ความคิดเห็นที่ 1          " พี่ภพคะ .ฮึก ฮึก ฮึก อุ้มเปียไปนอนที่ศาลาเถอะค่ะ ฮึก ฮึก " เจ๊มดเดินเขามาทรุดข้างเปียที่ตอนนี้สามถพกอดประคองเธอเอาไว้ด้วยความเสียใจ  สามภพเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็อุ้มหญิงสาวหน้าใสที่ใบหน้าขาวซีดไร้สติขึ้นมาแล้วเดินตรงเขาไปในศาลา  พวกที่เหลือจึงพากันเดินเกาะกลุ่มตามหลังเขาเข้าไปอย่างเงียบ  ๆ ส่งผลให้ได้ยินแต่เสียงสะอึกสะอื้นดังระงมตามหลังของชายหนุ่มมาด้วย          " เปียตื่นสิเปีย .อย่าทำอย่างนี้ได้มั้ย " นี่คือเสียงของสามภพที่พร่ำพูดไปตลอดทางเดินไปยังที่พัก  เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น  เขารู้แต่ว่าเขารู้สึกอย่างไร  เขาตกใจแค่ไหน  และสิ่งที่เขาแน่ใจในนาทีนั้นคือ  เขาคงจะทนกับการสูญเสียสาวน้อยคนนี้ไม่ได้เป็นแน่  แค่นี้เขาก็เจ็บปวดมากพอแล้ว  เขาบอกกับตัวเองว่าเขาพร้อมที่จะรับความทุกข์  ความเจ็บปวดทุกอย่างแทนเธอ  เพียงแค่ให้เธอเป็นเปียคนที่ยิ้มแย้ม  แจ่มใส  เข้มแข็ง  ไม่เจ็บปวดกับอะไรง่าย ๆ เขาขอเพียงแค่นี้จริง ๆ ส่วนตัวเขาจะเป็นอย่างไรก็ช่างมัน !          หญิงสาวค่อย ๆ ขยับเปลือกตาให้เปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า  พร้อมกับแสงสีขาวที่กระทบกับตาของเธออย่าช้า ๆ ทำให้เธอถึงกับหยีตาเพื่อสู้กับแสงตะวันยามสายของโลกที่กำลังทักทายเธออยู่  แล้วพยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง          + โอย  ปวดหัว  นี่มันอะไรกันนี่ทำไมฉันปวดหัว  ปวดไปหมดทั้งตัวอย่างนี้  โอยเจ็บ  แม่ขาเปียเจ็บ  แม่เอายาให้เปียกินหน่อยสิคะ  เปียเจ็บจะแย่อยู่แล้ว +          " เปีย !!! " เสียงของสามภพดังขึ้นด้วยความดีใจก่อนที่จะโถมตัวเข้าไปกอดหญิงสาวไว้แน่นด้วยความรัก  เขารู้แล้วว่าการที่จะเสียคนที่ตนเองรักมันมีความรู้สึกอย่างไร  ดังนั้นเมื่อเขาเห็นหญิงสาวเริ่มลุกขึ้นอย่างช้า ๆ เขาจึงดีใจเป็นอย่างมาก  เขาไม่ได้นอนทั้งคืนเพื่อรอตอนนี้ตอนเดียวเท่านั้น  ตลอดทั้งคืนหลังจากที่หมอมาตรวจหญิงสาวและทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว  เขาก็นั่งกุมมือหญิงสาวไปตลอดทั้งคืนราวกับกลัวว่าจะมีใครมาพรากเธอไปจากเขา  ถึงแม้ปฐวีจะเข้ามาบอกให้ชายหนุ่มไปนอนพัก  และเขาเสนอตัวจะเฝ้าเปียให้เองนั้น  สามภพก็ไม่ยอม  อ้างว่าเขานอนไม่หลับ  เขาจะอยู่รอตอนที่เปียฟื้นขึ้นมา  ทำให้ปฐวีต้องล่าถอยไปนั่งมองทั้งคู่ด้วยสายตาเป็นห่วงแล้วผล่อยหลับไปตอนฟ้าสางนี่เอง            " โอ้ย ! เจ็บ " เสียงอุทานของหญิงสาวทำให้สามภพรีบปล่อยแขนที่โอบตัวเธอไว้  แล้วเลื่อนมือมากุมมือของหญิงสาวอย่างถนุถนอมพลางส่งสายตาเป็นห่วงไปให้คนเจ็บ  ที่ตอนนี้เริ่มเปล่งเสียงออกมาแล้ว  นั่นทำให้เขาสบายใจมากขึ้น  เพราะเธอเล่นนอนไม่ได้สติตลอดทั้งคืน             " เปีย .เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนครับ บอกพี่สิเปีย  ปวดหัวมั้ย  หรือว่า .