+++++++++++++++++++

“ไปยืนตากฝนอยู่ทำไม เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”

เสียงบ่นจากชายหนุ่มคนที่อยู่ข้าง หญิงสาวเงย มองหน้าของเขา มันคล้ายๆว่า เหมือนกับอยู่ในความฝัน เธอไม่รู้สึกตัวเลยว่าเขาพาตัวหล่อนจากกลางสายฝน มาหลบอยู่ที่ห้องพักของเขาตั้งแต่เมื่อไร แม้กระทั่งตอนนี้ที่เขาเอาผ้าขนหนูผืนนุ่มเช็ดด้วยมือใหญ่และสัมผัสนุ่มนวล จนผมเปียกกลับแห้งพอหมาดๆ เขาบ่นไปพลาง ดุไปพลาง ขณะเช็ดผมให้ด้วย นันท์ไม่มีกะใจจะฟัง ไม่รู้สิ มันฟังไม่รู้เรื่องเลย

“ขอโทษที่ทำให้ลำบาก แล้วก็ขอบคุณนะที่เช็ดหัวให้”นันท์พูดเบาๆทีนี้ล่ะคนที่เจ้ากี้เจ้าการเช็ดหัวก็หยุด ท้าวสะเอวมองหญิงสาวตรงหน้า ถอนหายใจเฮือกพลางส่ายหน้าช้าๆอย่างระอา

“เราไม่รู้เลยนะนันท์ ว่าเธอไปหลงชอบอะไรเขาหนักหนา? จนถึงขนาดนี้แล้วยังจะ..”

นันท์พูดแย้งขึ้น

“ไม่ได้ชอบหรอก แค่หลง ซักพักก็หาย”

“อ้อ..ออออออ”คนที่ดุบ่นอยู่เมื่อครู่ลากเสียงยาวเหยียด

“รู้ด้วยเหมือนกันหรอว่าหลงเอามาก แต่ว่าก็ยังเป็น”

“ฮึ”หญิงสาวหัวเราะเบาที่ลำคอ

“รู้ทฤษฎีมาก แต่ปฏิบัติไม่ได้ไง”

นนท์เจ้าของห้อง และเจ้าของผ้าเช็ดตัวเมื่อครู่ นั่งลงมองหญิงสาวที่นั่งบนโซฟา ตัวเปียกโชกเริ่มแห้งแล้ว เขาโบ้ยหน้าไปบนโต๊ะตัวย่อม

“เสื้อเรา กางเกงเรา หลวมไปหน่อยนะ แต่คงพอใส่ได้ ตัวเปียกๆอยู่อย่างนี้ เดี๋ยวเป็นหวัด”

คนพูดที่มีเสียงของความห่วงใยเจือในน้ำเสียง มันน่าแปลกใจกับคนแข็งๆอย่างนนท์ ที่ชอบพูดจาขวานผ่าซากและ พูดไม่ไว้หน้าใครซักคน แต่กลับพูดได้นุ่มหูน่าฟัง

นนท์ระอา เมื่อหญิงสาวไม่ขยับไปไหน เลยลุกไปหยิบเสื่อผ้า พร้อมดันหลังคนตัวเล็กเข้าห้องน้ำไป

“ไป ไปอาบน้ำซะ”

++++++++++

เมื่อนันท์เปิดประตูห้องน้ำออกมา ก็เห็นสีหน้าของนนท์ทำท่าเหมือนโล่งอก

“เฮ้อ เข้าไปซะนาน นึกว่าเป็นลื่นล้มตายในห้องน้ำซะแล้ว”

นันท์เพียงพยักหน้าเพียงเล็กน้อยไม่มีอารมณ์จะขัน เถียง หรือว่าหัวเราะ เธอกล่าวกับนนท์พร้อมก้มมองชุดที่ดูรุ่มร่าม นนท์อมยิ้มนิดๆ

“มีถุงไหม ใส่ผ้าเปียก”

เขาหยิบผ้าเปียกนั้นมาแทนคำตอบ เดินดุ่มๆไปที่เครื่องซักผ้าหญิงสาวต่อว่าเขาทันที

“อื้อ ....อ ไม่เอาน่านนท์ เราจะกลับแล้วอยู่แล้ว จะเอาผ้าเค้ามาซักทำไมอีก”

“เหอะน่า เดี๋ยวคิดค่าซักผ้าเอง ยี่สิบ”

นนท์โยนผ้าใส่เครื่องซัก นันท์ยืนมองพยักหน้าปลงๆ เอางั้นก็ได้

++++++++

นันท์กอดเข่าจ้องมองดูผ้าหมุนไปมาหน้าเครื่องอยู่อย่างนั้น นึกขันตัวเองอยู่เหมือนกัน ไม่เหมือนกับที่เป็นนันผู้หญิงที่เข้มแข็ง แต่ว่าภายในกลับอ่อนแอเสียจริง

