แสงตะวันยามบ่ายในบริเวณท่าน้ำนั้นเย็นร่มรื่นผิดกับบริเวณอื่นนัก หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุ
เมื่อซักครู่ที่ผ่านมาหญิงสาวก็มานั่งนิ่งชมวิวและตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเองอยู่บริเวณนี้
เวลาที่เธอมองออกไปในแม่น้ำทำให้จิตใจของเธอที่ร้อนรุ่มเริ่มสงบลงเรื่อย ๆ
ภาพของชายหนุ่มคนหนึ่งที่วิ่งมารับร่างของเธอไว้ ทำให้เธอยิ่งสับสนในความรู้สึกของตัวเอง ภาพ
นั้นทำให้เธอต้องคิดว่าเขามาช่วยเธอทำไม อีกภาพหนึ่งคือภาพที่ริมฝีปากบางของเธอประทับอยู่
บนใบหน้าของเขา แววตาของเขาบอกถึงความห่วงหาอาทรที่มีต่อเธอ เมื่อเธอคิดถึงภาพนี้ทำให้
เธอถึงกับต้องยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตนเอง พร้อมกับใบหน้าบางที่แดงขึ้นมาอีกครั้ง เธอตกอยู่
ในภวังค์ของตนเองจนไม่รู้ว่ามีร่างหนึ่งเดินเข้ามาหาเธออย่างช้า ๆ แล้วนั่งลงข้าง ๆ เธอ
" เป็นไงบ้างเปีย " เสียงถามนี้ทำให้หญิงสาวถึงกับสะดุ้งตัวโยน ฝ่ายชายถึงกับหัวเราะลั่น
เลยทีเดียว
" โอ๋ๆๆๆ เพื่อนฉันตกนั่งร้านแค่นี้กลายเป็นคนขวัญอ่อนไปซะแล้ว "
" อ้าววีแกเองหรอ " หญิงสาวถามเสียงละห้อยเมื่อไม่ใช่คนที่เธอกำลังคิดถึง
" อ้าวก็ฉันน่ะสิ หรือแกคิดว่าใครล่ะฮึ " เริ่มยิ้มเจ้าเล่ห์
" ช่างเถอะ ฉันก็คิดว่าเป็นแกนั่นแหละ ว่าแต่มีอะไร "
" ก็จะถามว่าเป็นไงบ้าง ที่ตกนั่งร้านน่ะ
.เจ็บมากมั้ย " ปฐวีถามเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง
ยิ่งเห็นมานั่งซึมอยู่อย่างนี้ก็ยิ่งเป็นห่วงไปใหญ่
" ขอบใจนะ
.ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกก็แค่แขนถลอกนิดหน่อยเพราะ
.." คิดถึงคนที่ช่วยอีก
แล้ว
" เพราะอะไรเอ่ย " ทำหน้าล้อเลียนเพื่อนสาวนิด ๆ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเพื่อนของเขาคนนี้เริ่ม
รับชายหนุ่มคนนั้นเข้ามาอยู่ริมขอบหัวใจแล้ว แถมวันนี้ยังเป็นวีรบุรุษอีก สงสัยเพื่อนเขาคนนี้ใกล้
จะมีคนมารับลงจากคานทองนิเวศน์แล้ว คนเขาถึงว่าน้ำหยดลงวันหินมันยังกร่อน นับประสาอะไร
กับหัวใจคนอย่างยัยเปียที่มีพื้นฐานหัวใจที่ค่อนอ่อนไหว ถึงแม้ดูว่าภายนอกเธอจะเข้มแข็งมากก็ตาม
" จะอะไรล่ะ ก็เอาแขนลงพื้นน่ะสิ " +ไอ้บ้าเอ้ย ถามอยู่ได้คนเค้าเขินเป็นนะเว้ย ก็ดันไป
หอมแก้มเค้าซะขนาดนั้น+
" ว่าแต่แกเถอะเห็นเหตุการณ์รึเปล่า " +นึกอยากตบปากตัวเองจริง ๆ ถ้ามาทันเหตุการณ์มัน
ก็ต้องเห็นทั้งหมดน่ะสิ ดูดิหน้าเงี้ยล้อเลียนเราอีกแล้ว+
" เห็นมั้ง "
