หลังจากที่สามภพได้นั่งมองดูเปียหลับอยู่ซักพัก เขาก็เดินออกมาหาปฐวีที่นั่งโซ้ยข้าวผัดอยู่ด้านนอกศาลา ก่อนหน้าที่เขาจะเดินออกมา บรรดาชาวค่ายก็มานั่งจับกลุ่มสิงสถิตย์กันอยู่ที่นี่ พูดคุยถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น และนั่งมองดูนายปฐวีกินข้าวด้วยความเอือมระอา เพราะว่ามันเล่นกินไม่ยอมอิ่มซักที ทุกคนจึงเริ่มทยอยกันออกไปเดินเล่นในช่วงเย็นก่อนที่จะกลับกรุงเทพในวันรุ่งขึ้น ทางด้านสามภพเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตะกละนั่งอยู่ที่นั่นคนเดียวจึงเดินหน้าเครียดเข้าไปหา
" นายวี " เสียงสามภพเรียกขึ้นเมื่อเห็นว่านายวีไม่ยอมหันมาซักที + นี่เขายืนมองอยู่นานแล้วนะ + ทางคนนั่งกินถึงกับสะดุ้งตัวโยนด้วยความตกใจ
" เฮ้ย ! โอยพี่ภพโตะจายโหมะเลยนะเนี่ย เข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง " ชายหนุ่มหันมาเมื่อเห็นว่าเป็นใครจึงโวยทันที
" ไม่ให้สุ้มให้เสียงเลยนะเนี่ย เงียบจนนายตกใจเลย "
" โธ่พี่ครับคนกำลังเข้าสู่อาหาร เอ้ย ! อารามณ์สำราญกับการกิน " พูดอย่างเดียวไม่พอตักข้าวเข้าปากอีก
" เออระวังจะเป็นอย่างเปียเก่าหรอก "
" ไม่สนหรอกครับ ผมไม่ใช่ว่ากินแล้วนอนนี่นา เอ้อ ว่าแต่พี่มีไรเปล่าถึงมานี่ ไหนว่าจะเฝ้ายัยตัวแสบไง "
" ก็มีเรื่องจะคุยด้วย "
" เรื่องไรพี่ว่ามาเลย " จากนั้นสามภพก็เริ่มพูดเรื่องที่เขาตั้งใจ ซึ่งหากสังเกตจากสีหน้าของทั้งสองคนแล้ว คงจะเป็นเรื่องที่เคร่งเครียดมาก มีหลายครั้งทีเดียวที่ปฐวีติงเมื่อไม่ค่อยจะเห็นด้วยในสิ่งที่สามภพบอก แต่มันเป็นทางเดียว ทางเดียวเท่านั้น ก่อนที่ทุกอย่างมันจะเกินเลยไปมากกว่านี้ และเป็นอะไรซักอย่างที่ต้องทำทันทีด้วย เพราะเมื่อสามภพพูดจบ ทั้งสองก็จับมือกัน และปฐวีก็วิ่งออกไปหาเพื่อน ๆ ส่วนสามภพนั้นเขาเดินหายไปไหนไม่มีใครรู้ได้
.
ฟูกเล็ก ๆ ที่อยู่ตรงกลางที่พักของนักศึกษาตอนนี้มีเพียงร่างเดียวเท่านั้นที่นอนอยู่ จากอาการเจ็บที่ศรีษะและตามร่างกาย ทำให้เธอไม่สามารถที่จะลุกมาทำกิจกรรมอื่นได้มากนัก อีกทั้งฤทธิ์ยาที่สามภพให้เธอกินก่อนนอนนั่นทำให้เธอง่วงงุนก่อนที่จะผล็อยหลับไปในที่สุด
ตุ้บ ! เสียงอะไรนะนั่นคนกำลังหลับสบาย นอนต่อดีกว่า อืมมม เหมือนมีเสียงคนเดินมาใกล้เลยเนอะ สงสัยไอ้วีแน่ ๆ ดีจังไอ้เพื่อนคนนี้มาเฝ้าคนป่วย เป็นห่วงเราเหมือนกันนะนี่ แต่เอทำไมมันไม่พูดอะไรเลย สงสัยว่าจะกลัวเราตื่นมั้ง ดีใช้ได้นะเนี่ยเพื่อนเรา อ็อก
..อ็อก
..แฮก
แฮก ทำไมหายใจไม่ออกวะ หรือว่าเรากำลังจะตายแล้ว อย่านะคะหนูยังไม่อยากตาย นี่ไงอยู่นี่ไงหนูคว้าเจอแล้ว พาหนูกลับไปเถอะนะคะ หนูยังไม่อยากตายนะคะ อ๋อย
.หนูจับแขนคุณได้แล้ว พาหนูกลับไปเถอะนะคะ
เดี๋ยวถ้าหนูจับมือคุณได้แล้ว แล้วพาหนูกลับนะคะ นี่ไงหนูจับแขนคุณทั้งสองข้างแล้วนะคะ เห็นมั้ยหนูเลื่อนมือมาใกล้มือคุณแล้วนะคะ อ็อก....หนูจะไม่ไหวแล้วนะคะ
