ความคิดเห็นที่ 1 ขอขอบคุณเพื่อน ๆ ที่กระทู้โน้นทุกคน ที่ให้กำลังใจเราในการเขียนเรื่องนี้ จากคุณ : ฝ้ายขอบคุณค่ะ - [ 28 พ.ย. 47 08:27:03 A:202.57.174.13 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 หรือเราเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว จึงยอมที่จะติดบ่วงแห่งความหลังอยู่เช่นนี้ ใครก็ได้ช่วยเราที เราทรมานเหลือเกิน อืมม์......................................... ใช่แล้วครับ คุณเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว อย่างน้อยก็เริ่มควบคุมจิตใจของตัวเองไม่ได้แล้ว โอ...น่ากลัวจริงๆ ครับ ^_____^...... แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 47 10:18:49 จากคุณ : GTW - [ 28 พ.ย. 47 08:46:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 " วันใหม่ " [รัดเกล้า] ห้องที่ดูว่างเปล่า เธอก็ดูเงียบเหงา ที่แววตาเธอนั้นช่างดูเศร้า ฉันรู้เธอเป็นอะไร ในมือเธอถือรูปถ่าย หน้าต่างเธอปิดเอาไว้ จะเก็บความทรงจำ แค่นั้นก็คงง่าย แต่เก็บเวลาคงไม่ไหว อย่าติดกับวันและคืนเก่าๆ อย่าอยู่กับความคุ้นเคยเก่าๆ อย่าให้วันคืนที่ดีเก่าๆมาทำร้าย เปิดดวงใจของเธอค้นหา สิ่งที่เธอนั้นคอยไขว่คว้า ให้เวลารักษาและทำให้พบ กับวันใหม่ ออกไปดูข้างนอก และบอกตัวเองเอาไว้ สิ่งดีๆในวันนี้ต้องมีใหม่ ถ้าใจของเธอนั้นพร้อม วันคืนที่แสนดีงามก็ควรที่จะจดจำ แต่รอคอยให้ย้อนคืนคงต้องเจอแต่ความเจ็บช้ำ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 28 พ.ย. 47 10:15:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าทำได้คือมีสติค่ะ จากคุณ : scottie - [ 28 พ.ย. 47 15:04:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตามมาอ่านค่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 28 พ.ย. 47 18:46:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นัทรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลเกือบเดือน เราเองก็ไม่ได้ไปเยี่ยมเขาบ่อยนัก แม่ของเขามาจากเชียงราย คอยดูแลเขาอยู่ตลอดเวลา พวกเราที่เป็นเพื่อนต่างก็แวะเวียนไปบ้าง ส่วนเรานั้นเมื่อเห็นว่ามีเด็กสาวคนหนึ่งที่เดินทางมาพร้อมกับแม่ของเขาคอยเฝ้าไข้อยู่แล้ว เราก็ไม่อยากไป จะไปเพื่ออะไร ในเมื่อแฟนของเขาทั้งคนอยู่ที่นั่น เราเห็นนะ..ว่าดวงตาที่เธอมองมายังเขานั้น ทั้งอาทรและห่วงใยเพียงใด เธอเป็นคนสวย ผิวขาวผ่อง ดวงตาดำเข้ม ผอมระหงน่าทะนุถนอมกว่าเรามากนัก ช่วงเวลานั้น เราจึงปล่อยให้นพดลเข้ามาในชีวิตของเราอย่างเต็มที่ แม้ภาพวาดและข้อความนั้น จะเวียนวนมาย้ำเตือนความรู้สึกบางอย่างอยู่เสมอ แต่ยิ่งนานวันไป เราก็เริ่มทำใจได้ ว่ามันคงเป็นความรู้สึกประสาผู้ชายธรรมดาเท่านั้น ที่จะนึกชอบผู้หญิงหน้าตาดีสักคน แล้ววาดรูปเอาไว้ดูเล่น ไม่ได้มีความจริงจังมากมาย ก็ในเมื่อเขาก็มีแฟนคนที่เขารักอยู่แล้วทั้งคน ก็เท่านั้น!! อย่างที่ได้บอกแล้วว่านพดลเขาก็เป็นคนดี หลังจากคบกันใกล้ชิดยิ่งขึ้นเรายิ่งมั่นใจ เขาขอร้องให้เราหยุดใช้รถของเรา เขาจะไปรับถึงบ้าน แล้วเลิกเรียนจะไปส่ง แรก ๆ เราไม่ค่อยไว้ใจเขานัก แต่เมื่อได้ทดลองอยู่สองสามครั้ง เราก็พอจะคลายใจได้ เขาไม่มีทีท่าที่ไม่น่าไว้วางใจ..