ความคิดเห็นที่ 1     “ดูเหมือนเจ้าจะสนิทกับคารอสคนนี้มากทีเดียวนะเฟ...เอลซ่า  บ๊ะ ! ชื่อเดิมของเจ้านี่เรียกยากเสียจริง  ให้ข้าเรียกเจ้าแบบปกติได้ไหมเนี่ย ?”     เสียงทุ้มของเนโรค่อนข้างหงุดหงิดเมื่อพูดกับเอลซ่าอย่างที่ใจคิด     เอลซ่าพยักหน้าเพียงนิดเดียว     “เจ้าจะเรียกยังไงก็ตามสบาย  ความจริงแล้วนอกจากคนในรีมาไม่กี่คนที่รู้จักข้าในวัยเด็ก  ก็ไม่มีผู้ใดอีกแล้วที่เรียกข้าว่าเอลซ่า  แม้แต่ท่านลุงโมเร็กเองก็เถอะ”     ท่าทางของชายหนุ่มผ่อนคลายลงกว่าเดิม     “ได้อย่างนั้นก็ดี   ว่าแต่เจ้ายังไม่ตอบคำถามของข้าเลยเฟรย์”     “คารอสคือหนึ่งในสองของเพื่อนที่ข้าเคยมีในวัยเด็ก  ...ไม่นึกว่าข้าจะได้พบกับเขาตั้งแต่วันแรกที่กลับมาเหยียบรีมาอีกครั้ง”     ดวงตาสีเขียวงดงามคู่นั้นก้มลงมองร่างเพรียวบางที่ยืนเคียงข้างด้วยสายตาอ่อนโยนกว่าปกติ     “คนละคนกับที่เจ้าเคยเล่าให้กษัตริย์ฟังกระมัง ?”     คารานิสต์สาวฝืนยิ้ม     “เจ้าความจำดีทีเดียวนะเนโร  ...ข้าพูดให้ท่านอาไวล์ดฟังเพียงแค่ครั้งเดียวเจ้าก็ยังจำได้” เนโรทำท่าขยับจมูกเล็กน้อยราวกับท่าทางของแมว  ก่อนจะพยักหน้า     “อ้ะ อ้ะ   เจ้าอย่าดูถูกข้าสิสาวน้อย  ถึงอย่างไรข้าก็มีชีวิตมานานกว่าเจ้าไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยปี  กับเรื่องแค่นี้มีหรือที่ข้าจะไม่สังเกต..”    หยุดนิดหนึ่งชายผมทองจึงถามขึ้น    “ว่าแต่จำเป็นด้วยหรือที่เจ้าต้องแนะนำข้าว่าเป็นพันตรีเนโร อะไรนั่น ? ข้าไม่เคยเป็นทหารสักหน่อย”     หญิงสาวส่ายหน้าเล็กน้อย       “ข้ารู้ว่าเจ้าเคยอยู่ในฐานะผู้พิทักษ์แห่งกษัตริย์ของประเทศแห่งเกาะ..  แต่ท่านอาไวล์ดไม่ได้บอกเจ้าหรือว่า  ตอนเจ้าจะออกจากประเทศน่ะ  ท่านอาได้มอบยศพันตรีให้เจ้าเป็นที่ระลึกด้วย ?”     เนโรยักคิ้วข้างหนึ่ง  ก่อนจะพูดงง ๆ     “ตำแหน่งผู้พิทักษ์ของกษัตริย์นั้นข้ามอบให้แก่เด็กน้อยบิสโก้ไปตั้งแต่ก่อนออกจากประเทศเรียบร้อยแล้วด้วย  แต่ข้าได้รับยศทางทหารมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ยักมีคนบอกข้าไว้ก่อน ?” หยุดนิดหนึ่งชายผมทองจึงถามขึ้นตรง ๆ     “ทำไมเจ้าไม่ร่วมทางไปกับสองคนนั้นล่ะ ? ข้าดมกลิ่นสองคนนั่นแล้ว  คงไม่ใช่พวกปากโป้งหรอกน่า...  อีกอย่าง  เจ้าอยากพบหน้าชายที่ชื่อเกเบรียลมาตลอดมิใช่หรือไง ?”     หญิงสาวเม้มปากอย่างขัดใจ     “เจ้านี่ออกจะสู่รู้ไปหน่อยแล้วนะ  ใครบอกเจ้าว่าข้าอยากพบเขา ?”     เนโรขยับเข้ามาใกล้ร่างเพรียวบางนั้น  ก่อนจะทำท่าสูดดมฟุตฟิตไปรอบกายของหญิงสาว  โดยไม่เหลือท่าทางเคร่งขรึมสำรวมที่เคยมี     “ไม่ต้องมาปิดบังข้าหรอกน่าเฟรย์   แค่ข้าขยับจมูกก็สูดออกแล้วว่าเจ้าคิดอย่างไรอยู่ในใจ  ทำไมต้องให้ใครมาบอกด้วย ?”     เอลซ่ายื่นมือออกไปผลักใบหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้นั้นไม่เบานัก  ก่อนจะบ่น     “ไม่ต้องเอานิสัยเดิมมาใช้แถวนี้เลยนะเนโร   เดี๋ยวคนอื่นเขาก็หาว่าเจ้าบ้าหรอก  มีอย่างหรือทำท่าอย่างกับแมว ?”     ม่านตาสีเขียวนั้นขยับแคบเข้าหากันเป็นรูปวงรีแคบ ๆ ที่เกือบเป็นเส้นตรงราวกับตาแมวที่กำลังขุ่นเคืองแวบหนึ่ง  ก่อนจะกลับเป็นแบบเดิม     “น้อย ๆ หน่อยเฟรย์  จะมาลดระดับข้าเป็นแมวเถื่อนข้างถนนไม่ได้นะ   ข้าน่ะระดับไหนแล้ว ?  ไม่อย่างนั้นตามเจ้ามาแบบนี้ไม่ได้หรอกน่า..”     เอลซ่าถอนใจยาวอย่างจะให้รู้ว่าแกล้งทำ     “รู้แล้วน่า  ข้าบอกเจ้าเมื่อไหร่ว่าเจ้าทำท่าเหมือนแมวข้างถนนน่ะ ?  อย่าตีความไปเองสิ”     นัยน์ตาสีเขียวสวยนั้นปรายค้อนมาราวกับสตรี     “คราวนี้เจ้านั่นล่ะไม่ยอมตอบคำถามข้า   ทำไมไม่ไปพบชายที่ชื่อเกเบรียลอย่างที่เจ้าอยากทำล่ะ ?”     