ความทรงจำ
ทุกคืนแม่จะบอกผมเสมอให้สวดมนต์ก่อนนอน ผมจะยอมทำตามอย่างว่าง่ายเพราะหลังจากที่สวดมนต์จบแล้ว แม่ก็จะเริ่มต้นเล่านิทานให้ผมฟัง
นิทานของแม่เริ่มต้นอย่างนี้
มีเจ้าหญิงองค์หนึ่ง เจ้าหญิงองค์นี้สวยมาก สวยชนิดที่ว่าเจ้าชายทุกเมืองจะต้องจ้องมองเป็นตาเดียว แม้ว่าเจ้าชายมากมายจะปรารถนาจะได้เจ้าหญิงองค์นี้มาเป็นมเหสีเพียงใด แต่เจ้าหญิงก็ไม่ได้สนใจเจ้าชายองค์ใดเป็นพิเศษ
"ลูกรู้ไหมว่าทำไม?
ไม่รู้ครับ
แม่ลูบศีรษะของผมเบา ๆ เพราะถ้าหากเจ้าชายพวกนั้นต้องการเอาชนะใจของเจ้าหญิง พวกเขาจะต้องทำอะไรอย่างอื่นที่มากกว่าการปรารถนาที่จะได้ตัวเธอมาครอง
ผมพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าเข้าใจที่แม่บอก
คนที่เอาชนะใจเจ้าหญิงได้กลับไม่ใช่เจ้าชายพวกนั้น แต่เป็นชาวบ้านธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ชาวบ้านที่ไม่ได้มีราชรถหรือปราสาทของตัวเอง แต่เจ้าชาวบ้านคนนี้มีสิ่งหนึ่งที่เจ้าชายพวกนั้นไม่มี
นั่นก็คือ ความกล้า...
ความกล้าในที่นี้ไม่ได้หมายถึง ความสามารถในการรบ แต่เป็นความกล้าที่จะบอกความในใจกับเจ้าหญิง
ในตอนที่ผมเป็นเด็ก ผมไม่รู้หรอกว่านิทานที่แม่เล่าให้ฟังนั้นเป็นเรื่องจริงของพ่อกับแม่ พ่อของผมเป็นเจ้าชาวบ้านคนนั้น ที่หาญกล้าบอกรักกับเจ้าหญิง ญาติพี่น้องของแม่ทุกคนยืนยันได้ ว่าแม่ไม่ได้เล่าอะไรเกินเลยแม้แต่น้อย เพราะในช่วงเวลานั้นแม่ไม่ต่างจากเจ้าหญิงสักนิดเดียว
ทำไมเจ้าหญิงรักเจ้าชาวบ้านคนนั้นล่ะครับแม่ ผมเคยถามแม่ด้วยความสงสัย
ทำไมน่ะเหรอ แม่ใช้นิ้วชี้เคาะที่ปลายคาง ก็เพราะ ผู้ชายคนนั้นสัญญากับเจ้าหญิงว่า ในขณะที่เขายังมีลมหายใจ เขาจะทำให้เธอมีความสุขทุกวัน แม่เล่าให้ผมฟังพร้อมรอยยิ้ม
ตลอดชีวิตคู่ของพ่อกับแม่ ไม่มีวันไหนที่ผมไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของแม่ สำหรับผมแล้ว พ่อกับแม่คือคู่รักที่สมบูรณ์แบบ ถ้าวันหนึ่งผมรักใครสักคน ผมจะทำให้เธอมีความสุขทุก ๆ วัน ตราบที่ผมยังมีลมหายใจ
แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 47 00:30:38
จากคุณ :
CU. 
- [
29 พ.ย. 47 00:06:42
]
ความทรงจำ ความจริง และนิทาน
