ความคิดเห็นที่ 1 Keepers of the Sin บทที่ 1 – ฟื้นคืน ห้องนั้นมีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าแคบยาว ผนังห้องซึ่งเคยเป็นสีเงินวาวถูกกาลเวลาและความชื้นกระเทาะออกเป็นจุดๆ เผยให้เห็นโครงสร้างหยาบๆภายใน แม้ว่าแสงไฟในห้องจะไม่สว่างมากนัก แต่ความทรุดโทรมของสถานที่กลับประจานตัวเองอย่างชัดเจน กึ่งกลางห้องมีโต๊ะที่ทำจากโลหะเก่าคร่ำคร่าวางอยู่ตัวหนึ่ง ที่ด้านปลายสุดของโต๊ะสี่เหลี่ยมยาวมีเก้าอี้ที่ประกอบขึ้นอย่างลวกๆอยู่สองตัว หญิงสาวในชุดเครื่องแบบสีเขียวหม่นหมองคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น ส่วนอีกทางด้านหนึ่ง มีชายวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานนั่งประจันหน้ากับเธอ เขาใส่ชุดฟอร์มสีขาวเช่นเดียวกันกับนักวิทยาศาสตร์ทั่วไป แต่เมื่อดูจากดวงตราประจำตำแหน่งที่เป็นประกายอยู่บนบ่าซ้ายของเขาแล้ว ชายผู้นี้ก็มีฐานะที่น่ายำเกรงไม่เบา เสียงเครื่องปรับสภาวะราคาถูกดังหึ่งมาจากตรงที่มันถูกฝังไว้ในผนังห้อง บานพับของมันฝืดเสียจนส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเป็นจังหวะเมื่อเปิดขึ้นลงอย่างติดขัด ยิ่งสะท้อนให้เห็นถึงความเงียบเหงาวังเวงภายในห้องสีเงินอันมืดทึบทึม ชายในชุดฟอร์มขยับตัวเปลี่ยนอิริยาบถด้วยความเมื่อยขบ เขาสุภาพพอที่จะไม่เอ่ยถ้อยคำใดออกมาให้ระคายหู แต่ประกายเหนื่อยหน่ายเย็นชาในดวงตาสีเหล็กก็บอกให้ทราบเป็นอย่างดีว่าเขากำลังรู้สึ กอย่างไร จนในที่สุด .ความอดทนของเขาก็สิ้นสุด “ลิเดีย เจ้ายังไม่ตายใช่หรือไม่?” เขาพูดกับหญิงสาวในชุดเขียวเช่นนั้น ไม่มีการตอบสนองจากหญิงชุดเขียว . เธอนั่งนิ่งเสียจนเขาคิดว่าเธอหมดลมหายใจไปเฉยๆ แต่ เขานึก ถ้าอยู่ในสภาพแบบนี้ ก็คงไม่ผิดกับตายไปแล้วเท่าไรนัก . ดูเหมือนว่าชายร่างใหญ่คร้านที่จะพูดกับเธออีก แต่หญิงในชุดเขียวก็ไม่ใส่ใจ เธออยู่ในห้องสอบสวนกับเขาก็จริง แต่ชีวิตของเธอ วิญญาณของเธอ กลับล่องลอยไปในที่อันไกลแสนไกล ไกลเสียจนไม่มีผู้ใดเอื้อมถึง สิ่งเดียวที่บอกว่าเธอยังมีตัวตนอยู่ในโลกนี้ ก็คือปอยผมสีน้ำตาลงดงามประหลาดที่ปลิวสยายด้วยแรงลมจากเครื่องปรับสภาวะเป็นจังหวะ ดวงตาของเธอก็เป็นสีน้ำตาลเช่นกัน และเมื่อแสงตกกระทบในมุมที่ดีก็จะมีประกายเหลือบรุ้งสีทองให้เห็น สวยงาม หากไร้ซึ่งชีวิตจิตใจ มันเบิกกว้างและจ้องมองตรงไปข้างหน้าเหมือนดวงตาของตุ๊กตาหรือมิฉะนั้นก็สัตว์ที่ถูกสตัฟฟ์เก็บไว้ในพิพิธภัณฑ์ ชายในชุดขาวนึกสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย .เขาอยากรู้ว่าเธอมองเห็นอะไรกันแน่ ส่วนตัวเขาเอง เขามองเห็นมังกรที่ตายไปแล้ว มังกร .ที่เคยเป็นถึงอันดับห้าของจักรวรรดิ น่าเสียดาย . เสียงเตือนบอกหมดกำหนดเวลาจากลำโพงข้างบานประตูปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์ความคิด นักวิทยาศาสตร์ร่างใหญ่เหยียดขาอย่างเกียจคร้านก่อนลุกขึ้น “อ้อ ข้าลืมอะไรไปอย่าง” เขาวางกล่องใสใบเล็กๆลงบนโต๊ะ แสงสลัวจากหลอดไฟเบื้องบนจึงส่องให้เห็นหนูสีเทาตัวจ้อยที่กำลังหันหน้าไปมาอย่างอยากรู้อยากเห็น ชายชุดขาวจัดการห้อยเศษเนยไว้ข้างหน้ามัน เจ้าหนูตัวจ้อยชะเง้อมองตามทันทีที่ได้กลิ่นหอมของเนย หลังจากนั้น มันก็เริ่มถีบจักรชนิดเอาเป็นเอาตาย บางที มันอาจคิดว่า .ถ้าหากวิ่งให้เร็วขึ้น มันจะไปถึงเนยแข็งสีเหลืองนวลหอมกรุ่นในไม่ช้า “โปรเฟสเซอร์ไซไนฝากข้ามาให้เจ้า .ลิเดีย เขาบอกข้าว่าหนูถีบจักรจะช่วยให้เจ้าคิดได้ถึงอะไรบางอย่าง ..เจ้าจะได้เลิกนั่งซึมเสียที แต่ข้าไม่คิดว่าจะช่วยอะไรได้นักหรอก” ประโยคสุดท้ายเขางึมงำเหมือนพูดกับตัวเอง “เอาเถอะ ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องของข้า ” ชายในชุดขาวจากไปแล้ว .ห้องสอบสวนกลับสู่ความเงียบงันอีกครั้ง . ตอนแรก ..ดูเหมือนว่าภายในห้องนั้นมีเพียงหนูสีเทาตัวเล็กเท่านั้นเต็มไปด้วยพลังของชีวิตและเคลื่อนไหวได้ จนเมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนาน ภาพอันร่าเริงแจ่มใสค่อยซึมผ่านใจที่ปิดกั้นต่อโลกภายนอก ทีละเล็กทีละน้อย ราวกับแสงตะวันอันอบอุ่นต้นฤดูใบไม้ผลิเมื่อลบเลือนความเย็นชาของเหมันตฤดูให้ผืนดินแข็งกระด้างฟื้นคืนจากความตาย มาตรแม้นไม่สมบูรณ์อย่างเคยเป็นมา แต่ก็พร้อมจะบ่มเพาะเมล็ดพันธุ์แห่งความหวังให้งอกงามอีกครั้ง ด้วยเหตุผลนี้เอง จิตวิญญาณของหญิงสาวจึงตื่นขึ้นจากการหลับใหล ดวงตาคู่สวยของ’รูปปั้น’ค่อยเคลื่อนมาจับที่เพื่อนร่วมห้องตัวน้อยซึ่งกำลังวิ่งอย่างกระตือรือร้น ใบหน้าละมุนของลิเดียยังคงไม่แสดงความรู้สึกใด แต่หมอกหนาแห่งความเฉยเมยในดวงตาสีน้ำตาลทองของเธอละลายไปกับแสงอาทิตย์นั้นแล้ว ลิเดียนึกย้อนไปถึงสีหน้ายิ้มแย้มของเพื่อนร่วมงาน ไซไนผู้อารมณ์ดี ฉลาดเฉลียว และเชี่ยวชาญประวัติศาสตร์กับภาษาโบราณยิ่งกว่าใคร เขาเปรื่องปราดในการวางแผน ทั้งยังสร้างปริศนาต่างๆได้ยอดเยี่ยมนัก ไซไนส่งปริศนาอะไรมาให้ข้า? แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 47 15:51:22 จากคุณ : parasite (POLLUX^.^) - [ 22 พ.