ความคิดเห็นที่ 1 ขอเป็นพระเอกในหัวใจเธอ ตอนที่  ๑ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~  มันเกิดขึ้นฉับพลันโดยไม่เคยทำใจมาก่อนว่า ชีวิตนี้จะต้องมาประสบพบกับเหตุการณ์เช่นนี้เข้า  หากแม้นเธอเป็นเด็กหญิง ๓ ขวบ  ผมคงอดไม่ได้ที่จะต้องเข้าไปบอกแม่เขาว่า— "ขออุ้มหน่อยเถอะ"  แต่ทว่าผมไม่สามารถ  เพราะในความเป็นจริงแล้ว  เด็กผู้หญิงที่ผมว่านี่   เธออายุปาเข้าไปตั้งสิบเจ็ดสิบแปดแล้ว  แต่ผมจะบอกให้ว่า  เธอคนนั้นมีความน่าเอ็นดูไม่แพ้เด็กสามขวบเลย  แม่เด็กผู้หญิงนัยน์ตาใสของผม  ผู้ก้าวเข้ามาทำให้ผมรู้จักคำว่าหัวใจปั่นป่วน   ผมทำงานแล้วครับที่สำนักงานแห่งหนึ่ง  อายุอานามของผมหรือ ก็เพิ่งจะผ่านวัยรุ่นตอนปลายมาอย่างหมิ่นเหม่  เรียกว่ายังหนุ่มมากนั่นแหละ   ผมเพิ่งเข้ามาทำงานที่สำนักงานแห่งนี้ได้ไม่นานนัก  เป็นน้องใหม่ซิงๆ  ไฟยังแรงต่อการงาน  เรื่องสาวๆนั้นยังไม่มีใครมีโอกาสได้ครอบครองหัวใจของผมเสียที  ก็มันของรักของหวงนี่ครับ... แหะ  แหะ...ผมก็คุยฟุ้งไปงั้นเอง  เพราะความจริงมันมีอยู่ว่า  สาวๆในออฟฟิศนี้ล้วนมีแต่คนที่ผมเรียกพี่ทั้งนั้น  และพวกเธอก็เอ็นดูผมอย่างน้องชายซะเหลือเกิน  แต่แล้วก็ที่ออฟฟิศนี้แหละครับที่เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้หัวใจผมสั่นคลอน  เปล่านา....อย่าเพิ่งคิดว่าผมเปลี่ยนรสนิยมมาจีบสาวรุ่นพี่  เอาน่า...ฟังผมก่อน  เดี๋ยวคุณก็รู้เองว่าเกิดอะไรขึ้นในชีวิตผม   (มีต่อ) จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 30 พ.ย. 47 12:20:18 A:203.156.25.230 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมครับ  พวกเด็กนักเรียนสายอาชีพต้องออกฝึกงานตามสำนักงานหรือหน่วยงานราชการ  ที่สำนักงานของผมก็ใจดีไม่ใช่น้อย  รับเด็กฝึกงานพวกนี้กับเขาเหมือนกัน   เพราะเหตุนี้เองผมจึงได้พบกับเธอ  “เด็กผู้หญิงนัยน์ตาใส” คนที่ว่า   วันนั้นเป็นวันจันทร์ —ชัวร์ป๊าบ  เพราะผมกระตือรือร้นมาก  โผล่ไปถึงออฟฟิศเช้านัก    คิดอยู่ทีเดียวเชียวว่าจะต้องเป็นคนแรกของออฟฟิศอีกแหงมๆ  แต่แม่เจ้าโวย.... วันนั้นเกิดอาเพศที่ทำให้ผมประหลาดใจอย่างแรง  เพราะมีคนมาลบสถิติผมเสียแล้ว   ชักสงกะสัยว่ามาอยู่ยามเฝ้าออฟฟิศหรือเปล่า  แต่เอ....ดูหน่วยก้านแล้ว  ไม่น่าจะใช่ยามคนใหม่   ก็เธอคนนั้น  ตัวเล็กกระจ้อยร่อย  แบบว่าบางเฉียบ  น่ารักน่าเอ็นดูน่าทะนุถนอม  ถ้าหากยินยอม   ผมคงให้หอมฟรี....อา....เข้าเรื่องดีกว่า   “ใครกันหว่า....ตั้งแต่ทำงานที่นี่มายังไม่เคยเห็นหน้าเห็นตากันเลยสักครั้ง  หรือว่าเป็น ลูกสาว เจ้าของกิจการที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากเมืองนอก  มาดูลาดเลาเพื่อเข้ามาช่วยพ่อทำงาน.....”   ผมก็คิดไปนั่น  น้ำเน่าจริงๆ...สงสัยระยะหลังจะอ่านนิยายมากไปหน่อย   “สวัสดีค่ะ”  เด็กผู้หญิงผมม้าหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพรา  นัยน์ตาเหมือนดวงดาวผสม กวางน้อยแสนสดใส  เธอเอ่ยทักทายผมพร้อมยกมือไหว้หมับ  เล่นเอาผมยกมือรับไหว้แทบไม่ทัน .สมมุติฐานเบื้องต้นของผมตกไป  ไม่ใช่ลูกสาวผู้จัดการแน่นอน แล้วเป็นใครล่ะ “พี่ทำงานที่นี่หรือคะ”  แน่ะ—ไม่รู้จักซักหน่อยมาทำตีซี้เรียกเราพี่ ผมยังวางฟอร์ม พยักหน้าน้อยๆ มาดพระเอกไงครับ  นึกออกหน่อยน่า “คือซิมมาฝึกงานที่นี่น่ะค่ะ”  เธออธิบายจ้อยๆ   ไม่แปลกคนเลยนะแม่หนู  ผมรับฟังข้อมูลของเธอ   แล้วช่วงสายเมื่อทุกคนเข้าออฟฟิศเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ผมก็ได้รู้ว่า  เธอมาฝึกงาน ในแผนกของผมช่วงปิดเทอมและเหมือนสวรรค์เป็นใจ  เธอถูกจัดให้นั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ๆผมเสียด้วย     โอ....พระเจ้า  ราวกับสองเจ้ายุทธจักรมาพบกัน  มารดำ—มารขาว  ชัดๆเลย   ก็สีผิวของเธอซีครับ  ขาวยังกะหยวกกล้วย  ส่วนผิวผมก็.....