"ขอโทษ"
คำหนึ่งคำหลุดจากปากคนนั่งหลังพวงมาลัย...ง่ายดาย
ง่ายจนเหมือน 'คำนั้น' ช่างไร้ค่า ไร้ความหมาย
สายตาของเธอยังจับจ้องท้ายรถคันหน้า
สายตาของเธอไม่ละจากการจราจรที่นิ่งเป็นอัมพาตด้วยซ้ำ
คนได้ฟังคำขอโทษก็นิ่งอึ้ง
เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันโกรธเรื่องอะไร
เธอคงไม่สนใจด้วยสินะ
เธอคงคิดว่าขอโทษแล้วทุกอย่างก็จบ
จบ...อย่างนั้นเหรอ
และความโกรธก็ขึ้นสูงถึงเขตแดนอันตราย
ตรงที่เราไม่สนแล้วว่าแท้จริงนั้น เราทะเลาะกันเรื่องอะไร
ถ้อยคำเสียดแทงพรั่งพรู
ประโยคที่พูดออกไปเพื่อตั้งใจทำร้ายจิตใจหลั่งไหล
ทำร้าย ตอกย้ำ ทำร้าย ทำร้าย...ทำลาย
เจ็บช้ำ เน้นย้ำ ย้ำ ย้ำ ...ซ้ำ ซ้ำ
ให้เธอต้องเสียใจ...เท่าเรา
ถึงตอนนี้ 'ขอโทษ' พันคำ ก็ไม่มีความหมาย
ที่แย่กว่าก็คือ... ไม่มีคำขอโทษครั้งที่สอง
ที่ได้คืนมาก็แค่
เสียงถอนหายใจยืดยาว...
และฉันก็รู้ว่า
เธอจะไม่ขอโทษอีกแล้ว
เธอไม่คิดว่าเธอทำอะไรผิดมาตั้งแต่ต้น
แถมตอนนี้...
เธอยังเหนื่อย เธอเบื่อ เธอจวนจะทนไม่ไหว
และเธอคงไม่อยากจะทน...อีกแล้ว
เธอคงไม่อยากทนกับคนอารมณ์ร้ายอย่างเราแล้ว
ฉันหุนหันลงจากรถ ก่อนเจ้าของรถจะทันทักท้วง
วิ่งฝ่ารถที่จอดนิ่งเป็นแพ
แล้วปะปนกลืนหายไปกับบรรดาผู้คนบนทางเท้า
สองเท้าก้าวฉับๆ ราวกับมีใครกำลังไล่ตาม
ฉันกำลังวิ่งหนี...หนีเสียงเล็กๆ ที่บอกฉันว่า
เขาไม่อยากจะทนผู้หญิงอารมณ์ร้ายอย่างเธอแล้ว
แม้หัวใจเจ็บจนชา
แต่สองเท้าก็พาเดินหน้าต่อไปได้
และความเสียใจก็ก้าวข้ามเส้นกั้นเส้นสุดท้าย
ตรงที่เราไม่สนแล้วว่าสาเหตุจริงๆ ของเรื่องที่ทะเลาะกันเป็นเรื่องอะไร
ตรงที่เราจำได้แต่ความทรงจำร้ายๆ ที่ล้วนเกิดขึ้นเพราะเขาคนนั้น
ตรงที่เราบอกตัวเองว่า...กับเขา พอแค่นี้ดีไหม
พอแค่นี้...ดีหรือเปล่า?
