นภัทร์เดินเข้าไปเคาะประตูห้องหญิงสาว ไม่นานนักวาลุกาก็เปิดประตูออกมา

“ภัทร์มาพอดีเลย ทรายกำลังว่าจะออกไปหาภัทร์อยู่พอดี”

“งั้นหรอ ภัทร์ก็มีเรื่องอยากจะคุยกันทรายเหมือนกัน ผมว่าเราไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นดีกว่าไหม” ทันทีที่นภัทร์พูดจบวาลุกาก็พยักศรีษะและเดินตานภัทร์ไปยังชุดรับแขกที่อยู่ในห้องนั่งเล่น

หญิงสาวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็ก และนภัทร์เดินมานั่งยังเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอ โดยมีโต๊ะรับแขกตัวเล็กวางกั้น

“ทราย” หลังจากที่บรรยากาศรอบๆตกอยู่ในความเงียบนานพอสมควรในที่สุดนภัทร์ก็พูดขึ้น

“ ....คุณเองก็คงรู้สึกเหมือนผมใช่รึป่าว ว่าหลังจากที่พวกเรากลับมาจากเกาะดาหลาแล้ว ชีวิตคู่ของเราสองคนไม่มีความสุขเลย ถึงแม้ว่าสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณ…” ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะพูดต่อ มือเรียวก็ยกขึ้นมาปิดปากของเขาไว้

“ค่ะ ทรายเข้าใจ ทรายเองก็กำลังจะพูดเรื่องนี้กับภัทร์อยู่เหมือนกัน ทรายรู้สึกเหมือนกับที่ภัทร์รู้สึก และทรายก็รู้มาตั้งแต่ตอนอยู่ที่เกาะนั่นแล้วว่าภายในใจของภัทร์นั้นมีน้องมิลัน...เมื่อตอนเย็นหลังจากที่ทัศน์มาส่งทรายที่บ้าน ทรายก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง คิดทบทวนถึงเรื่องราวต่างๆ และคิดถึงความรู้สึกของตัวเอง ในที่สุดทรายก็เข้าใจคะภัทร์ เข้าใจว่าความรู้สึกของทรายที่มีต่อภัทร์นั้นมันไม่ใช่ความรัก มันเป็นแค่ความหลง ทรายหลงภัทร์จนโงหัวไม่ขึ้น และเข้าใจผิดคิดว่าสิ่งนั้นหล่ะคิดความรัก ...หลังจากที่ภัทร์ประสบอุบัติเหตุและหายสาบสูญไปคราวก่อน ทรายมีแต่ทัศน์ที่คอยดูแล คอยอยู่เคียงข้างทราย ทรายยอมรับว่าตอนนั้นทรายมีความสุขมากจริงๆ ทรายอยากอยู่เคียงข้างทัศน์ ไม่อยากให้ทัศน์ทิ้งทรายไปไหน ทรายพึ่งรู้ตัวเดียวนี้เองว่าทรายรักเขา ทรายคงเป็นคนเห็นแก่ตัวมากเลยสินะ” วาลุกาพูดด้วยรอยยิ้มและรู้สึกโล่งใจที่ได้พูดความในใจออกมา

นภัทร์เอง พอได้ยินที่หญิงสาวตรงหน้าพูดเขาก็รู้สึกสบายใจเป็นอย่างยิ่ง ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามากอดหญิงสาวร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้า

“ไม่เลยทราย ไม่เลย เธอไม่ได้เป็นคนเห็นแก่ตัว ดีวะอีกล่ะที่ทรายเล่าความในใจให้ผมรู้ ผมขอให้ทรายโชคดีนะ ขอให้มีความสุขกับคนที่ทรายรัก”

“ขอบคุณนะภัทร์ ขอบคุณ” วาลุกาพูดทั้งน้ำตา”เราก็ขอให้ภัทร์มีความสุขกับน้องมิลันเช่นกันนะ .....จริงสิภัทร์ว่าแต่ตอนนี้กี่โมงแล้วล่ะ” หญิงสาวผละออกจากชายหนุ่มเมื่อนึกถึงเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งได้
“ตอนนี้หรอ 3 ทุ่ม 10 นาที ทรายมีอะไรหรอ”