ผมนึกถึงคำพูดคำหนึ่งที่เคยได้ยินมา   มันเปรียบเทียบได้ชัดเจนดี  คุณลองนึกถึงปลิงเกาะหยวกซีครับ  ยังไงยังงั้นเลย—ให้ตาย— เธอมาทำให้ปมด้อยผมฟุ้งกระจายเป็นที่ครหาของมวลชนชัดๆ   “ซิมเป็นลูกคนจีนค่ะ” เธอบอกผม  นั่นซี...ขืนบอกว่าเป็นลูกนิโกรใครจะไปเชื่อ “ก็เลยชื่อซิม”   ไม่มีใครถามเธอหรอกครับ  เธอบอกเอง  ก็อย่างนี้เอง....คนอะไรพูดได้เป็นต่อยหอย   เจอคนแปลกหน้าแท้ๆยังพูดได้ทั้งวี่ทั้งวัน   “แต่ไม่ยักหมวยเน๊าะ” พี่เกดครับ  แสดงความคิดเห็นออกมา  ได้ทีผมเลยสำทับเพิ่ม   “เหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น”  ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมชอบเปรียบเทียบผู้หญิงหน้าตาน่ารักๆ ว่าตุ๊กตาญี่ปุ่น  จะเป็นตุ๊กตาจีน  หรือตุ๊กตาเกาหลีเหนือ  เกาหลีใต้บ้างไม่ได้หรือไง  ในเมื่อหน้าตาก็ออกโทนเดียวกัน   “แหม...พี่นี่ตาแหลม”  เธอรับคำชื่นชมของผมหน้าตาเฉย  ไม่ใช่เด็ดขาดครับ   เธอไม่ใช่ผู้หญิงขี้อายเลย  ซึ่งก็คงเป็นเอกลักษณ์ของสาวยุคใหม่....ยุคเสียว  ทึ่ง   อึ้ง.....แค่ชื่อยุคก็ชวนให้นึกถึงความล่มสลายของแม่พลอยในสี่แผ่นดินแล้วนะครับ   “พี่โต้งเป็นคนที่ร้อยหนึ่งแล้วล่ะค่ะที่บอกซิมอย่างนี้”   ไหมล่ะ...สาวยุคใหม่ทำให้ผมจ๋อยไปเลย  ก็ผมชมเธอช้ากว่าคนอื่นตั้งร้อยคนเชียวหรือนี่   แต่ช่างเถอะ ถึงยังไง  คนอีกตั้งร้อยคนเหล่านั้น  ในยามนี้ก็ไม่มีโอกาสดีๆอย่างผมหรอก เพราะผมได้เจอเธอทุกวัน  “ซิมอายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย”  “สิบแปดแล้วค่ะ”   “สิบแปดใส  วัยกำลังเหมาะเน๊าะ”  ผมว่าเข้านั่น     “เหมาะสำหรับอะไรคะ”  เธอถามสวนมา  ชนิดหลบแทบไม่ทัน  เอ่อ...เอ้อ...มันตอบยากนะครับ   กับคำที่ผมส่งไปโดยใช้อารมณ์  แต่เธอต้องการเหตุผลขึ้นมา  ผมอ้ำอึ้งไป   จะตอบอย่างไรดีหนอที่จะไม่ให้เธอเข้าใจผิดว่า  ผมเป็นหมา-   หมาที่กำลังหยอกไก่น่ะครับ   “เหมาะสำหรับประกวดนางงามน่ะครับ”  ผมเอาตัวรอดมาจนได้  ไหวพริบไม่ใช่น้อยๆ เหมือนกันล่ะน่า (มีต่อ)   จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 30 พ.ย. 47 12:28:28 A:203.156.25.230 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) “แหมพี่โต้งเนี่ย  ตาแหลมไม่รู้จักหาย  รู้มั้ยคะว่าซิมน่ะผ่านเวทีประกวดมาหลาย ต่อหลายเวที  เรียกว่านางงามเดินสายก็ว่าได้”   พอแม่สาวรับสมอ้าง  ผมกลับเบิ่งตาโพลง  ปัทโธ่...ก็ใครจะไปคาดฝันว่า  แม่สาวน้อย สวยใสตรงหน้าคนนี้  จะเคยผ่านเวทีประกวดนางงามมาก่อนจริงๆ    ก็เธอน่ะ  รูปร่างออกจะบอบบาง   ฉบับกระเป๋าปานนั้น  เวทีไหนหนอเขาเปลี่ยนสเปคนางงามกันแล้ว   ขณะที่ผมยังครุ่นคิดหาเหตุผลของการผ่านเวทีประกวดของเธออยู่  แม่สาวน้อย ก็พูดต่อว่า   “ได้มงกุฎมาทุกเวทีเลยค่ะพี่โต้ง  รวม ๆ แล้วก็ประมาณสิบแปดมงกุฎได้”   แล้วเธอก็หัวเราะไม่ออมเสียง  ผมงี้เซ่อไปเลย  อยากจะคว้าร่างบางๆนั้นมาเขกหัวสักโป๊กหนึ่ง   ค่าที่ทำให้เซลสมองของผมเคลื่อนไหว  ทั้งที่ปกติมันแทบจะตัวเป็นขนอยู่แล้ว  ฝากไว้ก่อนเถอะ “ แม่นางงามสิบแปดมงกุฎ”   ผมเข่นเขี้ยวในใจ  พอนึกถึงเล่ห์เหลี่ยมกลลวงสารพัดพิษขึ้นมาทีไร  ผมก็อยากจะร้องจ๊ากทุกที   ร้ายจริง ๆ แม่มดตะนอย  โกลาหลเกิดขึ้นมากมายครับในออฟฟิศของผม  มันช่างอลหม่านไปเพราะจอมกวน คนน่ารักนี่เอง  เธอก้าวขึ้นเป็นขวัญใจพี่ๆที่ผมเคยเป็นอยู่ภายในเวลาแค่พริบตาเดียว   พี่ๆที่ทำงานก็ช่างกระไร  ไหนบอกว่าผมน่ารักน่าเอ็นดู  ดูเถอะ...ไม่ทันไรก็ปันใจให้คนอื่นเสียแล้ว “ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าพี่โต้งอายุเพิ่งยี่สิบสาม  ถามจริงเถอะค่ะ  คุณแม่แจ้งเกิดช้าหรือเปล่า   ตอนแรกซิมยังนึกว่าอายุซักยี่สิบแปดเลย” โอ๊ย...โอ๊ย...บาดเจ็บ  ใครหนอถาม “ถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครคิดว่าเป็นใบ้หรอกนะซิม”  ผมบอกเธอ   เพราะรู้สึกว่าเราออกจะสนิทสนมกันเร็วเกินไปสักหน่อย  เพื่อนผมนะกว่าจะกล้าพูดกับผมอย่างนี้   ยังต้องใช้เวลาคบหากันสามปีขึ้นเลย  แล้วนี่เธอเป็นใคร   เพียงรู้จักกันข้ามวันก็วิจารณ์กันจริงใจขนาดนี้แล้ว   “ก็มันจริงนี่”  เธอทำเสียงอ่อย   หรือว่า...