ในช่วงเวลานี้ เป็นช่วงที่ราคาน้ำมันขึ้นราคาอย่างพรวดพราด ไม่เกรงอกเกรงใจคนใช้รถใช้ถนนกันบ้างเลย วันนี้ผมขับรถผ่านหลายๆ ปั๊ม ไม่มีซักที่เดียวที่ราคาต่ำกว่า 1 ดอลล่าร์(ออสเตรเลี่ยน)ต่อลิตร ส่วนมากแล้วตรึงราคาไว้ที่ 107 – 112 เซ็นต์ เวลาเติมน้ำมันที เล่นเอาผมหน้ามืด และคิดว่าคนอื่นๆ ก็คงมืดไปตามๆ กัน ไม่น้อยหน้าผม โดยเฉพาะพวกที่ใช้รถใหญ่ๆ อย่าง โฮล์เดน เครื่องยนต์ วี8 –5000 ซีซี พวกนี้มีหวังเติม 10 ดอลล่าร์วิ่งได้แค่รอบบล๊อค

“ไม่มีใครเค้าเติมกันทีละ 10 ดอลล่าร์หรอก มีแต่เอ็งนะแหล่ะ เควิน” มานี่ม่ะ ข้าจะเติมให้เต็มถัง นั่นคือเสียงของ “ลุงเสก” ดุจสวรรค์โปรด ปรกติไม่ค่อยมีใครมาใจดี มาออฟเฟอร์อะไรให้กันง่ายๆ ในยุคเศรษฐกิจฝืดเคืองอย่างนี้ ร้อยวันพันปี เข็มเกจ์น้ำมันของผมจะมีโอกาสชี้เด่ ไปถึง Full บ้าง แต่โดยทั่วไปแล้วมันจะติดใกล้ๆ กับขีดแดงด้านล่าง ทั้งนี้เพราะว่าเศรษฐกิจไม่ค่อยดี ขายต้นฉบับไม่ออก ก็ได้แต่เติมครั้งละ 10 ดอลล่าร์ อย่างที่ลุงเสกค่อนขอดนะแหล่ะครับ แต่อย่างไรก็ดี ตอนนี้ผมใจชื้นแล้ว และพร้อมจะส่งลุงเสกไปสนามบิน ทัลลามารีน แอร์พอร์ท และมารยาทการขับรถก็เปลี่ยนมาเป็นนุ่มนวลเอาใจคนเติมน้ำมันให้

ขอท้าวความถึงลุงเสกสักนิดนะครับ ลุงเสกนั้นชื่ออาจจะเหมือนกับนักร้องนักดนตรีสไตล์ ออเทอเนทีฟ ร็อค ของเมืองไทย แต่บอกได้เลยว่าแกไม่เคยร้องเพลงร็อคเลย หรือเล่นดนตรี และแกก็ไม่ได้เป็นเจ้าของกีต้าร์ยี่ห้อ เฟนเดอร์ส หลายๆ ตัวเหมือนนักร้องคนนั้น กิริยาท่าทาง ตอนโซโล่กีต้าร์แล้วทำซีดปาก แล้วก็ส่ายดิ้นเหมือนไส้เดือนโดนจอบ แกก็ไม่เคยทำ อย่าหาว่าดูถูกดูแคลนกันเลย ให้ตายเถอะ เครื่องดนตรีสักชิ้นแกก็ไม่เคยเป็นเจ้าของ แต่ว่าหน้าตาแกนั้น ถ้าย้อนเวลาไปตอนที่แกเป็นหนุ่ม ผมบอกได้เลยว่าลุงเสกหล่อกว่า กินขาด---หรือว่าใครจะเถียง ว่าพี่เสก โลโซ น่ะสุดหล่อแล้ว โด่ ขอโทษครับ ถ้าเสก โลโซหล่อนะ ชายไทยทั้งประเทศไม่มีใครขี้เหร่หรอก