หญิงสาวชะงักไปนิดหนึ่ง  แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบังอีกฝ่าย     “พูดตรง ๆ ก็ได้   ข้ากลัว ”     เนโรไม่แน่ใจนักว่าตนเองฟังถูกหรือไม่  ชายผมทองยกนิ้วขึ้นแคะหูตัวเองก่อนจะทำท่าเอียงหน้าเข้าไปฟังอีกครั้ง     “ไหน ?  เจ้าว่าไงนะ ?  ใครกลัวใคร ?  หรือข้าชักแก่เกินไปจนประสาทหูฟั่นเฟือนไปหมดแล้ว ?” เอลซ่าชักจะเหลืออด  ม่านตาที่เคยเป็นสีน้ำตาลอ่อนใสถูกแทนที่ด้วยสีแดงเจิดจ้าราวกับเปลวเพลิง       “ก็ข้าบอกว่าข้ากลัว   เจ้าอยากให้ข้าตะโกนจนหูเจ้าแตกหรือไง ?”     เนโรถอยกายออกไปก้าวหนึ่งเมื่อเสียงแหลม ๆ นั้นแผดเข้าเต็มสองหู  ใบหน้ามีรอยยิ้มกวนประสาทพร้อมกับนัยน์ตาพราวระยับ      “อ้อ ! เจ้ากลัว  ว่าแต่ท่าทางเจ้าไม่ยักเหมือนคนที่กำลังกลัวอยู่เลยนะเนี่ย  ..ข้าว่าข้าเองต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายกลัวเจ้า  ดูสิ..  เจ้ากำลังคิดจะเผาข้าทั้งเป็นเลยหรือเปล่านี่ ?”     เอลซ่าหลับตาลงทำปากขมุบขมิบอย่างข่มใจ  แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาแววแดงโรจน์ก็ยังไม่หายไป     “ตกลงเจ้าอยากฟังข้าหรืออยากยั่วโมโหข้ากันแน่ ?”     เนโรแกล้งยกมือสองข้างเป็นสัญลักษณ์ของการยอมแพ้  ก่อนจะพูดด้วยท่าทางเอาจริงเอาจังขึ้น      “ฟังสิ   ข้ารอฟังเจ้าอยู่นี่ไง  ตกลงเจ้ากลัวอะไร ?”     หญิงสาวปรายตามองอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจนัก  จนครู่ใหญ่นั่นล่ะที่สีแดงในดวงตาของเธอจะจางลงจนกลับเป็นสีน้ำตาลดังเดิมในที่สุดเมื่อพูดอย่างหดหู่     “กลัวตัวเอง..”      ชายผมทองตั้งท่าจะล้อเลียนอีกครั้งแต่ก็หยุดไว้เมื่อเห็นท่าทางซึมเซาแบบจริง ๆ จัง ๆ ของอีกฝ่าย      “กลัวว่าจะกลับไปรักเขาอีกหรือ ?  แต่ข้าว่าเจ้าก็ยังรักเขาอยู่นี่นา..”     ไหล่บางนั้นลู่ลงอย่างลืมตัว  ก่อนจะถอนใจยาว     “เรื่องนั้นข้าไม่เถียง   ที่ข้ากลัวน่ะ  กลัวจะห้ามปากของตัวเองไว้ไม่ได้   ..ถึงจะรู้จากท่านปู่ว่าคนที่ต้องเจ็บปวดแสนสาหัสที่สุดกับเรื่องราวคราวนั้นจะไม่ใช่ข้า  แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับข้าแล้ว   ข้าก็คง .”     หญิงสาวถอนใจยาวอีกครั้งก่อนที่จะจบประโยคได้  อีกฝ่ายเลยจัดการพูดต่อให้แทน     “เจ้าก็คงเชือดเจ้าหนุ่มนั่นจนเละด้วยปากคม ๆ ของเจ้า  ก่อนจะกระทืบซ้ำให้หายแค้นอย่างนั้นสิ ?”     เนโรส่ายหน้าไปมาอย่างขบขัน  ก่อนจะเสริมว่า     “ขืนเจ้าทำแบบนั้นจริง  ก็อย่าหวังจะสานต่อความสัมพันธ์อันดีกับรักเก่าของเจ้าได้อีกเลยนะสาวน้อย ”     แม้อีกฝ่ายพูดจนดูน่าหวาดเสียว  แต่หญิงสาวก็ซื่อตรงพอที่จะไม่เถียงว่านั่นไม่เป็นความจริง  เพราะมันก็คือสิ่งที่เธอกำลังกังวลนั่นล่ะ     “ตอนเด็ก ๆ ข้าจะพูดแก้ตัวยังพูดไม่ออกเลยนะเนโร  เอาแต่กลัวว่าเขาจะโกรธข้า  ไม่เข้าใจข้า   แต่ทำไมตอนนี้แค่ข้านึกถึงเกเบรียลก็ชักจะรู้สึกเลือดขึ้นหน้าขึ้นมาตะหงิด ๆ อยากจะสับให้เละเป็นโจ๊กหม้อใหญ่ซะตอนนี้เล้ย”     ชายผมทองพลอยต้องถอนใจเฮือก  ตบไหล่บางนั้นไม่เบานัก     “พวกเทม่าฝึกเจ้ามาดีเกินไปน่ะสิสาวน้อย  ติดทั้งเขี้ยวทั้งเล็บให้ครบทั้ง ๆ ที่ยังเป็นเด็กมนุษย์อยู่แท้ ๆ ไม่น่าแปลงสัญชาติให้เจ้ามาเป็นพวกเดียวกับข้าเลยจริง ๆ”     หยุดนิดหนึ่งจึงถามอย่างนึกได้     “อืมม์  แล้วทำไมเจ้าไม่สับเจ้าหนุ่มคารอสคนเมื่อกี้ก่อนล่ะ ?  ไหนเจ้าว่าหมอนี่ก็เป็นคนหนึ่งที่ทำให้เจ้าต้องเสียใจไม่ใช่หรือ ?”     แววแดงโรจน์กลับคืนสู่ดวงตาของหญิงสาวอีกครั้ง     “ใช่ว่าข้ายกโทษให้คารอสง่าย ๆ หรอกนะ..  