ความคิดเห็นที่ 1 ...Fat witch brownies - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ...ใครๆ ก็คิดทั้งนั้นว่าฉันคงจะต้องสติไม่ดี หรือไม่ก็ย่อหย่อนทางปัญญา อยู่จะลุกขึ้นมาลาออกจากงานประจำ ที่ก็ดีเหลือหลายเจ้านายให้ลาปีละนานๆ แถมฉันก็ยังเอาเวลานั้นไปนิวยอร์กอยู่ได้ทุกปีๆ นี่ก็สามครั้งเข้าไปแล้ว ไม่รู้เป็นอย่างไร เวลาอยู่ในแมนฮัตตัน ฉันรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน ฟังแล้วเหมือนกระแดะจนน่าหมั่นไส้ ขนาดฉันเขียนเองยังรู้สึกเลย     ทุกครั้งจะเช่าอพาร์ทเมนต์เอาไว้อยู่ ทำตัวเป็นคนในเมือง ซื้อตั๋วเดือนรถไฟ จากนั้นก็ออกย่ำเดิน สูดเอาความกระฉับกระเฉงที่แทรกอยู่ในทุกอณูบรรยากาศ นั่งดูพนักงานเทศบาลเอาดอกนาซิซัสมาลงในกระถางต้นไม้ เหมือนเป็นสัญญาณให้รู้ว่า อีกไม่นานฤดูใบไม้ผลิจะเดินทางมาถึงอย่างเต็มตัว แซมสลับกับกอทิวลิปในเร็ววันจะ แข่งกันบานรับแสงแดดสีทองในวันฟ้าใส ดอกซากุระเริ่มตูมดอกตามก้านกิ่ง และหากวันใด ลมแรง ดอกสีชมพูเล็กๆ ทั้งยังไม่แย้มบานดีจะพากันปลิวว่อนไปตามกระแสลม ราวกับพายุ ดอกไม้ในฤดูร้อน      ทุกเช้าฉันชอบเปิดม่านให้แดดส่องลงมาบนที่นอน แล้วค่อยมุดออกจากผ้านวม มาผึ่งแดด ฟังเสียงรถจากถนนเบื้องล่างจากห้องแบบสตูดิโอ บนถนนคริสโตเฟอร์ ตัดกับกรีนนิช ในวิลเลจฝั่งตะวันออก ฉันชอบฤดูใบไม้ผลิ เพราะมักเห็นสีเขียวต่างเฉดแอบ ผลิตัวซ่อนอยู่ในความขมุกขมัวของบรรยากาศ ความสดของสีแดงแกมส้ม หรือชมพูเข้มริ้ว ขาวของดอก ไม้แทรกตัวเป็นจังหวะ อาคารสีอิฐเรียงรายเป็นฉากอยู่เบื้องหลังฝูงชนสวม เสื้อโค้ทสีหม่น ดำ น้ำเงินเข้ม เทาอมฟ้าหม่น เขียวขี้ม้า ต่างมีผ้าพันคอสลับระบาย เคลื่อน ไหวคล้ายฝูงมด     บ่อยครั้งที่ฉันเดินผ่านย่านอัฟเปอร์อีสไซด์ ในความร่มรื่นจากต้นไม้สองข้างทางนั้น ทาวเฮาส์หลังหนึ่งกับสวนหน้าบ้านขนาดกระทัดรัด แต่สวยไม่เหมือนใคร ทุกครั้งฉันมัก มองขึ้นไปยังขั้น สองของตัวบ้าน ซึ่งมีกระถางต้นไม้วางอยู่ที่ริมหน้า ต่างบานสูงกรอบ สีเขียวมะกอก ตัดกับตัวตึกอิฐสีน้ำตาลส้มคร่ำคร่า      เบื้องหลังกระจกซึ่งเปิดอยู่ครึ่งหนึ่งนั้น มองเห็นชั้นหนังสือเรียงราย รูปภาพมีชื่อของมาร์ค รอธโค เศียรพระพุทธรูปแบบขอม แวบหนึ่งฉันเห็นเงาคนอยู่ภายใน ชั่วขณะนั้นความคิดของ ฉันล่องลอยไปกับความคิดที่ว่า ชีวิตจะเป็นอย่างไร หากเติบโตที่บ้านนี้้ ทำงานในเมืองนี้ จะประสบความสำเร็จในชีวิต ละมีโลกใบเล็กๆ หมุนอยู่ในมือ พร้อมกับลิ้มรสความหอมหวานของการเป็นใครสักคน ไหม หากเลือกได้ฉันจะเลือกชีวิตอย่างที่ฝัน ละทิ้งทุกคนใน ชีวิตตอนนี้หรือไม่ กลับไม่ได้ยิน เสียงใดหลั่งไหลมาในความคิด      ยังจำความตื่นเต้นของวันแรกที่ได้เห็นเมืองแมนฮัตตันได้ดี ครั้งแรกที่ได้เห็น ภาพวาดขนาดยักษ์ของ Matisesลายเส้นพลิ้วไหวไปตามรูปร่างคน ที่ล้อมจับกันเป็นวง Monet รัดร้อยเอาสีนับร้อยพันมาประกอบเข้าด้วยกัน กลายเป็นภาพ water lilly ที่สวยจน ลืมหายใจ ใครบางคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต และสอนให้ฉันได้รู้จักกับความรักที่ต่าง ออกไปจากที่เคยพบมา      อพาร์ทเมนต์ของฉันอยู่ในเวสต์วิลเลจติดกับเชลซี เมื่อไม่กี่ปีก่อนหน้านี้คนเก๋เขา ต้องอยู่โซโห รวยจัดก็ต้องฟิฟท์ หรือพาร์คอเวนิว แต่เมื่อเหล่านักออกแบบหน้าใหม่ คนใน แวดวงศิลปะมาเปิดร้านย่านเชลซี จากที่เคยเป็นแหล่งซื้อขายส่งเนื้อสัตว์ ก็เคยเริ่มคึกคัก ใครๆ ก็พากันเปิดแกลเลอรี่ มีบ้านอยู่ชั้นลอฟท์ย่านนี้ทั้งนั้น แหล่งรวมความร่วมสมัย     ซึ่งชี้นำความเป็นไปของโลกศิลปะ และแฟชั่น ต่างวนเวียนอยู่ในย่านเล็กๆ แห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นร้านขายเสื้อผ้าสุดเปรี้ยวของ กอมเดอกาซอง ของตกแต่งบ้านจากมาร์ก นิวสัน หรือร้านของแม่กุหลาบอังกฤษ สเตลล่า แม็คคาร์ทนี่ย์ ทุกๆ วันฉันจึงตื่นแต่เช้า พร้อมกับ เปิดแผ่นวิวาลดีให้ฮึกเฮิม เช็คลมฟ้าอากาศ ก่อนจะแต่งตัวออกจากบ้าน      ถึงแม้จะเกือบสิ้นเดือนมีนาแล้ว แต่มันก็ยังหนาวอยู่เป็นอันมาก ฉันเริ่มพอกพูน เสื้อผ้า ให้ร่างกายดังนี้ กางเกงใน เสื้อใน ถุงน่องดำอย่างหนา ในกรณีที่จะใส่กระโปรง ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากจะใส่กระโปรง ในเมื่อมันหน้าวหนาว เวลาลมพัดเข้าไปข้างใน ถึงกับรู้สึกเหมือนทาแป้งตรางูแล้วเอาพัดลมเป่า แต่ด้วยมีขัตติยะมานะ เป็นปอดบวมตาย เสียดีกว่าจะอดแต่งตัวสวย แล้วอีถุงน่องดำหนาที่ว่านี่ มันก็ไม่ได้ใส่ กันง่ายๆ นะคุณ      ก่อน บรรจุขาเราเข้าไป ความกว้างวัดได้ประมาณสองฝ่ามือ กว่าจะดึงถึ้งให้เป้า เลื่อนขึ้นไปจากหัวเข่าได้ก็เหงื่อแตกแล้ว ตามด้วยเสื้อคอเต่าสีดำแขนยาวเฟื้อย กระโปรงสั้น เหนือเข่าลายสก็อตสีน้ำตาลสลับแดงขาว คาดิแกนแคชเมียร์สีครีมนุ่มสวย ต่อให้มองแค่ แว๊บเดียวหรือเสี้ยววินาทีก็รู้ว่ามันแพง ฮุฮุ      ตามด้วยเสื้อโค้ทสีเขียวขี้ม้าแบบเข้ารูป ต้องยอมรับว่ามันเข้ารูปเกินไปบ้าง และมีปัญหาตอนรูดซิป ขึ้นนิดหน่อย ไม่ลืมผ้าพันคอ ผืนยาวกว่าปกติสีเลือดหมู ที่ยืมป้าปุ๊กกี้เพื่อนร่วมงานมา เธอหอบหิ้วงานแฮนด์เมดชิ้นนี้มา จากเนปาล แค่นี้ฉันก็ดูหรู หราในราคามิตรภาพ ผ้าพันคอแบบยาวสุดขีดนี้ เป็นที่นิยมในยามนั้น แต่ก็ต้องระวังเพราะ มีข่าวว่าสาวญี่ปุ่นตกรถตาย เพราะชายผ้าเข้าไป พันกับล้อมอเตอร์ ไซค์มาแล้ว อันที่จริง ไม่ว่าจะมีแฟชั่นใดๆ ก็ตาม ก็มักจะมีข่าวเทือกนี้ออกมา เช่นสาวเมือง ปลาดิบอีกแล้ว ที่ใส่รองเท้าส้นตึก ซึ่งอนุมานว่าคงเป็นตึกระฟ้า ขับรถคว่ำตายเพราะส้นตึก ไปติดอยู่ที่ ระหว่างเบรค นี่แหละหนา เหยื่อของแฟชั่น      ท้องถนนทอดสาย ตึกระฟ้าที่บีบเราเสียจนเหลือตัวเท่ามด ชั่วที่คนนับร้อยนับพัน เดินปะปนผ่านไป ผ่านมา ชั่วแค่ปลายไหล่นั้น คุณเคยเชื่อไหมว่ามีใครคนหนึ่ง รอคุณ อยู่ณ.ที่ใดที่หนึ่ง มุมใดมุมหนึ่งของชีวิต คนที่คุณชื่นชมในความเป็นเขา เช่นเดียว กับที่เขาชอบพอในความเป็นคุณ คิดและใช้ชีวิตในแบบที่คุณอยากใฝ่ฝันอยากจะเป็น ่คุณรู้ดีว่าเขาเดินปะปนบน ถนนในโลกใบเดียวกันนี้ เพียงแต่คุณไม่เคยหวังจะได้พบ      แล้วจู่ๆ เขาก็พลัดเข้ามาในชีวิต อย่างเงียบเชียบ คล้ายรอยต่้อของฤดูกาล ที่ตื่นขึ้นมาในวันหนึ่งก็พบว่าวันสุดท้าย ในฤดูหนาวได้ผ่านพ้นไปแล้ว เพียงชั่วข้ามคืน     ฉันเจอกับเขาคนนั้น ที่ร้านขายของเก่า ย่านไทรเบ็คกา ขณะที่บราวนี่จากร้าน แฟทวิชท์ ในตลาดเชลซียังคงอุ่นอยู่ในมือ ฉันเดินสำรวจโดยรอบ ในร้านมีกลิ่นไม้เก่าจางๆ ระคนอยู่ในอากาศ องค์พระหลากขนาดถูกวางอยู่ตามชั้น บางองค์เป็นไม้แกะจากพม่า อายุน่าจะ กว่าร้อย ห้าสิบปี บางองค์เป็นหินสลักจากเขมร แบบทวาราวดี ที่โต๊ะไม้สวยนั้น ถูกประดับด้วยโกศ สามขนาดลดหลั่นกันไป ฉันนึกสะท้อนใจถึงทั้งเจ้าของเดิม และที่กำลังจะเป็นเจ้าของ เขาจะรู้ไหมนะว่าเอาที่เก็บกระดูกใครก็ไม่รู้ มาใช้ประดับบ้าน เตียงนอนสลักเสลาแบบจีน ที่อยู่ด้านในสุดของร้าน ตอนนี้ถูกดัดแปลงเป็นเดย์เบด พร้อมกับหมอนหลายใบ      เหนือตู้พระไตรปิฎกสมัยอยุธยา พระพุทธรูปไม้หน้าสงบนิ่ง คล้ายจะเป็น ศิลปะแบบล้านนา สังเกตุจากเศียรใหญ่กว่าปกติ เนื้อไม้มีรอยแหว่งวิ้นจากกาลเวลา และจากบรรดาสัตว์ที่กัดกินเนื้อไม้ แสงจากโคมไฟตกกระทบคงมาที่พักต์ขององค์พระ เกิดเป็นแสงเงาสวยประหลาด ฉันแน่ใจว่าคนซื้อคงไม่เอาไปบูชา แต่หวังว่าเขาจะให้คุณค่า ในฐานะที่เป็นงานศิลปะสูงค่า เขายืนอยู่ตรงนั้น ดูเหมือนว่าจะพะว้าพะวังตัดสินใจ      “ผมเอาองค์นี้แหละ” ฉันได้ยินเขาบอกกับเจ้าของร้าน หลังจากถอดแว่น เข้าๆ ออกๆ อยู่นานพอสมควร     และจากประโยคสั้นๆ ที่ฉันพูดกับเขา ก็กลับกลายเป็นบทสนทนาที่ไม่รู้จบ เขาเป็นนักวิจาร์ณศิลปะที่ไทม์ ส่วนฉันไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันในเมืองนี้ นอกจากท่องเที่ยว และไปพิพิฑภัณฑ์      “ตอนที่ฉันเห็นภาพของแวนโกะห์ของจริง เป็นครั้งแรกนะคะ น้ำตาไหลเลยแหละ”     ฉันบอกกับเขาขณะที่เรา ไปดูนิทรรศการภาพเขียนชุด บุรุษไปรณีย์ที่ เดอะเม็ท ตรงหน้าฉันเป็นภาพสีน้ำมันขนาดไม่ใหญ่ คนเขียนใช้สีหนา ฝีแปรงหยาบโปะเนื้อสีข้นลง ไปเป็นรูปทรง หมุนวนฉับไว บางภาพมีแบล็กกราวด์เหมือนภาพพิมพ์ญี่ปุ่น ผู้ชายที่อยู่อย่าง ขัดสนเพื่อหาเงินมาเลี้ยงชีวิต และอุทิศให้การเขียนรูปคนนี้ แสดงพลังแห่งการสร้าง สรรค์ผ่านออกมาทางรูปภาพ จะมีสักกี่คนในโลกนี้ ที่ทำให้คุณรู้สึกแน่นอยู่ในอก ด้วยพลัง จากเส้นและสีที่ บรรจุอยู่บน ผืนผ้าไปขนาดกว้างยาวไม่กี่คืบ ฉันต้องผ่อนหายใจยาว ในขณะดู ก้าวเข้าไปใกล้ ถอยออกห่าง ทำไมคนบางคนถึงแน่วแน่ในสิ่งที่ตัวเองทำ ถึงแม้ท้ายที่สุด จะไม่ได้ไม่มีโอกาสได้เห็นความสำเร็จของตัวเองเลย      ฉันว่าควา่มรัก ก็เหมือนกับบราวนี่ของร้าน Fat witch ค่าที่มันหอมหวาน กลมกล่อมยวนใจ ภายใตอัดแน่นไปด้วยชอกโกแล็ตเข้มข้น คำแรกที่ได้ลิ้ม ก็จะต้องมีคำต่อๆ มา ถึงแม้จะรู้ว่า ทำให้เราอ้วนได้มากแค่ไหน แต่ใครจะยอมละความอร่อยและเปรมปรีด์ในรสชาติ และผลัดผ่อนตัวเองว่า ‘แล้วค่อยลดความอ้วนนะ’      Fat witch brownies http://www.fatwitch.com/ จากคุณ : Pat - [ 25 พ.ย. 47 23:39:35 A:202.160.45.190 X:202.160.21.14 TicketID:000072 ]

ความคิดเห็นที่ 2 Gummy bear - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ... มาร์ค นิวแมน ในวัยย่างเข้าปลายสามสิบ นัยย์ตามีประกาย เหมือนคนสนใจ ใคร่รู้เรื่องรอบตัว คุณเคยเห็นไหม เวลาใครสักคนสนใจในสิ่งที่คุณพูด สายตาคนๆ นั้นจะวิบขึ้นมาเหมือน ลูกแก้วโดนแสง กว่าจะรู้ตัวว่าหลงรักเขา ก็ดูเหมือนว่าอะไรๆ จะเดินมาไกล จนไม่อยาก ย้อนกลับ เขาแต่งงานแล้ว มีลูกสาวสองคน เรียนโรงเรียนราษฎร์ย่านอัพเปอร์อีสต์ไซด์      ฉันละล้าละลังกับความจริง ที่ไม่อยากค้นพบ นึกถึงแม่ตัวเองที่ต้องเลี้ยงฉันและน้อง มาด้วยตัวเองลำพัง เห็นภาพแม่นั่งทอดตาไปที่แม่น้ำ พร้อมกับแสงบุหรี่วาบในความมืด ความคิดมากมาย ร้อยหลากพันพร่างพรูขึ้นในจิตใจ ฉันจะก้าวเข้าไปทำให้ชีวิตของ ใครก็ตาม ผันเปลี่ยนไปจนจำรูปร่างเค้าเดิมไม่ได้ เพียงความรู้สึกของตัวเอง ง่ายๆ แบบนี้ล่ะหรือ      ที่เซนทรัลพาร์ค ฉันเอ่ยถามว่าเขาจะเอาอย่างไร กับความสัมพันธ์ที่ก่อตัวขึ้นระหว่างเรา เขาตอบเบาๆ ว่ายังไม่รู้ ฉันก้าวเท้าเดินช้าลง พร้อมกับรั้งรอให้เขาเดินนำหน้าออกไป เชิ้ตสีฟ้าตัดกับดอกซากุระสีชมพูที่บานสะพรั่ง บ้างเป็นสีอ่อนบางจางเกือบขาว บ้างสดราวกับย้อมจากสีวิทยาศาสตร์ กางเกงสีน้ำตาลอ่อนกับพื้นหญ้าสีเขียว สลับสีด้วย ดอกนาซิซัสสีเหลืองมะนาว อากาศเย็นแต่พอดี ละอองน้ำเล็กๆ พัดมาบ้างเป็นครั้งคราว เมื่อใบไม้ต้องลมกลางฤดูใบไม้ผลิ      สีสันมากมายที่รายล้อมรอบตัวเรา งดงามดังภาพเขียน เหมือนจะบอกให้ฉันจดจำ ทุกโมงยามของช่วงเวลานี้ ตรงนี้ และความรู้สึกนี้ ต้นหลิวพริ้วสายระผ่านผิวน้ำ ชายหนุ่มและหญิงสาว ในเรือพายหยอกล้อ และทาบริมฝีปากเข้าหากัน ในขณะที่เรือ เข้าใกล้น้ำพุ จนเมื่อสายน้ำกระซ่านเซ็น ทั้งคู่จึงหัวเราะให้กัน      ฉันมองเห็นอนาคตของคนทั้งคู่ เรืองรองอยู่ตรงหน้า อาจจะเป็นวันนี้ที่เขาทั้งคู่ ตกลงใจแล้วว่า ช่วงเวลาแห่งการค้นหาได้หยุดลงที่คนตรงหน้านี้ คนที่จบประโยคคำถาม ใดๆ ก็ตาม อันอาจเคยถามตัวเองมานานเทียมเท่าอายุ คงเป็นวันนี้ วันที่ทั้งคู่ได้พบ คำตอบเมื่อ ริมฝีปากทั้งสองประกบกัน      อนาคตที่ฉันมองไม่เห็นมาร์คอยู่ในนั้น และรอยจูบกับธารน้ำพุนั้น ที่ฉันไม่ได้ เป็นเจ้าของ     เขารั้งรอฉันอยู่ที่ปลายสะพานอีกด้านหนึ่ง สีเขียวหลากเฉดเล่นบทบาทเป็นฉากหลัง เขายิ้ม เหมือนจะถามว่า ทำไมเดินช้านัก ขณะที่ข้ามสะพานไปอีกฝากฝั่งหนึ่งนั้น ฉันรู้ดีว่า ฉันต้องตัดสินใจ เลือกฝั่งฝากแห่งชีวิตใดที่ตัวเองจะเดิน      หากฉันไม่ได้เป็นเพียงผู้หญิงคนเดียวในชีวิตเขา ทุกเรื่องราวนาทีของชีวิต คงต้องขึ้นอยู่กับการรอคอย นับเวลาให้เขาแบ่งมาพบเจอบ้าง และพลางพะวงว่า เขาจะนึกถึงกันบ้างไหม เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาในเวลาดึก ทรมานขึ้นหรือไม่ต่างเลย เมื่อเราอยู่ห่างกันละซีกโลก หรือแค่เพียงคนละฟากเมืองแมนฮัตตัน     เมื่อเมฆขุ่นเบื้องบนลอยกั้นบดบังแสงอาทิตย์ เขาจะเป็นเหมือนแสงแดด กระนั้นหรือ ที่ผ่านมาให้อบอุ่นและผละจากไปอย่างรวดเร็ว เกินกว่าจะทันรู้ตัว และฉันก็คงจะทำได้แค่รอ จนกว่าเมฆนั้นจะผันผ่านไป ครั้งแล้วครั้งเล่า ชีวิตแบบนั้น หรือเปล่า ที่ฉันต้องการ     คำตอบยังคงลอยวน และสับสนอยู่ในอากาศ จนเมื่อเขาคว้าเอวฉันเข้าไปใกล้ ฉันรับอ้อมกอดนั้นอย่างเต็มใจ ความสับสนพลันเปลี่ยนเป็นคำตอบที่แน่วแน่ เมื่อข้างแก้มของฉันแนบเข้าที่อกของเขา กลิ่นอาฟเตอร์เชฟจางๆ ผสมกับกลิ่น กระดาษรีมใหม่อ้อยอิ่งอยู่ที่จมูก     “ฉันจะกลับเมืองไทยค่ะ” ฉันปาดน้ำตาก่อนที่บ่าท้นออกมาเปียกแก้ม     “ ผมเข้าใจ ” เขาพูดอู้อี้ พลางลูบผมฉันเหมือนจะให้กำลังใจ ทั้งฉันและตัวเขาเอง     คืนนั้นฉันกลับถึงอพาร์ทเมนต์ ด้วยร่างกายอันหนักอึ้ง แต่ละก้าวละก้าว ดูเหมือนจะยากเย็น มืดค่ำยามนี้ มีความเงียบในใจ และเสียงดนตรีแห่งชีวิตบนถนนเท่านั้น ที่คอยปลอบใจ     อพาร์ทเมนต์ห้องตรงข้าม ยามนี้มีแสงไฟสลัว ดอกไม้สีม่วงสะพรั่งบางอยู่ในกระถาง เจ้าของห้องคงกลับมาจากทำงานแล้ว หลังจากปล่อยให้ดอกไม้กลีบบาง รอคอยอยู่ทั้งวัน เสียงเพลงจากห้องข้างบนลอยมา เสียงแหบพร่าของSting ร้องท่อนที่ว่า     When we dance     Angels will run and hide their wings     I'm gonna love you more than life     If you'll only be my wife     I'm gonna love you night and day     I'm gonna try in every way     When we dance     Angels will run and hide their wings     I'm gonna find a place to live     Give you all I've got to give     I would love you more than life     If you'll only be my wife      พื้นไม้เยียบเย็น แสงไฟระยิบจากถนนภายนอก และฉันที่ริมหน้าต่าง มองดูผู้คนดำเนินชีวิต ที่พวกเขาทั้งเลือกและไม่ได้เลือก ฉันจะกลับบ้าน ถึงแม้จะแน่ใจว่า มาร์คเป็นผู้ชายคนแรก ที่ฉันอยากร่วมชีวิตด้วย I ‘m gonna love you night and day I ‘m gonna try in everyway เสียงเพลงแว่วมาอีกครั้ง บางครั้งถึงแม้เราจะพยายามทุกทาง แต่กลับพบว่า จุดหมายเป็นเพียงความว่างเปล่า      หนังสือรวมภาพของCy Thomby ยังวางอยู่ที่ชั้น แผ่นซีดีของ John Coltrane ยังอยู่ที่เครื่องเล่น เขาแนบการ์ด ที่บอกว่า ของขวัญเหล่านี้ สำหรับ ตา หู ลิ้น และจิตใจ เจลลี่กัมมี่แบร์ถุงยักษ์ ยังคงไม่ถูกเปิดออก แม้จะผ่านมานานหลายเดือน ฉันค่อยๆ แกะถุง ออกอย่างเบามือ กลิ่นผลไม้หลายรสพากันวิ่งออกมาทัก เจลลี่รูปหมีนุ่มนิ่ม ประแป้งข้าวเพื่อ ไม่ให้ติดกันเป็นกลุ่ม สีเหลืองใสรสสัปปะรด สีแดงเข้มรสสตรอว์เบอร์รี่ สีม่วงสดรสองุ่นชั้นดี ฉันจับจ้องรายละเอียดก่อนลิ้มรส เหนียวนุ่ม อ่อนหวาน และมีรสเปรี้ยวเมื่อเคี้ยวถึงชั้นใน      และทุกๆ คำ ที่ฉันได้ลิ้มชิมรส สัปปะรด องุ่น หรือสตรอว์เบอร์รี่ ฉันแน่ใจแล้วว่า ความอ่อนหวานระหว่างฉันและเขานั้น จะต้องจบลง      Gummy bear http://www.shoplet.com/office/db/g2513834.html จากคุณ : Pat - [ 25 พ.ย. 47 23:40:16 A:202.160.45.190 X:202.160.21.14 TicketID:000072 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบตอนนี้ครับ " ใครสักคนสนใจในสิ่งที่คุณพูด สายตาคนๆ นั้นจะวิบขึ้นมาเหมือน ลูกแก้วโดนแสง กว่าจะรู้ตัวว่าหลงรักเขา ก็ดูเหมือนว่าอะไรๆ จะเดินมาไกล จนไม่อยาก ย้อนกลับ  " ชอบคำว่า " วิบ " ด้วย คือตอนกำลังอ่าน...ไม่มั่นใจว่าวิบคืออะไรแน่...จนอ่านถึงช่วงหลงรักอะไรนี่...จึงพอจับประเด็น ได้ว่า...เด็กแนว วิบปั๊บ...รักปุ๊บ นั่นเอง ชอบ...ชอบจังหวะ ชอบแปลกใจเล็กๆ ในแง่หนึ่งมันเป็น การบอกว่า " รัก " ด้วย ( ถึงแม้จะบอกกับคนอ่าน... ) ผู้หญิงบอกรักไม่ใช่เรื่องง่าย...หรืออาจจะกล่าวเป็น สุภาษิตได้ว่า " ดูช้างให้ดูหาง ดูนางให้ดูท่าทีในเรื่องความรัก... " บทสนทนาในแชทรูม อ่านดูคุ้นๆ มีกบ มีเจ้าชาย มีขายของ ถ้ามีลิงด้วยจะสนุกกว่านี้...( จริงๆ... ) รวมๆ ก็ok ในส่วนทำกับข้าว กระเพาะไก่ ตู้พระไตรปิฎก สลับทันทีด้วยแวนโกะห์ ร้องไห้ เมืองไทย NEWYORK Sting Gummy bear Fat witch brownies ฯลฯ ทำให้รู้จักผู้เขียน ( ในที่นี้อาจจะเรียกว่านางเอกในเรื่องได้ ) ชนิดที่คนอ่านต้องอยากรู้จักด้วย คนอ่านต้องมีท่าทีของการเรียนรู้พอสมควรทีเดียว จึงจะยอมรับ นางเอกแบบที่เธอเป็น เพราะเป็นเรื่องสัมพันธ์กับวัตถุเกือบล้วน...โลกของวัตถุบอกอะไรไม่ค่อยมาก ที่บอกได้ก็ไม่ค่อยตรง...ส่วนนี้สรุปว่า...ว่า...ว่าอะไรดี...ว่าไม่สรุปก็แล้วกัน แกนหลักของเรื่อง... ที่สะพานมีข้ามไป ยืนรอ ขอหยุด แต่มอง เสียดาย ร้องไห้ รอยจูบของคนอื่น กับธารน้ำพุของเทศบาลนั่น โอเค เพราะพี่มาร์คเค้ามีครอบครัวแล้ว...( พี่มาร์คหล่อ...รักครอบครัวมากๆ... ได้แต้มเรื่องตั้งชื่อ ) มีชั้นมีเชิง...ใช้ได้ดี จบอย่างที่เรื่องที่เขียนขึ้นควรจะจบ เคยได้ยินว่าเรื่องจริงกับเรื่องแต่ง ต่างกันมากที่สุดตรงที่เรื่องแต่งจบเหมือนจริง เรื่องจริงจะเป็นอย่างไรก็ได้...คิดว่า คิดว่าคนที่ชอบเรื่องเกี่ยวกับความรักนี่ มีกว่าครึ่งโลกแน่นอน เป็นส่วนใหญ่ของโลกแน่ๆ เป็นคนกำลังมี ความรักเองนี่เรียกว่าสารรักกำลังทำงานเต็มที่ ( เพิ่มเติม : สารรักเป็นของเหลว ละลายน้ำได้ดี มีอยู่ทั่วไปใน ร่างกาย ที่ชัดเจนเช่นเหงื่อ น้ำลาย ) เป็นความสุขชนิดสุขกายสุขใจอย่าบอกใครเชียว...หรือแค่คิดถึงคนรัก มีความหวังในความรัก แกล้งมีความรัก อ่านเรื่องความรัก อะไรๆกับเรื่องความรัก ขอให้กระตุ้นสารรักให้ ทำงาน...นะ...พอดีกว่า... Marry a guy who bake จึงเป็นเรื่องที่อ่านได้ ประโยคแบบนี้โดนเสมอ " ท้องถนนทอดสาย ตึกระฟ้าที่บีบเรา เสียจนเหลือตัวเท่ามด ชั่วที่คนนับร้อยนับพัน เดินปะปนผ่านไป ผ่านมา ชั่วแค่ปลายไหล่นั้น คุณเคยเชื่อไหม ว่ามีใครคนหนึ่ง รอคุณ อยู่ณ.ที่ใดที่หนึ่ง มุมใดมุมหนึ่งของชีวิต คนที่คุณชื่นชมในความเป็นเขา เช่นเดียว กับที่ เขาชอบพอในความเป็นคุณ คิดและใช้ชีวิตในแบบที่คุณอยากใฝ่ฝันอยากจะเป็น ่คุณรู้ดีว่าเขาเดินปะปนบน ถนนในโลกใบเดียวกันนี้ เพียงแต่คุณไม่เคยหวังจะได้พบ " ตอบมาเพราะเจ้าของกระทู้อยากให้มีใครทิ้งคำวิจาร์ณไว้นะครับ... จากคุณ : สารรักเป็นเรื่องจริง - [ วันลอยกระทง 05:02:16 A:202.133.166.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เขียนมาให้กำลังใจค่ะ ชอบเรื่องที่แต่งและคิดว่า love กับ possession นั้นต่างกันนะคะ  ถ้าคิดแบบนี้ได้ การมองความรักก็อาจจะสบายใจขึ้นนะคะ จากคุณ : July - [ วันลอยกระทง 08:28:59 A:82.5.66.92 X:62.252.224.18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณ คุณสารรัก มากๆ เลยค่ะ ปลื้มจริงๆ ที่คุณสละเวลา พิมพ์และวิจารณ์ เป็นคำวิจารณ์ที่ดีค่ะ ดิฉันจะปรับปรุง คิดว่า คำที่คุณว่า ดิฉันพิมพ์ตกเองแหละ จะเขียนว่า วิบวับน่ะค่ะ คุณกรกฏา ขอบคุณที่สละเวลาอ่านค่ะ กำลังเขียนตอนต่อไปอยู่ กะว่าจะมีสักสิบบท เพราะยังไม่ได้มาเจอพระเอกของเราที่เมืองไทยเลยนะคะ จากคุณ : Pat - [ วันลอยกระทง 09:20:33 A:202.160.45.189 X:202.160.21.14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอ่อ... เข้ามาตามคำชวนค่ะ.. แต่ยังอ่านไม่จบอ่ะค่ะ แหะ...แหะ... แบบว่ามันลายตา ^^' เท่าที่อ่านก็น่าสนุกดีนะคะ...คราวน่าจัดหน้าให้อ่านง่ายกว่านี้หน่อย ก็จะดีมากๆเลย (สงสารหมูพีหน่อยเหอะนะคะ...) แหะ...แหะ... จะหาว่าจู้จี้ไหมหนอ... ^^' ปล. อ่านจบแล้วจะมาใหม่ค่า... จากคุณ : p_jung - [ วันลอยกระทง 09:21:30 A:210.246.68.61 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตกลงเป็นเรื่องสั้น 3 เรื่องใช่ไหมคะ? เพราะถ้าตั้งใจให้เป็นเรื่องของตัวละครร่วม ยังขาดความต่อเนื่องของตอนค่ะ เรื่องแรก แชทกันสนุกดี อาจจะเป็นเพราะลงมือพิมพ์ก็พิมพ์ไปเรื่อยๆ เลยยังจุดให้พัฒนาส่วนการเรียบเรียงได้ค่ะ เว้นบรรทัดระหว่างย่อหน้าบ้าง (ใช้พรีวิวดู) จะทำให้อ่านง่ายขึ้นค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ วันลอยกระทง 10:32:29 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 47 12:14:27 จากคุณ : mrs.night owl - [ วันลอยกระทง 10:54:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นเรื่องสั้นขนาดยาว แบบสิบตอนจบค่ะ ตัวละครกำลังจะกลับบ้าน แล้วมาพบกับคนที่เธอแต่งงานด้วย จะมีตอนต่อๆ มา อีกค่ะ จากคุณ : pat - [ วันลอยกระทง 12:17:29 A:202.160.45.189 X:202.160.21.14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 3 Krispy Kream            ย่างข้างหน้าร้อน นิวยอร์กอบอ้าวยิ่งกว่าที่ไหน สาวน้อยสาวใหญ่ พากันนุ่มห่ม ผ้าผืนกระจ้อยร่อย แล้วออกเฉิดฉายอยู่ตามหนทาง เสียงกริ่งประตูดังขึ้นในห้อง ฉันกรอกเสียงถามผ่านเครื่องว่าใคร “ผมเอง ขอขึ้นไปได้ไหม” เสียงคุ้นเคยถาม ฉันกดปุ่มเปิดประตู แทนคำตอบ ชั่วครู่เขาก็มาปรากฏตัวอยู่ในห้อง ท่ามกลาง กองเสื้อผ้าซึ่งฉันกำลังทยอยพับใส่กระเป๋าเดินทาง “ไฟลท์บ่ายสองโมงห้าสิบ ที่เจเอฟเคค่ะ ฉันต้องไปถึงสักบ่ายโมงกว่าๆ ” ฉันพูด พร้อมกับก้มหน้าก้มตาพับผ้า กองใหญ่ตรงหน้า ถุงเท้าคู่ยาว ผ้าพันคอ ที่ใช้เมื่อตอนเราไป ฟิลาเดลเฟียด้วยกัน เพื่อไปดูงานในพิพิธภัณณ์ส่วนตัว บาร์น ฟาวเดชั่น ซึ่งเต็มไปด้วยงาน ของเรอนัวร์ ภาพตอกไม้ของแวนโกะห์ รวมถึงหลายชิ้นของมาทิสและ เซอร์ราห์ ขากลับเราแวะที่ ฟิลาเดลเฟียอาร์ต แกลเลอรี่             “คุณเห็นบันได้หน้าแกลเลอรี่ไหมครับ” คนขับแท้กซี่ เอี้ยวตัวมาถาม             “ค่ะ สูงมากเลยนะคะ” “บันไดนี้น่ะ มีชื่อเสียงที่สุดในฟิลลี่เลยแหละ คุณรู้ไหมทำไม” คนขับแท้กซี่ว่า ฉันหันไปหามาร์ก ราวกับจะขอความช่วยเหลือ เขาอมยิ้ม รอฟังคำเฉลย “ทำไมหรือคะ” ฉันสงสัย “ก็บันไดนี้แหละ ที่ร๊อคกี้ ใช้ฝึกซ้อมก่อนขึ้นชก ในหนังเรื่องร็อกกี้ไงล่ะครับ คุณจำได้ไหม เขาวิ่งขึ้นบันไดนี้แหละ ” “อ๋อค่ะ จำได้แล้ว แต่ฉันโตไม่ทันได้ดู ร็อกกี้ภาคหนึ่ง ในโรงน่ะค่ะ ฉันยังเด็กเกินไป” “ผมไม่อยากบอกเลยว่า ผมได้ดูในโรงด้วย เพราะผมแก่แล้ว” แล้วผู้ชายทั้งคู่ จากยุคเดียวกันก็ประสานเสียงหัวเราะ ก่อนที่เราจะลงจากรถ เรื่องเหล่านั้นเป็นเพียงความทรงจำวันเก่า ที่จะไม่หวนมาอีก “ผมจะโทรบอกให้ลีโมมารับ ให้ผมไปส่งแล้วกัน” ทันทีที่คนขับรถยกกระเป๋าขึ้นใส่ท้ายรถ ฉันหันมองดูรอบตัวอีกครั้ง เจ้าของ ร้านเดลี่ร้องถามว่าจะไปเที่ยวที่ไหน โบกไม้โบกมือให้ ฉันโบกมือตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้ แล้วก้าวขึ้นรถ มาร์กก้าวตามขึ้นมา แล้วปิดประตู   แล้วรถก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวออก ทิ้งถนนกรีนิชไว้เบื้องหลัง ฉันเอนตัวพิงไหล่เขา คนขับเลื่อนกระจกกั้นขึ้น ฉันเห็นน้ำรื้นในดวงตาของเขาจากเงาสะท้อน เขาทอดสายตา ออกไปภายนอก กุมมือของฉันเอาไว้ นิ้วกอดกระหวัดเข้าไว้ด้วยกัน รู้สึกได้ถึงความใกล้ชิด มากกว่าครั้งใด              ก่อนฉันจะก้าวผ่านประตู ความรู้สึกว่างเปล่าก็พุ่งเข้าจู่โจม น้ำตาท้นทำนบ ออกมาเหมือนกับว่าจะไม่มีวันสิ้นสุด เขากอดฉันเอาไว้แนบอก ฉันเงยหน้าขึ้น มองลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้น “ฉันไม่อยากเป็นเหมือน ลูกหมาในร้านขายสัตว์ ที่รู้ว่าถึงแม้คุณจะผ่านมาเล่น ด้วยทุกวัน แต่คุณจะไม่ซื้อมันกลับบ้าน” เขาถอดแว่น ปาดน้ำตาออก “ผมรักคุณ และจะรักตลอดไป ผมจะอยู่ในชีวิตคุณเสมอ คอยเป็นตาแก่ จู้จี้กับคุณไปเรื่อยๆ ” เขายิ้มทั้งที่แก้มยังชื้น เราจูบลากัน แล้วฉันก็เดินเข้าไปที่ประตู ยื่นตั๋วให้เจ้าหน้าที่ตรวจบัตรที่นั่ง แต่แล้วก้อดหันหลังกลับไปมองเขาไม่ได้ เขาสาวเท้าเร็วเดินหลังตรงท่ามกลาง ผู้คนที่สนามบิน นับแต่นาทีนี้พื้นที่ว่างระหว่างเราทั้งคู่ จะมีครึ่ง โลกมากั้นกลาง และเราจะ ห่างกันออกไปทุกทีๆ เมื่อเครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ฉันแวะซื้อน้ำเปล่าหนึ่งขวด และคริสปี้ครีมโดนัทสองอัน วันที่เลวร้ายเช่นวันนี้ ความละมุนหอมของโดนัทที่เพิ่งเสร็จใหม่ๆ ความหวานหอมของนมเนยที่บรรจุอยู่ในทุกๆ คำเมื่อกัดกิน แกล้มกับรสเค็มปะแล่มของน้ำตา ทำให้ชีวิตไม่แย่จนเกินไปนัก ใครบางคน บอกว่า ความรักอยู่รอบตัวเรา ถ้ารู้จักมอง รู้จักหา  ความรักจะอยู่เกลื่อนกล่น เหมือนร้าน โดนัทคริสปี้ครีมในนิวยอร์กนี่ล่ะหรือ เมื่อเครื่องบินค่อยๆ ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้านั้น เบื้องล่างมีรถขนสัมภาระต่อกัน  คล้ายรถไฟ แต่ละโบกี้เป็นสีพาสเทล ม่วงอ่อน เหลืองวานิลา ส้มพีช ชมพูนมเย็น และเขียวใบตองอ่อน เขียนที่ตัวรถว่า I Love NY             ในวินาทีนั้นเองฉันสงสัยอยู่ครามครันว่า ความรักนั้นเป็นสีอะไร         จากคุณ : Pat - [ วันลอยกระทง 14:29:51 A:202.160.45.189 X:202.160.21.14 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนที่ 1(Witty Witch) ออกจะโดดๆ ไปจากตอนอื่นๆ นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็น series เดียวกัน ก็ยังเข้าใจว่าเป็นคงคนละเรื่องกัน ชอบตอนที่เหลือค่ะ เป็นการเล่าเรื่องและเปรียบเปรยความรู้สึกนึกคิดของตัวเอกได้น่าฟัง การที่เรารักคนที่มีพันธะแล้วนี่มันเจ็บปวดจริงๆ นะคะ ถ้าจัดวรรคตอนใหม่ให้อ่านได้ง่ายขึ้นก็จะเยี่ยมมากเลยค่ะ จากคุณ : Anata - [ วันลอยกระทง 15:50:34 A:172.17.20.187 X:61.19.199.143 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอสารภาพว่า ตาลาย ค่ะ ถ้าหากเว้นบรรทัดหน่อย น่าจะดีกว่านี้ แต่เท่าที่สแกนอ่านคร่าวๆ นะคะ สำนวนดี เรื่องก็น่าสนใจดีนะคะ ^ ^ จากคุณ : bookmark - [ วันลอยกระทง 19:59:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เนื้อเรื่องที่เขียนน่าสนใจและชวนอ่านค่ะ ใช้ภาษาได้ดี อ่านแล้วให้ความรู้สึกสบายๆ เหมือนกับกำลังนั่งฟังเพื่อนสนิทสักคนเล่าเรื่องสนุกๆ   พร้อมๆกับจิบชาหอมๆแกล้มช็อคโกแล็ตไปด้วย เท่าที่อ่านมา 3 เรื่องสั้น และจากการที่คุณแพทตอบกระทู้ ทำให้ปาล์มอนุมานได้ว่าเรื่องทั้งหมดต่อเนื่องกัน แต่มันก็สามารถแยกอ่านอย่างเป็นอิสระต่อกันได้อย่างนั้นใช่ไหมคะ้ เพราะพอลองอ่านแยกกันก็เข้าใจ พอมาอ่านต่อกันก็ได้อรรถรสใหม่ ที่แสดงถึงพัฒนาการทางความคิดของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีต่อความรัก บ้างสมหวัง บ้างผิดหวัง หรือบ้างก็เป็นคนในจินตนาการที่จับต้องไม่ได้ น่าสนใจ น่าสนใจ ชวนให้อยากรู้เหลือเกินว่าท้ายที่สุดแล้วความรักที่เธอค้นหา และได้มาครอบครองจะเป็นความรักแบบไหน จะใช่อย่างที่เธอฝันไหม... จะคอยอ่านค่ะ ขอวิจารณ์บทสุดท้ายก็แล้วกัน ส่วนตัวชอบรูปแบบประโยคและคำพูดให้ขบคิดของคุณแพท โดยเฉพาะประโยคทิ้งท้ายอย่าง ... ฉันแวะซื้อน้ำเปล่าหนึ่งขวด และคริสปี้ครีมโดนัทสองอัน วันที่เลวร้ายเช่นวันนี้ ความละมุนหอมของโดนัทที่เพิ่งเสร็จใหม่ๆ ความหวานหอมของนมเนยที่บรรจุอยู่ในทุกๆ คำเมื่อกัดกิน แกล้มกับรสเค็มปะแล่มของน้ำตา ทำให้ชีวิตไม่แย่จนเกินไปนัก ใครบางคน บอกว่า ความรักอยู่รอบตัวเรา ถ้ารู้จักมอง รู้จักหา  ความรักจะอยู่เกลื่อนกล่น เหมือนร้าน โดนัทคริสปี้ครีมในนิวยอร์กนี่ล่ะหรือ เมื่อเครื่องบินค่อยๆ ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้านั้น เบื้องล่างมีรถขนสัมภาระต่อกัน  คล้ายรถไฟ แต่ละโบกี้เป็นสีพาสเทล ม่วงอ่อน เหลืองวานิลา ส้มพีช ชมพูนมเย็น และเขียวใบตองอ่อน เขียนที่ตัวรถว่า I Love NY ในวินาทีนั้นเองฉันสงสัยอยู่ครามครันว่า ความรักนั้นเป็นสีอะไร... เป็นคำเปรียบเปรยสวยงาม อ่านแล้วนึกถึงภาพสวยๆในหนังเกาหลีดีๆสักเรื่อง ชอบค่ะ ^ ^ สิ่งที่อยากให้ปรับปรุงอย่างยิ่ง เหมือนกับเพื่อนๆคนอื่นๆคือการจัดหน้า แนะนำให้คุณแพทเคาะเว้นบรรทัดระหว่างแต่ละัย่อหน้าหน่อยนะคะ มันจะไม่ทำให้เรื่องยืดยาวเป็นพรืดและชวนอ่านมากขึ้น ่ จากคุณ : ปาล์ม. - [ วันลอยกระทง 21:51:17 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คำผิดค่อนข้างเยอะครับ  ช่วงแรกเล่นกับห้วงความคิดมากเกินไป  ทำให้ดูเยิ่นเย้อน่าเบื่อ  น้ำท่วมทุ่งผักบุ้งโหรงเหรง  ขาดความต่อเนื่องในบางประโยคและแต่ละย่อหน้า  คำซ้ำเยอะมาก   ก็..แนะเท่านี้ละ  ผมอ่านช่วงแรกไปได้ครึ่งเดียวก็ขี้เกียจอ่านต่อแระ จากคุณ : ณัฐกร - [ 28 พ.ย. 47 02:32:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แต่ละตอนจบแบบสมบูรณ์ในตัวเองค่ะ..มีคำตอบหรือ.. แม้กระทั่งคำถาม..ที่คนอ่านสามารถคิดตามได้.. แต่ละตอนจะแยกกันก็ได้..หรือจะต่อกันก็ได้.. คิดว่า..ผู้เขียนเป็นคนช่างสังเกตและมีไหวพริบดีเลยนะคะ อ่านแล้วเพลินดี..สำนวนสวยค่ะ เรื่องการเขียน..การเว้นวรรค และย่อหน้า..จะทำให้อ่านง่าย.. และพอถึงจุดที่อยากเน้นให้เด่นก็จะทำให้งานเขียนดูมีเสน่ห์ขึ้นค่ะ.. คนอ่านก็จะไม่รู้สึกเหนื่อยหรือเบื่อเวลาอ่านนะคะ .. โดยเฉพาะเมื่ออ่านจากจอคอมพิวเตอร์.. :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 28 พ.ย. 47 04:31:21 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เรื่องจัดหน้าสำคัญจริงๆ นะ คนอ่านหลายคนในห้องนี้ใส่แว่นกันหนาเตอะ มีคนวิจารณ์เยอะมากแล้ว ขอปะสั้นๆ นะ (จริงๆ คือใช้ virtual keyboard เอา mouse ไล่คลิกทีละตัว)   สำนวนลื่นไหลดี ตอนที่เปรียบเทียบว่าตัวเองเป็นลูกหมาในร้านขายสัตว์เลี้ยงนี่ อ่านแล้วอึ้ง เข้าใจความรู้สึก จากคุณ : canossa - [ 29 พ.ย. 47 04:25:37 A:133.68.126.131 X: ]