ความคิดเห็นที่ 1 ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อ  ว่าเขาจะหลงกลเสียทีเจ้าหนูนามอร์เข้าจนได้  เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว  ลูกล่อลูกชนรอบตัวของมันทำเอาเขาต้องหัวปั่นไปพักใหญ่ ชายหนุ่มหัวเราะออกมาดังๆ  ขบขันทั้งท่าทีของคู่สนทนาและขบขันกับความซื่อจนเซ่อของตัวเองที่ถูกล้วงคอในเรื่องง่ายๆ  แต่พอเริ่มหัวเราะได้สักพักเขาก็เริ่มทำหน้าเบ้   สภาพร่างกายของเขาในตอนนี้กำลังย่ำแย่เต็มที  เพียงแค่หายใจเข้าออกก็รวดร้าวไปทั้งซีกตัวด้านขวา  แล้วยังจะพยายามฝืนหัวเราะทรมานสังขารตัวเองซ้ำ " เอาล่ะตอนนี้ราชสีห์หน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ  ถูกยิงจนร่อแร่  แล้วหนูจะทำยังไงล่ะ  "  คัซซาร์ทอดตามองมันด้วยความเอ็นดู  เปล่งวาจาแต่ละคำสลับกับการหอบหายใจเป็นห้วงๆระบายอาการปวด "  ขอข้าดูแผลหน่อย  " สีหน้าทะเล้นของอีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นจริงจัง  แล้วกุลีกุจอพยุงร่างของเขาที่อยู่ในท่ากึ่งยืนกึ่งเอน  ไปนั่งพักบนลังไม้ในตำแหน่งลับตาและจัดให้ส่วนหลังพิงกับผนังตึกอย่างนุ่มนวล  ในท่าทางที่สบายที่สุดเท่าที่จะทำได้ในเวลานี้   หลังจากนั้นเจ้าหนูก็นั่งแปะในระนาบเดียวกับพื้น  แล้วเอามือแตะๆตรงกาลาไบยาที่ชุ่มโลหิตเบาๆ  ก่อนจะควักเอามีดเล่มน้อยที่เหน็บอยู่กับรองเท้าของชายหนุ่มขึ้นมา  กรีดแหวะกาลาไบยาสีคล้ำนั้นออกเพื่อเผยผิวเนื้อด้านใต้  จนกระทั่งเห็นรอยแผลเป็นรูกลมๆ เล็กๆ เส้นผ่านศูนย์กลางไม่เกินครึ่งเซนติเมตร  ที่มีเลือดไหลรินเอื่อยๆออกมาจากบาดแผลไม่ขาดสาย  อาบย้อมผิวเนื้อสีขาวนวลจนแดงฉาน และบางส่วนของบาดแผลเริ่มจะมีสะเก็ดเลือดจับตัว ส่วนของปากทางเข้าไม่ค่อยน่ากลัวสักเท่าไรนักในสายตาคนมอง  แต่เหนือต่อรอยแผลขึ้นไปที่เกิดเป็นรอยตุงๆ นูนๆ โค้งเป็นรูปโดมเส้นผ่านศูนย์กลางเกือบห้าเซนติเมตรและผิวเนื้อเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำนั่นต่างหากที่น่าวิตก " รู้ไหมนามอร์  ถ้ากระสุนมันทะลุนะ  แผลที่กระสุนทะลุออกจะใหญ่กว่ารูที่มันเข้าตั้งเกือบเท่าตัว  ตอนนั้นเลือดคงจะออกหมดตัวพอดี "  ชายหนุ่มพูดติดตลก "  ไม่ขำ "  คนที่นั่งยองๆตวัดเสียงขุ่นตอบ "  แล้วมันฝังในตั้งห้านัด  ท่านรู้รึเปล่า  "   "  ตอนแรกชาไง  ต่อมาก็ปวดซะจนไม่รู้ว่ามีกี่รู  ไม่พรุนเป็นรังผึ้งก็บุญนักหนา  "  คัซซาร์ตอบอย่างคนมองโลกทางบวก "  ใครใช้ให้ท่านอวดเก่งมากำบังกระสุนแทนข้า "  มันผุดลุกขึ้นตะโกนเสียงดังท่าทีโกรธจัด  หน้าตาที่ถึงแม้จะมอมแมมแต่ก็เห็นชัดว่าแดงก่ำ  แดงไปถึงใบหูทั้งสองข้างตลอดจนลำคอ  ดวงตาใสมีน้ำตาคลอจวนเจียนจะหยดรอมร่อ   อืมม์..