* * * * _ _ _ _ _ปี ศ า จ ว สั น ต์_ _ _ _ _ * * * * (ช่วงแรก) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3099880/W3099880.html

* * * * _ _ _ _ _ปี ศ า จ ว สั น ต์_ _ _ _ _ * * * * (ช่วงที่สอง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3102946/W3102946.html

********************************************


๑๓.

ความคิดต่างๆ หลั่งไหลพรั่งพรูเข้ามาอย่างไม่เป็นระเบียบ ผมสับสนไปหมดกับสิ่งที่เกิดขึ้น  ทำไมไอ้บ้านี่ถึงต้องมาทำกับผมอย่างนี้  ชู้รักอีกคนของคุณลักษมีอย่างนั้นหรือ…ไม่ใช่สิ ทำไมผมจะดูไม่ออกว่าเธอเปลี่ยวเหงาเพียงใด   แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่  ทำไมผมต้องมานอนจมกองเลือดอยู่อย่างนี้  จะขยับจากที่ไปของความช่วยเหลือก็ยังทำไม่ได้  นอกจากเศษกระจกที่ฝังอยู่กลางหลังด้วยฝีตีนของไอ้หมอนั่น  ไม่รู้ว่ากระดูกตรงไหนอีกบ้างที่ถึงขั้นแตกหัก

ผมไม่สนใจหรอกว่าใครจะมาว่า ว่าผมหวังปอกลอกผู้หญิงแก่คราวแม่คราวป้า  ของอย่างนี้ใครไม่รู้สึกกับตัวเองน่ะไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไรมันถึงเป็นไปได้  ตอนแรกก็แค่ความสงสาร แล้วความสงสารมันก็เปลี่ยนเป็นความอาทร จนที่สุด…ผมบอกไม่ถูกหรอกนะว่าความรู้สึกของผมตอนนี้มันเป็นอย่างไรกันแน่  แต่ที่ผมรู้สึกก็คือผมไม่ได้หวังอะไรนอกไปจากอยากจะทำให้เธอสบายใจ  อย่างน้อยๆ เธอก็ควรจะได้มีลืมความทุกข์ตรมได้บ้างในขณะที่อยู่ในอ้อมแขนของผม

แปลกนะผู้ชายแก่มีเมียสาวสังคมไม่ค่อยจะด่าประณาม แต่พอหญิงใกล้วัยชราจะมีผัวหนุ่มบ้าง คนกลับด่าว่า ว่าเป็นแมงดามั่งหละ หวังจะหลอกกินฟรีๆ มั่งหละ อะไรต่อมิอะไร  อยากรู้เหลือเกินว่าถ้าคนสักคู่คิดจะรักกันนี่  มันต้องปีนขึ้นไปรักกันหรือทำรักกันบนหัวของใครด้วยหรือ

ทำไมไอ้นั้นมันต้องเดือดร้อนขนาดนั้น  ถ้าผมไม่พูดอย่างที่มันนึกอยากให้พูดมีหรือที่มันจะเลิกราไปง่ายๆ



๑๔.

รถมัสแตงทรงโบราณสีเขียวอมฟ้า จอดนิ่งซบกับเงาของกำแพงตึก  สายฝนพร่ำชวนความรู้สึกของคนทั้งสองให้เตลิดไปอย่างช่วยไม่ได้  แพรวรพีกำลังทบทวนเหตุการณ์และคำพูดเมื่อครู่ของชายหนุ่ม  นี่เธอพูดหรือทำอะไรผิดพลาดไปบ้างหรือเปล่าหนอ  เขาถึงกล้าที่จะทำท่าเหมือนจะเล่นรักกับเธอเสียตั้งแต่ในรถ

“นี่ที่ไหน?”  หญิงสาวถามขึ้นอย่างหวาดหวั่น จนลืมใส่จริตอย่างเคย

“บ้านผมเอง”   เขายังคงซุกไซร้อยู่กับซอกคอ

“ฉันไม่ได้บอกว่าจะมาบ้านคุณนะ”  เธอยังประวิงเวลา ขณะที่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเสียแล้ว