หิวน้ำมั้ยเดี๋ยวพี่เอาให้นะ " ชายหนุ่มถามละล่ำละลักแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน             " หิวน้ำ .ขอน้ำหน่อย "  หญิงสาวพูดเท่านั้นสามภพก็กระวีกระวาดวิ่งไปเอาน้ำ  แล้วกลับมาพร้อมกับแก้วน้ำอย่างรวดเร็ว  ตอนนี้ทั้งศาลาไม่มีใครอยู่เลย  เพราะว่าทุกคนกระจายออกไปหาเบาะแสจากบริเวณที่พบเปียนอนอยู่ตั้งแต่เช้ายังไม่มีใครกลับเข้ามาเลย              " นี่จ๊ะ " เขายื่นแก้วเข้ามาป้อนหญิงสาวถึงแม้ว่าเธอจะเม้มปากไม่ยอมให้เขาป้อน  แต่เขาก็บังคับจนเธอยอมดื่มน้ำจากมือของเขา              " ขอบคุณค่ะ " หญิงสาวตอบรับเสียงเบา  ก่อนจะยกมือขึ้นกุมศรีษะด้วยความปวดร้าว              " เปียเจ็บมากมั้ย " ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วงขึ้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยกมือขึ้นกุมศรีษะเอาไว้  พร้อมมีสีหน้าเจ็บปวดสุด ๆ  เธอจึงพยักหน้าตอบเขาช้า ๆ              " นอนก่อนนะเปีย ..พักก่อน .อย่าเพิ่งคิดอะไร .อย่าเพิ่งคุย .เดี๋ยวก็หายนะครับ นะคนดีนะ " เขาบอกพลางพยุงหญิงสาวให้นอนลงตามเดิม  ซึ่งหญิงสาวก็ทำตามแต่โดยดีแล้วหลับตาลงไปในสุด              เมื่อสามภพอุ้มเปียวางวางไว้ที่นอนของเธอไม่นาน  ปฐวีก็วิ่งตาเหลือกเข้ามาพร้อมกับหมออาสาที่วิ่งตามหลังเขามาด้วยความเหนื่อยหอบ  เมื่อหมอตรวจดูอาการของเปียก็พบว่า  ศรีษะของเธอแตกมีเลือดออกมาปริมาณที่ค่อนข้างมาก  หมอจึงรีบห้ามเลือดให้เธอทันที  ตามลำตัวมีรอยฟกช้ำคล้ายถูกตีด้วยของแข็ง  บางแห่งมีเลือดออก  หมอจึงทำแผลให้เธอและฉีดยาเพื่อคลายความเจ็บปวดให้แก่เธอ  แล้วกำชับชายหนุ่มว่าหากเปียฟื้นเมื่อไหร่ให้รีบไปตามเขาที่บ้านผู้ใหญ่บ้านทันที  เขาจะรีบมาดูอาการเพราะหากเห็นท่าไม่ดียังไงจะได้รีบนำตัวส่งโรงพยาบาล                  ดังนั้นเมื่อหญิงสาวฟื้นขึ้นอีกรอบสามภพจึงให้ปฐวีไปตามหมอมาดูอาการของเปีย  แต่ก็ไม่พบว่าจะมีอาการอะไรน่าเป็นห่วง  ก่อนจากไปหมอจึงให้ยาแก่หญิงสาว  พร้อมกับกำชับคนข้าง ๆ ว่าให้เธอทานยาให้ครบ  และถ้าปวดหัวมากให้รีบไปโรงพยาบาลในตัวเมือง  ไม่อย่างนั้นอาการของเธออาจจะทรุดลงยิ่งกว่าเดิม              " เปีย .ยังเจ็บอยู่มั้ยครับ " สามภพถามขึ้นเมื่อเขากลับจากเดินไปส่งหมอที่หน้าศาลาพร้อมกับปฐวี                            " ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ .ขอบคุณนะคะ " หญิงสาวตอบเสียงแผ่วเบา              " อืมมม .งั้นพี่ถามอะไรได้ใช่มั้ย " เปียพยักหน้าอีกครั้งเมื่อรู้ว่าเขาจะถามอะไรเธอ              " เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นหรอเปีย  เปียพอจะจำให้มั้ย "              " คือ ..ฉันก็ไม่รู้ เมื่อคืนฉันจำได้ว่า ..ฉันได้ยินเสียงเรียกให้ฉันออกไป .ฉันนึกว่าเป็นเจ๊มด ฉันก็เลยเดินออกไป ..แล้วก็ ." เปียเริ่มเรียงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ชายหนุ่มทั้งสองฟัง              " แล้วก็อะไรเปีย "              " ก็ ..