ท่าทางเจ้าหนูนี่จะโกรธเอาจริงเอาจังเสียด้วยแฮะ  พอไม่ได้ดั่งใจก็อาละวาดโวยวาย  ร้องไห้ตีโพยตีพายไม่ผิดกับเด็กเล็ก "  ไร้น้ำยาแล้วยังอวดเก่ง "  นามอร์ตะเบ็งเสียงใส่ไม่ยอมหยุด  น้ำตาที่เอ่ออยู่ขอบตาก็ไหลพรากลงมา  มือมอมๆจึงแก้ปัญหาด้วยการป้ายฉับไปข้างแก้ม  จนเห็นเป็นรอยเส้นไม่ผิดกับแมวคราว   "  ครั้งหน้าไม่ต้องมาทำตัวเป็นวีรบุรุษกู้โลกช่วยข้าอีก  เข้าใจไหม  " ร่างผอมบางพูดเสียงดังสลับกับสูดน้ำมูก   ถ้าไม่ติดว่าเขาเป็นคนป่วย  ป่านนี้เจ้าหนูนามอร์คงจะกรากเข้ามาเขย่าเขาจนหัวสั่นหัวคลอนเพื่อให้ตกปากรับคำนั่นจนได้ " เราไม่ใช่คนที่ร้องขอจะเป็นวีรบุรุษหรอกเจ้าหนู  อย่าเข้าใจผิดไป  แต่บางครั้งมันก็ออกมาแบบนั้นเองต่างหาก " เขาบอกตรงไปตรงมา  การป้องกันอีกฝ่ายทำไปด้วยสัญชาตญาณล้วนๆ  ทำลงไปก่อนที่สมองจะไตร่ตรองกำไรหรือขาดทุนอย่างที่เคยเป็น ดูเหมือนคำตอบกำกวมนั่นคงจะคล้ายคำตอบรับประโยคคำสั่งของอีกฝ่าย  คู่สนทนาจึงผงกศีรษะรับ  สงบอาการลงแล้วกลับมานั่งยองๆดูบาดแผลอีกครั้ง "  ไอ้ลิ่มเลือดที่มันคั่งอยู่ในแผลนี่น่ากลัวชะมัด " นามอร์พึมพัมอู้อี้ ใช้นิ้วมือกดรอบรอยแผลเพื่อประมาณตำแหน่งกระสุน " กระสุนมันแฉลบจากพื้นแล้วกระเด็นขึ้นมา  ถ้ายิงตรงๆ  กระสุนที่มีปลอกหุ้มอย่างสมบูรณ์ด้วยโลหะ คิวโปร-นิเกิล แบบกระสุนทางทหารอย่างนี้ ไม่ฝังในเนื้อหรอก  ร้อยทั้งร้อยทะลุออกหมดแล้ว  "  คัซซาร์อธิบายเสียงเบา  ความเจ็บปวดที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆบริเวณชายโครงทำให้เขาขยับตัวลำบาก  ส่วนขาขวาทั้งขาที่ทั้งปวดทั้งร้าวระบมในตอนแรกก็เปลี่ยนมาเป็นอ่อนแรง  ไม่สามารถบังคับได้ดั่งใจ  เหมือนกับขาขวาของเขากลายเป็นขาของตุ๊กตายัดนุ่นสักตัว  ที่ทั้งปวกเปียก ยวบยาบและไร้ความรู้สึก " ขาข้างขวาเป็นยังไงบ้าง "  เจ้าหนูถามเหมือนกับลงไปนั่งรับรู้ความรู้สึกเจ็บปวด ทุกข์ทรมาน อยู่กลางใจของเขาไม่ผิด " ไม่รู้สึกอะไรเลย  ตอนแรกมันชา  ต่อมาก็เจ็บ  แต่ตอนนี้ไม่รู้สึกอะไรสักอย่าง "  ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจเบาๆพยายามอย่างยิ่งให้กล้ามเนื้อชายโครงได้รับการกระทบกระเทือนน้อยที่สุด " มันไม่ค่อยดีนัก  "  เจ้าตัวจ้อยงึมงัม  มันกรอกตาไปมามองหน้าเขาสลับกับแผลกระสุนที่เริ่มนูนและคล้ำจนจะกลายเป็นสีดำอย่างน่ากลัวเวียนวนหลายรอบ  นิ่งอึ้งอยู่สักครู่แล้วพูดเสียงเฉียบขาดอย่างคนที่ตัดสินใจได้ " ไม่ว่ายังไงก็ต้องเอากระสุนที่ฝังอยู่ออก  เลือดที่ค้างอยู่ในแผลจะได้ระบายออกมา  แล้วท่านน่าจะอาการดีขึ้น " "  ตามใจเถอะ  จะทำอะไรก็ทำ "  เขาพยักหน้ารับ  ในเมื่อไม่มีทางเลือกใดเหลืออยู่  เพียงแค่เงาของแสงที่ทอดผ่านเข้ามา  ถึงจะไม่เห็นทางออกแต่เขาก็เสี่ยงเลือกที่จะคว้ามันเอาไว้ก่อน จากคุณ : ปาล์ม. - [ วันลอยกระทง 19:16:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "  เล่าให้ข้าฟังหน่อยสิ  ตอนท่านเด็กๆเป็นยังไงบ้าง  "  นามอร์ถามเสียงนุ่มนวล  ชวนคุยเพื่อแบ่งเบาความวิตกกังวล  รวมทั้งเบี่ยงเบนความสนใจของผู้ป่วยจำเป็นรายนี้ออกจากความเจ็บปวดที่อาจเกิดขึ้น " ก็เป็นเด็กชายน้อยๆที่น่ารัก  แสนจะว่านอนสอนง่ายยังไงล่ะ "  ชายหนุ่มยอมโอนอ่อนตามคุณหมออย่างว่าง่าย " เด็กชายที่แสนว่านอนสอนง่าย ?  "  คุณหมอย้อนถามเสียงสูง หน้ามอมแมมจ้องมองบาดแผลแน่วแน่  ตั้งสมาธิมั่น  ในขณะที่ปากก็เจรจาตอบโต้ไปเรื่อยๆ "  ว่านอนสอนง่ายสิ  ท่านพ่อกับท่านแม่สอนอะไรก็ฟังทุกอย่าง  แต่เรื่องจะทำตามหรือไม่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง  อย่างนี้ไม่เรียกว่านอนสอนง่ายหรือ  " มีดเล่มเล็กกรีดฉับลงบนรอยแผลแรกที่บริเวณต้นขา  รอยแผลที่อยู่ในตำแหน่งต่ำที่สุดและเป็นรอยแผลที่นูนสูงที่สุด   เพียงคมมีดชำแรกผ่าน  โลหิตสีดำคล้ำที่คั่งอยู่ก็ทะลักทลายออกมาเหมือนเขื่อนแตก "  เขาเรียกดื้อเงียบ "  นามอร์ให้ความเห็นสวนกลับ "  อืออออ  จะว่าไปก็เคยมีคนวิจารณ์เราอย่างนั้นเหมือนกัน  ใครนะ "  ดวงตาคมเพ่งมองไปด้านหน้า   "  อ้อ  โอทัส  เดี๋ยวเจ้าก็จะได้เจอเขาแล้ว  "   รอจนกระทั่งเลือดสีคล้ำที่ไหลออกมาจากแผลแรกลดความแรงลงและเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงสดใส  รอยกระสุนที่ตุงนูนในตำแหน่งที่สูงขึ้นมาก็ถูกเปิดเพื่อระบายโลหิตออกเป็นลำดับถัดไป "  แล้วโอทัสที่ท่านพูดถึงเป็นใครหรือ เพื่อนหรือว่าญาติผู้ใหญ่ของท่าน  " "  เพื่อนตายที่ไม่มีวันทอดทิ้งกัน  แขนขวาของเรา  พี่เลี้ยง  พ่อบ้านส่วนตัว  หรือจะเรียกว่าผู้คุมส่วนตัวก็คงจะไม่ผิดนัก  " เขาตอบขันๆ  ยิ่งนึกถึงใบหน้าทุกข์ร้อนของโอทัสยามที่ตามตัวเขาไม่เจอก็ยิ่งขบขัน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันนี้ที่เขาหายตัวไปตั้งแต่เช้าตรู่จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงยามบ่ายแบบนี้  ใบหน้าคล้ำนั่นจะบูดบึ้งและหงิกงอถึงขนาดไหน แผลที่สาม สี่ และห้า ถูกเปิดขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกัน   จวบจนโลหิตจากแผลทั้งห้าเริ่มจะหยุดไหล รอยนูนที่เกิดจากการคั่งของเลือดยุบลงจนเกือบจะเท่าเนื้อเยื่อปกติและสีเริ่มกลับมาเหมือนเนื้อเยื่อข้างเคียง  ไม่มีสีดำคล้ำที่แสดงถึงการตายของเนื้อเยื่อปรากฏให้เห็นอีก  เจ้าหนูก็เหลือบตาขึ้นมองใบหน้าคมสันของอีกฝ่ายอย่างชั่งใจ   กระบวนการที่ยากเย็นที่สุด....การควานหากระสุนที่ฝังอยู่ในเนื้อเยื่อมาถึงแล้ว "  มันคงจะเจ็บซักนิดละนะ  "  มันพูดเสียงสั่นๆแถมยังมีหน้ามาปรามเอาไว้ล่วงหน้า "  อย่าร้องนะ  "   " ถ้าร้องแล้วจะหยุดมือหรือไง "  คัซซาร์ถามเสียงเบา  เขาพยายามที่จะยิ้มให้กำลังใจสหายต่างวัยเต็มความสามารถ "  รับรองจะไม่ร้องซักแอะ  ถึงเรื่องอะไรแล้วนะ  โอทัสใช่ไหม  เขาอาจจะจู้จี้หน่อยนะ  ชอบบ่นบ้าง  แต่เจ้าต้องทำใจ  เพราะเขามีอาชีพหลักคือการทำตัวเป็นพี่เลี้ยงของเรา  ดูแลไม่ให้โต  ส่วนอาชีพรองคือเป็นคู่หมั้นของไนลา...  "  ชายหนุ่มนิ่วหน้า  เสียงทุ้มที่เล่าเรื่องขาดหายไปชั่วขณะแล้วก็วกกลับมาต่อที่เรื่องเดิมเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น "  โอทัสรักไนลามาก  คู่นี้เขาหมั้นกันตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ด้วยซ้ำ  เวลาจะแกล้งอะไรโอทัสนะ  ถ้าเจ้าแซวเขาเรื่องไนลาล่ะก็รับรองว่าโอทัสไม่มีปากที่จะเถียง  มีแต่จะอายหน้าแดงแล้วลุกหนีไปเฉยๆ...  "  ใบหน้าคร้ามเริ่มจะมีเหงื่อผุดขึ้นมาไม่ผิดกับสายฝน  เมื่อแผลที่สอง สาม และ สี่ ถูกคุ้ยถูกแคะเพื่อจะเอากระสุนออก   "  ชื่อไนลานี่ล่ะ ที่เป็นเครื่องรางชั้นดีในการป้องกันคำบ่นของโอทัส  พอเขาเริ่มอ้าปากบ่นเมื่อไหร่  พูดชื่อไนลาออกมารับรองเรื่องจบลงทันที" "  แล้วคนรักของท่านล่ะ  เธอเป็นคนยังไง  "  นามอร์ถามระหว่างพักคั่นเวลา  ปล่อยให้อีกฝ่ายได้มีเวลาสูดลมหายใจหนักๆ  ก่อนจะลงมือคว้านแผลสุดท้ายที่กระสุนฝังลึกลงไปในชั้นกล้ามเนื้อ "  น่าเสียดายที่เราคงไม่มีคำตอบนี้  "  เขาตอบเสียงอ่อน "  อาไร้  หน้าตาดีๆอย่างท่าน..."  เจ้าหนูส่งเสียงเยาะเย้ย "  อย่าเล่นลิ้นเสียให้ยาก  ท่านคร้านจะนับต่างหากว่ามีคนรักกี่คนและแต่ละคนเป็นอย่างไรบ้างต่างหาก " " เราไม่มีทั้งเวลาและความใส่ใจมากพอที่จะทุ่มเทเพื่อสร้างความผูกพันธ์กับผู้หญิงแม้เพียงสักคน  และจากประสบการณ์ที่พบเห็น  จากคนรอบข้าง เป็นไปไม่ได้เลยที่จะรักและฉลาดในเวลาเดียวกัน... โอ๊ะ!  " คัซซาร์หลุดเสียงอุทานออกมา  แรงที่ใช้ในการขุดหากระสุนของคุณหมอค่อนข้างจะมากอยู่ หนำซ้ำกระสุนนัดเจ้าปัญหาก็ไม่ยอมให้ความร่วมมือด้วยดี กลับดื้อด้านฝังลึกลงไปยิ่งกว่าเดิม "  พอก่อนไหม "  นามอร์เงยหน้าขึ้นสบตา  หน้าตาซีดเซียวราวกับตัวเองเป็นคนบาดเจ็บเสียเอง " เอาเถอะถึงขั้นนี้แล้ว "  เขาตัดใจอนุญาตให้อีกฝ่ายทำงานต่อ และเมื่อชายหนุ่มพยักหน้าให้สัญญาณว่าพร้อม เจ้าตัวน้อยก็เริ่มแคะคุ้ยที่ตำแหน่งเดิมอีกครั้ง แล้วก็ตัวเขาเองอีกนั่นล่ะที่ต้องกัดกรามแน่นจนเส้นเลือดที่ขมับปูดโปนออกมาเพื่อต้านเสียงครวญครางของตนเองไม่ให้หลุดรอดออกมารบกวนสมาธิของอีกฝ่าย  มือที่เคยกำอยู่หลวมๆรวบกำเข้าหากันแน่นจนกระทั่งเล็บมือจิกเข้าไปในอุ้งมือที่อ่อนนุ่มเขาก็ยังไม่รู้สึกตัว ยิ่งนามอร์ควานมีดตามรอยกระสุนลึกลงไปด้านล่างเท่าไร  ความเจ็บปวดของเขาก็ยิ่งประดังทวีคูณมากขึ้นมากขึ้น ปวดร้าวจนต้องบิดเกร็งร่างกาย แอ่นตัวโค้งและบดกะโหลกศีรษะของตนเองเข้าหาผนังตึกในลักษณะแหงนเงยทั้งดวงหน้า  เหงื่อระบายออกมาจากแทบจะทุกรูขุมขน  เปียกโชกราวกับเพิ่งผ่านการว่ายน้ำข้ามนทีไนล์ ในขณะที่อนุสติกำลังจะหลุดลอย  เสียงระโหยที่เจือด้วยเสียงสะอื้นอย่างโล่งใจของนามอร์ก็ฉุดกระชากเขากลับมา "  ออกมาแล้วล่ะ  ฮือ ฮือ  ไม่เจ็บใช่ไหม  ไม่เจ็บใช่ไหม เฮ้ย...