ในรถนั้นต้องเปิดเพลงด้วยจะดีครับ ด้วยความที่ไม่เป็นดนตรีของลุงเสก เราจึงตกลงกันลำบาก ว่าจะฟังซีดีประเภทใหนดี ผมเสนอว่า “กันส แอนด โรสเสส” ลุงเสกทำเหรอหรา ใครหว่า แล้วแกก็ต่อรองเป็น “หมอลำมีมั้ย ใครก็ได้ พรศักดิ์ ส่องแสงอ่ะ” ---โห...ลุง มันคนละขั้วเลย เอาอะไรที่มันใหม่หน่อยสิครับ ผมโอดครวญ และทำหน้างอนน้อยๆ เถียงกันไปได้ราวๆ ครึ่งกิโล จึงตกลงพบกันครึ่งทาง เอาเพลงป้าเบิร์ดก็แล้วกัน เอาชุดรวมฮิตนะแหล่ะ ว่าแล้วผมก็สอดซีดีที่เพิ่งจะก๊อปปี้จากเพื่อนมา แล้วเพลงก้อนหินกับนาฬิกา ก็เริ่มขับกล่อม

 ลุงเสกมาจาก บริสเบน เมืองหลวงของรัฐ ควีนสแลนด์ ทางเหนือของประเทศ แกมาร่วมงานทอดผ้าป่าที่วัดไทยนครเมลเบิร์น ผมเองก็ด้วยความเป็นลูกศิษย์วัด จึงรับหน้าที่เทียวรับส่งให้ความสะดวกกับลุงเค้า ผมทำหน้าที่นี้มา 6-7 ปีแล้วครับ ด้วยความเต็มใจ หลายๆ ครั้งที่ผมขับรถขึ้นไปเที่ยว ควีนสแลนด์ก็ได้พักบ้านลุงเสกด้วย ถือเป็นการประหยัดไปในตัว
เส้นทางจากวัด ไปแอร์พอร์ทนั้นค่อนข้างไกล กอปรกับรถติดช่วงชั่วโมงเร่งด่วน ซีดีเล่นไปจนหมดเพลงแล้วเรายังไม่ครึ่งทางเลย ผมจึงชวนลุงเสกคุยอะไรสนุกๆ ดีกว่า ว่าแล้วก็ถามถึงลูกสาวแก ที่กลับไปเยี่ยมบ้านเกิดพร้อมสามีและลูก ที่ บุรีรัมภ์---ตัวลุงเสกนั้นไม่ได้ไปด้วย แต่อย่างไรก็ดีแกได้ฝากบอกให้ลูกสาวแก ขน พวกเครื่องลางของขลังกลับมาฝาก เพราะแกชอบแจกให้กับคนที่แกชอบพอเป็นประจำ

ข้อเสียของการไม่คบค้าสมาคมกับฝรั่งนั้น ทำให้ลุงเสกพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ รู้แต่งูๆ ปลาๆ เท่านั้น หลายๆ ครั้งเพื่อนๆ ของลุง จะมีเรื่องล้อแก เมื่อแกทำอะไรเปิ่นๆ ด้วยเหตุนี้เองผมจำเป็นต้องเข้าไปเช็คอินกับแกด้วย---ข้าสนใจเรื่องตระกุด เครื่องราง โว้ย แกบอก อย่างอื่นมาทีหลัง

ลุงเสกก็เคยเป็นเด็กวัดมาก่อน แกเล่าเรื่องน่าขำให้ฟังเรื่องหนึ่งว่า เมื่อตะก่อนโน้นสมัยยังอยู่เมืองไทย วัดที่แกอยู่ เค้ามีงานวัดกัน จัดเสียใหญ่โต ในนั้นก็มีมหรสพต่างๆ แต่ที่เรียกความสนใจจากคนได้มากกว่าอย่างอื่น คือ มวย กับ จ้ำบ๊ะ ซึ่งมีแต่สาวสวยๆ นุ่งน้อยห่มน้อยกำลังเต้นไปตามจังหวะดนตรี และสองเวทีนี้อยู่ติดกันซะด้วย วิธีการเรียกร้องความสนใจนั้น โฆษกของเวทีทั้งสองแกล้งทำเป็นเถียงกัน ส่งเสียงผ่านเครื่องขยายเสียงดังลั่น........
เวทีมวย--- “จ้ำบ๊ะๆๆๆ หยุดๆๆ ก่อนมวยคู่เอกจะต่อยแล้ว”
เวทีจ้ำบ๊ะ--- “ไม่หยุด มันหยุดไม่ได้ดนตรีกำลังมันส์”
เวทีมวย---“บอกให้หยุดก็หยุดสิ ขอร้องนิดเดียวเอง ทำไม่ได้เรอะ”
เวทีจ้ำบ๊ะ---“มันเกี่ยวอะไรกันด้วย คนละเวทีแล้ว”
เวทีมวย---“นักมวยทั้งคู่มันใส่กระจับไม่ได้” ซึ่งก็เรียกเสียงฮา จากคนดูได้เยอะทีเดียว