แต่ตาบ้านั่นพายันต์กันซวยมาด้วยน่ะสิ  ถ้าไม่มีคู่หมั้นมาด้วยรับรองว่าข้าจะเชือดแล้วเอาต้มซุปให้กลายเป็นคารอสตุ๋นน้ำแดงซะเลย ”     เนโรเกาหัวแกรก ๆ ก่อนจะถามอย่างไม่เข้าใจ     “คุณมิเชลมาเกี่ยวอะไรด้วย ?  ปกติเจ้าจะเล่นงานใครข้าไม่เคยเห็นเจ้ายอมวางมือเพราะเห็นแก่หน้าใครที่ไหนมาก่อนนี่ ?”     เอลซ่ามองหน้าคนถามก่อนจะถอนใจอย่างให้รู้ว่าระอา     “เจ้านี่นะ  เสียแรงที่อายุตั้งมาก  กับเรื่องแค่นี้ยังไม่เข้าใจแล้วยังมาคุยว่าเก่งกว่าคนอื่น”     เมื่อถูกสบประมาทซึ่ง ๆ หน้าก็เล่นเอาเนโรชักหน้าง้ำ  ริมฝีปากแยกออกจนเห็นเขี้ยวขาวแวววับ     “ข้าไม่ใช่พวกงี่เง่าที่เอาแต่คิดอะไรให้มันซับซ้อนไม่เข้าท่าอย่างพวกเจ้านี่นา  จะทำอะไรก็ตรงไปตรงมา  ไม่ต้องมานั่งปวดหัวแบบเจ้าให้เหนื่อยเปล่า..”     หญิงสาวหัวเราะหึหึ     “ข้าก็ต้องรักษาภาพพจน์ของตัวเองหน่อยสิเนโร   มิเชลน่ะเป็นถึงลูกสาวสุดที่รักของนายพลลาร์คแห่งโซเวลเชียวนะ  อีกหน่อยข้าจะต้องอาศัยมือของนายพลทำโน่นทำนี่อีกตั้งหลายอย่าง  ถ้าไปทำให้ลูกสาวเขาเกลียดขี้หน้าเพราะแกล้งคู่หมั้นของนางหนักมือไปล่ะก็  ข้าคงติดต่อนายพลลาร์คยากกว่าเดิมเยอะ”     เนโรชักเลื่อมใสผู้ที่อ่อนวัยกว่าขึ้นมาตงิด ๆ     “โอ้โห  เจ้าเล่ห์แสนกลใช้ได้เลยนะเจ้านี่   ท่านโมเร็กรู้หรือเปล่าว่าฝึกเจ้าหนักเกินไปจนได้ลูกครึ่งเทม่าที่แหกคอกมาเป็นนักการเมืองคนหนึ่งเรียบร้อยแล้ว ?”     เอลซ่าขมวดคิ้วท้วงขึ้นทันที     “ตกลงเจ้าชมหรือว่าด่าข้ากันแน่ ?”     ชายผมทองยิ้มกว้าง     “ชมจ้ะ ชมแน่ ๆ  เจ้ามันยกระดับเป็นชาวเทม่าแบบแอดวานซ์  ไม่ตรงเป๊ะจนกลายเป็นทื่อมะลื่อเหมือนคนอื่น ๆ”      หญิงสาวชักตาขุ่นขวางขึ้นอีกครั้ง  ยกนิ้วขึ้นชี้หน้าอีกฝ่ายเป็นเชิงเตือน     “อ้ะ   พูดแบบนี้เดี๋ยวข้าก็ฟ้องนัยน์ตาแห่งเทม่าหรอก..”     เนโรรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างเผลอตัว  เหลียวซ้ายแลขวาด้วยความระมัดระวังก่อนจะหันมาโอด     “อย่าเชียวนะเฟรย์   ขืนนัยน์ตาแห่งเทม่ารู้ล่ะก็  มีหวังข้าจะเป็นคนโดนเชือดเสียก่อนเจ้าหนุ่มสองคนที่เจ้าอยากเชือดแน่”     เอลซ่าขำจนปวดท้อง  แต่ก็ต้องข่มเอาไว้  แกล้งตีหน้าดุ     “เลิกพูดนอกเรื่องได้แล้วเนโร  เอาเป็นว่าวันนี้เจ้าต้องตามข้าไปพบท่านลุงธีโมในนครรีมาก่อน   ไว้ข้าเตรียมใจได้แล้วค่อยหาโอกาสไปพบเกเบรียลกัน..”     ชายผมทองพยักหน้าด้วยท่าทางเยือกเย็นขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ซ้ำเติมอีก     “เอาอย่างนั้นก็ได้   ว่าแต่เราจะไปกันยังไง ?  จะเรียกเจ้านกปอดแหกนั่นมารับอีกทีหรือเปล่า ?”     เอลซ่าต้องส่ายหน้าอย่างอ่อนใจเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเรียกวิงซ์ที่เป็นพาหนะชั้นยอดที่สุดในพิภพวาซาเรียว่า ‘นกปอดแหก’     “อย่าไปเรียกวิงซ์แบบนั้นสิเนโร   ยังไงมันก็อุตส่าห์พาเจ้าข้ามน้ำข้ามแผ่นดินมาไกลถึงรีมาเชียวนะ”     เนโรกระตุกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน      “ทำไมจะเรียกไม่ได้ ?  กว่าเจ้านกปอดแหกนั่นจะยอมให้ข้าขึ้นโดยสารเจ้าต้องทั้งปลอบทั้งขู่อยู่ตั้งนาน   ขนาดว่าข้าเองอุตส่าห์ซ่อนเขี้ยวเล็บ  แถมยังพูดดี ๆ กับมันอยู่เป็นนานสองนาน  เจ้านกนั่นก็ยังกลัวข้าจนหงอเหมือนเดิม..”     หญิงสาวส่ายหน้าพลางถอนใจยาว     “นอกจากมนุษย์แล้ว   จะสัตว์ประเภทไหนก็ไม่โง่พอที่จะเข้าใกล้เจ้าทั้งนั้นล่ะเนโร  แค่วิงซ์ยอมให้เจ้ามาด้วยก็เรียกว่าต้องรวบรวมความกล้าแบบสุด ๆ แล้วเชียวนะ  แบบนี้ยังจะไปเรียกว่านกปอดแหกอีกหรือ ?  