อย่าตายนะ  "ประโยคสุดท้ายนี่หลุดออกมาเมื่อเห็นร่างสูงเพรียวไม่มีการตอบสนองใดๆ  เจ้าหนูเลยเอามือที่ชุ่มเปรอะด้วยโลหิตสีแดงฉานของเขาเขย่าร่างเต็มแรงไม่ผิดกับคนเสียสติ "  อย่าตายนะ  ห้ามตายจริงๆด้วย  ลืมตาขึ้นมาสิ  " ก่อนที่มันจะเริ่มกระทำการรุนแรงอื่นๆเพื่อปลุกเขาให้ฟื้นขึ้นมาจากความตายอย่างที่มันคิด  ชายหนุ่มก็ปรือตาอ่อนโรยขึ้นมาเสียก่อน "  เราไม่ตายง่ายๆหรอกนามอร์  ไม่ต้องกลัว  ขอเวลาพักเหนื่อยสักครู่เดี๋ยวเลื้อยใต้ร้านหนีออกไปด้วยกัน "....... ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 47 21:14:51 จากคุณ : ปาล์ม. - [ วันลอยกระทง 19:21:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาแปะตามสัญญาแล้วค่ะ วันศุกร์ลอยกระทง..เอิงเอย...ไปเที่ยวที่ไหนกันบ้างเอ่ย เห็นในห้องกล้องมีรูปท่ี่เชียงใหม่เขามีลอยโคมกันด้วยสวยชะมัดเลยค่ะ จามีใครหลงมาอ่านกระทู้ตอนลอยกระทงบ้างน้าาาาาาาา... บทนี้เลือดคั่ง โลหิตกระฉูด ท่วมจอเล็กน้อยนะคะ เรื่องไม่ยอมไปไหน  เพราะปาล์มขี้เกียจขยับ  แฮะ แฮะ ตอนหน้าเจ้าหนูนามอร์คงจะปะทะกะโอทัสเต็มๆ เรื่องของการแย่งเจ้านาย และขวัญใจของอาจารย์จีน่าจะออกมาได้แล้ว (อ่า...ถ้าไม่ผิดคิวนะคะ) ขอตอบจอมอก่อนล่ะค่ะ คนแรกก็อาจารย์จี แหม..ไม่บอกไม่เชื่อเลยนะคะ ว่าอาจารย์จีจะอ่านคำสาปฟาโรห์ด้วย มีผู้ชายส่วนใหญ่บอกว่าทนอ่านการ์ตูนผู้หญิงไม่ได้ รูปมันหวานไป เส้นมันพริ้วๆไหวๆ เอะอะก็กุหลาบโผล่ แถมเนื้อเรื่องก็เว่อร์ บางคนบอกว่าอ่านสัญลักษณ์ในการ์ตูนผู้หญิงไม่ออก และบางคนก็บอกว่าเขาคุ้นกะ ผ่าง แคว้ก OHHH  อะไรทำนองนี้มากกว่า ประหลาดใจแกมชื่นชมที่อาจารย์อ่านการ์ตูนผู้หญิงได้ค่ะ ^ ^ คุณเดียร์ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำมากๆแต่มันใช้ไม่ได้ผลจริงๆค่ะ ปาล์มเอาสปายสวีปลงแล้ว ปรากฏสปายแวร์ตรึม ลบสปายแวร์ทิ้งทั้งหมด  น้องคอมพ์ก็ยังไม่สามารถพิมพ์ไทยในเวปพันทิพได้ แถมอาการหนักขึ้นคือพิมพ์ไทยไม่ได้เลยซักกะเวป น้องชายเลยบอกให้รีมูฟ internet explorer ออก แล้วใช้โปรแกรมอื่นเล่นเนทแทน เขาแนะ firefox ค่ะ โหลดฟรีอีกตังหาก   ใช้มาได้สองสัปดาห์ไม่มีปัญหาอะไรเลย ไม่ติดไวรัสหรือสปายแวร์ใดๆอีกเลย เพราะว่าสปายแวร์ส่วนใหญ่ 99% จะเขียนโปรแกรมมาเพื่อเจาะinternet explorer ทั้งสิ้น เปลี่ยนระบบใหม่ก็สบายไปเลยค่ะ หน้าตาจิ้งจอกไฟอาจไม่เหมือน internet explorer แต่รับรองว่าใช้งานได้ดีพอๆกัน ถ้าเดียร์สนใจลองโหลดมาใช้นะคะ ^ ^ คุณต้วนมันอ้า ปาล์มอ่านทวนก็ซึมเล็กๆเหมือนกันค่ะ เรื่องมันใกล้ตัวจนต้องแปะตัวหนาไงว่าจินตนาการเท่านั้น เฮ่อ ไม่รู้คิงฟารุคจะมีไอเดียพับนกกระดาษบ้างไหมเนาะ อุ้บ...