ความคิดเห็นที่ 1 น่าจะเป็นตอนสี่นะคะ คุณนัทตี้.. หรือตอนสามจุดสอง.. เดี๋ยวมาอ่านต่ออีกรอบค่ะ... ฮี่ๆๆๆ... จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 30 พ.ย. 47 20:33:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คุณสรรค์ วิ่งมาทันจับตัวนายตั้มไว้ได้ก่อนที่จะกระโจนลงแล่นตามไอ้จุดไป หล่อนยืนดูโดยจับแขนนายตั้มไว้ไม่ปล่อย   นายตัวน้อยกระชากแขนไปมา พร้อมกับเอามือแกะมือผู้ใหญ่ที่จับเขาไว้อย่างแน่นเหนียว มันไม่มีประโยชน์อะไร เกิดขึ้น นายตั้มร้องบอกว่า "ปล่อยตั้มนะ ๆ ตั้มจะไปช่วยหมามันเก็บบอลก่อน เดี๋ยวตั้มมา ปล่อย ๆ " "ไม่ได้ลูก เรายืนดูมันเฉย ๆ ดีกว่านะ เห็นไหม มันว่ายน้ำเก่งจะตาย " คุณสรรค์บอกเจ้าตัวน้อยนั่นอย่างให้เหตุผล "ตั้มก็ว่ายน้ำได้นะอาแจ๋ว  ตั้มไปช่วยมันดีกว่า เห็นไหม ลูกบอลมันออกไปไกลแล้ว" นายตั้มเถียงอย่างมีเหตุผลเช่นกัน ใช่ คุณสรรค์เธอมีชื่อเล่นที่หลานชายเรียกว่า "อาแจ๋ว" นั่นแสดงว่า หล่อนไม่ได้เป็นแม่นายตั้มแน่นอน หล่อนยืนมองไอ้จุดและลูกบอลที่ไอ้จุดพยายามจะคาบด้วยปากนั้นเมื่อมันไปใกล้ ๆ แต่ว่าความที่ลูกบอลมันใหญ่กว่าปากหมา มันจึงทำให้ลูกบอลนั้นโดนกระแทกและลอยออกไปไกลทุกที "เอางี้ อาจะลงไปเอาลูกบอลนั้นเองดีกว่า แต่ว่าตั้มต้องสัญญานะว่า จะยืนรอดูอาอยู่ตรงนี้ ห้ามวิ่งลงน้ำมาเด็ดขาด เข้าใจไหมครับลูก" คุณสรรค์บอกกับหลานชายสุดที่รัก  เด็กชายนั่นพยักหน้ารับคำ คุณสรรค์เดินลุยน้ำไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งใกล้จะมาถึงลูกบอลอยู่แล้ว น้ำสูงแค่เหนือหน้าอกใต้คอเธอเท่านั้นเอง สบายมาก เธอยังยืนถึง เธอเอื้อมมือไปข้างหน้า หวังจะคว้าลูกบอลนั้น ขาของเธอก็ก้าวตาม ทันทีที่เธอคว้าลูกบอลได้ เธอมีความรู้สึกทันทีว่า เท้าเธอไม่ได้สัมผัสกับพื้นทรายอีกต่อไปแล้ว   โชคยังดีที่ในมือกำลูกบอลไว้ได้อย่างน้อยยังช่วยพยุงตัวในน้ำอย่างแน่นเหนียว เธอว่ายน้ำพอเป็นแต่ไม่ถึงกับช่วยตัวเองได้ ความกลัวเข้ามาจู่โจมหัวใจ ว๊าย คืบก็ทะล ศอกก็ทะเล ไอ้จุดมันคงจะเหนื่อยหลังจากว่ายชนลูกบอลมานาน มันเอาเท้าสองข้างตะกายจนเกาะไหล่ที่จมปริ่ม ๆ น้ำของคุณสรรค์ เกาะเอาไว้แน่น คุณสรรค์ทำท่าจะจมมิจมแหล่ หล่อนตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ นายตั้มเห็นเหตุการณ์ เขารีบวิ่งตื๋อไปจุดที่นายฝัดนั่งอยู่ ปากตะโกนว่า "ช่วยด้วย ๆ อาแจ๋วจมน้ำ ช่วยด้วย ๆ อาแจ๋วจมน้ำ" คนที่นั่งอยู่แถวนั้นผลุดลุกวิ่งกันลงมาที่ชายน้ำเป็นแถว รวมทั้งฝัดที่ลืมความเจ็บได้อย่างชั่วคราว วิ่งหน้าตั้งลงมากับเขาด้วย นายตั้มเห็นฝัดก็รีบวิ่งมาสมทบ ชี้ไม้ชี้มือกระหืดกระหอบว่า" อาแจ๋วจมน้ำ เร็ว ๆ ครับ" ฝัดวิ่งนำหน้านายตั้มไปอย่างไม่รอ ตาก็มองหาไปจนเจอจุดเล็ก ๆ ไม่ไกลสายตาเท่าใดนัก เขากระโดดแกมวิ่งลงทะเล และออกแรงว่าย ว่าย ว่าย พุ้ยน้ำทั้งเท้าทั้งมือ นำหน้าไปถึงเธอก่อนใคร ๆ เสียงตะโกน "ช่วยด้วย ๆ ๆ " จากปากเธอยังดังอยู่อย่างนั้น ดีที่หน้าเธอไม่ได้จมน้ำไปด้วย แค่จมผลุบ ๆ โผล่ ๆ ตามแรงกดของไอ้จุด ไอ้จุดไม่สะทกสะท้าน ปล่อยเธอบ้าง เกาะเธอบ้าง วนเวียนอยู่ด้วยกัน นายฝัดคว้าคอเสื้อเธอได้ เท่านั้น แม่คุณเข้ามากอดเขาเอาไว้ทั้งตัวเลย ฝัดจมลงไป เท้าสัมผัสพื้นทราย ยืดตัวขึ้นมา อืม มันแค่หัว พยายามผลักเจ้าหล่อนออก อืม ยากเย็นจริง ทำไงดีว่ะ ฝัดถูกกดลงไปอีก เท้าสัมผัสพื้นทรายนอีกหน คราวนี้เขาใช้เท้าเขย่งกระเด้งตัวกับพื้นทรายใต้น้ำอีกครั้ง คุณสรรค์ที่เกาะคอจมไปด้วยกัน พลอยสำลักน้ำตาหูเหลือก แต่ถึงกระนั้น ในมือหล่อนยังกำลูกบอลต้นเหตุนั้นไว้อย่างเหนียวแน่น คราวนี้ฝัดทำสำเร็จ เท้าเขาแตะพื้นทรายได้ น้ำอยู่ในระยะอกเขาพอดี   อ้อ หล่อนคงตกแอ่งหลุมทรายใต้น้ำนั่นเอง หล่อนยังเอาแขนทั้งสองข้างโอบคอเขาไว้ไม่ปล่อย   เขาเอาสองมือที่ว่างโอบรอบตัวเธอ อ้อมเอามือมาพยุงอุ้มหมาไปด้วย เขาปล่อยให้หล่อนกอดไว้อีกสักพัก พาเดินเข้ามาตื้นอีกหน่อย เขาปล่อยมือจากไอ้จุด จับแขนสองข้างของเธอที่รัดไว้แน่นนั่นออก ค่อย ๆ เลื่อนมือไปจับข้อมือสองข้างของเธอไว้ แล้วค่อย ๆ ปล่อยให้เธอเอาเท้าสัมผัสพื้น กระซิบปลอบเธอด้วยเสียงทุ้ม ๆ ของฮีโร่ว่า "รอดตายแล้วครับ ซันแจ๋ว" เนื่องจากยังมีอาการช็อคอยู่ เมื่อได้รับคำพูดนุ่ม ๆ ปลอบใจและคำเรียกที่คุ้นเคย จับคำในตอนท้ายคำพูดของเขาที่เรียกหล่อนว่า "แจ๋ว" ได้ หล่อนเกิดอาการขนลุกซู่ เกิดตะครั่นตะครอเหมือนดั่งคนเป็นไข้ ความหวาบหวามเกิดขึ้นในท้องอย่างช่วยไม่ได้ เหมือนผีเสื้อบินวนไปวนมาอยู่ในท้องอย่างไรอย่างนั้น นี่เราเป็นอะไรนะ คุณสรรค์ไม่เข้าใจตัวเอง ฝัดจับมือหล่อนไว้ข้างหนึ่ง พาจูงเข้าฝั่งมาด้วยกัน ความรู้สึกทะนุถนอม ความเป็นห่วงใยเกิดขึ้นในใจเขาเงียบ ๆ เขาเป็นอะไรไปนะ เขาไม่คิดหาคำตอบดีกว่า ที่ฝั่งมีคนยืนมองคนสองคนเดินจูงมือกันมาเหมือนกับว่า ไม่เคยเห็น  มุงดูกันริมหาดไปตลอดแนว เจ้าจุดวิ่งนำหน้ามาหาหนูตั้มก่อนใคร ๆ แม่ดวงมีสติดีกว่าใคร หล่อนหยิบเอาผ้าเช็ดตัวของไอ้จุดมาด้วยอย่างไม่ทันคิด ยื่นผ้าส่งให้ลูกชายทันทีที่ขี้นมา แต่ลูกชายหล่อนกลับยื่นให้กับสาวคนข้าง ๆ ที่จูงมาเสียนี่ คุณสรรค์รับไปเช็ดหน้าตา ที่เกาะพราวด้วยน้ำเค็ม หล่อนยังไม่แน่ใจนักว่า เหตุการณ์เมื่อกี้ที่เกิดขึ้น หล่อนฝันไปหรือเปล่า ฝัดมองตามมือที่เธอถือผ้านั้นเช็ดหน้าอยู่ อุทานออกมาว่า "อย่า อย่าเช็ดครับ อย่า.... มันผ้าไอ้จุด" สายเกินไปแล้ว หล่อนเช็ดหน้าจนแห้งไปแล้วสิ หล่อนยังยืนงง งง จับต้นชนปลายไม่ถูก ฝัดค่อย ๆ ดึงผ้าในมือของเธอออกมาอย่างแผ่วเบา จับจูงมือเธอเดินไปที่โต๊ะที่เขานั่งโดยวิสาสะ เธอเดินตามเขาไปต้อย ๆ เหมือนหุ่นยนต์ แต่ความรู้สึกข้างในลึก ๆ บอกเธอว่า มีความสุขดีจัง ปลอดภัยดีจัง เธออยากให้เขาจูงอยู่อย่างนี้ตลอดไป สถานการณ์แบบนี้แม้แต่เบบี้ยังรู้เลยว่า มันเป็นอาการช็อคที่ตามมาด้วยความโรแมนติก