ต้องเรียกนกกล้าหาญถึงจะถูก”     เนโรโบกมืออย่างหยิ่ง ๆ     “เอาเหอะ  ยังไงมันก็นกของเจ้า  เจ้าก็ต้องเห็นว่าดีเลิศประเสริฐศรีอยู่แล้ว   ว่าแต่เราจะเข้าเมืองไปยังไงล่ะ ?  บอกก่อนนะว่าข้าไม่คิดจะรอเจ้าปลอบเจ้านกนั่นอีกรอบแน่”     คารานิสต์สาวยกมือขึ้นกุมขมับด้วยความปวดหัวกับเพื่อนที่แสนจะเรื่องมากของตัวเอง  ก่อนที่จะหาทางออกได้ในที่สุด     “เอางี้..  ข้าจะพาเจ้านั่งรถม้าเข้าไปในเมือง   แต่เจ้าต้องเก็บกลิ่นอายของเจ้าให้มิดชิดนะเนโร  ข้าขี้เกียจหาพาหนะอื่นให้เจ้าอีกเพราะนอกจากวิงซ์แล้วก็คงไม่มีสัตว์ตัวไหนยอมให้เจ้าเข้าใกล้รัศมีสิบวาของมันแน่”     เนโรบิดขี้เกียจทีหนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ     “เอาอย่างนั้นก็ได้   เมื่อก่อนกษัตริย์ก็เคยพาข้านั่งรถม้าไปด้วยเหมือนกัน  แบบนั้นคงไม่มีปัญหาอะไรอีก..”     เอลซ่าพิจารณาการแต่งตัวของอีกฝ่าย  ก่อนจะก้มลงมองตัวเองแล้วจึงเสนอขึ้นอีกเรื่องหนึ่ง     “ข้าว่าก่อนไปเราสองคนไปหาเสื้อผ้าเปลี่ยนก่อนดีกว่า   ขืนไปแบบนี้รับรองว่าคนได้แตกตื่นก่อนที่จะได้พบท่านลุงธีโมแน่” จากคุณ : noOne - [ 24 พ.ย. 47 23:28:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2      เนโรนึกย้อนถึงการแต่งตัวของชาวเกสตัสด์ที่ได้พบมา  ก่อนจะเบ้หน้า      “นี่เจ้าจะให้ข้าแต่งตัวรุ่มร่ามแบบนั้นเข้าเมืองหรือ ?  ขืนแต่งตัวแบบนั้นเวลามีเรื่องขึ้นข้าคงวิ่งไม่ออกแน่”     “เข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตามสิเนโร   ไม่เห็นเหรอว่าตอนแรกที่มิเชลเข้ามาพบเจ้าน่ะ  นางมองเจ้าจนตาแทบจะถลนออกจากเบ้าด้วยซ้ำ”     รอยยิ้มยียวนตามสไตล์ของเนโรผุดขึ้นบนวงหน้าคล้ำแดดนั้น     “มองเพราะข้าหล่อน่ะสิ   ไม่ต้องให้เจ้าบอกข้าก็รู้  เพราะข้าเนื้อหอมมาตั้งแต่หนุ่ม ๆ แล้ว”     เอลซ่าทำหน้าผะอืดผะอมอย่างจงใจ       “เพิ่งรู้ว่าผู้พิทักษ์ของประเทศแห่งเกาะเป็นโรคหลงตัวเองขั้นร้ายแรง   มิเชลเขาตกใจเพราะไม่มีใครกล้าแต่งตัวอย่างเจ้าเดินบนถนนในมหานครรีมาต่างหาก..”     หยุดนิดหนึ่งจึงค่อยยื่นข้อต่อรอง     “เอาเป็นว่าข้าจะหาเสื้อผ้าที่มันรุงรังน้อยที่สุดให้ก็แล้วกัน..”     เนโรหรี่ตามองหญิงสาวเป็นเชิงประเมินครู่หนึ่ง       “ข้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเจ้าจะไม่แกล้งข้า ?  ไม่ใช่เอาเสื้อผ้าประหลาด ๆ มาให้ข้าใส่แทนชุดเก่งตัวนี้หรอกนะ ?”     เอลซ่ายกมือขึ้นเท้าสะเอวอย่างหยิ่ง ๆ      “ข้ามีเสื้อผ้าเก่า ๆ ของท่านพ่ออารานัสอยู่ในหีบเสื้อผ้าในห้องเก็บของ  รับรองว่าไม่ใช่เสื้อผ้าประหลาด ๆ แบบที่เจ้ากลัวแน่  ...เจ้าจะว่าไง ใส่หรือไม่ใส่ ?”     คิด ๆ ดูแล้วเขาก็ไม่มีทางอื่นให้เลือกมากกว่านี้  เพราะผู้ที่มาจากประเทศแห่งเกาะเช่นเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าแต่งตัวแบบไหนถึงจะเรียกว่าประหลาดในต่างถิ่นแบบนี้  เนโรจึงได้แต่พยักหน้าตกลงแล้วจึงถามด้วยความสงสัยว่า     “แล้วนี่เจ้าต้องแต่งตัวแบบเดียวกับคุณมิเชลด้วยหรือเปล่า ?  ก็ดีเหมือนกันนะ  ข้าไม่เคยเห็นเจ้าใส่กระโปรงแบบผู้หญิงคนอื่นเขาสักที”     คราวนี้เป็นทีของเอลซ่าที่จะทำหน้าง้ำบ้าง     “ถ้าจำเป็นข้าก็ใส่ได้หรอกน่า   เพราะฉะนั้นข้าจะหาชุดเหมาะ ๆ ใส่ของข้าเอง  เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก”     อีกยี่สิบนาทีต่อมา  เนโรในชุดเสื้อแขนสั้นสีขาวและกางเกงขายาวสีเข้มแบบที่ชาวรีมานิยมใส่ในหน้าร้อนก็มานั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นด้วยท่าทางสบายอารมณ์  เขารู้ดีว่าไม่จำเป็นที่จะต้องรออีกฝ่ายนานนัก  เพราะไม่ใช่นิสัยของหญิงสาวที่จะนั่งแต่งองค์ทรงเครื่องเป็นวัน ๆ     เพียงครู่เดียวร่างเพรียวบางของเจ้าของบ้านสาวก็ปรากฏขึ้นที่ประตูห้องนั่งเล่น..     