ลมเย็นๆของหน้าหนาวหายากมากๆ เพราะว่าจะมาเพียงปีหละหน หนหนึ่งอยู่ไม่นานนัก ยิ่งในบางกอกแล้วหละก้อ
วันที่มีลมหนาวหายากกว่าโต๊ะว่างวันเสาร์ 4 ทุ่ม ซุ้มเบียร์ไฮเนเก้น ที่หน้าเซ็นทรันเวิลเทรด
ที่นี้ถึงแม้จะไม่หนาว แต่เรามีพัดลมช่วยครับ : ) ทำให้เย็นขึ้นมาได้ แหะๆ
ช่วงนี้ของทุกปี ผมมักคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่ง สาวร่างเล็กหมวยๆ ซนๆ เหมือนสายลมหนาวจะพัดความทรงจำนี้กลับมาหาผมตลอด
ความประทับใจในครั้งแรกที่เจอ ตอนเรียนมหาลัย และมันก็เป็นเกมส์ที่เราเล่นด้วยกันเสมอ ถ้าเราเจอกันบนบันได
บันไดขึ้นตึกกิจกรรมนักศึกษาของ มหาลัย จะมีสิบขั้น ครั้งแรกสุด ผมกำลังจะเดินขึ้นตึก และเค้าคนนั้นก็กำลังจะเดินลงมา
ผมมองเห็นเธอแล้ว สาวน้อยร่าเริง หัวเราะเสียงดังเมื่อคืนที่ผ่านมาในการประชุม ของชุมนุมที่ผมเป็นสมาชิกอยู่
หลังประชุมเสร็จก็มีกินเหล้าต่อ ทำให้ผมตื่นสายและมาชุนนุมตอนสาย ส่วนเธอกลับก่อน คงมาอยู่ชุมนุมแต่เช้าแน่ๆ
ผมเดินขึ้นโดยชิดขวา มันคงเป็นเรื่องยากที่จะบอกว่าเธอแกล้งผมหรือว่า มันเกิดขึ้นเอง เธอเดินชิดซ้าย
เมื่อผมเห็น ก่อนที่จะก้าวขึ้นอีกขั้น ผมก็เบียงตัวออกทางซ้าย และเธอก็เบียงตัวออกขวา
เป็นเหมือนการที่จะกันให้ฝ่ายผมขึ้นไปข้างบนไม่ได้ เราจะหยุดมองหน้ากับบนบันไดขึ้นที่ 4 แม้ว่าจะอยู่บนบันได ขึ้นที่สูงกว่า
แต่เธอตัวเล็ก จึงทำให้เราตัวเท่าๆกัน ผมยิ้มให้เธอ เธอยิ้มให้ผม เราอยู่ใกล้กันจนผมสูดได้กลิ่นตัวของเธอ
ผมถามเธอว่าเธอใช้น้ำหอมหรือเปล่า เธอยิ้มแล้วก็บอกว่าไม่เคยใช้
ผมยังจำกลิ่นตัววันนั้นของเธอได้ มันคล้ายฝังลึกในความทรงจำนั้น จะกลับมาทุกครั้งที่คิดถึงเธอ
กลิ่นคล้ายๆดอกแก้ว หรือผมอาจจะคิดไปเอง เพราะว่าตึกที่เธอทำ lab บ่อยๆ จะมีปลูกดอกแก้ว
ไปเฝ้าเธอหลายครั้ง ผมเลยจำว่ากลิ่นดอกแก้วเป็นกลิ่นประจำตัวของเธอไปซะแล้วก็ได้
อีกหลายครั้งต่อมา ถ้าเราเจอกันบนบันได เราจะเดินกันไม่ให้อีกคนขึ้นไปได้เสมอ เป็นเกมส์ที่เรียกเสียงหัวเราะ ให้กับเราสองคน
เวลาผ่านไป นานแล้ว ความรู้สึกของผม ยังคล้ายๆเดิม เมื่อคิดถึงรอยยิ้มครั้งนั้น ยังสร้างความสุขให้แก่ผมได้
หลังจากวันแรกที่ได้เจอ เธอรักษาความเป็นเพื่อนได้อย่างดีเยี่ยม แต่ตัวผมกลับไม่
มีอยู่ปีหนึ่ง วันวาเลนไท ผมไม่ได้นอนในคืนวันที่ 13 เพื่อไปซื้อดอกไม้ที่ปากคลองตลอด
เป็นช่อดอกไม้กุหลาบสีขาว เกือบร้อยดอก มีโบว์ใหญ่สีชมพู ใจจริงผมอยากให้อะไรดีกว่านี้
แต่ คนขายบอกว่า เก็บตังค์ไว้กินเหล้าเถอะน้อง (หน้าตาขี้เมามากเลยหรือไงเนี้ยผม) เลยได้มาแค่นี้
ความอายที่ต้องหอบ ดอกไม้ช่อใหญ่ขึ้นรถเมล์แล้วก็ต้องมาขึ้นรถไฟต่อมายังมหาลัย
ยังทำให้ผมหัวเราะได้ทุกครั้งที่คิดถึง เรื่องนี้
แล้วทุกอย่าง มาจบตอนเรียน ปี 4
ผมบอกชอบเธอ เธอบอกว่า อย่ามาดีกับเธอนัก เราเป็นเพื่อนกัน
หลังจากวันนั้น อีกไม่กี่วันเธอก็มีแฟน และแต่งงานกับแฟนคนนั้นไปแล้ว ผู้ชายที่โชคดี ได้อยู่กลับเธอด้วยกันมาสองปีกว่าแล้ว
ผู้ชายที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอมากกว่าใครๆ ได้ยินเสียงหัวเราะของเธอมากกว่าใครๆ
ผู้ชายที่ได้เห็นในเธอในแง่มุมที่ผมไม่รู้จัก ผู้ชายที่ได้กอดเธอเบาๆในตอนเช้า
และได้จูบเธอก่อนเข้านอน ผู้ชายที่เธอมองด้วยสายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยรัก มีบางครั้งที่อยากเห็นสายตาแบบนั้นจากเธอบ้าง แต่แล้วก็ไม่มี
หน้าหนาวปีนี้ หนาวช้าไปนิด แต่เมื่อหนาวแล้ว ความทรงจำเก่าๆก็กลับมาหาจริงๆ
ผมเชื่อว่า ตอนนี้เธอคงเป็นภรรยาที่หัวเราะเก่งที่สุดในโลก ส่วนแฟนของเธอก็จะเป็นสามีผู้กินน้ำผักยูนิฟแทนเบียร์ กิกิ
ส่วนผม ก็เป็นชายหนุ่มที่ความมีสาระเฉียดใกล้ 0 เคยมีคนบอกผมว่า ถ้าผมเป็นแฟนกับเธอ ตอนนี้ก็คงไม่ได้แต่งงานแน่ๆ
ซึ่งก็คงจะเป็นแบบนั้นจริงๆ ชีวิตชายหนุ่มที่ดิ้นรน ตัวคนเดียวในเมืองใหญ่เมืองนี้
ผมกินเบียร์ไม่ยั้ง กินเบียร์มากพอที่จะทำให้บริษัทผลิตเบียร์ยิ้มได้ในยอดขาย
บ่อยครั้งเหลือเกินที่ผมตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วด่าตัวเองว่า ตัวเราไปไม่เคยถึงไหน
แล้วผมก็จะนอนไม่หลับอีกเลยในคืนนั้น เบียร์เป็นทางออกที่แสนโง่ แต่ดันได้ผลอย่างประหลาด
ในการจัดการคืนที่ผมเฝ้าด่าตัวเอง เป็นบ้าเป็นหลัง
แต่โดนทั่วๆไปแล้ว ผมเป็นพนักงานบริษัทในฝันของบริษัทต่างๆ ไม่เคยโต้แย้ง ทำทุกอย่างได้ทันเวลา
ทุ่มเทกับงาน ไม่มีปากเสียงกับพนักงานคนอื่น อาจจะไปสายหน่อย แต่ก็คงไม่มากพอจะยกมาเป็นข้อเสีย
และก็เป็นคนที่ไม่มีใครคิดถึง น่าเศร้าเหลือเกินในคืนวันพระจันทร์สวยๆ ลมหนาวเย็นๆ
ไม่ได้กอดความคิดถึงของใครในวันแบบนี้ ยากจะทนทานจริงๆ
เคยทนมาได้หลายปีแล้ว ทำไมปีนี้รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ
จากคุณ :
คนผิดชื่อก้อง 
- [
29 พ.ย. 47 02:42:12
]
ฤดูหนาวที่ทำให้ผมคิดถึงคุณ