ย. 47 15:42:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แล้วลิเดียก็นั่งมองอยู่เงียบๆ เธอกำลังใช้ความคิดอย่างที่ไม่ได้ทำเสียนาน หญิงสาวมอง คิด แล้วก็คิดอีกครั้ง เธอสร้างทฤษฎีขึ้นมาเป็นร้อยแปดพันประการ แต่ก็ยังไม่มีคำตอบใดที่ใช่ ระหว่างนั้น หนูตัวน้อยยังคงถีบจักรรูปกลมต่อไปอย่างไม่ละลด ลิเดียจับตาดู และในเสี้ยววินาทีนั้นเอง เธอมองเห็นเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในชีวิตเธอวาบเข้ามาในความคิด ทั้งเสียงหัวเราะและน้ำตา ทั้งพายุร้ายโหมกระหน่ำและวันที่สดใส การได้มาและความสูญเสีย ศักดิ์ศรีของเบรอนโดที่เธอเทิดทูนไว้เหนืออื่นใด จวบจนวันที่มนุษย์คนหนึ่งก้าวมาแทนที่ทุกสิ่ง .และวันที่มนุษย์ผู้นั้นจากไป ก็เหมือนเธอสิ้นแล้วซึ่งทุกสิ่งเช่นกัน ทุกเหตุการณ์ที่ลิเดียได้ประสบเกิดขึ้นติดต่อกันไปอย่างแนบเนียน เป็นลูกโซ่ไร้รอยต่อซึ่งสะท้อนผลการตัดสินใจของเธอเอง ทุกอย่างในชีวิตเสมือนดั่งหนึ่งวงกลมที่หมุนไปไม่มีที่สิ้นสุด เพราะเหตุนี้ .จุดสูงสุดของวงกลมย่อมกลายเป็นจุดต่ำสุด สักครั้งหนึ่งในการหมุนวน แล้วลิเดียก็เข้าใจปริศนาที่ไซไนมอบให้มา ทุกสิ่งนั้นเมื่อเกิดขึ้นแล้ว ก็ย่อมจากไปกับกาลเวลา ทำใจเสียเถิด .. คิดได้เช่นนั้นแล้ว ลิเดียจึงลุกขึ้นและโน้มตัวไปเพื่อจับหนูสีเทาตัวเล็กขึ้นมาจากกล่องใส ..ขอบคุณเจ้ามาก .เธอกล่าวในใจ ลิเดียย่อตัวลงวางหนูสีเทาลงบนพื้น ชั่วขณะหนึ่ง .มันงงงวยกับอิสรภาพที่ได้รับอย่างไม่คาดฝัน แต่หลังจากหันซ้ายหันขวาอยู่ไม่กี่ที เจ้าตัวเล็กก็วิ่งหายไปในรอยแยกของกำแพงสีเงินกระดำกระด่าง . ในตอนเที่ยง ผู้ดูแลของลิเดียก็ต้องประหลาดใจอย่างที่สุดเมื่อพบเห็นว่าคนไข้ผู้เคยนั่งซึมดุจรูปสลักกำลังยิ้มให้เจ้าหล่อนพร้อมกับทักทายอย่างสดใส นางพยาบาลสาวใหญ่รีบรุดไปรายงานศูนย์ควบคุมทันทีที่เธอทำได้ ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงต่อมา ข่าวการคืนชีพของมังกรสาวก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งเครือข่ายข องตระกูลเบรอนโด นำความตื่นเต้นและความปลื้มปิติมาสู่ทุกคนที่ปรารถนาดี ลิเดียถูกนำตัวเข้าบ้านรับรองในศูนย์พักฟื้นคนไข้ และภายใต้การดูแลอย่างดีเยี่ยมด้วยความหวังที่จุดประกายขึ้นมาใหม่ สภาวะทางจิตและทางร่างกายของเธอก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ส่วนอาการเซื่องซึมเช่นคนใจสลายนั้น หายไปโดยสิ้นเชิง ถึงกระนั้น ทุกค่ำคืนเดือนแรมที่ปราศจากดวงจันทร์ และแสงดาวพราวกระจ่างอยู่ทั่วท้องฟ้า