“นันท์ มองทำไม มึนหัวจะตาย”

นนท์เดินมาพร้อมกับโกโก้รอนหอมฉุย นนท์ส่งให้ ส่วนนันท์รับมันไว้ เพียงแค่ จิบเบาๆ

“รู้สึกดีขึ้นหรือยัง “ นันท์ยังคงจับจ้องที่ถ้วยโกโก้

“อย่างว่าล่ะนะ อกหักนี่ จะหายง่ายๆได้ไง “ นนท์คิด ถามอย่างนี้ไปได้ไงนะเรา

“เอ้อ...อ นนท์ ในฐานะที่นนท์เป็นผู้ชาย นนท์คิดว่าไง เค้าจะทิ้งเราใช่ไหม”

นี่ละมั้งเป็นประโยคยาวๆประโยคแรกที่นันท์พูดขึ้นในวันนี้ที่เขาไปลากมาจากสายฝน ที่นันท์ไปยืนตากฝนรอบ้านเขาและ ถามเขาด้วยคำถามที่ตอบยากๆนั้นด้วย

“ไม่รู้สิ เราไม่รู้ใจคนพรรค์นั้นหรอก ถ้าเป็นเราเราจะไม่ทำอย่างนี้และ.. เราไม่ทิ้งผู้หญิงก่อนแน่นอน”

นันท์ก้มหน้ากอดเข่าอีก

“หรอ เฮ้อทำไมเราถึงยังชอบเขาอยู่อีกนะ”หญิงสาวบ่น สายตาทอดไปที่เครื่องซักผ้าเครื่องเดิม

“พอๆๆ เลย ไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว นันท์ พูดแล้วมันรู้สึกดีขึ้นไหม มันแย่ ยิ่งนันท์พูดก็ยิ่งนึกถึงเขา ผู้หญิงเข้มแข็งที่ไม่เคยร้องไห้ ไม่เคยขอให้ใครช่วยเหลือ มันหายไปไหน ทำไมกลายเป็นคนที่ เราเองยังไม่รู้จัก”

นนท์ถอนใจ เมื่อพูดประโยคยาวๆออกไป

หญิงสาวเอียงคอมอง ยิ้มจางๆ ยกมือเกี่ยวก้อยไว้กับมือใหญ่ของเขา

“เราขอโทษ จะไม่ทำอย่างนี้อีก สัญญา”

หญิงสาวเอ่ยกับคนที่นั่งข้างๆ พยายามยิ้มให้ เครื่องซักผ้าหยุดลงพอดี นันท์เลยลุกขึ้น หยิบเอาเสื้อผ้าจากเครื่องเดินเข้าห้องน้ำไป และออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าเดิมที่เคยเปียก

“ชุดนี้เดี๋ยวเราเอาไปซักให้นะ “

ยังไม่ทันที่นนท์จะพูดอะไร นันท์ก็รีบพูดขึ้น

“ไหนล่ะถุง!!!!!”

+++++++++++++++++

นันท์เดินกลับบ้านโดยไม่มีแม้แต่เงาของนนท์มาส่ง ที่จริงนันท์เป็นคนบอกนนท์เองต่างหาก ไม่อยากให้เขาลำบากมาส่งเธออีก เธอลงแท็กซี่มา จอดหน้าห้อง มันมีภาพซ้อนที่ว่ามีใครคนนึงเคยมายืนรอเธออยู่ตรงนั้น

“นันท์ มารับแล้ว เราไปดูหนังกัน”

ภาพของทัฐ เธอล่ะเกลียดจริง มันรู้สึกทิ่มแทงไปยังส่วนลึกของจิตใจ


ในวันนี้เมื่อตอนเย็น

“หวัดดี ทัฐ อยู่หนาย เอ้อๆ เดี๋ยวไปหา”

นันท์พูดกับคนรักของเธอทางโทรศัพท์ ตั้งใจว่าจะมาทำเซอรไพร้สเขาที่หน้าห้อง

“ม่.. ๆไม่ต้องมา วันนี้ไม่ว่างไม่ได้อยู่ที่ห้อง เดี๋ยวเราแวะไปหานันท์ตอนเย็นนะ”

เธอแปลกใจกับเสียงของทัฐ ดูลนๆไงไม่รู้

“ไม่เอาล่ะ อย่ามาโกหกเลย รถทัฐยังจอดอยู่ข้างล่างอยู่เลยนี่ อะไรรู้ได้ไงน่ะหรอ ก็เรามารออยู่ที่หน้าห้องแล้วนะสิ”

เธฮพูดโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดี พอเปิดห้องออกมา ก็กลายเป็นว่า

เธอเปิดเข้ามาขัดจังหวะ

ทัฐอยู่ในชุดที่เกือบเปลือยมีผ้าขนหนูพันหลวมๆที่เอว และผู้หญิงอีกคนที่นอนบนเตียง

หมายความว่าไง?