รู้สึกว่ามีใครอยู่ข้างหลัง ..ฉันไม่ทันตั้งตัว .พอหันไปก็ถูกตีหัว แล้วฉันก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย "              " เปียเห็นหน้าคนที่ทำร้ายเปียมั้ย " สามภพมองหน้ากับชายหนุ่มอีกคนหนึ่งหน้าตาเคร่งเครียดก่อนจะหันมาถาม              " หึ  ไม่เลย  มันมืดมาก  ฉันรู้แต่ว่าเค้าเป็นผู้หญิง ..แต่ได้ยินเสียงเค้าพูดประมาณว่า แกต้องตาย ๆ แล้วฉันก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย "              " แกแน่ใจนะว่าแกได้ยินไม่ผิด " ปฐวีถามขึ้นมาบ้าง  เพราะจากคำบอกเล่าของเปียแสดงให้เห็นว่าคนร้ายนั้นต้องการเล่นงานเปียให้ถึงชีวิตเลยทีเดียว              " แน่ใจสิ  ลองมีคนมาบอกว่าแกต้องตายไม่ว่ายังไงแกก็ต้องจำได้ " หญิงสาวบอกด้วยความมั่นใจ              " อืม  นี่แกรู้มั้ยว่าเจ๊มดเค้าเห็นแกเป็นคนแรกเลยนะ  พวกเรารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็เพราะเสียงของเจ๊แกนั่นแหละ  พวกเราเนี่ยตกใจกันมากเลยล่ะ  ยิ่งพี่ภพนะ " ชายหนุ่มจะพูดต่อแต่ก็ต้องค้างไว้เท่านั้นเมื่อเห็นสายตาดุ ๆ ของสามภพมองมา               " อะไรล่ะ จะพูดก็พูดไม่จบ " เปียพูดขึ้นอย่างรำคาญนิด ๆ นี่เธอเจ็บอยู่นะ  ไม่เห็นโอ๋เธอเลยนะไอ้เพื่อนคนนี้  ให้คนอื่นเค้ามานั่งจ้องเอา ๆ อยู่ได้                 " แล้วเปียคิดว่าจะแจ้งตำรวจมั้ย "            " อืม  คงไม่หรอก  ฉันไม่อยากให้มันเป็นเรื่องราวใหญ่โต  อีกอย่างเค้าคงจะไม่ทำอะไรฉันอีกแล้วมั้ง " ชายหนุ่มทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างเคร่งเครียดเมื่อได้ยินคำตอบนั้น  สามภพจึงหันมาบอกเปียว่า                    " งั้นไม่แจ้ง  ก็ไม่แจ้ง  คงไม่มาทำอะไรเปียแล้วล่ะ  ถึงทำก็ทำไม่ได้อยู่ดี "              " ทำไม "  สามภพมองสบตากับเปียก่อนจะตอบคำถามที่อยู่ในใจของเขา               "  ก็เพราะว่าพี่จะป้องป้องเปียเองไงครับ " สีหน้าของหญิงสาวเข้มขึ้นมาอีก  เธอจึงเสมองไปที่มือของตัวเอง  เหมือนจะสำรวจว่ามีอะไรเสียหายรึเปล่า  ปฐวีเห็นอย่างนั้นจึงหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ ให้กับเพื่อนสาว               + เฮ้อ ! นานทีปีหนไอ้เปียถึงจะอายได้  พี่ภพนี่เก่งจังเลยเฮะ +                          " พี่ว่าเปียนอนพักดีกว่านะ  จะได้หายเร็ว ๆ ไงครับ " สามภพตัดบทขึ้นมาเบา ๆ จากคุณ : ทรายสีชมพู - [ 20 พ.ย. 47 10:36:44 A:203.156.51.55 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2             " อืมม  ก็ดีงั้นฉันไปก่อนนะ  เดี๋ยวจะไปหาอะไรกินก่อน .พี่ภพครับ ผมขอฝากเปียก่อนนะครับ "               " ไปเถอะ..