เปนครั้งแรกครับ
ที่ผมทดลองเขียน เรื่องสั้น แนวฝรั่ง
ทุกทีก็จะเป็นเรื่องรัก และเรื่องสั้นทัวไป
อยากรบกวนเพื่อน และพี่ๆ comment
ผมทีครับ

ขอบคุณครับ



26 แอนเดอร์สัน

= “บ้านแอนเดอร์สัน “ แค่เพียงชื่อ ฉันก็รู้สึกขยาดขนลุกและชาไปทั้งตัวแล้ว วันนั้นเป็นช่วงฤดูหนาวลมโกรกค่อนข้างแรงและฉันก็จำได้ดีว่าวันนั้นก็คือวันที่ฉันได้มีโอกาสเยื้องกรายเข้าไปในบ้านของเขา เพราะมันคงจะเป็นเรื่องยากที่ฉันคงไม่สามารถทำได้เลยในชีวิตหากไม่เดินเข้าไปหยิบเสื้อซึ่งเป็นของขวัญครบรอบวันแต่งงานสามีเก่าของฉันที่ปลิวข้ามรั้วไปตกใกล้บ่อน้ำเล็กหน้าบ้านเขา ฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมดและเดินเข้าไปถึงแม้ขาจะสั่นไปบ้าง แต่มันจะเป็นเพียงช่วงเวลาไม่นานที่ฉันจะเหยียบบนพื้นที่ที่ไม่น่าพิสมัยนี้นัก

ฉันเดินเข้าไปในสวนหน้าบ้านขณะที่ฉันก้มลงเก็บเสื้อ บริเวณท้ายทอยถูกบางสิ่งอุ่นคล้ายนิ้วมือใครบางคนประกบนิ่ง ฉันหันกลับอย่างเร็วดวงตาฉันเบิกโพลง กับคนตรงหน้า แอนเดอร์สัน ชายแก่วัย 60 ฉันสะดุ้งอย่างตกใจ แต่สายตาแอนเดอร์สันกลับนิ่งสงบเยือกเย็นเพ่งตรงมาที่ตาฉันเพียงอย่างเดียวคล้ายอยากบอกอะไรบางอย่าง เขาเดินผ่านฉันไปเปิดประตู และหันมาช้าๆ ใช้หางตาสื่อสารกับฉันอีกครั้ง ฉันลุกและเดินตามเขาเข้าในบ้านดั่งต้องมนตร์สะกด สิ่งแรกที่ฉันสัมผัสได้ มันคือกลิ่นอับที่มาจากความมิดชิดจากหน้าต่างและประตูซึ่งถูกปิดให้ปราศจากแสงสว่างมานาน และสิ่งที่ทำฉันตกใจจนขนลุกซ่านไปทั้งตัวนั่นก็คือ ข่าวลือคนในหมู่บ้านนี้ที่เล่าถึงการสูญเสียลูกชายของเขาวัย 26 ปีไป และเหลือเพียงเขาที่อาศัยในบ้านนี้โดยลำพัง แตไม่น่าเชื่อว่าลึกๆ ของข่าวลือนั้นที่ว่าทุกสิ่งของทุกชิ้นทุกอย่างภายในบ้านแอนเดอร์สันจะถูกจัดให้มี 26 ชิ้นเท่ากัน
จะเป็นความจริง!!
ทั้งแจกันถูกจัดวางเรียงซ้อนเป็นกลุ่มบนโต๊ะไม้ยาว นาฬิกาแขวนเก่าถูกติดไว้ใกล้กันบนข้างฝา รูปภาพสีน้ำมันขนาดใกล้เคียงตั้งและล้มบนพื้น และของอย่างอื่นอีก แอนเดอร์สันเริ่มหยุดเคลื่อนไหวตรงหัวบันได เขามองมาที่ฉันอีกครั้ง ฉันเดินและก้าวขึ้นบันไดไป ผิวของฉันเริ่มเย็นแม้จะมีเหงื่อไหลออกมา เขาเดินขึ้นตามหลังฉันไม่ห่าง ลมหายใจเขาดังและหนักหน่วงขึ้น เมื่อสุดทางเขาไปเปิดประตูบานคู่ แสงสว่างลอดจากประตูนั้นฉันเดินตามเขาไป ทุกสิ่งในตัวถูกปลดปล่อยออกทันทีเมื่อเบื้องหน้าสายตาฉันเป็นระเบียงกว้างที่เต็มไปด้วยดอกแกลดิโอลัส (ดอกไม้แห่งความเข้มแข็ง) และดอกลิลลี่ (ดอกไม้แห่งความรักที่ยิ่งใหญ่) โพลนเต็มสายตาฉันไม่ต่ำกว่า 200 ต้น ต้องแสงหน้าหนาวอย่างอบอุ่นได้น่าใจหาย ไม่ห่างเป็นรูปเด็กชายคนหนึ่งอัดกรอบขนาดใหญ่ถูกบรรจงวางกลางหมู่ดอกไม้สวยงามนั้น ฉันรีบหันไปหา แอนเดอร์สัน เขาคุกเข่าลงกับพื้นเสียงร้องไห้ของเขาดังและตัวเขาสั่นตามแรงสะอื้นฉันวิ่งไปพยุงเขาไว้และโอบเขาโดยไม่มีเสียงใดออกมามีเพียงความคิดในใจที่พรั่งพรูเอ่อล้นว่า
….ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปฉันจะคุยกับเพื่อนบ้านคนใหม่คนนี้ให้มากขึ้น