ผมจะทำเสียงจริงจังเกินไป   “อย่าดุน้องสิโต้ง”  น่าน....พี่การะเกดหันมาดุผม  โอย...ผมโดนก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวแท้ๆ   ทำไมไม่เข้าข้างผมกลับไปเข้าข้างผู้รุกราน “ขอโทษซิม  พี่ไม่ตั้งใจ”  ผมต้องรีบกล่าวคำขอโทษ   “ไม่เป็นไรค่ะ  แต่คราวหน้าคราวหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะคะ”  เอ้า...เอากะแม่ซี     ..........น่าชอกช้ำเสียนี่กระไร   ...........เกิดมาหล่อไม่ได้ดั่งใจ   ............แล้วยังไม่มีใครเมตตา  “คนดำก็อย่างนี้เอง  แก่เร็วกว่าวัยเล็กน้อย”  ผมยังพ้อโชคชะตา   “ก็บอกแล้วอย่ากินกาแฟเยอะก็ไม่เชื่อ”  โน่นครับ...ลอยมาจากโน่นท้ายห้องเลย  พี่ธานีเพื่อนรุ่นพี่ผู้ดื่มกาแฟทุกช่วงคอฟฟี่เบรค “ก็เขาบอกแล้วว่าเบรคเพื่อให้ดื่มกาแฟ  ขืนทำอย่างอื่นก็ไม่เป็นไปตามนโยบายน่ะซี”   เป็นเหตุผลที่ดีนะครับพี่ผม ซื่อและตรงกับอุดมการณ์ของบริษัท   เขาแหละครับที่พลอยให้ผมติดกาแฟไปด้วย  เริ่มจากชวนชิมโดยชงให้  ก็ครับ  พี่เขาเอาใจขนาดนั้น   ผมน้องใหม่ก็ไม่กล้าขัดใจ  ดื่มเข้าไปๆๆๆ  ทุกถ้วยที่พี่เขาส่งให้  แล้วในที่สุดผมก็ติดมัน   พอผมติดแล้วพี่ธานีก็มีพฤติกรรมเปลี่ยนไป “โต้ง  ชงกาแฟไป  เผื่อพี่ด้วย”  หลังจากหลอกให้ผมติดคาเฟอีนแล้ว  เขาเริ่มเก็บดอกเบี้ยจากผม “พี่ด้วย” “พี่ด้วย”   ทั้งห้องครับ  หลวมตัวติดเข้าไปแล้วนี่  ก็มีหน้าที่ต้องรับใช้พี่ๆเป็นธรรมดา   พอมียายซิมมาเป็นน้องของห้องทำงาน  ผมก็กะจะใช้แผนนี้เหมือนกัน  ....ต้องหลอกให้ติดครับ  แต่... “ไม่ดื่มหรอกค่ะ  แม่สอนไว้ว่ามันไม่ดีสำหรับเด็ก  เป็นอันตรายต่อสุขภาพ  แต่ถ้าพี่จะดื่มกัน   เดี๋ยวซิมชงให้ก็ได้”  เอาว๊า....ไม่ต้องหลอกให้ติดก็ชงให้แล้ว  ผมเลยไม่คะยั้นคะยอให้เธอดื่ม   แต่เรื่องชงนั้นคะยั้นคะยอทุกวันครับ  ระบบซีเนียริตี้ในออฟฟิศของผมก็แรงเหมือนกันนะ มันเป็นผลพวงจากการอบรมในมหาวิทยาลัย “ดื่มได้ค่ะ  ซิมไม่ว่าหรอก...”  เจ้าหล่อนเจื้อยแจ้ว  “จากผลการวิจัยเขาบอกว่า   ดื่มกาแฟวันละนิดจิตแจ่มใส  ทำให้สมองโปร่ง กระฉับกระเฉงในการทำงานนะคะ”   คอกาแฟฟังทฤษฎีของเธออย่างเคลิบเคลิ้ม  นานๆจะมีสักคนที่ไม่ติดกาแฟ   แต่ไม่กล่าวหาคนติดด้วยถ้อยคำเยาะเย้ย  ถากถาง  เธอน่ารักไงครับ  ก็ผมบอกแล้ว “แต่มีอยู่เวลาหนึ่งที่เขาห้ามไว้ว่าไม่ควรดื่ม” “เวลาไหนเหรอ”  แทบจะเป็นเสียงเดียวกัน  สำหรับคนที่ปากไวเท่าความคิด   สำหรับคนเคร่งขรึมก็เพียงเงยหน้าขึ้นจากชิ้นงานแล้วเลิกคิ้วมอง  ถึงไม่ถามด้วยปาก  ทีท่าก็บ่งบอก ความอยากรู้อย่างปิดไม่มิด “ตามทฤษฎีของรอคโค  เขาบอกไว้ว่า  กาแฟนั้นดื่มได้ทุกเวลาที่ต้องการ” อืมม์...น่าเชื่อถือ  “แต่ไม่ควรดื่มก่อนตาย”            “ทำไมล่ะ”  ผมโพล่งถามไวกว่าคนอื่น (จบตอน ๑  โปรดติดตามตอนต่อไป) มีแค่ ๒ ตอนจบค่ะเรื่องนี้  บรรยากาศอาจจะเชยไปหน่อยนะคะ  เพราะแต่งไว้นานแล้ว  ฝุ่นจับหนาเชียว  อ่านแล้ว  มีความคิดเห็นอย่างไร  ลงชื่อเป็นกำลังใจด้วยค่ะ  ขอบคุณมาก   จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 30 พ.ย. 47 12:34:48 A:203.156.25.230 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ตามทฤษฎีของรอคโค  เขาบอกไว้ว่า  กาแฟนั้นดื่มได้ทุกเวลาที่ต้องการ” อืมม์...น่าเชื่อถือ  “แต่ไม่ควรดื่มก่อนตาย”           “ทำไมล่ะ”  ผมโพล่งถามไวกว่าคนอื่น "ก็จะนอนตายตาไม่หลับไง 5555............." จากคุณ : โนเนม - [ 30 พ.ย. 47 13:38:53 A:202.176.142.211 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 คิดถึงคนเขียนจังเลยค่ะ เห็นชื่อปุ๊บก็เข้ามาอ่านปั๊บเลย สนุกดีค่ะ สาวน้อยน่ารักจัง จากคุณ : ก้อนหิน - [ 30 พ.