เอลซ่า  คารานิสต์สวมชุดกระโปรงสีส้มจางแบบที่เคยนิยมเมื่อนานมาแล้ว  สีนั้นเข้ากันได้ดีกับเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนของเธอ  การที่หญิงสาวไม่ได้แต่หน้าหรือทำผมใหม่จึงไม่ต้องเสียเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้ามากนัก       แม้เสื้อชุดนั้นจะสั้นกว่าตัวเธอไปบ้างเพราะเอลซ่าเป็นผู้หญิงที่สูงมากคนหนึ่ง  แต่ก็ช่วยส่งให้ร่างเพรียวนั้นดูบอบบางอ่อนหวานแบบผู้หญิงเต็มตัว  จนเนโรเองก็ต้องออกปากชมด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย     “โอ้โห !  เจ้าก็ดูดีเหมือนกันนะเฟรย์   อย่างนี้ไม่น่าทำตัวเป็นเด็กกะโปโลอยู่ได้ตั้งนานสองนาน..”     หญิงสาวฟังคำเพื่อนแล้วก็ครึ่งฉิวครึ่งขำ  ลองหมุนตัวไปมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่     “ข้าไม่ค่อยได้ใส่กระโปรงจริง ๆ นั่นล่ะ   เวลาแต่งตัวแบบนี้ข้ากลัวว่าวิงซ์จะจำข้าไม่ได้”     เนโรกวาดตาพิจารณาอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเอียด  ก่อนจะชี้นิ้วทักขึ้น     “อ้าว..  แล้วทำไมยังสวมบูตอยู่อีกล่ะ ?  ข้านึกว่าผู้หญิงเขาต้องใส่รองเท้าส้นสูงคู่กับกระโปรงไม่ใช่หรือ ?”     เอลซ่าก้มลงมองรองเท้าหนังที่โผล่พ้นชายกระโปรงอย่างจนปัญญา     “ข้ากลัวจะล้มหัวคะมำก่อนออกจากบ้านได้สำเร็จน่ะสิ   แล้วบ้านข้าก็ไม่มีรองเท้าส้นสูงเก็บไว้สักคู่ด้วย   เสื้อชุดนี้เป็นของที่ระลึกของแม่ข้าเพียงไม่กี่ชิ้นที่ท่านปู่เก็บรักษาไว้ให้ข้าตอนโต  แต่ดูเหมือนข้าจะสูงกว่าท่านแม่เยอะทีเดียว”     เนโรหัวเราะหึหึ  ก่อนจะลุกขึ้นยืนบ้าง     “ช่างเถอะ   แค่นี้ก็ถือเป็นความเปลี่ยนแปลงขนานใหญ่สำหรับเจ้าแล้ว  ขืนแต่งตัวมากกว่านี้กระทั่งข้าเองก็คงจะจำเจ้าไม่ได้แน่ ”     เอลซ่าก็พยักหน้าอย่างกลุ้ม ๆ     “ก็คงต้องคิดแบบนั้นล่ะ  เมื่อกี้ข้าออกไปสั่งให้โมลเตรียมรถม้าให้  เขายังทำหน้าพิลึก ๆ ใส่ข้าด้วย..”     เนโรก้าวเท้ามายืนเคียงหญิงสาวด้วยท่าทางเยื้องกรายสง่างาม  ก่อนจะยกแขนขึ้นพลางเอ่ยชวน     “เอาเป็นว่าอนุญาติให้ข้าได้ควงแม่หญิงเฟรย์ไปขึ้นรถม้าสักครั้งก็แล้วกันนะครับ”     หญิงสาวหัวเราะคิกกับมารยาทสังคมที่ไม่มีที่ติของอีกฝ่าย  ก่อนจะคล้องแขนไปกับแขนที่เนโรยื่นให้     “กลัวข้าจะสะดุดกระโปรงตัวเองล้มก็บอกมาเถอะน่า ”     ชายผมทองหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี     “จะไม่ให้ข้าห่วงได้ยังไง ?  ถ้าเจ้าไม่ได้ข้าช่วยล่ะก็  ข้าว่าเจ้าจะเดินเองได้ไม่พ้พ้นประตูบ้านแน่ ๆ ต่อให้ใส่บูตแบบนี้ก็เหอะ ?”     “โห ! เจ้านี่จะดูข้าผิดสักครั้งไม่ได้หรือไง ?”     หญิงสาวชักหน้าคว่ำเมื่อถูกตอกย้ำปมด้อย  แต่ชายผมทองยังคงทำหน้าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้  ตัดบทเอาง่าย ๆ     “ไม่ได้ !”     เสียงพูดคุยเคล้าเสียงหัวเราะที่ดังแว่วมาตามทางเดินนั้นทำให้โมลต้องหันไปมองด้วยความประหลาดใจ     คนรับใช้ชายที่คารอสเลือกมาให้แก่คฤหาสน์คารานิสต์ผู้นี้เพิ่งเคยพบหน้าหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของบ้านก็จริงอยู่  แต่เขาก็เคยได้ยินคำบอกเล่าถึงนิสัยใจคอและบุคลิกท่าทางเมื่อวัยเด็กของเอลซ่า  คารานิสต์มาบ้าง     แต่หญิงสาวสูงเพรียวสง่าที่กำลังเดินควงแขนมากับชายหนุ่มรูปงามจากต่างแดนอย่างสนิทสนมผู้นี้กลับอยู่นอกเหนือจากความคาดหมายของเขาโดยสิ้นเชิง     