ท่ามกลางความโกลาหล ฝุ่นควันและลมทะเลทรายพัดตลบมิเห็นสิ่งใด มีเสียงลูกธนูแหวกอากาศดังหวีดหวิวราวกับดนตรีของพญามัจจุราช
ทหารหาญฝ่ายฮั่นบาดเจ็บล้มตายราวใบไม้ร่วง บรรยากาศร้อนระอุ เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ หยาดโลหิต เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด เสียงหายใจอันอ่อนล้า
ท้องทุ่งทะเลทรายในเวลานี้อุปมาดั่งขุมนรก
ขุมนรกอันโหดร้าย!!!!
"พวกเรา! มีใครเห็นร่องรอยศัตรูบ้าง!!!" จางหลงตะโกนเรียกเหล่าทหาร ทั้งที่เขายังแทบไม่เห็นคนซึ่งอยู่ห่างจากตนเองเกินสิบก้าวด้วยซ้ำ
"ท่านนายกอง ที่นี่เต็มไปด้วยควันไฟ และยังมีฝุ่นทรายหนาทึบถึงปานนี้
พวกเรามิสามารถพบเห็นพวกมัน!!!" ทหารนายหนึ่งตะโกนรายงานกลับมา
จางหลงทราบว่าเสียรู้ฝ่ายตรงข้ามแล้วก็กัดฟันอย่างแค้นใจ
"...ฮึ่มมม พวกมันเชี่ยวชาญชัยภูมิ ทั้งยังล่วงรู้สภาพอากาศ ที่มันเข่นฆ่าผู้คนคงเพื่อล่อให้เราติดตามมา เท่ากับเชิญเราเข้าสู่กับดัก"
...เขาคิดในใจ สถานการณ์เช่นนี้ต้องให้ทุกคนมารวมกันแล้วหาทางถอยอย่างมีระเบียบเพื่อลดความสูญเสีย...
หากจางหลงยังคิดไปไม่ตลอดพลันก็ได้ยินเสียงร้องจากข้างๆ
"อ๊าคคคค ท..ท่านนายกอง!"
นายทหารซึ่งร้องตอบเขาเมื่อครู่ ถูกเกาทัณฑ์อันแข็งกล้าดอกหนึ่งปักทะลวงทะลุทรวงอกโลหิตฉีดพุ่งเพียงร้องได้คำเดียวก็สิ้นใจ
จางหลงแค่นเสียงคำหนึ่งก็ตวาดว่า "เว้ย!! ทุกคนมารวมกัน!!!" เขาใช้ลมปราณแรงกล้า ทำให้ข้อความนี้สามารถส่งไปถึงหูของทุกผู้คนท่ามกลางความอื้ออึงแห่งลมทะเลทราย
เหล่าทหารหาญพากันวิ่งเข้ามารวมกันอยู่กึ่งกลาง พอทุกคนรวมกันสภาพการณ์ก็ค่อยชัดเจนขึ้นบ้าง อย่างน้อยพวกเขายังสามารถป้องกันตนเองและเห็นทิศทางของลูกธนูศัตรูทำให้จับตำแหน่งถูก
"บางทีพวกหูอาจมีไม่มาก หากบุกฝ่าไปตรงๆเราอาจชนะก็ได้" จางหลงเปลี่ยนความคิดจึงให้คำสั่งต่อไปว่า "ทุกคนตั้งขบวนรูปลิ่ม บุกทะลวงตามเรามา!!!"