..อุ้ย ! หนูจับมือคุณได้แล้ว แต่เอหนูหายใจไม่ออกแล้วนะคะ ช่วยหนูด้วย
.ทำไมเหมือนคุณจับอะไรอยู่คะถึงไม่ดึงมือหนูพาไป อ็อก
อ็อก
..โอ้ยไม่ไหวแล้ว หนูจะลืมตาแล้วนะ ช่วยด้วย
..ทำไมคุณไม่พาหนูกลับบ้านล่ะ
หนูตายแล้วหรอ
.หนูจะลืมตาแล้วนะ..หนูจะถึงบ้านแล้วใช่มั้ย
.ปล่อยหนูได้แล้ว
แต่หนู
..โอ้ย ! ไม่ไหวแล้ว
..ช่วยด้วยสามภพช่วยฉันด้วย
.หนูจะลืมตาแล้วนะ 1 2 3
" เจ๊มด ! " เมื่อหญิงสาวลืมตาขึ้นมาก็พบว่าทุกอย่างไม่ใช่ความฝัน แต่ตอนนี้เธอกำลังจะตายอย่างแน่นอน และเธอรู้แล้ว
" ไงฟื้นแล้วหรอนังตัวแสบ " มดตะคอกใส่เปียด้วยความสะใจเมื่อเห็นท่าทางทุรนทุราย
" เก่งนักหรอฮะแกน่ะ นี่ขนาดแกเอามือมาจับมือฉันอย่างนี้แกยังช่วยตัวเองไม่ได้เลย " มดพูดขึ้นแต่ก็ไม่ได้ปล่อยมือจากคอของเปียเลย
" อ็อก
..เจ๊มด
.ปล่อยเปียนะ
เปียหายใจไม่ออก " หญิงสาวร้องขอชีวิต
" ดี ใกล้ตายแล้วใช่มั้ย "
" เจ๊
.ทำ
.อย่าง
.นี้
ทำ
.ไม
แค่ก
แค่ก " หญิงสาวเริ่มหน้าเขียวมากขึ้น สติเธอเริ่มจะเลือนหายแล้ว
" ทำไมน่ะหรอก็เพราะว่าแกมายุ่งกับพี่ภพของฉันน่ะสิ แกรู้มั้ยว่าฉันรักพี่เค้ามาตั้ง 4 ปีแล้ว แต่แกเพิ่งจะมาแล้วมาทำเสน่ห์ให้พี่ภพรักแก แกมันสมควรตายที่สุด ถ้าไม่มีแกพี่ภพอาจจะหันมามองฉัน มารักฉัน คงไม่ปฏิเสธฉันหรอก แกรู้มั้ยว่าฉันเสียใจแค่ไหน ฉันสารภาพรักกับพี่ภพไปเมื่อสองปีที่แล้วแต่แกรู้มั้ยว่าพี่เค้าบอกว่ายังไง พี่เค้าบอกว่าเค้ามีคนรักอยู่แล้ว เค้าไม่ได้รักฉัน ตอนแรกฉันนึกว่าเป็นนังวิไล แต่มันก็ไม่ใช่ มันก็แค่วิ่งแร่ตามพี่ภพเฉย ๆ แต่แกพี่ภพรักแก ฉันก็เพิ่งจะรู้นี่แหละว่าแกคือนังคนนั้น เพราะฉะนั้นแกก็จงตายซะ "
" ฮือๆๆๆๆๆๆ แต่ อย่าทำเปียเลยนะ นายสามภพไม่ได้รักเปียหรอกนะ เค้ารักเจ๊นั่นแหละ แล้วเปียก็รักเจ๊ด้วยนะ เจ๊อย่าฆ่าเปียเลยนะ แค่ก
แค่ก
" เปียหลับตาลงเมื่อพบว่าเจ๊มดพี่สามที่แสนดีของเธอคงไม่มีทางปล่อยเธอไปเป็นแน่
+แม่จ๋า พ่อจ๋า ปิ๋ม น้ำ ยิ้ม ไอ้วี พี่ศิน นายสามภพฉันคงต้องตายแล้ว ฮือๆๆๆๆๆ "
" ว้าย ! "
+เสียงอะไรน่ะ เสียงเจ๊มดไม่ใช่หรอ+
" หยุดนะมด "
+ เสียงนั่นนายสามภพนี่นา หรือว่านายมาช่วยฉันแล้ว+
" เปียเป็นยังไงบ้าง พี่มาช่วยแล้วนะ เปียลืมตาขึ้นสิ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ " เสียงสามภพจริง ๆ ด้วย หญิงสาวจึงลืมตาขึ้นมา เมื่อเห็นหน้าเขาเธอก็ดีใจมากรีบสวมกอดเขาไว้ด้วยความตื่นตระหนก สามภพจึงให้มือลูบศรีษะเธอเบา ๆ แล้วหันไปตะคอกใส่เจ๊มดที่นั่งร้องไห้ไร้ความรู้สึกอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเปีย
" ทำไมถึงทำอย่างนี้ ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นฝีมือของเธอใช่มั้ย "
จากคุณ :
ทรายสีชมพู
- [
23 พ.ย. 47 16:53:04
A:203.156.52.254 X:
]