“แต่คุณก็ไม่ปฏิเสธนี่นา”  ชัชชัยถอนจมูกออกกระทันหัน  “หรือคุณชอบเข้าม่านรูดมากกว่า”

“บ้าน่ะสิ!”  คราวนี้เธอทำท่าเขินอายได้ทันท่วงที  ทุบถองเขาเบาๆ ที่ทรวงอกแกร่ง เสียงทึบๆ เมื่อมือน้อย กระทบกับเนื้อแน่น  ยิ่งโหมความกระสันรัญจวนใจขึ้นอีกไม่รู้เท่าไหร่

ชายหนุ่มเปิดประตูรถแล้ววิ่งเข้าที่ใต้ตึก  เขาไม่มีทีท่าจะสนใจว่าเธอจะนั่งอยู่ในรถต่อไปหรือไม่  เดินตรงเข้าไปที่พนักงานรักษาความปลอดภัย แล้วชี้ไปที่รถคันที่มาใช้ที่จอดรถประจำของเขา  

จนแพรวรพีต้องวิ่งตามออกมาอย่างไม่เต็มใจนัก

“คุณนี่ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย”  เธอออกปากต่อว่า เมื่อเขาเดินกลับมาสมทบที่เชิงบันได  “ดูสิ…เปียกหมดเลย…ถ้าชั้นเกิดไม่สบายจนไปทำงานไม่ไหว…คุณจะรับผิดชอบยังไง”

เขายังคงไม่สนใจ  หันหน้าเดินนำขึ้นบันไดไปเฉยๆ  ทั้งยังไม่ได้เอ่ยปากชักชวนใดๆ

“นี่คุณ…คุณชัช….นี่คุณ….ไอ้บ้า!!”  แล้วเธอก็วิ่งลงส้นตึง ๆ ตามเข้ามาถึงในห้อง


๑๕.

“โอ้โห!…ห้องนี้คุณอยู่คนเดียวเหรอเนี่ย”  ฉันเผลอถามออกไปด้วยความอิจฉา  “ค่าเช่าแพงหรือเปล่า…”
 
“หมื่นสอง” เขาตอบเรียบๆ ช่างไม่รู้จักค่าของเงินเอาซะเลยนะ

“คุณพาผู้หญิงมาบ่อยเหรอ….คุณทำอย่างนี้บ่อยไหม”  ฉันยิงตรงประเด็น เพราะก็รู้ๆ กันอยู่ว่าละครฉากต่อไปจะเป็นอย่างไร

“ผู้หญิงวิ่งตามผมขึ้นมาเองทั้งนั้น…อย่างคุณสิ”  

แล้วเขาก็เดินเลยเข้าไปในห้องน้ำ  เสียงปล่อยเบาที่ดังลอดออกมา ทำให้ฉันนึกแขยงและพาลคิดเลยไปถึงห้วงวิกฤติอันใกล้เข้ามาทุกนาที

“ออกไปข้างนอกกันเถอะ ออกไปหาอะไรกินกันดีกว่า”  อย่างน้อยฉันก็ควรจะเล่นตัวสักเล็กน้อยไม่ใช่หรือ

“ทำไมเพิ่งมาหิวอะไรตอนนี้….”  

“น่านะ…แค่ไปส่งฉันก็ได้”   ฉันทำเสียงอ่อน หวังใช้น้ำเย็นเข้าชโลมหัวใจร้อนระอุของเขา

“ถ้าแบบนี้จะขึ้นมาทำไม!”  แต่เสียงเขากลับห้วนสั้นจนน่ากลัว

“ก็ว่าขึ้นมาเดี๋ยวเดียวไงเล่า นี่คุณเป็นฉันเป็นอะไร  ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะ  คิดว่าไอ้ต่างหูคู่เดียวจะซื้อชั้นได้……” ไม่ทันขาดคำเขาก็เข้ามาโอบรัดฉันแล้วดันให้ล้มลมที่เตียง  

“ผมก็กำลังหิวเหมือนกัน….”