ย. 47 14:07:39 A:68.169.42.55 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 คลิกเข้ามาเพราะเห็นชื่อคนเขียนค่ะ จำได้ว่าเขียนค้างอยู่เรื่องหนึ่งไหมเอ่ย ชื่อประมาณ หัวใจใส่เสน่ห์ฯ (ถ้าไม่ใช่ขออภัย) งือ งือ อยากอ่านเรื่องนั้นต่อค่ะ (คิดถึงมานานแล้ว แต่ไม่กล้าทวงถามน่ะค่ะ ^ ^) จากคุณ : bookmark - [ 30 พ.ย. 47 15:52:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ห่างมานาน  อดไม่ได้ต้องเข้ามาดูว่ามีคนอ่านหรือเปล่า คุณ : โนเนม    เดาถูกไหม  ต้องติดตามตอนต่อไปนะคะ คุณ : ก้อนหิน   มาฟังถ้อยสำเนียงแล้วก็ชื่นใจ  ยังมีคนคิดถึงกันอยู่  ขอบคุณค่ะ คุณ : bookmark   โอ...อุตส่าห์หลบหน้าให้ขาดอายุความแล้วเชียว    พอปะหน้าโจทย์ก็ตามเช็คบิลเชียว  เห็นทีต้องไปเอามาปัดฝุ่นเก็บหยากไย่  จะลองดูนะคะ  แต่จะได้อารมณ์เดิมหรือเปล่าก็ไม่รู้  เอาเป็นว่า  ถ้าสามารถเขียนให้จบได้จะเอามาแปะดีกว่านะคะ  จะได้ไม่คอยหายเหมือนเดิม  แต่ถ้ายังไม่สำเร็จก็ดองต่อน้า  อ่านเรื่องสั้น ๆ เก่าเก็บไปพลาง ๆ ขอบคุณนะคะ  ถึงแวะมาทวงก็ยังชื่นใจ จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 30 พ.ย. 47 18:53:33 A:203.156.24.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 (ต่อเลยดีกว่าค่ะ  ไหน ๆ ก็เข้ามาแล้ว  จะได้จบในกระทู้เดียว) ตอนที่  ๒  “เพราะจะทำให้ นอนตายตาไม่หลับ”  จบทฤษฎีบักซิเด๋อของคุณเธอ  ผมได้ยินเสียงถอนหายใจ  เสียงกัดฟันกรอดๆ  เสียงกลั้นหัวเราะ  เสียงอะไรต่อมิเสียงอะไร    รวมถึงเสียงนี้  “ไอ้ซิม  ไอ้....มาหลอกคนแก่ให้ฟัง”  “ซิมยังไม่ได้บอกซักหน่อยว่ามันเป็นเรื่องจริง”  “มาให้เตะสักทีมา  จะได้กลับมาสู่โลกของเรา”  พี่ยุทธโหวกเหวก  “ผมช่วยมั้ยพี่ยุทธ”  แล้วผมก็ลุกขึ้น แม่คุณชูกำปั้นหรา ผมเลยนั่งลงตามเดิม  เป็นผู้ชายต้องไม่รังแกผู้หญิงครับ  “ เด็กเอ๊าะชัดๆ...”  มีคนเยาะเย้ยความพ่ายแพ้ของผมจากพี่ผู้ชาย  “เอ๊าะเจี๊ยะ”  เสียงแซวผสมผสานหัวเราะคิกคักๆ  ของพี่ผู้หญิง  มันแปลว่า....กินยาก  เราคุ้นเคยกันง่าย ๆ ครับกับตัวป่วนที่มาเป็นตัวประสาน  เธอเป็นศูนย์กลางขอวงสนทนา เรื่องแปลกๆใหม่ๆ  ไม่เว้นแต่ละวัน  บางวันก็ทำหน้าขึงขังจริงจังบวกสลด เมื่อเล่าเรื่อง  “พี่รู้มั้ยคะว่าทำไมสวนสนุก—— ถึงต้องปิดตัว  ซิมรู้ค่ะ”  หูผึ่งฟังเรื่องของเธอ  ก็เธอทำตัวเป็นผู้รู้รอบ  มีเรื่องราวมากมายที่บางครั้งไม่ต้องหาอ่าน ตามหน้าหนังสือพิมพ์หรือนิตยสาร  หากรอฟังจากเธอ  ข่าวด่วน  ข่าวกรอง  เธอไม่พลาด  “เห็นกับตาเลยค่ะ  ก่อนหน้าจะปิดตัวสักสองสามอาทิตย์  ฝรั่งตกจากชิงช้าสวรรค์  เสียงวี๊ดว๊ายกันยกใหญ่เลยค่ะ”  “ตายเลยหรือ” พี่เกดทำหน้ามุ่ย  ผู้หญิงใจอ่อน  “หลายคนหรือเปล่า” ซักไซ้กันเป็นยกใหญ่ถึงฝรั่งที่ว่า  เป็นหญิงหรือชาย  เป็นเด็กหรือผู้ใหญ่  “แปลก  หนังสือพิมพ์ไม่ยักลงข่าว  ข่าวใหญ่ขนาดนี้ไม่น่าพลาดนะ  แต่พี่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย  ฝรั่งตกจากชิงช้าสวรรค์จริงๆหรือ”  มีคนชักเริ่มสงสัย  “จริงค่ะพี่  แต่อีกพักเดียว  น้ำจิ้มก็ตกลงมาตาม”  “ไอ้ซิม”  น้ำเสียงสามัคคี  แม่ตัวดีเผ่นแผล็ว  ไปแลบลิ้นปลิ้นตาหลอกอยู่ที่ประตู ห้องแล้ว  หัวเราะทั้งน้ำตากันเลยทีเดียว  ถูกเด็กต้มเสียสุก  เรื่องราวที่น่าจดจำของเธอ  มีมาไม่เว้นแม้แต่วันนั้น—วันที่ไฟในออฟฟิศดับ  ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องครืน  ฝนภายนอกโปรยสายลงมา  จากเบาบางเส้นหมี่  ตกถี่กลายเป็นเส้นเล็ก  และเริ่มเส้นใหญ่ขมวดม้วนเป็นก๋วยจั๊บ  ฝนภายนอกไงครับ—ผมยืนยัน  อ้อ...ลืมบอกไปว่าห้องทำงานของผมนั้นอยู่ในมุมมืดของตัวอาคาร  เวลาทำงาน นั้นต้องเปิดไฟฟ้าตลอด  เพราะฉะนั้นเวลาที่ภายนอกมืดครึ้มแล้วฝนตกน่ะ  ห้องเราจะมืด  มืด  และคงน่ากลัวไม่น้อยสำหรับเด็กสาวๆอย่างยายซิม  เพราะทันทีที่ไฟฟ้าดับ  ผมได้ยินเสียงร้องว๊ายเบาๆ  และเรียกชื่อผมในยามต่อมา  “พี่โต้ง  ๆ “  เธอเรียกเสียงหลง  “อยู่ไหนเนี่ย”    “พี่อยู่นี่ ๆ  ไม่ต้องกลัวนะซิม”  น้ำเสียงผมอบอุ่นที่สุดเท่าที่จะทำได้  นานๆจะได้เป็นพระเอกกับเขาเสียทีต้องแอ๊คติ้งให้เต็มที่หน่อย  เผื่อเข้าตาผู้อำนวยการสร้างจะ ได้เกิดกับเขาเสียที  “พี่โต้งยิ้มไว้ซีคะ  ซิมมองไม่เห็นเลย”  แล้วเธอก็หัวเราะคิกคัก  ผสมกับพี่ๆคนอื่นๆ    เป็นอันว่าฝนตกเย็นนั้น  ผมไม่เปียกฝน  แต่หน้าแตกหมอไม่รับเย็บ  ฝากไว้ก่อนเถอะ....  “ยายซิมนะยายซิม”  ผมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันไปงั้นเอง  แต่ไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอหรอก  อย่างเก่งก็แค่รู้สึกเอ็นดูเธอมากขึ้นทุกวันๆ  หัวใจมันไขว้เขว  ใครจะไปทำอะไรเธอลง  การมียายซิมมาเป็นเด็กฝึกงานในออฟฟิศนั้น  ได้ประโยชน์หลายสถาน  ทั้งการงาน และอารมณ์ขันที่ลดอายุพวกเราลงไปได้  พนักงานในห้องของเราต่างพากันลับฝีปากกันยกใหญ่  กะว่าเมื่อไหร่ที่โดนเหน็บจะได้ไม่บาดเจ็บมากนัก  ผมเองก็รู้สึกว่าพักนี้สมองของ ผมมีรอยหยักมากขึ้นเป็นกอง  อ้อ  ตามทฤษฎีเขาบอกว่า  คนที่ฉลาดนั้นจะมีรอยหยักใน สมองเยอะน่ะครับ  “โต้ง...ฟังเพลงอะไรน่ะ  ให้พี่ฟังด้วยสิ”  พี่เกดตะโกนมา  เธอเสียงดังหน่อย  เพราะผมเสียบหูฟังเพลงอยู่  ผมอารมณ์สุนทรีน่ะครับ  ชอบฟังเพลงซึ้งๆขณะทำงาน  และไม่ชอบเผื่อแผ่ใครด้วย  ยายซิมเองก็วัยไม่ต่างกันน่าจะเข้าใจผมดี  “เผื่อแผ่ไม่ได้หรอกค่ะพี่เกด”  ครับ...เธอเข้าข้างผมเป็นครั้งแรก  “เกรงใจค่ะ”  เหตุผลต่อมาก็เข้าท่า  “เพราะมันเป็นรสนิยมส่วนตัว”  นี่ก็ใช่อีก  “ส่วนตั๊ว  ส่วนตัว ไม่เหมือนใคร และไม่มีใครเหมือน”  แม่สาวน้อยหันมายักคิ้วแผล็บใส่ผม  ผมถอดหูฟังออก  ชักลังเลว่าคุณ เธอจะมาไม้ไหน  “ถามจริง  กำลังจะพูดอะไร  รสนิยมอะไรที่ว่าไม่เหมือนใคร”  “อ้าว  ก็พี่ฟังหมอลำอยู่ไม่ใช่เหรอคะ”  “แหม...ไม่ต้องมาทำกลบเกลื่อนหรอก  อยากฟังด้วยก็บอกมาเถอะ”  ต้องเล่นไม้นี้บ้าง  ไม่งั้นเป็นลูกไล่ตลอด   ฮ่า  ฮ่า....มุขนี้ผมชนะครับ  เพราะเธอกระเง้ากระงอดเล็กๆ  เมื่อพี่ๆหัวเราะกัน  ชื่นมื่นอยู่ตลอดซัมเมอร์เพราะเธอมาฝึกงาน  แต่มีพบก็มีพรากจากกันเป็นธรรมดา  ได้เวลาที่เธอจะจากไปแล้วครับ  ถึงจะผูกมิตร  พูดจาหัวเราะต่อกระซิกกันมาตลอด  สนิทสนมก็สนิทสนมดีอยู่หรอกครับ  แต่มันสนิทกันเป็นทีมน่ะ  ใครจะมารู้ใจผมได้ว่ามันเอนเอียงไปกี่องศาแล้ว  มันเอียงเข้าขั้นพูดไม่ออกบอกไม่ถูก  แต่ก็อยากจะบอกเธอสักหน่อย  ก่อนโอกาสดีๆจะหลุดลอยไป  ผมกลัวๆกล้าๆ  ผู้ชายก็ประหม่าเป็นเหมือนกันนะครับ  ~~~~~~~~~~~วันอำลามาถึงแล้ว  ผมยังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย   ลุ้นครับลุ้น ทุกวันมีแต่เสียงหัวเราะสนุกสนานที่เธอพกพามาฝากพี่ๆในห้อง  แต่วันนี้  แม่สาวน้อยนัยน์ตาใส  เธอร้องไห้ครับ  “ซิม  เป็นอะไร  ร้องไห้ทำไมน่ะ”  พี่เกดถาม  เกือบไป  เกือบจะหลุดปากถามไปแล้วว่า  แม่ตายหรือ.......แต่โชคดีที่ปากกับใจไม่ตรงกัน  ทำให้ผมไม่พลั้งปาก  ไม่งั้นวันนี้อาจเป็นวันตาย ของผมก็เป็นได้  บรรยากาศกำลังซึมเศร้ากัน  ผมเห็นพี่ๆผู้หญิงหลายคนพลอย น้ำตาซึมไปกับการอำลา ของเธอด้วย  เลิกงานแล้ว....วินาทีอำลามาถึงจริงๆ   พวกเราเดินตามมาส่งเธอที่ชั้นล่างของอาคารสำนักงาน  ส่วนผม  อาการตะครั่นตะครอที่มีมาแต่เช้า  บอกให้รู้ว่าการอำลาเพียงนี้ไม่พอแก่การเยียวยาอาการหลงรักที่เกิดขึ้นได้  ผมต้องการเปิดเผยความในใจให้เธอรู้บ้าง     ไม่อยากอยู่อย่างมีปัญหาเฝ้าวนเวียนหาเธออย่างละเมอเพ้อพก  ผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว  ผมพร้อมแล้วล่ะที่จะผิดหวังหรือสมหวังก็ได้  “ซิม”  ผมเดินตามเธอมาอย่างโดดเดี่ยว  ทิ้งพี่ๆหลายคนไว้เบื้องหลัง     “พี่ไปส่งที่บ้านนะ”  น้ำเสียงของผมสุภาพเป็นทางการ  เธอหันมาหาผมที่เร่งฝีเท้าเข้าไปเดินคู่  แววตาของเธอฉงนเต็มที่  คงจะสงสัยเต็มที  “ไปส่งซิมที่บ้านนะหรือ”  เธอย้อนถาม  น้ำเสียงประหลาดใจมากกกกก  จนผมอดไม่ได้ต้องรีวายคำพูดของตัวเองกลับมาฟังใหม่ด้วยหัวใจดวงประเสริฐ ผมว่าผมไม่ได้พูดอะไรผิดนะ   ผู้ชายร้อยทั้งร้อยที่เริ่มติดใจผู้หญิงสักคนก็มักเริ่มต้นปลูกไมตรีกันแบบนี้ไม่ใช่หรือ   จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 30 พ.ย. 47 18:57:31 A:203.156.24.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 แล้วผมทำอะไรผิด  ทำไมเธอต้องงุนงงขนาดนั้นด้วย  “ก็ใช่นะซี” ผมยืนยันคำพูดเก่า  “พี่โต้งไม่รู้จักบ้านซิมสักหน่อย  แล้วจะไปส่งถูกหรือ”    แป่ว. อ้ำอึ้งครับ.....สงสัยจริงๆว่า การที่ผมคิดจะรักใครสักคน ผมจะต้องใช้สติปัญญา ใคร่ครวญมากมายขนาดไหนกันเชียว  ทำไมต้องสกรีนกันทุกคำพูดขนาดนี้  หรือผมจะไม่รักเธอ ดี....แต่อย่าดีกว่า  “แล้วจะให้พูดยังไงล่ะ”  ผมยอมจนแต้มเอาดื้อๆ  เอาว๊า...เธอยื่นข้อหาอะไรให้ก็รับๆ เอาไว้ก่อนแล้วจดบัญชีไว้  เธอหัวเราะคิกชอบใจ....เอาน่า  ถึงจะดูเซ่อไปบ้าง  แต่ก็ทำให้เธอยิ้ม ออกหรอกหลังจากร้องไห้ไปเมื่อสักครู่    “ก็บอกว่าจะขอตามซิมไปบ้านก็หมดเรื่อง”  ผมจึงถึงบางอ้อ  ว่าที่จริง  ผมก็พูดผิดจริงๆ นั่นแหละ  การจะไปส่งใครที่บ้าน  มันต้องเริ่มที่รู้จักบ้านของเธอก่อน  ไม่เช่นนั้นอย่างมาก ก็ได้แค่ตามเธอไปเท่านั้น  “งั้นพี่พูดใหม่  ซิม...พี่ขอตามซิมไปเที่ยวบ้านนะ”  “ไปเที่ยวทำไมคะ  บ้านซิมไม่ใช่สวนสนุก  หรือมีทะเลน้ำจืดเสียหน่อย”  “โธ่ซิม  ไม่เข้าใจพี่บ้างเลย  อยากไปบ้านซิมน่ะ เข้าใจมั้ย  อยากไปเที่ยวบ้าน  อยากรู้จักบ้าน  อยากคุ้นเคยกันไว้  อยาก.....”  “พอๆ  พี่โต้ง  พอแล้ว  เข้าใจค่ะ  พูดเยอะหวาดเสียว  เอาเป็นว่าอยากไป ก็ให้ไปแล้วกัน  ตามมาซีคะ”  แล้วผมก็ได้ตามเธอไปบ้านสมใจ  ครับ....ตั้งแต่วันนั้นที่ผมพูดผิดพูดถูกให้เธอ ต้องแก้ไขให้  แม้ในวันต่อๆมาผมก็ยังพูดไม่ค่อยถูกเหมือนเดิม  ไม่เป็นไรน่า .อะไรก็ได้ถ้าหัวใจมันสีชมพู  เพราะวันนี้แล้วผู้ชายทึ่มๆอย่างผมก็มีสิทธิ์ควงข้างเธอ  แม่สาวสไตล์ญี่ปุ่นอ่อนใสคนนี้จริงๆ    “พี่โต้งนี่ไม่ไหวเลย”  เธอตำหนิผมในเย็นวันหนึ่ง  ผมจ๋อยเลยครับ  พยายามแล้วนะที่จะไม่เปิ่น  แต่ก็อดไม่ได้  “คนอะไรไม่หล่อเอาซะเลย”  โธ่...ทูนหัว  เรื่องนี้เป็นเรื่องความจำยอมนะครับ  คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้  ห่อเหี่ยวเล็กน้อย  ปมด้อยของผู้ชายคือการไม่ภาคภูมิใจของสาวน้อย  ผมนิ่งไปพักหนึ่ง  ก่อนกัดฟันถามเธอขึ้นว่า  “อย่างไหนหรือที่ซิมว่าหล่อน่ะ”  เธอส่ายหัวดิก  ก่อนกล่าวสืบไปว่า  “ไม่มี....ก็ตั้งแต่มิตร  ชัยบัญชา ตายไป  ซิมก็ไม่เคยเห็นใครหล่อสักคน”  แป่ว.....ผมหัวเราะก๊าก  เธอยั่วผมเล่นอีกแล้ว  เล่นเอาใจหายใจคว่ำ  รู้จักมั้ยครับ  พระเอกหนังชื่อดังสมัยคุณปู่เป็นแฟนกับคุณย่าคนนี้ที่ตกเครื่องบินตายระหว่างถ่ายทำภาพยนต์  มุขเหลือร้ายจริงนะแม่คุณ “ซิม”  ผมพยายามเรียกเธอให้หวานหยดย้อย  มันเป็นเวลาที่น่าจะโรแมนติคบ้าง  “หือ...”  แน่ะ  ฟังขานเข้า  น่าตีนักเชียวแม่หนูน้อย  “จำวันที่เราพบกันใหม่ๆได้มั้ย”  “อ๋อ  จำได้ค่ะพี่โต้ง   ....พี่โต้งน่ะทำอะไรเปิ่นๆประจำ  ตลกด้วย  พูดอะไรก็น่าขำ ไปหมด”  ดู...ดูเธอ  ไม่เคยเลยที่จะจดจำความดีของกันและกัน  แน่ะ  ขนาดมองตาแล้วยังไม่หยุด จาระไนเรื่องราวก่อนเก่าของผม  เธอหัวเราะตลกขบขัน   เอาว๊า....ถึงยังไงตัวตลกคนนี้ก็เป็นพระเอกในหัวใจเธอได้ก็แล้วกัน  เขาว่ากันว่า  ผู้ชายตลกน่ะมัดใจผู้หญิงได้ไม่แพ้ความหล่อหรอกนะจะบอกให้   โปรดอย่าอิจฉา——ขอร้อง (จบแล้วค่ะ) ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่าน ขอบคุณมากกว่านั้นที่ช่วยลงชื่อเป็นกำลังใจ แล้วจะเข็นเรื่องใหม่ออกมา  หรือปัดฝุ่นเรื่องเก่ามาหากินเหมือนเดิม   ขอบคุณค่ะ จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 30 พ.ย. 47 19:04:02 A:203.156.24.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฮ่าๆ หนูซิมเด็ดมากเลย ไม่ได้เห็นพี่ที่ถนนฯเสียนานเลยค่ะ สบายดีนะคะ :) จากคุณ : scottie - [ 30 พ.ย. 47 19:21:53 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เห็นชื่อแล้วก็รีบกระโดดเกาะเลยค่ะ.. ไม่เจอตั้งนาน...สบายดีนะคะ.. @^_______________^@ จากคุณ : p_jung - [ 30 พ.ย. 47 20:26:04 A:210.246.67.26 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ฮ่า ๆ ขำหนูซิม...ฝรั่งตกชิงช้าสวรรค์ น่ารักน่าตีจริง ๆ หนูซิมนี่... จากคุณ : นุภา - [ 30 พ.ย. 47 21:11:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เย้ ในที่สุดก็ได้อ่านเรื่องสั้นของพี่สาวแล้ว ดีจังเลยครับได้ยิ้มก่อนนอน อิอิ ขำมุขนางเอก โดยเฉพาะตอนไฟดับ “พี่โต้งยิ้มไว้ซีคะ  ซิมมองไม่เห็นเลย”   อ่านแล้วหัวเราะก๊ากกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ รอเรื่องใหม่ด้วยอีกคนนะฮับ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 47 23:31:19 จากคุณ : วลีวิไล - [ 30 พ.ย. 47 23:29:12 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เห็นชื่อแล้ว  เลยต้องรีบกดเข้ามาอ่านค่ะ  เรื่องสนุกน่ารักดี   มุขตลกทำเอาอ่านไปยิ้มไป จากคุณ : เจ้าขา - [ 1 ธ.ค. 47 02:09:45 A:80.203.33.106 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณ : เจ้าขา - ปลื้มใจที่ยังมีคนจำได้  ทั้งที่หายไปนานมาก  ขอบคุณค่ะ คุณครู  เรื่องนี้เขียนไว้นานแล้ว  ตอนนั้นเขียนให้รุ่นเยาว์อ่าน  สาระอาจน้อยไปหน่อยนะ  ถือว่าอ่านสนุก ๆ แล้วกันค่ะ  ขอบคุณที่แวะมาค่ะ  รอเรื่องใหม่ของคุณครูอยู่นะคะ พี่นุภา  ไม่ได้ทักทายกันนานมาก  ขอบคุณพี่มากค่ะที่แวะมาเป็นกำลังใจ คุณ : p_jung  ทำเอาปลื้มอีกราย  จำกันได้อย่างนี้  มีกำลังใจอีกจมเลย  ขอบคุณค่ะ น้อง scottie  ถ้าไม่เห็นชื่อต้องแปลกใจแน่ ๆ เลย  สบายดีค่ะ  นาน ๆ ก็แอบเข้ามาอ่านของคนอื่นเหมือนกัน  แต่ไม่ได้ถี่จัดเหมือนสมัยลงเรื่อง  บางทีก็หายไปเป็นเดือน ๆ  ช่วงนี้เข้ามาบ่อย  เลยแปะเรื่องเก่าซะหน่อย  ดีใจที่ยังเรียกรอยยิ้มได้  ขอบคุณนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 1 ธ.ค. 47 08:10:02 A:203.156.25.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 พี่โต้งรักเด็ก น้องซิมแก่แดดไปหน่อย แต่น่ารัก ให้อภัยได้ ทว่า .. คนแต่ง .. น่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดดดดด จากคุณ : กระเฉดน้อย - [ 1 ธ.ค. 47 09:29:45 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ฮ่าๆๆๆ ท่าทางใครที่อยู่ใกล้ๆหนูซิม จะขาดวิ่นไปตามๆกัน ก็เล่นกัดกันกระหน่ำขนาดนี้ อิอิ จากคุณ : TSURUGI - [ 1 ธ.ค. 47 13:43:19 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณพุดน้ำบุศย์ นินามขอแสดงความคิดถึงคับ เรื่องนี้มุขเยอะมากๆๆๆ นางเอกร่าเริงดี พระเอกก็ชอบอ่านิยาย 55 (เพื่อนๆ หลายคนชอบถามว่ามีผ้ชายอ่านนิยายจริงเหรอ) ว่าแล้ว ก็ไม่อยากทวงเรื่องนั้นเลย... ...หัวใจใส่เสน่ห์ ร้อยเล่ห์เพทุบาย... แต่ก็ทวงสักหน่อย เพราะรู้ว่าคนเขียนอาจจะดีใจ คิดถึงคนเขียน แล้วก็คิดถึงเรื่องนั้นด้วยคับ (เผื่อเขียนต่อ จะได้เจอคุณพุดน้ำบุศย์บ่อยๆ ไง) จากคุณ : ninaM - [ 1 ธ.ค. 47 15:21:51 ]

ความคิดเห็นที่ 19 น้องซิม ฉลาดดี น่ารักดี ชอบ น่าสงสารพี่โต้ง จะตามเด็กทันเหรอ? จากคุณ : เอ็นจัง - [ 1 ธ.ค. 47 16:14:41 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณ : เอ็นจัง  สงสัยทำได้แค่ตามต้อย ๆ ค่ะ  ขอบคุณค่ะ คุณ : ninaM   ขอบคุณที่มาให้กำลังใจค่ะ  เรื่องนั้น  ลองเขียนต่อแล้วค่ะ  ถ้าจบจะมาลงต่อนะคะ  ถ้าไม่ก็ดองไปเรื่อย ๆ  คนเขียนจะได้ไม่อึดอัดใจว่ามีคนรอ  แล้วจะหาเรื่องเก่ามาเป่าฝุ่นค่ะ  ง่ายดี ป.ล. เข้ามาทีไรก็เมียงมองเรื่องของคุณนินามทุกที  แอบอ่านบ้างบางตอน  แต่ไม่ปะติดปะต่อ  นาน ๆ มาทีตามไม่ทันค่ะ  สารภาพ   รออ่านเรื่องสั้นค่ะ คุณ : TSURUGI  เรื่องนี้เขียนให้ผู้หญิงนี่ค่ะ ก็ต้องยกให้เธอล่ะ คุณ : กระเฉดน้อย  ไม่ค่อยได้เห็นงานเลย  ห่างไปเหมือนกันใช่มั้ยคะ  คิดถึงเช่นกันค่ะ จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 1 ธ.ค. 47 17:55:25 A:203.156.25.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 อูย....รับยาแดง ยาหม่องกันบ้างไหมค้า ^^ หัวเราะลั่นร้านเนตเลย  หมดกันกุลสตรีน เอ้ย กุลสตรีหายหมด  (เขิลจัง) จากคุณ : สายลมที่พัดไปไม่ถึงตัวเธอ - [ 1 ธ.ค. 47 21:18:05 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณ : สายลมที่พัดไปไม่ถึงตัวเธอ  ตามมาขอบคุณค่ะ  นึกว่ากระทู้ตกแล้ว ถ้าใครมองก็ต้องชวนมาอ่านนะคะ จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 2 ธ.ค. 47 13:31:18 A:203.156.25.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านจบแล้วค่ะ สนุกมากค่ะพี่ สรุปสุดท้ายคือนางเอกของเราก็ต้องยอมรับคนที่ฉลาดน้อยกว่าเธอนะคะ แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 47 17:19:46 จากคุณ : รสา รสา - [ 2 ธ.ค. 47 17:12:11 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คุณ : รสา รสา  ให้โอกาสเขาบ้าง  เดี๋ยวจะหาว่า ฉลาดไม่เท่าแล้วไม่มีสิทธิ์  ขอบคุณมากค่ะที่ยังกลับมาแปะความคิดเห็น   แต่สงสัยน้องรสา รสา  ต้องไม่เห็นด้วยกับหนูซิมแน่ ๆ เลย จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 2 ธ.ค. 47 18:20:58 A:203.156.25.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 เห็นชื่อคนเขียนก็รีบเข้ามาอ่านเลยค่ะ  ^_^ จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 7 ธ.ค. 47 18:26:38 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ไม่เห็นด้วยเรื่องอะไรหรือคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 7 ธ.ค. 47 19:08:50 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณ : กั๊ดจัง   ขอบคุณค่ะ  ต้องรีบตามมาตอบเลย น้องรสา รสา  ...คือพี่รู้สึกว่า  น้องรสา  ไม่เห็นด้วยที่ผู้หญิงจะชอบผู้ชายที่ฉลาดน้อยกว่าตัวน่ะค่ะ   อาจจะเดาผิด  แต่เดาจากที่น้องรสาแสดงความคิดเห็นน่ะค่ะ  ทำให้รู้สึกอย่างนั้น  ถ้าไม่ใช่ก็ขออภัยด้วยค่ะ จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 8 ธ.ค. 47 09:20:34 A:203.156.25.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ๋อ เรื่องฉลาดไม่ฉลาดไม่สำคัญหรอกค่ะ หนูมองที่ความดีมากกว่านะคะ ที่พี่บอกมานั้นหนูมองอย่างนี้ค่ะ ผู้ชายส่วนใหญ่จะชอบผู้หญิงฉลาด แน่นอนค่ะ แต่ แต่ไม่ชอบให้ฉลาดกว่าตนค่ะ หรือว่าฉลาดกว่าก็ได้ แต่ต้องไม่ข่ม และไม่แสดงออกนอกหน้านอกบ้านน่ะค่ะ ก็ไม่รู้ว่ามันเป็นปมของผู้ชายหรือเปล่านะคะ ว่าถ้าตัวเองไม่ฉลาดกว่าน่ะค่ะ ก็เลยไม่แน่ใจพระเอกในเรื่องว่าต่อไปเขาจะรับได้หรือเปล่าน่ะค่ะ ส่วนผู้หญิงเราลองได้รักแล้ว ก็ไม่สนใจเรื่องนี้หรอกค่ะ จริงไหมคะ แต่มันก็นิยายใช่ไหมคะพี่ ชีวิตจริงมันเพิ่งแค่ออร์เดิร์พเองค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 8 ธ.ค. 47 18:18:37 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อืมม์...มาเปิดกระทู้นี้ทีหลัง  ได้แสดงความคิดเห็นกันต่อ เรื่องนี้เห็นด้วยกับน้องรสาค่ะ  เพราะหากเป็นในชีวิตจริงแล้ว  ผู้ชายมักจะยอมรับไม่ได้  หรือรับได้ก็ไม่นาน  ทำให้นึกถึงเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งที่เคยเขียนจำลองสภาวะอย่างนี้ไว้  แต่ไม่ใช่เรื่องน่าสนุก  ไม่รู้ว่าคนแถวนี้จะชอบอ่านกันหรือเปล่า   เพราะเท่าที่โพสเรื่องมา  ถ้าเป็นเรื่องสนุกสนาน  จะมีคนติดตามมากกว่า   เดี๋ยวไปตัดสินใจก่อนนะคะ ขอบคุณน้องรสาค่ะ จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 9 ธ.ค. 47 11:33:12 A:203.156.25.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 โพสต์เถอะค่ะ อย่างน้อยมีหนูกับ scottie ตามอ่านอยู่แล้วค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 9 ธ.ค. 47 17:45:31 ]