นายตั้มปล่อยให้แม่ของฝัดจูงมือเดินตามหลังหนุ่มสาวมา ด้วยความสบายใจ เสียงนายตั้มเรียกเธอว่า คุณยายครับ ๆ อืม ชอบคำนี้จัง เจ้าหลานนอกไส้คนนี้มันน่ารักเชียว ดูสิ เก็บเปลือกหอยตามทางที่เดินผ่านมา และชี้ชวนให้ยายดูความแตกต่างของเปลือกหอยมัน ปากนี้พูดแจ้ว ๆ ยังกับเป็นหลานกับยายกันจริง  ๆ เอ....... ที่จริงถ้าเรามีลูกชาย...... แล้วเจ้าหนูนี่เป็นลูกของลูกเรา....... ก็ต้องเรียกเราว่า ย่า สิ..... ไม่ใช่ยายนะ   แม่ดวงคิดไปเรื่อยเปื่อย ตามองไปที่บั้นท้ายของคุณสรรค์โดยไม่วางตา ในใจแม่ดวงคิดว่า...........อะฮ้า แม่นี้สะโพกใหญ่โตดี โบราณว่าคลอดลูกง่าย.......หล่อนไม่ได้เป็นแม่ของเจ้าหนูนี่ด้วยสิ .......นี่แปลว่าหล่อนยังไม่แต่งงาน.....ถ้าได้หล่อนเป็นสะใภ้ท่าจะดี..... ดูรักเด็ก ...คงไม่ร้ายกาจเท่าไหร่ .......ถึงจะซุ่มซ่ามไปหน่อย ......แต่ก็ยังดีกว่าที่ไอ้เจ้ารักมันลอยไปลอยมาอยู่อย่างนี้ เอ.......แต่ถ้าหล่อนเป็นแม่ของเจ้าหนูนี่......มันก็ไม่แปลกเหมือนกันนิ...........  ฉันจะได้เป็นคุณย่ายังสาว กับเขาบ้างล่ะ หล่อนคิดในใจเสร็จสรรพ ก้มตัวลงมาคุยกับเด็กชายว่า "ตั้มครับตั้ม ไหนหนูลองเรียกยายว่า "คุณย่า" สิลูก" "ได้ครับ คุณย่า" นายตั้มหัวไวสนองตอบทันที "อืม น่ารักมาก  เรียกย่านะลูก ย่าชอบจ้ะ" คุณดวงยิ้มหน้าละไมจับจูงมือเด็กชายเดินชี้ชวนกันชมบบรรยากาศยามเย็นไปอย่างมีความสุข จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 30 พ.ย. 47 20:35:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จริงด้วยแฮะ คุณคิมมี่ แต่แก้ยังไงล่ะ ทำไม่เป็นน่ะ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 30 พ.ย. 47 20:42:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืมม์ มาจนถึงตอนนี้ผมคิดว่าผมเริ่มจับทางวิธีการเขียนของคุณนัทตี้ได้แล้วหลายส่วน อิอิ อ็ๆ อย่าเพิ่งทำตาหวาน เอ้ย..เขียว ความจริงผมเป็นนักอ่านมาตั้งแต่เด็ก สมัยเริ่มอ่านหนังสืออกใหม่ๆ ขนาดว่าพ่อกับแม่ต้องพากันเอาหนังสือไปซ่อน กลัวลูกอ่าน อีนนี้เรื่องจริงไม่ใช่แกล้งพูด โตหน่อย ประมาณมัธยม ผมเริ่มอยากเขียนบ้าง รู้ไหม ผมทำอย่างไร ผมเขียนนิยายเรื่องแรกในชีวืต โดยที่เอาสไตล์ของนักเขียนที่ผมชื่นชอบ เช่น รงค์ วงค์สวรรค์ มนัส จรรยงค์ เสนีย์ บุษปเกศ ป. อินทปาลิตร  ทองทิว สุวรรณทัค โก้.บางกอก เพชร สถาบัน ตอนน้นผมมองว่าท่านนักเขียนเหล่านี้สุดยิด เยี่ยม ยิ่งใหญ่ ผมเลยขโมยรูปแบบบางอย่างของท่านเหล่านนั้น มายำใหญ่ แล้วพัฒนาเป็นรูปแบบของตัวเอง ฮา ฟังดูเหมือนลอก เหมือนก็อปปี้ แต่ไม่ใช่ครับ เราเอาสิ่งที่ดี มาประยุกตฺใช้ ในแบบฉบับของเราเท่านั้น เอ้ะ ทำไมผมพูดเรื่องนี้ อิอิ เพราะผมกำลังจะเอารูปแบบบางอย่างของคุณนัทตี้ไปประยุกต์ใช้บ้าง อิอิ คุณนัทตี้มีวิธีการเขียนมีบรรยากาศพิเศษคือ เหมือนกึ่งเขียนกึ่งเล่าเรื่อง (ซึ่งเป็นเส่น่ห์และเอกลักษณ็ที่ค่อนข้างชัดเจน อืม ผมจะลองทำแบบนี้บ้าง อิอิ) โดยที่ยังคงตวามเนียนนุ่มของรสชาดงานไว้อย่างเห่ห์ๆ เหมือนมุมมองจากที่สูง กำลังดูตัวละคร อืมม์ ไม่มีอะไรหรอกครับ ทั้งหมดที่พูดมา แหย่เล่นๆ อิอิ จริงๆ สิ่งที่พยายามจะบอกคือ คุณนัทตี้ เป็นคนหนึ่ง ที่มีรูปแบบการเขียนที่เฉพาะตัว พอสมควรเลย บอกไม่ถูก...