ทัฐยักไหล่ สีหน้าไม่หยี่ระ

“มันเป็นธรรมดานะนันคบกับเธอน่ะ อะไรก็ไม่ยอม เป็นแฟนกันแต่คบกันอย่างจืดชืด”

นันกำหมัด เขาหวังเพียงเท่านี้น่ะหรอ อ๋อ นี่ความผิดทั้งหมด มันตกอยู่ที่ตัวเธองั้นสิ เขายังพล่ามต่อ

“สมัยนี้ ใครเขามายึดติดกัน เธอจะว่าเราทำผิดที่หลอกเธอ แต่เธอน่าจะพิจารณาตัวเองนะ ว่าทำไมฉันจึงทำอย่างนี้”

แล้วเธอก็วิ่งออกมาจากตรงนั้น เธอจำไม่ได้ว่าตบหน้าเขาไปหรือเปล่า แต่มือเธอชาๆ คงตบไปแล้วล่ะสิ แล้วก็นั่งแท็กซี่มานั่งรอที่หน้าห้องเพื่อนของเธอ

ฝนตกพอดี เฮ้อ มิวสิคคนอกหักล่ะนะ

และก็ได้รับรู้ถึงอ้อมกอดของเขาครั้งแรก ตั้งแต่คบกันมา

“ไหนล่ะถุง!!!!!”

เธอพูดขณะเตรียมเสื้อผ้าที่เธอใส่ขณะรอซักผ้าของเธอให้แห้งอยู่ นนท์ที่จู่ๆ ก็ถาโถมเข้ามากอดเธอไว้ แน่น พร้อมกับสูดความหอมใต้เรือนผมของเธอ

“เราไม่อยากให้กลับ เรารักนันท์นะ”

นันอึ้ง เธอเพิ่งถูกผู้ชายคนนึงทรยศ อีกไม่กี่ชั่วโมง เพื่อนเธอก็มาบอกรัก

ในวันเดียวกัน!!!

เธอพลักตัวเขาออกแม้จะติดใจในความอบอุ่นของอ้อมกอดนั้นก็เถอะ



“จะบ้าหรอนนท์ เราเป็นเพื่อนกันนะ”

นันท์พูด พร้อมกับเดินออกมาจากห้อง นนท์จะมาส่งแต่เธอปฎิเสธไป

“ขอโทษนะ เราอยากอยู่คนเดียว”

เธอนั่งนิ่งที่ห้อง เปิดตู้เย็นพร้อมกับดื่มน้ำ

เฮ้อ เราเพิ่งอกหักนะ แต่ว่าทำไมถึงยังรู้สึกใจเต้นตึกๆในคำพูดพร้อมการกระทำซื่อๆของนนท์อีก

+++++++++++++++++++++++++++++++

วันรุ่งขึ้นเธอล็อคห้องพร้อมจะไปทำงาน ก็เจอนนท์ยืนอยู่ เขาทักนันท์พอดี

“เมื่อคืนนอนหลับดีไหม”

เขาถามอย่างห่วงใยเหมือนเดิม แท้ที่จริงนนท์พยายามท่องคำว่าเพื่อนในใจประมาณยี่สิบรอบได้แล้วมั้ง

“อืม ก็ดี นึกว่าจะหลับไม่ลงซะอีก “นันท์ยิ้มบางๆให้นนท์

“แต่ทำงานไหวนะ ขืนหยุดบ่อยๆอีก เดี๋ยวได้โดนไล่ออกแน่”

นนท์พยักหน้า

“เราไปส่งนะ”

ภายในรถ บรรยากาศเงียบอยู่ครู่นึง ก่อนนนท์จะพูดเบาๆ

“เรื่องเมื่อวาน ไม่ต้องนึกถึงมันนะ นึกเสียว่าเราไม่ได้พูด” นันพยักหน้าน้อยๆ

“อืม..ม เราจะลืมนะว่านนท์เคยบอกรักเรา เราอุตส่าห์ดีใจซะอีกที่นนท์พูด แต่ว่านนท์กลับมาพูดว่า ลืมมันซะเถอะ อืม เราเข้าใจ”

“หา ว่าไงนะ”

นนท์แทบเสียหลักจอดรถพูดกับนันท์ ด้วยเสียงพร้อมกับหน้าตาที่ประหลาดใจสุดขีด อา มันเหมือนอะไรดีล่ะ หิมะตกเมืองไทยเลย ไม่สิ มันดียิ่งกว่านั้น

