ความคิดเห็นที่ 1     คารอสรีบโบกมือไปมาพลางร้อง     “เฮ้ย ! ตำแหน่งของข้าไม่ได้เลื่อนง่าย ๆ หรอกน่า  ยังไงก็ต้องรอให้เจ้าเลื่อนยศขึ้นก่อนนั่นแหละ”     เกเบรียลเห็นเพื่อนปฏิเสธ  จึงลองทายใหม่     “หรือว่าท่านนายพลลาร์คอนุญาติให้พวกเจ้าแต่งงานกันแล้ว ?  กำหนดวันแต่งมาด้วยแล้วหรือไง ?”     ใบหน้านวลของมิเชลเปลี่ยนจากแดงระเรื่อเป็นแดงก่ำ  ก่อนจะรีบปฏิเสธ     “เปล่าค่ะ ! ข้ายังต้องเรียนให้จบก่อน ”     คารอสเองก็ลูบจมูกด้วยความกระดาก     “เจ้าไม่ต้องทายแล้วเกเบรียล  ข่าวดีเรื่องอื่นต่างหาก ”     คราวนี้เกเบรียลชักทายไม่ถูก  จึงส่ายหน้ายอมแพ้     “ถ้าอย่างนั้นข้าก็นึกไม่ออกแล้ว..  พวกเจ้าบอกมาเองดีกว่า”     คารอสเหลือบไปมองคู่หมั้นสาวชาวโซเวลบ้าง  เห็นนางส่งสัญญาณทางสายตามาให้เขาโดยไม่ยอมเอ่ยปาก  จึงรู้ว่าตนเองจะต้องเป็นฝ่ายพูด     “คือ  ก่อนมาที่นี่ข้าแวะไปที่คฤหาสน์คารานิสต์ก่อนน่ะสิ”     สีหน้าของเกเบรียลเปลี่ยนไปทันที     “หรือว่า ”     คารอสพยักหน้าพร้อมบอกสั้น ๆ     “เอลซ่ากลับมาแล้ว ”     ร่างสูงของทายาทแห่งปราสาทเดอวินด์นิ่งไปอย่างผิดปกติ  ใบหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายจนเพื่อนสนิทไม่สามารถอ่านได้ออก  แต่มิเชลไม่ปล่อยให้ท่าทีใด ๆ ของพันโทเดอวินด์ผ่านสายตาไปง่าย ๆ     “คุณเกเบรียลไม่ดีใจหรือคะที่คุณเอลซ่ากลับมาแล้ว ?  ดูเหมือนข้าจะได้ยินมาว่าพวกท่านทั้งสองตระกูลนั้นสนิทกันไม่ใช่หรือ ?”     คารอสหันไปมองคู่หมั้นสาวอย่างปราม ๆ แต่สาวงามจากโซเวลไม่สนใจแม้แต่น้อย เธอยังคงจับจ้องไปยังสีหน้าของเจ้าของบ้านแน่วนิ่ง  ชายหนุ่มผมแดงจึงได้แต่หันกลับมาสังเกตสีหน้าของเพื่อนรักอย่างห่วงใย     ภาพการโต้แย้งครั้งสุดท้ายเมื่อแปดปีที่แล้ว  เพียงไม่นานก่อนที่เอลซ่าจะไปจากคฤหาสน์คารานิสต์ย้อนกลับมาอีกครั้ง       คำถามของมิเชลนั่นเองที่ดึงความคิดของชายหนุ่มกลับมาสู่ปัจจุบัน  เขาพยายามบังคับสีหน้าให้เยือกเย็นเป็นปกติ  ทั้ง ๆ ที่ภายในใจนั้นเป็นตรงกันข้าม     “ข้าดีใจ  แค่ไม่นึกว่านางจะกลับมาเร็วถึงเพียงนี้ ”     คารอสพยายามผ่อนคลายสถานการณ์ให้แก่เพื่อนสนิท     “ข้าเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกัน   ถ้าไม่บังเอิญเห็นนกยักษ์หน้าตาพิลึกที่ชื่อวิงซ์อะไรนั่นบินขึ้นจากบริเวณคฤหาสน์คารานิสต์แล้วล่ะก็  ข้าเองก็คงยังไม่มีโอกาสได้รู้เหมือนกันว่ายายเด็กแว่นจะกลับมาบ้านของนางแล้ว ”     เสียงของเกเบรียลแหบพร่ากว่าปกติเพียงเล็กน้อย  หากไม่ใช่เพื่อนสนิทเช่นคารอสก็ยังคงจะสังเกตไม่ออก     “นางเป็นอย่างไรบ้าง ?  สบายดีหรือ ?”     คารอสพยักหน้า     “ยายเด็กแว่นดูสบายดี   นางตัวโตขึ้นเยอะแต่ยังดูเหมือนเดิม  แต่งตัวแปลก ๆ คล้ายกับท่านลุงโมเร็กของนางนั่นล่ะ ”     มิเชลเห็นแววตารู้สึกผิดผ่านไปแวบ ๆ ในดวงตาสีอำพันนั้น  จึงพยักหน้าให้กับตัวเองนิดหนึ่งก่อนจะพูดบ้าง     “ข้าชวนให้คุณเอลซ่ามาที่นี่กับพวกเราแล้วค่ะ  แต่นางไม่ยอมมา   ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนางมีเพื่อนร่วมทางมาด้วยหรือว่าเพราะสาเหตุอื่น ”     แต่คารอสพยักหน้าก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปเฉย ๆ     “ใช่แล้ว ! เนโรเพื่อนของเอลซ่ามาจากประเทศแห่งเกาะ !  เจ้าเคยได้พบใครที่มาจากดินแดนที่ห่างไกลแบบนั้นหรือเปล่า ?”     เกเบรียลเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจอยู่บ้าง     “เพื่อนมาจากประเทศแห่งเกาะ ?!  ข้านึกว่านางต้องไปอยู่ที่ทวีปใต้ตลอดช่วงที่ฝึกฝนศาสตร์ต่าง ๆ ของชาวเทม่าเสียอีก ?”     