แต่หากเป็นนักอ่านที่ติดตามเสมอ คงจะรู้สึกแบบนี้ครีบ แต่สั้นอ่ะ สั้น ไม่จุใจ แง่มๆ จากคุณ : GTW - [ 30 พ.ย. 47 22:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฝัดจูงมือคุณสรรค์มาถึงโต๊ะที่หักย่อยยับเหมือนโดนช้างล้มทับ เขาจับไหล่ให้เธอหย่อนก้นนั่งลงตรงเก้าอี้ผ้าใบด้านนอก ส่วนเขาอ้อมไปนั่งเก้าอี้ที่ติดกับเธอทางด้านใน มือเขากุมมือเธอไว้ มือเย็นชืด สงสัยว่าคงช็อคแน่ๆ  เห็นเจ้าหล่อนเงียบกริบ ว่าง่าย น่ารักเหลือเกิน เขาหยิบเอาน้ำโค๊กยอดฮิตที่เขาดูดไปได้นิดหน่อยขึ้นมา ความหนักของมันทำให้รู้ว่าเหลืออยู่เกือบเต็มกระป๋อง เขายื่นให้เธออย่างนุ่มนวล ปากบอกว่า "ดื่มโค๊กส่งยิ้มหน่อยนะครับ ซันแจ๋ว" "อะไรนะ" คุณสรรค์เกิดมีสติขึ้นมาทันควัน หลังจากได้ยินคำที่นายฝัดเรียกเธอชัด ๆ ว่า "ซันแจ๋ว" "อ๋อ ดื่มน้ำหน่อยครับ เมื่อกี้มันเค็มจนขม ต้องแก้ด้วยหวาน ๆ ซ่า ๆ ครับ" นายฝัดยังยืนยัน "ขอบใจนะ แต่ว่าเมื่อกี้นายเรียกฉันว่ายังไงนะ" คุณสรรค์ผู้เจ้ายศเจ้าอย่างคนเดิมกลับมาแล้ว "อ๋อ ก็เรียกซันแจ๋ว ไง" นายฝัดตอบตามจริง "ทำไม นายเรียกฉันอย่างนั้น บอกมานะ" คุณสรรค์ไม่ยอมแพ้ "อ้าวคุณชื่อว่า สรรค์เสาวนีย์ ที่ทำงานเรียกกันว่า คุณสรรค์ บางคนก็เรียกว่า คุณซัน ไม่มีใครรู้ว่าคุณมีชื่อเล่นว่าแจ๋วนี่  ผมได้ยินนายตั้มตะโกนว่า ช่วยด้วย ๆ อาแจ๋วจมน้ำ งั้นแสดงว่าคุณต้องชื่อเล่นว่า แจ๋ว ใช่ไหม" "แล้วไง ไม่เกี่ยวกันนี่" คุณสรรค์มีความอดทนไม่มากพอจะฟังให้จบ "นั่นไง นิสัยเสียของคุณ ฟังให้จบเสียก่อนสิครับ คืองี้นะ ผมก็เห็นว่าคุณชื่อเล่นชื่อแจ๋ว แล้วที่นี่ผมก็พยายามทำความคุ้นเคยกับชื่อนั้น แต่ว่าไอ้ชื่อเก่ามันติดปากผมอยู่ มันก็เลยออกมาเป็น ซันแจ๋วไง " "บ้านะสิ ไม่เกี่ยวกันเลยน่ะ นายนี่เพี้ยนตลอดศก" คุณสรรค์ ไม่ยอมรับในชื่อใหม่ "คุณมองไปทางโน้นสิ เห็นไหม พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน สวยจะตาย   คุณเป็นคนสวยนะ ในสายตาของผม แต่ท่าทางหยิ่งชะมัด   ไอ้ผมน่ะ มันพวกทื่อ ๆ แต่บางครั้งผมก็โรแมนติกเป็นนะคุณ ผมชอบพระอาทิตย์ตอนนี้แหละ ผมถึงได้เรียกคุณว่า ซัน ที่แปลว่าดวงอาทิตย์ไง ส่วนชื่อเล่นคุณน่ะ ผมว่ามันแจ๋วสมชื่อ ไม่รู้สินะ ว่าทำไมผมถึงเรียกคุณไปแบบนั้นได้ มันออกมาจากใจด้วยละมั้ง" ฝัดพูดยืดยาว คุณสรรค์นั่งฟังอย่างเคลิ้ม สายตามองตะวันตกดินที่กำลังค่อย ๆ ลับหายไป   ลำแสงสีแดงทอดไปที่นายตั้ม กับ ไอ้จุดช่วยกันขุดง่วนอยู่ คุณย่านอกไส้ก็นั่งมองคอยเอามือยื่นรับบางอย่างจากที่นายตั้มขุดได้ มันเป็นภาพที่ติดตราตรึงใจที่คุณสรรค์ไม่เคยมองเห็นความสวยงามของมันมาก่อน ภาพนั้นมันทำให้หล่อนคิดไปไกลว่า ถ้าหล่อนมีลูกมีสามีทีดี อบอุ่น มีแม่สามีที่รักหลานอย่างที่เห็นนี้ มีหมาเป็นเพื่อนเล่นตามลูกต้อย ๆ มันคงจะมีความสุขจนบอกไม่ถูก หล่อนตื่นจากภวังค์เมื่อนายฝัดพูดต่อว่า "คุณหนาวไหม หายกลัวแล้วนะ มา ผมจะเรียกนายตั้มให้และจะไปส่งคุณเอง  รถผมจอดอยู่ตรงนี้แหละ" ฝัดบอกด้วยน้ำเสียงเอื้ออาทรลุกขึ้น เดินเอียง ทำท่าเหมือนเดินเป๋ไปข้างหนึ่ง "เอ้อ ไม่เป็นไร ขอบคุณมาก  แล้วทำไมคุณเดินขาหนีบ ๆ เอียง ๆ อย่างนั้นล่ะ หรือว่าฉันล้มไปทำคุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ? คุณสรรค์บอกพร้อมทั้งก้มหน้ามองไล่สายตาสำรวจไปบนร่างกายฝ่ายตรงข้ามจากบั้นเอวลงไปที่ขา "อ้อ ผมหวังว่าคงไม่เป็นไรมาก ไม่ต้องห่วงหรอกครับ" ฝัดตอบเลี่ยงๆ ไป "ไม่ได้สิ บอกฉันมาเถอะ ว่าเจ็บปวดตรงไหน จะได้ช่วยเหลือกันได้เนิ่น ๆ " คุณสรรค์หวังดี "ไม่ได้ครับ มันเป็นเรื่องของลูกผู้ชาย" "เอาน่า ฉันฟังได้ ดูได้ ฉันมีพ่อ มีพี่ชาย มีหลานชาย ฉันเข้าใจผู้ชายดีหรอกน่า" "ไม่ได้ อย่างไงก็ไม่ได้" ฝัดยืนยัน "ไอ้คุณฝัด บอกมาเดี๋ยวนี้นะ เป็นอะไรบอกมา" คุณสรรค์เริ่มไม่พอใจที่ถูกขัดใจ หล่อนคาดคั้นทำเสียงเหี้ยมเกรียม "นี่คุณ ไม่ได้ก็ไม่ได้สิ " ฝัดเอามือกุมเป้าเมื่อเห็นท่าทีเดินทื่อเข้ามาอย่างเอาเรื่องของหล่อน "นี่นาย อย่ามาทะลึ่งกับฉันนะ หน้าตาก็ดี ทำยังกับเป็นพวกโครจิต" คุณสรรค์ว่าเอา ๆ "เอ้าคุณ แล้วไอ้ตอนที่คุณล้มไปน่ะ ไม่รู้สึกตัวบ้างเลยหรือว่า มือคุณน่ะมาทาบทับกับของรักของหวงของผมเข้าเต็มเปา นี่ยังไม่รู้ว่าจะใช้การได้หรือเปล่าเลย ผมไม่ได้ทะลึ่งนา บอกแล้วว่า ไม่บอก ๆ ยังดันมาคาดคั้นอยู่ได้" ฝัดเริ่มเหลืออด พูดกระแทกเธอกลับไปอย่างไม่ยั้ง "อู๊ย อุบาทว์จริงนายเนี่ย ไม่ดูก็ได้ งั้นฉันขอโทษอีกครั้ง แล้วกัน อ้อ ไม่ต้องไปส่งแล้วนะ ฉันมีขาที่จะเดินเอง" คุณสรรค์แสนงอนเนื่องจากอาจจะโดนขัดใจขึ้นมาอย่างที่ฝัดไม่ประหลาดใจนัก หล่อนก้าวเท้าออกเดินไปสองสามก้าว หันหน้ากลับมาบอกอีกครั้งว่า "อ้อขอบใจมากนะ ที่ช่วยให้ฉันรอดตาย บุญคุณครั้งนี้ฉันต้องทดแทนให้แน่นอน" คุณสรรค์ส่งเสียงกวนประสาทมาแบบประชดประชัน "อุ๊ย ไม่ต้องหรอกคู๊ณ ผมตั้งใจไปช่วยไอ้จุดมันตะหาก คุณน่ะมันเป็นผลพลอยได้เท่านั้นเอง  " นายฝัดโต้ตอบทันควัน "นี่คุณ ๆ ๆ  ๆ อย่ามาทำปากหมากับฉันนะ" คุณสรรค์โต้ตอบพร้อมกับเดินมากระแทกเท้ากับพื้นทรายเข้ามายืนโต้ตอบอย่างไม่ยอมเพ้ต่อหน้านายฝัด "ใจเย็น คุณซันแจ๋วที่รัก ผมแค่ล้อคุณเล่นน่า ปีเก่านี้เราเอาความทุกข์มาทิ้งทะเลไปให้หมดดีไหม  พรุ่งนี้ก็ปีใหม่แล้วเรามาดีกันไม่ดีกว่าหรือ น่านะ " ฝัดตบหัวแล้วลูบหลังให้เธอสงบจิตสงบใจคล้อยตาม ถือวิสาสะจับมือเธอขึ้นมาเกี่ยวก้อยกัน คุณสรรค์ยิ้มออกได้อีกครั้งหนึ่ง อืม...