ลิเดียจะเอนกายลงบนพื้นหินเย็นเฉียบของดาดฟ้าที่เปิดโล่งอย่างไม่พรั่นพรึงต่อสายลมยามดึก พร้อมกับทอดสายตามองออกไปไกลแสนไกล จนกระทั่งครั้งหนึ่ง นางพยาบาลประจำตัวเคยตำหนิหญิงสาวด้วยความห่วงใย ลิเดียไม่เอ่ยปากโต้ตอบ เธอเพียงแต่ยิ้มละไมให้กับผู้ดูแล ยิ้มนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความเข้าใจและคำขอบคุณ หากนางพยาบาลก็สัมผัสถึงเงาเลือนลางของความรวดร้าวที่แฝงอยู่ภายใต้สีหน้าอ่อนโยนของลิเดียได้ ถึงแม้ว่าหล่อนจะได้รับฟังคำเล่าลือร้ายกาจต่างๆนานาเกี่ยวกับมังกรสาวมาก่อน แต่ในวินาทีนั้นเอง หัวใจของนางพยาบาลสาวใหญ่ผู้เคร่งขรึมก็อ่อนละลายด้วยความสงสารเป็นล้นพ้น และหล่อนไม่เคยเอ่ยปากว่ากล่าวลิเดียเรื่องนี้อีกเลยแม้สักครั้ง เพียงไม่นาน ทางคณะกรรมการสอบสวนก็เห็นว่าลิเดีย”พร้อม”แล้วสำหรับการเปิดเผยเรื่องราวที่เธอกุมไว้ และแล้ว ยามสายของวันหนึ่ง ไซไนจึงมาหาลิเดียด้วยสาเหตุดังกล่าว และเพราะว่า”เคยเป็นคนรู้จักกันมาก่อน น่าจะคุยกันรู้เรื่องดี” หากนี่ก็เป็นเวลาที่ไซไนเฝ้าคอยมาเนิ่นนาน เขาหมายใจหาโอกาสเหมาะเพื่อเยี่ยมเยือนเพื่อนเก่าตั้งแต่ที่ได้ยินข่าวว่าลิเดียกลับมาในสภาพคนป่วยไข้ แต่สายงานที่ไม่เกี่ยวข้องกับทางศูนย์ควบคุมทำให้ความตั้งใจของเขาต้องพบกับทางตัน ไซไนจึงตัดสินใจทำสิ่งที่เขาพอจะทำได้ นั่นก็คือ ส่งปริศนาชิ้นหนึ่งไปให้ลิเดียผ่านทางคนที่ไว้ใจได้และหวังอยู่ลึกๆว่าลิเดียจะยังพอมีสติสัมปชัญญะหลงเหลือในโลกที่เงียบเหงาของเธออยู่บ้าง หลังจากนั้น ข่าวสารทั้งหมดก็เงียบหายไปราวกับก้อนกรวดที่ถูกโยนลงสู่ห้วงน้ำลึก แล้วจู่ๆเขาก็ได้ยินมาว่าเธอได้กลับมาในโลกแห่งความจริงอีกครั้ง ยิ่งจุดประกายความกระหายใคร่รู้ตามวิสัยนักวิทยาศาสตร์ของไซไนให้เพิ่มพูนขึ้นเป็นทวีคูณ ดังนั้น ตอนที่คณะกรรมการยื่นข้อเสนอให้ ไซไนจึงรีบรับไว้ด้วยความเต็มใจเป็นอย่างยิ่ง อย่างไรก็ตาม ถ้าแม้นว่าเขาได้มีโอกาสพบปะกับลิเดียขณะเธอยังซึมเศร้า ไซไนก็ไม่แน่ใจนักว่าเมื่อได้เห็นลิเดียเป็นเช่นนั้นในห้องคนไข้ที่มีสภาพไม่ต่างอะไรไปจากคุกชั้นเลว เขาจะทนนิ่งเฉยอยู่ได้หรือไม่? ไซไนวางใบอนุญาตพลาสติกลงบนโต๊ะต้อนรับที่ทำจากหินอ่อนในห้องโถงของศูนย์ควบคุมพลางยิ้มให้พนักงานต้อนรับ “ไซไน มนุษย์ห้องแล็ป” เขาเอ่ยแนะนำตัวด้วยฉายาที่มักจะถูกเรียกลับหลัง ได้ผล มีประกายความเป็นมิตรจุดขึ้นในดวงตาของพนักงานต้อนรับหน้าหินที่นั่งบอกบุญไม่รับ “แต่วันนี้ผมมาเพราะ .