จะอย่างไรก็ตามคนรับใช้ที่ดีย่อมไม่เข้าไปก้าวก่ายกับเรื่องของผู้เป็นนาย  ดังนั้นโมลจึงเพียงแต่ยิ้มเล็กน้อยเมื่อส่งคนทั้งสองขึ้นไปบนรถม้าประจำคฤหาสน์คารานิสต์ที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้     เมื่อยามที่หน้าประตูของคฤหาสน์พลาเนียสเห็นตราประจำตระกูลคารานิสต์ที่ข้างรถม้าแล้ว  ก็รีบเปิดประตูต้อนรับในทันที     แม้อดีตประธานตุลาการและที่ปรึกษาทางการทหารแห่งมหานครรีมาจะเสียชีวิตไปสองปีแล้ว  แต่ทุกคนในคฤหาสน์พลาเนียสยังคงได้รับคำสั่งให้ต้อนรับผู้ที่มาจากคฤหาสน์คารานิสต์เป็นอย่างดีเสมอ     เมื่อหญิงสาวแจ้งชื่อเอลซ่า  คารานิสต์แก่นายทหารชั้นผู้น้อยที่ออกมาต้อนรับตรงหน้าประตูแล้ว  อีกฝ่ายก็รีบเชิญทั้งสองเข้าไปนั่งรอในห้องรับแขกก่อนจะเร่งฝีเท้าไปรายงานต่อผู้บัญชาการสูงสุดแห่งมหานครรีมาทันที     เอลซ่าปล่อยให้เนโรเดินสำรวจในห้องรับแขกของคฤหาสน์พลาเนียสตามชอบใจขณะที่ตนเองนั่งรออยู่ที่เก้าอี้อย่างสงบ  ในสายตาของเธอแล้วการตกแต่งในคฤหาสน์แห่งนี้ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเมื่อแปดปีก่อนสักเท่าไหร่  จะมีก็เพียงเหรียญตราและแผ่นประกาศเกียรติคุณในชั้นติดผนังที่เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น     เสียงฝีเท้าหนักแน่นเข้มแข็งที่ใกล้เข้ามาสร้างความตื่นตัวให้กับเนโรและเอลซ่าก่อนที่เจ้าของฝีเท้าจะปรากฏตัวเสียอีก     ในวัยสี่สิบหกปี  ธีโม  พลาเนียสยังคงดูหนุ่มกว่าอายุแม้จะไม่ใช่แบบเดียวกับท่านลุงโมเร็กของเอลซ่าก็ตาม     หญิงสาวรีบลุกขึ้นย่อกายคำนับแก่อีกฝ่ายตามมารยาทที่ได้รับการอบรมมาตั้งแต่เยาว์วัยพลางเอ่ยทักขึ้นก่อน     “ไม่ได้พบกันนาน   ท่านลุงธีโมยังดูหนุ่มเหมือนเดิม..”     ชายกลางคนร่างสูงใหญ่ยิ้มร่า  เดินเข้ามาคว้าร่างเพรียวบางของอีกฝ่ายเข้าไปกอดด้วยความคิดถึงแรง ๆ ก่อนจะดึงตัวนางออกห่างเพื่อพิจารณาโดยละเอียด     “เอลซ่าหลานข้า  แปดปีมานี้เจ้าโตขึ้นมากทีเดียวนะ..”     เอลซ่ายิ้มตอบอาย ๆ อย่างที่ไม่ค่อยแสดงต่อหน้าใคร  อาจเป็นเพราะว่าท่านลุงธีโมเปรียบเสมือนญาติสนิทเพียงคนเดียวที่เธอเหลืออยู่ในมหานครแห่งนี้ก็เป็นได้     “เห็นทหารรายงานว่าเจ้ามีเพื่อนมาด้วยหรือ ?  อยู่ไหนล่ะ ?”     ธีโมคลายอาการตื่นเต้นลงเล็กน้อย  กวาดตามองไปด้านหลังของหลานสาวต่างสายเลือดอย่างสนใจ  จนเอลซ่าต้องหัวเราะออกมากับท่าทางนั้นพลางหันไปเรียกเนโรให้เข้ามาทำความรู้จัก     “อยู่ทางนั้นค่ะ  เนโรมาทำความรู้จักกับท่านลุงธีโมของข้าก่อนสิ..”     ผู้บัญชาการสูงสุดของมหานครรีมาเหลียวมองไปตามเสียงเรียกของหญิงสาวโดยอัตโนมัติ  ก่อนจะพบว่าชายหนุ่มผมทองตาสีเขียวที่รูปงามที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมากำลังก้มศีรษะคำนับให้กับเขาด้วยมารยาทที่ไม่มากไม่น้อยจนเกินไป     “ข้าเนโร  ซีคาล์ม  ยินดีที่ได้รู้จักท่านลุงธีโมครับ..”     ผิวคล้ำเข้มของชายผมทองบอกชัดว่ามาจากต่างแดน  ส่วนการที่เขาใช้คำเรียกชื่อธีโมแบบเดียวกับที่เอลซ่าใช้นั้นบอกความสนิทสนมระหว่างทั้งสองชัดเจน     ดังนั้นชายกลางคนร่างสูงใหญ่จึงอดไม่ได้ที่จะก้มลงกระซิบถามที่ข้างหูของหญิงสาวเบา ๆ     “พ่อหนุ่มคนนี้เป็นคนรักของเจ้าหรือไงเอลซ่า ?  ไปเจอกันตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ ?”     แม้ธีโมจะแน่ใจว่าเขาส่งเสียงเบาเพียงแค่ให้หลานสาวต่างสายเลือดได้ยินเพียงผู้เดียวเท่านั้น  แต่ชายกลางคนก็แน่ใจว่าชายผมทองที่ยืนห่างออกไปกลับสามารถได้ยินสิ่งที่เขาพูดอย่างแน่นอน  เพราะมีรอยยิ้มขบขันผุดขึ้นที่ริมฝีปากบางนั้นทันที     ส่วนเอลซ่าเองก็หน้าแดงเรื่อ  ร้องขึ้นโดยไม่คิดจะลดความดังของเสียงแหลมสูงแม้แต่น้อย     “ข้ากับตาบ้าเนโรเนี่ยนะคะ ?  