อีตานี่ก็หน้าตาเข้าทีดี กวน ๆ น่ารักดี ลองคบกันไปดูสักพักสิ ถ้าไม่ถูกใจก็บาย แค่นั้นเอง ว๊าว แต่ว่าตัวอะไรมันบินในท้องเราให้ว่อนไป วูบวาบจัง ปีใหม่นี้หวังว่าคงมีชีวิตชีวาพิลึก เอาล่ะว่ะ ลองกันดูสักตั้ง เธอคิดในใจหันหน้าไปยิ้มเต็มที่ให้กับเขา จับนิ้วที่เกี่ยวก้อยกันออก   สอดมือเธอเข้าไปในมือใหญ่ให้เขาจับอย่างเต็มใจ ฝัดหันหน้ามายิ้มและจับมือเธอบีบไว้เบา ๆ ก้าวขาออกเดินไปพร้อมกัน โดยมิได้พูดอะไรกันอีกแม้แต่คำเดียว จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 30 พ.ย. 47 23:01:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จบตอนแล้วนะ วิจารณ์กันได้แต็มที่ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 30 พ.ย. 47 23:50:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฮี่ๆ จากคุณ : GTW - [ 1 ธ.ค. 47 17:07:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อืม กว่าจะรักกันได้ พอบทจะสปาร์คก็แบบเปิดปุ๊บติดปั๊บเลยนะคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 1 ธ.ค. 47 18:30:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านตอนสองถึงตอนนี้ (มันต้องตอนสี่ปะครับ) ที่ขำที่สุด กลับเป็นตอนสองหนุ่มสาว "หวาน" ใส่กัน นึกภาพไม่ออก ฮ่าๆๆ จากคุณ : คุณพีทบ่ได้ลอก - [ 1 ธ.ค. 47 18:40:28 A:202.176.125.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไอ้...ฝัด กับ อี...ซันดาน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3111105/W3111105.html   ตอนสอง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3121529/W3121529.html ตอนจุดสองห้อย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3127204/W3127204.html   ตอนสาม...ฟัน ฟัน ฟัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3137748/W3137748.html จากคุณ : รสา รสา - [ 1 ธ.ค. 47 18:46:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ้าว รักกันแล้ว...ต่อไปนี้คงหวานแหวว "ซันแจ๋ว" นายฝัดเข้าใจตั้งชื่อแฮะ  :) จากคุณ : นุภา - [ 1 ธ.ค. 47 19:01:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จารย์จี ได้อ่านคำวิจารณ์ของจารย์แล้วรู้สึกขำมาก ๆ พี่จารย์ว่าจะเอาแบบนัทตี้ไปใช้ อย่ามาถ่อมตัวหน่อยเลย เรื่องของจารย์นั่นก็ใช่ย่อย นัทตี้ว่าตัวเองชอบอ่านเรื่องผี  ๆ วิญญาณ หรือว่าฆาตกรรแนวนี้บ่อยมาก ยังไม่สามารถเขียนเรื่องลึกลับซับซ้อนหลอกคนอ่านให้หัวหมุนได้อย่างจารย์เลย มันเป็นความสามารถเฉพาะตัวจริง ๆ นะ คิดได้ไงน่ะ การเขียนของนัทตี้ไม่มีรูปแบบนะ นึกอยากเขียนก็เขียนมันลงมาเลย คือตั้งกระทู้ใหม่ขึ้นมา แล้วพิมพ์มันลงไปตามอารมณ์และความประสาทแด๊กของเราตอนนั้นด้วยมั้ง อย่างเรื่องจีบกันเนี่ย บอกตรง ๆ ว่า ถ้านัทตี้ไม่จีบเขาเอง ก็โดนจีบแบบแปลก ๆ เหมือนกับในเรื่องนี้ก็มี จะเล่าเรื่องขำ ๆ ให้ฟังเรื่องหนึ่งแล้วกัน อย่างแฟนคนหนึ่งที่เมื่อก่อนจะตกลงกันเป็นแฟน