“ตายจริง ทรายต้องรีบไปแล้วล่ะ”เธอพูดพร้อมกับวิ่งออกไปอย่างรีบร้อน

“ไปไหนล่ะทราย”

“เก๊าะ ไปตามหัวใจของทรายคืนมานะซิ”



“ขอเชิญผู้โดยสารที่จะเดินทางไปยังประเทศอังกฤษ เที่ยวบิน_ _ __”เสียงประกาศเรียกผู้โดยสารดังขึ้น ในขณะที่ปริทัศน์ยังคงนั่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ เขามองนาฬิกาพลางลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มมองไปที่ประตูทางเข้าสนามบินด้วยความกระวนกระวาย เขาหวังที่จะเห็นร่างเล็กบางของวาลุกา แต่ก็ไม่มีวี่แวของหญิงสาวที่เขารักปานดวงใจ ในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดใจ หันหลังและเดินไปยังประตูผู้โดยสารขาออกที่อยู่เบื้องหลัง วินาทีเท้าของชายหนุ่มกำลังจะก้าวข้ามธรณีประตู เสียงหวานอันคุ้นหูของหยิงสาวก็ดังขึ้น

“ทัศน์”
ชายหนุ่มค่อยหันหลังไปยังต้นเสียง และเมื่อทั้งสองหันมาเผชิญหน้ากัน วาลุกาก็โผนเข้ามากอดชายหนุ่มไว้ทันที

“ทรายมาได้ยังไงน่ะ” เขาถามเพราะไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

“ภัทร์มาส่งทรายน่ะ รีบแทบตายแน่ะ นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว”วาลุกาพูดปนหอบ

“นั่นภัทร์มองหาใครอยู่หรอ”

“เออ แล้วไอภัทร์ล่ะมันไม่เข้ามาด้วยหรอ”

“ภัทร์มาส่งทรายแล้วก็ไปตามหาหัวใจตัวเองแล้วล่ะ”

“หมายความว่ายังไง ทัศน์ไม่เข้าใจ”

“โธ่ ทัศน์นี่นะไม่รู้อะไรซะเลย ภัทร์น่ะเขากลับไปที่เกาะดาหลาไปหาน้องมิลันแล้วล่ะ”

“แล้วทำไมทรายไม่ตามไอภัทร์มันไปล่ะ ทรายมาหาเราที่นี่ทำไม”

“เรื่องอะไร ทรายต้องตามเขาไปด้วยล่ะ ทรายก็ต้องมาตามหัวใจของทรายเหมือนกัน”เธอพูดพร้อมกับยิ้มให้ชายหนุ่มซึ่งทำหน้างงอยู่ตรงหน้า

“งั้นทรายก้หมายความว่า.........” ยังไม่ทันทีปริทัศน์จะพูดอะไรต่อ หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นและจู๊บแก้มของเขาเบาๆ พร้อมกับพูดอย่างขวยเขินว่า
“เรารักทัศน์นะ ไม่รู้ว่าตอนไหนที่เรารับเอาทัศน์เข้ามาเต็มหัวใจ เราสับสนคิดว่าความรู้สึกของเราที่มีให้ภัทร์คือความรัก แต่เราเพิ่งจะรู้ตัวว่ามันไม่ใช่ตอนที่ทัศน์มาบอกเราว่าทัศน์จะไปอังกฤษ เรายอมไม่ได้ที่จะตจ้องสูญเสียเธอไป เพราะฉะนั้นอยุ่กับเราเถอะนะทัศน์ อย่างทิ้งเราไป” วาลุกาพุดทั้งน้ำตาพร้อมกับเข้าไปกอดปริทัศน์อีกครั้ง

“ทัศน์ก็รักทรายนะ รักมานานแล้วตั้งแต่อยู่ปี 2 และจะรักทรายตลอดไป”ปริทัศน์พูดพร้อมกับกอดตอบหญิงสาวอย่างรักใคร่