พี่ขอรับรองด้วยชีวิตเลยล่ะว่าจะดูแลเปียให้ดีน่ะ " ชายหนุ่มตอบสิ่งที่อยู่ในใจของเขา  ส่งผลให้หญิงสาวถึงกับหน้าเข้มมากขึ้นอีก  แล้วเสล้มตัวนอนลงแก้เขิน  ปฐวีได้ทีหัวเราะไม่ยอมหยุด ก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้เพื่อนสาวของเขาอยู่เพียงตามลำพังกับสามภพ                                 สามภพมองร่างที่นอนอยู่ข้างหน้าพลางถอนหายใจด้วยความรู้สึกที่ยากจะบอก  เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่ทั้งโลกมีแต่ความสนุกสนาน  มีผู้คนที่อยู่รอบข้างรักใคร่ รวมทั้งตัวเขาเอง  เขายอมรับว่าเมื่อหญิงสาวคนนี้อยู่ใกล้ใครคนนั้นก็จะมีความรัก  เพราะเธอได้ถ่ายเทความสุขของเธอไปสู่ผู้อื่นด้วย  แล้วอย่างนี้ยังจะมีใครมาคิดร้ายเธอได้อีก                    ตอนที่เธอตกนั่งร้านเขาพยายามคิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุได้แล้ว  แต่นี่คงไม่มีใครแกล้งทำร้ายเธอโดยบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุได้หรอก  ไม่ว่าจะเด็กแค่ไหนก็ยังรู้เลยว่าเปียโดนทำร้ายจากบุคคลที่อยู่ในเงามือซะด้วย                  สามภพนั่งมองหน้าหญิงสาวแล้วเอามือขึ้นลูบใบหน้าหวานอย่างหลงใหล  เขาไล้ปลายนิ้วขึ้นลูบปรอยผมของเธอเบา ๆ   มองเธอด้วยแววตาห่วงใย  เขาถึงกับห้ามใจของตนเองไม่อยู่  จึงค่อย ๆ โน้มใบหน้าลงมาใกล้กับใบหน้าเนียนประทับริมฝีปากกับหน้าผากมนได้รูปของเธอ  แต่ก่อนที่เหตุการณ์จะเกินเลยไปมากกว่านั้นก็มีคนมาขัดจังหวะเข้า  เสียงอุทานของ ก ข ค ดังขึ้นฉุดให้เขาหลุดออกมาจากภวังค์ที่เขาได้สร้างขึ้น  แต่หญิงสาวข้าง ๆ ตัวยังคงหลับพริ้มอยู่  เขาจึงถอนหายใจแล้วหันกลับมาคนที่เข้ามาขัดจังหวะ                + นายปฐวีแน่ ๆ เลย  เข้ามาอย่างนี้สงสัยต้องแจกรอยเท้าไปให้ซะแล้ว  โทษฐานที่เข้ามาขัดจังหวะ +                " พี่ภพคะ " เสียงที่ดังขึ้นเป็นเสียงของหญิงสาวคนถึงหาใช่คนที่เขาคาดโทษไว้ในใจไม่               " อ้าว ! มดเองหรอ "              " ก็มดน่ะสิคะ  พี่ภพว่าใครล่ะ "              มนทิราลัย  หรือมด  พี่สาวคนดีของเปียคนนี้  กำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 4 เคยเป็นรุ่นน้องของสามภพมาก่อนใคร ๆ ก็รู้ดีว่าหญิงสาวที่พูดจาโผงผางไม่กลัวใคร  มีแต่ทำให้คนกลัวคนนี้เคยเเอบหลงรักสามภพมาก่อน    แต่เขากลับคิดกับเธอเพียงน้องสาวที่น่ารักคนหนึ่งเท่านั้น  ซึ่งข้อนี้ตัวเธอเองก็รู้ดี  เธอจึงต้องซ่อนความเจ็บช้ำเอาไว้ภายในใจ  สิ่งที่ผู้คนเห็นก็คือเธอยังเป็นคนที่ร่าเริง  ยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่เสมอ  แต่เขาก็รู้ว่าหญิงสาวคนนี้แอบลอบมองเขาด้วยความหลงใหลตลอดเวลาที่พบเจอหน้ากัน  เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้มันเป็นไปเช่นนั้น  แล้วก็รอเวลาที่จะมีคนที่มาแทนที่เขาได้  จนกระทั่งเขาเรียนจบออกมาเขาก็ไม่ได้พบเธออีกเลยจนเมื่อเขามาเข้าค่ายคราวนี้แหละ               และเธอก็ยินดีที่จะช่วยเหลือเขาในเรื่องของเปียด้วย  โดยเธอบอกเหตุผลแก่เขาว่า  เปียคือน้องสาวที่น่ารักของเธอคนหนึ่ง  