ความคิดเห็นที่ 1     ตอนนั้นเนโรกลับคืนสู่สภาพของชายหนุ่มรูปงามอย่างที่เคยเป็นเรียบร้อยแล้ว  ท่าทียามค้อมศีรษะนั้นเย่อหยิ่งภาคภูมินัก     “ตระกูลผู้พิทักษ์แห่งกษัตริย์ของข้าสืบเชื้อสายจากเทพเจ้าเสือผู้ยิ่งใหญ่มาแล้วหลายพันปี...  ข้าไม่ต้องการมีดหรือดาบเพื่อต่อสู้  เพียงเขี้ยวเล็บของข้าก็แข็งแกร่งพอที่จะรักษาบัลลังก์แห่งกษัตริย์แล้ว..”     เสียงของธีโมนั้นยังสั่นอยู่เล็กน้อยเมื่อพูดขึ้น     “ข้าไม่รู้มาก่อนว่าประเทศแห่งเกาะยังมีผู้พิทักษ์ที่พิเศษถึงเพียงนี้..”     เอลซ่าขมวดคิ้วปรายตาไปทางเนโรแวบหนึ่ง     “เนโรเป็นเพื่อนกับข้าตั้งแต่แรกที่ข้าไปอาศัยอยู่กับท่านอาไวล์ด  ...ไม่สิ.. กษัตริย์ไวล์ด  ...แล้วก็เป็นคนสอนวิธีควบคุมพลังให้ข้า  หากจะนับไปแล้วก็ถือเป็นครูคนหนึ่งของข้าก็ว่าได้...”     เนโรส่ายหน้าเล็กน้อย     “เฟรย์นั้นเป็นผู้มีพรสวรรค์สูงที่สุดในชาวเทม่าที่ข้าเคยพบมา  มีไม่มากนักที่ข้าจะสอนแก่นางได้  และก็ไม่กล้ายกตัวเป็นอาจารย์ของนางสักเท่าไหร่หรอก..  อย่างที่บอกนั่นล่ะ  นัยน์ตาแห่งเทม่าเลือกข้ามาเป็นเป้าซ้อมมือให้นางมากกว่าเลือกมาเป็นอาจารย์สอนวิชา”     ธีโมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อดึงความเยือกเย็นกลับมาอีกครั้ง     “ข้าช่างรู้เรื่องภายนอกเกสตัสด์น้อยนิดเหลือเกิน  ...หากไม่ได้พบท่านโมเร็ก  ไม่ได้พบท่านเนโร  ข้าก็คงจะหลงคิดว่าชาวเกสตัสด์นี่เองที่แข็งแกร่งที่สุดในพื้นพิภพแห่งวาซาเรีย..”     นัยน์ตาสีเขียวงดงามของเนโรหรี่ลงกว่าเดิม     “พวกท่านเข้มแข็ง  ...ไม่อย่างนั้นคงไม่กลายเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีจำนวนมากที่สุดบนพื้นพิภพอันกว้างใหญ่นี้ไปได้หรอก..  ไม่ว่าจะเป็นชาวเทม่า  หรือตระกูลผู้พิทักษ์ของข้าต่างก็มีจำนวนเพียงน้อยนิดเหลือเกิน  ..ธรรมชาติอันยิ่งใหญ่และกาลเวลาได้ทดสอบเลือกผู้ที่เหมาะสมที่จะมีชีวิตรอดอยู่ตลอดเวลา  ฉะนั้นท่านไม่ต้องท้อใจไปเพราะข้าหรือชาวเทม่าอื่นใดทั้งสิ้น !”     กระทั่งเอลซ่าเองก็ต้องพยักหน้ายอมรับสัจธรรมที่เพื่อนจากต่างแดนกล่าวออกมา  ก่อนจะพึมพำขึ้น     “นัยน์ตาแห่งเทม่าก็เคยบอกกับข้าแบบนี้เมื่อตอนที่สภาผู้เฒ่าไม่ยอมรับข้าเป็นชาวเทม่า...”     สายตาของเนโรมีประกายชื่นชม     “สตรีผู้นั้นมีสายตากว้างไกลเกินผู้ใดจะเทียมได้  ในจำนวนนัยน์ตาแห่งเทม่าทั้งสามรุ่นที่ข้ามีโอกาสได้พบ  ข้ามั่นใจว่านางมีคุณสมบัติที่เหมาะสมกับตำแหน่งมากที่สุด”     ธีโมผ่อนลมหายใจจากปอดอย่างแผ่วเบา     “เอาเป็นว่าข้าจะไม่เอาเรื่องนี้มาพูดอีกก็แล้วกัน..  ว่าแต่เมื่อครู่ข้าเหมือนจะได้ยินท่านบอกว่าท่านทำหน้าที่เป็นทูตมาเจรจาแทนกษัตริย์ของท่านด้วยหรือ ?”     เนโรพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม     “ความจำท่านใช้ได้ทีเดียว...  เรื่องที่กษัตริย์ของข้าให้ข้ามาถามท่านก่อนเป็นอย่างแรกก็คือ  ท่านรู้อะไรบ้างเกี่ยวกับโจรที่กำลังออกปล้นฆ่าช่วงชิงอยู่ในตอนใต้ของเกสตัสด์มาหลายปีแล้ว ?”     ใบหน้าของธีโมเคร่งขรึมลงทันที     “กลุ่มโจรที่ก่อกวนตั้งแต่แคว้นกิลเดอรอน ลาครูซ  ไล่ขึ้นมาจนถึงเบเรเมียและโอเรียมนั่นน่ะหรือ ?”     ชายรูปงามพยักหน้ายิ้ม     “โจรชั่วช้าที่มีร่องรอยเร้นลับ  เดี๋ยวผลุบเดี๋ยวโผล่ตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้างโดยไม่เคยเหลือผู้รอดชีวิตมาเป็นพยานรู้เห็นเหล่านั้นแหละ..”     ธีโมเม้มริมฝีปากก่อนตอบ     “ทางสมาพันธรัฐเคยนำเรื่องนี้มาเป็นหัวข้อการประชุมสำคัญหลายครั้ง  ...ตอนแรกนั้นพวกโจรมีเพียงกลุ่มไม่ใหญ่นัก  ออกอาละวาดแถบชายทะเลของแคว้นกิลเดอรอนตั้งแต่สี่ปีก่อน  จากนั้นก็ขยายวงกว้างขึ้นเรื่อย ๆ ก่อความเดือดร้อนให้กับผู้คนที่อาศัยอยู่แถบชายฝั่งทะเลจนทางสมาพันธรัฐเคยส่งกองทหารออกไปปราบปรามหลายต่อหลายครั้ง  หากแต่ไม่เคยได้พบกับกลุ่มโจรอย่างที่ตั้งเป้าหมายเอาไว้สักครั้ง..”     “แล้วท่านไม่สงสัยเหรอว่าพวกมันไปหลบซ่อนอยู่ที่ไหนจึงได้เร้นลับนัก ?”     “เคยสิ !  แต่ดินแดนแถบนั้นเต็มไปด้วยชัยภูมิเปี่ยมอันตรายที่เหมาะจะให้พวกมันหลบซ่อนมากมาย  ไม่นับทางออกทะเลที่เป็นทางหนีอันสะดวกง่ายดายที่สุด..”     “ท่านคิดว่าพวกมันมีกองเรือหรือเปล่า ?”     “ข้าก็ไม่อาจตอบท่านได้เหมือนกัน ...อย่างที่ท่านพูดนั่นล่ะท่านเนโรว่าพวกมันไม่เคยปล่อยให้มีผู้รอดชีวิตมาเป็นพยานรู้เห็น  สิ่งที่ทางการของแคว้นต่าง ๆ และทหารของสมาพันธรัฐได้พบทุกครั้งก็คือซากศพและความเสียหายที่ประเมินค่าไม่ได้..”     จากคำตอบตามตรงของธีโมทำให้เอลซ่าและเนโรต่างก็หันมามองหน้ากันเงียบ ๆ ก่อนที่เอลซ่าจะพยักหน้าให้กับอีกฝ่าย     ดังนั้นเนโรจึงเป็นคนพูดขึ้นก่อน     “ท่านคงกำลังแปลกใจว่าทำไมข้าจึงยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดทั้ง ๆ ที่ประเทศแห่งเกาะของข้าก็อยู่ห่างไกลจากทวีปเกสตัสด์จนไม่น่าจะเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยได้เช่นนี้..”     หยุดเล็กน้อยชายผมทองจึงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง     “เดิมทีประเทศของเราเคยมีความสัมพันธ์อันดีกับชาวเกสตัสด์บางแคว้น โดยเฉพาะกิลเดอรอนที่อยู่ทางใต้สุดของทวีปแห่งนี้  แต่เมื่อสองปีที่แล้วกลับมีสาส์นจากกิลเดอรอนสอบถามเกี่ยวกับโจรสลัดที่อาจแฝงตัวอยู่ในประเทศแห่งเกาะมาถึงกษัตริย์ไวล์ด..”     ความโกรธกรุ่นปรากฏในน้ำเสียง     “กิลเดอรอนหวาดระแวงว่าประเทศแห่งเกาะเป็นแหล่งซ่องสุมของกองโจรเหล่านั้น  ...กษัตริย์ไวล์ดส่งคนออกไปสืบข่าวโดยละเอียด  พร้อมทั้งสั่งให้ควบคุมเรือทุกลำที่แล่นผ่านน่านน้ำของประเทศ  จนแน่ใจว่าโจรพวกนั้นไม่ได้มีแหล่งกบดานในประเทศของพวกเราแน่นอน  จึงตอบสาส์นกลับไปอย่างมั่นใจยิ่ง..”     ธีโมฟังหางเสียงของอีกฝ่ายก็รู้ได้ว่าเรื่องไม่จบเพียงแค่นี้     “แต่แคว้นกิลเดอรอนไม่เชื่อในเกียรติของประเทศแห่งเกาะ  กองเรือยังคงถูกส่งมาคุมเชิงพร้อมทั้งคำสั่งห้ามคนจากประเทศแห่งเกาะผ่านเข้าแดนไปค้าขายตามปกติอีกด้วย..  หากไม่ใช่กษัตริย์และเฟรย์ห้ามเอาไว้  ข้าเองก็เกือบเข้าไปอาละวาดที่แคว้นกิลเดอรอนด้วยตัวเองแล้ว..”     ผู้บัญชาการสูงสุดแห่งรีมามองท่าทางมาดหมายของอีกฝ่ายแล้วก็ต้องรู้สึกเสียวสันหลังวาบ  ภาพเขี้ยวเล็บที่ได้เห็นยังติดตา  หากเนโรเข้าไปอาละวาดที่กิลเดอรอนจริง  สมาพันธรัฐก็คงจะต้องมีงานหนักขึ้นที่จะต้องรับมือกับผู้พิทักษ์กษัตริย์จากประเทศแห่งเกาะแน่     เอลซ่าซึ่งเฝ้ามองปฏิกิริยาของท่านลุงธีโมอยู่แต่แรก  รีบพูดขึ้นเพื่อคลายความตึงเครียดในห้อง     “กับเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นกษัตริย์ไวล์ดมีความวิตกมากค่ะท่านลุงธีโม  พอดีว่าข้าสอบผ่านการทดสอบของนัยน์ตาแห่งเทม่าในที่สุด  ข้าจึงอาสาที่จะมาสืบเรื่องครั้งนี้..”     ธีโมทำหน้านิ่ว  ถามอย่างแปลกใจ     “เจ้านี่นะออกมาสืบเรื่อง ?  ลุงส่งสายสืบของรีมาออกไปตรวจสอบเรื่องมาหลายครั้ง  ไม่นับคนของสมาพันธรัฐและแคว้นอื่น ๆ อีกตั้งมากมาย  แต่เราก็ไม่อาจได้รู้อะไรมากไปกว่าที่มีข้อมูลอยู่แล้วสักเท่าไหร่เลย..”     เนโรส่ายหน้าพลางหัวเราะในลำคอ     “ท่านอย่าลืมสิว่านางมีสายเลือดของชาวเทม่าอยู่ในตัวครึ่งหนึ่ง..  คุณสมบัติสำคัญอย่างแรกของชาวเทม่าคือสามารถสื่อสารกับสัตว์ทุกชนิดได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องใช้คำพูดด้วยซ้ำ...  เมื่อนางอาสาที่จะออกมาสืบเรื่องตั้งแต่เมื่อปลายปีที่ผ่านมา  ข้าก็เลยขออนุญาตกษัตริย์เพื่อติดตามมาด้วยเป็นพิเศษ  ข้าอยากรู้ว่าโจรพวกนั้นมันเก่งกล้ามาจากไหนกันแน่  ถึงกับสามารถก่อกวนจนทั้งทวีปเหนือและประเทศแห่งเกาะต้องเดือดร้อนกันไปหมดถึงเพียงนี้..”     สองตาของธีโมเป็นประกาย     “ถ้าอย่างนั้นพวกท่านได้เรื่องอะไรมาบ้าง ?”     เอลซ่ายิ้มก่อนจะเสนอขึ้น     “ข้าว่าพวกเราย้ายที่คุยกันก่อนดีกว่าไหมคะท่านลุง ?  ถ้าได้ห้องที่มีแผนที่ของทวีปเกสตัสด์ด้วยจะยิ่งดี..”     ธีโมลุกขึ้นด้วยท่าทางกระฉับกระเฉงทันที  เรื่องของโจรที่อาละวาดอยู่ทางตอนใต้ของทวีปไม่ใช่เรื่องที่ไกลตัวสำหรับผู้บังคับบัญชาสูงสุดแห่งมหานครรีมาแม้แต่น้อย  เพราะเขาเองก็เป็นหนึ่งในผู้ที่ได้รับมอบหมายจากสภาสมาพันธรัฐให้รับผิดชอบดูแลคลี่คลายเรื่องที่เกิดขึ้น  รวมทั้งส่งนายทหารจากรีมาจำนวนหนึ่งเข้าร่วมปฏิบัติงานเป็นกองกำลังของสมาพันธรัฐในการแก้ไขเรื่องคราวนี้     “ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปที่ห้องทำงานของข้าดีกว่า  ..ข้ามีแผนที่โดยละเอียดของทุกแคว้น รวมถึงแผนที่ชายฝั่งทะเลทางตอนใต้ด้วย..”     แม้จะอยู่ระหว่างตื่นเต้นยินดี  แต่ธีโมก็ไม่ลืมที่จะสั่งอาหารและเครื่องดื่มมาให้แก่หลานสาวต่างสายเลือดและเพื่อนของเธออย่างรอบคอบ     เมื่อคนรับใช้ปิดประตูตามหลังออกไปเรียบร้อยแล้ว  ธีโมจึงหันมาเชื้อเชิญแก่ทั้งสองด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม     “เดินทางกันมาไกลข้าคิดว่าคงจะหิวกันไม่น้อย  ...ข้าไม่อยากให้ท่านเนโรเอาไปเล่าได้ว่าบ้านข้าต้อนรับแขกได้ไม่ดีพอ..”     เนโรกวาดตามองอาหารเกือบสิบจานที่ถูกยกเข้ามาจนเกือบจะล้นโต๊ะทำงานของอีกฝ่ายแล้วก็ตาเป็นประกาย     “ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกท่านลุงธีโม  รับรองว่าข้าจะเอาไปเล่าในทางที่ดีแน่”     เอลซ่าก็หัวเราะออกมาก่อนจะหยิบอาหารในจานที่อยู่ใกล้ที่สุดเข้าปากก่อนเป็นคนแรก     “ท่านลุงเลือกวิธีต้อนรับได้เหมาะกับเนโรที่สุดแล้วล่ะค่ะ  ไม่มีอะไรจะถูกใจผู้พิทักษ์แห่งกษัตริย์ไปมากกว่าอาหารได้หรอก..”     เนโรมองท่าทางเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยของเพื่อนสาวแล้วก็ต้องย่นจมูก     “เจ้าไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี..  ตัวเจ้าเองนั่นล่ะที่เห็นแก่กินมากกว่าข้าเสียอีกแม่สาวน้อย  อย่าสวาปามคนเดียวเสียหมดล่ะ  เหลือไว้ให้ข้าบ้าง..”     ดูเหมือนทั้งสองจะคุ้นเคยกับการหยอกล้อกันเป็นกิจวัตรไปแล้ว  ธีโมที่เริ่มคุ้นเคยกับเนโรมากขึ้นจึงหัวเราะขึ้น     “ถ้าไม่พอเดี๋ยวข้าจะสั่งให้ห้องครัวทำเพิ่มให้อีก  พวกเจ้ากินกันไปเถอะ  ไม่ต้องกลัวว่าจะหมด..  ข้าจำได้ว่าเอลซ่าชอบกินเนื้อลูกกวางอบใช่ไหม ?  ข้าสั่งแม่ครัวไปแล้วนะ  แต่คงต้องใช้เวลาบ้าง..”     ดวงตาของเอลซ่าเป็นประกาย       “ท่านลุงยังอุตส่าห์จำของโปรดของข้าได้..  ข้าไม่ได้กินเนื้อลูกกวางมานานมากแล้วค่ะ  หลังจากผ่านพิธีชำระวิญญาณข้าก็แทบไม่ได้กินเนื้อสัตว์อีก..”     เนโรเอ่ยขึ้นมาเยาะ ๆ     “ก็เจ้ามันใจอ่อน  เวลาเจอกวางน่าอร่อยเจ้าก็ไม่ยอมล่า  ...การที่ชาวเทม่าพูดคุยกับสัตว์ได้ทุกชนิดนี่ก็ทำให้เจ้าต้องอดกินของอร่อย ๆ เหมือนกันนะ..”     เอลซ่าเหลือบไปมองเพื่อนด้วยสายตาขุ่น ๆ     “ถ้าเขาทำมาเสร็จแล้วข้าก็กินได้หรอกน่า..  แต่เจ้านั่นล่ะชอบลากข้าออกไปล่าเองทุกครั้ง  แถมเจ้าล่ามาแล้วก็ไม่ยอมให้ข้าได้กินด้วย..”     เนโรโคลงศีรษะไปมา     “เจ้าไม่ได้ล่าเองกับมือ  ก็ต้องอดกินไปตามระเบียบสิ”     ธีโมเห็นทั้งสองชักจะตั้งท่าทะเลาะกันรอบใหม่  จึงรีบเข้ามาห้ามทัพ     “เอาล่ะ..  ยังไงที่นี่ก็มีให้พวกเจ้ากินจนอิ่มแน่  ...ว่าแต่เราเริ่มมาคุยเรื่องจริงจังกันเสียทีดีไหม ?”     เอลซ่าปรายตาค้อนใส่เนโรเป็นครั้งสุดท้าย     “ก็ได้ค่ะท่านลุง  ...ถ้าเจ้าบ้าเนโรไม่คอยมากวนประสาทข้าล่ะก็  ข้าเริ่มไปนานแล้วล่ะ”     คราวนี้เนโรไม่ต่อปากต่อคำ  เพราะในปากนั้นเต็มไปด้วยเนื้อแกะอบสมุนไพรเรียบร้อยแล้ว  จึงมีแต่สายตาขุ่น ๆ ที่จ้องตอบโดยไม่มีเสียงต่อล้อต่อเถียงอีก จากคุณ : noOne - [ 25 พ.ย. 47 21:06:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2     แผนที่ขนาดใหญ่ในห้องทำงานของธีโมนั้นถูกแขวนอยู่ที่ผนังด้านหนึ่งจนเต็มพื้นที่  ธีโมใช้เวลาที่เอลซ่ากับเนโรจัดการกับอาหารตรงหน้า (โดยไม่คิดถึงมารยาทบนโต๊ะอาหารแม้แต่น้อย) เพื่ออธิบายถึงหมุดสัญลักษณ์ต่าง ๆ ที่ติดพราวไปบนแผนที่นั้น     เมื่อผู้บัญชาการสูงสุดแห่งมหานครรีมาอธิบายเสร็จ  ทั้งเอลซ่าและเนโรก็กินจนอิ่มแปล้เช่นกัน     ดังนั้นเนโรจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้  แล้วยกนิ้วเปื้อนน้ำมันขึ้นมา  ตั้งท่าจะจิ้มไปบนจุดหนึ่งบนแผนที่เพื่ออธิบาย  แต่เอลซ่าร้องเสียงหลงขัดขึ้นก่อน     “อย่าเพิ่งจิ้มลงไปนะเนโร  เจ้ามาเช็ดมือให้สะอาดเสียก่อนสิ  ..อ้อ  แล้วอย่าป้ายไปบนเสื้อของพ่อข้าด้วยนะ !”     เนโรชะงักนิ้วที่กำลังจะป้ายเข้ากับเสื้อของตนทันที  ก่อนจะเหลียวกลับมา     “แล้วจะให้ข้าเช็ดกับอะไรล่ะ ? ทั้งผ้าเช็ดมือแล้วก็ผ้าปูโต๊ะก็ไม่มีนี่นา..”     ธีโมกลั้นหัวเราะเอาไว้อย่างยากลำบาก  ก่อนจะส่งผ้าเช็ดหน้าของตนให้อีกฝ่าย     “เอาผ้าเช็ดหน้าของข้าไปใช้ก่อนก็ได้ท่านเนโร  ..ข้ามีอีกหลายผืน..”     เนโรพยักหน้าขอบคุณ  ก่อนจะจัดการเช็ดคราบน้ำมันในมือจนสะอาดเรียบร้อย  แล้วก็ส่งผ้าเช็ดนหน้าผืนนั้นต่อไปให้หญิงสาวที่รออยู่เหมือนกัน     “เอ้า ! เจ้าเองก็มือเปื้อนจะแย่  ยังมีหน้ามาว่าข้า..”     เอลซ่าส่ายหน้าพูด     “ก็ข้าไม่ได้เป็นคนที่กำลังจะจิ้มนิ้วลงไปบนแผนที่ล้ำค่าของท่านลุงธีโมน่ะสิ..”     เนโรชักขมวดคิ้ว     “แล้วทำไมถึงเป็นท่านลุงธีโมที่ส่งผ้าเช็ดหน้ามาให้ข้าล่ะ ?  น่าจะเป็นเจ้าสิที่ส่งมาให้ข้า  ...อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่พกผ้าเช็ดหน้า ?”     เอลซ่าทำหน้าเคร่งขรึม     “ก็ผ้าเช็ดหน้าที่ข้าพกเป็นผ้าผืนสวยของท่านแม่ข้านี่นา  เรื่องอะไรจะเอามาให้เจ้าเช็ดมือ..”     เนโรฟังจนส่ายหน้า  ก่อนจะหันไปทางแผนที่อีกครั้ง  แล้วจิ้มนิ้วที่ถูกเช็ดจนสะอาดเอี่ยมลงไปตรง ๆ  ใกล้กับหมุดสีน้ำเงินที่ธีโมปักอยู่ก่อน     “นี่..  คือตำแหน่งแรกที่พวกโจรกลุ่มนี้เริ่มปล้นฆ่าเมื่อสี่ปีก่อน  พวกเราไปสำรวจพื้นที่มาเรียบร้อยแล้ว  มันเคยเป็นหมู่บ้านชายทะเลที่เจริญรุ่งเรืองแห่งหนึ่ง  แน่นอนว่าพวกโจรกวาดทรัพย์สมบัติไปจำนวนมาก  และฆ่าผู้คนในหมู่บ้านทิ้งจนหมด  มีเพียงไม่กี่คนที่ออกจากหมู่บ้านไปค้าขายเท่านั้นที่รอดชีวิต..”     นิ้วมือของเนโรไล่สูงขึ้นไปทางด้านตะวันออกของหมุดน้ำเงินอันแรก  เพื่อไปยังจุดที่สอง     “ส่วนนี่เป็นตำแหน่งถัดมา  พวกมันทิ้งช่วงการปล้นทั้งสองครั้งประมาณสองเดือน  อาจเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตของทางการมากนัก  หรือไม่ก็เป็นไปได้ว่าพวกมันมีคนบาดเจ็บไม่น้อย  ...ข้ากับเฟรย์สอบถามจากนกฮูกตัวหนึ่งที่บังเอิญได้เห็นเหตุการณ์ครั้งนี้  ได้ความว่าพวกโจรมากันเกือบสามสิบคน  ทุกคนคลุมหน้าตาจนมิดชิด  บุกเข้ามาในหมู่บ้านท่ามกลางความมืดขณะที่ชาวบ้านหลับกันอยู่..”     นี่เป็นครั้งแรกที่ธีโมได้ฟังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  แม้ว่าพยานรู้เห็นจะไม่ใช่มนุษย์ก็ตาม  แต่ชายร่างสูงใหญ่ก็เชื่อมั่นในข้อมูลของอีกฝ่ายเต็มที่  เอลซ่าหลานสาวของเขาเป็นลูกครึ่งชาวเทม่า  ส่วนเนโรเองก็เป็นร่างแปลงของเทพเจ้าเสือ  คงไม่แปลกที่ทั้งสองจะคุยกับนกฮูกรู้เรื่องแน่     เสียงทุ้มของเนโรยังคงพูดอย่างต่อเนื่อง     “..นกฮูกตัวนั้นบอกข้าว่า  พวกโจรเข้ามาจากสองทาง  คือทางเหนือและใต้  เป็นการปิดทางเข้าออกของหมู่บ้านไว้ตั้งแต่แรก  จากนั้นก็กระจายออกเป็นกลุ่ม ๆ แยกกันเข้าไปในบ้านแต่ละหลัง  มีการต่อต้านไม่มากนักเพราะพวกมันฉวยโอกาสเมื่อชาวหมู่บ้านหลับสนิท  ...เมื่อลงมือเสร็จพวกมันก็ล่าถอยไปเงียบ ๆ ไม่มีการจุดไฟเผา  ไม่มีเสียงเอะอะโวยวาย..”     ธีโมขมวดคิ้ว  ถามขึ้นอย่างประหลาดใจ     “ไม่เอะอะโวยวายหรือ ?  น่าแปลกจริง...”     เนโรพยักหน้า  มือเลื่อนออกไปชี้ยังจุดต่อไป       “อีกสองเดือนต่อมาพวกมันเบนเป้าหมายไปยังทางตะวันออกของกิลเดอรอน  มีเมืองเล็ก ๆ ที่เป็นเมืองท่าสำคัญอยู่ที่นี่  แต่เป้าหมายของพวกมันอยู่ที่คฤหาสน์พวกพ่อค้าที่มีฐานะดี  ตำแหน่งที่ตั้งของคฤหาสน์สามหลังนี้ห่างจากตัวเมืองไปพอสมควรเพราะตั้งอยู่บนปลายสุดของแหลมที่ยื่นออกไปในทะเล..”     เอลซ่าลุกขึ้นมายืนคู่กับเนโร  ชี้นิ้วไปยังภาพกลุ่มหินโสโครกจุดหนึ่งในแผนที่     “ข้าสอบถามจากนกนางนวลที่อาศัยอยู่แถบนี้  พวกมันส่วนใหญ่นอนหลับในเวลากลางคืน  แต่บางตัวก็ตื่นขึ้นมาเมื่อมีเรือบดลำเล็กพายผ่านกลุ่มหินโสโครกที่อาศัยอยู่ไปยังแหลมแห่งนั้น  ...จากคำบอกของพวกนกระบุว่ามันไม่เคยเห็นเรือใหญ่เข้าไปจอดในแถบนั้น  เพราะกลุ่มหินโสโครกจำนวนมากที่กระจายไปทั่วทั้งบริเวณ  ..เมื่อข้าสอบถามจากนกกลางคืนในละแวกใกล้เคียงจึงพบว่าพวกโจรพายเรือเล็กมาจากชายฝั่งที่ห่างออกไปอีกฝั่งหนึ่งของอ่าว..”     ธีโมนิ่วหน้า     “หมายความว่าโจรพวกนี้ไม่น่าจะเป็นพวกโจรสลัด  พวกมันควรต้องมีที่อาศัยอยู่บนบกมากกว่าที่จะแล่นเรือออกทะเลเพื่อหลบหนีการจับกุม...”     เอลซ่าพยักหน้ารับ  ไล่มือไปตามหมุดสีน้ำเงินอีกหลายอันก่อนจะสรุป     “หลังจากที่ข้ากับเนโรไล่ตามเส้นทางการลงมือของพวกมันไปตามลำดับ  เห็นได้ชัดว่าโจรพวกนี้จงใจลงมือจากแถบชายฝั่งไล่ขึ้นมาทางทิศเหนือทีละน้อย  นอกจากจะลงมืออย่างเหี้ยมโหดแล้ว  ยังมีการทำงานที่เป็นระเบียบและมีขั้นตอนที่ชัดเจน  พวกมันมีความชำนาญในพื้นที่ที่จะเข้าปล้น  ไม่เคยแตกแถวไม่เคยขาดระเบียบวินัย  การลงมือแต่ละครั้งจะมีคนออกคำสั่งที่ชัดเจนและตรวจสอบผลของการลงมือโดยละเอียด  ..ทั้งข้าและเนโรไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าจะมีโจรพวกไหนที่มีพฤติกรรมแบบนี้..”     เนโรช่วยพูดเสริมขึ้นบ้าง     “นอกจากนั้นแล้ว  การลงมือของพวกมันยังเพิ่มความถี่ขึ้นในสองปีที่ผ่านมา  ดูเหมือนกับว่าทางสมาพันธรัฐของพวกท่านจะส่งกองกำลังไปเพื่อปราบปรามหลายครั้ง  แต่ก็ไม่เคยได้พบกับกองโจรกลุ่มนี้แม้แต่ครั้งเดียวใช่หรือไม่ ?”     ธีโมพยักหน้าอย่างหนักใจ     “ทั้งเอลซ่าและท่านเนโรพูดถูกแล้ว  ..ไม่เคยมีโจรกลุ่มไหนที่จะมีพฤติกรรมแบบนี้มาก่อน  ขึ้นชื่อว่ากลุ่มโจรแล้ว  พวกมันมักจะมีนิสัยเคยชิน  มีขอบเขตในการลงมือที่แน่นอน  และชอบที่จะประกาศชื่อเสียงของพวกมันให้เป็นที่รู้จักเลื่องลือ  ยิ่งค่าหัวของมันสูงเท่าไหร่สำหรับพวกโจรแล้วยิ่งถือเป็นเกียรติและเป็นหน้าตาของพวกมันเอง..  กับกลุ่มโจรที่ลงมืออย่างเงียบ ๆ แต่โหดเหี้ยมเช่นนี้  กระทั่งคนของทางสมาพันธรัฐเองก็ยังต้องงุนงงกันไปหมด..”     เนโรสบตากับเอลซ่าแวบหนึ่งก่อนจะเสนอความเห็นขึ้น     “ข้ากับเฟรย์คุยกันมาก่อนหน้านี้หลายครั้ง  ...เป็นไปได้หรือไม่ว่าโจรกลุ่มนี้จะไม่ได้หวังเพียงทรัพย์สินและชื่อเสียงเหมือนกับโจรทั่วไป ?”     ธีโมเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง     “หากโจรไม่หวังทรัพย์สินเงินทองแล้ว  พวกมันจะปล้นไปทำไม ?”     เอลซ่าพยายามเรียบเรียงคำพูดที่คิดเอาไว้ล่วงหน้า     “โดยทั่วไปแล้วเรารู้ข่าวเกี่ยวกับโจรทั่วไปเพราะพวกมันมักโอ้อวดตัวเอง  ..บางครั้งก็นำเงินทองที่ปล้นได้ออกมาใช้ตามสถานเริงรมย์ต่าง ๆ ทำให้เป็นเบาะแสในการจับกุมตัวได้ภายหลัง  ...แต่โจรกลุ่มนี้ใช่มีร่องรอยพวกนี้หรือไม่ ?”     ธีโมชะงักไปทันที  นึกย้อนทบทวนก่อนจะกล่าวช้า ๆ     “ไม่มี..  ข้าไม่เคยได้ยินว่ามีการนำเงินทองหรือเครื่องประดับที่หายไปในการปล้นแต่ละครั้งออกมาใช้แม้แต่ครั้งเดียว..  หลายครั้งที่มีเครื่องประดับอัญมณีสูงค่าหายไประหว่างการปล้น  แต่ก็ไม่เคยโผล่มาให้ผู้อื่นได้เห็นหลังจากการปล้นสักครั้ง  กระทั่งสายที่ข้าวางไว้ในตลาดมืดของแคว้นต่าง ๆ ก็ยังไม่เคยได้ยินแม้แต่ข่าวคราวของสิ่งของเหล่านั้น..”     เอลซ่าพยักหน้า     “ไม่ว่าจะเป็นโจรร้ายหรือพ่อค้าประชาชนทั่วไปต่างก็ต้องกินต้องใช้  ..ท่านลุงลองคิดดูว่ากลุ่มโจรที่ขยายตัวออกเป็นกองกำลังขนาดย่อม ๆ แบบนั้น  มีหรือที่จะไม่มีค่าใช้จ่ายเป็นจำนวนมาก  อย่าว่าแต่พวกมันออกอาละวาดไปตามแคว้นต่าง ๆ ติด ๆ กันในช่วงหลังเหมือนกับว่าเอาแต่เดินทางเพื่อออกปล้นชิงตามหมู่บ้านรายทาง  แสดงว่านอกจากปล้นแล้ว  พวกมันไม่มีเวลาไปทำงานอื่นเพื่อเลี้ยงชีพอีก..”     เนโรเสริมขึ้นสั้น ๆ     “หรือไม่ก็แสดงว่าพวกมันต้องมีรายได้จากทางอื่นมาเลี้ยงดูกองกำลังอยู่แล้ว  จึงไม่ต้องทำมาหากิน  และไม่จำเป็นต้องใช้เงินทีได้มาจากการปล้นด้วย..”     ผู้บัญชาการสูงสุดแห่งมหานครรีมานิ่งอึ้งไปด้วยความนึกไม่ถึง  สมองทบทวนอย่างรวดเร็วถึงเงื่อนงำต่าง ๆ ที่คนทั้งสองเสนอขึ้นมาทีละอย่าง  ก่อนที่จะครางออกมาเบา ๆ     “ทำไมข้าไม่เคยนึกถึงแง่นี้มาก่อนเลยนะ...”     เอลซ่าไล่นิ้วไปตามหมุดสีน้ำเงินตั้งแต่อันแรกจนถึงอันสุดท้ายอีกครั้ง     “เสียดายที่พวกสัตว์ที่ข้าสอบถามบ้างก็หวาดกลัวเกินกว่าจะเข้าไปดูเหตุการณ์ใกล้ ๆ บ้างก็ไม่รู้ถึงความสำคัญของคนพวกนั้น  ทำให้นอกจากการสังเกตพฤติกรรมและเส้นทางการเดินทางของพวกมันคร่าว ๆ แล้ว  ข้าเองก็ไม่ได้เงื่อนงำที่ชัดเจนมากไปกว่านี้อีก...”     เนโรส่ายหน้า     “แต่เพียงแค่นี้ก็แน่ใจได้ว่าทางสมาพันธรัฐประเมินวัตถุประสงค์ของพวกโจรผิดไปตั้งแต่ต้น  ...ข้าว่าพวกมันไม่ได้ต้องการทรัพย์สินไปเพื่อเลี้ยงชีพ  หรือเพื่อสร้างชื่อเสียงแบบโจรทั่วไป  หากแต่มีสิ่งอื่นที่แอบแฝงอยู่ในการปล้นแต่ละครั้ง..”     เอลซ่าพยักหน้า     “สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ  พวกเราจะหาจุดเชื่อมต่อเหล่านั้นได้อย่างไร ?  โจทย์แรกสุดในการจับกุมกองโจรนี้ก็คือ  เราต้องทำความเข้าใจและหาวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของพวกมันออกมาให้ได้  ไม่เช่นนั้นก็จะเหมือนการไล่คว้าเพียงเงาของพวกโจรไปตลอดเท่านั้นเอง..”     บรรยากาศในห้องทำงานของธีโมหนักอึ้งขึ้นในทันทีที่เอลซ่าพูดจบ  เพราะมันเท่ากับเป็นการประเมินว่าแนวทางแก้ปัญหาที่ทางสมาพันธรัฐเคยทำมาทั้งหมดนั้นไร้ค่า  และไม่มีประโยชน์ในการปฏิบัติจริงแม้แต่น้อย     ธีโมก็ไม่อาจปฏิเสธคำพูดของคนทั้งสองได้  ยิ่งคิดผู้บัญชาการสูงสุดแห่งมหานครรีมาก็ยิ่งหวาดหวั่น  พวกเขาเสียเวลาไปเปล่า ๆ สี่ปีเต็มโดยที่ยังแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าสิ่งใดคือความจริงที่ซ่อนอยู่ในการปล้นแต่ละครั้ง       ทุกฝ่ายต่างร้อนรนด้วยจำนวนของเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายและทรัพย์สินที่ถูกกวาดไปเป็นจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ไม่เคยสักครั้งที่จะย้อนทบทวนว่าทรัพย์สินเหล่านั้นถูกใช้ไปในทางใดบ้างหรือไม่ ?     ธีโมส่ายหน้าด้วยความรู้สึกโกรธตนเอง  เสียแรงที่เขาดำรงตำแหน่งสูงถึงผู้บัญชาการสูงสุดของรีมา  แต่กลับไม่ฉุกคิดถึงพิรุธที่ถูกวางอยู่ตรงหน้ามากว่าสี่ปี     “ข้าเจ็บใจตัวเองนัก !  ทั้ง ๆ ที่ข้าควรจะนึกถึงความผิดปกตินี้ได้แต่แรกแท้ ๆ แต่ก็ยังอุตส่าห์มองข้ามมันไปได้  ...ดูเหมือนข้าจะมัวแต่เสียเวลาไปกับการระแวงจอมพลวิคเตอร์และแคว้นเพลเทียมากจนเกินไป...” จากคุณ : noOne - [ 25 พ.ย. 47 21:07:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3     เมื่อเอลซ่าและเนโรได้ยินชื่อแคว้นเพลเทีย  ทั้งสองก็ต้องลอบสบตากันอีกแวบหนึ่ง  ก่อนที่เอลซ่าจะพูดขึ้นเบา ๆ     “เอ่อ...  เรื่องนั้นข้าว่ามันก็ไม่แน่เหมือนกันนะคะท่านลุงธีโม..”     ธีโมชักจะสะดุดหูกับคำพูดของอีกฝ่าย จึงหันมาด้วยสีหน้าสงสัย     “หรือเจ้ามีเรื่องอื่นใดเกี่ยวกับเพลเทียมาบอกข้าอีกเอลซ่า ?”     หญิงสาวถูมือในถุงมือทั้งสองข้างเข้าหากันอย่างลังเล  จนเนโรต้องใช้ศอกข้างหนึ่งเข้ากระทุ้งที่สีข้างของเธอไม่เบานัก     “เจ้าก็พูดข้อสันนิษฐานของเจ้าออกไปสิ ! มัวแต่อมพะนำอยู่แบบนี้เมื่อไหร่ท่านลุงของเจ้าจะรู้เรื่องกันเสียทีล่ะ ?”     ท่าทางของทั้งสองคนเรียกความสนใจจากธีโมได้อย่างเต็มที่แล้วในขณะนี้     “ท่านเนโรพูดถูกแล้ว...  เอลซ่าเจ้ามีอะไรอยู่ในใจก็บอกลุงมาได้เต็มที่  รับรองว่าข้าจะรับฟังเจ้าโดยละเอียดแน่ไม่ว่ามันจะฟังดูเหลือเชื่อแค่ไหนก็ตาม...”     พร้อมกับคำพูดสุดท้ายนั้น  ธีโมก็ใช้หางตากวาดไปทางผู้มาเยือนจากประเทศแห่งเกาะเล็กน้อย  จนเนโรต้องยิ้มกว้างออกมา     “ข้าว่าหลังจากท่านได้เห็นข้าแล้ว  เรื่องเหลือเชื่อแค่ไหนก็คงจะกลายเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ทั้งนั้นล่ะว่าไหมเฟรย์ ?”     เอลซ่าเองก็พลอยอมยิ้มไปด้วย  ท่าทางลังเลของนางหายไปเมื่อเริ่มพูดด้วยอาการครุ่นคิด     “ท่านลุงธีโมคงยังไม่ลืมเรื่องของแม่หญิงมารีอาใช่หรือไม่ ?  หลังจากที่ข้าติดตามท่านลุงโมเร็กไปยังดินแดนแห่งหมอกแล้ว  ท่านลุงโมเร็กก็ได้มอบเอกสารหลายอย่างที่เกี่ยวกับเพลเทียให้กับข้า...”     หยุดกวาดตามองอีกฝ่ายครู่หนึ่ง  เห็นธีโมกำลังมีท่าทางตั้งใจฟัง จึงกล่าวต่อ     “เอกสารพวกนั้นบ่งชี้ถึงรายชื่อของสายลับเกือบทั้งหมดที่เพลเทียส่งไปแฝงตัวในแคว้นต่าง ๆ ...ท่านลุงคงนึกไม่ถึงว่ามีสายลับของเพลเทียมากมายเพียงใดที่ถูกส่งไปแฝงตัวอยู่ทั่วทั้งทวีปเกสตัสด์แห่งนี้..”     ธีโมขมวดคิ้วแน่น     “อย่าบอกนะว่านอกจากมารีอาแล้วยังมีสายลับคนอื่นมาอยู่ที่รีมาอีก ?”     เอลซ่าฝืนยิ้ม     “ถ้าไม่มีจึงจะแปลกท่านลุง ...นอกจากแม่หญิงมารีอาแล้ว  อย่างน้อยก็มีสายลับสำคัญอีกสามคนอยู่ในมหานครรีมาจนถึงขณะนี้ !”     ใบหน้าที่ปกติจะสงบเยือกเย็นของธีโมเปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นในทันที     “ใครกัน ?”     เอลซ่าส่ายหน้า     “ถ้าท่านลุงธีโมทราบแล้ว  ท่านจะทำอย่างไรกับสายลับพวกนั้น ?”     ธีโมเม้มปากนิ่ง  รู้ดีว่าตนแสดงท่าทางใจร้อนจนเกินไปจึงพยายามสงบจิตใจของตนเองให้เยือกเย็นลงแล้วตอบ     “ลุงยังไม่ได้ตัดสินใจ  แต่อย่างน้อยลุงก็ควรจะได้รู้ว่าใครที่เป็นสายลับของเพลเทียอีกไม่ใช่หรือ ?”     เอลซ่าพยักหน้าให้เนโรกลับไปนั่งที่เก้าอี้พร้อมกัน  ก่อนที่จะหันมาตอบ     “ใช่ว่าข้าจะไม่ตอบคำถามของท่านลุง...  แต่ท่านลุงจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งที่ท่านลุงจับกุมแม่หญิงมารีอาได้หรือไม่ ?”     ธีโมใจเย็นลงกว่าเดิม  พยักหน้ารับ     “แน่นอน..  เจ้าอาจยังไม่รู้  แต่มารีอามีคนมาชิงตัวนางกลับไปยังเพลเทียในวันที่เจ้าเดินทางไปกับท่านโมเร็กนั่นเอง  จากที่ข้างฟังคารอสและเกเบรียลซึ่งรับหน้าที่ติดตามพวกนางไปนั้น  เป็นชายฉกรรจ์สองคนที่มารับตัวนางไป  หนึ่งในจำนวนนั้นถูกสังหารที่ด่านตรงช่องเขาระหว่างรีมากับโซเวล  ส่วนมารีอากับอีกคนหนีรอดไปได้..”     เอลซ่าพยักหน้า     “ข้าพอจะทราบมาบ้าง..  พวกนางสังหารนายทหารที่เฝ้าเรือนจำและนายทหารที่เฝ้าด่านไปถึงเจ็ดคน  ภายหลังท่านลุงส่งสาส์นไปยังเพลเทียเพื่อให้ส่งตัวนางกลับมาลงโทษ  แต่กลับได้เพียงซากศพซากเดียวเท่านั้น..”     ธีโมแค่นเสียงด้วยความแค้นเคืองไม่คลาย     “เพลเทียอ้างว่านางกินยาฆ่าตัวตายเพื่อหนีความผิด  กับศพที่ส่งมาให้ก็เน่าเปื่อยจนไม่อาจแยกใบหน้าได้  ...ข้ายังส่งคนให้ติดตามข่าวที่ชัดเจนกว่านี้  แต่ก็ดูเหมือนว่านางจะตายไปจริง ๆ เพราะไม่มีใครเคยพบเห็นสตรีที่มีนามว่ามารีอาอยู่ในแคว้นเพลเทียอีกเลย..”     เอลซ่าฝืนยิ้ม     “จอมพลวิคเตอร์ช่างปราดเปรื่องยิ่งนัก  ...ไม่เพียงใช้วิธีนี้สลายความขัดแย้งระหว่างรีมาและเพลเทียไปได้อย่างสวยงาม  แต่ยังอำนวยความสะดวกในงานด้านอื่นของเพลเทียอีกไม่น้อยทีเดียว...”     ธีโมขมวดคิ้วแน่น     “เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน ?  มารีอาเกี่ยวข้องอย่างไรกับสายลับอีกสามคนที่เจ้าว่าอย่างนั้นหรือ ?”     แต่เอลซ่ากลับส่ายหน้า     “อย่าเพิ่งพูดถึงสายลับสามคนนั้นเลย  ...เอาเป็นว่าท่านลุงธีโมฟังข้าเล่าอะไรเพิ่มเติมอีกสักเล็กน้อยก่อนเถิด..”     ว่าแล้วก็หันไปทางเนโรด้วยสายตาบอกใบ้อะไรบางอย่าง  ธีโมเห็นชายจากประเทศแห่งเกาะลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยท่าทางเยือกเย็น  ใบหูทั้งสองข้างขยับอยู่ไปมาครู่หนึ่งแล้วจึงพยักหน้า     “นอกจากพวกเราทั้งสามแล้ว  ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นใดอยู่ในรัศมีสิบวาของห้องนี้อีก  เจ้าเล่าไปเถอะ..”     สองตาของเอลซ่ามีประกายสีแดงฉายขึ้นมาวูบหนึ่ง     “ข้าและเนโรตามรอยของพวกโจรตั้งแต่กิลเดอรอน  ลาครูซ  เบเรเมีย  จนกระทั่งเข้าไปในเขตของโอเรียม  ...แต่ฝีเท้าของข้าไม่เร็วเท่ากับของเนโร  ในที่สุดข้าจึงขอให้เนโรกลับคือสู่ร่างแท้จริง  เพื่อติดตามรอยเท้าของพวกโจรไปยังหมู่บ้านแห่งหนึ่ง  ...เนโรซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้สูงไม่ห่างจากหมู่บ้านนัก  และมีโอกาสได้เห็นพวกโจรหลายคน..”     