เรื่องลับสุดยอด” พนักงานต้อนรับพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบหนักแน่นราวกับเครื่องตอบรับหน้าห้องแล็ปของไซไน “ลิเดีย เบรอนโด บ้านหลังที่ 16 อยู่ทางซ้ายของสระน้ำ” “ขอบคุณครับ” ไซไนเดินอย่างรวดเร็วผ่านห้องโถงที่กว้างขวางและขวั่กไขว่ไปด้วยผู้คนในเครื่องแบบต่างๆ น้อยนักที่แต่งกายอย่างบุคคลธรรมดาทั่วไป เขาเดินผ่านประตูกระจกใสบานมหึมาด้วยปลายสุดของทางเดินในห้องโถงที่เปิดออกอัตโนมัติ มันเผยให้เห็นอาณาจักรย่อยๆที่งดงามอยู่ภายใต้แสงแดดอ่อนละมุน บรรยากาศอันน่าสบาย กลิ่นหอมหวานในสายลมซึ่งผิดกับกลิ่นหอมวิทยาศาสตร์ในห้องโถงเมื่อครู่โดยสิ้นเชิงราวกับอยู่ในอีกโลกหนึ่ง ไซไนชะลอฝีเท้าลง..เขาหลับตาพร้อมกับสูดความสดชื่นนั้นเข้าไปจนเต็มปอด ลิเดียหรือใครก็ตามเหมาะกับที่นี่มากกว่าห้องคนไข้ที่น่าอึดอัดนั่นเป็นไหนๆ แต่ก็แน่แหละ ด้วยราคาที่น่าอึดอัดกว่าเป็นหลายเท่า ไซไนก้าวไปบนแผ่นหินภูเขาไฟสีแดงอมส้มที่ใช้ปูบนพื้นหญ้าแทนทางเดินพลางสอดส่ายสายตาหาสระน้ำและบ้านรับรองหมายเลข 16 หากเขาก็อดพินิจดูสิ่งแวดล้อมที่แจ่มใสไม่ได้ ที่นี่ สร้างบนพื้นที่ไม่ใหญ่นัก แต่ก็น่าสบายเนื่องจากความฉลาดของวิศวกรออกแบบผู้ซึ่งใช้ธรรมชาติเข้าช่วยโดยการทำให้พื้นดินเป็นเนินบ้าง เป็นพื้นที่ราบบ้าง และมีม้านั่งไม้วางอยู่เป็นระยะ ความสูงต่ำไม่เท่ากันของพื้นที่นี่เองที่ช่วยบดบังความรู้สึกเล็กไปจนแทบจะมองไม่ออก ในสายตาของไซไน เขาประเมินไว้ว่ามีบ้านรับรองไม่เกิน 20 หลัง ทุกหลังมีขนาดกะทัดรัด และผสมผสานขึ้นด้วยวัสดุจากธรรมชาติเข้าด้วยกันกับเทคโนโลยีสมัยใหม่ด้วยแบบแปลนที่ต่างกันออกไป ดูจากภายนอกอย่างเผินๆ .สร้างจากไม้ อิฐ และฉาบทาด้วยสีที่ให้ความรู้สึกสบายตา . นักวิทยาศาสตร์หนุ่มต้องหยุดชะงักเป็นระยะเพื่อทักทายกับ”คนไข้”ที่มาพร้อมกับพยาบาลประจำตัวของพวกเขา บางคนโบกมือให้ไซไนอย่างร่าเริงเมื่อเขาหยิบยื่นมิตรภาพให้ จนในที่สุด เขาก็มาถึงบ้านรับรองข้างสระน้ำ ลิเดียกำลังนั่งชมวิวอย่างสบายใจบนเก้าอี้เอนไม้ขาวขนาดใหญ่บุด้วยเบาะนุ่มสีน้ำตาลอ่อน ผมสีน้ำตาลของเธอกำลังเป็นประกายอยู่ในสายลมอุ่น แต่ดวงตาของเธอกลับเจิดจรัสยิ่งกว่าเมื่อหันมาเห็นเพื่อนเก่า “ดูสบายใจดีมากเลยนะลิเดีย” ไซไนยิ้มกว้าง “เนยล่ะ?” “เนย?” หญิงสาวย้อนถามด้วยเสียงสูงอย่างแปลกใจ “ก็หนูถีบจักรที่ข้าฝากมาให้เจ้าไง” ไซไนว่าพลางทำไม้ทำมือประกอบ “ตัวเล็กๆ สีเทา หนวดยาว ชอบกินแต่เนยจนพุงกลมยังกับอะไร” ลิเดียหัวเราะ “ข้าปล่อยมันไปแล้ว” “ข้านึกแล้วว่าเจ้าต้องทำอย่างนั้น นี่ .