`ปัจจุบันและการเดินทาง'

ผมกำลังนั่งอยู่บนรถไฟโดยสารขบวนหนึ่งซึ่งเดินทางมาไกลแสนไกล ดูเหมือนว่าจะยังอีกนานทีเดียวกว่าผมจะถึงจุดหมาย ยังมีเวลาอีกมากมายกับการเดินทางครั้งนี้

ท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืดสลัวลง ผมรู้ว่าข้างนอกอากาศหนาวจับใจ ถึงแม้ว่าฝนจะยังไม่ได้ตกลงมาแต่อากาศที่เต็มไปด้วยความชุ่มฉ่ำ และไิอน้ำที่เยือกเย็นกำลังลอยอ้อยอิ่งอยู่ข้างนอก บนกระจกหน้าต่างรถไฟมีหยดน้ำเกาะพราวดูเป็นประกายเมื่อกระทบ กับแสงจากหลอดไฟ หยดน้ำที่เมื่อโดนลมพัดก็จะวิ่งมาชนรวมกันเป็นหยดน้ำที่ใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น วิ่งเร็วขึ้น และไหลตกหายไปจากกระจกหน้าต่างในที่สุด ผมนั่งมองดูด้วยความเพลิดเพลิน

ผมนั่งอยู่ในท่าที่ค่อนข้างสบาย เบาะที่นั่งของรถไฟใหญ่โตและนั่งสบายทีเดียว ในมือผมยังคงถือหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งถูกเปิดค้างไว้ทั้งที่ผม ไม่ได้ตั้งใจจะอ่านต่ออีกแล้ว บรรยากาศยามค่ำคืนยังคงโลดแล่นผ่านไปอย่างไม่ขาดสาย ผมเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถไฟ เลื่อนลอย ไร้จุดหมาย ปล่อยสมองให้ว่างเปล่าและล่องลอยเชื่องช้า

ผมรู้ว่ารถไฟคันนี้กำลังจะพาผมไปยังจุดหมายที่ผมต้องการ ผมรู้ว่ายังอีกนานทีเดียวกว่าผมจะต้องลงจากรถ ผมคุ้นเคยกับการเดินทางแบบนี้ดีเพราะผมเดินทางเช่นนี้มาหลายครั้งแล้ว เสียงล้อรถไฟที่กระทบกับรอยต่อของรางเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เหมือนจะกล่อมให้ผมสบายใจขึ้นจากความเหงาส่วนตัวของผม ในรถไฟขบวนนี้คงจะเต็มไปด้วยผู้โดยสารหลายร้อยคน แต่ในความรู้สึก ผมแค่กำลังเดินทางไปโดยลำพัง

สิ่งที่ผมมักจะทำในระหว่างที่ต้องนั่งรถไฟนานๆ แบบนี้ก็คือการไม่ทำอะไรเลย


ขณะที่ผมปล่อยให้สมองคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเช่นเคยเหมือนกับ ทุกครั้งที่ผมเดินทาง ก็กลับมีเรื่องหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ เรื่องที่เกิดขึ้นกับผมในคืนที่ดูเหมือนกับคืนวันนี้ เรื่องที่ทำให้ผมอดยิ้มเล็กๆ ไม่ได้ทุกครั้งที่ได้นึกถึง คุณเคยเจอบ้างไหม ความประทับใจเมื่อได้พบเห็นใครสักคนที่คุณไม่เคยรู้จักมาก่อนเลยในชีวิต แต่การได้พบเห็นเพียงชั่วครู่นั้นกลับสร้างความประทับใจได้อย่างประหลาด คนที่คุณสบตาเพียงแค่ชั่วขณะ แต่ดวงตานั้นกลับติดอยู่ในใจของคุณนานแสนนาน คนที่คุณแอบคิดไปไม่ได้ว่าเขาเป็นคนที่ดูพิเศษสำหรับคุณมากแค่ไหน

.........