“ว้าย!…ว้าย!….ไม่นะ…ไม่…ไม่”   ฉันดีดดิ้นสุดเท่าที่จริตมารยาจะพาให้เป็นไปได้  สายตากวาดมองเครื่องเรือน เครื่องเสียง เครื่องอำนวยความสะดวกทั้งมวล แล้วก็ผ่อนแรงดิ้นรนลงได้อีกมาก



๑๖.

เธอสะบัดหน้าหลบริมฝีปากของผมได้อย่างชำนาญ  เหมือนกับโดนทำอย่างนี้มาบ่อยจนรู้จังหวะดีขนาดนี้   ผมนอนทับเธอไว้ทั้งตัวแล้วจึงใช้สองมือหนึ่งค้ำคาง แล้วอีกมือหนึ่งบีบจมูก

“ดูซิ…จะกลั้นได้นานแค่ไหน”  ผมกระซิบอย่างเป็นต่อ

แม่สาวดาวเต้นของผม อึกอักอึดอัดอยู่ครู่เดียว  ก็ต้องพ่นลมหายใจออกทางปาก  ในทันทีนี้แหละ  ที่ริมฝีปากและเรียวลิ้นของผมจะได้ซอกซอนเข้าไปได้ในทันใด

และ……..

แล้ว……..

เธอก็ตอบสนองผมได้เป็นอันดี……….



๑๗.

ในเมื่อความต้องการของคนสองคนตรงกัน  มันจะไปยากอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น  ฉันก็แค่ผู้หญิงธรรดาๆ คนหนึ่ง มีหรือที่จะไม่คิดไขว่คว้าหาหลักยึดที่แน่นอนไว้ให้กับชีวิต  เขามีความเป็นชายหนุ่มที่สมบูรณ์พร้อม ทั้งรูปร่างหน้าตาและ…ฐานะทางการเงิน

ทีแรกฉันคิดว่าเขาจะเป็นสุภาพบุรุษกว่านี้สักนิด  แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก  เพียงแค่สิ่งที่จะต้องเกิดขึ้นแน่ๆ มันเกิดขึ้นเร็วกว่าที่ควร  ฉันตั้งใจจะทอดเวลาให้เราได้ทำความรู้จักกันอย่างหญิงชายดีๆ คู่หนึ่งจะตกหลุมรักซึ่งกันและกันเสียก่อน  ช่างเถอะผู้คนอีกมากมายนี่นะที่ตกร่องปล่องชิ้นกันก่อนที่จะตกหลุมรัก

ฉันตำหนิตัวเองอยู่อย่างเดียว คือเผลอแสดงความโลดโผนจัดจ้าน ตามทันลีลารักของเขาอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง  ลูกไม้พรหมจารีย์จึงใช้ไม่ได้ไปโดยปริยาย  การกระซี้กระซิกหลังเสร็จสมมันเป็นไปไม่ได้เสียแล้ว  ฉันจึงได้แต่ทำทีเป็นสุขสมระเริงระรื่นแทน  ซึ่งดูเขาก็พออกพอใจที่มันจบลงอย่างนี้

“ว้าย!…..ขโมย!”  ฉันกรีดเสียงพร้อมกับถอนตัวเองขึ้นจากร่างเปล่าของเขา  คว้าสลิปตัวบางจ้อยมาปกปิดส่วนสำคัญเท่าที่จะทำได้

“ชู่ว์!….ฉันเอง…นี่ฉันเอง”  คนในเงามืดจุ๊ปาก  เขาค่อยปีนเข้ามายืนอย่างมั่นคง ท่าทางใจเย็นพิลึกทีเดียว

“บอกแล้วไงว่าอย่าปีนเข้ามาแบบนี้”  ชัชยังนอนเปลือยอยู่บนเตียงอย่างไม่สะทกสะท้าน เอื้อมตอกบุหรี่มวนหนึ่งออกจากซอง แล้วโยนทั้งซองที่เหลือให้ผู้บุกรุก