และสามภพก็เป็นพี่ชายแสนดีของเธอเสมอมา  ดังนั้นหากเธอทำให้พี่ชายของเธอมีความสุขได้  เธอก็จะทำอย่างเต็มความสามารถ               " เปียเป็นไงบ้างคะ " หญิงสาวถามขึ้นอีกครั้งหนึ่งเมื่อเห็นสามภพนิ่งเงียบไป               " ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ  ว่าแต่ทางมดล่ะได้เบาะแสอะไรบ้าง "                     " ก็ไม่มีอะไรเลยค่ะ  มีแต่รอยเลือดที่ออกมาจากหัวของเปียอย่างเดียวเท่านั้น  ไม่มีของที่คิดว่าคนร้ายจะทำตกได้เลยค่ะ " มดบอกแก่สามภพ  เพราะตั้งแต่เช้ามาเธอและลูกน้องก็ได้พากันหาหลักฐานดูบริเวณรอบ ๆ ที่พบกับเปียอยู่                    " อืมมม ว่าแต่ ..เมื่อคืนนี้มดออกไปเจอเปียได้ยังไงล่ะ " เขาถามด้วยความสงสัยเพราะเธอเป็นคนแรกที่พบเห็นเปียนอนจมกองเลือดอยู่ด้านนอกศาลา                " ก็มดได้ยินเสียงเหมือนมีใครร้องน่ะค่ะมดก็เลยเดินออกไปดู  ไม่คิดเลยว่าจะเป็น .." หญิงสาวพูดได้แค่นั้นก็หยุดด้วยความสะเทือนใจ  แววตาฉายรอยรำลึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น                " มดเห็นคนร้ายมั้ย "                " ไม่เลยค่ะ  ตอนที่มดออกมาก็เห็นแต่เปียคนเดียว " หญิงสาวตอบด้วยความมั่นใจ                " ทำไมหรอคะพี่ภพ " มดเอียงหน้าน่าเอ็นดูมาที่ชายหนุ่มด้วยความสงสัย               " อ๋อเปล่าหรอก  เอ่อพี่ว่าให้เปียพักผ่อนก่อนดีมั้ย  เดี๋ยวตื่นขึ้นมาอาละวาดพี่จะแย่ " ชายหนุ่มบอกพร้อมกับหัวเราะออกมาเบา ๆ ทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถึงกับกลั้นหัวเราะไม่อยู่  ก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินออกไป  เมื่อคิดได้ว่าถ้ามีใครมาทำให้ยัยเปียตื่นขึ้นมาล่ะก็  ตายแน่ ๆ ถึงจะเจ็บอย่างนี้ก็เถอะ  แต่คุณเธอก็ยังหงุดหงิดและอาละวาดเก่งเหมือนเดิม                " โธ่เปียเอ้ย ! แล้วพี่จะปกป้องเธอยังไงดีในเมื่อคนร้ายคือใครก็ไม่รู้  ถ้าเธอเป็นอะไรไปพี่คงจะไม่ให้อภัยตัวเองไปเลยตลอดชีวิต " ชายหนุ่มรำพันกับตัวเองอย่างหนักใจ  เมื่อพบว่าหนทางที่เขาจะป้องกันหญิงสาวคนนี้ให้ออกมาจากอันตรายนั้นช่างมือมนเสียจริง ๆ พลางเขาก็ใช้มือสากลูบใบหน้าใสอย่างถนุถนอม  ราวกับกลัวว่าเขาจะต้องทำให้เธอต้องเจ็บปวด  เพราะถ้าเขาเป็นสาเหตุของการเจ็บปวดของเธอแล้วละก็  เขาคงจะทนไม่ได้อย่างแน่นอน   จากคุณ : ทรายสีชมพู - [ 20 พ.ย. 47 10:38:01 A:203.156.51.55 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 อืม .. จากคุณ : scottie - [ 20 พ.ย. 47 19:21:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่7หายไปไหนอ่ะคุณทรายสีชมพู..... จากคุณ : chockyroad - [ 22 พ.ย. 47 13:19:01 A:210.55.33.251 X:10.100.4.113, 66.119.33.186 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ใช่ เราก็ไม่เห็นตอนที่ 7 นะ อยากอ่านๆๆๆ จากคุณ : fonarare - [ 22 พ.ย. 47 15:02:25 A:221.128.98.56 X: ]