วันลอยกระทงปีนี้ผิดไปจากทุกปี
เป็นปีที่ไม่ได้ไปไหน
แต่แปลกที่น่าจะเหงาหรือหงอยใจ
แต่นั่งหัวเราะได้อยู่คนเดียว
จำได้
เมื่อปีที่แล้ว..
ได้มีโอกาสไปเที่ยวงานลอยกระทงกับใครคนหนึ่ง
ยังจำได้ถึงผู้คนมากมายเป็นหนอนเรียงคิว
รถติดเป็นกิ้งกือเรียงแถว
และแผงกำแพงของผู้คนที่หนาเป็นเมตรริมตลิ่ง
แย่งหาที่ว่างเพื่อจะลอยกระทงของตัวเอง
เราสองคนกุมมือกัน
เราใช้กระทงเดียวกัน
เราอธิษฐานร่วมกัน
แล้วเราก็จ้างให้เด็กที่ลอยคออยู่ในน้ำ..เอากระทงของเราไปลอยด้วยเงินที่ควักออกมาจากกระเป๋าเดียวกัน
กระเป๋าของเขา
สิบบาทเชียวนะนั่น
โชว์บนเวทีมีประกวดนางนพมาศ
เราหยิกที่แขนเขา..เมื่อเห็นเขาตั้งอกตั้งใจมองนางงามเหล่านั้นเหลือเกิน
เขายิ้มหน้าทะเล้น..หลังจากครางอูยออกมาให้ได้ยิน
"ของสวยของงามใครไม่อยากดู"
"สวยกว่าฉันมากไหม?"
"ไม่มากคับ แค่สวยกว่าแค่นั้นเอง"
เราก็ได้หยิกเข้าอีกหมั่บ
คราวนี้ร้องเจี๊ยก
ปีนี้ไม่มีเขา
เขาไปไหน?
โอย..เรื่องมันยาว
แค่คิดจะเล่าก็เมื่อยมือแล้ว
เอาเป็นว่าวันนี้..แค่อยากบอกว่า
มีความสุขเหลือเกิน
ที่ไม่ได้ไปเที่ยวงานลอยกระทง
ยังคงนั่งหัวเราะคนเดียวอยู่อย่างนี้
"คิดถึงนะ.."
เป็นคำพูดของเขา..
"ต้องดูแลตัวเองดี ๆ"
เสียงของเขาฟังอบอุ่นเสมอ
"ต้องรักตัวเองมาก ๆ ไม่ว่าจะมีนัทอยู่ด้วยหรือเปล่า"
น้ำเสียงนุ่มทุ้มจริงใจ
"จำไว้..โลกเรามีความสุขให้หยิบฉวยอยู่ทุกที่..ยิ้มเอาไว้เสมอ..บางครั้งหัวเราะซะเลยได้ยิ่งดี"
ดวงตาคู่นั้นบ่งบอกความรู้สึกอย่างเต็มที่
"คิดเสียว่าความทุกข์เป็นสิ่งชั่วคราว ความสุขนั่นคือของแท้.."
"เมื่อเราหัวเราะ..เราก็จะมีความสุข"
เราเชื่อเขา..
ตอนนี้เราก็เลยหัวเราะ
หัวเราะทั้งน้ำตา..
จากคุณ :
เนียนฝ้าย
- [
27 พ.ย. 47 12:33:41
A:202.57.174.40 X:
]