" แสดงว่าไม่เห็น " รวบลัดซะเลย
" อ้าวไอ้นี่
..แต่ช่างเถอะ...ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว...เห็นวิ่งออกมาที่นี่เลยนึกว่าเป็นอะไร "
+โอ้แม่เจ้าเว้ย ยัยเปียตัวแสบหน้าแดง ตั้งแต่คบกับมันมาเคยเห็นมันหน้าแดงก็แต่ตอนที่มันนั่ง
อ่านนิยายนะเนี่ย สงสัยโลกใกล้เป็นสีชมพูแล้วแน่ ๆ เลย+ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่ม
อีกคนยืนมองอยู่ เขาจึงยักคิ้วให้แล้วหันกลับมาพูดกับหญิงสาว
" เอ่อ
ฉันไปก่อนนะ
.แล้วอย่ากลับค่ำล่ะ
แล้วไม่ต้องไปทำงานแล้วนะ เค้าเลิกกันแล้ว
พรุ่งนี้ค่อยจับสลากใหม่ "
" อืม ขอบใจมากนะที่เป็นห่วง
แกนี่เป็นเพื่อนที่ดีของฉันจริง ๆ เดี๋ยวฉันนั่งอีกสักหน่อยก็
จะกลับแล้วล่ะ " พอหญิงสาวพูดจบปฐวีก็เดินกลับเข้าไป พร้อมกับแตะมือเปลี่ยนให้สามภพเข้าไป
หาเปียแทน
มีคนมานั่งข้าง ๆ หญิงสาวอีกแล้ว แต่เธอนึกว่าเป็นปฐวีจึงไม่ได้หันไปหา แต่เมื่อมานั่ง
แล้วกลับเงียบเสียงลงซึ่งผิดผิดวิสัยของเพื่อนซึ่งเวลามาถึงทีไรต้องแหกปากตะโกนจนคิดไม่ถึงว่า
ไอ้นี่มันใช่เดือนมหาลัยรึเปล่าววะ ( ท่าทางปีนี้คนจะตาถั่วถึงเลือกเอาไอ้สองคนนี้เป็นดาวกับเดือน
แฮะ ) เธอจึงถามเพื่อนทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้น
" มีอะไรหรอวี แกกลับมาทำไม "
" นายปฐวีเค้าเข้าไปนานแล้ว " เสียงใคร หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความตกใจเมื่อจำ
ได้ว่านั่นไม่ใช่เสียงของเพื่อนเธอแน่นอน แล้วก็ตกใจมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นหน้าคนที่มานั่งข้าง ๆ หัวใจ
ของหญิงสาวเต้นตึกตักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หน้าที่กลับสู่สภาพปกติแล้วกลับแดงราวลูก
ตำลึงสุกอีกครั้ง
" นาย ! มาทำไม " +โอ้ย ! ไอ้นี่ต้องเป็นคนไม่ดีแน่ ๆ เลย
.เราถึงใจเต้นได้ขนาดนี้
แต่
ทุกทีก็ไม่เคยเป็นอย่างนี้นี่นา คอยดูจะฟ้องพี่ศินที่มาทำให้เราตื่นเต้น +
" พี่ก็แค่อยากจะมาดูเปียว่าหายตกใจแล้วยัง แล้วเจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า " +โหยพูดไม่พูด
เปล่าทำไมตามันหวานเยิ้มอย่างนี้ง่ะ สงสัยไม่เคยถูกผู้หญิงหอมแก้มแน่ ๆ เลย เฮ้ยรึว่านายสาม
ภพจะเป็นกระเทย ตุ้ด เกย์ ยิ่งมองเหมือนเราไม่ใช่ผู้หญิงด้วย+ ( โอย ! เปียมันท่าจะบ้า
.คิดไป
ได้ )
" ก็
.ไม่เป็นไรนี่
.หายตกใจแล้วด้วย " +อย่าตอบตะกุกตะกักสิ โอ้ย
.ใจฉันไมมันเต้น
รัวอย่างนี้เนี่ย เปียคนเก่งหายไปไหนแล้ว เออใช่ ! ต้องถาม+