เอ่อ หลุดปากสิ่งใดออกไป ขอตัวชะแว้บค่ะ ^ ^ คุณเกียร์ อ่านทวนซะนา จาได้ไม่มีขาดตอนค่า เดี๋ยวจับใจความเรื่องไม่ต่อเนื่องจะมึนงงนะคะ ^ ^ คุณscottie อิ อิ สงสัยเหมือนกับใครหลายคนแถวนี้ ม่ายล่ายค่า ม่ายล่าย บอกออกไปเดี๋ยวเรื่องไม่สนุก ^ ^ คุณparasite ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ ตัวจาเริ่มลอยนิ้ดๆๆแล้ว ช่วยจับหน่อยเนอะ ... ขอตอบด้วยประโยคเดียวกะลุงเมเนสรานะคะ ที่ว่ามันเป็นจริงทุกสมัยเนื่องด้วยอดีตย่อยยับไปในลักษณะใด  อนาคตก็ย่อมย่อยยับไปในลักษณะเดียวกัน ... สัจธรรมค่ะ หวังเพียงอย่าให้กงเกวียนกำเกวียนหมุนมายังด้ามขวานของเราเท่านั้น คุณ[nana_nana] ได้ข่าวคะแนนเอ็นท์สะท้านออกมาแล้วเช่นกัน อดนึกถึงตอนที่ปาล์มเอ็นทรานซ์ไม่ได้ (กี่ปีแล้วหว่า 1..2..3..4..5..6..7..8...) 8 ปีพอดี๊พอดี (ห้ามคำนวณอายุสุภาพสตรีเด็ดขาด 55555) ตอนนั้นยังเอ็นท์ระบบสอบครั้งเดียว ติดไม่ติดลุ้นกันไปเลย จำได้ว่ากินไม่ได้นอนไม่หลับตลอดเวลา 1 เดือน ทรมานมากกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ ปาล์มว่านาน่ายังโชคดีนะคะ ครั้งนี้พลาด เราก็น่าจะรู้จุดอ่อนตัวเองแล้วกลับมาทบทวน ครั้งหน้าจะได้คะแนนดีขึ้นนา..แอบเป็นกำลังใจให้เล็กๆ ว่าแต่นาน่าอยากเรียนอะไรล่ะ เผื่อใกล้เคียงจะได้มาเรียนกะพี่ปาล์ม อิ อิ ^ ^ พี่ลูกน้ำสีส้มขา ชดเชยความหนักด้วยเลือดแบบนี้ไหวไหมคะ กลิ่นคลุ้งอย่างนี้ น่าจะแก้แค้นทหารซาดิสม์ตอนที่แล้วได้นา แบบว่า แก้แค้นซาดิสม์ด้วยมาโคซาดิสม์ไงคะ คุณmiew2000   แหม คำชมน่ารักมาก แต่ปาล์มไม่เผลอรับปากหรอกน่า ขืนเขียนทุกวันมีหวังถูกเชิญออกจากงานแน่เลยค่ะ เอาเป็นแบบ.. เรามาเจ้อะกัน เจอะกันทุกวันศุกร์ ดีกว่านะคะ ^ ^ ส่วนกระทู้เก่า กระทู้เก่าบทที่1-10 รวบรวมไว้ที่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3084361/W3084361.html บทที่ 11 ตอนที่1 ที่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3093833/W3093833.html บทที่ 11 ตอนที่ 2 ที่  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3113972/W3113972.html บทที่ 12 ตอนที่ 1 ที่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3131107/W3131107.html แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 47 20:04:08 จากคุณ : ปาล์ม. - [ วันลอยกระทง 20:03:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอารูปมาฝากงวดนี้ เพื่อให้รับกับเนื้อหา เรามาดูแผลจากกระสุนปืนกันค่ะ ศัพท์เฉพาะก็คือคำว่า gun shot wound ย่อเป็น GSW แผลที่พบ ถ้าถูกยิงตรงๆจะถือว่าเป็นแผลสะอาด เพราะกระสุนปืนเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงขนาดนั้น แรงเสียดทานอากาศที่มาก จะทำให้อุณหภูมิของลูกปืนสูงจนไม่มีเชื้อโรคไหนๆดำรงชีพได้ แต่ถ้าเป็นกระสุนกระเด็นกระดอนจากการกระทบวัตถุอื่นก่อน ก็จะมีการปนเปื้อนและติดเชื้อได้ง่ายค่ะ ถ้ากระสุนมันมีรูเข้าออกชัดปัญหาก็คือเรื่องห้ามเลือดและการติดเชื้อ ซึ่งแผลที่รูกระสุนออกจะใหญ่กว่ารูที่มันเข้าไปเสมอ อ่า...