เราเป็นเพื่อนเที่ยวเพื่อนเรียนด้วยกัน ไปไหนไปกัน นัทตี้ไม่เคยคิดด้วยว่า อีตานี่จะมาสารภาพรักเราตอนวันสุดท้ายของการสอบไล่ ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปเรียนต่อหรือทำงานที่อื่น เขามีแฟนนะ แต่ละคนนัทตี้ก็รู้จักคุ้นเคย มีแฟนเขาคนหนึ่งชื่อ รุ้ง ที่คบกันมานานที่สุด สวยด้ายสิ แต่สุดท้ายเขาก็ทิ้งกันไป ตอนนั้นที่รู้ว่าเขาเลิกกับแฟน  เราเป็นแค่เพื่อนกัน เราเพียงแค่รับรู้เพราะเพื่อนในกลุ่มเราคุยกันรับรู้กันหมด เขาคบกับผู้หญิงนี้มาตั้งแต่ปวช. 1 จนกระทั่งเกือบจบ ปวส. ปีสุดท้ายใช้เวลารักกันตั้งเกือบ 5 ปี ช่วงนั้นนัทตี้มีแฟนสองคนพร้อมกัน พี่เขาทำงานแล้วทั้งคู่ แต่คำว่าแฟนของนัทตี้มีไว้เพื่อไถเงินเที่ยวบ้างซื้อของบ้าง เพื่อนที่เรียนด้วยกันนี่ก็เเคยเห็นทั้งสองคน แต่คนละงานจ้ะ สุดท้ายเพื่อนที่เรียนกันมานี่ มาสารภาพกับนัทตี้ นัทตี้ขำนะ ถามเขาไปคำว่า เฮ้ย มืงมารักกุเอาตอนไหนว่ะ (นัทตี้เหมือนเด็กผู้ชายนะ ใช้มืงกุกับเพื่อนชาย)   เพื่อนตอบว่า ตอนที่ไปเที่ยวบ้านไอ้จิ๊บกันที่ราชบุรี นัทตี้ว่า กุไปทำอะไรประทับใจมืงเหรอ ที่ราชรี ? เพื่อนมันบอกว่า ประทับใจตอนที่มันตื่นขึ้นมาแล้วเจอเท้านัทตี้พาดอยู่ที่หน้าอกมันไง(เรานอนเรียง ๆ กันไปไง นัทตี้เป็นคนนอนดิ้นจนเดี๋ยวนี้และเป็นผู้หญิงคนเดียว กับเพื่อนชายอีก 13 คนไปด้วยกัน) นัทตี้ว่ามันประสาทดีนะ และอีกอย่างคือนัทตี้ไม่จู้จี้และมากเรื่อง (อันนี้เขาบอกนะ)   เรื่องนอนดิ้น นี่ก็ทำให้สามีต้องนอนคนเดียวอยู่สามสี่คืนแล้ว เพราะว่าที่บ้านนัทตี้ตอนนี้มันมีน้ำไหลลงมาเปียกแฉะอยู่ตรงมุมห้องนอนด้านหัวเตียง วันนั้นนัทตี้เอาเตียงลากออกทำความสะอาดเหมือนเคย  แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนหน้านั้น นัทตี้ดึงมันออกมาก็ไม่เห็นรอยน้ำนี่ อาทิตย์ก่อนโน้นหิมะและฝนตกหนัก แต่เมื่อวันนั้นลากออกมา มันเปียกเห็นชัดก็เลยเรียกสามีมาดู ไปดูบนหลังคาก็ไม่มี ดูที่กำแพงนอกบ้านก็หาทางที่น้ำเข้ามาไม่เจอ ก็ต้องเรียกทางประกันเขามาดู เขาก็หาไม่เจอ จึงถ่ายรูปแบบเอ็กเรย์ดูทะลุกำแพง ยังไม่ได้รับผลออกมาว่ามันคือน้ำอะไร ตั้งแต่วันนั้น นัทตี้ก็ปล่อยเตียงออกไว้กลางห้องอย่างนั้น ไม่ได้ลากเข้าไปติดข้างกำแพงเหมือนอย่างเดิม มันทำให้นัทตี้นอนไม่หลับ เพราะธรรมดาจะนอนติดกำแพง เพราะกลัวตกเตียง ตอนนี้เราสองคนแม่ลูกหนีมานอนอีกห้องหนึ่ง ให้สามีเขานอนของเขาไปคนเดียว เมื่อคืนเขาคงเหงา เขาลากเตียงเข้าไปให้ใกล้กำแพงเหมือนเดิมเรียกให้ไปนอนด้วยกัน แต่เราสองคนแม่ลูกสมัครใจนอนดิ้นบนเตียงใหญ่ติดกำแพงในอีกห้องหนึ่งดีกว่า วันนี้ตอนเช้ามาบ่นให้ได้ยินอีกแล้วว่านอนไม่หลับเพราะลูกเมียไม่ยอมนอนด้วย   เขาบอกว่าจะเอาเตียงออก เอาที่นอนปูกับพื้นสามอันให้นอนด้วยกัน เชิญดิ้นกันตามสบาย ไม่ต้องกลัวตกเตียงอีกแล้ว ถ้านิยายเขียนเล่นของนัทตี้เรื่องนี้ตัวละครออกเพี้ยน ๆ ไปบ้าง หวังว่าจารย์คงเข้าใจนะว่า คนเขียนเองมันก็เพี้ยนจ้ะ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 1 ธ.ค. 47 21:11:38 ]