อีกทั้งเขายังตามใจเราทุกอย่าง ไม่ว่าอยากจะไปไหน ทานอะไร ไม่เคยขัดใจเลยสักครั้ง ในช่วงนั้นเอง..เขาก็บอกรักเรา.. เป็นการบอกรักในช่วงที่หัวใจของเรากำลังว่างเปล่าพอดี หัวใจที่ว่างเปล่า เมื่อถูกเติมเต็ม มันจึงโลดแล่นอย่างเต็มที่ โดยหารู้ไม่ว่า..นั่นคือจุดเริ่มของความเจ็บปวดของเรา หากเรารู้..เราจะไม่รับรัก หากเรารู้ เราจะไม่รักใครเลย.. จากคุณ : ฝ้าย - [ 28 พ.ย. 47 20:03:39 A:61.91.117.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอ้! รออ่านต่อ อย่างใจจดใจจ่อค่ะ ว่าเหตุใดนางเอกของเรา จึงเจ็บปวดได้ ใครหนอ ใครทำ? จากคุณ : โคอาร่า - [ 28 พ.ย. 47 20:20:19 A:203.113.32.11 X:203.150.217.119 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เช้าวันที่เรารู้ว่า นัทออกจากโรงพยาบาลแล้ว จำได้ว่าเป็นวันแรกของสัปดาห์ เราพบแม่ของเขาที่มหาฯลัย ท่านมาเพื่อทำเรื่องขอดรอปการเรียนของนัทไว้ก่อน ตามคำแนะนำของหมอ เราตกใจมาก เพราะคิดไปไม่ถึงว่านัทจะมีอาการหนักขนาดถึงกับมาเรียนไม่ได้ พยายามถามรายละเอียดจากแม่ของเขา ท่านก็ไม่รู้อะไรมากนัก บอกแต่เพียงว่านัทยังไม่หาย ยังปวดหัวอยู่บ่อย ๆ ท่านคงเห็นสีหน้าของเราที่ห่วงใยนัทเต็มที่ จึงถามว่าเราคือใคร เราบอกชื่อ ท่านร้องอ๋อ "หนูเองน่ะหรือ ฝ้าย...คนที่นัทเขาเขียนจดหมายเล่าให้แม่ฟัง.." "หนูสวยน่ารักอย่างนี้นี่เอง..มิน่าเจ้านัทถึงได้รักนักรักหนา" "นวลน้องสาวของเขา..คนที่หนูเห็นที่โรงพยาบาลนั่นแหละ  อยากเห็นหน้าหนูจะแย่อยู่แล้ว.." "ทำไมหนูไม่ไปเยี่ยมนัทบ่อย ๆ ล่ะลูก เป็นแฟนกันไม่ใช่หรือ หรือติดเรียน?..แม่เข้าใจดี.." ประโยคอื่นใดนั้นเราแทบไม่รับเข้าสู่โสตประสาทอีกเลย ..... .. . จากคุณ : ฝ้าย - [ 28 พ.ย. 47 20:23:27 A:61.91.117.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 เราชวนเพื่อน ยัยนิ่มปากม้าร่างหมูคนนั้น ให้ไปเป็นเพื่อนเรา ไปเยี่ยมนัทที่หอพัก ซึ่งบัดนี้เขาพักอยู่กับแม่และน้องสาวของเขา "เฮ่ย..จะดีรึ นายสัปดนของหล่อนจะไม่อาละวาดเอาหรอกรึ?.." ยัยนิ่มมักจะมีชื่อแปลก ๆ มาเรียกเพื่อนเสมอ "ก็อย่าให้เขารู้สิ.." ตอนนั้น เราเป็นอะไรไม่รู้..เราไม่คิดอะไรเลยนอกจากอยากจะพบนัทเพียงอย่างเดียว "พูดเป็นเล่น..ใครเขาก็รู้ว่าเธอคบกับเขาอยู่..แล้วนี่อะไร อยู่ ๆ จะแล่นไปเยี่ยมผู้ชายอีกคน" "ทำไมล่ะ?.." เราไม่ลดละ "ฉันจะไปเยี่ยมเพื่อนไม่ได้หรือไง และอีกอย่างฉันก็มีเธอไปเป็นเพื่อน เขาไม่คิดมากอะไรหรอกน่า.." ยัยนิ่มมองหน้าเราอย่างจับผิด "แล้วเธอจะบอกเขาว่ายังไง?" ฉันกดโทรศัทพ์ถึงนพดลทันที "วันนี้ฝ้ายไม่ว่างนะ ไม่ต้องมารับ..