หวัดดีคร้าบ เพื่อนใหม่เพื่อนเก่าชาวถนน หายสาปสูญไปหลายวัน ตอนนี้ปลายเดือนแล้ว ถึงเวลากลับมาอาละวาดบนถนนอีกครั้ง หุๆๆ
รายงานตัวว่าผมเพิ่งกลับมาจากเวียตนามครับ (รหัสการเดินทาง ฮ.น.ม. ๕๐๐) งวดนี้ไปฮานอย เดินต๊อกแต๊กอยู่ในเขตเมืองเก่า คล้ายๆ เยาวราชบ้านเรา แล้วก็ดูตึกรามที่เป็นแบบฝรั่งเศสสมัยอาณานิคมเป็นส่วนใหญ่
ตึกของสถานทูตไทยเราก็สวยมาก ถึงข้างล่างจะตกแต่งเป็นสำนักงานทันสมัย แต่ตัวอาคารยังดูโอ่อ่า หน้าต่างแคบยาวตีเกล็ดไม้ แม้ตึกไม่ใหญ่โตแต่ก็ดูอลังการดีครับ งานหลักอีกอย่างของการย่ำฮานอยเที่ยวนี้คือ สองตายายพยายามหาอาหารข้างทางกิน
เคยมีเพื่อนซึ่งมีฝีมือในทางอาหารเป็นที่ยิ่งเล่าให้ฟังว่าอาหารเวียตนามในฮานอยอร่อยสู้ในเมืองไทยกับในออสเตรเลียไม่ได้ เลยต้องพิสูจน์ซักหน่อย แต่ก็ยังพิสูจน์ได้ไม่มากเท่าไหร่ เพราะสั่งไม่เป็นอะนะ เลยได้ชิมอยู่ไม่กี่อย่างเอง เอะอะอะไรก็เฝอไว้ก่อน ยิ่งเวลาวิ่งๆ ขึ้นรถไฟไม่ทัน ก็เฝอนี่แหละ หุๆๆ ปลอดภัย
จากฮานอยก็ไต่รางรถไฟขึ้นเหนือไปซาป้า ซึ่งเป็นเมืองบนเขา อากาศเย็นฉ่ำไม่ถึงกับหนาว อยู่สุดขอบชายแดนข้ามไปประเทศจีนพอดี
เมื่อก่อนคนฝรั่งเศสใช้ที่นี่เป็นที่พักร้อน แบบเทือกเขาแอลป์อะไรทำนองนั้น บรรยากาศให้มากกก... (ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วใกล้เคียงมั้ย เพราะของจริงไม่เคยไปง่ะ) ตอนนี้ก็กลายเป็นเมืองท่องเที่ยวไปแล้ว แต่ยังสวยงามดีครับ ได้ยินว่าทางราชการควบคุมดูแลอยู่ไม่ให้เละ มีคนมาเที่ยวมากทั้งฝรั่ง ญี่ปุ่น และคนเวียตนามเอง
บรรยากาศดีมากๆ ครับ มีชาวเขาหน้าตาเหมือนชาวเขาบ้านเรา ขายผ้าปักแบบชาวเขาคล้ายบ้านเราแต่ไม่เหมือนซะทีเดียว มีผ้าทอที่ออกคล้ายๆ ผ้าลาวหรืออีสานอีกต่างหาก
หุบเขาตรงนี้อยู่สูงมาก บางทีก็มีหมอกคลุม (อืม.. คนข้างล่างอาจเรียกว่าเมฆรึเปล่า...) ตามสันเขาก็เป็นนาแบบขั้นบันไดนับขั้นไม่ถ้วนทีเดียว ตกเย็นเดินอยู่ในเมืองเหมือนเดินในหมู่บ้าน มีกลิ่นฟืนไฟหุงต้ม มีเด็กๆ เล่นอยู่หน้าบ้าน แล้วก็มีเสียงครอบครัวคุยกัน
ที่สาหัสอยู่อย่างเดียวคือทั้งเมืองมันตั้งอยู่บนเขา เรียกว่าแค่เดินเล่นรอบเมืองก็ต้องเดินขึ้นเดินลงกัน เล่นเอาสองตายายขาง่อยไปเลย หุๆๆ