`อดีตและการเดินทาง'

ผมกำลังเดินทางโดยรถประจำทางปรับอากาศคันหนึ่ง ข้างนอกรถอากาศเย็นและฝนกำลังตกพรำ บรรยากาศเงียบเหงายามค่ำคืนถูกปะปนไปด้วยแสงสีและ ความวุ่นวายของเมืองใหญ่ ขณะที่รถโดยสารแล่นไปสู่จุดหมาย ผมนั่งมองดูสภาพที่น่าหดหู่นี้คืบคลานผ่านไปอย่างไร้ที่สิ้นสุด หน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่ปิดมิดชิดทำให้ผมรอดพ้นจากเสียงรบกวนและฝน ที่ตกอยู่ข้างนอก ในรถเต็มไปด้วยผู้โดยสารอื่นอีกหลายคน แต่ในความรู้สึก ผมกำลังเดินทางไปโดยลำพังบนเส้นทางของผม เครื่องปรับอากาศในรถช่างทำหน้าที่ได้ดีเกินไปจนผมรู้สึกหนาว ผมไม่แน่ใจว่าผมหนาวเพราะว่าลมหนาวจากเครื่องปรับอากาศ หรือว่าหนาวออกมาจากข้างในหัวใจ

ผมกำลังเดินทางกลับบ้าน

สายฝนที่ยังคงโปรยปรายลงมาอยู่ข้างนอกรถ เม็ดฝนที่พรูลงมาเป็นสายสะท้อนกับแสงไฟมองดูเป็นระลอกพลิ้ว ตามกระแสลมที่พัดอยู่ในท้องฟ้ามืด เสียงฝนที่ระรัวลงเม็ดสม่ำเสมอกระทบกับหลังคารถโดยสาร ยิ่งผมรู้สึกถึงสิ่งเหล่านี้มากขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้รู้สึกหนาวมากขึ้นเท่านั้น ผมมองเห็นคนที่ยืนหลบฝนอยู่ตามใต้ชายคาร้านค้าที่ประดับไปด้วย ไฟโฆษณาสีสันลานตา หลายคนยืนตัวเปียก หนาวสั่น ทุกคนดูเหมือนจะถูกกลืนไปในมุมมืดของเมืองและสภาพแวดล้อมย่ำแย่ เมืองที่ตอนนี้ดูคล้ายกับป่าคอนกรีตที่เสื่อมโทรม ฝนเย็นเฉียบที่ตกลงมาในยามเย็นนำความรู้สึกหดหู่มาให้แก่ทุกหัวใจ

รถประจำทางที่ผมโดยสารอยู่เพิ่งจะขับผ่านสัญญาณไฟแดงที่ต้องทนจอดรอ
อยู่หลายสิบนาทีมาได้ ขณะนี้กำลังวิ่งข้ามสะพานคอนกรีตเล็กๆ ที่ทอดข้ามแม่น้ำสายหนึ่ง ผมรู้สึกคลายความอึดอัดลงไปบ้าง ผมใกล้บ้านเข้ามาอีกหน่อย รถกำลังจะเข้าจอดที่ป้ายริมสะพานนั่นเอง เพราะว่ามีคนยืนคอยรถประจำทางอยู่ที่ป้ายนั้นในความมืดสลัวเพียงคนเดียว
ฝนยังคงตกพรำอยู่

ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปได้อย่างไร หรือว่ารถประจำทางที่ผมนั่งอยู่เข้าจอดที่ป้ายนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ผมรู้สึกตัวอีกครั้งก็เมื่อผมสบตากับคนที่ยืนอยู่ที่ป้ายรถประจำทางนั้น

ผมกำลังนั่งอยู่บนรถประจำทาง มองเหม่อไปนอกหน้าต่าง

เธอกำลังยืนอยู่ข้างนอกที่ป้ายหยุดรถประจำทาง มองนิ่งมาที่ผมและกำลังยิ้ม

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมยังคงจำภาพดวงตาคู่นั้นได้ คนที่ผมเห็นคือหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังยืนอมยิ้มและมองมาที่ผม แววตาสดใสที่เต็มไปด้วยความฝันแต่ในขณะเดียวกันก็ดูสงบเย็น ผมรู้แต่ว่าความรู้สึกบางอย่างที่นอนนิ่งเฝ้ารอการตอบสนองอยู่ในใจผม ได้รับการเติมเต็มแล้ว ด้วยเพียงแค่สายตาที่มองมานั้นเอง