" นี่ฉันอยากจะถามอะไรอย่างนึง " สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ตั้งสติให้มั่น เสียงอย่างบังอาจ
สั่นเด็ดขาด
" ครับ....หลายอย่างก็ได้.....พี่พร้อมจะตอบเปียเสมอ " +ไอ้บ้ามองหน้าฉันอยู่ได้ เปียพร้อม
Lets go+ ( ท่าจะบ้ารวบรวมแรงใจอะไรขนาดนั้น นี่ฉันแต่งให้นางเอกมันเสียเส้นรึเปล่านี่ )
" เอ่อ
.ฉันอยากจะถามว่าทำไม
นายถึงช่วยฉันตอนที่ฉันตกนั่งร้านนั่นน่ะ " +ถามไปแล้ว
โอ้ยอย่ามาจ้องตาสิ ต้องหลบ ต้องหลบ+ หญิงสาวคิดในใจแล้วก็ทำตามที่ใจบอกโดยการทำเป็น
เสมองไปทางอื่นแต่หูน่ะรอฟังอยู่ +นายภพจะได้ยินเสียงหัวใจมั้ยเนี่ย แล้วใจเราจะทะลุออกมารึ
เปล่าเนี่ย โอยไอ้วี ช่วยฉันด้วย ทำไมเวลาอย่างนี้หายหัวทุกทีเลย+
" เปียอยากรู้คำตอบจริง ๆ เหรอครับ " ชายหนุ่มพูดพลางดึงมือทั้งสองข้างของเปียมากุมเอา
ไว้ ในขณะที่หญิงสาวพยายามดึงมือออก แต่ดึงเท่าไหร่ก็ไม่ยอมออกซักกะที
" ก็อยากน่ะสิ
ปล่อยฉันนะกล้าดียังไงมาจับมือฉัน " +พูดแล้วยังไม่ยอมปล่อยอีก แล้ว
ทำไมแกไม่สบตาเค้าเล่าไอ้เปีย
เปียตัวแสบผู้เก่งกล้าหายไปไหนหมดเนี่ย
โอย
อย่าทำตาอย่าง
นั้นฉันจะละลายเป็นกระแสน้ำอุ่นกุโรชิโวอยู่แล้ว+
" ก็เพราะใจสั่งให้พี่ทำน่ะสิ " ชายหนุ่มพูดพลางมองหน้าแดงระเรื่อของหญิงคนรักด้วย
ความอ่อนโยนพลางคิดในใจ +ยัยเปียเอ้ย
อายก็น่ารักเหมือนกันนะ
ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
นี่
ความฝันของฉันใกล้เป็นจริงแล้วใช่มั้ยนี่+
" นี่พูดดี ๆ นะ " หญิงสาวแหวขึ้นมาเพื่อนกลบความอายของตน
" ก็พี่พูดความจริงนะครับ เปียไม่เชื่อพี่หรอ " +ก็บอกแล้วไงว่าอย่าทำหน้าอย่างนั้น สงสัย
ต้องหลบฉากก่อนแล้วเรา+
" เปีย
พี่มีอะไรจะบอก " +เฮ้ย ! จะบอกอะไรฉันยังไม่พร้อมนะ+
" เอ่อ
ช่างเถอะนายตอบแล้ว
..งั้นฉันกลับก่อนนะ
.เดี๋ยวเพื่อนรอ " หญิงสาวพูดจบก็รีบ
ลุกเดินก้มหน้างุด ๆ หนีกลับเข้าไปในศาลาที่พักโดยทำเป็นมองไม่เห็นสายตาคมที่มองเธอตามมา
เหมือนกับจะทำให้เธอละลายกองเป็นปีศาจเปียอยู่ตรงนั้น
แต่เขาสิ พูดไม่ได้ซักทีแล้วอย่างนี้เมื่อไหร่เปียจะได้ยินคำสามคำที่จะออกมาจากปากของ
เขาซักทีเนี่ย คำที่เขาเก็บเอาไว้นานตั้งสองปีแล้ว +เปียเธอรู้มั้ยว่าเธอกำลังทำให้หัวใจของพี่ใกล้จะ
ระเบิดออกมาเป็นคำนี้อีกแล้วนะ คำ ๆ นี้มันคับอยู่ในอกของพี่นานมากแล้วนะรู้มั้ย แต่พี่สงสัย
นะ
.ว่าพี่คงเขยิบเข้าไปอยู่ขอบในของใจเปียได้แล้วมั้งขอให้เป็นอย่างนั้นด้วยเถอะ ถึงจะเป็นแค่