ไปธุระเรื่องของยัยนิ่มหน่อย..ไม่เป็นไร ฝ้ายกลับเองได้..แค่นี้นะ.." จำได้ว่าพูดประมาณนั้น แล้วเราก็ลากเพื่อนขึ้นแท๊กซี่ไปด้วยกัน เรื่องของหัวใจมักเป็นเช่นนี้? เราไม่รู้ เราบอกไม่ได้.. เราบอกแล้วไง..ว่าเราเอง..ยังไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกัน เราเป็นคนหลายใจ..เราใจง่าย? ใครจะคิดอย่างไรเราคงช่วยไม่ได้ ตอนนั้นเราทำได้แต่เพียง ทำในสิ่งที่หัวใจตัวเองสั่งให้ทำเท่านั้น และเราก็ทำอย่างไม่ลังเล จากคุณ : ฝ้าย - [ 28 พ.ย. 47 20:44:18 A:61.91.117.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 รออ่านต่ออย่างใจจดใจจ่อค่ะ จากคุณ : blvan - [ 28 พ.ย. 47 20:56:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 นัทนอนอยู่บนฟูกบาง ๆ ชิดริมฝาของห้องแคบ ๆ เขาผอมลงไปมาก..มีแต่แววตาเท่านั้น ที่ยังคมกล้าเหมือนเดิม ที่ศีรษะยังคงมีผ้าพันแผล..เขายิ้มอย่างยินดีและแปลกใจเมื่อเห็นเรากับนิ่ม "ขอบคุณจริง ๆ" เขาพูดออกมา "ไม่ต้องหรอก..ก็เราเพื่อนกันนี่นา.." "อีกนาน..กว่านัท..เอ้อ..ผมจะไปเรียนได้.." "เราอยากเป็นยังงี้มั่งจัง..ขี้เกียจเรียนจะตายอยู่แล้ว.." "แล้วนี่..มากันแค่สองคนเองเหรอ?" คำถามนี้..ทำให้เรารู้ว่านัทคงรู้ จากเพื่อน ๆ ของเขานั่นเองว่า เราคบกันใครอยู่ เราพยักหน้า..พูดไม่ออกไปครู่ แล้วในที่สุดก็ต้องลา "ดีใจด้วยนะ ที่นายกลับบ้านได้แล้ว..และขอให้หายเร็ว ๆ จะได้ไปเรียนด้วยกันเหมือนเดิม..เรากลับแล้วนะ" เขาพยักหน้ารับด้วยสีหน้าที่เห็นแล้วแทบขาดใจ..จนทำให้เราอดไม่ได้..ต้องพูดขึ้น "เมื่อไรจะวาดภาพนั้นอีกล่ะ..เราชอบนะ.." แล้วมองเขาอย่างเต็มตา..เขากำลังทำหน้างุนงง "และอย่าคิดนะว่า..ปอยฟ้า..จะโน้มลงมาซบดินไม่ได้.." หน้าเขาเริ่มแดง "เลิกคิดไปเองเสียที..โอเค๊?" เขาพยักหน้า.. เวลาเขาเขินน่าเอ็นดูดีแท้ ทีท่านั้นตามไปเยี่ยมเราจนถึงเวลานอน เรายิ้มอย่างเป็นสุข และฝันดีติดต่อกันทั้งคืน จากคุณ : ฝ้าย - [ 28 พ.ย. 47 21:31:56 A:61.91.117.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 เราเขียนถึงตอนนี้แล้วอดยิ้มไม่ได้ อยากจะเก็บความรู้สึกดี ๆ ที่เกิดขึ้นนี้ไว้ให้นาน ๆ อย่าว่าเรานะ..หากเราจะขอเว้นไว้สักคืน เพื่อให้คืนนี้ของเรา..เป็นเหมือนคืนนั้น คืนที่ฝันดี.. (ที่หายากเหลือเกิน) จากคุณ : ฝ้ายขอบคุณทุกคนค่ะ - [ 28 พ.ย. 47 21:43:54 A:61.91.117.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 จาก เราเขียนถึงตอนนี้แล้วอดยิ้มไม่ได้ อยากจะเก็บความรู้สึกดี ๆ ที่เกิดขึ้นนี้ไว้ให้นาน ๆ นี่ล่ะครับ คือเสน่ห์ และมนต์ขลังของงานเขียน อดยิ้มไม่ได้ ทั้งคนเขียนและคนอ่าน ^_____^..... จากคุณ : GTW - [ 28 พ.