ไม่ใช่คนรักของข้าแน่นอนค่ะท่านลุงธีโม..”     นัยน์ตาสีเขียวงดงามนั้นเป็นประกายวาววับ  ก่อนจะแกล้งส่งเสียงออด     “อย่าพูดตัดรอนกันแบบนั้นสิจ้ะหวานใจของข้า ”      แม้อารมณ์ชักจะพุ่งสูงเข้าสู่จุดเดือด  แต่คารานิสต์สาวก็ต้องหัวเราะคิกขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเนโรล้อเลียนวิธีพูดของคารอสเพื่อนเก่าของเธออย่างจงใจ     “เลิกล้อข้าเล่นสักทีนะเนโร  แล้วไม่ต้องเอาคำพูดของคารอสมาเลียนแบบด้วยเพราะข้าไม่ได้เป็นหวานใจอะไรของเจ้าสักหน่อย..”     ธีโมมองสลับไปมาระหว่างหนุ่มสาวทั้งสอง  ก่อนจะถามอย่างสงสัย     “ตกลงพวกเจ้าไม่ได้เป็นคู่รักกันจริง ๆ ใช่ไหม ?”     ภายใต้สายตาข่มขู่ของเอลซ่า  เนโรจึงยิ้มพลางพูดตามตรง     “ข้าเป็นเพื่อนของนาง  แล้วก็เป็นองครักษ์ให้นางด้วย..”     ธีโมหันกลับไปมองเอลซ่าด้วยสายตาถามไถ่  หญิงสาวจึงได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ     “ท่านลุงนั่งก่อนไหมคะ ?  ให้ข้าได้อธิบายให้ท่านฟังโดยละเอียดคงจะดีกว่า” จากคุณ : noOne - [ 24 พ.ย. 47 23:30:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3      หญิงสาวรอจนผู้สูงวัยกว่านั่งลงเรียบร้อยแล้ว  จึงหันไปทางเนโรที่ยังยืนมองโน่นมองนี่ด้วยสายตาสำรวจ     “ส่วนเจ้าก็กลับมานั่งได้แล้ว  ข้าว่าเราคงต้องคุยกันนานทีเดียว...”     เนโรหันกลับมามองคนทั้งสองด้วยสายตาเยือกเย็นผิดกับท่าทางขี้เล่นเมื่อครู่ก่อนเป็นคนละคน  มือคล้ำข้างหนึ่งยกขึ้นลูบจมูกเล็กน้อยก่อนพูด     “ลุงของเจ้ามีกลิ่นที่ดีทีเดียวนะเฟรย์  ข้าสัมผัสได้ถึงความหนักแน่นเข้มแข็งในเสียงฝีเท้า  ความเฉลียวฉลาดในดวงตา  ข้าว่าเจ้าเลือกคนไม่ผิด..”     ธีโมมีสีหน้างุนงง  หันไปถามกับหญิงสาวว่า     “เฟรย์หรือ ?  นั่นเขาเรียกเจ้าอยู่หรือเปล่าเอลซ่า ?”     หญิงสาวพยักหน้ารับ     “ท่านลุงคงรู้ว่าเมื่อแปดปีก่อนข้าต้องเข้าพิธีชำระวิญญาณตามธรรมเนียมของชาวเทม่า..  คำว่าเฟรย์นั้นเป็นนามที่ข้าได้รับมาเมื่อข้าได้ผ่านพิธีชำระวิญญาณเรียบร้อยแล้ว..”     เนโรก้าวยาว ๆ เข้ามานั่งลงที่เก้าอี้ที่ว่างอยู่  ก่อนจะพูดยิ้ม ๆ     “เจ้าไม่เล่าให้ละเอียดกว่านั้นสักหน่อยล่ะเฟรย์ ?  ว่าเจ้าได้นามนี้มาเพราะเหตุใดกันแน่  พูดแค่นั้นท่านลุงของเจ้าคงไม่เข้าใจหรอกน่า”     ผู้บัญชาการสูงสุดแห่งมหานครรีมาฟังจนเกิดความสงสัยขึ้นบ้าง     “ข้าเริ่มจะงงบ้างแล้วตอนนี้..  ตกลงพวกเจ้ากำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่  แล้วพ่อหนุ่มเนโรคนนี้เป็นใครกัน ?  ดูเหมือนจะไม่ใช่คนแถวนี้แน่..”     เนโรยิ้มอย่างสง่างาม  ก่อนจะโยนเรื่องไปให้หญิงสาวที่นั่งมองอยู่ด้วยสายตาอ่อนอกอ่อนใจ     “เจ้านั่นล่ะเป็นคนอธิบาย  ...ให้ข้าพูดเดี๋ยวจะดูไม่น่าเชื่อถือ..”     เอลซ่าทำอะไรไม่ได้นอกจากส่ายหน้า     “นี่ตกลงว่าข้าต้องเชื่อฟังเจ้าหรือว่าเจ้าต้องเชื่อฟังข้ากันแน่นะเนี่ย ?”     ชายผมทองยิ้มอย่างรื่นเริง     “ก็ต้องแล้วแต่สถานการณ์สิสาวน้อย...  ขนาดกษัตริย์ไวล์ดของข้าเองบางเวลาก็ยังต้องฟังคำแนะนำของข้าเล้ย”     เอลซ่าชักเริ่มหมดความอดทน  แต่คำพูดของอีกฝ่ายก็ฟังดูจะมีเหตุผลดี  ไม่ใช่เลี่ยงไปเลี่ยงมาเพราะขี้เกียจจะพูด  เลยได้แต่บ่น     “เจ้าก็ชอบโยนเรื่องยุ่ง ๆ มาให้ข้าทั้งปี  ตั้งแต่ตอนอยู่ประเทศแห่งเกาะ  จนมาถึงทวีปเกสตัสด์นี่เจ้าช่วยข้าเรื่องอะไรบ้างล่ะเนี่ย ?”     