“ชั้นรำคาญไอ้เจ้าของบ้านน่ะ….ทวงอยู่ได้….นี่ยังไม่ทันสว่างมันมาเคาะประตูห้องแล้ว…ขอยืมไฟแช็กหน่อยสิชัช…เอ๊ะ!…หรือว่าชั้นเข้ามาผิดเวลา…แกกำลังมีคนอยู่ด้วย งั้นชั้นไปก่อนดีกว่า”  เขาพูดเองเออเองเสร็จสรรพ  ฉันจับได้ว่าตลอดเวลานี่เขาจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลา

ฉันค่อยๆ เลื่อนตัวจากเตียง  ตัดใจจากชั้นในชิ้นล่างที่ผู้มาใหม่แทบจะเหยียบย่ำ  หลบเข้าห้องน้ำอย่างเงียบๆ  แล้วถอนใจโล่งอกด้วยอารมณ์หลากหลาย  ดีนะที่เขาไม่คิดจะเล่นรักอย่างพิศดารมากไปกว่านี้  ดีนะที่ไอ้คนที่เข้านั่นดูเป็นมิตรมากกว่าช่องทางที่เขาปีนป่ายเข้ามา ดีนะที่ฉันกำลังเป็นฝ่ายอยู่ข้างบน  จึงถอนตัวได้ทันเวลา

“ไปก่อนนะ…”  เสียงนายนั่นดังกว่าที่ควร  คงตั้งใจให้ฉันได้ยินด้วย หมายว่าถ้าฉันออกจากห้องน้ำไปเรื่องไหร่ก็สามารถสานต่อบทรักบทที่สามได้ทันท่วงที

“ทำไมไม่ออกทางประตูล่ะเอ็ง” คราวนี้เป็นเสียงของชัช  “จะสว่างอยู่แล้ว…ใครเห็นแกปีนขึ้นปีนลง เค้าจะสอยร่วงไปเปล่าๆ “  นำเสียงฟังดูสนิทสนมอย่างพระเอกกับพระรอง มากกว่าจะเป็นการห่วงใยกันอย่างเพื่อนที่มีฐานะเสมอกัน  แต่มันไม่สำคัญเท่ากับว่า….จะสว่างอยู่แล้ว…

“ตายแล้ว!…..”  ฉันผลุนผลันออกมาจากห้องน้ำ  ชัชยังนอนอยู่ในท่าเดิม  เพื่อนเขากำลังจะโหนตัวลงไปตามทางเดิมที่เข้ามา  ทันได้ขยิบตาให้ฉันอย่างทะเล้นๆ

ฉันหลบตามามองตาชัช  เขากำลังจ้องตรงไปที่ผนังห้อง เมื่อฉันมองตามสายตานั่นไป  นาฬิกาบอกเวลาตีห้าครึ่ง!!!

“ฉันต้องรีบกลับแล้วหละ…คุณทำให้ฉันเสียเวลามามาก”  ฉันฝืนใจทำเสียงแข็งใส่

“ผมทำให้คุณเสียเวลา หรือทำให้คุณลืมเวลากันแน่….พูดผิดพูดใหม่ได้นะครับ”

แล้วเขาก็ลุกขึ้นมาคว้าข้อมือฉันให้ล้มพาดลงบนเตียงนุ่มอีกครั้ง


***********จบช่วงที่สาม*************

เรื่องนี้เป็นนิยายขนาดสั้นหรือเรื่องสั้นขนาดยาว ผู้เขียนเองก็ยังไม่แน่ใจ  แต่ต้องบอกก่อนว่าเป็นเรื่องที่ดัดแปลงเพื่อความบันเทิงใจบวกกับความประทับใจของผู้เขียนเป็นพื้น  หากเพื่อนๆ คุ้นๆ เหมือนผ่านตาก็ขออย่าได้แปลกใจ  ถือเสียว่าเรามาแบ่งปันกันเฝ้ามองเรื่องราวเหล่านี้ด้วยกันเท่านั้น…ดีไหม

ขอเชิญชวนเพื่อนทุกคนช่วยติติงแสดงความคิดเห็นกันได้เต็มที่นะจ๊ะ….ผู้เขียนยินดีน้อมรับทุกประการ  ^____ ^

แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 47 10:34:38