เราจะทนต่อไปเพื่ออะไร
เราจะอยู่ต่อไปทำไม...ในเมื่อเขาไม่รักเราแล้ว
เราะจะอยู่ต่อได้ยังไง...ในเมื่อเขาไม่ต้องการเราแล้ว
ลมหอบใหญ่พัดผ่าน...กระโปรงขาวพลิ้วบาน
ราวกับสายลมกำลังขับขาน
ฉันมีคำตอบมาให้
รถคันหนึ่งบีบแตรถี่กระชั้น...เรียกร้องความสนใจ
ใครอีกคน...คนที่ 'เคย' มีบทบาทกับหัวใจโผล่หน้าออกจากรถ
ใครคนนั้น...คนแรกที่สอนให้ฉันได้รู้จักกับคำว่ารัก
เขาส่งยิ้มที่แสนจะคุ้นเคย
รอยยิ้มที่หายจากชีวิตฉันไปเกือบหกปีเต็ม
รอยยิ้มจากคนที่ครั้งหนึ่งเคยให้สัญญาต่อกันว่าจะรักกันไปจนตาย
เขาบุ้ยใบ้ให้รอ เขาว่าเขาจะไปหาที่จอดรถ
แล้วคลื่นรถก็เคลื่อนขบวน
สายลมคนดี...นี้ใช่มั้ย
คำตอบที่เธอหามาให้
เป็นเขาใช่มั้ย...ที่เธอพามา
เขา...ใช่มั้ย
หรือจะเป็นคนนี้...ที่ใช่
* * *
สองทุ่มครึ่ง เมื่อลงตรงหน้าบ้าน
รถคันที่ฉันลุกหนีมาซะเฉยๆ ก็รออยู่หน้าบ้านแล้ว
พร้อมดอกไม้ช่อโต
"เราไม่รู้จริงๆ ว่าโกรธเรื่องอะไร" เธอไม่แก้ตัวกับข้อกล่าวหา
"ที่รู้แน่ๆ ก็มีแต่รู้ว่าไม่อยากให้โกรธ"
ได้ฟังแค่นี้ ความแค้นทั้งหลายก็พังทลาย
ฉันรับดอกไม้มาด้วยมือที่สั่นๆ
ทำไมถึงต้องมา "ดี" ตอนนี้ด้วย
ฉันลังเลใจ...กลัวใจกับการเล่าความจริง
แต่ถ้าไม่บอกไป ในตอนนี้
ต่อไป...ฉันอาจจะรู้สึกผิดมากกว่านี้ก็ได้
"เมื่อกี้ เราเจอแฟนเก่า...แฟนคนแรกน่ะ" ฉันบอก
เธอผงะไปชั่วขณะ ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ ว่า...ออ
สายลมหนาวแห่งค่ำคืนพัดผ่าน
แก้มส่วนที่น้ำตาไหลผ่าน...เย็นชื้น
ฉันควรบอกดีมั้ย
ถึงสัญญาที่เคยให้ไว้กับ 'ใครคนนั้น'
ใครที่ไม่ใช่เจ้าของดอกไม้ช่อนี้
'เคยได้ยินมั้ย ถ้ารักนั้นเป็นของจริง
ถึงเราจะปล่อยมันไป ยังไงมันก็จะกลับมา'
ประโยคที่ครั้งหนึ่งฉันเคยจำจากกลอนแสนหวานมาบอกล่ำลาคนรัก
ที่ต้องไกลกันด้วยระยะทางกว่าแปดร้อยกิโลเมตร
เขาพยายามทวงถามขอคำสัญญาว่า
ถ้าเจอกันอีกครั้ง เราจะยังรักกันมั้ย
ฉันตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้
แต่เขาตอบอย่างแข็งขัน
ว่าจะเจอกันอีกที ที่ไหน และเมื่อไหร่
ยังไงเขาก็จะยัง...รัก
ขอให้จำไว้ว่า...มีใครคนหนึ่งคิดถึงอยู่ตลอดเวลา
และเขาก็กลับมาในวันนี้พร้อมสายลม
หลังจากคนเหงาถูกคนใจร้ายทำลายหัวใจมา
เธอพยักหน้า...แต่ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกจากปาก
ฉันลังเลใจอีกแล้ว
ฉันไม่แน่ใจว่ายังอยากเล่าเรื่องต่อไปให้เธอฟังอีกมั้ย