คารอสหันไปมองมิเชลอย่างจนคำพูด     “พวกข้าก็ไม่รู้รายละเอียดเหมือนกัน  รู้แต่ว่าท่านลุงโมเร็กเป็นคนพาเอลซ่ากับชายที่ชื่อว่าเนโรคนนี้มาส่งที่คฤหาสน์คารานิสต์   เมื่อพวกข้าเข้าไปพบท่านลุงโมเร็กก็กลับไปเกือบจะทันที”     มิเชลพยักหน้าก่อนจะพูดอย่างนึกได้     “ดูเหมือนท่านลุงของคุณเอลซ่าจะบอกว่าท่านไม่ได้รับอนุญาติให้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของดินแดนอื่น  หรืออะไรทำนองนี้ล่ะค่ะ ”     เกเบรียลผงกศีรษะ     “ท่านอาจารย์ธีโมเคยบอกข้าเอาไว้ว่า  ดินแดนแห่งหมอกของพวกเทม่านั้นได้ปิดผนึกตัวเองไปเพื่อหลีกเลี่ยงจากไฟสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้น  จนทั้งข้าและท่านอาจารย์ต่างพากันเข้าใจว่าเอลซ่าคงไม่ได้กลับมายังบ้านเกิดในอีกหลายปีนัก ”     คารอสเองก็ส่ายหน้า     “นางบอกว่านางเป็นเพียงลูกครึ่ง   ข้าคิดว่าเด็กที่เป็นลูกครึ่งคงไม่รวมอยู่ในข้อห้ามของพวกเทม่ากระมัง ?”     เมื่อนึกคำอธิบายอื่นไม่ออก  เกเบรียลก็ได้แต่พยักหน้า     “ก็อาจใช่   แล้วนี่เจ้าได้คุยกับนางมากน้อยแค่ไหนหรือคารอส ?”     ชายหนุ่มผมแดงมองแววตามุ่งหวังของเพื่อนแล้วก็อยากจะถอนใจ     “ก็ได้คุยมาบ้าง  นางให้ข้าพาไปเคารพสุสานของท่านผู้เฒ่าคารานิสต์  แล้วก็ไล่ข้าออกจากบ้านเพราะรถม้าของข้าจอดขวางทางอยู่   นางบอกว่าจะไปพบท่านอาจารย์ธีโมก่อน  เพราะเนโร  ซีคาล์มเพื่อนของนางเป็นฑูตมาเจรจาเรื่องสำคัญแทนกษัตริย์ของประเทศแห่งเกาะ”      แม้จะอยู่ระหว่างกลัดกลุ้ม  แต่สิ่งที่เพื่อนสนิทพูดก็สะกิดความสนใจของชายหนุ่มขึ้นมา     “ฑูตมาเจรจาหรือ ?  เรื่องอะไรกัน ?”     คารอสส่ายหน้าเงียบ ๆ     “พวกนางไม่ยอมบอก  ข้าเองก็ไม่รู้จะตั้งต้นถามยังไงดี”     พันโทเดอวินด์ส่ายหน้า  ก่อนจะถามขึ้นว่า     “เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับประเทศแห่งเกาะบ้าง ?”     เฟอร์นาดีหนุ่มย้อนทบทวนถึงสิ่งที่เคยผ่านหูผ่านตามาในอดีต     “ประเทศแห่งเกาะเป็นชื่อรวมของหมู่เกาะที่ทอดยาวเป็นเขตแดนแบ่งพิภพวาซาเรียออกเป็นซีกเหนือและใต้  มีการปกครองระบบกษัตริย์มาแต่โบราณ   ปกติแล้วมีสัมพันธไมตรีกับสมาพันธรัฐของพวกเราค่อนข้างดี  โดยเฉพาะกับแคว้นที่อยู่ติดชายฝั่งทะเลเช่นแคว้นกิลเดอรอนและแคว้นลาครูซ  เพราะมีการติดต่อค้าขายกันเกือบตลอดเวลา ”       เกเบรียลพยักหน้าก่อนจะเสริมขึ้น     “ข้าได้ยินมาว่าผู้คนบนประเทศแห่งเกาะมักใช้ชีวิตอยู่ในทะเลและชำนาญทางการเดินเรือ  หากคนในทวีปเหนือของพวกเราต้องการเดินทางไปยังทวีปใต้แล้วล่ะก็  จะต้องเดินเรือไปยังประเทศแห่งเกาะเป็นอันดับแรก  แล้วจึงจ้างวานเรือบนเกาะเหล่านั้นให้ไปส่งยังทวีปใต้อีกทีหนึ่ง”     คารอสพยักหน้า     “ข้อมูลของเจ้าละเอียดไม่เลวนี่เกเบรียล  ทั้ง ๆ ที่แคว้นรีมาไม่เคยมีความสัมพันธ์โดยตรงกับประเทศแห่งเกาะด้วยซ้ำไป  แล้วกษัตริย์จากประเทศแห่งเกาะจะมีเรื่องอะไรสำคัญถึงกับส่งฑูตมาเจรจากับเรา ?”     ชายหนุ่มเจ้าของปราสาทนึกทบทวนถึงเรื่องราวที่ผ่านมาในรอบหลายปีมานี้  ก่อนจะพูดอย่างไม่แน่ใจนัก     “หลายปีมานี้รีมาส่งคนเข้าร่วมกองทัพของสมาพันธรัฐเพื่อปฏิบัติภารกิจเรื่องหนึ่งเป็นพิเศษใช่หรือไม่ ?”     คารอสคิดเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า     “เรื่องของกองโจรที่อาละวาดอยู่แถวกิลเดอรอนและลาครูซกระมัง ?”     เกเบรียลรับคำ  ก่อนจะถาม     “เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกกองโจรเหล่านั้นเกี่ยวข้องกับประเทศแห่งเกาะ ?”     