รายละเอียดเพิ่มเติม อธิบายสาเหตุมันยืดยาวมาก ขอไม่อธิบายนะคะ จากคุณ : ปาล์ม. - [ วันลอยกระทง 20:12:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แต่ถ้ากระสุนฝังใน เรื่องที่ควรระวังคือลิ่มเลือดที่จะเกิดขึ้น ศัพท์ลิ่มเลือดนี้คือคำว่า haematoma ซึ่งลิ่มเลือดนี้จะคั่งแข็งตัวกดทับเนื้อเยื่อบริเวณดังกล่าวทำให้้ขาดเลือดไปเลี้ยงเซลล์ เซลล์ก็จะตายเพราะขาดออกซิเจน ลักษณะเป็นแผลนูนรูปโดม มีสีคล้ำ ซึ่งยิ่งสียิ่งคล้ำเท่าไหร่ นั่นแสดงถึงเซลล์การขาดโลหิตมากเท่านั้น นอกจากนี้ลิ่มเลือดดังกล่าวอาจไปกดเส้นประสาท ทำให้ไม่สามารถรับความรู้สึกหรือสั่งการให้แขนขาขยับได้ดั่งใจค่ะ รูปนี้ก็ถูกยิงเข้าที่หน้าแถมไม่ยอมทะลุออกด้วย แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 47 20:19:10 จากคุณ : ปาล์ม. - [ วันลอยกระทง 20:18:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 การรักษาก็ต้องเอาทั้งลิ่มเลือดและกระสุนที่ฝังในออกให้หมด ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : ปาล์ม. - [ วันลอยกระทง 20:20:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอทิ้งท้ายด้วยรูปผู้ป่วยที่ถูกยิงเข้าที่กะโหลกศีรษะนะคะ เหอ เหอ... จามีผู้ใดยอมดูรูปกระทู้นี้ของปาล์มบ้างหนอ.....เหอ เหอ จากคุณ : ปาล์ม. - [ วันลอยกระทง 20:22:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 (แอบตกใจกะรูปประกอบเล็กๆ) "มันเคียงคอ" <-- เอียงคอเจ้าค่ะ "แสร้งแสดงเป็นชายหนุ่มผู้สดใส  มองโลกในแง่ดี และเปี่ยมด้วยอารมณ์ขัน  อย่างที่ควรจะเป็น" <--- อ่านตรงนี้แอบขำ คิคิ ตอนเจ้าหนูนามอร์สั่งสอนราชสีห์ก็น่าหยิกจริงจริ๊ง "เปล่าประโยคที่ชายหนุ่มจะปฏิเสธ" ประโยชน์เจ้าค่า อ๊าย....ตอนนี้เลือดกระจาย สยองเล็กๆ อูย.....เจ็บ ปล. "นั่นแหล่ะ" ไม่มีไม้เอกน่อ จากคุณ : parasite (POLLUX^.^) - [ วันลอยกระทง 20:37:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เจี๊ยก!!! โอย... เห็นรูปแล้วใจมันหวิวๆ ครับ คล้ายจะเป็นลม หยอหยอง  งือ.. แถมฉากผ่ากระสุนในเรื่อง หวาดเสียวถึงรากถึงแก่นจริงๆ อ่านไปปิดตาไป น่ากลัวที่สุดเท่าที่เรื่องนี้เคยมีมา อ๊ากซซซซซ จากคุณ : Psycho man - [ วันลอยกระทง 21:10:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอ่อ หลังจากอ่านแล้วก็มานั่งคิด นามอร์ นี่เหมือนผู้หญิงปลอมตัวเป็นเด็กผู้ชายเลยแฮะ ดูอารมณ์และความละเอียดอ่อนทางจิตใจ หรือเราจะคิดมากเกินไปนี่ จากคุณ : Psycho man - [ วันลอยกระทง 21:38:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คิดเหมือนกันค่ะว่า นามอร์น่าจะเป็นผู้หญิงและสงสัยว่าจะเป็นนางเอกนะคะ  เอ..เกี่ยวข้องกับธิดาแห่งเอมุนมั๊ยหนอ อย่างนี้ต้องรอติดตาม ปล. รูปประกอบโหดจัง จากคุณ : july - [ 27 พ.ย. 47 00:06:20 A:82.5.66.92 X:62.252.224.18 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อะจี๋ย มีรูปอธิบายด้วย ตอนนี้นามอร์คุยเหมือนผู้หญิงเนอะ จากคุณ : scottie - [ 27 พ.ย. 47 01:30:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ต้วนคิดเหมือนคุณPsycho manเลย...