ย. 47 22:08:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กลับมาอ่านต่ออีกรอบค่ะ รออ่านต่อด้วยค่ะ อิอิ จากคุณ : TSURUGI - [ 29 พ.ย. 47 10:41:40 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ในเวลาที่เราอ่อนไหว เราก็คล้าย ๆ เด็กขี้แยคนหนึ่ง เดี๋ยวร้องไห้..เดี๋ยวหัวเราะ หรือใครจะว่าเราบ้าก็ไม่แปลก เราเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ยิ่งเวลาที่เราได้อยู่คนเดียวอย่างนี้.. อารมณ์ถูกดูดให้จมลึกไปสู่ความหลังอย่างนี้.. เราก็เหมือนใบไม้ใบหนึ่ง ที่หลุดจากขั้วลงสู่ผิวน้ำ ปล่อยให้ลอยล่องไปตามอารมณ์ของลำธาร ที่ไหลอย่างไม่หยุดยั้ง และดูเหมือนเราจะรั้งตัวเองไว้ไม่ได้เลย จากคุณ : ขอบคุณGTWค่ะ - [ 29 พ.ย. 47 10:42:22 A:202.57.168.170 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ความสัมพันธ์ของเราดีขึ้นเป็นลำดับ ยิ่งเมื่อนัทต้องกลับบ้านไปพักฟื้นที่จ.เชียงราย ความรู้สึกของสองเราก็ได้รับการพิสูจน์อย่างชัดเจนยิ่งขึ้น เราไปเยี่ยมนัทแทบทุกวัน..แม้บางวันจะไม่มีนิ่มไปด้วย ไม่สนใจว่านพดลจะต่อว่าเราอย่างไร เราแคร์เขาน้อยมาก เราสนใจที่จะได้คุยได้พบกับนัทให้มากที่สุดเท่านั้น เรายังจำได้ วันก่อนที่เขาจะไปเชียงรายหนึ่งวัน เราคุยกันหลายเรื่อง จนมาถึงเรื่องสุดท้ายก่อนเราจะขอตัวกลับ "นัทคงไปนาน.." เขากล่าวเสียงขรึม "นานแค่ไหน?" "ไม่รู้..หมอนัดสองเดือนครั้ง..นั่นล่ะมั้งที่เราจะได้เจอกัน" เรานิ่งงัน ใจหาย "ติดต่อมาบ้างนะ.." "นัทจะเขียนจดหมายมาหา..ฝ้ายอย่าลืมตอบล่ะ" "เราจะตอบทุกฉบับเลย..." หางเสียงเราคงสั่นพร่า..เขามองหน้าเราด้วยสายตาที่บรรยายไม่ถูก "ฝ้ายจำไว้นะ..อย่าปล่อยให้เรื่องของนัททำให้ฝ้ายไม่มีความสุข..ถ้าเป็นอย่างนั้น นัทจะไม่เป็นสุขมากกว่า.." เราพยักหน้า.. น้ำตากลบตา จากคุณ : ฝ้าย - [ 29 พ.ย. 47 11:46:38 A:202.57.168.170 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 เมื่อนัทไปอยู่เชียงราย..เรารู้สึกขาดหายอะไรไปบางอย่าง แต่เราใช้จังหวะเวลานั้น เคลียร์เรื่องของนพดลให้จบไป เขานิ่งฟังอย่างสงบ เมื่อเราบอกเขาตรง ๆ ในวันหนึ่ง เมื่อเราแน่ใจในหัวใจตัวเอง เราก็ไม่ต้องมีอะไรปิดบังเขาอีกแล้ว เรารักนัทจริง ๆ "ผมเจ็บปวดมาก.." นพดลพูดเสียงเศร้า "ฝ้ายขอโทษ..และก็ต้องขอบคุณนพด้วยที่ดีต่อเราทุกอย่าง.." เขาจอดรถเข้าข้างทาง ขณะนั้นมืดสนิทแล้ว เขากำลังจะพาเราไปส่งบ้านอย่างทุกคราว "แล้วถ้าเกิดว่า ผมไม่ยอม.." เขาจ้องหน้าเรานิ่ง "ผมยืนยันว่าผมก็รักฝ้ายไม่น้อยกว่าใคร" "แต่ฝ้ายไม่ได้รักนพ.." สีหน้าของเขาทำให้เรารู้สึกกลัว "ไม่รักรึ?..แล้วที่ผ่านมานี่คืออะไร?" เราตอบไม่ได้.. "ฝ้ายขอโทษไปแล้ว.." "คิดว่าพอแล้วหรือ? มันง่ายไปหรือเปล่า?" เราดันตัวเองจนชิดประตู "แล้วจะให้ทำอย่างไง?" ใครเลยจะรู้ ว่าเรื่องมันเลวร้ายกว่าที่เราคิดไว้มากนัก จากคุณ : ฝ้าย - [ 29 พ.