เขายืนหยัดวิ่งนำ ดาบใหญ่ในมือกวัดแกว่งไม่หยุดยั้ง อาศัยพลังฝีมือ และเพลงดาบอันฉกาจฉกรรจ์ปัดป่ายลูกศรเกาฑัณฑ์จนมิอาจกล้ำกราย
เบื้องหลังของมัน กองทหารซึ่งได้รับการฝึกฝนอย่างดีค่อยๆแปรรูปขบวนตามตำราพิชัยยุทธ ผู้ที่พกพาโล่ห์ และดาบ พากันสะอึกออกมาตั้งแถวหน้ากระดาน ทางหนึ่งเพื่อทำแนวป้องกันคนข้างหลัง ทางหนึ่งเพื่อพุ่งทะลวงติดตามผู้เป็นหัวหน้า
ทหารที่เหลือล้วนพกพาหน้าไม้คันธนู ขอเพียงพบเห็นฝ่ายตรงข้ามย่อมสามารถยิงข้ามไปจู่โจมทำร้ายอีกฝ่ายได้อย่างรวดเร็ว
หากฝ่ายฮั่นยิ่งตามทางธนูไปก็คล้ายวิ่งวนในหมอกควันอันหาจุดสิ้นสุดมิได้
จางหลงปัดลูกเกาทัณฑ์ติดต่อกันเจ็ดถึงแปดดอก รู้สึกข้อแขนเริ่มชาด้าน ดาบใหญ่ในมือที่เคยเกรี้ยวกราดก็ลดทอนความดุดันลงไปหลายส่วน
เขากัดฟันกรอด หากวินาทีที่บังเกิดความรีรอลังเลแวบหนึ่งหูเขาได้ยินเสียงดัง ฟุ่บๆ
ปรากฏลูกเกาทัณฑ์กล้าแข็งจำนวนสิบกว่าดอกพุ่งมาจากสามด้านจู่โจมเข้าใส่จางหลง!!!
จางหลงตกใจนัก หรือศัตรูมาจากหลายทิศทาง! หรือพวกมันล่อเขาให้มาติดกับ!!!
ความหวาดกลัวของจางหลงคล้ายกลายเป็นจริง ปรากฏลูกธนูจากทุกสารทิศพุ่งเข้ามาทำลายกระบวนทัพของเขา ไพร่พลหากไม่ล้มลงก็ต้องกระจัดกระจายออกไปด้วยความแตกตื่น
สุดท้ายจางหลงค่อยรู้สึกเหมือนตนเองยืนอยู่ผู้เดียวท่ามกลางสนามรบ ความแค้นและความหวาดกลัวทำให้เขาต้องระเบิดอารมณ์ออกมา
"ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ผู้เป็นนายกองตวาดพลางฝืนสะบัดดาบในมือต้านปะทะลูกเกาทัณฑ์ดังกล่าว จนกระเด็นกระดอนไปหลายดอก ทว่ายังคงมีอีกสามดอกสามารถหลุดรอดจากการป้องกันของเขามาได้
จางหลงเห็นเช่นนั้นพลันพลิกกายหลบเลี่ยงไปด้านข้าง
ลูกเกาทัณฑ์ทั้งสามพลันพุ่งเฉียดข้างกายของมันไปอย่างเฉียดฉิว
...รอดพ้นความตายมาได้หวุดหวิด นายกองจางพึ่งระบายลมหายใจออกจากปาก ก็พลันได้ยินเสียงแหวกอากาศดังหวีดหวิวอีก!
เกาทัณฑ์สั้นจำนวนหนึ่งถูกยิงจู่โจมมาจากด้านหลัง พุ่งเข้าสู่แผ่นหลังของมันอย่างดุดัน
นายกองจางหน้าซีดเผือด มันพึ่งใช้พลังหมดสิ้น ยามกระทันหันย่อมมิสามารถหลบเลี่ยงจากอาวุธร้ายที่ลอบจู่โจมเข้ามา
"ฉึก! ฉึก!"
โลหิตฉีดพุ่งดุจน้ำพุ เกาทัณฑ์สั้นพลันปักตรึงบนแผ่นหลังของคนผู้หนึ่งจนมิดดอก
ทว่าคนผู้นั้นกลับมิใช่จางหลง!!!
เมื่อครู่ขณะที่จางหลงอยู่ในสภาพมิอาจช่วยเหลือตนเองได้ นายทหารผู้หนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ และเห็นเหตุการณ์พลันโผพุ่งเข้าใส่ร่างของจางหลงประดุจสายฟ้า มันใช้กำลังทั้งหมด เป็นกำลังเฮือกสุดท้ายของมันพุ่งเข้าโอบรัดอีกฝ่ายเอาไว้
และมันได้อาศัยร่างกายเลือดเนื้อของมันบดบังอาวุธคร่าชีวิตเหล่านั้น!!!
มันพลีชีพของตนเพื่อนายกองที่มันเคารพ และเชื่อมั่น!!!