แล้วก็อย่างที่ต้วนบอกไว้ ต้วนว่านะ นามอร์เนี่ยต้องมีชื่ออีกสองชื่อแน่นอน อ่านตรงตอนที่เอากระสุนออกแล้ว เจ็บแทนเลยอะ อ่านตอนแรกก็นึกว่าโดนยิงไปนัดนึง นี่อารายยยยยย ห้านัด!!!! o_O อุแม่เจ้า...ทนได้ไงฟร่ะ อ๋อ...ลืมไปพระเอกนี่ เนอะ ตอนอ่านก็ว่าสยองแทนแล้วนา ตอนดูรูป ยิ่งสยองกว่า กลัวเอาไปฝันถึงจังเลย ^^' จากคุณ : ต้วนมันอ้า - [ 27 พ.ย. 47 01:39:55 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เอ่อ รูปสยองมากเลยเจ้าค่ะ จากคุณ : Seiz - [ 27 พ.ย. 47 11:08:22 A:210.86.128.51 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 เฮือกกกกกก นึกว่ารูปอะไร สะดุ้งนิดๆ แหะๆๆ นาน่าอยากเรียน วิทยา-พันธุศาสตร์ คับ อยากเรียนเกี่ยวกับระบาดวิทยาด้วย ^^ ลงชื่อไว้ก่อนนะคับ เน็ทจะตัดแล้วววว จากคุณ : [nana_nana] - [ 27 พ.ย. 47 18:19:54 ]

ความคิดเห็นที่ 16 รูปน่ากลัวอ่ะ จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 28 พ.ย. 47 13:02:54 ]

ความคิดเห็นที่ 17 i want link to the old chapter. can u post it? จากคุณ : i_tua_yung - [ 28 พ.ย. 47 13:46:50 ]

ความคิดเห็นที่ 18 นั่งอ่านไป  กินข้าวไป  ได้ที่เลยนะคะเนี่ย  หุหุ -_- แต่รูปคนเป็น กะรูปคนตายเนี่ย  ให้ความรู้สึกคนละแบบเหมือนกันนะคะ  รูปคนเป็นนี่ดูแล้วรู้สึก"เจ็บ" แทน  เอิ๊กๆ ว่าแต่...รูปที่ยิงเข้ากะโหลกน่ะค่ะ  ยังกะโดนดาวกระจาย... จากคุณ : ...เกียร์... [Kear] - [ 28 พ.ย. 47 17:09:17 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แว้กๆ เลือดท่วมจอเลยอ่ะ น้องปาล์ม. ชักสงสารคัซซาร์ซะแล้วสิ งวดที่แล้วหน้าแตก งวดนี้เลือดตกยางออก แฮ่ๆๆ รูปน่ากลัวดีจ้า น้องปาล์มสบายดีนะคะ งานเข้าที่เข้าทางยังเอ่ย จากคุณ : ลูกน้ำสีส้ม - [ 28 พ.ย. 47 22:14:08 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่า... เริ่มสงสัยหน้าหม้อ.. เอ๊ย นามอร์ด้วยคนแล้วครับ ก็เขียนซะให้ชวนสงสัยอย่างเนี้ย ป.ล. รู้สึกทึ่ง บุคลิกของเรื่องที่คุณปาล์มมีจุดเขียน กับบุคลิกของคุณปาล์มเวลาคุยกันนี่ ไม่ค่อยเหมือนกันเลยเนอะ ตอนอ่านช่วงอิงประวัติศาสตร์การเมือง ก็ทึ่งไปทีแล้ว สองตอน (บทที่ 12) นี่ ก็ยิ่งทำให้ทึ่งเข้าไปอีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนแรก เจ็บปวดมากขอบอก ส่วนตอนที่สองนี่ สารภาพว่าช่วงประกอบกิจกรรม (ผ่าตัด) กัน ผมอ่านบรรทัดนึงข้ามสองบรรทัดแหละ เลยไม่รู้พลาดข้อมูลอะไรไปบ้างเป่า ฮ่าๆๆ มันเจี๋ยวจนทนอ่านไม่ไหวง่ะ สมองมันสั่งภาพตามเอง ห้ามไม่ฟังนะ งือ... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 29 พ.ย. 47 16:40:28 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แปะจ๊ะ แปะบทใหม่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3156518/W3156518.html จากคุณ : ปาล์ม. - [ 15 พ.ค. 48 18:24:35 ]