ย. 47 13:42:59 A:202.5.86.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 "ผมทุ่มเททุกอย่าง..ผมดีกับคุณทุกอย่าง แต่สิ่งที่ผมได้รับจากคุณ ก็แค่คำว่าขอโทษเท่านั้นเอง" เขาย้ำอีกครั้ง..เราถึงกับพนมมือไหว้ "ฝ้ายขอโทษ.." "คุณมันก็แค่ผู้หญิงหลายใจ..หลอกลวงผู้ชายเล่นไปวัน ๆ " เราสะอื้นไห้ "ผมบอกคุณไว้เลยนะว่า..ผมไม่มีวันยอมเด็ดขาด.." "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น..คุณจะต้องเป็นของผมคนเดียว.." รถกระชากออกอย่างแรง.. เราตกใจจนได้แต่ยกมือปิดปากแล้วร้องไห้ "เธอจะพาเราไปไหน?" เขายิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม ไม่น่าเชื่อว่า..ผู้ชายอย่างเขาจะเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ "ไปคุยกันให้รู้เรื่องไงล่ะ" จากคุณ : ฝ้ายขอบคุณTSURUGI ค่ะ - [ 29 พ.ย. 47 13:53:22 A:202.5.86.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 รถคันนั้นพาเราวิ่งออกชานเมือง เราทั้งขอร้องและปลอบโยนเขาสารพัด แต่เขาก็ไม่ฟัง รถวิ่งเต็มที่จนสะท้านไปทั้งคัน..ก่อนจะเบรคอย่างรุนแรงเมื่อเจอแยกข้างหน้า มันปัดไปทางซ้าย เราหวีดร้อง รถโยนตัวกลับ ตะแคงข้างสีไปกับถนน ปะทะเต็มแรงเข้ากับท้ายรถสิบล้อที่จอดอยู่ เข็มขัดนิรภัยที่เรารัดไว้..ดึงเราไว้กับเก้าอี้ ถุงลมพองขึ้นจนบดบังทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกอย่างเงียบสงบ..หลังเสียงกระจกเสี่ยงสุดท้ายตกกระทบพื้นถนน ไม่มีแม้แต่เสียงครางของนพดล จากคุณ : ฝ้าย - [ 29 พ.ย. 47 14:08:49 A:202.5.86.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 อืม... คนบางคน เวลาผิดหวังในสิ่งที่หวังไว้มากๆ ก็เปลี่ยนกลายเป็นคนละคนที่เราไม่รู้จักเลยจริงๆ น่ากลัวจังเลยค่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 29 พ.ย. 47 18:48:34 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ยังมีต่อใช่ไหม จากคุณ : มาอ่าน - [ 30 พ.ย. 47 08:40:20 A:203.156.25.230 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาอ่านเช่นกัน รอตอนต่อๆๆ ไปด้วย ยังไม่ถึงวันลอยกระทงเลยนะคับ จากคุณ : ninaM - [ 30 พ.ย. 47 09:06:40 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ้า... เอ้อ... งือ... เฉ้าจัง... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 3 ธ.ค. 47 11:09:10 ]

ความคิดเห็นที่ 24 บทนำเรื่องค่ะ เรื่องนี้..เขียนถึงเธอ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3146285/W3146285.html จากคุณ : รสา รสา - [ 3 ธ.ค. 47 18:14:38 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตอนต่อไปค่ะ มันคงเป็นเวรกรรมอะไรสักอย่าง.. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3152368/W3152368.html จากคุณ : รสา รสา - [ 3 ธ.ค. 47 18:15:17 ]