ความคิดเห็นที่ 13 รสา รสา   ใช่ ความรักมันไม่เข้าใครออกใคร  บางทีไม่เคยคิดว่าจะมองหา มันก็มาเองโดยไม่ให้ตั้งตัว นี่ยังไม่เรียกว่ารักนะ เพียงแค่แค่ปิ๊งกันเท่านั้น ทดลองคบกันดูต่างหาก พี่ยังตอบไม่ได้นะ ว่าจะลงเอยแบบไหน ไว้อ่านกันดูเองแล้วกันจ้ะ คุณพีท   อ้าว อย่างนี้ไม่เรียกว่า "หวาน" หรือจ้ะ พยายามนึกให้มันหวานหน่อยน่า นะ ช่วยคนเขียนหน่อย เพราะนัทตี้เองก็หวานไม่เป็นเสียด้วยสิ ป้านุภา  ลุงกลับมาจากโรงพยาบาลแล้วหรือคะ ? ตอนนี้เริ่มที่จะลองรัก  ยังไม่ถึงกับรักกันค่ะ เรามาดูกันต่อไปดีกว่า นัทตี้จะให้มีขม  มีเปรี้ยว เค็ม หวาน มันส์  เศร้า เอามันทุกรสเลยดีไหม ป้าบอกว่า นัทตี้ตั้งชื่อได้เก่งเหรอคะ แหมขอบคุณค่ะ ป้ารู้ไหมว่านี่โชคยังดีนะ ที่ทางการไม่อนุญาตให้นัทตี้ตั้งร้าน ในหัวนัทตี้นี่กลั่นกรองมาจนได้ชื่อที่เรียกว่า เป็นชื่อที่เอาแน่แล้ว นัทตี้จะตั้งชื่อร้านว่า "ดันดี" ค่ะ แต่น่าเสียดาย ไอ้ดันดี มันกลายเป็น "ดันเด้ง" ไปแล้วสิ เสียด๊าย เสียดาย จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 1 ธ.ค. 47 22:16:23 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณนัทตี้ ลุงกลับจากโรงพยาบาลแล้วค่ะ ตอนนี้แข็งแรงดีแล้ว อือ ชักอยากอ่านตอนต่อไปแล้วว่ามันจะมีเปรี้ยว เค็ม หวาน มันส์  เศร้า แค่ไหน...จะรอตอนต่อไปค่ะ  :) จากคุณ : นุภา - [ 2 ธ.ค. 47 04:54:55 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ฮ่าๆๆๆๆ ... เข้าใจตั้งชื่อนะคะ .... ซันแจ๋ว....ฮิๆๆๆๆๆ จากคุณ : Mae ja - [ 2 ธ.ค. 47 17:07:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไอ้ฝัด...กับ....อีซันดาน ตอนสี่......... เรื่องมันยาว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3155999/W3155999.html จากคุณ : รสา รสา - [ 2 ธ.ค. 47 19:50:38 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ป้านุภา  ดีใจด้วยค่ะที่ลุงออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว นี่นัทตี้ขึ้นไปเขียนตอนใหม่เพื่อป้าโดยเฉพาะ เพิ่งเสร็จเดี๋ยวนี้เอง อ่านดูนะคะ แม่จ๋า อยู่ข้างบนจ้ะ อ้าวรสา ทำลิงก์ให้แล้วนี่หว่า ขอบใจน้อง จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 2 ธ.ค. 47 20:43:47 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ความรักที่ก่อตัวขึ้น  โดยมีหมาเป็นพยาน 55 วีคิดว่าพี่นัทตี้ดำเนินเรื่องซึ้ง ๆ ผ่านความฮาสนุกสนานได้กลมกลืน จากคุณ : วังวน - [ 3 ธ.ค. 47 05:32:51 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขำค่ะ..ก็คนจะจมน้ำหาไรเกาะได้ก็ฉวยไว้ก่อนล่ะ อิอิ.. จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 13 ธ.ค. 47 03:33:32 ]