แต่เธอยืนยันว่า ไม่ว่าจะดีหรือร้ายยังไง เธอก็อยากรู้
เธอมีสิทธิที่จะได้รู้
ฉันก้มลงมองดอกไม้สีหวานในมือ
เสียงเล็กๆ ในหัวกรีดร้องลั่นว่า
อย่านะ เธอต้องไม่เล่า
แต่สมองกลับไม่ยักจะยอมเชื่อฟัง
และเรื่องราวก็พรั่งพรูทั้งๆ ที่ใจขวางนักว่าอย่าเล่า
อยากปวดหัวใจอีกหรือไง...ยัยโง่
ผู้หญิงนี่เป็นยังไงนะ
เป็นแมงเม่าหรือเปล่า...ถึงได้บินเข้ากองไฟอยู่เรื่อย
ฉันเล่าว่าเขาคนนั้นดีกับฉันยังไง
ฉันเล่าว่ารอยยิ้มของคนคนนั้น...ฉันคิดถึงมันขนาดไหน
ฉันเล่าเรื่องที่ฉันกับเขาเดินคุยหยอกล้อ
ฉันเล่าเรื่องความทรงจำหวานๆ ที่เราต่างขุดคุ้ยขึ้นมาแบ่งปัน
และฉันก็เล่าเรื่องคำสัญญาที่ฉันทวงถามจากเขาคนนั้น
คำสัญญาที่เขาเคยให้สัญญาไว้
ว่าจะรักฉัน ไม่ว่าจะเจอกันอีกทีเมื่อไหร่
ว่าจะรักเพียงฉัน และรักฉันตลอดไป
"คำสัญญาที่เธอไม่เคยมีให้ฉันได้เลยซักครั้ง"
เธอฟัง ทำหน้าเศร้า
แต่ก็ไม่พูดอะไร
เรานิ่งกันไปพักหนึ่ง
ต่างพูดอะไรไม่ออก
ฉันไม่อยากพูดเรื่องต่อไปเลยซักนิด
แต่ยังไงเธอก็ควรจะได้รู้...ความจริง
อย่างที่เขาว่า จะดีจะร้าย เธอก็ควรมีสิทธิจะได้รู้
ก็ใช่อยู่หรอก...
หากแต่บางครั้ง 'ความจริง' ก็ร้ายกาจและเจ็บปวด
"แล้วเขาตอบว่ายังไงล่ะ" เธอถามในที่สุด หลังฉันเงียบไปนาน
เงียบเพราะหวั่นใจ
เงียบเพราะกริ่งเกรงกับปฏิกิริยาที่จะตามมา
เงียบเพราะกลัวหัวใจตัวเองต้องบาดเจ็บ...อีกครั้ง
สายลมพัดมาราวกับว่าอยากให้กำลังใจ
เหมือนเลย...เหมือนเมื่อตอนทวงถามคำสัญญาจากใครคนนั้นเมื่อชั่วโมงก่อน
ยังจำได้เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวินาทีก่อน
วิธีที่เขาก้มมองรองเท้าตัวเอง
วิธีที่เขาอมยิ้ม
วิธีที่เขาเงยหน้าขึ้นมา มองเข้ามาในดวงตาฉันแล้วพูดว่า...จำได้สิ
'มันบ้ามากเลยเนอะ'
ผ่านมาแล้วตั้งชั่วโมง แค่คิดหัวใจก็เจ็บ
ยิ่งได้มาเห็นคนอยู่ข้างๆ หัวเราะอย่างถูกอกถูกใจ
เหมือนยิ่งตอกย้ำความหวั่นใจ
บอกแล้ว ว่าอย่าเล่า
เสียงเล็กๆ ในหัวเยาะเย้ย...สะใจ
บ้าชะมัด!
คนอะไร...ใจร้ายชะมัด!
ดีนะยังไม่ได้บอกไปด้วยว่า
หลังจากนั้นอีกห้านาที เขาก็หนีไปรับแฟนตัวจริง
ดีนะ ที่ยังไม่หลุดปากไป
แค่นี้ก็เจ็บใจจะแย่แล้ว
(>_<)
แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 47 13:42:41
แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 47 13:31:21
จากคุณ :
นารูมิ 
- [
29 พ.ย. 47 13:26:35
]
+:+:+:+: เชื่อสิ จะรักเธอตลอดไป +:+:+:+:
