลี่ยนเป็น "ลิบๆ" กับ "ท่าม" ให้แทนคะ 26. รู้สึกถึงความเย็นยะเยือก(ของประหลาด)ของเนื้อเหล็ก - รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกประหลาดของเนื้อเหล็ก 27. เก่าจนสีจืดชืดผุพังราวขาดการดูแลเอาใจใส่มานานหลายปี ผมยืนมองอย่างคนที่ไม่เข้า(...)อะไรเลย - สิ่งที่หายไป คือ "ใจ" ฮับ 28.  ลัดเลาะไปตามถนนสาย(หลาย)ก่อนจะพบว่ามายืนหอบอยู่สี่แยกอีกแห่งหนึ่ง 29. ฝุ่น(ตะลบ)อยู่หัวมุมโค้งด้านหน้าห่างออกไปเกือบร้อยเมตร 30. ผู้หญิงคนนั้นมีทางเดียวคือจะต้องเดินผ่านเส้นทางทั้งมืดทั้ง(อึบ)ทึบนี้ไป - น่าใช้ ทึบ ตัวเดียวน่ะคะ "อึบ" ในที่นี้ไม่มีความหมาย 31. ประตูบางแห่งเปิด(ท้อง)เอาไว้ 32. ผนังตึกบางแห่ง(กระเทาะ)ออกเห็นแนวอิฐเรียงกันเป็นแนวสีส้มซีดและดูเก่าแก่ - กะเทาะ 33. ขาเหยียดยาวข้างหนึ่งของเขาขยับไหวไปมาเหมือนคนอารมณ์ดีกระดิกเท้าไปตาม(จังหะ)เพลงในหัวใจ 34. ตาม(สันชาติญาณ)ระแวงภัย - สัญชาตญาณ 35. แต่ไม่ทราบว่า(ทำไม่)จึงอยู่ในสภาพตายซากแบบมัมมี่ 36. (ที่)สิ่งที่เหลืออยู่คือรอยเท้าและฝุ่นควันอันเกิดจากการเดินย่ำลงไปบนพื้นฝุ่นหนาเตอะยังคงหลงเหลือร่องรอย - ตัด "ที่" ในวงเล็บออก เป็น "สิ่งที่เหลืออยู่คือรอยเท้า...." คะ นอกจากนี้ยังมีบางประโยคที่อ่านแล้วรู้สึกคิดได้สองแง่ ยกตัวอย่างเช่น "บริเวณนั้นเป็นตรอกค่อนข้างมืดและสกปรก ยาวเหยียดหายไปในเงื้อมเงาของอาคารบ้านเรือนเงียบงัน" เอ๋อ่านตรง "ยาวเหยียดหายไปในเงื้อมเงา" สามารถตีความได้สองอย่างคือ สกปรกยาวเหยียดหายไป หรือ ตรอกยาวเหยียดหายไป น่ะคะ แล้วก็มีอีกอันที่เอ๋สงสัย คือ จากข้อความนี้ "การหายไปของลูกชายคนโตเป็นไปอย่างเงียบเชียบเรียบร้อย" พออ่านคำว่า "เรียบร้อย" แล้วมักคิดเป็นจัดการสิ่งนั้นสำเร็จลุล่วง ก็เลยสงสัยขึ้นมาว่า..เงียบเชียบใช้คู่กับเรียบร้อยได้หรือเปล่าน่ะค่ะ เพราะเรียบร้อยให้ความรู้สึกเหมือนสิ่งของนั้นถูกจัดให้เป็นระเบียบโดยผ่านมือ สัมผัสจับต้อง แต่พอมาใช้คู่กับเงียบเชียบก็เลยรู้สึกแปลกๆ น่ะคะ อันนี้เอ๋เองก็ไม่แน่ใจ ใช้หลักความรู้สึกของตัวเองบ่งบอก (ต้องลองถามนักภาษาศาสตร์ดูอีกทีฮับป๋ม ^^) โดยรวมของเรื่องนี้ เอ๋ชอบนะคะ แบบต้องให้คาดเดาอยู่ตลอดเวลา ว่าอันนี้ "จริง" หรือ "เท็จ" กันแน่ พอคิดว่าชายผู้นี้มี ภรรยา ลูกชายคนเล็กจริง กลับปรากฏตอนท้ายเรื่องว่าไม่มีเลยทั้งสองคน ทำให้เราต้องคิดใหม่ และจ้องหาคำตอบไปกับในเรื่องนี้... อีกอย่างเอ๋ชอบการบรรยายข้างล่างนี้คะ เพราะเห็นภาพชัดเจนแจ่มแจ้งดี ไม่รู้ว่าชายคนนี้วิปลาสไปหรือเป็นเหตุการณ์จริงๆ แต่อ่านแล้วชวนขนลุก โดยเฉพาะเวลานึกภาพจินตนาการตามคำบอกเล่าของผู้แต่ง อีกอย่างเอ๋สงสารเด็กที่ถูกรถชนด้วยน่ะคะ T-T   สายตาคู่น้อยเบิกกว้างอย่างตกใจแล้ววิ่งเตลิดข้ามถนนไปแบบไม่มีใครคาดคิด  สิ่งที่ปรากฏในเวลาต่อมาชัดเจนเกินกว่าจะเป็นมายาภาพ รถยนต์คันหนึ่งวิ่งชนร่างของลูกชายผมเต็มแรงจนกระเด็นลอยขึ้นไปในอากาศเหมือนตุ๊กตาถูกจับขว้าง ขณะที่หล่นลงถึงพื้นก็ถูกซ้ำด้วยรถรถอีกหลายคัน เสียงเบรกดังสนั่นหวั่นไหวปนกับเสียงโลหะกระแทกกันโครมคราม รถบางคันเสียหลักหมุนคว้างอยู่กลางถนนอันเนื่องมาจากถูกรถคันอื่นกระแทก บางคันพุ่งเข้าเสาไฟฟ้าข้างถนนจนระเบิดไฟลุกท่วม ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของผู้คน .................. ผมร้องสุดเสียงเช่นกัน ความโกรธแค้นและโศกเศร้าประทุประดังทับถมจนแทบบ้าไปแล้วจริงๆ ทุกอย่างกะทันหันเกินไป สรรพสำเนียงต่างๆหยุดชะงักงัน สิ่งที่รู้สึกตอนนี้คือภาพล้อรถยนต์หมุนคว้างอย่างช้าๆท่ามกลางเปลวไฟด้านหลัง วงล้อเปื้อนเลือดแดงฉาน สลัดฝนสีแดงกระเด็นเซ็นซ่านออกไปทุกทิศทุกทางตามแรงสะบัดหมุน กระจายเต็มหน้า เต็มพื้นดิน กระเซ็นขึ้นไปในอากาศ วงล้อบิดเบี้ยวไปมาราวกับแสยะยิ้มเย้ยหยัน ร่างเล็กของเด็กชายระเบิดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเหมือนตุ๊กตาอัดเลือด กลายเป็นผีเสื้อปีกแดงฉานโบกสะบัดบินเวียนว่อนบดบังทุกสิ่งทุกอย่าง สุดท้ายนี้...จะรอหาคำตอบ.....สิ่งที่เป็นปมค้างในใจเอ๋ ว่าตกลงเรื่องนี้เป็นการอุปาทาน สมมติ จินตนาการ หรือจริงกันแน่ อิอิ ป.ล เอ...ตกลงชายคนนี้อุปโลกน์สมมติตัวบุคคลขี้นมา หรือ แท้ที่จริงเรื่องนี้เป็นเพียง "ฝัน" กันแน่ ^^   จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 19 พ.ย. 47 03:13:16 A:203.145.22.127 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 หลอนยามดึก  หุ หุ จากคุณ : canossa - [ 19 พ.ย. 47 04:08:14 A:133.68.126.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 งงกลัวและสับสน... เล่นเอาประสาทหลอนพร้อมกับความเกร็งจนเกิดการรัดตัวเขม็งตรงช่องท้อง เกิดความเครียดขึ้นอย่างรุนแรง ยากที่จะคลายตัว... คืนนี้จะนอนหลับหรือเปล่าเนี่ย ฮี่ ฮี่ จากคุณ : นุภา - [ 19 พ.ย. 47 05:04:35 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โลกแห่งความจริง โลกในจินตนาการ จริง ไม่จริง อะไรคือน้อยไป อะไรคือมากไป บ้า ไม่บ้า ทุกอย่างห่างกันแค่ความคิด ถ้าเส้นความคิดนี้หายไปหละ... จากคุณ : T.time - [ 19 พ.ย. 47 05:41:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 น่าคิดนะคะ.. ถ้าวันนึงเราลืมตาข้นมา..แล้วพบว่า.. สิ่งที่คิด ที่เห็น ที่เป็น ทั้งหมดไม่ใช่...อืม.. แหะ...แหะ... พวกอัตตาสูงอ่ะค่ะ...เอิ๊กส์ >______<' จากคุณ : p_jung - [ 19 พ.ย. 47 09:05:49 A:210.246.66.238 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ้าว..คราวนี้มาบ้าเต็มพิกัด  อ่านแล้วน่าเห็นใจเขาจัง ไม่รู้นะอ่านแล้วรู้สึกอยากเชื่อคนบ้ายังไงก็ไม่รู้ แต่คนที่ไม่น่าเชื่อเห็นจะเป็น จิตแพทย์ คนนั้นมากกว่า ที่สงสัยจะเป็นหมอที่ไร้จรรยาบรรณ รออ่านตอนต่อไปด้วยใจจดใจจ่อ  อย่าเงียบไปอีกนะอาจารย์ จากคุณ : วังวน - [ 19 พ.ย. 47 09:33:47 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เขามองภาพแขนขาเขาเลือนหายไป แม้จะสยองแต่ก็รัรู้อยู่แล้ว ตัวเขาเองก็ไม่มีอยู่นี่นะ ว่าแล้วก็เผ่น จากคุณ : scottie - [ 19 พ.ย. 47 14:38:32 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วเดาตอนจบไม่ถูกเลยค่ะ รู้อยู่อย่างเดียวว่าถ้าบ้า ขอบ้าอยู่นอกโรงพยาบาลดีกว่า เจอหมออย่างในเรื่องของอาจารย์แล้วกลัวจัง แหะๆ ขออนุญาตแสดงความคิดเห็นที่แตกต่างจากคุณคนชื่นชอบนิยายนิดหนึ่งนะคะ คือ คำว่า "ละ" กับ "ล่ะ" น่าจะใช้เหมือนกันได้ ไม่ว่าเป็นประโยคคำถาม หรือ ใช้เสริมประโยคให้หนักแน่นขึ้นน่ะค่ะ แต่คำว่า "ล่ะ" มักจะพบในประโยคคำถามมากกว่า เพราะคำว่า ล่ะ มาจากคำว่า "เล่า" แต่มาช่วงหลังๆ เห็นว่า "ล่ะ" ใช้แทนคำว่า "แหละ" หรือ "แล้ว" ได้เหมือนกัน (อันนี้ไม่ได้ว่าตามราชบัณฑิตฯนะคะ แต่สังเกตเอาเอง) ลองเทียบดูค่ะ - อย่างนี้แหละ ดีแล้ว...อย่างนี้ล่ะ ดีแล้ว ... อย่างนี้ละ ดีแล้ว ความหมายเหมือนกันเลย แต่ถ้าใช้ "ละ" มันจะฟังดูเบาๆ - ไปละ... ไปล่ะ อันนี้ก็เจอบ่อย ถ้าออกเสียงดูคำหลังจะฟังดูหนักแน่นกว่า ความคิดเห็นส่วนตัวเลยเห็นว่าน่าจะหยวนๆ ใช้ด้วยกันได้ เพราะภาษาไทยเรามีความเคลื่อนไหวอยู่ตลอด แต่ภาษาบางอย่างที่มันไม่สื่อหรือผิดเพี้ยนไปมากๆ อย่างนั้นก็ไม่ไหวเหมือนกัน ไม่ใช่นักภาษาศาสตร์ แต่เห็นด้วยกันคุณคนชื่นชอบฯ เรื่องคำว่าเงียบเชียบเรียบร้อยค่ะ ว่าน่าจะเป็นเงียบเชียบเฉยๆ คำว่าเรียบร้อยในที่นี้น่าจะเป็นคำที่เข้ามาเสริมในลักษณะของสร้อยคำมากกว่า แต่คำนี้มันให้ความรู้สึกเหมือนพูดเล่นๆ มากกว่าจะจริงจังตามบรรยากาศในเรื่อง เพราะคำว่าเรียบร้อยมีความหมายอย่างที่คุณคนชื่นชอบฯบอกนั่นแหละค่ะ ถ้าเปลี่ยนมาเป็น หายตัวไปเรียบร้อย จะให้ความรู้สึกเหมือนพูดเล่นทำนองว่า คิดอยู่แล้วว่ามันต้องหายไป แล้วมันก็หายไปจริงๆ หรือออกไปทางประชดได้เหมือนกัน คงต้องขอให้นักภาษาศาสตร์ตัวจริงช่วยไขความแล้วล่ะค่ะ เบียดบังพื้นที่อาจารย์มากแล้ว ขอลาไปรออ่านตอนจบดีกว่าค่ะ ^ ^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 19 พ.ย. 47 14:46:08 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เข้าไปอ่านมาอีกรอบ เอ้าบ้าก็บ้าด้วยคนว่ะ วันนี้นัทตี้ได้รับของที่สั่งทางไปรษณีย์ คงเดาไม่ถูกว่านัทตี้สั่งอะไร นัทตี้สั่งชุดน้ำชากระเบื้องเล็ก ๆ ของบ้านตุ๊กตา มาสองชุด ที่ไม่ธรรมดาคือเราต้องมานั่งวาดสี วาดรูปตามจินตนาการของเรา และเอาเข้าเตาอบเพื่อนให้มันติด เซรามิคไงคะ อีกอันที่สั่งมาคือ ไม้แผ่นที่ตัดเป็นตัวต่อมาแล้ว แล้วต้องมานั่งระบายสี วาดรูปใส่เองอีกเหมือนกัน มีอยู่สิบแผ่น อีกอันเป็นไดโนเสาร์ ในกล่องจะมีหกก้อน แต่ละอันจะมีไดโนเสาร์ฝังอยู่ในก้อนดินแดงนั้น เราต้องค่อย ๆ แคะ ค่อย ๆ เอาพู่กันปัดเศษมันออก เหมือนกับเราเป็นนักวิชาการอะไรนะ ที่ต้องค้นหาอย่างพวกวัตถุโบราณน่ะ เรียกว่านักวัตถุโบราณ หรือว่าอะไรหว่า จำชื่อไทยไม่แม่นแล้ว เห็นไหม นัทตี้มีความบ้าเยอะเหมือนกัน บ้าของเล่น สั่งเอามาเล่นกับลูกไง อันที่จริง "ความบ้า" ของคนมีในตัวกันทุกคน แล้วแต่ว่าจะเลือกบ้าแบบไหน จริงไหมจารย์ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 19 พ.ย. 47 16:26:59 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อยากรู้จังว่าชายชราที่เหลือแค่ศีรษะแขวนอยู่คือใคร อ่านแล้วหลอนจริงๆ ด้วยค่ะ น่ากลัวๆๆๆๆ >_<'' จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 19 พ.ย. 47 17:29:07 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ คนชื่นชอบนิยาย เนื่องจากอ่านในความคิดเห็นของน้องเอ๋  จึงจะขออนุญาตอาจารย์พูดคุยผ่านกระทู้นี้นะคะ ความเห็นของน้องเอ๋ทำให้พี่คิดอะไรขึ้นมาได้นิดหนึ่ง เกี่ยวกับการใช้คำที่ผิดความหมาย   เช่น  เรื่องนี้ ยาวเหยียดหายไปในเงื้อมเงา   ในความเข้าใจของพี่คือ  เส้นทางมืดเป็นแนวยาวออกไปจนสุดสายตา ซึ่งพี่คิดว่า เก๋มาก  อ่านแล้วรีบบันทึกใส่สมองไว้เป็นแบบอย่าง เงียบเชียบเรียบร้อย   น่าจะเป็นคำสร้อยตามที่คุณปิยะรักษ์บอก  ซึ่งก็ทำให้คำนี้ดูโดดเด่นมาก คือตั้งแต่พี่เริ่มจะเขียนเรื่องยาวที่กำลังโพสอยู่นี้  พี่ก็เริ่มเปลี่ยนแปลงความคิด   คือคิดว่า  บางคำที่มีความหมายแตกต่างไปจากรูปประโยค   หรือมีความหมายไม่เหมาะที่จะนำมาใช้ในประโยคนี้ได้ บางทีลองนำมาผสม หรือประยุกต์ใช้ดู   น่าจะอนุโลมให้ใช้ได้  เพื่อให้ประโยคนั้นดูโดดเด่น หรือมีลักษณะเป็นเอกลักษณ์ของนักเขียนท่านนั้น แต่ก็ไม่มากมายถึงกับทำให้โครงสร้างภาษาไทยผิดเพี้ยนไป เพราะฉะนั้น  ระยะหลังนี้พี่ก็เริ่มหาคำแปลกมาลองผสมใช้เหมือนกัน   แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 47 21:50:44 จากคุณ : วังวน - [ 19 พ.ย. 47 17:48:29 ]

ความคิดเห็นที่ 18 โอ้...มาย...ก็อดดดดดดด จากคุณ : ...เกียร์... - [ 19 พ.ย. 47 18:41:14 A:61.90.30.64 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 เง้ย!!  ปู่มาแนวสยองอีกแล้วหรือคะเนี่ย........แฮ่...!! สบายดีนะคะ ปู่  ต้องสบายดีแน่นอน  ไม่งั้นเขียนเรื่องสยองไม่ได้  อิอิ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 19 พ.ย. 47 19:38:54 ]

ความคิดเห็นที่ 20 พอลูกคนที่สองหายไป ก็เริ่มสงสัยว่า คิวต่อไปคุณภรรยาชัวร์ -_-" งือ ตอนจบคงไม่ใช่ "ไม่เชื่อหมอถามคนอ่านดูสิครับ" "คนอ่าน คนอ่านที่ไหน ไม่มี้" แล้วคนอ่านก็หายไป งือ หลอนนอกจอเลยวุ้ย จินตนาการเปิดเปิงค่ะ แฮ่ะๆๆ ^ ^" จากคุณ : bookmark - [ 19 พ.ย. 47 21:18:10 A:203.113.77.68 X:203.150.217.115 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คนอ่านหายได้ แต่คนเขียนอย่าหายแล้วกันน้า จากคุณ : ป้าเอม - [ 19 พ.ย. 47 22:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แล้วต่อไปแขนขาและร่างกายของเขาจะค่อยๆหายไป เหมือนกับลูกชายทั้งสองและภรรยาของเขาไหมคะ . . . มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้าเหลือเกิน ถ้าทุกสิ่งที่เราคุ้นเคย เกิดความผูกพัน หรือแม้กระทั่งเกิดความรัก ล้วนเป็นเพียงความว่างเปล่า และไม่มีอยู่จริง อ่านตอนนี้ไม่หยองแต่เศร้ามากกว่าค่ะ จากคุณ : ปาล์ม. - [ 19 พ.ย. 47 23:32:37 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เอ๋ขออนุญาตใช้พื้นที่กระทู้นิยายศิษย์เอกตอบอีกครั้งนะคะ ^^ ขอขอบคุณสำหรับความคิดเห็นของคุณปิยะรักษ์และพี่วี วังวนค่ะ คนชื่นชอบฯ ขอน้อมรับในความคิดเห็นนี้กลับไปแก้ไขในส่วนที่ตัวเองเข้าใจผิดอีกครั้งหนึ่งค่ะ ^^   โดยท้ายสุดนี้...เอ๋ขออนุญาตพี่วีกับคุณปิยะรักษ์ได้ชี้แจงในส่วนที่ตัวเองเขียนมาหน่อยนะคะ ^^   1. อย่างที่เอ๋เขียน "ยาวเหยียดหายไปในเงื้อมเงา" ไม่ได้หมายถึงใช้ความหมายผิดแต่อย่างใดคะ เพียงแต่ต้องการบอกจากประโยคข้างล่างนี้   "บริเวณนั้นเป็นตรอกค่อนข้างมืดและสกปรก ยาวเหยียดหายไปในเงื้อมเงาของอาคารบ้านเรือนเงียบงัน" ว่าเอ๋ได้อ่านตรง "ยาวเหยียดหายไปในเงื้อมเงา" ก็พบว่า...สามารถตีความได้สองแง่มุม คือ "สกปรกยาวเหยียดหายไป..." หรือ "ตรอกยาวเหยียดหายไป..." ดังนั้นหนูไม่แน่ใจว่า เป็นตรอก หรือ สิ่งสกปรกของพื้นถนน กันแน่ที่ 'ยาวเหยียดหายไปในเงื้อมเงาของอาคารบ้านเรือนเงียบงัน' เท่านั้นเองคะ ^^ 2. จากที่คุณปิยะรักษ์ได้แสดงความคิดเห็น ในส่วนที่คนชื่นชอบฯ ได้เขียนว่า "แน่ล่ะ...ใครบ้างจะเชื่อว่าลูกชาย - แน่ละ ถ้าใช้ "ล่ะ" มักจะเป็นเชิงถาม แต่ในประโยคนี้ คือ การบอกเล่า น่ะคะ"   ก็เพราะตอนแรกได้อ่านประโยคของอาจารย์ GTW เขียนอยู่ในลักษณะบอกเล่า เป็นคำประกอบคำกริยาเพื่อเน้นความ ก็เลยคิดว่าน่าจะใช้ "แน่ละ" โดยทั้งนี้คนชื่นชอบฯ เคยตั้งข้อสังเกตจากการอ่านนิยายที่เขียนเมื่อสิบปีมาแล้ว เห็นหลายเล่มใช้ "แน่ละ" ก็เลยคิดว่าน่าจะเป็น "แน่ละ" มากกว่า "แน่ล่ะ" น่ะคะ ซึ่งบางครั้งก็ยอมรับว่าคนชื่นชอบฯ อาจจะคิดผิด และไม่ยืดหยุ่นในการใช้ภาษาเอาเสียเลย แต่สิ่งที่คุณปิยะรักษ์ได้เขียนมา คนชื่นชอบฯ ก็ขอน้อมรับกลับไปแก้ไขนะคะ และพร้อมที่จะปรับทัศนคติใหม่... ป.ล ดีใจนะคะ ที่เห็นคุณปิยะรักษ์และพี่วี วังวน ช่วยแย้งกันเข้ามา ^^ ถ้าคราวหน้ามีตรงไหนที่คนชื่นชอบฯ เข้าใจผิดหรือคลาดเคลื่อนไปรบกวนช่วยบอกด้วยคะ อิอิ จะได้นำกลับไปปรับปรุงแก้ไขใหม่ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 20 พ.ย. 47 02:55:47 A:203.145.21.225 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอเสริมอีกนิด ละ ใช้เป็นเป็นคำประกอบคำนามให้รู้ว่าเป็นหน่วยหนึ่งๆ หรือส่วนหนึ่งๆ ในจำนวนรวม ซึ่งกำหนดเป็นรายๆ ไป ด้วยค่ะ จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 20 พ.ย. 47 03:10:30 A:203.145.21.225 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 โหด... หวีด... หยอง... น่ากลัวจริงๆค่ะ จากคุณ : NaNa - [ 20 พ.ย. 47 14:46:37 A:202.176.130.97 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 หนูนอนคนเดียงง่ะ จารย์ ไมทำงี้ง่ะ ฮื่ออออออออออออออออออออ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 20 พ.ย. 47 15:59:02 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เอ...เราเขียนซีเรียสจริงจังเกินไปหรือเปล่าเอ่ย ถ้ายังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ ^^" ชักเริ่มคิดว่าตัวเองอาจจะเขียนดูจริงจังมากไปหน่อย แฮะ แฮะ (จริงๆ ต้องการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเฉยๆ น่ะคะ) จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 21 พ.ย. 47 03:01:54 A:203.151.230.172 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 ยึย....เมื่อคืนอ่านภาคหนึ่งไป...... ตอนเช้าเปิดมาสแกนดูดีๆ มีภาคสองด้วย สยองดีค่ะ จากคุณ : เม-ดา - [ 21 พ.ย. 47 10:03:32 A:202.133.177.232 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 อะอะอะ..จะจานนนนนนนน เขียนเมล์มาหาผมหน่อยดิครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย เรื่องหนังสือที่เคยคุยไว้ไงคับ rsk_09_rsk@yahoo.com round_eng@hotmail.com หยึย.. จากคุณ : ปิ๊วววววว - [ 21 พ.ย. 47 13:32:30 A:202.5.83.114 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 ง่ะ  หลอน ... เปิดมาตอนแรกทำให้นึกถึงละคร(โคตร)เก่า  เรื่องศรีษะมารเลยค่ะอาจารย์ จากคุณ : เนรันดร์ชลา - [ 21 พ.ย. 47 14:09:21 A:202.28.21.5 X: ]

ความคิดเห็นที่ 31 เรื่องหลอน ๆ โหด ๆ ไม่มีใครเกินอาจารย์จี สุดยอดจริง ๆ ค่ะ อาจารย์ดูเรื่อง Saw Game มายังคะ เป็นเรื่องที่ตัวเองไม่กล้าดูหรอก แค่เห็นก็กลัวแย้ว แต่หารู้ไม่ว่าอ่านนิยาย'จารย์หวีดกว่าเยอะ ฮือ ๆ หนูกลัววว... จากคุณ : แมวใบตอง - [ 22 พ.ย. 47 20:26:39 ]

ความคิดเห็นที่ 32 หวัดดีครับอาจารย์จีฯ ดีใจจังเลยที่อาจารย์กลับมาเขียนอีก หลังจากหายไปนาน (พอกันกะเราเลย อิอิ) เหมือนคุณ เนรันดร์ชลา เห็นชื่อกระทู้แล้วนึกถึงละคร เก่าโค-ต-ร เรื่อง "ศีรษะมาร" เหอเหอ แล้วมาอ่านเอาตอนห้าทุ่มครึ่ง แง่ม หนูจะนอนหลับไหมเนี่ย จากคุณ : วลีวิไล - [ 22 พ.ย. 47 23:30:04 ]