และแล้วเราก็มาถึงแอร์พอร์ท ปัญหาก็เกิดขึ้น ย่ามลุงเสกไม่ผ่านเอ็กซเรย์ ทุกครั้งที่พยายามป้อนเข้าสายพานมันก็ร้องทุกที เป็นอย่างนี้ 2-3 ครั้ง จนเจ้าหน้าที่สาวสวย คนหนึ่งทนดูไม่ได้เลยต้องมาดูด้วยตัวเอง ว่าแล้วหล่อนก็สั่งให้ลุงเสกว่า ให้หยิบโลหะทุกอย่างที่อยู่ในย่ามออกให้หมด... ผมได้แปลเป็นไทยให้ลุงเสกฟังอีกที แกก็พยักหน้า แล้วก็หยิบ นางกวักทองเหลืองออกมา ตัวเบ้อเร่อ ตามด้วยพระปางอะไรต่อมิอะไร---ผมร้องทัก โหลุง มันมีอะไรนักหนาในนั้น ลุงแกก็ไม่ตอบ ยังคงก้มหน้าก้มตาควานในย่ามแกต่อไป

ส่งย่ามเข้าเครื่องใหม่--- เสียงบี๊บดังลั่นอีกตามเคย เจ้าหน้าที่สาวคนเดิมก็มาอีก คราวนี้ลุงเสก หยิบถุงพลาสติกบรรจุเหรียญหลวงพ่อจุ๊บแจง(นามสมมุติ เกรงว่าจะกล่าวชื่อท่านในที่ไม่เหมาะสม) เกจิ ที่คงกระพันจากที่ใหนสักแห่งของเมืองไทย --- ลุงเสก เปรยออกมา เออว่ะ ลืมไป เหรียญพวกนี้มันก็เป็นโลหะ.... ก็ใช่อ่ะสิลุง มีที่ใหนเค้าทำจากพลาสติกอ่ะครับ...  เจ้าหน้าทีสาวคนนั้นคงใกล้หมดความอดทนเต็มที่ หล่อนขอตรวจย่ามเองด้วยสายตา ลุงเสกทำท่าทาง คัดค้านหันรีหันขวางมองมาทางผม ผมก็ได้แต่บอกว่า ให้เค้าดูสิครับลุง จะได้เสร็จและไปกันเร็วๆ เจ้าหน้าที่สาวก็จัดการ เทย่ามลุงเสก ลงในถาด.... ท่านผู้อ่านครับ ถึงตอนนี้ผมอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ในที่ที่คนพลุกพล่านแบบนั้น ปลัดขิกอันเกือบเท่าแขนเด็ก สองสามอัน วางก่ายกันอยู่ในถาด เจ้าหล่อนก็ตกใจ มองมาทางเราสองคน ผมตั้งสติได้แล้วก็อธิบายว่า---เนี่ยนะ พวกเราไม่ได้มีเจตนาทำให้คุณตกใจหรอก มันเป็นเครื่องรางอย่างหนึ่ง นี่ๆ ดูสิ ผมพรางชี้ ให้หล่อนดูตาม—นี่ๆ ดู อักขระขอม ที่อยู่เต็มพรืดไปหมด มันทำให้ขลังรู้มั้ย หล่อนก็พยักหน้า แกมไม่แน่ใจ –สุดท้ายผมก็ถามเค้าว่า เอาไว้ซักอันมั้ยล่ะ มันจะนำโชคลาภมาให้ หล่อนส่ายหัว พร้อมกับกล่าวขอบคุณตามมารยาท แล้วรีบปล่อยลุงเสกเก็บของใส่คืนในย่ามแล้วเดินไปขึ้นเครื่อง โดยที่ไม่ละสายตามองตามหลัง จนกระทั่งลุงเสกหายไปในงวงช้าง.....จบ...