เฟอร์นาดีหนุ่มฟังจนนิ่งไปทันที  ในฐานะของหัวหน้าหน่วยข่าวกรองอย่างเขามีหรือจะไม่เข้าใจความสำคัญของคำถามนี้     “หากเป็นเช่นนั้นจริง  เรื่องที่เนโรจะมาเจรจากับท่านอาจารย์ธีโมจะต้องสำคัญเป็นอย่างมากทีเดียว ”     ดูเหมือนชายทั้งสองจะตกอยู่ในภวังค์ครุ่นคิดของตนเองอย่างรวดเร็ว  แต่มิเชลกลับรับฟังจนเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง     “พวกท่านจะนั่งคิดเอาเองตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ   ข้าว่าพรุ่งนี้ท่านก็กลับไปถามท่านธีโมที่คฤหาสน์โดยตรงเลยคงจะดีกว่า   เรื่องสำคัญเช่นนี้ท่านธีโมคงจะไม่ปิดบังพวกท่านทั้งสองหรอกค่ะ ”     แม้ความเห็นของหญิงสาวจะมีความแง่งอนของสตรีเข้ามาเป็นส่วนประกอบอยู่บ้าง  แต่ชายหนุ่มทั้งสองก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงในถ้อยคำนั้นได้เช่นกัน      เงียบกันไปอยู่ครู่หนึ่ง  เกเบรียลจึงเอ่ยถามต่อเพื่อนสนิทในสิ่งที่ยังค้างคาอยู่ในใจ     “เจ้าว่าหากไม่มีเรื่องสำคัญที่ต้องไปคุยกับท่านอาจารย์แล้วล่ะก็   เอลซ่าจะยอมร่วมทางมากับพวกเจ้าหรือไม่ ?”     แม้คารอสจะรู้สึกเห็นใจ  แต่ก็ไม่ต้องการที่จะโกหกเพื่อนรักที่สุดของเขาเอง     “ข้าว่าคงไม่มาหรอกเกเบรียล ”     เกเบรียลถอนใจ  การที่อีกฝ่ายไม่ยอมมาพบเขาที่ปราสาทเดอวินด์นั้นไม่เป็นที่น่าแปลกใจแม้แต่น้อย  แต่ชายหนุ่มก็ยังคงรู้สึกถึงความผิดหวังลึก ๆ ในใจ     “นางคงยังโกรธข้าอยู่ ”     “เกเบรียล ”     คารอสอยากจะพูดปลอบใจเพื่อนสนิท  แต่ก็ไม่รู้จะปลอบว่าอย่างไรดี  กลับเป็นมิเชลที่มองหน้าชายทั้งสอง  ก่อนจะพูดตรง ๆ     “ได้ยินคุณเอลซ่าบอกว่าคุณเกเบรียลไม่ต้องการให้นางมาที่นี่อีกไม่ใช่หรือคะ ?”     ใบหน้าของชายหนุ่มขรึมลงอย่างเห็นได้ชัด     “เอลซ่าบอกคุณหนูมิเชลอย่างนั้นหรือ ?”     คารอสเหลือบมองคู่หมั้นสาวด้วยสายตาขุ่น ๆ บ้าง  แต่มิเชลไม่สนใจ     “ถึงไม่เหมือนอย่างที่ข้าพูดเป๊ะ   แต่ก็ตีความได้แบบนี้ล่ะค่ะ  ข้าเลยไม่กล้าคะยั้นคะยอให้นางร่วมทางมาด้วยอีก ”     เกเบรียลถอนใจออกมาสั้น ๆ ก่อนจะหันกลับไปมองนอกหน้าต่าง     “แปดปีมาแล้ว  ที่ข้าติดค้างคำขอโทษต่อเด็กน้อยคนนั้น ”     คารอสนึกถึงท่าทางเยือกเย็นสง่าของหญิงสาวที่ได้พบแล้ว  ก็ชักไม่แน่ใจว่าที่เพื่อนเรียกเอลซ่าเป็นเด็กน้อยนั้นจะถูกต้อง  แต่มิเชลกลับพยักหน้าอย่างหนักแน่น     “ข้าก็คิดแบบนั้นล่ะค่ะ”       พันโทเดอวินด์หันมามองหญิงสาวคนเดียวในห้องอย่างคาดไม่ถึง     “ดูเหมือนคุณหนูมิเชลจะรู้เรื่องอดีตมากกว่าที่ข้าคิดกระมัง ?”     คารอสลูบจมูกของตัวเองตามความเคยชิน  ก่อนจะพูดเสียงเบา     “ข้าเป็นคนเล่าให้นางฟังเอง ” จากคุณ : noOne - [ วันลอยกระทง 20:49:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2     หญิงสาวชาวโซเวลไม่สนใจว่าเพื่อนสนิททั้งสองคนในห้องจะส่งสายตากันว่าอย่างไรอีก  แต่เธอมุ่งมั่นที่จะพูดในสิ่งที่ตัวเองเชื่อ     “ข้ารู้ว่าไม่ใช่เรื่องของข้า   และข้าก็ไม่ควรจะพูดให้มากความ  แต่ในฐานะคนนอกอย่างข้า  ข้าขอพูดอะไรกับพวกท่านสักหน่อย..”     น้ำเสียงของมิเชลจริงจังเสียจนทั้งเกเบรียลและคารอสต้องหันไปมองคนพูดด้วยความตั้งใจ       “หากว่าพวกท่านยังเห็นคุณเอลซ่าเป็นเพื่อนอยู่ล่ะก็  รีบ ๆ ไปขอโทษนางเสียแต่เนิ่น ๆ   ยิ่งปล่อยให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน  รอยร้าวที่พวกท่านก่อเอาไว้ก็จะยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ”     คารอสถอนใจเฮือก     “ข้าก็ขอโทษนางไปแล้วไง ”     มิเชลส่ายหน้า     “ข้าไม่แน่ใจว่าคุณเอลซ่าจะยกโทษให้ท่านแล้วหรอกนะคารอส   เพราะข้ายังไม่ได้ยินนางพูดให้อภัยท่านสักคำ..”     