สองวันสุดท้ายหนีไปทะเลครับ นั่งรถไปล่องเรือในฮาลองเบย์ ซึ่งเป็นหนึ่งในสามอ่าวใหญ่ตรงปากน้ำ พื้นที่ราวพันห้าร้อยตารางกิโลเมตรได้ เป็นผืนน้ำกว้าง แล้วก็มีเกาะเล็กใหญ่รายล้อมเต็มไปหมด ไม่ใช่ทะเลเปิด ดูไปคล้ายแถบอ่าวพังงาหรือกระบี่ แต่กว้างกว่ามาก และน้ำไม่ลึกเท่าไหร่ แล้วก็เกาะทางนี้จะเรียวแหลมทางยอด ไม่ใช่ทางโคนอย่างเขาตะปูบ้านเรา
ชีวิตในเรือก็รื่นรมย์ดี ไม่ค่อยต้องผจญภัยเท่าไหร่ แต่ที่ประทับใจสุดๆ คือไกด์หนุ่มซึ่งบริษัททัวร์ส่งมารับจากฮานอยและอยู่ด้วยกันตลอดทริป ซึ่งตอนแรกที่ซื้อทัวร์ไม่รู้หรอกว่าจะมีไกด์ติดมาด้วย
ที่จริงคนทำงานบริการในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวเวียตนามนี่ ที่บริการดีเป็นมิตรมากๆ ก็มีเยอะ แต่ที่ทำให้รู้สึกแย่ๆ ก็มีไม่น้อยเหมือนกัน
แต่ไกด์คนนี้ขอบอกว่าสุดๆ (หุๆๆ) นอกจากหน้าตาจะไม่เลว (ออกจีนๆ เตะตาดังโครมตั้งแต่ตอนมารับที่โรงแรมแล้ว โอ้มายก้อด... ขอเลียนแบบคิวจังหน่อยเถอะ) และภาษาอังกฤษดีมากแล้ว ยังบริการดีเป็นเลิศ แถมมีมุขมาอำตลอดอีกต่างหาก เสียดายที่แต่งงานแล้ว ฮ่าๆๆ เลยได้แต่เหล่ปนน้ำลายยืดตลอดทาง เหอๆๆ
(อยากได้รูปน้ำลายยืดจัง...)
ไปคราวนี้สะง่อกสะแง่กเล็กน้อยครับ (มันภาษาไทยรึเปล่านะคำนี้) เพราะเดินฝ่าหมอกเยอะ แถมพอกลับมาฮานอยก่อนไปฮาลองเบย์ ก็ได้เดินฝ่าฝนอีก เลยไข้ขึ้น ผนวกกับเมารถเมาเรือเป็นอาชีพอยู่แล้ว และความขี้เกียจอีกต่างหาก เลยไม่ค่อยได้ถ่ายรูปมาให้ดูเลย ฮ่าๆๆ ขอเม้าแบบเป็นตัวหนังสือแทนแล้วกันนะครับ โหสิๆๆ เพี้ยงๆๆ
ป.ล. ว่าคิดถึงเพื่อนๆ ชาวถนน
ใครคิดถึงผมบ้าง มาลงชื่อซะ (เลียนแบบณัฐกร)
แต่ไม่มีงอนไม่น้อยใจนะครับ
เอาแค่เพื่อนคนไหนไม่มาลง จะแช่งซะ...
เหอๆๆ
ป.ล. อีกที โซดาไอซ์ ไดอารี่
จะพยายามลงภายในสัปดาห์นี้นะครับ
แล้วก็ขอตอบกระทู้ในบันทึก 006 นะครับ
แต่ขอโวยวายนิดนึง
ว่าบันทึก 005 ไม่ได้สั้นกว่าตอนอื่นนะเฟ้ย
ความยาว 5 หน้า A4 มาตรฐานเท่ากันทุกตอน
มันดูสั้น เพราะไม่ค่อยตัดฉากตะหากเล่า งือ...
ส่วน 006 ว่าด้วย "เก๊กคุง" ครับ
(แน่ะ แอบมีโฆษณาอีกต่างหาก)
แค่นี้ก่อนแล้ว คิดถึงๆๆ
ขอไปป่วนกระทู้คนอื่นบ้างครับ
แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 47 12:09:27
จากคุณ :
PeterPuck 
- [
29 พ.ย. 47 12:03:29
]
เดินฝ่าหมอกเดือนพิจิกา - ฮานอย ซาป้า ฮาลองเบย์ (ฮ.น.ม. ๕๐๐ ของคุณพีท)