ขอบในแต่ก็ดีกว่าขอบนอกก็แล้วกัน สงสัยต้องขอบคุณผู้ร้ายที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันง่ายขึ้นซะแล้ว
พี่จะทำให้พี่เข้าไปอยู่กลางใจเปียให้ได้คอยดูสิ
ยัยอดีตหมูพะโล้รมควันของพี่นายหน้าปลาจวดของเธอ+
เมื่อหญิงสาวกลับมาถึงศาลาวัดซึ่งเป็นที่พักของคณะชาวค่าย เธอก็ถูกรุมล้อมไปด้วยบรรดา
เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ สอบถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยความเป็นห่วง ซึ่งสิ่งนี้ทำให้เธอซึ้งในน้ำใจมาก
มีคนเคยบอกเธอว่า
การที่เราจะให้ใครมารักเราหรือว่าทำดีกับเรานั้น เราก็ต้องรักและทำดีกับเขา
ก่อน เราถึงจะได้สิ่งนั้นตอบแทน
แต่เธอก็ไม่เคยคิดเลยว่าการที่มีคนมาห้อมล้อมเธอมากมายนั้นจะพาเธอไปสู่อันตรายที่เธอ
จะต้องจดจำไปจนตายเลยทีเดียว และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้มันจะเป็นเหตุการณ์แรก แต่ไม่
ใช่เหตุการณ์สุดท้ายอย่างที่ปฐวีหวังไว้อย่างแน่นอน แล้วเธอก็อยู่ในมุมที่มีแสงสว่างส่องถึงเกินไป
เสียด้วย
ทางด้านอีกมุมหนึ่งที่ไม่มีใครมองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังจ้องมองเปียด้วยความเคียดแค้น
ไม่มีใครรู้ว่าคนในเงามืดนั้นคือใคร จะเป็นคนอื่น คนนอก หรือว่าจะเป็นคนที่อยู่ใน แต่สิ่งที่หญิง
สาวคนนั้นสามารถบอกได้ว่าเธอคือใครนั้นไม่ได้บอกด้วยคำพูดหรอก แต่เธอหมายถึงการกระทำ
ของเธอที่ไม่เคยมีใครได้ล่วงรู้มาก่อน
" อ้าว ! พี่ภพมานั่งทำอะไรตรงนี้ครับ ทำไมไม่เข้าไปข้างใน
.กำลังสนุกเลยตอนนี้ " ปฐวีซึ่ง
เดินออกมารับลมข้างนอกเห็นสามภพนั่งอยู่คนเดียวท่าทางไม่สบายใจ จึงเดินเข้ามาทักทาย
" พี่คิดอะไรเล่น ๆ นิดหน่อยน่ะ เปียเป็นไงบ้างล่ะ " เล่น ๆ ของเขาน่ะนะ ทำไมหน้าเครียด
จัง
" ก็
.บรรดาชาวคณะกำลังปลอบขวัญอยู่น่ะครับ ว่าแต่พี่ภพคิดเรื่องเปียอยู่รึเปล่าครับ "
" อืม
ใช่ "
" เรื่องที่จะทำให้เปียชอบพี่น่ะหรอ ผมว่าพี่ไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องนั้น "
" เปล่าหรอก พี่คิดเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ต่างหาก "
" เรื่องไหนอะพี่ เรื่องที่เปียฝากรอยรักให้พี่ไว้ตอนตกนั่งร้านรึเปล่า " เล่นลิ้นสมกับเป็นเพื่อน
เปียจริง ๆ
" เฮ้ยไอ้บ้า
.เดี๋ยวเปียได้ยินก็เป็นเรื่องหรอก " ชายหนุ่มทำท่าจะถีบชายหนุ่มข้าง ๆ
จากคุณ :
ทรายสีชมพู
- [
20 พ.ย. 47 10:22:37
A:203.156.51.55 X:
]
ยัยหมูพะโล้รมควันกับนายหน้าปลาจวด ตอนที่ 8 ขอบในของใจยังดีกว่าขอบนอกของหัวใจเธอ