คารอสอ้าปากเหวอ  ก่อนจะทบทวนความจำ     “ก็นางบอกว่า .”     คู่หมั้นสาวถอนใจก่อนจะขัดขึ้น      “นางว่า ถ้าท่านยอมเข้าข้างนางจึงจะแปลก ใช่หรือไม่ ?  แล้วตรงไหนที่นางบอกว่านางอภัยให้ท่าน  ?”     คราวนี้คารอสต้องยกมือขึ้นเกาศีรษะ  พูดอุบอิบ     “ก็นางยิ้มแล้วก็ยอมคุยกับข้าดี ๆ เหมือนเดิมแล้วไง..”     เกเบรียลฟังจนฉุกใจคิด     “คารอส  เจ้าจำตอนที่เจ้าแกล้งเอารองเท้าของนางไปซ่อนเพราะไม่อยากให้มาเดินตามพวกเราได้หรือเปล่า ?”     เฟอร์นาดีหนุ่มย้อนคิดถึงตอนที่เอลซ่ายังเป็นเด็กน้อยวัยสิบขวบแล้วก็ต้องพยักหน้า     “จำได้  นางโกรธข้าไปทั้งวันแต่พอตอนเย็นก็ยอมมาคุยด้วย..”     เกเบรียลส่ายหน้า     “นั่นก็เพราะข้าอยู่กับเจ้าด้วย   แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นกับรองเท้าของเจ้าบ้าง ?”     คารอสฉุกใจคิดทันที  สีหน้าของชายผมแดงเปลี่ยนเป็นปั้นยากแบบที่มิเชลผู้เป็นคู่หมั้นไม่ได้เห็นบ่อยนัก     “รองเท้าทั้งหมดของข้าถูกเอาไปโยนทิ้งที่สระน้ำทางด้านเหนือ   ข้าต้องขอยืมรองเท้าของเจ้าใส่กลับบ้านแทน..”     กับวีรกรรมสมัยเด็กของเอลซ่าเพื่อนใหม่  กระทั่งมิเชลเองก็ชักจะตกใจ     “ข้าฟังคุณเอลซ่าบอกว่าพวกท่านชอบเล่นกันแรง ๆ ก็จริงอยู่   แต่ตอนเด็ก ๆ นางจะแก้มือหนักถึงขนาดนั้นเชียวหรือคะ ?”     ชายผมแดงครางออกมาอย่างนึกได้     “ถ้ากับข้าล่ะก็   ยายเด็กแว่นนั่นแก้แค้นได้แสบอย่างที่เจ้านึกไม่ถึงเลยล่ะมิเชล โตแล้วไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนนิสัยบ้างไหม ?   ดีเหมือนกันที่เจ้าเตือนข้าขึ้นมาก่อน  ข้าจะได้ตั้งหลักถูก ”     เกเบรียลนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับนางแล้วก็ส่ายหน้า     “ถ้าคุณหนูมิเชลเดาถูกล่ะก็   เอลซ่าคงไม่ยอมพูดกับข้าอีกจนชั่วชีวิตนั่นล่ะ”     คารอสพยายามปลอบใจเพื่อน     “ไม่หรอกเกเบรียล  แต่ไหนแต่ไรมาเจ้าก็เป็นข้อยกเว้นของนางเสมอไม่ใช่หรือ ?  ข้าไม่เคยเห็นนางจะแกล้งอะไรเจ้าเลยสักอย่าง  มีแต่คอยเอาใจเจ้าจนมือเป็นระวิงไปหมด ”     ทายาทของปราสาทเดอวินด์นึกถึงสายตาเย็นชาในครั้งสุดท้ายที่ได้พบเด็กสาวแล้วก็ไม่แน่ใจนักว่าเพื่อนจะพูดถูก     “ข้าหวังว่าจะเป็นอย่างที่เจ้าพูดนะคารอส ”     เกเบรียลไม่รู้เลยว่าคารอสผู้เป็นเพื่อนสนิทคิดอะไรอยู่ในใจเมื่อเฝ้ามองสีหน้าเป็นทุกข์ของเขาเอง     ‘แต่ข้าหวังว่ามิเชลจะเป็นฝ่ายเดาผิด  เพราะถ้ายายเด็กแว่นนั่นคิดจะแก้แค้นพวกเราขึ้นมาจริง ๆ มีหวังข้ากับเจ้าแย่แน่  ข้าน่ะยังไม่เท่าไหร่เพราะเคยเจอมาบ่อย  แต่เจ้าจะรับมือยายเด็กแว่นไหวหรือเกเบรียล ?’     “เรียกเกเบรียลและคารอสมาพบข้า !”     เสียงทรงอำนาจของธีโม  พลาเนียสดังก้องไปทั้งห้องทำงานของผู้บัญชาการสูงสุดแห่งมหานครรีมา     แต่ก่อนที่นายทหารชั้นผู้น้อยจะรับคำสั่งไปปฏิบัติ  หญิงสาวคนเดียวในห้องนั้นก็รีบร้องห้ามขึ้นเสียก่อน     “เดี๋ยว ! อย่าเพิ่งไป !”     นายทหารคนนั้นเหลียวกลับไปมองยังผู้บังคับบัญชาโดยตรงด้วยความลังเลอยู่บ้าง  ธีโมจึงยกมือขึ้นเป็นเชิงให้หยุดเท้าไว้ก่อน  แล้วจึงหันกลับมาถามต่อหลานสาวของตน     “ทำไมหรือเอลซ่า   ลุงว่าเรื่องนี้เราควรจะให้สองคนนั้นมารับรู้โดยเร็วที่สุด  เพราะสองคนนั้นรู้จักและคุ้นเคยกับมารีอาดีที่สุด ”     เอลซ่ารู้สึกปวดแปลบในใจขึ้นอย่างช่วยไม่ได้  แต่เปลือกนอกยังคงรักษารอยยิ้มเยือกเย็นเอาไว้     “ข้าไม่ปฏิเสธเรื่องนั้นหรอกค่ะท่านลุง   แต่เรียกพวกเขามาตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์อะไร  ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไกลออกไปเกือบครึ่งทวีป   เร็วไปวันหนึ่งหรือช้าไปวันหนึ่งก็ไม่แตกต่างกันสักเท่าไหร่ในสถานการณ์แบบนี้ ”     เนโรเองก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย     “แล้วอีกอย่างคารอสเองก็ตั้งใจจะพาคู่หมั้นของเขาไปเยี่ยมเยียนเพื่อนด้วย  ท่านน่าจะให้เวลาหนุ่มสาวได้พูดคุยสนุกสนานกันบ้าง  ก่อนที่จะเรียกให้ไปรับงานหนักอย่างที่ท่านตั้งใจเอาไว้”     ธีโมขมวดคิ้วนิดหน่อย  นึกขึ้นได้ว่าเขาเพิ่งเป็นเจ้าภาพไปขอหมั้นหมายบุตรสาวตระกูลเบลโฟร์มาเป็นคู่หมั้นของลูกศิษย์เมื่อวานนี้เอง     “อืมม์  ข้าก็ลืมนึกไป  เมื่อวานข้าไปคุยกับท่านนายพลลาร์คให้กับคารอส  วันนี้เลยจะพาคู่หมั้นไปอวดเพื่อนล่ะสิท่า ”     ห้วงสมองของเอลซ่านึกถึงความเป็นไปได้บางอย่างขึ้นมาแล้วก็อดไม่ได้ที่จะถาม     “ไม่ใช่ว่าเกเบรียลเป็นฝ่ายอวดคู่หมั้นให้คารอสต้องอิจฉาไปก่อนแล้วหรือท่านลุง ?”     นัยน์ตาคมกริบของธีโมกวาดมองหญิงสาวผู้เป็นหลานอย่างจะอ่านใจ     “ยังเป็นห่วงเจ้าโง่เกเบรียลอยู่อีกหรือเอลซ่า ?”     เอลซ่าบังคับตัวเองให้เอนกายลงพิงพนักเก้าอี้  ก่อนตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม     “ข้าห่วงทั้งสองคนล่ะค่ะ   กลัวว่าจะไม่อยู่รอให้ข้ามาเอาคืนเสียก่อน ”     ธีโมรู้ว่าหญิงสาวจะไม่โกหก  แต่ก็รู้อีกว่าหญิงสาวเลี่ยงที่จะพูดความจริงทั้งหมดออกมาตามตรง  จึงไม่คิดที่จะคาดคั้นอีก     “หลังจากเกิดเรื่องมารีอาครั้งนั้นแล้ว  เกเบรียลก็ไม่สนใจผู้หญิงคนไหนอีกเลย  หายใจเข้าออกก็มีแต่งานเท่านั้น  จนหลัง ๆ มานี่ข้าต้องเป็นคนบังคับให้เจ้าเด็กโง่คนนี้หยุดพักเสียบ้าง  ไม่อย่างนั้นก็จะเอาแต่โหมงานหนักแล้วก็ไม่ดูแลตัวเอง..”     ความรู้สึกวูบแรกของเอลซ่าเมื่อได้ฟังเช่นนั้นก็คือนึกเป็นห่วงสุขภาพของชายที่เคยสร้างความเจ็บช้ำให้เธอ  แต่แล้วก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความโกรธอย่างไม่มีเหตุผล     น้ำเสียงที่เอลซ่าใช้ยังคงเรียบเรื่อย  แต่ลึกลงไปในแววตาแล้วประกายสีแดงเริ่มเปล่งแสงอยู่เลือนราง     “รักมากก็คงจะฝังใจมากเป็นธรรมดาล่ะค่ะท่านลุง  ท่านลุงคิดว่าถ้าสองคนนั่นได้เจอแม่หญิงมารีอาอีกครั้งจะเป็นอย่างไรคะ ?”     ธีโมยังไม่รู้ตัวว่าไปจุดชนวนระเบิดเวลาของเอลซ่าเรียบร้อยแล้ว  ยังคงนิ่งคิดด้วยความไม่แน่ใจนัก     “ลุงก็ไม่รู้เหมือนกันเอลซ่า   ได้แต่หวังว่าเกเบรียลจะควบคุมอารมณ์ตัวเองได้อย่างที่ข้าหวังเอาไว้ ”     แววสีแดงในดวงตาของเอลซ่าเริ่มชัดขึ้นจนประสาทสัมผัสของเนโรเริ่มรู้สึกได้ถึงอันตราย  ชายผิวคล้ำตาสีเขียวหันไปทางหญิงสาวก่อนจะพูดลอย ๆ ขึ้นบ้าง     “ข้าว่าถ้าใครบางคนคุมอารมณ์ตัวเองได้   เจ้าหนุ่มเกเบรียลคนนั้นก็คงจะคุมได้เช่นกัน”     เอลซ่าไม่สะดุ้งสะเทือนกับคำพูดนั้นแม้แต่น้อย  แต่ประกายสีแดงในดวงตาเริ่มลดลง     “ถ้าอย่างนั้นข้าว่าพรุ่งนี้ท่านลุงค่อยตามตัวสองคนนั่นมาพบดีกว่าค่ะ  วันนี้ข้ากับเนโรเดินทางมาไกลเหลือเกิน  คงเล่าเรื่องทั้งหมดอีกรอบหนึ่งไม่ไหวแล้ว ”     ธีโมไม่เอะใจถึงสารที่ส่งถึงกันระหว่างหลานสาวต่างสายเลือดและผู้พิทักษ์กษัตริย์จากประเทศแห่งเกาะ  แต่พยักหน้าพลางกล่าวด้วยความห่วงใย     “ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ   ลุงว่าพวกเจ้าไม่ต้องกลับคฤหาสน์คารานิสต์แล้ว  เดี๋ยวลุงจะให้คนจัดห้องข้างบนให้ ”     แต่เอลซ่าส่ายหน้าพลางกล่าว     “ข้าว่าพวกข้ากลับบ้านก่อนดีกว่าค่ะ  เพราะข้าทิ้งของสำคัญบางอย่างเอาไว้ที่นั่น  หากพรุ่งนี้พวกเราตกลงในรายละเอียดกันได้เรียบร้อยข้าจะได้ไม่ต้องกลับไปเอาของมาอีก ”     เนโรเองก็สนับสนุน     “กลับก่อนก็ดีเหมือนกัน  พรุ่งนี้พวกเราค่อยมาใหม่ ”     ธีโมพยักหน้าเมื่อไม่เห็นหตุผลที่จะคัดค้านอีก     “เอาอย่างนั้นก็ได้  พรุ่งนี้เช้าข้าจะเรียกเกเบรียลและคารอสเข้ามาพบพร้อม ๆ กับพวกเจ้าทั้งสองที่นี่ แล้วค่อยตกลงกันว่าจะทำอย่างไรต่อไป...”     