ลิเดีย ข้าเป็นห่วงเจ้าแทบแย่ กลัวว่าจะเสียเพื่อนไปซะแล้ว” “ข้าต้องขอบคุณเจ้ามากที่ส่งปริศนาอะไรมาให้ข้าคิดเล่น ไม่อย่างนั้น ข้าอาจจะยังเป็นอย่างนั้นอยู่ก็ได้” ประกายตาสดใสของลิเดียหมองลง “ที่จริง ตลอดเวลาเหล่านั้นข้าก็คิดออก แต่ข้า ..ช่างเถอะ มันผ่านไปแล้ว” ไซไนเฝ้ามองลิเดีย เขาบอกตัวเองว่าลิเดียก็คือลิเดียคนเก่า ถ้าหากว่าเธอจะไม่มีรอยร้าวจางๆอยู่ใน ดวงตา แต่เขาก็รู้ดีเช่นกัน ว่ารอยร้าวนี้มีที่มาอย่างไร “ลิเดีย วันนี้คณะกรรมการส่งให้ข้ามาล้วงความลับจากเจ้า .” ชั่วขณะหนึ่ง ลิเดียนิ่งอึ้งไป เธอก้มหน้าหลบดวงตาของไซไน ไหล่ของเธอลู่ลงเหมือนกับแบกน้ำหนักที่มองไม่เห็นเอาไว้ แต่ทุกอย่างก็นิ่งงันอยู่อย่างนั้นเพียงครู่เดียว ลิเดียเงยหน้าขึ้นมองเขาเต็มตา ความเจ็บปวดที่เธอพยายามซ่อนไว้ดูเหมือนจะยิ่งเปิดเผยออกมามากขึ้นทุกที แล้วเธอก็ตบมือลงบนเบาะข้างตัวเบาๆ เป็นเชิงเชื้อเชิญ “นั่งสิ ข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง .” จากคุณ : parasite (POLLUX^.^) - [ 22 พ.ย. 47 15:43:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่า....ฝากด้วยละกันค่ะ ^^" จะลงทุกวันจันทร์นะคะ (ถ้าไม่มีเหตุอันจำเป็นเสียก่อน....คุคุ) จากคุณ : parasite (POLLUX^.^) - [ 22 พ.ย. 47 15:52:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เปิดเรื่องได้น่าสใจค่ะ จากคุณ : scottie - [ 23 พ.ย. 47 00:03:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ scottie - ขอบคุณค่ะ ^^ อย่าลืมติดตามอ่านต่อไปน้า.....(น่าน....ล็อคคอซะงั้น) จากคุณ : parasite (POLLUX^.^) - [ 23 พ.ย. 47 11:05:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทเปิดเรื่องน่าสนใจมากเลยค่ะ ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ โดยเฉพาะคำถามคำตอบนั่น เก๋ไก๋มาก  จนชวนให้อยากรู้ว่า จริงๆแล้วไอ้เจ้าศาสตร์แห่งท่วงทำนองของชาวดราโกเนี่ยนชั้นสูงคืออะไร . . . ชักอยากจะรู้แล้วล่ะสิว่าลิเดียจะเล่าเรื่องอะไรออกมา ปล.ผู้รักษาความลับตามชื่อเรื่อง(ขอไม่แปลว่าความบาปนะเจ้าคะคุณพยาธิตัวกลม) นี่คือลิเดียรึเปล่าน้อ... จากคุณ : ปาล์ม. - [ 23 พ.ย. 47 20:35:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^0^ อุอิๆ คุณปาล์ม.มาอ่านของเราด้วย....ดีใจจัง คิคิ ขอบคุณที่ชมค่า ถ้าอยากรู้...ก็ต้องติดตาม (หุหุ...ไม่ค่อยขายเรื่อง) ลิเดียจะใช่หนึ่งในผู้เก็บกุญแจหรือไม่ ^-^ เราจะยังมะบอกท่านนุ จากคุณ : parasite (POLLUX^.^) - [ 23 พ.ย. 47 22:00:35 ]