รถโดยสารเริ่มออกวิ่งไปจากป้ายหยุดรถประจำทาง
และตัวผมดูเหมือนจะถูกปล่อยให้ตกตะลึงอยู่เช่นนั้น หญิงสาวคนนั้นไม่ได้ขึ้นมาบนรถและผมก็ไม่ได้ลงจากรถ
เธอยังคงยืนอยู่ที่ป้ายหยุดรถประจำทางที่ขณะนี้อยู่ห่างไกลออกไปเบื้องหลัง


สองวันหลังจากนั้นที่ผมนอนอยู่ที่บ้าน ผมอดคิดถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นไม่ได้
บางครั้งผมก็คิดไปว่าคงจะดีทีเดียวถ้าผมได้มีโอกาสพูดกับเธอ แต่คุณคิดว่าจะมีสักกี่ครั้งในชีวิตที่คุณจะได้เจอกับใครสักคนที่คุณ ไม่เคยรู้จักโดยบังเอิญอีกครั้งหนึ่งในเมืองใหญ่แบบนี้ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมในคืนนั้นผมถึงไม่ลงจากรถโดยสารและวิ่งกลับไป เพื่อตามหาเธอ ผมได้แต่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างหากว่าผมได้เจอกับเธออีกครั้ง จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมได้รู้จักกับเธอในภายหลัง
จะเป็นอย่างไร จะเกิดอะไรขึ้น จะเป็นอย่างไร

.........

`พบกันอีกครั้ง'

แล้วผมก็ได้มีโอกาสพบกับเธออีกครั้งหนึ่งโดยที่ไม่ได้คาดฝัน แน่นอนว่าในตอนนั้นผมหวังที่จะได้เจอกับเธออีกครั้ง
แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นจริง
ผมเจอกับเธอที่หน้าร้านขายของเล็กๆแห่งหนึ่งและก็จำเธอได้ทันที ที่น่าประหลาดกว่านั้นดูเหมือนว่าเธอก็จะจำผมได้เช่นกัน สายตาของเธอทำให้ความรู้สึกในเหตุการณ์คืนนั้นย้อนกลับมา
ขณะนี้เองที่ผมรู้ว่าเธออยู่ตรงนี้ ที่นี่ข้างหน้าผมและกำลังยิ้มให้ผมด้วยสายตาที่ดูเป็นมิตร
ผมยิ้มให้เธอ และเราทั้งคู่ก็ยิ้มให้กัน

.........

`ปัจจุบัน'

เสียงห้ามล้อของรถไฟดังขึ้นเป็นเสียงสูงแหลม เหมือนจะปลุกให้ผมตื่นขึ้นจากความเหงาส่วนตัวของผม

ผมขยับตัวเปลี่ยนท่านั่งให้สบายขึ้น เบาะที่นั่งของรถไฟนั่งสบายพอสมควรถึงแม้ว่าผมจะนั่งมาเป็นเวลา นานหลายชั่วโมงแล้วก็ตาม ผมปิดหนังสือที่ผมถือเปิดค้างไว้และเก็บลงใส่กระเป๋า บรรยากาศยามค่ำคืนยังคงโลดแล่นผ่านไปอย่างไม่ขาดสาย ผมเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เลื่อนลอยไร้จุดหมาย ปล่อยสมองให้ว่างเปล่าและล่องลอยเชื่องช้า ผู้โดยสารอีกนับร้อยกำลังเดินทางไปบนรถไฟขบวนเดียวกันนี้ ต่างคนก็ต่างก็มีจุดหมายของตนเอง และผมก็กำลังเดินทางตามลำพังบนเส้นทางชีวิตไปสู่จุดหมายของผม


สิ่งที่ผมประทับใจจากการเดินทางในคืนนั้นก็คือ การที่ใครสักคนสามารถทำให้คืนธรรมดาคืนหนึ่งกลายเป็นคืนที่ผมจดจำได้อย่างน่าทึ่ง ผมคงจะไม่มีทางลืมได้ คืนพิเศษที่เกิดขึ้นโดยคนที่ผมยังคงไม่รู้จักจนถึงปัจจุบัน คนแปลกหน้าที่ทิ้งความทรงจำเล็กๆ ที่ดีไว้ให้ ตอนนี้ผมรู้ว่าถ้าผมได้มีโอกาสพบกับเธออีกครั้ง ผมมีคำหนึ่งที่อยากจะบอก ด้วยสายตาของผมที่จะมองเธออย่างเป็นมิตร แถมด้วยยิ้มเล็กๆ

ขอบคุณครับ

.........