เอลซ่าและเนโรพากันกล่าวคำอำลาต่อธีโม  ก่อนจะกลับออกมาด้วยรถม้าของตระกูลคารานิสต์เช่นเดิม     ท้องฟ้ายามค่ำคืนค่อนข้างสว่าง  เพราะแสงจันทร์เต็มดวงที่ฉายนวลบนท้องฟ้า     ดังนั้นเอลซ่าที่นอนไม่หลับจึงก้าวออกมาที่ระเบียงโดยหวังจะผ่อนคลายอารมณ์ให้เยือกเย็นขึ้น  แล้วค่อยกลับไปนอนหลับอีกครั้ง     แต่ในทันทีที่เอลซ่าเปิดประตูกระจกออกมา  ก็รู้ได้ว่าตนเองไม่ได้อยู่เพียงลำพัง     ดวงตาสีเขียวเรืองแสงในความมืดคู่หนึ่งมองตรงมาจากคบไม้ใหญ่ที่ยื่นออกมาใกล้กับระเบียงห้องของหญิงสาว  ....ไม่ต้องบอกก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเนโร     “นอนไม่หลับหรือเฟรย์ ?”     หญิงสาวก้าวเข้าไปยืนเท้าแขนอยู่ไม่ห่าง  พยักหน้าตอบ     “แปลกนะ...  ทั้ง ๆ ที่ข้ากลับมาอยู่บ้านของตัวเองแท้ ๆ”     ร่างประเปรียวของชายผมทองพลิกตัวอย่างรวดเร็ว  ก่อนจะลงมานั่งบนราวระเบียงด้านข้าง     “เจ้าจากที่นี่ไปนาน...”     หยุดเล็กน้อยจึงกวาดตามองร่างเพรียวบางที่อยู่ในชุดเดิมที่ใส่มาจากประเทศแห่งเกาะ     “แล้วทำไมกลับมาใส่ชุดนี้อีกล่ะ ?  ไม่มีชุดนอนสวย ๆ ที่แม่เจ้าทิ้งเอาไว้ให้บ้างหรือไง ?”     เอลซ่าปรายตามองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง  ก่อนจะส่ายหน้า     “ท่านพ่อและท่านแม่ของข้าตายไปตั้งแต่ข้ายังเล็กนัก  มีของดูต่างหน้าของพวกท่านเหลืออยู่ในบ้านหลังนี้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น...”     เนโรเอนกายลงนอนบนราวระเบียงอย่างสบายอารมณ์  ราวกับว่ากำลังนอนอยู่บนฟูกอันกว้างใหญ่     “ข้าว่าบ้านเจ้าก็ไม่เลวนะ  ต้นไม้เยอะดี..”     เอลซ่ายิ้มออกมานิดหนึ่ง     “ท่านปู่ของข้าชอบต้นไม้เยอะ ๆ ท่านมักจะบอกว่ามันทำให้อากาศรอบ ๆ คฤหาสน์สดชื่น..”     เนโรหัวเราะออกมา     “ข้าว่าปู่ของเจ้าฉลาด...”     เอลซ่ากระพริบตาปริบ ๆ     “ไม่มีใครบอกเจ้าหรือว่านัยน์ตาแห่งเทม่ายกย่องให้ท่านปู่ของข้าเป็นปราชญ์อันดับหนึ่งแห่งทวีปเกสตัสด์เชียวนะ...” จากคุณ : noOne - [ วันลอยกระทง 20:50:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3     เนโรหรี่ตาข้างหนึ่งขึ้นมองหญิงสาวที่เขารู้จักมาตั้งแต่ยังเป็นเพียงเด็กน้อยวัยสิบสี่     “เจ้าคิดถึงครอบครัวของเจ้าหรือเปล่า ?”     ใบหน้าของหญิงสาวสลดลง     “เจ้าถามทำไม ?”     เนโรถอนใจออกมายาว     “ข้าก็แค่สงสัยว่าอะไรที่ทำให้เจ้านอนไม่หลับกันแน่  ...ครอบครัวหรือว่าคนอื่น ?”     ครึ่งที่เป็นชาวเทม่าบอกให้เอลซ่าซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเอง     “ข้าคิดว่า...  คงเป็นทั้งสองอย่างนั่นล่ะ”     น้ำเสียงนั้นเลื่อนลอยผิดไปจากเวลาปกติจนอีกฝ่ายต้องผงกศีรษะขึ้นมามอง     “ข้าชักจะอยากเห็นหน้าชายที่ชื่อเกเบรียลคนนี้เสียแล้วสิ...”     ว่าแล้วร่างสูงเปรียวก็ผุดลุกขึ้นยืนบนราวระเบียงอย่างคล่องแคล่ว  จนหญิงสาวต้องร้องถามออกมาไม่ดังนักเพราะกลัวคนอื่นในบ้านจะได้ยิน     “เจ้าคิดจะทำอะไรเนโร ?”     ชายผมทองเงยหน้าขึ้นสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะชี้มือไปยังทิศทางของปราสาทเดอวินด์แล้วพูด     “ข้าได้กลิ่นควันไฟมาจากทางด้านนั้น  คิดว่าคงจะเป็นที่ตั้งของปราสาทเดอวินด์ที่เจ้าเคยบอกข้าไว้แล้วกระมัง ?  