ความคิดเห็นที่ 1     คารอสอดรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยไม่ได้  จึงพยักหน้าแล้วหันไปชวนให้คู่หมั้นสาวก้าวเข้าประตูไป     “งั้นก็แล้วไป  ข้าว่าข้าควรจะถือโอกาสนี้พาคู่หมั้นของข้าแวะเข้าไปทักทายท่านโมเร็กสักครั้ง  ถึงแม้จะไม่ได้นัดหมายมาก่อนก็เถอะ”     บุตรสาวคนรองแห่งบ้านเบลโฟร์กระตุกแขนเสื้อของคู่หมั้นเบา ๆ ขณะที่เดินอยู่บนทางเดินที่เชื่อมตรงไปยังห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์     “เข้าไปเองแบบนี้จะดีหรือคะคารอส  ...แล้วใครคือท่านโมเร็กคะ ?”     คารอสจับมือของคู่หมั้นขึ้นมากุมไว้  ก่อนจะตอบเบา ๆ     “ท่านลุงโมเร็กคือพี่ชายของท่านน้ามิเรีย  ซึ่งก็มีศักดิ์เป็นลุงแท้ ๆ ของเอลซ่านั่นเอง  ...แต่ท่านไม่เหมือนกับพวกเราสักเท่าไหร่หรอกนะมิเชล  เพราะท่านลุงโมเร็กเป็นชาวเทม่า..”     แม้นางจะเป็นสตรี  และสิ่งที่เรียนอยู่ก็คือวิชาการเรือน  แต่ความที่มีฐานะเป็นถึงบุตรีของนายพลแห่งโซเวล  ทำให้มิเชลก็พอจะทราบความสำคัญของชาวเทม่าเช่นกัน  ดวงตาสีฟ้ากระจ่างนั้นจึงเบิกจนกว้าง  ร้องออกมาเบา ๆ อย่างประหลาดใจ     “ชาวเทม่า ?  ชนเผ่าในตำนานนั้นยังมีอยู่จริงหรือคะคารอส ?”     คารอสพยักหน้าอย่างหนักแน่นเป็นการเสริมคำพูดของตัวเอง     “ถ้าได้พบท่านลุงโมเร็กเจ้าก็จะได้เห็นชาวเทม่าแล้วล่ะหวานใจ..”     แม้จะอยู่ในระหว่างตื่นเต้น  แต่หูของมิเขลก็ยังคงทำหน้าที่ของมันเป็นอย่างดี  ดังนั้นหญิงสาวจึงแอบหยิกเข้าไปหนัก ๆ ที่ต้นแขนของคู่หมั้นอีกที     “บอกแล้วว่าอย่าเรียกหวานใจ...  ทำไมท่านนี่พูดไม่ฟังเลยนะ..”     ดูเหมือนการมาถึงของคารอสและคู่หมั้นจะอยู่ในสายตาของคนในคฤหาสน์คารานิสต์แต่แรกแล้ว  เมื่อพันโทหนุ่มพามิเชลก้าวผ่านประตูห้องนั่งเล่นเข้าไป  จึงพบว่านอกจากโมเร็กแล้ว  ชายหญิงอีกสองคนในห้องก็กำลังยืนมองมาทางด้านนี้เช่นกัน     สายตาของคารอสกวาดมองคนทั้งสามเพื่อเก็บรายละเอียดอย่างรวดเร็วตามความถนัด     ท่านลุงโมเร็กของเอลซ่านั้นยังคงมีรูปลักษณ์เช่นเดียวกับที่เขาได้พบเมื่อสองปีก่อนไม่ผิดเพี้ยน  ใบหน้าหล่อเหลานั้นยังคงอ่อนเยาว์ไร้ริ้วรอยแห่งกาลเวลาเข้ามากล้ำกรายตามแบบฉบับของชาวเทม่าที่เขาได้รับฟังมาจากท่านอาจารย์ธีโม     ชายหนุ่มแปลกหน้าที่ร่วมทางมาด้วยนั้นกลับมีรูปลักษณ์ที่แปลกตาอย่างยิ่ง  ร่างสูงนั้นสวมเพียงเสื้อกั๊กและกางเกงหนังสีซีดในแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน  เผยให้เห็นผิวสีน้ำตาลเข้มต่างไปจากผิวขาวละเอียดอ่อนของท่านโมเร็กอย่างสิ้นเชิง  ผมยาวสีทองสว่างนั้นถูกถักรวบเป็นเปียเดี่ยวยาวถึงกลางหลัง  ใบหน้าคล้ำแดดนั้นงามคมคายราวกับอิสตรี  ดูเหมือนจะมีวัยไม่เกินเบญจเพศ  แต่ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลนั้นกลับซ่อนแววเย็นชาลึกล้ำเอาไว้ภายใน  จนทำให้คารอสอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเสือดาวที่กำลังซุ่มรอเหยื่ออยู่     คนสุดท้ายในห้องนั้นเป็นหญิงสาวเพียงคนเดียว  ร่างเพรียวบางค่อนข้างสูงนั้นสวมเสื้อสีขาวสะอาดยาวพ้นเข่า  เผยให้เห็นรองเท้าบูตหนังที่มีลวดลายงดงาม  แขนเสื้อนั้นเย็บเข้ารูปโดยมีถุงมือหนังสีขาวสะอาดแบบเดียวกับท่านโมเร็กทับชายแขนเสื้อไว้อีกชั้น  แสดงว่าเป็นชาวเทม่าอีกคนหนึ่ง  เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนถูกรวบไว้ง่าย ๆ ด้วยเชือกสีขาวพันไล่ไปจนสุดความยาว  ดวงตาสีน้ำตาลบนใบหน้ารูปไข่นั้นดูคุ้นตาอย่างประหลาด     คารอสขมวดคิ้วนึกทบทวนในใจพลางหันไปคำนับต่อผู้ที่น่าจะมีอาวุโสที่สุดในห้องนั้นก่อน     “ยินดีที่ได้พบท่านลุงโมเร็กอีกครั้ง    ขออภัยที่ข้ามาโดยกะทันหัน”     โมเร็กยิ้มเล็กน้อย  พยักหน้ารับการคำนับนั้น     “พ่อหนุ่มไม่ต้องเกรงใจไป   ข้าเพียงแต่แวะมาส่งใครบางคนกลับบ้านเท่านั้นเอง ”     ไม่จำเป็นที่จะต้องได้รับการกระตุ้นเตือนมากกว่านี้  พันโทเฟอร์นาดีหันขวับไปพิจารณาใบหน้ารูปไข่ที่เริ่มมีรอยยิ้มคุ้นตาก็ได้รู้ในที่สุดว่าเขากำลังจ้องใครอยู่..     “เอลซ่า !  เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วยหรือนี่  แล้วแว่นตากับกระของเจ้าหายไปไหนยายเด็กแว่น ?”         คารอสลืมคู่หมั้นสาวที่ยืนข้าง ๆ ไปครู่หนึ่ง  เขาก้าวยาว ๆ เข้าไปใกล้เพื่อนตัวน้อยที่เติบโตมาเป็นหญิงสาวด้วยความดีใจ  แต่ก็ต้องชะงักไปทันทีเมื่อชายหนุ่มแปลกหน้าผู้นั้นสืบเท้าเข้ามาขวางทางไว้อย่างแนบเนียน     แต่เอลซ่าที่เติบโตจากเด็กสาวมาเป็นหญิงสาวเต็มตัวกลับยื่นมือออกมาแตะที่ไหล่ของชายหนุ่มผมทองเบา ๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายก้าวมาด้านหน้าเพื่อทักทายด้วยรอยยิ้ม     “ไม่ได้พบกันนานท่านดูมีสง่าราศีขึ้นเยอะจนข้าจำแทบไม่ได้ทีเดียวคารอส ”     คารอสเหลือบตาไปมองทางชายหนุ่มที่ทำท่าราวกับองครักษ์ประจำตัวของหญิงสาวอย่างระมัดระวัง  ก่อนจะสวมกอดร่างเพรียวบางนั้นไว้ด้วยความยินดีอย่างแท้จริง  แต่แล้วคารอสก็รับรู้ได้ถึงการกอดตอบที่ค่อนข้างลังเลของอีกฝ่าย  จึงได้แต่ปล่อยให้เธอเป็นอิสระอีกครั้งพร้อมกับก้มลงเพื่อพิจารณาใกล้ ๆ     “เจ้าต่างหากที่เปลี่ยนไปเยอะจนข้าจำแทบไม่ได้   สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนก็คือความสูงของเจ้านี่ล่ะ  ขาดอีกเพียงเล็กน้อยเจ้าก็จะสูงเท่า ๆ กับข้าอยู่แล้ว ”     ความจริงแล้วหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขามีหลายสิ่งที่เปลี่ยนไปจากเด็กน้อยเอลซ่าที่เขารู้จักแต่วัยเยาว์มากมายเหลือเกินจนคารอสเองก็บอกไม่ถูก  รอยกระบนจมูกของนางเลือนหายจนมองไม่เห็น  ดวงตาสีน้ำตาลที่เคยซ่อนอยู่หลังแว่นก็ดูกลมโตเป็นประกาย   หากนางจะตัวเล็กและมีเนื้อหนังกว่านี้อีกซักหน่อยแล้วล่ะก็  เอลซ่าจะกลายเป็นสาวน้อยที่งดงามน่ารักคนหนึ่งทีเดียว     แต่ความเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนที่สุดก็คือความไม่มั่นใจในตัวเองของเด็กน้อยที่หายไปโดยสิ้นเชิง  ที่เหลืออยู่ก็คือท่ายืนที่ยืดตัวตรงเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น  พร้อมทั้งราศีบางอย่างที่แผ่กระจายออกมารอบตัว         เอลซ่าถอยออกมาเล็กน้อย ก่อนจะทำท่าชะโงกมองข้ามไหล่ของอีกฝ่ายไปด้านหลัง     “ว่าแต่ท่านไปหลอกพาลูกสาวใครมาด้วยล่ะนั่น ?”     คารอสเหลียวกลับไปมองคู่หมั้นสาวที่กำลังยืนมองมาด้วยสายตาขุ่น ๆ   คุณหนูมิเชลของเขานี่ก็ขี้หึงไม่เบาเหมือนกันแฮะ !     “นี่คุณหนูมิเชล  เบลโฟร์  คู่หมั้นของข้าเอง...”     หญิงสาวก้าวเข้ามายืนเคียงข้างคารอสด้วยท่าทีเรียบร้อยกว่าปกติ  เธอหันไปย่อกายคำนับแก่ผู้ที่คู่หมั้นเรียกด้วยความยกย่องว่าท่านลุงโมเร็กก่อนเป็นอันดับแรก  แม้เธอจะดูไม่ออกแม้แต่น้อยว่าชายหนุ่มรูปงามคนนี้จะเป็นลุงของหญิงสาวในวัยเดียวกับเธอได้อย่างไร     “ข้ามิเชล  เบลโฟร์ยินดีที่ได้รู้จักท่านทั้งสามค่ะ..”     โมเร็กยิ้มด้วยความปราณีของผู้ใหญ่  ก่อนจะพยักหน้ารับการคำนับนั้น     “ยินดีที่ได้รู้จักทายาทของเบลโฟร์แห่งโซเวล...  ข้ารู้มานานแล้วว่านายพลลาร์คมีลูกสาวงามนัก  แต่ไม่นึกว่าพ่อหนุ่มคารอสแห่งรีมาจะโชคดีได้หนึ่งในสามใบเถานั้นมาเป็นคู่หมั้น..”     มิเชลเบิกตากว้าง  ก่อนจะถามอย่างงุนงง     “ที่แท้ท่านลุงรู้จักกับท่านพ่อของข้าด้วยหรือคะ ?”     โมเร็กส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ     “ข้าเพียงแต่รู้จักจากคำร่ำลือเท่านั้น  หาใช่รู้จักท่านนายพลเป็นการส่วนตัวไม่...”     จังหวะนั้นเอลซ่าก็ยิ้มให้กับหญิงสาวแปลกหน้าด้วยความเป็นมิตร     “ส่วนข้าคือเอลซ่า  คารานิสต์  ...พอจะนับได้ว่าเป็นเพื่อนเก่ากับคารอสคู่หมั้นของท่าน  ...ยินดีที่ได้รู้จักคุณหนูเบลโฟร์เช่นเดียวกัน...”     เพียงได้พบกันครั้งแรก  แต่มิเชลก็รู้สึกถูกชะตากับหญิงสาวตรงหน้าอย่างประหลาด ...     “โชคดีจริง ๆ ที่ข้าได้มาพบท่านในวันนี้  เมื่อครู่ข้าเพิ่งเอ่ยกับคารอสว่าอยากมีโอกาสได้รู้จักกับท่านสักครั้ง  ...ไม่นึกว่าจู่ ๆ ก็จะได้มาพบตัวจริง  ช่างบังเอิญเหลือเกิน..”     เอลซ่าหัวเราะหึหึ  ก่อนจะเหลือบไปทางเพื่อนเก่า     “คงจะเป็นเพราะคู่หมั้นของคุณหนูเบลโฟร์สายตาดีกว่าคนทั่วไปหลายเท่ากระมังคะ ?  จึงได้รู้ว่าพวกข้าจะมายังคฤหาสน์ในวันนี้  สมแล้วที่ท่านลุงธีโมไว้วางใจให้ดูแลงานข่าว..”     คารอสอดไม่ได้ต้องยกมือขึ้นลูบสันจมูกหัก ๆ ของเขาด้วยความเคยชิน     “เจ้าต่างหากที่น่าจะมาทำงานข่าวแทนข้า  ...ไม่อยู่ที่นี่ตั้งแปดปียังรู้อีกว่าข้าดูแลงานด้านไหน...  อย่าบอกนะว่าแอบไปพบกับอาจารย์มาแล้ว ?”     รอยยิ้มเยือนที่ไม่คุ้นตาปรากฏบนริมฝีปากของเอลซ่า  ก่อนที่เธอจะหันไปแนะนำชายหนุ่มแปลกหน้าให้เพื่อนเก่าและคู่หมั้นของเขาได้รู้จัก     “ข้าอยากให้พวกท่านได้รู้จักกับเนโรเพื่อนของข้า  เขามาจากประเทศแห่งเกาะ ”     นี่เป็นครั้งแรกที่คารอสและมิเชลได้พบคนที่มาจากประเทศแห่งเกาะ  ดวงตาของพันโทหนุ่มมองอีกฝ่ายด้วยความสนใจอย่างเปิดเผย  ก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่ายด้วยความเป็นมิตร     “ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนจากต่างแดนเช่นท่านเนโร   ข้าเป็นเพื่อนเก่าของเอลซ่า  ชื่อว่าคารอส  เฟอร์นาดี..  ส่วนมิเชลคู่หมั้นข้าก็คงจะไม่ต้องแนะนำอีกแล้วกระมัง ?”     ดวงตาสีเขียวงดงามนั้นอ่อนจางลงเล็กน้อย  ความเย็นชาคลายลงไปเมื่อก้มศีรษะพลางตอบ     “ยินดีที่ได้รู้จักท่านและคู่หมั้นเช่นกัน   ขอโทษที่ข้าไม่ค่อยคุ้นเคยกับธรรมเนียมของชาวทวีปเหนือสักเท่าไหร่จึงอาจเสียมารยาทต่อท่านทั้งสองไปบ้าง”     คารอสโบกมือให้อย่างไม่ถือสา  ทราบดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงการที่ก้าวเข้ามาขวางทางของเขาเมื่อสักครู่     “ระหว่างเพื่อนนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องมีพิธีรีตองอะไรหรอกท่านเนโร  เมื่อท่านเป็นเพื่อนของเอลซ่า  ข้าก็ถือว่าท่านเป็นเพื่อนของข้าเข่นเดียวกัน”     คำพูดนี้เรียกรอยยิ้มจากอีกฝ่ายได้ในที่สุด  และส่งให้ใบหน้าคล้ำแดดนั้นอ่อนโยนกว่าเดิม     “ถ้าเช่นนั้นก็เรียกข้าว่าเนโร  เช่นเดียวกับที่เรียกชื่อเพื่อนของข้าตรง ๆ เถิด..”     พันโทหนุ่มหัวเราะออกมาด้วยความพอใจ     “ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะไม่ขัดศรัทธาแน่  อ้อ ! เรียกคู่หมั้นข้าว่าคุณหนูมิเชลก็ได้..”     แต่มิเชลร้องแทรกขึ้นมากลางคัน     “พวกท่านเรียกชื่อกันตรง ๆ แล้วทำไมต้องเรียกข้าเป็นคุณหนูด้วยล่ะ ?  เรียกข้าว่ามิเชลเฉย ๆ นั่นล่ะดีแล้ว..”     ทั้งเอลซ่าและเนโรต่างอมยิ้มด้วยความเอ็นดูในเพื่อนใหม่  ก่อนที่เอลซ่าจะแกล้งทำเป็นนึกได้     “ข้ารู้แล้ว  ...คารอสกลัวว่าเนโรจะถือโอกาสจีบคู่หมั้นของท่านใช่ไหมล่ะ ?  จึงได้แกล้งให้เรียกด้วยสรรพนามห่างเหินแบบนี้ ?”     คารอสยกมือขึ้นชี้หน้าเอลซ่าด้วยความหมาย ‘ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ !’ ก่อนที่จะหันไปโอดครวญกับคู่หมั้นสาว     “ข้าไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย..  แค่ให้พวกนางเรียกตามที่ช้าชอบเรียกต่างหาก...  อย่าไปฟังยายเด็กแว่นพูดนะมิเชล  นางคิดจะแก้แค้นเรื่องที่ข้าแกล้งนางเมื่อสมัยเป็นเด็กถึงได้จงใจปรักปรำข้าแบบนี้..”     มิเชลค้อนใส่คู่หมั้นหนุ่ม  ก่อนจะหันไปทางเอลซ่าด้วยสีหน้าแดงเรื่อ     “ใครว่าคุณเอลซ่าปรักปรำท่าน ?  แล้วเรื่องอะไรท่านไปเรียกคุณเอลซ่าว่ายายเด็กแว่นล่ะคะ ?  ข้าไม่เห็นเธอสวมแว่นสักหน่อย”     คารอสร้องโอยโอยอยู่พักหนึ่งกับสายตาตำหนิของคู่หมั้นสาว  ก่อนจะแก้ตัวว่า     “ก็เมื่อสมัยยังเด็กนางสวมแว่นอันหนาเกือบนิ้ว  ข้ากับเกเบรียลก็เลยเรียกว่ายายเด็กแว่นน่ะสิ  ....ว่าแต่ทำไมเจ้าเลิกใส่แว่นแล้วล่ะเอลซ่า  ไหนว่าเจ้าสายตาสั้นมากไม่ใช่หรือ ?”     รอยยิ้มของเอลซ่าเปลี่ยนเป็นฝืดเฝือขึ้นทันทีเมื่อพูดถึงอดีต  แต่มีเพียงเนโรที่เฝ้าจับตามองดูนางตลอดเวลาเท่านั้นที่เห็นความผิดสังเกตนี้โดยที่เอลซ่าเองก็ไม่รู้ตัว     “พิธีชำระวิญญาณของขาวเทม่าข่วยทำให้ความบกพร่องทางสายตาของข้าหายไปตั้งแต่เมื่อแปดปีก่อนนั้นแล้ว...  ตอนนี้ข้าเลยไม่จำเป็นต้องใช้แว่นสายตาอีก”     มิเชลที่ไม่รู้เรื่องราวในอดีตหรือเรื่องพิธีกรรมของชาวเทม่าแม้แต่น้อยอดไม่ได้ต้องถามขึ้นตรง ๆ     “พิธีของชาวเทม่าเนี่ยรักษาสายตาสั้นได้ด้วยหรือคะ ?  ข้าเพิ่งเคยได้ยินนี่ล่ะ”      คารอสเองก็หันไปมองเพื่อนเก่าที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างบอกไม่ถูก     “ข้าว่ามันทำมากกว่านั้นหรือเปล่าเอลซ่า?  ข้าดูเจ้าเปลี่ยนไปตั้งเยอะ  แต่ไม่รู้จะบอกอย่างไรว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปตรงไหนบ้าง ? จากคุณ : noOne - [ 23 พ.ย. 47 21:51:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2     เอลซ่าตอบคำถามนั้นเรียบ ๆ โดยไม่อธิบายมากความ     “ก็มีความเปลี่ยนแปลงหลายอย่างเหมือนกัน  ...แต่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญนักหรอก  เพราะไม่ว่าอย่างไรข้าก็ยังเป็นเอลซ่า  คารานิสต์คนเดิมที่ท่านเคยเห็นมาตั้งแต่เด็ก ๆ นั่นเอง”     โมเร็กปล่อยให้ทั้งสี่ได้ทักทายกันมาถึงตอนนี้  จึงหันไปทางหลานสาวคนเดียวก่อนจะพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม     “ในเมื่อเจ้าได้พบกับพ่อหนุ่มคารอสแล้ว  ก็คงจะหมดหน้าที่ของลุงแต่เพียงเท่านี้   สิ่งอื่นใดนั้นก็แล้วแต่เจ้าจะจัดการไปตามสมควร  เพราะในฐานะของชาวเทม่าแล้วลุงไม่อาจยื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของพวกเจ้าได้อีก..”     เอลซ่ามีท่าทางอาวรณ์อยู่บ้าง  แต่ก็เพียงก้มศีรษะรับคำอย่างหนักแน่น     “ท่านลุงไม่ต้องเป็นห่วง   ข้าทราบดีว่าควรทำอย่างไร ”     ชายชาวเทม่าหันไปทางเพื่อนชายทั้งสองของหลานสาวบ้าง     “ข้าขอฝากหลานสาวของข้าไว้กับพวกท่านทั้งสองด้วย   เพราะข้าคงไม่มีโอกาสมายังนครรีมาอีกเป็นเวลานานนัก..”     คารอสพยักหน้ารับคำอย่างหนักแน่น     “ท่านลุงโมเร็กไม่ต้องเป็นห่วง  ข้าจะดูแลนางอย่างดีที่สุด..”     ส่วนเนโรนั้นเหลือบไปมองหญิงสาวผู้เป็นเพื่อนเล็กน้อย  ก่อนจะตอบ     “แม้ว่าข้าจะไม่แน่ใจนักว่าใครจะเป็นฝ่ายดูแลใคร  แต่ข้าก็ได้ตั้งสัตย์ปฏิญาณเอาไว้แต่แรกแล้วที่จะปกป้องนางด้วยชีวิตของข้าเอง  ท่านลุงโปรดวางใจเถิด..”     ขณะที่คารอสหันไปมองเอลซ่าและเนโรสลับกันไปมาด้วยความสงสัย  โมเร็กก็ยิ้มพลางพูด     “ได้ยินพวกท่านพูดเช่นนี้จะยังมีอะไรที่ข้าไม่อาจวางใจได้อีก ?  ถ้าเช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวกลับไปรายงานต่อสภาผู้เฒ่าและนัยน์ตาแห่งเทม่าก่อน..”     หยุดเล็กน้อยจึงหันไปทางหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่ยืนมองซ้ายทีขวาทีอย่างไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์นัก     “น่าเสียดายที่ข้าไม่อาจอยู่สนทนากับคุณหนูแห่งเบลโฟร์ได้นานกว่านี้  หวังว่าคงไม่ถือสาคนแก่แบบข้าหรอกนะ..”     มิเชลหน้าแดงด้วยความกระดาก  แอบคิดในใจว่าด้วยใบหน้าอ่อนเยาว์ราวกับอายุน้อยกว่าคารอสของอีกฝ่าย กลับเรียกตัวเองว่าคนแก่นั้น  ช่างไม่เข้ากันเสียเลย  แต่มารยาทที่ฝึกฝนมาอย่างดีก็ทำให้เธอย่อกายลงคำนับอีกครั้ง     “เพียงได้มีโอกาสพบท่านลุงก็นับเป็นโชคดีของข้าแล้วล่ะค่ะ..”     โมเร็กหัวเราะออกมาอีกครั้งอย่างอารมณ์ดี  ก่อนจะก้าวออกจากห้องไปโดยไม่เหลียวกลับมาอีก     เมื่อโมเร็กจากไปแล้ว  มิเชลจึงหันมาถามเอลซ่าอย่างอดไม่ได้     “ท่านลุงโมเร็กเป็นลุงแท้ ๆ ของท่านจริง ๆ หรือคะคุณเอลซ่า ?  ดูไปแล้วท่านยังหนุ่มกว่าคารอสเสียอีก”     เอลซ่าหัวเราะออกมาเบา ๆ เห็นใบหน้าของเพื่อนเก่าเริ่มหงิกอย่างขัดใจจึงตอบตามตรง     “ท่านเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของแม่ข้าค่ะ  ...ปีนี้ท่านลุงโมเร็กอายุสี่สิบห้าแล้ว  แต่เมื่อชาวเทม่าบรรลุนิติภาวะแล้วจะคงรูปโฉมเดิมไว้จนกว่าจะมีอายุได้ห้าสิบปี  จากนั้นจึงค่อยแก่ลงอย่างช้า ๆ”     ดวงตาของมิเชลเป็นประกายด้วยความอยากรู้     “ช่างมหัศจรรย์จริง ๆ ค่ะ  อย่างนี้แสดงว่ายังมีชาวเทม่าเหลืออยู่ในโลกจริง ๆ น่ะสิคะเนี่ย ?”     คราวนี้คารอสต้องเป็นฝ่ายถอนใจ  ก่อนจะเข้ามาแตะไหล่ของคู่หมั้นไว้ด้วยเจตนาปราม     “ถามอะไรอย่างนั้นล่ะหวานใจ ?  ก็ข้าบอกแต่แรกแล้วว่าท่านลุงโมเร็กเป็นชาวเทม่าจริง ๆ น่ะ  หรือเจ้าไม่เชื่อข้าเลย ?”     ใบหน้าของหญิงสาวแดงเรื่อขึ้นมาในทันที  แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรกับคู่หมั้นเพราะติดที่สายตาอีกสองคู่ที่กำลังมองดูด้วยความขบขันที่ปิดไม่มิด     “ก็ข้าไม่เคยพบชาวเทม่าแม้สักคนเดียวนี่คะ ...แล้วท่านก็ไม่เคยบอกข้าด้วยว่าท่านรู้จักกับชาวเทม่าแถวนี้ด้วย...”     เอลซ่าเป็นฝ่ายหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้     “ไม่มีชาวเทม่าเดินทางไปมาในทวีปเกสตัสด์มาหลายปีแล้วค่ะมิเชล...  พวกเขาปิดผนึกดินแดนของตัวเองเพื่อรอสันติภาพที่จะกลับมาสู่วาซาเรียในวันใดวันหนึ่ง...”     มิเชลพยักหน้าแม้จะไม่ค่อยเข้าใจนัก  แต่คารอสกลับสะกิดใจจนต้องถาม     “แล้วที่ท่านโมเร็กมาเนี่ย  แปลว่าสันติภาพกลับคืนมาแล้วหรือเอลซ่า ?  ทำไมข้าไม่ยักรู้สึกว่าสันติภาพมันมาถึงเรียบร้อยแล้วล่ะเนี่ย ?”     หญิงสาวลูกครึ่งเทม่า – เกสตัสด์ส่ายหน้า     “ก็เพราะว่าสันติภาพที่ว่ามันยังมาไม่ถึงน่ะสิคารอส  ...ท่านลุงเพียงมาส่งข้ากับเนโรเท่านั้น  พิภพวาซาเรียยังคงตกอยู่ในอันตรายและไฟแห่งความขัดแย้งที่ไม่สิ้นสุดลงง่าย ๆ หากข้าไม่ได้เป็นชาวเทม่าเพียงครึ่งเดียว  ก็คงไม่ได้รับอนุญาตให้กลับมายังแดนเกิดเช่นเดียวกับชาวเทม่าอื่น ๆ”     คารอสผงกศีรษะด้วยความผิดหวังอยู่บ้าง     “แล้วนี่เจ้าจะทำอย่างไรต่อไป ?  หรือตั้งใจจะพาเนโรมาเที่ยวนครรีมาเฉย ๆ ?”     คราวนี้เนโรเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมาเสียเอง     “ข้ามายังทวีปเหนือครั้งนี้ตั้งใจจะมาพบกับท่านผู้บัญชาการสูงสุดแห่งมหานครรีมาสักครั้ง...  มีเรื่องสำคัญหลายประการที่เอลซ่าต้องการให้ข้าได้พูดคุยกับท่านลุงธีโมของนางอย่างจริงจังในนามของประเทศแห่งเกาะ..”     ทั้งคารอสและมิเชลต่างมองหน้ากันด้วยความคาดไม่ถึง  มิเชลเองถึงกับออกปากถามอย่างอดไม่ได้     “คุณเนโรพูดเหมือนกับว่าท่านเป็นตัวแทนของประเทศแห่งเกาะมาเจรจากับท่านผู้บัญชาการสูงสุดอย่างนั้นล่ะค่ะ ?”     เอลซ่ายิ้มน้อย ๆ ก่อนจะแนะนำอย่างเป็นทางการอีกครั้ง     “ข้ายินดีที่จะแนะนำให้ท่านทั้งสองได้รู้จักที่ปรึกษาส่วนพระองค์ของกษัตริย์ไวล์ดแห่งประเทศแห่งเกาะ .....พันตรี เนโร  ซีคาล์ม”     เนโรเหลือบมองหญิงสาวข้างกายด้วยดวงตาอ่อนโยน  ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคารอสตรง ๆ     “แม้ข้าจะมารีมาด้วยกิจของกษัตริย์  แต่ขณะเดียวกันก็มาในฐานะองครักษ์ของเฟ..เอลซ่าอีกด้วย  กษัตริย์ไวล์ดทรงกำชับข้ามาเป็นพิเศษให้ดูแลความปลอดภัยของนางอย่างดีที่สุด...”     จังหวะหนึ่งคล้ายดั่งเนโรจะเรียกชื่อเอลซ่าด้วยนามอื่น  แต่ก็เปลี่ยนไปในทันทีที่นึกขึ้นได้  ทำให้ไม่เป็นที่สังเกตของหนุ่มสาวอีกสองคนในห้องสักเท่าไหร่     คารอสมีสีหน้างุนงง  ไม่เข้าใจในความสัมพันธ์ระหว่างลูกครึ่งสาวชาวเทม่า  กับนายทหารหนุ่มจากประเทศแห่งเกาะอันไกลโพ้นสักเท่าไหร่  แต่ก็พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้     “แปลว่าพวกท่านยังไม่ได้พบหน้าท่านอาจารย์ธีโมจริง ๆ หรือนี่ ?  ....ทำไมเจ้าไม่พาเนโรตรงไปหาท่านอาจารย์ในนครรีมาเลยล่ะเอลซ่า ?”     หญิงสาวลูกครึ่งเทม่า – เกสตัสด์ มีสีหน้าสลดลงทันที  เสียงที่เคยกังวานใสก็เครือลงด้วยอารมณ์ภายใน     “ข้าตั้งใจจะมาเคารพหลุมศพของท่านปู่ก่อนเป็นอันดับแรก  ...นานเหลือเกินที่ข้าไม่ได้กลับมาบ้าน  ดังนั้นข้าจึงขอให้ท่านลุงโมเร็กมาส่งข้ากับเนโรที่นี่ก่อน”     หยุดเล็กน้อยจึงหันมาถามกับคารอสด้วยดวงตาแวววับด้วยหยาดน้ำ     “คารอสท่านทราบหรือไม่ว่าเขาฝังท่านปู่ไว้ในที่ใดของคฤหาสน์แห่งนี้ ?”     ใบหน้าที่เคยแย้มยิ้มอย่างอารมณ์ดีของคารอสก็เปลี่ยนเป็นเศร้าสลดลงเช่นกัน  ชายหนุ่มผมแดงพยักหน้าอย่างแช่มช้า  ก่อนบอก     “ท่านอาจารย์ธีโมเลือกเนินเขาด้านใต้ของคฤหาสน์เป็นสุสานของท่านผู้เฒ่าคารานิสต์  ...ดูเหมือนว่าท่านต้องการที่จะอยู่ในมุมที่สูงที่สุดเพื่อจะเฝ้ามองมายังคฤหาสน์คารานิสต์ได้ตลอดเวลา..”     ร่างเพรียวบางของเอลซ่าสะท้านขึ้นเฮือกหนึ่ง  นางรู้ดีกว่านั้น  ...ทิศใต้ที่ท่านปู่ของนางเลือกฝังร่างของตนเองเอาไว้มีความหมายถึงทวีปใต้ที่เป็นที่ตั้งของดินแดนแห่งหมอกนั่นเอง  ท่านปู่ได้แสดงความคิดถึงและความมุ่งหวังที่มีต่อหลานสาวคนเดียวเอาไว้อย่างชัดแจ้งจนเธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดที่ไม่สามารถมาพบท่านด้วยตนเองก่อนที่ท่านจะเสียชีวิตไปได้     “ถ้าข้าพยายามฝึกฝนตนเองให้มากกว่านี้ข้าคงจะกลับมาพบท่านปู่ได้เร็วกว่านี้...”     มือคล้ำแดดที่อ่อนโยนข้างหนึ่งแตะมาที่ไหล่ของเธอด้วยอาการปลอบโยน     “ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอกเฟ..เอลซ่า  เจ้าก็รู้ว่าชะตากรรมของคนเรานั้นฝืนกันไม่ได้  เจ้าเองก็มีชะตากรรมที่ถูกลิขิตเอาไว้แล้ว  ท่านปู่ของเจ้าคงจะมีแต่ความยินดีที่หลานสาวคนเดียวของท่านเติบโตขึ้นถึงเพียงนี้มากกว่าสิ่งอื่นใด..”     หญิงสาวพยายามกล้ำกลืนน้ำตาเอาไว้อย่างสุดความสามารถ  ก่อนจะพยักหน้าให้กับเนโรด้วยความขอบคุณ  แล้วหันไปหาคารอสอีกครั้ง     “ข้าจะไปเคารพสุสานของท่านปู่  พวกท่านจะไปด้วยหรือไม่ ?”     คารอสค่อนข้างจะลังเล  แต่มิเชลผู้เป็นคู่หมั้นกลับพยักหน้าอย่างหนักแน่น     “ข้าเองก็ควรจะไปเคารพสุสานของท่านผู้เฒ่าคารานิสต์สักครั้งเช่นกัน  ...ข้าและท่านพ่อให้ความยกย่องแก่ปราชญ์อันดับหนึ่งของมหานครรีมาท่านนี้เป็นอย่างสูง  การได้เคารพสุสานของท่านก็นับเป็นเกียรติของข้าเช่นเดียวกัน..”     คำพูดของมิเชลสร้างความตื้นตันใจให้กับเอลซ่าไม่น้อย  เธอจึงได้แต่พยักหน้าชักชวนให้สาวงามแห่งโซเวลเดินเคียงคู่กันไปกับเธอเพื่อมุ่งหน้าไปยังเนินเขาด้านใต้อย่างที่คารอสบอกไว้     เมื่อสองสาวตกลงกันเช่นนั้น  ทั้งคารอสและเนโรก็ได้แต่เดินตามพวกนางไปไม่ห่างนัก     เนินทางทิศใต้ของคฤหาสน์คารานิสต์นั้นห่างจากตัวคฤหาสน์ไปไม่น้อย  คนทั้งสี่ต้องใช้เวลาเดินเกือบสิบนาทีกว่าจะมาถึง  โดยเฉพาะเมื่อมิเชลนั้นสวมกระโปรงยาวทำให้เดินขึ้นเนินได้ค่อนข้างลำบากสักหน่อย     บนยอดสุดของเนินดินนั้นปลูกต้นโอ๊คเก่าแก่นับร้อยปีเอาไว้โดดเด่น  เอลซ่าจำได้ว่าเมื่อครั้งนางยังเป็นเด็กเล็ก ๆ ท่านปู่ของนางให้คนรับใช้เอาชิงช้ามาผูกไว้กับกิ่งหยาบหนาของต้นไม้สูง  เพื่อให้นางได้ไกวเล่นในวันที่อากาศปลอดโปร่งเช่นนี้     แต่ยามนี้บนยอดเนินนั้นกลับยังมีป้ายหินขนาดใหญ่ปักไว้ตรงหน้าของต้นโอ๊คเก่าแก่นั้นไม่ห่างนัก  ที่หน้าป้ายหินยังมีช่อดอกไม้งามสะพรั่งที่เหล่าคนรับใช้เก่าแก่ของตระกูลคารานิสต์มักผลัดเปลี่ยนเวียนกันนำขึ้นมาเคารพสุสานของผู้เป็นนายอย่างสม่ำเสมอ     คารอสดึงให้มิเชลผู้เป็นคู่หมั้น  และเนโรเพื่อนใหม่  เข้าไปทำความเคารพต่อป้ายหลุมศพของอดีตเจ้าของคฤหาสน์ก่อนเป็นคนแรก ๆ ในฐานะของคนนอกตามธรรมเนียมของรีมา  ทั้งสามคนต่างก้มหน้าอธิษฐานกับสุสานอันสวยงามด้วยความเคารพ  ก่อนที่จะถอยออกมายืนรออยู่ทางด้านหลัง จากคุณ : noOne - [ 23 พ.ย. 47 21:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3     ฝ่ายเอลซ่ากลับเดินเข้าไปยังตำแหน่งของป้ายหินนั้นด้วยความเชื่องช้า  สองเท้าของเธอคล้ายจะถูกถ่วงเอาไว้ด้วยตุ้มเหล็กจนหนักอึ้งไม่อาจก้าวออกจากที่ได้โดยง่าย  หยาดน้ำตาที่เก็บซ่อนเอาไว้นานปีค่อย ๆ หลั่งรินออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลใสนั้นทีละหยดจนกลายเป็นพร่างพรูด้วยความโศกเศร้า     สองเข่าของเอลซ่าคุกลงตรงหน้าของป้ายหินสลักนามของเอียน  คารานิสต์  อดีตประธานตุลาการ  และที่ปรึกษาเอกทางการทหารของมหานครรีมาตัวโตเด่นชัด  ภาพรอยยิ้มปราณีของท่านปู่ทยอยปรากฏในห้วงสมองของเอลซ่าทีล่ะภาพราวกับเป็นคำวิงวอนให้กาลเวลาย้อนกลับ     ไม่มีเสียงร้องไห้คร่ำครวญ  ไม่มีคำตัดพ้อต่อว่า  คารานิสต์สาวน้อยในวันนี้เข้มแข็งกว่าเด็กสาวสวมแว่นตาหนาที่คารอสรู้จักในวัยเยาว์ยิ่งนัก     “เจ้าอย่าได้เศร้าโศกเสียใจเกินไปเลยเอลซ่า...  