“พูดจริงๆหรอ” นันท์พยักหน้า

“มันอาจเร็วไปหน่อย แต่เราว่าอยากมีคนช่วยดูแลตอนนี้ รู้ไหมตอนนี้ภาพทัฐอยู่ในหัวของเรา เต็มไปหมด มันทำให้รู้สึกแย่มากๆเลยด้วยเมื่อนึกถึง”

นันก้มมองดูมือของตนเองไม่รู้อยู่เหมือนกันว่าที่พูดไปเมื่อกี้เธอคิดถูกหรือเปล่า แต่เธอรู้ความจริงจากปากของนนท์แล้ว ความจริงที่เธอพยายามไม่ขุดคุ้ย ถาม หรือแสดงอาการให้รู้ว่า เธอรู้มาตั้งนานแล้ว ที่นนท์รู้สึกอย่างนี้กับเธอ เหมือนกับว่าเธอเพียงแค่ รอ อะไรบางอย่างเท่านั้น หรือว่าเธฮรอมาตลอด

“นันท์”

นนท์เอื้อมมือมาโอบที่บ่าเธอ พร้อมคลี่รอยยิ้มอันอ่อนโยนให้ ใช้มือเลื่อนศรีษะหญิงสาวมาซบตรงไหล่ของเขา

“รู้ไหม ว่าเรารอคำๆนี้มาขนาดแค่ไหน”

นนท์ลูบผมสยายของนันเบาๆ นันท์หลับตาพริ้ม

“ทำไมอยู่ใกล้นนท์แล้วรู้สึกอบอุ่นขนาดนี้นะ”

มือใหญ่ของนนท์จับกระชับมือนั่นหลวมๆ แต่ทว่าไม่หลุดง่ายๆ นันท์เคยทดสอบโดยการแกว่งแรงๆแล้ว มือใหญ่นั้นก็คว้าหมับโดยอัตโนมัติ

นนท์เคยพูดบ่อยๆ

“มาดึงอะไรที่เสื้อนี้ ยับหมด”

“ก็จะข้ามถนนอ่ะ แต่ว่าจับมือไม่ได้ นนท์เป็นผู้ชายนี่ จะจับมือได้ไง”

“อ๋อ จับมือ ไว้สำหรับแฟน”เสียงนนท์ขึ้นจมูกเบาๆ

เมื่อนึกถึง หญิงสาวก็ได้แต่อมยิ้ม นนท์ขมวดคิ้วมองตาม

“เป็นอะไร “

นันส่ายศรีษะ ลอยหน้า “แค่นึกถึงเรื่องเก่าๆ”

“หรอ”

นนท์มาหยุดตรงตึกที่นันท์ทำงาน นันท์หันหน้ามาเผชิญกับนนท์ ยิ้มพร้อมโบกมือให้

“ขับรถกลับดีๆนะ”

นนท์พยักหน้า ยิ้มจนเห็นเขี้ยว

“อืม ตอนเย็นจะมารับนะ ไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง ถึงค่อยส่งกลับ อ้อตอนเที่ยงโทรมาด้วยนะว่าว่างหรือเปล่า จะมารับไปกินข้าว”

นันย่นจมูกใส่เขา

“แหม เอาใหญ่เลยนะคุณนนท์ แค่เปลี่ยนสถานะแค่นี้ โทรหาทุกชั่วโมงด้วยดีไหม”

“ทำได้ก็ดี”นนท์เดินมาลูบผมนันท์

“อยากทำอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว แต่ไม่กล้า ตอนนี้ขอทำให้สมใจอยากหน่อยนะ”

นันท์พยักหน้าพร้อมกับยิ้ม

“เจ้าค่ะ จะปฏิบัติตัวให้ดี ตอนเย็นมารับด้วยนะ”

นนท์กอดอกยืนยิ้มอยู่สักครู่ ก่อนผลัดกันบอกให้อีกฝ่ายเดินไป เพราะจะรอส่งกลับ

“นนท์นั่นแหละรีบไปเถอะ เดี๋ยวสายนะ” นนท์พยักหน้า

“คิดถึงนันท์นะ”

นนท์เดินไปแล้ว นันท์จึงเดินมานั่งที่โต๊ะ เพื่อนเธอที่ทำงานโต๊ะข้างๆเห็นนนท์มาส่งก็ถาม

“อ้าว วันนี้เพื่อนมาส่งหรอ”นันท์ยิ้ม ส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูมั่นใจ



“แฟนต่างหาก!!!!”


+++++++++++++++++++++++++++++++

จบแล้วค่ะ