ยังไงคืนนี้ข้าก็มีเวลาว่าง  เลยคิดว่าจะลองไปดูหน้าชายคนนั้นสักหน่อย”     แววสีแดงจ้าขึ้นในดวงตาของเอลซ่าด้วยความตกใจ  รีบส่งเสียงเร่งร้อน     “อย่าเชียวนะเนโร !  ขืนเจ้าไปล่ะก็พวกสัตว์เลี้ยงในปราสาทได้ตื่นตกใจตายกันหมดแน่ ...ขนาดพวกม้าในคฤหาสน์นี้ถ้าไม่ใช่เพราะว่าข้าได้ปลอบเอาไว้ก่อนแล้วล่ะก็   คืนนี้ก็คงจะหนีออกจากคอกม้ากันไปหมดแน่...”     เนโรยักไหล่อย่างไม่แยแส     “ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่...  คนที่มีปราสาทเป็นสมบัติแบบนี้  คงไม่เสียดายม้าแค่ไม่กี่ตัวหรอกน่า...  เจ้าอย่าเอาความงกของตัวเองมาเป็นบรรทัดฐานสิ...”     ท่าทางเนโรคงตั้งใจจะไปดูเกเบรียลที่ปราสาทเดอวินด์อย่างที่พูดจริง ๆ  เพียงสะกิดปลายเท้าเบา ๆ ร่างสูงนั้นก็กระโดดข้ามไปยังคบไม้เบื้องหน้าอย่างง่ายดาย  จนเอลซ่าต้องรีบเรียกเอาไว้     “เดี๋ยวก่อน !  ถ้าเจ้าแค่อยากเห็นหน้าเกเบรียลแล้วล่ะก็  ข้ามีวิธีอื่นที่จะทำให้เจ้าได้เห็นโดยไม่จำเป็นต้องไปถึงปราสาทเดอวินด์หรอก...”     ดวงตาสีเขียวเรืองแสงหันมาเลิกคิ้วมองเป็นเชิงถาม  หญิงสาวจึงต้องย้ำอีกครั้ง     “รับรองว่าเรื่องจริงน่า...  เจ้าก็รู้ว่าข้ายังฝึกโกหกได้ไม่สำเร็จ...”     เนโรส่ายหน้าพร้อมทั้งกระโดดวูบกลับมายืนบนระเบียงอีกครั้ง     “เจ้ายังฝึกโกหกอยู่อีกหรือ ?  ก็ข้าบอกแล้วไงว่าเลือดชาวเทม่าในตัวของเจ้ายังไง ๆ ก็ไม่ยอมให้เจ้าพูดเท็จออกมาได้หรอกน่า...”     เอลซ่าส่ายหน้าอย่างขุ่นใจ     “ก็สภาผู้เฒ่าไม่ยอมรับข้าเป็นชาวเทม่าสักหน่อย  ...ข้าต้องออกจากแดนแห่งหมอกมาฝึกฝนอะไรยาก ๆ ตั้งหลายอย่างกว่าจะมาถึงวันนี้  กะแค่การโกหกแค่นี้ก็ต้องทำได้สิน่า...”     เนโรส่ายหน้าอีกครั้งอย่างระอาใจ       “เรื่องนั้นช่างเหอะ...  เอาเป็นว่าเจ้าจะมีอะไรมาให้ข้าได้ดู ?  อย่าบอกนะว่าเจ้าวาดรูปเจ้าหนุ่มเกเบรียลคนนั้นเอาไว้ ?”    เอลซ่าสั่นศีรษะอย่างเหลืออด     “ข้าจะเอาเวลาที่ไหนไปวาด ?  แล้วอย่างข้าเนี่ยนะจะวาดรูปคนอื่น ?”     เนโรก็เพิ่งนึกขึ้นได้     “เออ...  จริงด้วย  ฝีมือด้านขีด ๆ เขียน ๆ ของเจ้านี่แย่ที่สุดในวังเลยนี่นะ...”     เอลซ่าเท้าสะเอวอย่างเอาเรื่อง  ดวงตาเริ่มเรืองสีแดงขึ้นมาวับวาว     “ถ้าอยากรู้ก็หยุดวิจารณ์ความสามารถของข้าได้แล้วเนโร...”     ชายผมทองยกมือขึ้นก่อนจะสงบปากสงบคำลงได้  เอลซ่าจึงกลับเข้าไปหยิบของชิ้นหนึ่งออกมาจากในห้องของนาง     เนโรชะโงกเข้าไปดูของชิ้นไม่ใหญ่นักที่อยู่ในมือของอีกฝ่ายอย่างสนใจ     “อะไรนี่...  กระจกหรือ ?”     คารานิสต์สาวพยักหน้าช้า ๆ     “นี่คือกระจกเชื่อมมิติ  ...นัยน์ตาแห่งเทม่ามอบให้ข้าไว้สำหรับให้ข้าได้ติดต่อกับท่านปู่ระหว่างที่ข้าต้องไปอยู่ในดินแดนแห่งหมอก...”     เนโรคว้าเอากระจกบานน้อยมาพลิกไปมาอย่างสนใจ     “อืมม์  ข้ารู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างในกระจกบานนี้  ...ชาวเทม่านี่มีของเล่นน่าสนใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกันนะ..”     เอลซ่าถอนใจเล็กน้อย     “ท่านปู่ของข้าได้รับกระจกอีกบานที่เป็นคู่กับกระจกบานนี้จากท่านลุงโมเร็กเมื่อตอนที่ข้าออกจากบ้าน ...หลายปีที่ผ่านมาข้าใช้กระจกบานนี้พูดคุยกับท่านปู่ได้ในคืนพระจันทร์เต็มดวงตั้งแต่เที่ยงคืนไปจนถึงรุ่งเช้า  ทำให้ข้าได้รับรู้ความเป็นไปในนครรีมาแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ตาม...”     เนโรพยักหน้า     “มิน่าล่ะ  ข้ามักเห็นเจ้าตาแดงเพราะนอนไม่พออยู่เรื่อย  แต่ไม่อยากถามเหตุผลเพราะไม่ใช่เรื่องของข้า...