ธีโมหันขวับมาทางชายผมทองทันที  นัยน์ตามีประกายตื่นเต้นยินดี     “ท่านเนโรได้เห็นพวกโจรจริง ๆ หรือนี่ ?  ท่านจำหน้าของพวกมันได้หรือไม่ ?”     เนโรพยักหน้า  ก่อนจะมองไปทางหญิงสาวที่นั่งสงบอยู่     “แม้เฟรย์จะตามข้าไปไม่ทัน  แต่ข้าก็ได้ถ่ายทอดความทรงจำที่ข้าเห็นให้นางได้ดูไปแล้ว..”     ธีโมเริ่มงง     “ถ่ายทอดความทรงจำ ?  แบบไหน ?”     เนโรอธิบายให้อีกฝ่ายฟังอย่างย่อ ๆ     “อย่างที่ข้าบอกท่านก่อนหน้านี้  ...เฟรย์เป็นลูกครึ่งเทม่า  เรียกอีกอย่างก็คือนางเป็นพวกผ่าเหล่า..  นางขาดการควบคุมความเสถียรของพลังอย่างที่ชาวเทม่าอื่น ๆ มี แต่ก็มีความสามารถพิเศษอีกหลายอย่างที่ชาวเทม่าคนอื่นไม่มีมาเป็นข้อชดเชย  ..หนึ่งในจำนวนนั้นก็คือ  นางสามารถทำตัวเสมือนเป็นเครื่องรับภาพความทรงจำจากผู้อื่นได้หากนางต้องการ...”     เอลซ่าพยักหน้ารับ     “ข้าขอให้เนโรนึกถึงภาพที่ได้เห็นมา  พร้อม ๆ กับที่ข้าได้สัมผัสความคิดของเขา  เมื่อทำเช่นนั้นข้าก็จะสามารถมองเห็นในสิ่งที่เขาเคยพบมาได้..”     แม้ธีโมจะรู้สึกอัศจรรย์ใจยิ่งนัก  แต่ก็ยังพยักหน้า     “แล้วพวกท่านได้เห็นใครบ้าง ?”     เนโรยักไหล่ด้วยท่าทางสบาย ๆ     “เฟรย์ได้เห็นใครบางคนที่นางเคยรู้จักในอดีต..”     สองตาของเอลซ่ายามนี้กลายเป็นสีแดงจ้าด้วยอารมณ์ภายใน  ริมฝีปากเค้นเสียงออกมาอย่างยากเย็น     “หนึ่งในกลุ่มโจรที่ข้าได้เห็นในความทรงจำของเนโรก็คือสตรีที่เคยเป็นที่รักของเกเบรียล...แม่หญิงมารีอาผู้นั้นเอง !” ************************************************************************** Link ตอนก่อน ๆ ค่ะ Link [1] : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3133809/W3133809.html Link [2] : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3134684/W3134684.html Link [3] : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3135909/W3135909.html Link [4] : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3137667/W3137667.html Link [5] :http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3139782/W3139782.html Link [6] :http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3141950/W3141950.html คุณ JingleJ : ขอบคุณค่ะ  ขอโทษที่เมื่อวานลงช้าไปหน่อย  หุหุ  พอดีอ่านหนังสือติดพันไปหน่อย คุณ scottie : เนโรเป็นพวกเสือซ่อนเล็บขนานแท้ค่ะ  ^^ อาจารย์ GTW : อืมม์...  ไม่รู้เป็นอะไรค่ะ  เอาไปลง notepad ก่อนเอามาแปะแล้ว แต่ก็ยังมีตัดตอนแปลก ๆ ปนอยู่เรื่อย ๆ ค่ะ  ไม่ทราบพอจะมีวิธีแก้ไขไหมคะ แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 47 21:09:41 จากคุณ : noOne - [ 25 พ.ย. 47 21:08:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คิดว่าเอลซ่ากับเนโรเบรคกันเยอะไปนี๊ดดดดดนึงค่ะ จากคุณ : scottie - [ 25 พ.ย. 47 22:28:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยังไม่เจอกันเลย ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร มาทุกวันแบบนี้เดี๋ยวก็เจอเองแหละ จากคุณ : JingleJ - [ วันลอยกระทง 00:49:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอว แม่หญิงมารีอา เปิดตัวอีกครั้ง เอิ้กกกกกก ว่าแต่ ธีโมนี่ ใจแข็งดีเนาะ เป็นเราคงช็อค เอิ้กกกก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ วันลอยกระทง 00:59:32 A:202.133.176.43 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 กลุ่มโจรที่มีระเบียบขนาดนี้ ดูยังไงก็รู้ว่าต้องเป็นกลุ่มทหารที่ถูกฝึกมาอย่างดีเยี่ยม ว่าแต่ว่า ที่บ้านหนูมีของกินเยอะแยะนะคะ คุณพี่เสือไม่มาเที่ยวบ้างเหรอคะ 555 จากคุณ : หมาเลี้ยงแกะ - [ 29 พ.ย. 47 01:03:12 A:61.90.33.221 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^^ ตอนที่ [8] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3145512/W3145512.html จากคุณ : blvan - [ 19 ธ.ค. 47 01:15:44 ]