แล้วผมก็เปิดคอมพ์ฯ
คอนเนคเข้าเนท..คลิกเข้าพันทิป โดยเฉพาะถนนนักเขียน
กวาดตาผ่านกระทู้ต่าง ๆ มีหลายเรื่องราวที่น่าอ่าน..และมักจะอ่านเสมอเพื่อประเทืองความคิดของตัวเอง
แต่ไม่ใช่ครั้งนี้
ผมเป็นอะไรไม่ทราบ...เพลีย..เหงา..
คล้ายกับโรคประสาทเดิม ๆ ของผมจะกำเริบขึ้นอีกครั้ง
นั่นคือโรคซึมเศร้า..เป็นโรคเศร้าที่ซึมลึกอยู่ภายใน
นานทีจะปรากฏออกมาสักครั้ง..
เหมือนกับครั้งนี้..
เหลียวมองรอบตัว..
บรรยากาศเย็นสบายตามปกติของการเข้าฤดูหนาว
เพื่อนฝูงห้อมล้อมมากมาย..แต่ราวกับนั่งหรือเดินอยู่ผู้เดียว
เข็มวินาที่เคลื่อนผ่าน..มันไม่ได้สร้างความรู้สึกให้กับผมให้แตกต่างในแต่ละจุดที่มันกระดิกเลย
เหมือนผมตกอยู่ในสุญญากาศ..ปราศจากเวลาและภาวะแห่งความเป็นจริง..
นั่งนิ่งซึมเศร้า..ตกอยู่ในภวังค์ของความเปลี่ยวเหงา และเดียวดาย
พระจันทร์ยามนี้..
แม้ไม่เต็มดวง..หากสว่างนวลกระจ่างฟ้า
ดวงดาวระยิบยับจับตา..เมฆลอยล่องตามแรงลมหนาวที่พัดจากเหนือสู่ใต้
เสียงนกจากที่ใดที่หนึ่ง..ละเมอร้องออกมาให้ได้ยิน
มันยิ่งย้ำความเหงาและเดียวดายให้หนักหนาขึ้น
แทบจะสำแดงออกมามิได้ ว่าเหงาเหลือเกิน
เสียงเว้าวอดดังขึ้นท่ามกลางความเหงา
"เหนื่อยนะ.."
เป็นถ้อยคำที่ออกมาจากใบหน้าที่พริ้มเพรา..แย้มเยือน
เหงื่อหยาดเกาะที่เนินคิ้ว..บางหยาดเกาะพราวที่ขนตางอนยาวนั้น
"แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ..แค่เราได้อยู่ด้วยกันก็พอแล้ว.."
เมื่อเห็นสีหน้าผู้เป็นที่รัก..ความละล้าลังกังวลเริ่มเปลี่ยนสีหน้า
"พี่อย่าคิดมากสิคะ..เพ็ญแค่พูดเล่นเฉย ๆ"
ผมฝืนยิ้ม..เข้าใจคำว่า "พูดเล่น" และ "เฉย ๆ " นั้นได้ดี
ได้ดีเกินกว่าจะทำสีหน้าให้ดีขึ้นได้
กี่ปีแล้วนะ
เจ็ดหรือแปดปี..ที่ผมดึงเธอเข้ามาสู่วังวนแห่งความวุ่นวายและเหนื่อยยาก
ปัญหามากมายทับถมมาทุกวันไม่มีวันจบ..นับวันมีแต่จะเพิ่มพูนราวกับดินพอกหางหมู
กว่าเราจะผ่านปัญหาแต่ละอย่างไปได้..บางครั้งไม่เพียงต้องเสียงแค่เหงื่อ..น้ำตาอันมีค่าบางคราก็ต้องหลั่งออกมา..
เพียงปลายนิ้วที่บรรจงปาดหยาดน้ำตานั้น เพียงคำปลอบใจที่พร่ำพูด..
ผมไม่เคยบอกกับตัวเองเลยว่านั่นมันพอเพียง
แค่เห็นเธอฝืนยิ้มทั้งน้ำตา..แค่ได้ยินเธอบอกว่าไม่เป็นไร
มันจึงไม่ใช่แค่ว่า "เล่น ๆ " และ "เฉย ๆ " เท่านั้น
มันคงจะรอเวลาเปลี่ยนไปจากเดิม
จากเล่น ๆ เป็น "จริง ๆ " จากเฉย ๆ เป็น "ลาก่อน" จนได้ในสักวัน
ซึ่งก็คงเร็ว ๆ นี้..
นั่นคงเป็นที่มาของความเหงา
ผมยอมรับกับสภาพนั้นไว้เนิ่นนานแล้ว
สภาพของการไม่มีใคร..สภาพของการเปล่าเปลี่ยวเดียวดายของตัวเอง
ชีวิตของผมที่ตกหล่มแห่งความทุกข์..หนักเกินกว่าที่จะรั้งใครไว้ได้เนิ่นนาน
ผมควรจะปล่อยเธอไป..หากหัวใจยังเหนี่ยวรั้ง
ความเห็นแก่ตัวทำให้ผมลากเธอถูลู่ถูกังมาได้ถึงเจ็ดแปดปี..
เธอก็ทนมาได้..ทนมาได้ด้วยความรัก
ความรักที่เธอมีต่อผม
หรือผมรักเธอน้อยไป??
ใครก็ได้ช่วยบอกที
จากคุณ :
แทน
- [
21 พ.ย. 47 20:55:57
A:202.5.85.145 X:
]
น้อยไป...บอกที..นี่สิเหงา