พอนาน ๆ ไปก็เริ่มชินจนเลิกคิดจะถามไปเลย...  ว่าแต่มันเกี่ยวอะไรกับพ่อหนุ่มเกเบรียลของเจ้าหรือ ?”     เอลซ่าหน้าแดง     “ไม่ใช่เกเบรียลของข้าสักหน่อย...”     เนโรยกมือขึ้นเกาศีรษะอย่างใจร้อน         “ใช่ไม่ใช่ก็ช่างเถอะน่า...”     เอลซ่าส่ายหน้ากับตัวเองอีกครั้ง  ก่อนจะอธิบายต่อ     “ดูเหมือนว่าเมื่อสองปีก่อนท่านปู่จะมอบกระจกของท่านให้เกเบรียลเอาไว้  ...แต่ดูเหมือนจะไม่ได้บอกมนต์ที่ใช้กำกับกระจกบานนั้นเอาไว้ด้วย  ข้าจึงมองเห็นอีกฝั่งของกระจกโดยที่เขาไม่รู้ตัวว่าข้ากำลังมองอยู่”     เนโรเลิกคิ้วขึ้นสูง     “อ้าว !  อย่างนี้เจ้าก็กลายเป็นนักถ้ำมองไปแล้วน่ะสิ ?”     คราวนี้เอลซ่าเหลืออดขึ้นมาจริง ๆ  ดวงตาทั้งคู่ของนางแดงจ้าราวกับเปลวไฟ     “จะต้องให้ข้าผ่าเอาเจ้าตูบที่เจ้าเลี้ยงไว้ในปากออกมาจริง ๆ หรือเปล่าเนโร ?  บอกข้ามาตามตรงได้นะ  เพราะข้าจะบริการให้เจ้าโดยไม่คิดเงินสักเก๊เดียว...” ************************************************************************* Link ตอนก่อน ๆ ค่ะ Link [1] : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3133809/W3133809.html Link [2] : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3134684/W3134684.html Link [3] : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3135909/W3135909.html Link [4] : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3137667/W3137667.html Link [5] :http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3139782/W3139782.html Link [6] :http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3141950/W3141950.html Link [7] :http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3143593/W3143593.html คุณ scottie : อืมม์  เนโรเนี่ยเป็นพวกปากมากค่ะ  หุหุ  จะเก็บเอาไปแก้ไขตอนหลัง ๆ นะคะ คุณ JingleJ : ใกล้จะได้เจอกันแล้วค่ะ  ^^ คุณโอเลี้ยงแก่ๆ : ธีโมต้องใจแข็งหน่อยค่ะ  อุตส่าห์ดำรงตำแหน่งสูง ๆ ทั้งที  แต่ก็ยังมีหลุด ๆ พลาด ๆ ให้ได้เห็นบ้างเหมือนกันนะคะ จากคุณ : noOne - [ วันลอยกระทง 20:52:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอลซ่าแอบดูเกเบรียลอยู่ตลอดนี่เอง แบบนี้จะตัดใจได้ไงล่ะเนี่ย แต่ต้องเอาคืนให้หนักก่อนนะจ๊ะ จากคุณ : JingleJ - [ วันลอยกระทง 21:38:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ว่าจะถามเรื่องกระจกก็ลืม แซวหน่อยค่ะ ที่คารอสเล่าเรื่องประเทศแห่งเกาะเนี่ย ไม่ค่อยละเอียดเท่าไหร่มัง จากคุณ : scottie - [ 27 พ.ย. 47 01:38:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอ แล้วเอลซ่ากับกาเบรียลจะเป็นยางงายต่อล่ะเนี่ย! จากคุณ : Seiz - [ 27 พ.ย. 47 11:06:11 A:210.86.128.51 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 กิ๊กกั๊กสะใจ มีคนมาช่วยขนาบคารอสให้จริง ๆ ด้วย แถมยังดุไปถึงตากาเบรียลอีกตังหาก เหอเหอเหอ แนะนำให้เผาเกเบรียลไปเลย จะได้ไม่ต้องคิดมาก ดุไปนิดแฮะ คำแนะนำนี้ ^^" จากคุณ : หมาเลี้ยงแกะ - [ 29 พ.ย. 47 01:34:46 A:61.90.33.221 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามมาเก็บ เอิ้กกก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 29 พ.ย. 47 23:15:20 A:202.133.176.177 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^^ ตอนที่ [9] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3147021/W3147021.html จากคุณ : blvan - [ 19 ธ.ค. 47 01:42:10 ]