จางหลงผินกายกลับมา ร่างของทหารนายนั้นค่อยๆ รูดลงกับพื้น ถ้อยคำสุดท้ายที่มันกล่าวก็คือ
"ท...ท่าน ท่านนาย...กอง โปร...ด รัก...ษา..ตัว"
จากนั้นมันก็แน่นิ่งไป
"ว้ากกกกกกกกกก!!!!" จางหลงร้องตวาดออกมาเสียงดัง น้ำตาสองสายไหลรินอาบแก้ม
ข้อแขนที่ชาด้าน ข้อมือที่อ่อนล้า
จางหลงมิสนใจเรื่องราวพวกนี้อีกแล้ว มันทุ่มเทพลังทั้งชีวิต ซัดขว้างดาบใหญ่ในมือไปในทิศทางที่ลูกเกาทัณฑ์สั้นยิงจู่โจมมา
เสียงดาบใหญ่แหวกฝ่าอากาศดังระคายหู จากนั้นได้ยินเสียง "ฉึก" ตามมาด้วยเสียงโอดโอย
ท่ามกลางลมทะเลทราย และฝุ่นควัน แม้จางหลงมิสามารถมองเห็นสิ่งใดได้ชัดตา
ทว่ามันก็ทราบแล้วว่าการจู่โจมตอบโต้ของมันครานี้ประสบผลแล้ว!
"ทหารฮั่นตามข้ามา ข้าเห็นศัตรูแล้ว!!" จางหลงตวาด พุ่งกายราวลูกกระสุนไปยังด้านดังกล่าว มือซ้ายขวาร่ายรำเป็นกระบวนฝ่ามือซัดฟาดออกไปมิหยุดยั้ง
นายกองผู้คลุ้มคลั่งร่ายรำเพลงฝ่ามือจนสุดชีวิต ซัดฟาดติดต่อกันโดยมิหยุดยั้งรั้งรอ พลังภายในจำนวนมหาศาลถูกใช้ออกติดต่อกัน
"ท่านนายกอง!!!" เสียงของจางหลงทำให้คนอื่นจับทิศถูกเหล่าทหารพากันร่ำร้องเมื่อเห็นสภาพของผู้เป็นนาย
ขวัญกำลังใจของพวกเขาดีขึ้นบ้าง หลายคนพุ่งตามติดจางหลงอย่างกระชั้นชิด ดาบกระบี่ ทวนยาว ทิ่มแทงติดตามกัน ห่าโลหิตสาดกระจาย
เสียงผู้คนร่ำร้องโหยหวน ท่ามกลางพายุทรายและควันดำอันบดบังวิสัยทัศน์ในการมองเห็นของทุกคนการตะลุมบอนเข่นฆ่าหมู่อันทารุณก็บังเกิดขึ้น
การเข่นฆ่าดำเนินไปเนิ่นนานจนในที่สุดจางหลงก็นำกำลังฝ่าออกจากเขตหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยกลุ่มควัน และฝุ่นทรายได้สำเร็จ!
หากภาพเบื้องหน้าปรากฏเป็นทะเลทรายกว้างใหญ่ และที่นั่นเอง จางหลงก็พบว่าตนเองได้ทำผิดพลาดอีกประการหนึ่ง!!!
ที่เบื้องหน้าของจางหลง ปรากฏทัพหูจำนวนสามถึงสี่ร้อยนาย ยืนม้าเรียงรายรอพวกตนอยู่!
ถ้าเช่นนั้นผู้คนที่พวกมันเข่นฆ่าเล่า!!!
ลมทะเลทรายอันร้อนระอุพัดพาผ่านร่างของจางหลงและเหล่าทหาร พัดพาจนฝุ่นทรายและควันกระจัดกระจายไปอีกด้าน
ภาพที่ปรากฏก็คือ เหล่าชาวบ้านที่ถูกมัดแขนขา และมีสิ่งของยัดอยู่ในปากจนมิสามารถพูดจาได้ทอดร่างเป็นซากศพ จมกองเลือดอยู่ทั่วบริเวณ!!!!
ที่พวกจางหลงเข่นฆ่ากลับเป็นชาวบ้านอันบริสุทธิ์!!!!!
จางหลงอันแข็งแกร่ง จางหลงอันดุดัน
เวลานี้ร่างทั้งร่างของนายกองผู้นี้ได้ทรุดลงคุกเข่าบนพื้นทรายอันระอุ มือสองข้างตกห้อยอยู่ข้างลำตัว
...นายกองอันเข้มแข็งได้พังทลายแล้ว...
.............
.............................
จากคุณ :
ทีมแต่งนิยาย
- [
27 พ.ย. 47 00:28:55
]