ท่านปู่ของเจ้าท่านไปสบายแล้ว  เหลือแต่พวกเราที่ยังมีชีวิตอยู่นี่ล่ะที่จะต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริงอันโหดร้ายต่อไป..”     มือที่อ่อนโยนของเนโรยื่นเข้าไปประคองร่างเพรียวบางนั้นด้วยความระมัดระวัง  ความเอาใจใส่ที่ชายหนุ่มต่างแดนแสดงออกมานั้นชัดเจนจนทั้งมิเชลและคารอสต่างต้องมองหน้ากัน  ได้แต่คาดเดาไปต่าง ๆ นานาเพราะไม่รู้ว่าหนุ่มสาวทั้งสองเป็นเพียงเพื่อนหรือเป็นมากกว่าเพื่อนกันแน่     ในที่สุดคารานิสต์สาวน้อยก็ยกมือขึ้นเช็ดปาดน้ำตาจนเหือดแห้งไป  ดวงตาสีน้ำตาลของนางคล้ายดั่งจะมีประกายสีแดงวาวโรจน์ออกมาให้เห็น  น้ำเสียงกังวานใสนั้นเด็ดขาดนักเมื่อกล่าวปฏิญาณต่อหน้าสุสานของผู้ล่วงลับ     “ข้าเอลซ่า  คารานิสต์  ขอสัญญาต่อหน้าสุสานของท่านปู่ว่า  ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายแคว้นรีมาที่ท่านปู่รักมากกว่าชีวิตของท่านเอง !  นับแต่นี้เป็นต้นไปข้าจะสานต่องานของท่านให้เป็นผลสำเร็จให้จงได้  ...ขอให้ท่านปู่โปรดสบายใจเถิด..” ***************************************************** ลิงค์ตอนก่อน ๆ ค่ะ Link [1] : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3133809/W3133809.html Link [2] : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3134684/W3134684.html Link [3] : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3135909/W3135909.html Link [4] : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3137667/W3137667.html คุณ JingleJ : ของเมื่อวานนี้ไม่นับค่ะ หุหุ  ถือว่าแถมไปอีกตอนละกันค่ะ  ตอนนี้เอลซ่กลับมาแล้วนะคะ  หายอึดอัดหรือยังเอ่ย คุณ scottie : สงสัยจะไม่ได้ร่ำลากันนาทีสุดท้ายหรอกค่ะ  เพราะท่านปู่กับเอลซ่าอยู่ห่างไกลกันเหลือเกินนี่คะ (คนเขียนใจร้ายไปไหมเนี่ย ?) อาจารย์ GTW : เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกค่ะ  ^^  หนูเอลซ่าโตขึ้นจัดว่าน่ารักค่ะ  ยังสวยสู้มารีอาไม่ได้แน่ ๆ จากคุณ : noOne - [ 23 พ.ย. 47 21:53:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ได้ลากันผ่านกระจกเลยหรอ ใจร้ายจริงๆ ด้วย ว่าแต่ที่กลับมาเอลซ่าจริงๆ อะ? จากคุณ : scottie - [ 24 พ.ย. 47 00:25:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เดินเรื่องกระชับดีจังค่ะ รอตอนเจอกับเกเบรียลอยู่นะคะ จากคุณ : JingleJ - [ 24 พ.ย. 47 03:13:31 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ด้วยอำนาจทางด้านการข่าวกรองและข้อมูลจากสหายในต่างแดนของเขาทำให้คารอสสามารถสืบภูมิหลังของมิเชลโดยละเอียดได้ไม่ยาก   --- อย่างนีค้เขาเรียกว่า ใช้อำนาจในทางมิชอบหรือเป่ลาจ๊ะ คารอส?? 555 จากคุณ : หมาเลี้ยงแกะ - [ 29 พ.ย. 47 00:38:53 A:61.90.33.221 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^^ ตอนที่ [6] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3141950/W3141950.html จากคุณ : blvan - [ 19 ธ.ค. 47 00:22:50 ]