ชายผมทองยังคงลอยหน้าด้วยท่าทางกวนประสาท     “ก็ข้ารับงานพิทักษ์ความปลอดภัยให้กับเจ้า  แล้วก็รับงานเป็นฑูตเจรจาให้กับกษัตริย์ของข้า  แต่ไม่ได้มีหน้าที่มาอธิบายความเป็นมาเป็นไปให้ใครต่อใครฟังซักหน่อย  ดังนั้นเจ้าก็ควรเป็นคนจัดการให้เรียบร้อยก่อน  ไว้ถึงตาข้าพูดเมื่อไหร่  ข้าก็จะพูดเองนั่นแหละ...”     ประกายสีแดงเริ่มสาดแสงออกจากดวงตาของเอลซ่าอีกครั้งอย่างเหลืออด  แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อธีโมเป็นฝ่ายร้องทักขึ้น     “เอลซ่า ! ทำไมดวงตาของเจ้าเปลี่ยนเป็นสีแดงแบบนั้น !?” ************************************************************************ Link ตอนก่อน ๆ ค่ะ Link [1] : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3133809/W3133809.html Link [2] : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3134684/W3134684.html Link [3] : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3135909/W3135909.html Link [4] : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3137667/W3137667.html Link [5] :http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3139782/W3139782.html คุณ scottie :รับรองว่าเป็นเอลซ่าตัวจริงเสียงจริงแน่ค่ะ  ^^   คุณ JingleJ : เดี๋ยวก็ได้เจอแล้วนะคะ  หุหุ รบกวนช่วยให้คำแนะนำด้วยนะคะ จากคุณ : noOne - [ 24 พ.ย. 47 23:31:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ???????????????????????????????????????? สงสัยสงสัยสงสัยสงสัย อยากรู้ต่อจัง อย่างน้อยยังเฉลยแล้วว่าเนโรไม่ใช่แฟน ค่อยโล่งใจหน่อย ต้องมีซ่อนเอาไว้อีกแน่เลย แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 47 00:08:38 จากคุณ : JingleJ - [ 24 พ.ย. 47 23:58:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณnoOneคะ เราแนะนำไม่ค่อยเป็นหรอกค่ะ อ่านเป็นอย่างเดียว แต่ขอบอกว่าสนุกมากเลย สำนวนก็ไม่ทำให้รู้สึกเลยว่าเป็นมือใหม่ มีการบรรยายต่างๆที่ดี ก็ไม่รู้จะแนะนำอะไรนะคะ แค่เข้ามาเชียร์ทุกวันเท่านั้นเอง นี่วันนี้เข้ามารอตั้งแต่ประมาณ3ทุ่มได้มั๊งเนี่ย คิดดูแล้วกันว่าอาการหนักขนาดไหน หุหุ หมดสต๊อกแล้วบอกด้วยนะคะ เดี๋ยวเข้ามารออ่านแล้วคุณไม่มาจะขาดใจตาย พอดีตอนนี้เราไม่ได้อยู่เมืองไทย ได้นิยายของคุณช่วยให้หายเหงาไปเยอะเลย ขอบคุณมากนะคะ แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 47 00:07:33 จากคุณ : JingleJ - [ 25 พ.ย. 47 00:06:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อนุญาต สนุกเชียวค่ะ เนโรตัวจริงท่าทางน่ากลัวเชียว จากคุณ : scottie - [ 25 พ.ย. 47 12:32:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สนุก ตอนที่ 1 ประโยคขาดๆบรรทัดกระโดดชอบกล แต่พอขึ้นความเห็นที่ 2 ..3   ก็ปกติดีแล้วครับ จากคุณ : GTW - [ 25 พ.ย. 47 15:06:45 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อยากรู้จริง ว่าเนโรเป็นตัวอะไรหว่า จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ วันลอยกระทง 00:33:39 A:202.133.176.43 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 สะใจมีคนมาช่วยเอลซ่าจัดการกับคารอส เหอเหอเหอเหอ ว่าแต่ว่า เอามีดสับทั้งเกเบรียลทั้งคารอสหนัก ๆ ได้ไหมคะ ฮ่าฮ่าฮ่า จากคุณ : หมาเลี้ยงแกะ - [ 29 พ.ย. 47 00:51:02 A:61.90.33.221 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^^ ตอนที่ [7] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3143593/W3143593.html จากคุณ : blvan - [ 19 ธ.ค. 47 00:48:48 ]